Οι αφορμές μπορεί να ποικίλλουν, συνθέτοντας ένα παζλ γεγονότων που μπορεί να ξεκινά από τις αυξήσεις στο ρεύμα, από το σπάσιμο της φούσκας των στεγαστικών δανείων και την κατάσχεση σπιτιών, από το κλείσιμο εργοστασίων ελαστικών ή νοσοκομείων, την αδυναμία πληρωμής χαρατσιών που φόρτωσε το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο σε εξαρτημένες χώρες. Οι αιτίες όμως παραμένουν κοινές: Η βαθιά δομική κρίση ενός σάπιου συστήματος που επιβιώνει ελλείψει του αντίπαλου δέους. Μιας κρίσης που καταπίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα πολιτικές και προγράμματα "διεξόδου", λιγότερο ή περισσότερο νεοφιλελεύθερες, δίνοντας τη θέση τους σε νέα αδιέξοδα και μεγαλύτερη καταβαράθρωση στην παραγωγή.
Η σχεδόν ταυτόχρονη έξοδος των μαζών στους δρόμους καταρρίπτει κάθε μύθευμα που προσπάθησαν να στοιχειοθετήσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ντόπιες κυβερνήσεις τους για δήθεν υπερκαταναλωτικούς τεμπέληδες εργαζόμενους που δουλεύουν 3 ώρες, αναφερόμενοι στη χώρα μας, που σύντομα όμως εμφανίστηκαν.... αντίστοιχοι και στη Γαλλία. Για φαινόμενα διεφθαρμένων πολιτικών που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα ή λαδώθηκαν από πολυεθνικές, όπως ο Άκης και ο ατσαλάκωτος δήμαρχος, ή για λίστες φοροφυγάδων που όμως, πλέον, σαν ιός μεταδίδονται στην Ισπανία του Ραχόι και των γαλαζοαίματων, στην Κροατία και στη Ρουμανία, για να διαπιστωθεί τέλος η ίδια διαφθορά και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για πολυπληθείς δημόσιους τομείς που πρέπει να... αραιώνουν με απολύσεις, καταλήγοντας σε εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών παντού.
Επιμέρους πλευρές που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζουν αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, που όμως δεν αρκούν για να εξηγήσουν τη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων εργαζομένων την ίδια στιγμή που δισεκατομμυριούχοι καπιταλιστές αβγαταίνουν τον πλούτο τους και οι ιμπεριαλιστές επεκτείνουν τις μπίζνες τους. Πλευρές που επικοινωνιακά χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Για να πείσουν πως η κοινή αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται και σαν τσουνάμι σαρώνει σε κάθε χώρα μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία, σχολεία, παραγωγικούς τομείς έχει στόχο την αποκατάσταση των ανορθογραφιών που είχαν παραχωρηθεί στους λαούς (δουλειά, αξιοπρεπείς μισθοί, δωρεάν ή φτηνά κοινωνικά αγαθά).
Δεν σταματούν αν δεν τους σταματήσουμε
Η νέα επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα δεν χαρακτηρίστηκε από καμία πρωτοτυπία συγκρινόμενη με τις προηγούμενες, παρά μόνο στον τομέα που θα γίνουν πάλι οι "χειρουργικές" της επεμβάσεις. Νέα μέτρα και νέες απειλές για την επόμενη δόση του δανείου που πνίγει τη χώρα και τα νοικοκυριά, απαιτώντας νέα ξεπουλήματα δημόσιου πλούτου και στέλνοντας ακόμη μερικές χιλιάδες στην ανεργία και στους περιθωριοποιημένους αυτής της κοινωνίας:
Άμεση απόλυση από το δημόσιο των επίορκων. Απειλή που δεν απευθύνεται και δεν αφορά τόσο εκείνους που έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι αλλά όσους αντιστέκονται και διαμαρτύρονται απέναντι στη φτωχοποίησή τους.
