Σαμαράς – Ερντογαν: από κοινού στο πλαίσιο και στην υπηρεσία των νατοϊκών σχεδίων

25 συμφωνίες υπογράφηκαν σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής, στη δεύτερη σύνοδο του «Ανωτάτου συμβουλίου συνεργασίας Ελλάδας- Τουρκίας», στις 4 και 5 Μάρτη, στην Κωνσταντινούπολη. Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο ίδιος ο Σαμαράς, ενώ συμμετείχαν μια σειρά υπουργοί και πλήθος επιχειρηματιών.
Όμως το κύριο ενδιαφέρον και κρίσιμο ζήτημα, ιδιαίτερα της συνάντησης Σαμαρά – Ερντογάν, ήταν οι όποιες συζητήσεις έγιναν εν κλειστώ και οι δημόσιες δηλώσεις γύρω από το επίμαχο, τον τελευταίο καιρό, ζήτημα των ΑΟΖ.

Η συνάντηση έγινε λίγες μέρες μετά τη ρηματική διακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης στον ΟΗΕ, με ενήμερη την Τουρκία, και εννιά μήνες μετά την ανακοίνωση τούρκικων ερευνών στην ελληνική ΑΟΖ. Παράλληλα, η Τουρκία, με πλοία της, πραγματοποιεί ήδη έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ.
Δυο μόνο μήνες μετά την πρωτοχρονιάτικη εξαγγελία του Αντ. Σαμαρά, που ζητούσε τη στήριξη από την Ε.Ε. για ανακήρυξη των ΑΟΖ, και τους λεονταρισμούς που κυκλοφόρησαν από το περιβάλλον Σαμαρά, ο υπερπατριώτης Σαμαράς μαζεύει όπως όπως τα πανιά του και μετά την κατά παραγγελία των ΗΠΑ συνάντησή του στο Κατάρ εκτάκτως με τον Ερντογάν για τον ΤΑΡ, ξανασυναντιέται σε ήπιο και «παραγωγικό» κλίμα με την ηγεσία της χώρας, που του αμφισβητεί ανοικτά και σαφώς τα φιλόδοξα σχέδια αξιοποίησης των ενεργειακών κοιτασμάτων που προϋποθέτουν καθορισμό των ΑΟΖ. Να υπενθυμίσουμε πως η Τουρκία έχει μπει σφήνα στις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης για καθορισμό ΑΟΖ τόσο με την Αλβανία, όσο και με Αίγυπτο – Λιβύη. Να υπενθυμίσουμε, ακόμη, ότι στο σχεδιασμό του ενεργειακού εφοδιασμού της Ε.Ε., από πηγές που εγκρίνουν οι ΗΠΑ, υπάρχει ήδη το τρίγωνο Ελλάδας- Κύπρου- Ισραήλ, αλλά τελευταία οι ΗΠΑ θέτουν ξεκάθαρα την ανάγκη ένταξης της Τουρκίας στους δρόμους μεταφοράς τόσο του δοσμένου και αξιόλογου κοιτάσματος του Λεβιάθαν, όσο και των καταριανών υγροποιημένων αερίων. Εναλλακτικά, συζητιούνται σταθμοί υγροποίησης σε Καβάλα ή Αλεξανδρούπολη και από εκεί στον ΤΑΡ, αν υπάρξει ΤΑΡ και όχι NABUCO που παρακάμπτει την Ελλάδα. Ανάλογα, ο αγωγός από Κύπρο κρίνεται δαπανηρός να φτάσει μέχρι την Ελλάδα, όταν οι τουρκικές ακτές είναι απέναντι. Σοβαρή κίνηση στη σκακιέρα αποτελεί η πώληση της ΔΕΠΑ, που δεν πρέπει σύμφωνα με τις ΗΠΑ να αγοραστεί από ρώσικες εταιρείες.
