Η Ικαρία θυμάται, τιμά και αγωνίζεται για το δικαίωμα στην υγεία

Με πανικαριακή γενική απεργία που περιλαμβάνει κλείσιμο υπηρεσιών, σχολείων και καταστημάτων κορυφώθηκε την Παρασκευή 8 Φλεβάρη ο αγώνας που δίνουν το τελευταίο διάστημα οι Ικαριώτες διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά τους στην Υγεία. Ένας αγώνας που ως κύρια αιχμή έχει την διατήρηση της αυτονομίας του Νοσοκομείου της περιοχής, το οποίο εδώ και λίγες μέρες έπαψε να υφίσταται ως ξεχωριστή μονάδα στα πλαίσια των συγχωνεύσεων που επιβάλλει στο χώρο της υγείας η μνημονιακή λαίλαπα. Η εξέλιξη αυτή έκανε ωμά και ξεκάθαρα κατανοητό σε όλους, πως πάει να βάλει ταφόπλακα στις ελπίδες των κατοίκων των νησιών της περιοχής (Ικαριά, Φούρνοι, Θύμαινα), ότι μπορούσαν να ζήσουν με ένα αίσθημα στοιχειώδους ασφάλειας στον τόπο τους.
Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν πληρώσει βαρύ φόρο σε ανθρώπινες ζωές εξαιτίας των τεράστιων υγειονομικών υστερήσεων, όχι μόνο στο απώτερο παρελθόν αλλά και στο πολύ πρόσφατο. Μόλις τα τελευταία χρόνια έγινε κατορθωτό να σταθεροποιηθεί και να βελτιωθεί κάπως η παρεχόμενη περίθαλψη, κι αυτό σε στοιχειώδη επίπεδα, που στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας θεωρούνταν δεδομένα απ' την δεκαετία του '80. Ακόμα και σήμερα π.χ. στο σύμπλεγμα των Φούρνων, με πάνω από 1000 κατοίκους, δεν υπάρχει ειδικευμένος γιατρός! Επίσης, δεκάδες νεφροπαθείς απ' τα νησιά μας κάνουν ιατρικό τουρισμό (τον οποίο τελευταία πολυδιαφημίζει σαν λυδία λίθο το Υπουργείο Υγείας) αλλά απ' την ανάποδη : για να μείνουν ζωντανοί αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους λόγω έλλειψης μονάδας τεχνητού νεφρού!
Κι αυτά σ' ένα τόπο που οι κάτοικοι απ' την δεκαετία του '50, με την οικονομική ενίσχυση των ομογενών και σκληρή εθελοντική εργασία, κατάφεραν να χτίσουν μόνοι τους το Νοσοκομείο. Με τον ίδιο τρόπο στήριξαν τη λειτουργία του μέχρι την παράδοση του στο Ερυθρό Σταυρό και από κει, την δεκαετία του '80, στο Ελληνικό Δημόσιο που το υποβάθμισε (!) σε Κέντρο Υγείας, παράρτημα του Νοσοκομείου Σάμου, μέχρι το 1993, όταν μετά από σκληρές προσπάθειες ξανάγινε αυτόνομο.
Η ανεπαρκής και ασυνεχής στελέχωση, η έλλειψη ουσιαστικής αξιοποίησης κινήτρων προσέλκυσης προσωπικού, ο περιορισμένος και ελλιπής εξοπλισμός αποτελούν χαρακτηριστικά σημεία της ουσιαστικής αδιαφορίας της κεντρικής εξουσίας για τις ζωές και την υγεία των κατοίκων και των επισκεπτών. Το κόστος, για να εξασφαλιστούν τα στοιχειώδη εδώ, ήταν και είναι μηδαμινό μπροστά στον πακτωλό κονδυλίων που τροφοδοτεί το μεγάλο φαγοπότι των -πολυεθνικών κυρίως- εταιρειών, των πολιτικών ηγεσιών και των μηχανισμών που έχουν συγκροτήσει. Όμως η Ικαριά και οι Φούρνοι, όπως και όλη η εγκαταλειμμένη περιφέρεια, ζούσαν ένα ιδιότυπο μνημόνιο πριν τα Μνημόνια.
Η υγειονομική γύμνια αποτέλεσε βρόχο στον λαιμό, στην προσπάθεια να κρατηθεί ο τόπος ζωντανός και ν' αναπτυχθεί. Δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμα και οι μικρές και εύθραυστες βελτιώσεις στον τομέα της περίθαλψης συμβαδίζουν απόλυτα με την αξιοσημείωτη αύξηση πληθυσμού της περιοχής (περίπου 20%) ανάμεσα στις απογραφές του 2001 και του 2011. Τα τελευταία χρόνια η προμήθεια κάποιων νέων μηχανημάτων, η παρουσία και η ενίσχυση κάποιων ιατρικών, και όχι μόνο, ειδικοτήτων ανέδειξαν και απέδειξαν, ότι υπάρχει αντικείμενο δουλειάς που όχι μόνο καθιστά αναγκαία αλλά και συμφέρουσα, ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια, την ανάπτυξη ειδικά του Νοσοκομείου. Η μείωση στο 1/4 των αεροδιακομιδών μέσα σ' ένα χρόνο μιλάει από μόνη της.
