Έναν τέτοιο χαρακτήρα έχουν οι επαμφοτερίζουσες δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων που δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα. Με τον Σαμαρά να δηλώνει έτοιμος για την εφαρμογή των αποφάσεων και τους δυο υπόλοιπους κυβερνητικούς εταίρους να εμφανίζονται να κρατούν «πιο σκληρή» στάση. Ιδιαίτερα ο «αριστερός ψάλτης», επειδή έχει αναλάβει και το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αποφεύγει να κάνει λόγο για απολύσεις και μιλά για κινητικότητα που τη θεωρεί απαραίτητη στο πλαίσιο της λεγόμενης διοικητικής μεταρρύθμισης.
Η αλήθεια, βέβαια, δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί ακόμα κι αν βαφτίσουν το κρέας ψάρι. Ακόμα και αν χρησιμοποιήσουν λέξεις όπως διαθεσιμότητα, εφεδρεία, κινητικότητα, απομάκρυνση ή άλλες που θα σκαρφιστούν για να κρύψουν –όσο μπορούν– αυτό που μεθοδικά δρομολογείται. Και δεν είναι άλλο από την de facto κατάργηση της μονιμότητας, το χτύπημα του δικαιώματος στη δουλειά και τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων.
Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσονται και οι «σχεδιασμοί» για ανακύκλωση σε βάθος όσο το δυνατόν λιγότερων ετών σχεδόν ολόκληρου του προσωπικού που δουλεύει σήμερα στον δημόσιο τομέα. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί η πρόθεση «χαλάρωσης» του μέτρου «για κάθε 5 αποχωρήσεις 1 πρόσληψη» που μεθοδεύει η κυβέρνηση. Στόχος, η απαλλαγή του Δημοσίου από τους εργαζόμενους που σήμερα δουλεύουν (και έχουν μια κάποια εμπεδωμένη λογική και πρακτική και σε όλα τα επίπεδα) και η αντικατάστασή τους από νεότερους, λιγότερο πολιτικοποιημένους, με λιγότερα δικαιώματα και περισσότερο διατεθειμένους να σκύψουν το κεφάλι στη βάση του σημερινού συσχετισμού δύναμης και των επιπτώσεών του.
Παράλληλα ο κουρνιαχτός με τους λεγόμενους επίορκους καλά κρατεί. Αν και δεν είναι μεγάλος ο αριθμός τους και με ανοιχτό το ενδεχόμενο «δικαίωσής» τους μέσω της δικαστικής οδού, φαίνεται ότι επιλέγεται ν' απομακρυνθούν όλοι κυρίως για να σταλεί το μήνυμα της ανοιχτής τρομοκρατίας σε όσους τολμήσουν ν' αντισταθούν στις κυβερνητικές αποφάσεις. Το γεγονός ότι καταργείται το τεκμήριο αθωότητας δεν φαίνεται να κάνει να ιδρώνει το αυτί κυβέρνησης και τρόικας. Ο σκοπός -που λένε– αγιάζει τα μέσα.
Ήδη ολοκληρώνονται τα οργανογράμματα (οι οργανισμοί) του συνόλου πλέον των υπουργείων της κεντρικής κυβέρνησης, όπως τα ονομάζουν, την ώρα που η ίδια η κυβέρνηση επαίρεται στην τρόικα ότι μείωσε τις θέσεις εργασίας κατά περίπου 40%! Τι σημασία έχει αν κάνεις μια αίτηση στο Δημόσιο και κάνεις 2 και 3 μήνες να πάρεις απάντηση ενώ έπαιρνες σε πολύ λιγότερες μέρες. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι συγχωνεύσεις – καταργήσεις – κλεισίματα φορέων και υπηρεσιών που κρίνονται «περιττοί». Τώρα, αν δεν βρίσκεις σχολείο να πας το παιδί σου, σχολή για να σπουδάσεις ή νοσοκομείο για να γιατρευτείς, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Με αυτά και με τ’ άλλα επιτείνεται ένα κλίμα φυγής σε μαζική κλίμακα από το Δημόσιο όσων έχουν τις προϋποθέσεις έστω και πρόωρης συνταξιοδότησης. Κάτι που φυσικά δεν πρωτοεμφανίζεται εφέτος αλλά που η επικείμενη επίθεση καθιστά μονόδρομο. Άλλωστε, τόσο οι μισθοί όσο και οι συντάξεις περικόπτονται κάθε τόσο δραστικά, σε σημείο που να είναι προτιμητέα μια πρόωρη συνταξιοδότηση από την παραμονή στη δουλειά, αφού δεν έχει πλέον κανένα αντίκρισμα ούτε στο μισθό ούτε βεβαίως στη σύνταξη και το εφάπαξ (για όσο θα συνεχίσει αυτό να υφίσταται).