Στο πλαίσιο αυτού του ενεργειακού πολέμου, υπάρχουν κρίσιμα ζητήματα με το φυσικό αέριο του βόρειου Ιράκ στο Κιρκούτ, που συμπλέκονται επικίνδυνα με το κουρδικό ζήτημα και με τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Συρία. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Σαμαράς και άλλοι «πατριώτες» ανάλογα φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν άδοξα τη συγκυρία. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Μέρκελ επισκέφτηκε πρόσφατα τους στρατιώτες της στα συστήματα Patriot στην Τουρκία, σ’ αυτό το πλαίσιο οι ΗΠΑ γίνονται σαφείς ξανά μέσω Μπράιζα τόσο για τη ΔΕΠΑ, όσο και συνολικότερα, σ’ αυτό το πλαίσιο εγκαθίσταται πλέον μόνιμα και δυναμικά και ο ρώσικος στόλος στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Το ίδιο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή για την ενέργεια και τον συνολικότερο έλεγχο επιδρά και στις κρίσιμες εξελίξεις στην Κύπρο, που, μετά και την εκλογή Αναστασιάδη, δεν είναι απίθανο να επιταχυνθούν επικίνδυνα.
«Στην Κύπρο είμαστε εγγυήτριες δυνάμεις και οφείλουμε να διαπραγματευτούμε. Το κυπριακό πρέπει ν’ αποτελέσει ιστορικό παρελθόν» είπε ο Ερντογάν, χωρίς να τον αντικρούσει σ’ αυτό το ζήτημα ο υπερπατριώτης Σαμαράς. Το κλίμα της συνάντησης ήταν καλό για τις σημαντικές μπίζνες που στήνουν οι καρχαρίες του κεφαλαίου στις δύο όχθες του Αιγαίου, στις πλάτες των δύο ρημαγμένων από δικαιώματα λαών. Όμως, η σχεδόν δίωρη, κεκλεισμένων των θυρών συζήτηση, στα επίμαχα σημεία που αναφέραμε, δεν κατάφερε να λειάνει έστω τις διατυπώσεις, κατά τη διαδικασία των δηλώσεων. Δεν είναι μόνο, ότι συμφώνησαν ότι διαφωνούν και ότι, παρά τους 40 γύρους διαπραγματεύσεων των επιτροπών για την υφαλοκρηπίδα, δε πρόκειται να τα βρουν.
Το πιο ανησυχητικό, και με δοσμένη τη σχετική κινητικότητα που αναφέραμε στην ευρύτερη περιοχή, είναι πως ο Ερντογάν, με τον αέρα της κάλυψης των ΗΠΑ κυρίως, θέτει ζήτημα «αμοιβαίας επωφελούς διαπραγμάτευσης»- win-win, όπως είπε και δε μεταφράστηκε για ζητήματα ελληνικής κυριαρχίας. Στο ίδιο πλαίσιο της «επίλυσης» του κυπριακού, για το οποίο πιθανότατα ετοιμάζονται επικαιροποιημένα σχέδια Ανάν, οι ΗΠΑ απαιτούν και δίνουν, σ’ αυτή τη φάση, τον ανάλογο αέρα στην Τουρκία, για να «επιλύσουν» και τα ζητήματα του Αιγαίου. Ουσιαστικά, μέσω των ΑΟΖ και της συνεκμετάλλευσης, να γκριζάρουν μόνιμα μεγάλες περιοχές και να έχουν, μέσω αυτών αλλά και της αποδιάρθρωσης και όχι βέβαια επίλυσης του κυπριακού, τον πλήρη έλεγχο της περιοχής. Μα, θα πει κάποιος, θα ήθελαν τη σταθερότητα σε δυο χώρες που γενικά ελέγχουν; Ναι, όμως σε εποχές που στην περιοχή περιδιαβαίνουν επίμονα Γάλλοι, Γερμανοί και Ρώσοι, καθένας για τα δικά του, οι ΗΠΑ σταθεροποιούν τη θέση τους ως ισχυρή στρατιωτική παρουσία μέσα από την αστάθεια και την ένταση. Μέσα από καταστάσεις που τους δίνουν τη δυνατότητα μονίμως να παρεμβαίνουν «ειρηνευτικά», πουλώντας και τα σιδερικά τους σαν συμμαχική στήριξη.
