Σχετικά με τη συμμετοχή μας στην «Επιτροπή Πρωτοβουλίας για τη δημιουργία Κίνησης για τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα της εποχής μας»

Η σημερινή φάση της άγριας επίθεσης της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ξένων ιμπεριαλιστικών αφεντικών ενάντια στα δικαιώματα αλλά και στους ίδιους τους όρους ζωής της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας, του λαού συνολικά συνοδεύεται από μια πολιτική φασιστικοποίησης, η οποία εξελίσσεται καθημερινά με γοργό ρυθμό και σ’ όλα τα επίπεδα. Η πολιτική αυτή εκπορεύεται απ’ την επίσημη διαχείριση του συστήματος, απ’ την κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ενώ μέρος της αποτελεί κι η εμφάνιση του νεοφασιστικού φαινομένου μέσω του μορφώματος της Χρυσής Αυγής ή κι άλλων που γεννά η κρίση και η πολιτική αυτή.
Εάν η εκτίμηση αυτή είναι σωστή, προκύπτει άμεσα και η ανάγκη για την ανάπτυξη ενός μαζικού, πλατιού κινήματος υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού και ενάντια στη φασιστικοποίηση. Την ανάγκη αυτή την έχει εντοπίσει και θέσει και το ΚΚΕ(μ-λ), ενώ έχει συζητηθεί και στο πλαίσιο της Π.Α.Α.Σ. (Πρωτοβουλία για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία).
Τον περασμένο Δεκέμβρη, με πρωτοβουλία του Ν.Α.Ρ. και στη βάση ενός πρώτου πλαισίου πραγματοποιήθηκε κάλεσμα με στόχο τη συγκρότηση «Πρωτοβουλίας για μια Κίνηση για τις λαϊκές ελευθερίες, τα δημοκρατικά δικαιώματα και την αντιφασιστική πάλη». Στην πρώτη συνάντησή της, κι ενόσω βρισκόταν σε εξέλιξη και η συζήτηση στο πλαίσιο της Π.Α.Α.Σ. για το ζήτημα αυτό, το ΚΚΕ(μ-λ) ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και παρέμβηκε. Θέτοντας, αφενός, την αναγκαιότητα δημιουργίας πρωτοβουλιών και δράσης με στόχο την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την αντίσταση στην πολιτική της φασιστικοποίησης και αφετέρου, με ανοικτό τρόπο, τις επιφυλάξεις του για το εγχείρημα αυτό. Επιφυλάξεις που εστίαζαν κυρίως στο ερώτημα κατά πόσο η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί μια ειλικρινή πρόταση συγκρότησης πάνω στο μέτωπο της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και όχι –με διαφορετικό τρόπο– μια απόπειρα συγκρότησης με κεντρικότερα χαρακτηριστικά. Κι αυτό βάσει αναφορών που υπήρχαν στο αρχικό κείμενο που συνδέονται με ζητήματα εργατικού κινήματος, αντιπολεμικού, ακόμα και αντιιμπεριαλιστικού. Παρά την επιχειρηματολογία πως μια σειρά πεδία (απ’ το εργατικό και μέχρι το… αντιπολεμικό ή της διεθνούς αλληλεγγύης) αντιμετωπίζονται απ΄ το κείμενο και τη λογική της πρωτοβουλίας απ΄ τη σκοπιά της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων (από το «δικαίωμα στην απεργία» μέχρι το… «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση») και παρά τη διαβεβαίωση, σε διακηρυκτικό επίπεδο, αυτών που πήραν την πρωτοβουλία, πως δεν υπάρχει πρόθεση «κεντρικότερης» συγκρότησης, αυτό μόνο στην ίδια την πράξη μέλλει ν΄ αποδειχθεί! Στην πρώτη συνάντηση συγκροτήθηκε «Επιτροπή Πρωτοβουλίας», για να προχωρήσει τη διαδικασία μέχρι την ιδρυτική συνέλευση. Στην επιτροπή αυτή δηλώσαμε συμμετοχή, με τις επιφυλάξεις που θέσαμε.
