Οι φασίστες σύλησαν την Ιστορία, χρησιμοποιώντας το όνομα ενός πασίγνωστου παιδικού περιοδικού που εξέδιδε ο Γρ. Ξενόπουλος, το οποίο, φυσικά, καμία σχέση δεν είχε με τη μιαρή ιδεολογία τους. Ακολουθούν στην περίπτωση του ονόματος την γνωστή τακτική τους, να οικειοποιούνται πράγματα αλλοιώνοντας και προβοκάροντάς τα. Το συγκεκριμένο περιοδικό, που κινούνταν σαφέστατα μέσα στα όρια της αστικής ιδεολογίας, από το 1879 και για 70 χρόνια που εκδιδόταν, φιλοξένησε κείμενα γνωστών λογοτεχνών με προοδευτικά χαρακτηριστικά. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, συγγραφέας του γνωστού βιβλίου «Τα ψηλά βουνά», που η εκκλησία ζήτησε να καεί μαζί με άλλα αναγνωστικά που ήταν γραμμένα στη δημοτική γλώσσα, δημοσίευε τακτικά στη «Διάπλαση» διηγήματα και ποιήματα.
Είναι φανερό, πως με την κίνησή της αυτή, η φασιστοσυμμορία θέλει να αποκτήσει βάσεις στη νεολαία. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να διεισδύσει στα σχολεία εντάσσοντας στις γραμμές ό,τι κινείται, όμως γνωρίζει καλά πως αυτό έχει κοντά ποδάρια. Η νεολαία δεν είναι δεδομένη κι αν αποφασίσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, θα συγκρουστεί μαζί της. Πάει, λοιπόν, πιο πίσω, στις ηλικίες των παιδιών δημοτικού. Θέλει να πλάσει σύμφωνα με τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά τα παιδιά, που πρόθυμα της παραχωρούν να ενήλικα μέλη της. Χρειάζεται πιο σταθερούς φασιστικούς θύλακες.
Την ίδια στιγμή, με την ανοχή του συστήματος που την τρέφει και με την κραυγαλέα στήριξη ποικίλων ΜΜΕ, χρησιμοποιεί τον χαμηλό κουρνιαχτό που σηκώνουν, για να θέσει τις απόψεις της προς συζήτηση. Ανασκευάζει και επιτίθεται ταυτόχρονα, όπως τη συμφέρει, για να προβληθεί, όπως μπορεί. Αναζητά, μέσω της προβολής των πράξεών της, νέο ακροατήριο. Λαϊκίζει πάνω σε υπαρκτά προβλήματα της εκπαίδευσης, για να τη διαλύσει. Ανακοινώνει πως θα φτιάξει παιδικούς σταθμούς μόνο για Έλληνες, δείχνοντας τους μετανάστες σαν την αιτία της διάλυσής τους, απαλλάσσοντας τις κυβερνήσεις. Παρουσιάζονται σαν Μεσσίες.
Η ανακοίνωση που συνοδεύει τη δημιουργία του φασιστικού παιδομαζώματος, δείχνει πως εκφράζει την πιο αντιδραστική αστική ιδεολογία. Η δημιουργία των κατηχητικών της είναι μια «προσπάθεια αναγέννησης του ελληνικού πνεύματος» και γι’ αυτό μιλάει στα παιδιά «για τη γέννηση του αρχαίου κόσμου σύμφωνα με την αρχαία ελληνική σκέψη, τους ολύμπιους θεούς, το αρχαίο ελληνικό πάνθεον και τη χριστιανική πίστη». Αν κοιτάξει κανείς τη αστική φρασεολογία, θα διαπιστώσει πλήρη ταύτιση απόψεων. Η προγονοπληξία και η προγονολατρεία, το συνονθύλευμα παγανισμού, αρχαιότητας και χριστιανισμού ήταν στοιχείο της αστικής προπαγάνδας από τα πρώτα βήματα του ελληνικού κράτους. Αν εξαιρέσει κανείς τις καθαρευουσιάνικες εκφράσεις που έχουν επαλειφθεί, το σχολείο αυτά προβάλει. Το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» διδασκόταν και διδάσκεται στα σχολεία με διάφορους σύγχρονους, πιο εύπεπτους τρόπους. Ετσι, δεν απαιτείται κάποιος μαθητής να συγκρουστεί με την κυρίαρχη ιδεολογία του σχολείου, απλά εμβαθύνει με μεγαλύτερο φανατισμό. Η οικογένεια δεν είναι μόνο κατά τους φασίστες η βάση της κοινωνίας, αλλά και κατά την αντίληψη όλων των σχολικών βιβλίων Αγωγής Πολίτη. Είναι άλλος ένας τρόπος άρνησης της ταξικότητας της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, αναπαράγεται η αστική αντίληψη περί κρίσης αξιών, μόνο που οι φασίστες την εκφράζουν με μεγαλύτερη ένταση ξεδιπλώνοντας έναν ηθικό πανικό.