Η Τουρκία των 70 εκατομμυρίων είναι μια μεγάλη αγορά για τη Γερμανία, είναι στα σίγουρα κρίσιμος ενεργειακός κόμβος και αυτό ενδιαφέρει ΗΠΑ- Ε.Ε.- ΡΩΣΙΑ. Επίσης, είναι και σοβαρής γεωπολιτικής βαρύτητας, ως πολιτική δύναμη μεταξύ Ισλάμ και Δύσης.
Μα για όλα αυτά τόσο οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., όσο και η Ρωσία αλλά και το Ισραήλ έχουν μαζί της σοβαρές, όσο και αντιφατικές σχέσεις. Να γιατί όλοι τους χαϊδεύουν και συνεργάζονται με την Τουρκία, την ίδια στιγμή που την υποσκάπτουν είτε στην πορεία ένταξης στην Ε.Ε. είτε στο κρίσιμο για την κυριαρχία της κουρδικό και αλλού. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της τουρκικής αστικής τάξης, επίσης, δεν είναι άσχετες με το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών της εξαρτήσεων και έχουν βέβαια και την ιστορικότητά τους. Αλλά και στο κυπριακό και στο Αιγαίο και συνολικότερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η άποψη που λέει, ότι η Τουρκία είναι πανίσχυρη και η Ελλάδα μονίμως αμυνόμενη, δεν ευσταθεί.
Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι, πως η ιμπεριαλιστική παρουσία είναι πανίσχυρη στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και σ’ όλη τη γύρω περιοχή. Παράλληλα η κρίση, οι γεωπολιτικές αναδιατάξεις (Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία) και τα κρίσιμα γεωστρατηγικά επίδικα της περιοχής κάνουν στις μέρες μας πιο ζωηρό το ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι ενισχύουν την παρουσία και τις παρεμβάσεις τους και κάνουν τα πράγματα επικίνδυνα για τους λαούς.

Περί συνεκμετάλλευσης
Κάποια πράγματα είναι φανερά στις εξελίξεις και άλλα τόσα μπορούμε να συμπεράνουμε από την ιστορία της περιοχής και την ανάλυση της συγκυρίας.
Όμως και τα διάφορα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Άλλοι μιλάνε για τον αμύθητο ορυκτό πλούτο κάτω από τις ελληνικές θάλασσες, που μπορεί τάχα να σώσει ή και να εκτινάξει τη χώρα, και κατά συνέπεια, θα έχει και ο λαός μερίδιο και πρέπει ίσως μέχρι και να πολεμήσει και να δώσει το αίμα του γι’ αυτό.
Άλλοι συμφωνούν για τους θησαυρούς, μα στο μυαλό τους έχουν «έξυπνους» και ανέξοδους διπλωματικούς χειρισμούς, καλή ώρα όπως του Χριστόφια, παρ’ότι οι εξελίξεις στην Κύπρο μάλλον τους προσγειώνουν άδοξα.
Το νορβηγικό πλοίο σκάναρε ήδη το Ιόνιο και τη θάλασσα νότια της Κρήτης. Μιλάνε για καλές ενδείξεις, μα τα αποτελέσματα θα αξιολογηθούν το Σεπτέμβρη και χωρίς γεώτρηση δεν είναι τίποτα σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι, πως τον όποιο πλούτο παντού στον κόσμο τον λυμαίνονται οι πολυεθνικές και οι ντόπιες πλουτοκρατίες και πως απέχουμε πολύ πολιτικά από το να υπάρχουν προϋποθέσεις να ελπίζει έστω και λίγο ο λαός από τα όποια ενδεχόμενα κοιτάσματα. Σίγουρο, επίσης, είναι, πως οι λαοί όχι μόνο δε γεύονται έτσι απλά από τον πλούτο των χωρών τους, μα ακόμη χειρότερα οι πηγές ενέργειας και οι δρόμοι μεταφοράς της συχνά ποτίζονται με το αίμα των λαών.