Η ανάπτυξη άλλωστε των μονάδων υγείας τοπικά αποτελεί την πιο ασφαλή για τον πληθυσμό λύση και την πιο συμφέρουσα για το κράτος με βάση την κοινή αλλά όχι και την αντιλαϊκή πολιτική λογική τους. Σ' αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν ακόμα κι οι επιθεωρητές που έστειλε η κυβέρνηση Σημίτη το 2003 για να "διερευνήσουν"–φορτώσουν στην πλάτη του προσωπικού του Νοσοκομείου τις ευθύνες για την πτώση του ελικοπτέρου–ιπτάμενου φέρετρου του ΕΚΑΒ που, προσπαθώντας να διακομίσει ασθενή, λόγω έλλειψης στο Νοσοκομείο 2 (!) ασκών αίματος για μετάγγιση, έπεσε στη θάλασσα λίγο έξω απ' το νησι, παρασύροντας μαζί του και το 5μελές πλήρωμα.
Με αφορμή άλλωστε αυτή την μαύρη επέτειο πραγματοποιήθηκε και η γενική απεργιακή κινητοποίηση στις 08/02. Προηγήθηκαν δύο μαζικότατες συγκεντρώσεις με εκατοντάδες κατοίκων στο νοσοκομείο, μια στις 17 και μία στις 31 Γενάρη, παράλληλα με την συγκέντρωση έξω απ' το Υπουργείο Υγείας. Στα πλαίσια αυτά, μετά από ανοιχτή σύσκεψη περίπου 200 ανθρώπων, συγκροτήθηκε Επιτροπή Αγώνα την οποία στηρίζει η πλειοψηφία κατοίκων και φορέων και που, μέσα από ανοιχτές διαδικασίες, έχει αναλάβει πλέον τον συντονισμό και την οργάνωση των κινητοποιήσεων. Επόμενο βήμα αποτέλεσαν ενημερωτικές εκδηλώσεις στα χωριά και ο καθημερινός αποκλεισμός των ταμείων μέχρι τις 18 Φλεβάρη, οπότε και συζητήθηκε στο αρμόδιο συμβούλιο η ακύρωση της συγχώνευσης με το Νοσοκομείο Σάμου με βάση υποσχέσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου, που όμως αντιμετωπίστηκαν με εξαιρετική επιφύλαξη από όλους.
Όλο το προηγούμενο δίαστημα, δυστυχώς, η προσπάθεια ενημέρωσης και κινητοποίησης του κόσμου είχε πέσει στις πλάτες του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου, που από το 2011 πάσχιζε να διαμορφώσει προϋποθέσεις συγκρότησης κινηματικών όρων απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές χτυπήματος των λαϊκών δικαιωμάτων στην υγεία και τα εργαλεία τους, όπως είναι οι συγχωνεύσεις. Σ' αυτή την προσπάθεια συνάντησε από χλιαρή στήριξη μέχρι συκοφαντίες και ανοιχτή υπονόμευση. Ειδικά μέσα στο φθινόπωρο του 2012 είχε να αντιμετωπίσει ουσιαστικά μια διμέτωπη σύγκρουση, τόσο με τον Δήμο Ικαρίας, όσο και με το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Χρειάστηκε η οριστικοποίηση της συγχώνευσης, για να αλλάξει η στάση του Δήμου, που με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου στις 30/01 συμμετέχει κι αυτός στην Επιτροπή. Όσο για το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, συνεχίζει ακόμη κι αυτή τη στιγμή να κινείται χωριστά, υπονομεύοντας την μαζικότητα και αποτελεσματικότητα του αγώνα, στο όνομα του δικού του πλαισίου και προγράμματος δράσης, που έχει έτοιμο από χρόνια και απαιτεί να γίνει σούμπιτο αποδεκτό από όλους. Ξεκάθαρα αντιμετωπίζει την μάχη για την υπεράσπιση της Υγείας και την ανάγκη ανάπτυξης πλατιάς λαϊκής πάλης σαν ζήτημα γοήτρου, για να αποδείξει, ότι συνεχίζει να είναι πρώτη δύναμη σ' έναν τόπο, που αποτελεί παραδοσιακά πολιτικό του κάστρο και τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτό. Οι αντιδράσεις και του δικού του κόσμου, όμως, για την στάση του αυτή αποδεικνύουν ξεκάθαρα, ότι πετυχαίνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.