Η ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκαν τα τρία προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι και τα συντριπτικά χτυπήματα που πέτυχαν οι δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού στις εργατικές κατακτήσεις δεν «συγκίνησαν» καθόλου τους εργατοπατέρες. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, τους συγκίνησαν μόνο σε ό,τι αφορά το επίπεδο της δικής τους εξασφάλισης. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων που διαδήλωσαν και αγωνίστηκαν αυτά τα τρία χρόνια για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους ενάντια στην τρόικα των ιμπεριαλιστών, της ντόπιας άρχουσας τάξης και των πολιτικών τους υπαλλήλων, όχι μόνο δεν οδήγησαν τους εργατοπατέρες σε μια αναθεώρηση της στάσης τους, αλλά λειτούργησαν ως ώθηση για μεγαλύτερη αποστασιοποίηση των εργατοπατέρων από τις εργαζόμενες μάζες.
Και ήταν απόλυτα λογική αυτή η εξέλιξη. Ήταν η συνέχεια της στάσης που κρατούν εδώ και δεκαετίες μέσα στο εργατικό κίνημα, των αντιλήψεων που αναπαρήγαγαν και της πολιτικής που εφάρμοζαν. Πώς να υπερασπιστούν τις συλλογικές συμβάσεις αυτοί που συστηματικά τις υπονόμευαν, πώς να αντιπαρατεθούν με την κυβερνητική πολιτική αυτοί που αποτέλεσαν το μακρύ χέρι των αστικών κυβερνήσεων στα συνδικάτα; Πώς να απαντήσουν στα αστικά επιτελεία που ισοπεδώνουν τα εργατικά δικαιώματα επικαλούμενα την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, όταν οι ίδιοι οι εργατοπατέρες νομιμοποιούσαν για χρόνια αυτήν τη φιλολογία; Πώς να παλέψουν ενάντια στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων αυτοί που την εκμεταλλεύονται λειτουργώντας πλέον και ως εργοδότες μέσω του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ;
Και ακριβώς επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν να ανοίξουν πλατιά στους εργαζόμενους τα ζητήματα αυτά, ακριβώς επειδή το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή τους ως στρώμα και δίκτυο σχέσεων με το αστικό σύστημα και τις κυβερνήσεις του, κάνουν την πολιτική επιλογή να απομονώσουν το συνέδριο αυτό από τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων. Να αποφύγουν, όσο είναι δυνατόν, ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων, γιατί κάτι τέτοιο θα τους έφερνε αντιμέτωπους και με την διευρυμένη δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει η στάση τους στις εργατικές συνειδήσεις.
Ωστόσο, αυτή η δυσαρέσκεια δεν αναμένεται να εκφραστεί σε επίπεδο συσχετισμών στο συνέδριο. Ο λόγος είναι ότι οι 430 αντιπρόσωποι του συνεδρίου έχουν προκύψει από διαδικασίες οι οποίες πηγαίνουν έως και πέντε ή έξι χρόνια πίσω και επομένως δεν έχουν καταγράψει το κλίμα που έχει προκύψει από το αγωνιστικό τρίχρονο που προηγήθηκε.
Παρ’ όλα αυτά, το ρήγμα που είχε φανεί στις γραμμές της ΠΑΣΚΕ το προηγούμενο διάστημα, επιβεβαιώθηκε και ενόψει του συνεδρίου, με σημαίνοντα στελέχη της ΠΑΣΚΕ να συμμετέχουν σε ένα νέο συνδικαλιστικό σχήμα με τον τίτλο ΕΜΕΙΣ (Ενω¬τι¬κό Μέ¬τω¬πο Εργα¬τι¬κών Ισχυ¬ρών Συν¬δι-κά¬των). Μεταξύ αυτών ο Νίκος Φωτόπουλος, πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η Στάβυ Σαλουφάκου, πρόεδρος του ΕΚΑ και ο Στέφανος Μπασινάς, πρόεδρος του ΕΚ Ευβοίας. Η νέα αυτή παράταξη η οποία -όπως ανακοινώνει- αποτελείται από 38 συνέδρους, έχει στόχο «να τελειώνει» με τον «συντεχνιακό», «γραφειοκρατικό» και «κομματικό» συνδικαλισμό, δηλώνει «κομματικά αυτόνομη και ιδεολογικά ανεξάρτητη, προερχόμενη από το δημοκρατικό κίνημα με όραμα μια σύγχρονη σοσιαλιστική κοινωνία». Ωστόσο, δύσκολα μπορούν να πείσουν όλοι αυτοί ότι μπορούν να εκπροσωπήσουν κάτι νέο στο εργατικό κίνημα. Βέβαια, οι 3-4 έδρες που μπορούν να αποσπάσουν στη νέα 45μελή Διοίκηση, μαζί με μια ακόμη μικρή πτώση της ΠΑΣΚΕ που αναμένεται, στερούν από την ΠΑΣΚΕ την ισχυρή πλειοψηφία των 22 εδρών που είχε στην απελθούσα Διοίκηση. Ωστόσο, μαζί με τη ΔΑΚΕ η οποία αναμένεται να διατηρήσει τις 11 έδρες της, είναι σαφές ότι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ θα μπορούν άνετα να συνεχίσουν να ελέγχουν τη ΓΣΕΕ και τη γραμμή πλεύσης της. Από εκεί και πέρα, το ΠΑΜΕ αναμένεται να διατηρήσει τα 9 έδρες, ενώ η Αυτόνομη Παρέμβαση πιθανά να ανέβει ελαφρά από τις 3 έδρες που διαθέτει μέχρι σήμερα.
Το άρθρο γράφτηκε για την Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφόρησε το Σάββατο, πριν τα αποτελέσματα, τα οποία είναι τα εξής:
στις εκλογές πήραν μέρος επτά παρατάξεις, ψήφισαν συνολικά 423 άτομα και επί εγκύρων ψηφοδελτίων 423, έλαβαν:
Η ΠΑΣΚΕ - Πανελλήνια Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων, 145 ψήφους, 16 έδρες στο Δ.Σ. και ποσοστό 34,52%.
Η ΔΑΚΕ-Δημοκρατική Ανεξάρτητη Κίνηση Εργαζομένων, 104 ψήφους, 11 έδρες και ποσοστό 24,35%.
Η ΔΑΣ- Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία, 94 ψήφους, 10 έδρες και ποσοστό 22,22%.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση Αντιμνημονιακή Συνεργασία, 44 ψήφους, 5 έδρες και ποσοστό 10,40%.
Η παράταξη ΕΜΕΙΣ-Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων, 32 ψήφους, 3 έδρες και ποσοστό 7,57%.
Η Συμφωνία Εργαζομένων και η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα έλαβαν από 2 ψήφους και ποσοστό 0,47% αντίστοιχα.