Άμεση είσπραξη φόρων και χρεών από έναν λαό που είναι άνεργος στην πλειοψηφία του ή υποαπασχολείται. Οι μάσκες για ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις καταχρεωμένες οικογένειες και εδώ έπεσαν γρήγορα, μιας και οι ιμπεριαλιστές δεν ανέχονται "πολιτικά κόστη" από κυβερνήσεις που έχουν επιλεγεί να υλοποιήσουν αυτή την πολιτική χωρίς δισταγμό και ταλαντεύσεις.
Τα "λάθη", όπως αποκαλούνται οι δηλώσεις για νέα μείωση του κατώτατου μισθού ή για μείωση στα 600 ευρώ του ακατάσχετου μισθών και συντάξεων, σύντομα θα ανακοινωθούν ως... τελευταία μέτρα. Οι κατασχέσεις ακόμη και για ελάχιστες οφειλές θα οδηγήσουν σε τρισάθλια θέση χιλιάδες νοικοκυριά, που θα μείνουν χωρίς πόρους και χωρίς σπίτι.
Παράλληλα με την οικονομική μέγγενη που σφίγγει γύρω από το λαιμό των εργαζομένων/ανέργων, εντείνονται οι πιέσεις για υλοποίηση επενδύσεων τύπου Σκουριών, για ξεπούλημα λιμανιών και φυσικών αγαθών, για υφαρπαγή ενεργειακών αποθεμάτων που πιθανολογούνται σε θάλασσες και ξηρά. Διαγκωνισμοί που όχι μόνο αφαιρούν από το λαό πλούτο που του ανήκει αλλά που τον εμπλέκουν στο βασικό και σκληρό ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για το μοίραμα των αγορών, των ενεργειακών πόρων και οδών. Το πρόσφατο ταξίδι του Σαμαρά στην Άγκυρα, που προβλήθηκε σαν ταξίδι ήπιου ενδιαφέροντος για σύναψη επιχειρηματικών συμβολαίων και για διαμόρφωση κλίματος καλής γειτονίας, αποτελεί συνέχεια των ιδιαίτερων συνομιλιών που έγιναν στο Κατάρ, πριν ένα μήνα, και αφορούσε τις ΑΟΖ και ενεργειακούς ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών.
Η πολιτική αυτή, που μπορεί να περιγράφεται για τη χώρα μας αλλά ανακοινώνεται παράλληλα και στους υπόλοιπους δοκιμαζόμενους λαούς, δείχνει ότι δεν πρόκειται να σταματήσει, αφού αποτελεί κεντρική και συνολική επιλογή όχι μόνο της Μέρκελ αλλά όλων.
Φόβος κοινωνικών ξεσπασμάτων
Η συνεχιζόμενη επίθεση έχει ξεσηκώσει πλέον λαούς και εργαζόμενους που για δεκαετίες βρίσκονταν αφοπλισμένοι από συνδικάτα ξεπουλημένα και αριστερά αστικοποιημένα κόμματα. Παινεύονταν στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για την επί πολλά χρόνια κοινωνική ειρήνη που είχαν επιβάλει τα αστικά κόμματα μαζί με τα αυτοαποκαλούμενα σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά. Στην παγωμένη Ισλανδία οι απεργίες θεωρούνταν ξεχασμένες αφηγήσεις παλαιών καιρών. Σήμερα κανείς δεν μένει έξω από το χορό. Κι αυτό είναι που αφύπνισε τους φόβους ιμπεριαλιστών και κυβερνήσεων για επερχόμενη καταιγίδα κοινωνικών ξεσπασμάτων. Οι προειδοποιήσεις της Ε.Ε. προς τους υπαλλήλους της σχετικά με τους κινδύνους που διατρέχουν στη χώρα μας, οι δηλώσεις του Στουρνάρα ότι δεν τολμά να περπατήσει μόνος του στους δρόμους, οι ανησυχίες του Καμίνη και το δηλητήριο που χύνουν τα παπαγαλάκια της εξουσίας στα ΜΜΕ απέναντι στην ανομία και την "βία των άκρων" έρχονται να διαμορφώσουν κλίμα για περισσότερη καταστολή και διεύρυνση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής σε όλο το κοινωνικό πλέγμα (βλέπε νόμους για ιθαγένεια, εισακτέους σε στρατιωτικές σχολές, επιστρατεύσεις απεργών, προσπάθειες κατάργησης των απεργιών, διεύρυνση της καταστολής περιλαμβάνοντας και μικρότερες ηλικίες νεολαίας κ.λπ).