Γιατί δεν είναι απλά τα συμφέροντα των μονοπωλίων που συγκρούονται, όπως λέει π.χ. το ΚΚΕ, και τα οποία στην περίπτωση του Αιγαίου μαγειρεύουν τη συνεκμετάλλευση. Κανένα ισχυρό μονοπώλιο δε μπορεί να κινηθεί αποτελεσματικά χωρίς ιμπεριαλιστική υποστήριξη. Και τέτοια υποστήριξη δε μπορεί να παράσχει στη ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία το κράτος της. Ούτε καν το τουρκικό κράτος (και ας ξεπέρασε η τουρκική αστική τάξη την κρίση της ρημάζοντας το λαό της) δε μπορεί να κινηθεί αυτόνομα κατά πως θα ήθελε.
Γι’ αυτό λέμε, ότι και οι δυο χώρες και οι λαοί τους υποφέρουν πέραν από τους ντόπιους δυνάστες τους και από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Ειρήνη, δουλειά, δημοκρατία δεν είναι δοσμένα για τους λαούς των Βαλκανίων, για τους λαούς Ελλάδας-Κύπρου και Τουρκίας, όσο οι ιμπεριαλιστές αλωνίζουν στην περιοχή. Γι’ αυτό χρειάζεται κοινός αγώνας. Αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, που σήμερα υπαγορεύει στις αστικές τάξεις διατεταγμένη «συνεννόηση» για την υπηρέτηση των ευρωατλαντικών σχεδίων.
Ενάντια στα κάθε λογής ιμπεριαλιστικά αφεντικά που «εγγυώνται» ειρήνη, λεηλατώντας το μόχθο των λαών, για να πουλήσουν τις φρεγάτες τους. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, πως την ώρα που οι ιμπεριαλιστές αλλά και οι υποτελείς τους μιλάνε για ειρήνη και συνεννόηση ή και συνεκμετάλλευση, την ίδια ώρα ετοιμάζουν τον πόλεμο. Γιατί και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια αλλάζουν και οι αστικές τάξεις της περιοχής, εκτός από εξαρτημένες και υποτελείς, είναι και τυχοδιωκτικές και συχνά πρόθυμες για επικίνδυνες χρήσεις και ακροβασίες.
Να γιατί ο αγώνας των λαών της περιοχής ενάντια στους ντόπιους δυνάστες τους πρέπει να έχει ανοικτό διαρκώς το μέτωπο ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Όρος για κάτι τέτοιο είναι η ταξική ανασυγκρότηση των κινημάτων σε κάθε χώρα και το δυνάμωμα της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών. Ο αντιδραστικός εθνικισμός στη χώρα μας δηλητηριάζει τις σχέσεις φιλίας με τους γύρω λαούς και την αναγκαία ταξική ενότητα μέσα στη χώρα μας, προσφέροντας εκδούλευση στη ντόπια αστική τάξη και στον ιμπεριαλισμό.
Παράλληλα, οι κάθε λογής χρυσαυγίτες – Καμένοι και άλλοι κάνουν κωλοτούμπες (δεν τελειώνουν οι κωλοτούμπες βλέπετε σ’ αυτή τη χώρα) σε Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Αμερικάνους φονιάδες και ληστές των λαών και του λαού μας.
Η πορεία του Αντώνη Σαμαρά είναι χαρακτηριστική. Ο υπερπατριώτης, που καβαλούσε τον βουκεφάλα το 1991 ενάντια στα Σκόπια, συγκυβερνά «υπεύθυνα» σήμερα με το μητσοτακέϊκο και τον «βαριά υπεύθυνο» Βενιζέλο και τον προοδευτικό τάχα Κουβέλη. Άξιος ο μισθός τους, μα επικίνδυνος από κάθε άποψη ο ρόλος τους για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας, όσο το ταξικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα καθυστερεί. Οι ταξικοί αγωνιστές, οι αριστεροί και κομμουνιστές οφείλουν να δουν την πραγματικότητα και, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, να μη ψάχνουν σχήματα αναχώρησης από την ταξική πάλη. Αντίθετα, να εμπιστευτούμε το λαό μας και τους λαούς της περιοχής που υποφέρουν και πονούν και που, έστω και αν αποπροσανατολίζονται σήμερα, η οργή τους συσσωρεύεται και δεν είναι καθόλου δεδομένο, πως οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες τους θα τους συγκρατούν για πάρα πολύ.