Η μεγαλύτερη κυριολεκτικά απάτη αφορά, ωστόσο, αυτό που έντεχνα ονομάζεται κινητικότητα. Το θεωρητικό σχήμα λέει ότι αποχωρείς από μια θέση που δεν «χρειάζεται» και βρίσκεις δουλειά (συνεχίζεις) σε μια άλλη που υπάρχει και είναι χρειαζούμενη (το για ποιον είναι βεβαίως ένα εύλογο ερώτημα). Σ' αυτό το «υπάρχει» έγκειται και η κοροϊδία. Ακριβώς γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Καμιά νέα θέση δεν δημιουργείται. Απεναντίας, καταργούνται υπάρχουσες θέσεις εργασίας που όσο και αν «κινείσαι» είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα τις βρεις.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι μέσα από τις κάθε είδους μεθοδεύσεις και ανεξάρτητα από το πώς τελικά θα πλασαριστεί το όλο ζήτημα επικοινωνιακά, ο κύβος έχει ριφθεί. Η δήθεν «εμπλοκή» και όπως αυτή εμφανίζεται δεν αφορά την ουσία. Το ερώτημα είναι σε τι φάση βρίσκεται το κίνημα των εργαζομένων στο Δημόσιο. Μπορεί ν' αντισταθεί και να αποτρέψει τις μαζικές απολύσεις; Μπορεί ν' αποτελέσει ανάχωμα στη βαρβαρότητα που επελαύνει; Μπορεί να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε νίκη που θα υποχρεώσει κυβέρνηση, κεφάλαιο και τρόικα σε αναδίπλωση;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Και γιατί πρέπει να ληφθεί υπόψη ο υπαρκτός –εντελώς υλικός– συσχετισμός δύναμης και επειδή αυτό που ονομάζεται οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται αποσυγκροτημένο και χτυπημένο ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Με μια συνδικαλιστική ηγεσία τουλάχιστον σε τριτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο επίπεδο σκόπιμα «αλλού». Ή, πιο σωστά, με κίνηση σε επίπεδο λογικής και πραχτικής στο ίδιο μήκος κύματος με τους «από πάνω».
Είναι χαρακτηριστική η απραξία για μήνες. Η αδυναμία να τεθεί ένας ξεκάθαρος στόχος πάλης που μπορεί να συσπειρώσει και να ενοποιήσει τους διάσπαρτους μικρούς αγώνες και τις αντιστάσεις που πραγματοποιούνται. Και που δεν μπορεί να είναι άλλος από την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά και ενάντια στις απολύσεις, άμεσες ή έμμεσες. Που θα παλεύει κόντρα στις συγχωνεύσεις, καταργήσεις, κλεισίματα και όπου αυτά επιχειρούνται. Που θα απαιτεί να μην περάσουν οι νέοι οργανισμοί μέσω των οποίων θ' απολυθεί κόσμος. Που θα αγωνίζεται ενάντια στην εφαρμογή κάθε αξιολόγησης γιατί θ' αποτελέσει το όχημα για το ξωπέταγμα χιλιάδων εργαζομένων από τη δουλειά τους και θα λειτουργεί τρομοκρατικά στους υπόλοιπους.
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα έχουν ν' αντιπαρατεθούν σ' όλα αυτά τα επίπεδα με την πολιτική των δυνάμεων του συστήματος. Παράλληλα πρέπει ν' αποδομήσουν όλη εκείνη την ιδεολογική και πολιτική σαβούρα που χρησιμοποιείται για τη διάσπασή τους και για το διαχωρισμό τους από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση. Σήμερα, περισσότερο από κάθε φορά, είναι κοινά τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς είτε βρίσκονται στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα. Οι κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να γίνουν πράξη για να μην παραμένουν οι αγώνες ατελέσφοροι.
Από μια ενδεχόμενη νίκη κάποιου κλάδου ή κάποιας κατηγορίας εργαζομένων μπορεί ν' αντιστραφεί η πορεία των πραγμάτων. Γι' αυτό και κάθε αγώνας στις μέρες μας αποκτά ιδιαίτερη σπουδαιότητα. Γι' αυτό και πρέπει να στηρίζεται έμπραχτα και ανεπιφύλαχτα. Γι' αυτό και δεν είναι αγώνας ουσιαστικά μόνο των συγκεκριμένων εργαζόμενων. Αυτό που φοβάται και η κυβέρνηση. Αυτό που φοβούνται και οι ιμπεριαλιστές δυνάστες. Φοβούνται τη δημιουργία ενός μαζικού μετώπου αντίστασης των εργαζομένων. Ας κάνουμε τους φόβους τους πραγματικότητα.
Σ.Π.