Για τους φασίστες η ιστορία ήταν πάντα μεγάλο αγκάθι. Σε ότι αφορά τους ίδιους, είναι πολύ νωπή η γραφή της. Το ίδιο νωπές είναι και οι μνήμες των λαών που βίωσαν τις θηριωδίες τους. Η ιστορία για τους φασίστες δεν έχει γεγονότα αλλά ιδέες, δεν έχει λαούς αλλά ηγέτες, δεν έχει αιτίες αλλά μύθους. Ο φασίστας αναζητά μέσα από την ιστορία έναν ήρωα, για να πει στους ανθρώπους πως δεν ορίζουν οι ίδιοι την μοίρα τους. Ο Γεωργαλάς, στον οποίο στηρίζονται, γράφει: «Δεν έχει σημασία, αν ο ήρωας ήταν πραγματικός ή φανταστικός. Δεν έχει σημασία, αν και εφόσον ήταν πραγματικός, αν είχε τις ιδιότητες αυτές ή όχι. Όταν πια καθιερωθεί στην παιδική συνείδηση κάποιος σαν ήρωας, αρχίζει η κυρίως φάση της προπαγάνδας».
Μέσα από το αρχαιοελληνικό πνεύμα διαπαιδαγωγούν τα παιδιά στη ναζιστική προπαγάνδα, υποστηρίζοντας, πως υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι λαοί, περιούσιοι και υπάνθρωποι. Πρέπει να διδαχτούν, πως ο αλλοδαπός συμμαθητής φταίει για τα δεινά των Ελλήνων. Πρέπει να δράσουν εναντίον του. Πρέπει να εκπαιδευτούν στο θάνατο. Να σκοτώνουν και να σκοτώνονται χωρίς σκέψη. Μαθαίνουν να περιφρονούν τον αδύναμο και επιδεικτικά να τον χτυπάνε. Ο θάνατος των αδυνάτων κάθε είδους είναι, κατά το φασισμό, προσφορά στον αγώνα για την επικράτησης της ανώτερης φυλής.
Ο προσηλυτισμός των παιδιών από τη Χρυσή Αυγή ακολουθεί τα πρότυπα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών από τους ναζί του Χίτλερ. Στη βασική ιδέα και στα περισσότερα σημεία, είναι απλή αντιγραφή των αντιλήψεων και πρακτικών του Χίτλερ και του Γκέμπελ. Το παιδί έπρεπε να έχει κάποια χαρακτηριστικά Αρίου και στη συνέχεια να διαπαιδαγωγηθεί ανάλογα.
Στα παιδιά ο φασισμός επιφυλάσσει τη μοίρα των αδυνάτων. Εκατομμύρια ήταν τα νεκρά παιδιά θύματα του β΄ παγκόσμιου πολέμου. Εξοντώνονταν στους θαλάμους αερίων των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Νεογέννητα σφαγιάζονταν, οι έγκυες ξεκοιλιάζονταν και οι έφηβοι εκτελούνταν μαζί με τους άντρες. Στο Δίστομο, στη Βιάννο, στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη, στην Κοκκινιά και αλλού, τα παιδιά ακολούθησαν στο θάνατο τους μεγάλους. Η εκτέλεση 202 παιδιών στην Τσεχοσλοβακία, 82 από αυτά από το χωριό Λίντιτσε, αποκαλύπτει ποια είναι η μοίρα των παιδιών στα χέρια φασιστών.
Ο φασισμός προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει την παρουσία αισθητή στα σχολεία. Στοχοποιεί εκτός από τους μετανάστες, κάθε δημοκρατική φωνή μαθητή ή εκπαιδευτικού. Ως ρουφιάνοι που είναι, χρησιμοποιώντας τους νόμους του συστήματος, συκοφαντούν και καταγγέλλουν προοδευτικούς εκπαιδευτικούς. Προσπαθούν να μπουν φραγμός σε κάθε δράση που κινείται εκτός αναλυτικού προγράμματος. Δείχνουν στην κυβέρνηση ποιον εκπαιδευτικό πρέπει να εκτελέσει, απολύοντάς τον.
Το φασισμό τον τσακίζεις καταστρέφοντας τη μήτρα που τον γεννά. Χωρίς το ξεδίπλωμα των αγώνων που θα μας επιτρέψουν να διεκδικήσουμε ζωή με δικαιώματα, το φίδι δεν πεθαίνει, γιατί τρέφεται από τα συντρίμμια της ζωής.