Ανάλογες ενστάσεις είχαν τεθεί κι απ’ τον σύντροφο του Μ-Λ ΚΚΕ, που έθεσε επίσης τη διαφωνία του και για τον προτεινόμενο «συνελευσιακό» τρόπο λειτουργίας και δεν δέχθηκε συμμετοχή στην «Επιτροπή Πρωτοβουλίας» (προτάθηκε στη συνέχεια η συμμετοχή του ως παρατηρητής). Εκπρόσωπος από ΣΕΚ - ΚΕΕΡΦΑ έθεσε απ΄ τη σκοπιά του την ανάγκη να εστιάζει η Κίνηση στο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και δήλωσε συμμετοχή. Από άποψη συμμετοχής πολιτικών δυνάμεων σε πρώτη φάση δήλωσαν συμφωνία κατά βάση οι δυνάμεις που συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (εκκρεμούσε σαφής τοποθέτηση της ΑΡΑΝ) καθώς και δικηγόροι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι.
Σε δεύτερη φάση, στην Επιτροπή δήλωσαν συμμετοχή και οι δυνάμεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και άλλες (ΑΡΑΝ, Επιτροπή Τούρκων και Κούρδων Πολιτικών Προσφύγων), προσωπικότητες και άτομα απ’ το χώρο της δημοσιογραφίας (Κ. Αρβανίτης), δικηγόροι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί. Άλλες δυνάμεις αναφέρθηκε πως βλέπουν θετικά το εγχείρημα (ΕΕΚ, Οικολόγοι, Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία «Ροσινάντε»), ενώ ο κατάλογος των απευθύνσεων για συμμετοχή ατόμων ή συλλογικοτήτων θεωρείται ανοικτός.
Βάσει της τοποθέτησής μας για συμμετοχή στην Επιτροπή, με επιφυλάξεις, δεν μπήκαμε σε συζήτηση για τη διαμόρφωση πλαισίου. Για το γεγονός όμως ότι το αρχικό κείμενο –πλαίσιο με βάση το οποίο έγινε το κάλεσμα- και το οποίο δεν αποτελεί τη διακήρυξη της Κίνησης, που θα διαμορφωθεί και θα υιοθετηθεί στην ιδρυτική συνέλευση της Πρωτοβουλίας στα μέσα του Μάρτη- θα κυκλοφορούσε ως κάλεσμα, με τη μορφή κειμένου υπογραφών, για την πρώτη δημόσια εμφάνιση με συνέντευξη Τύπου, τέθηκαν απ’ τη μεριά μας παρατηρήσεις και αντιρρήσεις. Αυτές εστίαζαν κυρίως σε σημεία που, «παρακάμπτοντας» την ταξική φύση του κράτους, αφορούν αφενός ζητήματα εξουσίας, προοπτικής, κεντρικής πολιτικής κατεύθυνσης, συνολικότερα του δρόμου του λαϊκού και εργατικού κινήματος, αφετέρου δεν άπτονται ενός πλαισίου υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και μιας συνεργασίας μ’ αυτό το χαρακτήρα («Η Κίνηση… θα ανιχνεύει και θα συμβάλλει σε δρόμους για να μπορέσει ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός να αποφασίζει κυρίαρχα, ελεύθερα και δημοκρατικά για όλες τις δημόσιες υποθέσεις του, να καθορίζει τις τύχες του. Μέχρι να μπορεί ο ίδιος να διευθύνει την κοινωνία με τη δική του, πραγματική δημοκρατία, με βάση τις νέες δυνατότητες για Ελευθερία και Χειραφέτηση από κάθε καταπίεση που γεννάει η εποχή μας», αναφορές στη «λαϊκή κυριαρχία» και στην «ανεξάρτητη» ή «ακηδεμόνευτη πορεία του τόπου», σε μια… εξαρτημένη χώρα, σαν τη δική μας).