Φοβούνται ότι οι κυματοθραύστες που ύψωσαν στη λαϊκή οργή κατέρρευσαν και δεν είναι εύκολη η αντικατάστασή τους. Η συνύπαρξη όλης αυτής της επέλασης με την απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η αναζωπύρωση της αναζήτησης διεξόδων πέρα από τον καπιταλιστικό μονόδρομο κάνει το μίγμα ακόμη πιο εκρηκτικό. Οι ανησυχίες που τρύπωσαν στα κέντρα αποφάσεων των ιμπεριαλιστών μετά τα ιταλικά εκλογικά αποτελέσματα, η γρήγορη φθορά κυβερνήσεων τύπου Μόντι, Ραχόι, η σύντομη εκτόνωση του “εναλλακτικού” Ολάντ και, προπάντων, η συνεχής είσοδος νέων τμημάτων εργαζομένων στο δρόμο της αντίστασης δείχνουν νά 'ναι πολύ σοβαρές για να διασκεδαστούν εύκολα με αμφισβητήσεις ρηματικών προειδοποιήσεων. Η ένταση και η έκταση της χρήσης κατασταλτικών μηχανισμών από την πλατεία Ταχρίρ έως τη Σόφια και τη Μαδρίτη δείχνει ότι είναι πλέον ο μόνος δρόμος που έχουν για να περάσουν την πολιτική τους και επιβεβαιώνει ότι η επιδίωξη για νέα κοινωνικά συμβόλαια, έστω και με κομμάτια της μεσαίας τάξης, έχουν γίνει πολύ δύσκολα, αν όχι ακατόρθωτα.
Να ανατρέψουμε τους νέους κυματοθραύστες
Η προσπάθεια να αναστηθεί το ΠΑΣΟΚ έστω και σαν κεντροαριστερό συνονθύλευμα, όπως επικαλείται ο Βενιζέλος, δείχνει ότι το σύστημα διαβλέποντας τη φθορά της κυβέρνησης Σαμαρά δεν αρκείται στον ταχύτατο μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά προσπαθεί να νεκραναστήσει δοκιμασμένους πυλώνες της πολιτικής του. Το αν θα προλάβει και πόσο θα το πετύχει είναι δύσκολο να προβλεφθεί, μιας και οι ρυθμοί εξαθλίωσης καλπάζουν μέρα με τη μέρα. Η αξιοποίηση φασιστικών μορφωμάτων, όπως δείχνουν τα ποσοστά τους σε Ισπανία και Ιταλία, δεν είναι εύκολη όταν ξεφεύγει από τους μετανάστες.
Η οργή των λαών δείχνει να διογκώνεται σε πρωτόγνωρα μεγέθη. Η πολιτικοποίηση των κινημάτων διαμαρτυρίας δείχνει να αποκτά πιο ταξικά στοιχεία, πέρα από το ανάθεμα πολιτικών και κομμάτων. Οι διεκδικήσεις μισθών και συντάξεων, η απαίτηση για σταθερή δουλειά, η άρνηση φορομπηχτικών χαρατσιών φέρνουν στο προσκήνιο πιο άμεσα το ζήτημα της συγκρότησης ενός νέου εργατικού κινήματος, που αμφισβητώντας εργατοπατέρες και κοινωνικούς διαλόγους θα θέσει σε νέα βάση το σύνολο των αντιστάσεων που ξεσπούν. Οι συνεχείς προσπάθειες να ευδοκιμήσουν αποπροσανατολισμοί μικροαστικού περιεχομένου τύπου "αγανακτισμένων" ή εκτόνωσης των διαμαρτυριών σε εκλογική ενίσχυση ενσωματώσιμων επιλογών τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή Μπέπε Γκρίλο δεν θα πάψουν, όμως ολοένα και πιο δύσκολα θα πείθουν για την ικανότητά τους να ξεφύγουν από την πολιτική των προκατόχων τους.
