Το σύστημα λοιπόν κάνει προσπάθεια να αποτρέψει την συγκρότηση αντιστάσεων και στην προσπάθειά του αυτή θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που μπορεί να έχει. Είτε αυτό λέγεται πέρασμα νόμων και μέτρων σε περιόδους που οι σχολές είναι κλειστές (πχ καλοκαίρι), είτε σε περιόδους εξεταστικής που οι δυνατότητες κινητοποιήσεων είναι αρκετά πιο περιορισμένες, είτε ακόμα και την τακτική του καρότου και του μαστιγίου ή αλλιώς τον τρόπο, με τον οποίο κυβερνητικά στελέχη παίζουν το ρόλο του κακού και του καλού μπάτσου. Προφανώς, στην περίπτωση που όλα αυτά δεν πιάσουν, υπάρχει και η ανοιχτή καταστολή και τρομοκρατία.
Ο λόγος γίνεται για τον υπουργό Εσωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη, που, με δηλώσεις του, πρότεινε την μετοχοποίηση του 49% κάποιων πανεπιστημίων και την διάθεση των μετοχών σε ιδιώτες, μιας και, όπως μας ενημέρωσε, «ο προϋπολογισμός της χώρας μας επαρκεί για τη χρηματοδότηση περίπου 15 πανεπιστημίων από τα 25 που διαθέτουμε, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα να απειλούνται με κλείσιμο ή μαρασμό», ενώ δεν ξέχασε να αναφέρει και το «τρισκατάρατο» άρθρο 16 του συντάγματος, που ορίζει, πως η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι δημόσια και δωρεάν. Από την άλλη, άμεση ήταν και απάντηση του Υπουργείου Παιδείας, λέγοντας πως αυτά είναι υπερβολές και πως αυτός κάνει προσπάθεια να εξορθολογήσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι να την διαλύσει.
Η πολιτική ουσία λοιπόν, ο Στυλιανίδης στον ρόλο του κακού και του «μπαμπούλα» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και το υπουργείο στον ρόλο του καλού και του προστάτη της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Βέβαια, μόνο τραγική ειρωνεία μπορεί να θεωρηθεί αυτό, αν αναλογιστεί κανείς πως το ίδιο υπουργείο προωθεί τα δίδακτρα, τις διαγραφές, την διάλυση των πτυχίων, τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών και γενικά την εξαφάνιση των φοιτητικών δικαιωμάτων. Εξάλλου, η αναφορά στο άρθρο 16 και στο ότι τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους δεν είναι τυχαία, είναι γνωστή η επιδίωξη του υπουργείου να φορτώσει τα βάρη στις πλάτες των φοιτητών κάνοντας έτσι τις σπουδές είδος πολυτελείας. Στην ουσία προσπαθούν να εγκλωβίσουν την οργή των φοιτητών στο ψευδοδίλλημα ιδιώτης-δίδακτρα, για να την ελέγξουν, με την λογική του μικρότερου κακού.
Έτσι, υπάρχει η αναγκαιότητα ο αγώνας των φοιτητών να προσανατολίζεται πέρα και έξω από τα ψευτοδιλήμματα του συστήματος, για να καταφέρει να κερδίσει νίκες και να μην είναι ευάλωτο στην πρώτη τρικλοποδιά. Πρέπει να μπορεί να αποκαλύπτει την φύση, τον χαρακτήρα και τις επιδιώξεις του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος, που, κάτω από τις επιταγές των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, διέλυσε και παραρτημοποίησε την παραγωγή της χώρας, την στιγμή που καθημερινά επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Προσπαθεί να πείσει τον λαό με ευχολόγια για επενδύσεις και φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μπας και καταφέρει να του ρίξει στάχτη στα μάτια και να κρύψει πως αυτό που έρχεται είναι ένα ακόμα πιο βάρβαρο χτύπημα των δικαιωμάτων μας, πως το πανεπιστήμιο που θέλει να φτιάξει είναι ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς, στο οποίο η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας δεν θα έχει θέση.
