Δυτικός καπιταλισμός και ελληνικό... εμιράτο

Εκτός από προτεκτοράτο των «δανειστών», τώρα και «χαλιφάτο» του Κατάρ! Η υποδοχή που επιφύλαξαν στον «ευεργέτη» εμίρη του Κατάρ γνωστά «παμφάγα» των καναλιών, διάφορες «μασέλες» κατασπάραξης της δημόσιας περιουσίας και βεβαίως η ίδια η κυβέρνηση των ληστρικών επενδύσεων υπέρ του κεφαλαίου όπου Γης, δεν είχε προηγούμενο. Κι αν στο οικονομικό επίπεδο το ξεπούλημα 6 νησιών του Ιονίου για 6-7 εκατομμύρια, ως μπόνους για περαιτέρω επενδύσεις, μπορεί να μη διαφέρει από τα συνήθη ξεπουλήματα μιας λούμπεν αστικής τάξη και μιας κυβέρνηση της μνημονιακής εξάρτησης που αναμασά το «όραμα των ξένων επενδύσεων», στο ιδεολογικό-προπαγανδιστικό επίπεδο μονάχα με την εποχή της «φιλεύσπλαχνης» βασιλομήτορος Φρειδερίκης μπορεί να συγκριθεί. Την εικόνα της χαζοχαρούμενης «αισιοδοξίας για τη χώρα» που περιφέρουν κυβέρνηση, κανάλια και αυλικοί συμπληρώνουν οι πόζες της Μέρκελ στο ελληνικό περίπτερο στη διεθνή εκθεση τουρισμού. Πόζες που εκλήφθησαν σαν… κορυφαία πράξη συμπάθειας και αλληλεγγύης της Μέρκελ προς την Ελλάδα! Βλέπετε, είναι μεγάλη η τιμή!
Θα επωφεληθούμε, λοιπόν, όλοι από την αγορά του εμίρη του Κατάρ, όπως επωφεληθήκαμε από τα ξεπουλήματα δημόσιας ή άλλης περιουσίας σε επιχειρηματίες, επενδυτές και πλουτοκράτες κάθε είδους, από «μεγαλοκεφαλαιούχους επενδυτές» που θεωρούν ότι τους ανήκει ο κόσμος. Θα ανταμειφθούμε καταρχήν με μπόλικη αποχαύνωση. Την αποχαύνωση που προκαλεί η τιμή της «επίσκεψης» υψηλών προσκεκλιμένων του πλούτου και της εξουσίας στη φτωχή Ελλαδίτσα, θα επωφεληθούμε όλοι γιατί η χώρα θα αποκτήσει «ανατολίτικη αίγλη» κι ας «ανήκωμεν εις την Δύσιν». Θα επωφεληθούμε, τέλος, γιατί ο εμίρης έταξε νερό (και όχι θάλασσα, που υπάρχει) στους «ιθαγενείς» κατοίκους της Ιθάκης. Εξ άλλου, θάλασσα έχουν οι κάτοικοι των νησιών, νερό δεν έχουν. Γιατί το νερό και τα άλλα στοιχειώδη για την επιβίωση του λαού (όπως νερό, τροφή, εργασία, περίθαλψη, υγεία κ.λπ), δεν πρέπει να παρέχονται από την οργανωμένη πολιτεία αλλά από κάθε εμίρη του Κατάρ. Εξ άλλου, η εξαθλίωση τραβούσε ανέκαθεν την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Προς στιγμήν, πάντως, η «φοβερή επένδυση» κινδύνεψε να ναυαγήσει. Κι αυτό γιατί ο… κακομοίρης του Κατάρ έχει... ανάγκες που αναλογούν σε τουαλέτα 250 τετραγωνικών (τόση βρόμα αναδύει η αφεντιά του), ενώ οι πολεοδομικοί κανονισμοί στην περιοχή δεν επιτρέπουν «επενδύσεις»... παλατιανών διαστάσεων. Τελικά το πρόβλημα ξεπεράστηκε και... θα «βρομίσει» ο τόπος με πράσινη οικοδομική ανάπτυξη μιας κατά τα άλλα προστατευόμενης περιοχής.
Σε αντίθεση πάντως με την άνεση του εμίρη που δίνει 6-7 εκατομυριάκια για 6 νησιά, η κυβέρνηση «ζορίζεται» στη διαπραγμάτεσή της με την τρόικα για μόλις 2,5 εκατομμύρια. Δυόμισι εκατομμύρια που αρνείται να εκταμιεύσει η τρόικα, αν η κυβέρνηση δεν δώσει το αίμα 25.000 δημοσίων υπαλλήλων, αν δεν παραδώσει σάρκα και οστά εργαζόμενων, αν δεν παραχωρήσει δημόσιες επιχειρήσεις και περιουσίες.
