του Τάσου Σαπουνά
Τελικά, όπως είχε προγραμματιστεί και αναμενόταν, το βουλγαρικό κοινοβούλιο διαλύθηκε την Πέμπτη 14 Μαρτίου, για να αναλάβει καθήκοντα υπηρεσιακή κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη γειτονική χώρα σε εκλογές στις 12 Μαΐου, δύο μήνες πριν από την κανονική ημερομηνία διεξαγωγής τους.Όλα ξεκίνησαν όταν στις 10 Φεβρουαρίου οργισμένοι βούλγαροι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τις υπέρογκες αυξήσεις που είχαν γίνει στο ηλεκτρικό ρεύμα από τον περασμένο Ιούλη. Το πρόβλημα, που το καλοκαίρι καλυπτόταν λόγω καιρού, το ανέδειξε σε όλο του το μεγαλείο ο χειμώνας. Με την ανεργία να συνεχίζει να αγγίζει διψήφια ποσοστά (12%), τους μισθούς να κυμαίνονται μεταξύ πείνας και εξαθλίωσης, οι αυξήσεις αντιγύρισαν στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της Βουλγαρίας σαν κοινωνικό ρεύμα αντίθεσης και οργής υπερυψηλής τάσης.
Αρχικά στο στόχαστρο μπήκαν οι ξένες εταιρείες παροχής ενέργειας και ηλεκτρικής ισχύος. Οι τρεις εταιρείες έχουν μοιράσει την αγορά, με την τσέχικη CEZ να είναι μονοπώλιο στη δυτική, την αυστριακή Energo-Pro στη βορειοανατολική και την επίσης αυστριακή EVN στη νοτιοανατολική Βουλγαρία. Με αυτό τον τρόπο και με την ανοιχτή στήριξη της βουλγάρικης κυβέρνησης λυμαίνονταν την παροχή ενέργειας, με αποκορύφωμα τις τελευταίες αυξήσεις στις τιμές ηλεκτρικού ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά.
Γοργά η αναταραχή πολιτικοποιούνταν, απαιτώντας την επανεθνικοποίηση της παροχής ενέργειας. Για να βάλουν τελικά στο στόχαστρο τη συνολικότερη αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική αλλά και ευρύτερα το σύστημα όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τα τελευταίο τέταρτο του αιώνα μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του παλινορθωμένου καπιταλισμού και την είσοδο της βουλγάρικης κοινωνίας στις μεθόδους και τους τρόπους ενός κυριολεκτικά και μεταφορικά μαφιόζικου καπιταλισμού. Που είτε κατέστρεψε είτε πλιατσικολόγησε πάνω σε ό,τι είχε απομείνει όρθιο στη χώρα και προπαντός εκμηδένισε καταχτήσεις και δικαιώματα που ακόμα και το προηγούμενο καθεστώς, απότοκο της ήττας της επαναστατικής κατεύθυνσης, δεν είχε τολμήσει να θίξει.
Ενδεικτικό της απελπισίας του βουλγάρικου λαού είναι πως τέσσερις άνθρωποι έγιναν τον τελευταίο μήνα ανθρώπινοι πυρσοί. Εν τω μεταξύ, οι λαϊκές κινητοποιήσεις ανάγκασαν σε παραίτηση του πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ, χωρίς όμως οι ίδιες να σταματήσουν. Ακόμα και την εβδομάδα που πέρασε, και παρά το γεγονός πως έχουν οριστεί –όπως προαναφέραμε- πρόωρες εκλογές, οι βούλγαροι εργαζόμενοι συνεχίζουν τις μαζικές αντιδράσεις τους. Ίσως γιατί διαισθάνονται πως οι εκλογές δεν θα λύσουν κανένα από τα προβλήματα για τα οποία ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ακόμα και οι προτάσεις από τμήματα των διαδηλωτών για «την τροποποίηση του συντάγματος έτσι ώστε να δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών σε ποσοστό τουλάχιστον 50%, σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης», παρά τον ολοφάνερα ουτοπικό-μικροαστικό χαρακτήρα και τις αυταπάτες που εμπεριέχουν, υπογραμμίζουν το γεγονός πως ο βουλγάρικος λαός αρχίζει να αναζητεί και να επιζητεί μια βαθιά πολιτική και κοινωνική αλλαγή σαν προϋπόθεση για να βγει από το σημερινό τέλμα.
Ο δρόμος βέβαια για να μετατραπεί αυτό από αόριστη επιθυμία σε κίνημα αντίστασης και ανατροπής είναι μακρύς και δύσβατος. Βραχυπρόθεσμα ήδη ο γειτονικός λαός έχει να αντιπαλέψει το σάπιο καθεστώς που προσπαθεί να ανασυνταχθεί με τη βοήθεια της ΕΕ και των αξιωματούχων της και των «διανοουμένων»-υπηρετών της καπιταλιστικής ελίτ και των ιμπεριαληστών «προστατών» που λυμαίνονται τη χώρα και το λαό. Και που δεν θεωρούν καταστροφή αυτό που γίνεται τώρα, αλλά βγάζουν φλύκταινες έστω και με την ιδέα οι εταιρείες παροχής ηλεκτρικής ενέργειας να ξαναγυρίσουν στο βουλγάρικο (αστικό) κράτος! Και προπαντός να αντισταθεί σε όλους όσους -και είναι πολλοί αυτοί που- θα τον καλέσουν να υποστείλει τη σημαία των αγώνων του και να την εναποθέσει στις αστικές κάλπες.