Στα σημεία αυτά διαφοροποιήθηκε κάπως η διατύπωση, χωρίς όμως να αναιρείται και η ουσία, στην πορεία έγιναν παρατηρήσεις και προσθήκες κι από άλλες πλευρές και διαμορφώθηκε τελικά ένας «συγκερασμός», που κατέληξε σ΄ ένα τελικό δισέλιδο, πρώτο πλαίσιο, στο πνεύμα του οποίου –όπως αναφέρθηκε– γίνεται το κάλεσμα, με τη μορφή υπογραφών ατόμων. Θα μπορούσαν επίσης να γίνουν κι άλλες παρατηρήσεις στο τελικό κείμενο σχετικά με εκφράσεις του τύπου «κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός», σχετικά με αναφορές στις «σύγχρονες ανάγκες (γιατί μόνο σύγχρονες;) και δυνατότητες (με ποια εξουσία;) για ελευθερία και δημοκρατία, για συνεργασία και αλληλεγγύη των εργαζόμενων ανθρώπων…» ή ακόμα και με σημεία που παραπέμπουν στην κατανόηση και την καταγγελία του φασισμού και του ρατσισμού ως απλά και μόνο («αταξικά» ή και «διαταξικά») φαινόμενα που τα χαρακτηρίζει η έλλειψη σεβασμού –ή και η βία– απέναντι στη «διαφορετικότητα» (κοινωνική, φύλου, σεξουαλική, φυλετική, εθνική, «πολιτισμική»). Κι όχι ως φαινόμενα τα οποία έχουν συγκεκριμένες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αιτίες γέννησης, απ’ τη βαθιά κρίση και την πολιτική του συστήματος της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, και που έχουν σαφή αντιλαϊκή και ταξική στόχευση (είτε στην επίσημη συστημική είτε στη «συμμορίτική» τους εκδοχή). Κι αυτό, πέρα απ΄ τις όποιες δευτερεύουσες πλευρές και συνέπειες του φαινομένου αυτού.
Η Κίνηση πρέπει να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος αντίστασης απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, την καταστολή των ΜΑΤ και των ομάδων ΔΙΑΣ/ΔΕΛΤΑ, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις και τις διώξεις διαδηλωτών, απεργών, αγωνιστών, συνδικαλιστών, εργαζομένων, αγροτών, νεολαίων, μαθητών, κατοίκων, στις «επιστρατεύσεις» αγωνιζόμενων, τις «στοχοποιήσεις» πολιτικών χώρων αλλά και αγωνιστικών πρακτικών, στις κάθε είδους, τραμπούκικες και δολοφονικές επιθέσεις των φασιστικών συμμοριών, και να υπερασπίσει σθεναρά τις μορφές πάλης του λαού, το δικαίωμα στη διαδήλωση, στην απεργία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, να υπερασπιστεί τους μετανάστες (τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας μας), να υπερασπιστεί το πανεπιστημιακό άσυλο, να καταγγείλει το κάθε είδους φακέλωμα, να καταγγείλει τις «εκτροπές» στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας.
Πέρα όμως απ’ ό,τι μπορεί να εκφράζει ένα κείμενο ή μια διακήρυξη, η λογική που πρέπει να χαρακτηρίσει την Κίνηση αυτή «κωδικοποιείται» σε τρεις άξονες: 1) Να αποτελέσει πραγματικά αυτό που διακηρύττει, να εστιάσει δηλαδή στο μέτωπο των δημοκρατικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών σ΄ όλη τους τη «βεντάλια». Και να μην αποτελέσει μια απόπειρα «κεντρικότερης» συγκρότησης με όχημα τα δημοκρατικά δικαιώματα. 2) Να έχει μάχιμα, κινηματικά χαρακτηριστικά, να παίρνει πρωτοβουλίες δράσης για διαδηλώσεις, παρεμβάσεις κι εκδηλώσεις στο κέντρο, σε συνοικίες, σε χώρους κι όχι να έχει χαρακτηριστικά μιας «επιτροπής νομικών» και «προσωπικοτήτων» ή απλά «μελέτης» των φαινομένων καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων. 3) Ν’ αποκτήσει μαζικά, πλατιά, λαϊκά χαρακτηριστικά, να συνδεθεί με εργαζόμενους, άνεργους, μαθητές, μετανάστες, λαό. Αυτά θα αποτελέσουν και τα κριτήρια για την ουσιαστική συμμετοχή μας στην Κίνηση αυτή. Το ΚΚΕ (μ-λ) αλλά και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία στοχεύουν ν΄ αναδείξουν το ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού και να πάρουν πρωτοβουλίες δράσης και στο επίπεδο αυτό.

Γιάννης Βάρλας