Είναι σίγουρο ότι οι διαδηλώσεις σε Πορτογαλία και Ισπανία, η ανατροπή της βουλγάρικης κυβέρνησης, η συνεχιζόμενη αμφισβήτηση των προσπαθειών αφομοίωσης της εξέγερσης στην Αίγυπτο δυναμώνουν τη θέληση και άλλων λαών να μην αποδεχτούν την εξαθλίωση που τους ετοιμάζουν. Η πείρα από τις κινητοποιήσεις στη χώρα μας μπορεί να συμβάλει ώστε να βγούν χρήσιμα συμπεράσματα για την αριστερά της ανατροπής, που -όπως φαίνεται- όροι εμφάνισής της οικοδομούνται σε όλες αυτές τις χώρες. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι λαϊκές μάζες ότι αν δεν ξεφύγουν από αυταπάτες για αριστερές κυβερνήσεις ή για δυνατότητα συγκυβερνήσεων αριστερών και "σοσιαλιστών", τότε η επίθεση και τα πισωγυρίσμτα θα εξακολουθούν να κυριαρχούν. Τα ανοίγματα Τσίπρα σε Καμμένο ή ακόμη και σε καραμανλικούς, στον Ομπάμα, καθώς και η πολιτική κατάρρευση του "κομμουνιστή" Χριστόφια είναι ενδεικτικά.
Σήμερα, δυστυχώς, απέναντι σ' αυτό το ελπιδοφόρο διογκούμενο κύμα αντιστάσεων ακόμη και κομμάτια της Αριστεράς που αυτοπροβάλλονται σαν ριζοσπαστικά υψώνουν, ηθελημένα ή όχι, νέους κυματοθραύστες. Σε μια περίοδο όπου θά 'πρεπε οι μάζες να βρίσκονται στους δρόμους και ταξικοί απεργιακοί αγώνες να ξεσπούν, κομμάτια της Αριστεράς εξαντλούν τη δράση τους σε εναλλακτικά μπακάλικα και ανταλλακτήρια ρούχων. Παράλληλα αναζητούν τρόπους να στρέψουν τους εργαζόμενους όχι στην ταξική σύγκρουση και στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους αλλά στη "συνεταιριστική εκμετάλλευση" και στην αυτοδιαχείριση των εργασιακών χώρων που κλείνουν τα αφεντικά. Έχουν κάνει σημαία το μοντέλο της Αργεντινής, που όχι μόνο ανέδειξε τα όριά του αλλά ξανάφερε τους εργαζόμενους στη φτώχεια και στη εξαθλίωση. Αντί να προβάλλεται η ταξική αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, έχουν κάνει βασικό πρόταγμα τον εργατικό έλεγχο προβάλλοντας "εναλλακτικά σχέδια παραγωγής" σε μια χώρα που ρημάζει μαζί με το λαό της. Ακόμη παραπέρα, θάβουν μαζί με το κεφάλι τους μέσα στην άμμο της πραγματικότητας τα γεωστρατηγικά ζητήματα που οι ιμπεριαλιστές ανασκαλίζουν, αρνούμενοι να δουν τη σπουδαιότητα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα που θα πρέπει παράλληλα με το εργατικό κίνημα να ξεσπάσει. Όλη η προσπάθεια συμβάλλει στο να μην αναδειχτεί η δυνατότητα ενός άλλου δρόμου πέρα από τον καπιταλιστικό.
Όσο οι εργαζόμενοι θα βγαίνουν στο δρόμο, σε ολοένα και περισσότερες χώρες, και θα γειώνουν τα αιτήματά τους με τις πραγματικές τους ανάγκες, τόσο οι χαζοχαρούμενες απόψεις για "άμεση δημοκρατία" και μεταβατικές κυβερνήσεις θα εγκαταλείπονται. Όσο το εργατικό κίνημα θα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα σ' αυτούς τους αγώνες, τόσο οι αυταπάτες αυτοδιαχείρισης της μιζέριας και εργατικού ελέγχου χωρίς να έχει αμφισβητηθεί η εξουσία των ιμπεριαλιστών-καπιταλιστών θα αναδεικνύουν το μικροαστικό τους περιεχόμενο.
