«Μπορεί στην Ελλάδα να έχει μειωθεί το μοναδιαίο κόστος εργασίας, αλλά ακόμα ο κατώτατος μισθός είναι υψηλός. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να δούμε σχετικά με την ανάπτυξη… Υπάρχει φως στο τούνελ, ωστόσο ο δρόμος για την ανάπτυξη είναι ακόμα μακρύς».
Το παραπάνω απόσπασμα από ομιλία του γ.γ. υπ. Οικονομικών Γ. Μέργου άνοιξε ξανά τη συζήτηση για τον κατώτατο μισθό. Τα όσα ακολούθησαν ανήκουν στη σφαίρα της επικοινωνιακής διαχείρισης από τη μεριά της κυβέρνησης με τη συμμετοχή των Βρυξελλών. Από τον Βρούτση: «Έχω δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι ο κατώτατος μισθός είναι χαμηλός και θα μείνει σε αυτά τα επίπεδα μέχρι το τέλος του προγράμματος», μέχρι τον Σαμαρά που προσπάθησε να κλείσει το θέμα διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα μειωθεί περαιτέρω ο κατώτατος μισθός: «Βεβαίως και δεσμεύομαι. Ακόμη και ο Όλι Ρεν το είπε…», με τον επίτροπο να δηλώνει «…δεν υπάρχει ούτε σαφής, αλλά ούτε υπονοούμενη συμφωνία για περαιτέρω μείωση των μισθών… αλλά πρέπει να υπάρξει αναθεώρησή τους μέσα στο 2014, ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας».
Κρύβονται πίσω από τις λέξεις (αναθεώρηση!!!) αλλά δεν μπορούν να κρυφτούν οι σχεδιασμοί τους.
Μνημόνιο 2: «…Η κυβέρνηση θα λάβει μέτρα για την ενθάρρυνση της ταχείας προσαρμογής του κόστους εργασίας (…) Η στρατηγική αυτή πρέπει να στοχεύει στη μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% στο διάστημα 2012-14 (…) Έως το τέλος Ιουλίου 2012 θα καταρτιστεί ένα χρονοδιάγραμμα για την αναθεώρηση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η πρόταση θα στοχεύει στην αντικατάσταση του ύψους των μισθών που ορίζονται στην ΕΓΣΣΕ με ελάχιστο ύψος μισθού νομοθετημένο από την κυβέρνηση σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους (…) Θα λάβουμε και προκαταρκτικά μέτρα για να επιτρέψουμε μια μείωση στους ονομαστικούς μισθούς για να κλείσει γρήγορα το κενό μας στην ανταγωνιστικότητα και να τεθεί μια πρώιμη βάση για τη βιώσιμη ανάπτυξη (…) Τα μέτρα αυτά θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη) (…) Αυτό θα ευθυγραμμίσει το πλαίσιο του κατώτατου μισθού της Ελλάδας με αυτό συγκρίσιμων κρατών…».
Η συνέχεια στο Μνημόνιο 3: «Θεσπίζεται νέο σύστημα καθορισμού νόμιμου κατώτατου μισθού υπαλλήλων και ημερομισθίου εργατοτεχνιτών, το οποίο τίθεται σε ισχύ την 1.4.2013 (…) Οι μεταρρυθμίσεις εργασίας που υιοθετήθηκαν τον Φεβρουάριο του 2012 στο πλαίσιο του προγράμματος έχουν ήδη συμβάλει στη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (...) Η κυβέρνηση θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις και θα τις εφαρμόσει ομοιόμορφα σε όλους τους τομείς στους οποίους εφαρμόζονται. Ωστόσο, το σύστημα κατώτατου μισθού στην Ελλάδα παραμένει περίπλοκο και αποσυνδεδεμένο από τις ευρύτερες συνθήκες της αγοράς εργασίας (…) Το πρώτο τρίμηνο του 2014 η κυβέρνηση θα εκτιμήσει κατά πόσον ο μηχανισμός είναι επαρκής για την αντιμετώπιση της ανεργίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας…».
Συμπερασματικά, σύμφωνα με κυβέρνηση και τρόικα, ο μισθός στέκεται εμπόδιο, φράζει το δρόμο στην ανταγωνιστικότητα, οπότε να χαμηλώσουν κι άλλο τα εμπόδια…
Η «ανταγωνιστικότητα» μετριέται σύμφωνα με το λεγόμενο «κόστος εργασίας». Να σημειωθεί ότι ακόμα και ο όρος κόστος εργασίας αναδεικνύει πώς «βλέπει» το κεφάλαιο τον εργαζόμενο. Ο παραγωγός του πλούτου αντιμετωπίζεται ως ένας ακόμη παράγοντας κόστους δίπλα στις πρώτες ύλες, την ενέργεια κ.λπ. Όπως προκύπτει και από τα κείμενα των μνημονίων, πρόθεση κυβέρνησης και τρόικας είναι η διαμόρφωση ενός μηχανισμού αυτόματης διάλυσης των μισθών με αλλεπάλληλες, διαδοχικές μειώσεις τους. Τον κατώτατο μισθό θα τον ορίζει και θα τον αλλάζει όποια στιγμή θέλει η κυβέρνηση, χωρίς τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων και την υπογραφή εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Μ’ άλλα λόγια, φτηνότερη εργατική δύναμη, ισοπέδωση κάθε εργατικής κατάκτησης, μετατροπή όλης της χώρας σε ΕΟΖ (Ειδική Οικονομική Ζώνη) με σκλάβους στο κάτεργο τους εργαζόμενους και αναμονή επενδύσεων. Θα έρθουν αυτές; Ας απαντήσει μια πολύ ανταγωνιστική χώρα. «…Και τα μεροκάματα μειώσαμε και μεταρρυθμίσεις κάναμε αλλά επενδύσεις δεν ήρθαν!» Ρ. Πλεβέλιεφ, πρόεδρος της Βουλγαρίας.
Τέλος, ο καθορισμός του κατώτατου μισθού από το κράτος μαζί με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στοχεύει στην αφαίρεση αυτού του βασικού πεδίου διεκδίκησης από την εργατική τάξη. Στοχεύει δηλαδή στην παραπέρα διάλυση όλων εκείνων των στοιχείων που δομούν την πάλη της και κατ’ επέκταση τη συγκρότησή της ως τάξη.
Ο αγώνας για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, κόντρα στις μειώσεις των αποδοχών, είναι ζήτημα ζωής για τον εργαζόμενο λαό. Με τη δική του πάλη θα βάλει «τον πάτο στο βαρέλι».