Πράγματι, ο καπιταλισμός συναντάται στον κόσμο με διάφορες μορφές και διαβαθμίσεις. Υπάρχει ο καπιταλισμός των ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Υπάρχει ο καπιταλισμός των χωρών του πρώην «ανατολικού συνασπισμού» αλλά και της Κίνας, υπάργει ο ασιατικός, ο αραβικός καπιταλισμός, ο καπιταλισμός του δημαγωγού, του μονάρχη, του εμίρη, του χαλίφη και τόσοι άλλοι καπιταλισμοί. Ωστόσο, λειτουργούν στην ίδια βάση: της εκμετάλλευσης και καταπίεσης των πολλών από τους λίγους. Μονάχα η αγριότητα και η ένταση της εκμετάλλευσης διαφέρει (αν και με βάση τη σημερινή καπιταλιστική κρίση... διορθώθηκε και αυτό, έχουμε ίση φτώχεια για όλο και περισσότερους ανθρώπους και χώρες!
Μπορεί το φάντασμα της «παγκοσμιοποίσης» (φάντασμα στο οποίο, βέβαια, κανείς πλέον δεν τολμά να αναφερθεί, κάτω από το βάρος της έκρηξης των ανισοτήτων), να στοιχειώνει δεξιές και αριστερές αναλύσεις. Όμως, γεγονός είναι ότι ζούμε τον ιμπεριαλισμό των πολλών και ανισόμετρων καπιταλισμών (της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης). Με την Ελλάδα να κατρακυλά στον τελευταίο (μήπως και στον πιο αδύναμο;), κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.
Η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου σε βάρος του λαού και της χώρας, αναδιανομή από τον κόσμο της εργασίας στο κόσμο του κεφαλαίου και από τις εξαρτημένες χώρες στις ιμπεριαλιστικές, πραγματοποιείται συνήθως σε χώρες που χαρακτηρίζονται «αδύναμοι κρίκοι» από τη σκοπιά των ισχυρών. Αδύναμοι κρίκοι, δηλαδή, όχι για τα συμφέροντα και «δικαιώματα» του καπιταλισμού, αλλά για να σπάσουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της κοινωνικής και εργαζόμενης πλειοψηφίας. Για να γυρίζουμε αιώνες πίσω. Για να εμπεδωθεί «δημοκρατία» της απαρέγκλιτης εφαρμογής του κάθε (άδικου και αντιδημοκρατικού) νόμου. Για μια «δημοκρατία» των δυνάμεων του «συνταγματικού και κοινοβουλευτικού τόξου», όπως ονομάζουν τον εαυτό τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Είναι οι νέοι ορισμοί της δημοκρατίας από τους αρνητές κάθε δημοκρατίας που υπηρετεί το λαό.
Θιασώτες των «νέων ορισμών» και η αριστερά της διαπραγμάτευσης, η αριστερά των γενικόλογων καταγγελιών, η αριστερά του κοινοβουλευτικού καθωσπρεπισμού, η αριστερά της παραγωγικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και των «σωστών και δίκαιων» επενδύσεων.
Απέναντι στις «επενδύσεις από το εξωτερικό» η Αριστερά πρέπει να επενδύσει στη δύναμη του λαού, στους αγώνες του, στην οργή του, στην ανάγκη του να ανατρέψει τη σημερινή βάρβαρη κατάσταση, να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και της δήθεν παντοδυναμίας των αγορών, των δανειστών, του ευρώ και των ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Να αρνηθεί τα τετελεσμένα των αρνητικών συσχετισμών (που δεν αλλάζουν μαγικά με εκλογικά πυροτεχνήματα).
Διαφορετικά, η χώρα θα ξεπουληθεί μέχρι το τελευταίο ακατοίκητο ή κατοικημένο νησάκι και ως την τελευταία περιοχή. Τις περίφημες «Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες» για το κεφάλαιο. Συμβαίνει ήδη στα ορυχεία χρυσού της Χαλκιδικής αλλά και αλλού. Μπροστά στη φτώχεια και την ανεργία, ολόκληρες περιοχές ξεπουλιούνται μαζί με τους κατοίκους τους, κάτοικοι που θα χρησιμοποιηθούν (οι «τυχεροί») σαν φτηνό και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό.