Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

21 Δεκ 2011

Δεκέμβρης 2008: Εικόνα από το μέλλον
Δεκέμβρης 2011: Τρία χρόνια αγώνων

Τρία χρόνια πέρασαν από τη στυγνή δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη 2008. Τρία χρόνια μετά, ο μικρός Αλέξης συνεχίζει να ζει στις καρδιές και στη μνήμη των αγωνιστών, του λαού και της νεολαίας. Θα ζει παντοτινά, ιδιαίτερα όσο η μνήμη θα τροφοδοτείται από τους λαϊκούς, νεολαιίστικους και ταξικούς αγώνες της εποχής μας.
Η δολοφονία του μικρού Αλέξη αποτέλεσε αιτία και αφορμή για τον μεγάλο ξεσηκωμό του Δεκέμβρη, για να εκφράσει η νεολαία τα ανυπότακτα και εξεγερτικά χαρακτηριστικά της. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πλημμύρισαν οι δρόμοι και οι πλατείες της όλης χώρας με τη συσσωρεμένη οργή και αγανάκτηση της νεολαίας.
Στο πρόσωπο του Αλέξη η νεολαία είδε τον ίδιο της τον εαυτό, είδε να δολοφονούν τα όνειρα, το μέλλον και την προοπτική της. Στο πρόσωπο του δολοφόνου Κορκονέα είδε όλο το σάπιο σύστημα της καταπίεσης, τον υπεύθυνο και υπαίτιο για τα μεγάλα αδιέξοδα που βιώνει. Η απάντησή της άμεση, δυναμική, εκκωφαντική, εμπεριέχοντας και το στοιχείο της «εκδίκησης». Παρ' όλα αυτά όμως, δεν καθορίστηκε από αυτά. Καθορίστηκε και χρωματίστηκε από την ίδια της την ανάγκη, σε μια περίοδο που γίνεται δέκτης (και εκ φύσεως πολύ ευαίσθητος) πλευρών της οξυμένης ταξικής επίθεσης, να πάρει θέση, να πάρει τη ζωή στα χέρια της, να αντισταθεί, να αλλάξει τη μαύρη καθημερινότητα, να διεκδικήσει το μέλλον της.
Ο εξεγερτικός Δεκέμβρης εκδηλώθηκε στο «ξεκίνημα» της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και έχοντας φτάσει στη χώρα μας τα πρώτα κύματα πριν από το τσουνάμι που ακολούθησε. Σηματοδοτούσε και «έδειχνε» την ανάταση των αγώνων και των αντιστάσεων, τη νέα φάση ανασυγκρότησης του ευρύτερου λαϊκού και εργατικού κινήματος απέναντι στη βάρβαρη επίθεση του συστήματος. Σε εκείνη τη φάση, η νεολαία, με τα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν και με βάση τις αντικειμενικές συνθήκες, μπόρεσε να γίνει ο φορέας της λαϊκής αντίστασης, να κάνει τον δικό της Δεκέμβρη. Έναν Δεκέμβρη που, πιάνοντας το νήμα των αγώνων του φοιτητικού κινήματος το 2006-2007, αιφνιδίασε το σύνολο του πολιτικού συστήματος, που στραπατσάρισε κάθε «ψαγμένη» ανάλυση για τη νεολαία του «καναπέ και του playstation», που για έναν μήνα στριμώξε και πίεσε την κυβέρνηση και το σύστημα. Τον εξεγερτικό Δεκέμβρη που καθορίστηκε και χρωματίστηκε από την κίνηση των πλατιών νεολαιίστικων μαζών, την ορμή, τη ζωντάνια, τον αυθορμητισμό, τον συναισθηματισμό, την οργή και το μίσος απέναντι στο σύστημα, που διακρίνουν και χαρακτηρίζουν τη νεολαία. Απαλλαγμένη, από τη μια, από τα βαρίδια της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος και, από την άλλη, με πολιτικοποίηση που οριοθετούσε αυτή η ήττα αλλά και η ακινησία των προηγούμενων δεκαετιών, μπήκε στη μάχη. Και ήταν ουσιαστικά μόνη, χωρίς στηρίγματα που θα μπορούσαν να δώσουν καύσιμα και διάρκεια σε αυτή τη μάχη. Αντιθέτως, η οξυμένη αντιπαράθεσή της με το σύστημα και τους μηχανισμούς του πιεστικά απαιτούσε από τις δυνάμεις και τους χώρους που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα να πάρουν θέση και μάλιστα ξεκάθαρη. Όπερ και εγένετο, αποκαλύπτοντας ακόμη μια φορά τον συμβιβασμό και την υποταγή της κοινοβουλευτικής Αριστεράς από τη μια και από την άλλη την αδυναμία, τα αδιέξοδα ακόμα και τον κοινοβουλευτισμό που διέπει το μεγαλύτερο κομμάτι από το φάσμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα. Σε αυτό το πλαίσιο θα λέγαμε, σήμερα, ότι ο Δεκέμβρης σηματοδοτούσε και «έδειχνε» ταυτόχρονα τη θέση και τη στάση των δυνάμεων στη νέα φάση της όξυνσης και έντασης της ταξικής πάλης. Γι’ αυτό ο Δεκέμβρης ήταν εικόνα από το μέλλον, για όποιον βέβαια τον «έζησε», προσπάθησε να τον ενισχύσει πολιτικά, προσπάθησε να βγάλει χρήσιμα για το κίνημα απολογιστικά συμπεράσματα.
Θέλοντας να κάνουμε μια πολιτική αναδρομή στον Δεκέμβρη θα ξεκινήσουμε από τον χώρο της αναρχοαυτονομίας που θεωρείται, τόσο από τον χώρο αυτόν όσο και από άλλους, ότι κυριάρχησε ως λογική, αντίληψη και κατεύθυνση. Ο Α/Α χώρος απλά συμβάδισε με την κίνηση της νεολαίας, θέλοντας να εμφανιστεί ως ο οργανωτής της κίνησης αυτής, χάνοντας όμως ακόμα και αυτή την αρμοδιότητα από τις νεολαιίστικες μάζες. Αρκετές φορές μάλιστα έμεινε έκπληκτος παρακολουθητής των «συγκρούσεων», εκστασιασμένος και αμήχανος από την έντασή τους. Τα αυθόρμητα, ανυπόταχτα, εξεγερτικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά της νεολαίας, που εκδηλωθήκαν κάτω από τις δεδομένες συνθήκες χωρίς την παρέμβαση και προετοιμασία από κανέναν χώρο, συνάντησαν την αντίληψη της Α/Α που μπορεί να φτάσει πολιτικά ως εκεί. Που εξαντλείται στο αυθόρμητο, εναντιώνεται στην πολιτικοποίησή του, στην οργανωμένη και συντεταγμένη αντιπαράθεση των μαζών με το σύστημα, τις δυνάμεις και τους μηχανισμούς του. Αν λοιπόν συνέβαλε σε κάτι είναι στο να μην αποκτήσει ο Δεκέμβρης πολιτικούς στόχους, σύνδεση με τον λαό και τους εργαζόμενους, πολιτική προοπτική. Συνέβαλε στο να μην πολιτικοποιηθεί το αυθόρμητο και να πάρει χαρακτηριστικά συνειδητού, να εξαντλείται στη σπασμένη βιτρίνα, στις καμένες κάμερες και ΑΤΜ, στη λεηλασία, στην αντιπαράθεση με τους μπάτσους και τους μηχανισμούς καταστολής. Όλα αυτά και αλλά πολλά που συνθέτουν τα αδιέξοδα του χώρου αυτού, όπως άλλωστε εκφράζονται στα τρία χρόνια έντονων λαϊκών και ταξικών αγώνων. Τελευταία παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω είναι η στάση του στο εργατικό κίνημα και στις απεργιακές κινητοποιήσεις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, αλλά και η στάση του στην απεργία των χαλυβουργών.
Περνώντας στην Αριστερά, θα λέγαμε ότι ο Δεκέμβρης σηματοδοτεί μια πιο συγκεκριμένη και μορφοποιημένη μετατόπισή της δεξιότερα, τόσο κατά τη διάρκειά του όσο και μέχρι σήμερα. Με έναν τρόπο σηματοδοτεί το άνοιγμα πραγματικών διεργασιών στο εσωτερικό κομμάτων και οργανώσεων στη νέα φάση και κάτω από την αχαλίνωτη ταξική επίθεση και τις πιέσεις που αυτή δημιουργεί. Διεργασίες που αφορούν τον ρόλο τους, την ύπαρξή τους, τον προσανατολισμό τους, τις συμμαχίες τους κ.ά. Σε αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν στα όρια της αστικής νομιμότητας δηλώνοντας την υποταγή, την υπακοή και την πειθαρχία τους στα κελεύσματα της αστικής τάξης. Ο καθένας βέβαια με τον δικό του τρόπο. Η ηγεσία του ΚΚΕ ξεκάθαρα και κατηγορηματικά κατήγγειλε τον Δεκέμβρη ως «κουκουλοφόρο» και «προβοκάτορα», δηλώνοντας μάλιστα στη Βουλή ότι «στην επανάσταση δεν θα σπάσει τζαμαρία». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική του κυβερνητικού κινηματισμού από τη μια με τη συμμετοχή του στο κίνημα και από την άλλη, με την υπεύθυνη στάση στα παράθυρα των ΜΜΕ, να καταγγέλλει «τη βία από όπου και αν προέρχεται». Με το ένα πόδι στο κίνημα και με το άλλο πόδι στις συναντήσεις με τη διοίκηση της αστυνομίας. Σοβαρά ερωτήματα τίθενται και για τις δυο ηγεσίες σε σχέση με τη συνάντηση που είχαν με τον Καραμανλή, ιδιαίτερα μάλιστα μετά και τα δημοσιεύματα από το περιοδικό «Επίκαιρα», και πώς αυτή καθόρισε την υπεύθυνη πολιτική στάση που κράτησε η κάθε ηγεσία. Το μεν ΚΚΕ έξω και ενάντια στον Δεκέμβρη, ο δε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας την υπεύθυνη θέση του ΠΑΣΟΚ και του Γιωργάκη, που έβλεπε τον πρωθυπουργικό θώκο, για εκλογές κάτω από το σύνθημα «Να πέσει η κυβέρνηση».
Κάτω από αυτό το αίτημα στρατεύτηκαν και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, θέτοντας επί της ουσίας το αίτημα για εκλογές μέσα στο καμίνι του αγώνα. Εδώ οι απογειωμένες εκτιμήσεις για λαϊκή-εργατική εξέγερση και τη δυνατότητα του λαού και των εργατών να πάρουν την εξουσία εξαντλούνταν στην ομαλότητα και τη νομιμότητα των εκλογών «από τα κάτω», θεωρώντας ότι μπορούσε το κίνημα υπό τον δεδομένο συσχετισμό δύναμης να «παίξει» με τις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις. Οι δυνάμεις του ΜΕΡΑ και του ΕΝΑΝΤΙΑ προχωράνε τις διαδικασίες και συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να προλάβουν τις εξελίξεις, την ίδια στιγμή που συμμετείχαν σε διαφορετικά «κέντρα αγώνα». Από τότε βέβαια που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτουν το αίτημα αυτό έχουμε το εξής. Η κυβέρνηση Καραμανλή έπεσε και τη διαδέχθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου που με τη σειρά της έπεσε και τη διαδέχτηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Τρία χρόνια μετά, έχοντας κάτσει η σκόνη, με αδιάψευστο παράγοντα την ιδία την πραγματικότητα και έχοντας την εμπειρία των αγώνων που ακολούθησαν αλλά και των πολιτικών εξελίξεων, δύο ασφαλή συμπεράσματα μπορούν να βγουν:
1. Ότι το αυθόρμητο δεν φτάνει, αλλά πρέπει να μετουσιωθεί σε συνειδητό, σε οργανωμένη πολιτική πάλη και κατεύθυνση με εργατική αναφορά, και,
2. Ότι το αίτημα «Να πέσει η κυβέρνηση» δεν μπορεί να συγκροτήσει κίνημα αντίστασης και ανατροπής.
Το ΚΚΕ(μ-λ) θα επιμείνει στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του Μετώπου Αντίστασης για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής του συστήματος. Κατεύθυνση που παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις μέσα στον Δεκέμβρη, κατεύθυνση που μπορούσε να τον συνδέσει με τους χώρους που ζει, δουλεύει και σπουδάζει η νεολαία, να τον συνδέσει με την εργατική τάξη και τον λαό, να δώσει πολιτικούς στόχους πάλης, να πολιτικοποιήσει τον αγώνα, να του δώσει διάρκεια. Κατεύθυνση που υπερασπιστήκαμε στους χώρους όπου κάναμε παρεμβάσεις, όσο και στις διαδηλώσεις. Κατεύθυνση που πιστεύουμε ότι μπορεί να δώσει διέξοδο και προοπτική στην εργατική τάξη, στον λαό και στη νεολαία γιατί είναι η μόνη πραγματική. Γιατί δεν είναι ούτε η ελκυστική πρόταση που εκθειάζει το αυθόρμητο και τη στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση με το σύστημα, για να τσιμπήσει η νεολαία, ούτε η εύκολη λύση των εκλογικίστικων μεταβατικών προγραμμάτων, για να τσιμπήσει ο λαός. Είναι ο δύσκολος δρόμος της οργάνωσης των αντιστάσεων στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές, είναι ο δρόμος της συγκρότησης της εργατικής τάξης και της επαναστατικής προοπτικής.
Ο Δεκέμβρης ήταν κομμάτι της πραγματικής ζωής. Ήταν δημιούργημα της πραγματικής κίνησης των πλατιών νεολαιίστικων μαζών. Σίγουρα δεν ήταν δημιούργημα των εγκεφαλικών σχεδίων κάποιων μυημένων και αρμοδίων. Δεν ήταν τα τακτοποιημένα κουτάκια που κάποιοι βάζουν τη ζωή και την ταξική πάλη. Όπως, άλλωστε, οι εξεγέρσεις των αραβικών λαών. Όπως οι λαϊκές-εργατικές αντιστάσεις στη χώρα μας και το κίνημα των πλατειών. Οι κομμουνιστές, οι επαναστάτες, οι αγωνιστές, τα επαναστατικά κόμματα και οι οργανώσεις μόνο να διδαχτούν έχουν από τα μαζικά κινήματα και με τη δράση τους μέσα σε αυτά να τα ισχυροποιούν. Αλλιώς η ζωή και η ταξική πάλη μάς προσπερνούν. Ο Δεκέμβρης και ο Νοέμβρης θα αποκατασταθούν και θα δικαιωθούν στις λαϊκές-εργατικές-νεολαιίστικες εξεγέρσεις που είναι μπροστά μας!

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
Πού κατευθύνεται η Ευρωζώνη;

του Δημήτρη Μάνου
Οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη παίρνουν ολοένα και πιο δραματικό χαρακτήρα. Ενα σφιχτό κουβάρι εξελίξεων, εκβιασμών, αντιθέσεων και μετεωρισμών διαγράφεται γύρω από (και πολύ περισσότερο μετά) τη Σύνοδο Κορυφής στις 8.12.2011. Ομως η Σύνοδος Κορυφής δεν είναι παρά ένα σημείο αυτής της πολύμορφης και βαθιάς κρίσης που εκδηλώνεται σε όλο το μήκος του –υποτιθέμενου- κοινού «ευρωπαϊκού οικοδομήματος». Υπάρχει ορίζοντας τελικά για την Ευρωζώνη ή στην ουσία έχουμε εισέλθει σε μια… σκουληκότρυπα του χρόνου (όπως αυτή των ευρωπαϊκών πειραμάτων φυσικής στα βουνά της Ελβετίας) όπου είναι θέμα αντίστροφης μέτρησης η απελευθέρωση των διαλυτικών της ροπών; Υπάρχει επαρκής χρόνος για να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη από τη μεριά του σκληρού ιμπεριαλιστικού πυρήνα της ΕΕ; Ή ακόμα υπάρχουν εναλλακτικά σενάρια;

Το γενικότερο ζήτημα
Δεν θα αποφύγουμε ξανά τον «πειρασμό», προκειμένου να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, να πούμε δυο λόγια, αναγκαστικά σχεδόν, για το πώς έχει σήμερα συνολικά το ζήτημα της κρίσης παγκόσμια. Μια κρίση που από κρίση ιδιωτικού χρέους έχει μετατραπεί σε κρίση δημόσιου-κρατικού χρέους και απειλεί σήμερα να επανεμφανιστεί με αυτή της τη διπλή («δίδυμη») μορφή σε ακόμη μεγαλύτερες κλίμακες.
Περιέργως, θα κινδυνεύσουμε να φανούμε τρόπον τινά… συνήγοροι υπεράσπισης της Ευρωζώνης τουλάχιστον ως προς την προσέγγιση εκείνη που θέλει να περιορίσει το ζήτημα μόνο στην ευρωπαϊκή του διάσταση, αγνοώντας ότι τόσο η κρίση του 2008 όσο και οι πιο μεγάλες κρίσεις της τελευταίας εικοσιπενταετίας είχαν τη βάση τους πέραν του Ατλαντικού. Αλλά και σ' αυτές που εκδηλώθηκαν περιφερειακά, η αμερικάνικη παρουσία και παρέμβαση ήταν κάτι παραπάνω από φανερή (Ρωσία, Αργεντινή, Ν.Α. Ασία, Λατινική Αμερική). Ο μονόδρομος της κατασκευασμένης σκέψης (με τον ίδιο τρόπο) πριν από ένα χρόνο «έβλεπε» τη μικρή μας χώρα ως υπαίτιο της παγκόσμιας αναταραχής.
Η αντιμετώπιση του ζητήματος του χρέους (ιδιωτικού και δημόσιου) είναι το μεγάλο επίδικο ζήτημα που αντιμετωπίζουν όλες οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις του κόσμου. Ριζική αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού (το γράφουν και το διαλαλούν ήδη πλείστοι όσοι οικονομικοί εγκέφαλοι και αναλυτές του συστήματος) μπορούμε να έχουμε σε δύο επίπεδα: Αποφασιστική διαγραφή ενός πολύ μεγάλου μέρους του παγκόσμια από τη μια, οικονομική μεγέθυνση, δηλαδή ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, από την άλλη, για να καλυφθεί με πραγματικό πλούτο το «κενό» των κεφαλαίων που θα διαγραφούν. Δυστυχώς για το σύστημα (αλλά και για τους λαούς) υπάρχει μπλοκάρισμα και στα δύο αυτά επίπεδα. Κι αυτό γιατί η σημερινή διάταξη δυνάμεων στον κόσμο δεν διευκολύνει, αλλά αποτελεί φραγμό σε μια τέτοια «διευθέτηση». Αντίθετα, προσθέτει στο υφιστάμενο μπλοκάρισμα επιπλέον γεωπολιτικά αδιέξοδα.
Προσωρινή μόνο διέξοδος δίνεται με τη μεταφορά πραγματικού πλούτου από τα «κάτω» προς τα «πάνω» από την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών σε όλο τον κόσμο. Η προσωρινότητα αυτής της διεξόδου βρίσκεται ακριβώς στην ίδια της τη φύση που υπερεξαντλεί τον παράγοντα εκείνο που παράγει τον πραγματικό πλούτο στενεύοντας, παράλληλα και επάλληλα, περαιτέρω τις αγορές. Σ' αυτή τη διαδικασία μεταφοράς πλούτου από τα «κάτω» προς τα «πάνω» εντάσσεται και ό,τι συμβαίνει σήμερα με την Ελλάδα, τις χώρες της ευρωπαϊκής «περιφέρειας», τις εξαρτημένες χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας γενικότερα. Ομως και αυτή η διαδικασία έχει περιορισμένο ορίζοντα όχι μονάχα γιατί υπερεξαντλεί τις εργαζόμενες μάζες των εξαρτημένων χωρών αλλά και γιατί –επιπλέον- ο υφαρπαγμένος πλούτος αποτελεί αντικείμενο διεκδικήσεων από τους ιμπεριαλιστές (το παράδειγμα της Ελλάδας το επιβεβαιώνει).
Μπορεί η επανάληψη των παραπάνω να φαίνεται ανιαρή σε έναν… συνεπή αναγνώστη της εφημερίδας, αλλά κρίνεται αναγκαία προκειμένου να απαντήσουμε τα ερωτήματα που τέθηκαν με –όσο γίνεται- ολοκληρωμένο τρόπο. Γιατί ακόμα και αυτό που κάνει (και που μέχρι τώρα έκανε) το –έστω- ενιαίο εθνικά αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό κράτος με τη μαζική κοπή χαρτονομισμάτων είχε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στην αντίστοιχη αβουλία της ΕΕ, όμως και πάλι δεν αποτελούσε -και δεν αποτελεί- την πραγματική απάντηση του… πραγματικού ζητήματος.
Ηταν και είναι ακόμα μια μετάθεσή του στο χώρο όσο και (προπαντός) στο χρόνο. Θα ήταν καλύτερα να το περιγράψουμε ως δολαριακή «εξαγορά» χρόνου. Θηριώδης -σύμφωνα με την οικονομική ειδησεογραφία- ανταλλαγή δανειακών συμβάσεων ανταλλαγής νομισμάτων με δολάρια εκπονήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή από τις έξι μεγαλύτερες Κεντρικές Τράπεζες του κόσμου πριν από μερικές ημέρες. Ηταν μια συντονισμένη κίνηση των μεγάλων Κεντρικών Τραπεζών για να προλάβουν ένα κύμα πανικού και ανεξέλεγκτης απομόχλευσης κεφαλαίων από την αντίδραση των κερδοσκοπικών επενδυτικών κεφαλαίων μπροστά στις αποφάσεις (ή μη… αποφάσεις) της Συνόδου Κορυφής. Λίγο αργότερα ανακοινώθηκε μια εξίσου θηριώδης απόφαση των αμερικάνικων ομοσπονδιακών νομισματικών αρχών να αυξήσουν κατά μισό τρισ. δολάρια τη λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση», δηλαδή να κόψουν –ξανά- αντίστοιχης αξίας χαρτονομίσματα. Αυτή η απόφαση βέβαια πάρθηκε αφού δόθηκαν «εγγυήσεις» ότι δεν πρόκειται αντίστοιχα να χαλαρώσει ούτε κατά ένα χιλιοστό το σκληρό πρόγραμμα περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες στο εσωτερικό των ΗΠΑ ύψους 7 δισ. δολαρίων. Οι βρετανικές αρχές τόσο στο εσωτερικό όσο και στα παραρτήματα και υποκαταστήματα των τραπεζών τους προετοιμάζονται για ένα κύμα κεφαλαιακής αναστάτωσης με οδηγίες «προς ναυτιλομένους» που έχουν εκδοθεί πρόσφατα.
Ο φαύλος κύκλος της υπερχρέωσης των κρατών οδηγεί σε μεγάλα αδιέξοδα την αγορά κρατικών ομολόγων που αποτέλεσε το μεγάλο «πάρτι κερδών» που στήθηκε μετά την καταβαράθρωση της τιμής των μετοχών το 2008-09. Αυτή η υπερχρέωση έχει οδηγήσει στην υποβάθμιση (παρμένου ως συνόλου) του αξιόχρεου όλων των κρατών τα οποία κλείνουν τις αγορές τους στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που με τη σειρά τους δηλώνουν αδυναμία να αγοράσουν τα κρατικά ομόλογα με τα πολύ υψηλά επιτόκια! Με δυο λόγια, το σύστημα έχει αυτοπαγιδευτεί.
Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα προετοιμάζεται για μια μεγάλη φάση αποσταθεροποίησης που, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα ξεκινά από την ανατολική μεριά του Ατλαντικού…
Την ίδια στιγμή οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι απειλούν το ΑΑΑ της Βρετανίας, άμεσα της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ο γνωστός αμαρτωλός οίκος απείλησε με υποβάθμιση όλη την Ευρωζώνη (και χώρες όπως το Λουξεμβούργο, με μικρό σχετικά δημόσιο χρέος, μικρότερο της Γερμανίας, όπως δήλωσε και ο Λουξεμβουργιανός Γιούνκερ δηκτικότατα), ακόμα και το ίδιο το ΕFSF!

Το διακύβευμα
Θα μπορούσε –έστω και μέσα σ' αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο- η Ευρωζώνη «να αγοράσει χρόνο» για τον εαυτό της και να εξασφαλίσει στις πανικόβλητες για το ενδεχόμενο πτώσης της κερδοφορίας αγορές μια σχετική σταθερότητα;
Εχουμε κατ' επανάληψη τοποθετηθεί ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε υπέρβαση των σημερινών σχέσεων και συνθηκών εντός της ΕΕ και θα προϋπέθετε μια πραγματικά πολιτική ένωση που θα υπερέβαινε τον εθνικό χαρακτήρα των κρατών που τη συναποτελούν (αυτών τουλάχιστον που συγκροτούν τον ιθύνοντα και κυρίαρχο πυρήνα της ΕΕ).
Θα σήμαινε πως το ευρώ θα μετατρεπόταν σε ένα πραγματικά ενιαίο νόμισμα που δεν θα είχε μόνο εξωτερικό χαρακτήρα (δηλαδή ως αποθεματικό νόμισμα που είναι σήμερα σε μεγάλο βαθμό) αλλά και «εσωτερικά» εντός της ΕΕ. Οτι το χρέος της Ευρωζώνης θα αντιμετωπιζόταν ως… χρέος της Ευρωζώνης, ενιαία, και κάτι τέτοιο θα άνοιγε το δρόμο τόσο για την έκδοση ευρωομολόγων με ενιαία και εγγυημένα επιτόκια, για μαζική έκδοση και κοπή χαρτονομίσματος , ότι η ΕΚΤ θα αγόραζε την κρίσιμη ποσότητα κρατικών ομολόγων της Ευρωζώνης και μάλιστα προτού «εκπέσουν» της τιμής τους στη δευτερογενή αγορά, όπως ήδη τα αγοράζει κ.λπ.
Δεν σημαίνει κάτι τέτοιο πως κάποια από αυτά τα μέτρα δεν θα μπορούσαν να υιοθετηθούν και κάτω από τις υφιστάμενες συνθήκες και δεδομένα, πολύ περισσότερο αν εκτιμηθεί πως ξεπερνιούνται κάποια όρια, όμως οπωσδήποτε τέτοιου χαρακτήρα μέτρα απαιτούν και διαφορετική Ευρωζώνη, τελικά διαφορετική ΕΕ.
Εξάλλου, μέχρι τώρα και η ΕΚΤ έχει κάνει δύο «ποσοτικές χαλαρώσεις» πολύ μικρού διαμετρήματος βέβαια σε σχέση με αυτές που ρίχνονται στην παγκόσμια οικονομία από την αντίπερα ακτή του Ατλαντικού. Και δεν είναι μόνο το μέγεθος αυτό καθεαυτό της «ποσοτικής χαλάρωσης» (χωρίς να υποτιμάμε το υλικό μέγεθος της νομισματοκοπής).
Είναι γνωστό πως ένα μεγάλο μέρος των ενισχύσεων που δίνονται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι οι λεγόμενες «εγγυήσεις», δηλαδή όχι πραγματικά κεφάλαια αλλά κεφάλαια «έναντι», που παρέχονται με τη ρήτρα και τη βούληση των κρατών. Θα αρκούσε –ως ένα βαθμό βέβαια- μια έντονη εκδήλωση της βούλησης της Γερμανίας για να «καλμάρουν» οι αγορές. Γιατί δεν προχωρούν λοιπόν οι Γερμανοί;
Η Γερμανία δανείζεται σήμερα από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα με επιτόκια που της εξασφαλίζουν προνομιακή σχέση με κάθε άλλο μέλος της Ευρωζώνης. Είναι σίγουρο πως «μετά» τα ευρωομόλογα θα δανείζεται πιο ακριβά καθώς τα επιτόκια του πιθανού ευρωομόλογου θα καθορίζονται στη βάση ενός συμψηφισμού που θα ευνοεί βέβαια τις χώρες του σκληρού πυρήνα, όχι όμως τη Γερμανία στον ίδιο βαθμό με «πριν». Η Γερμανία μπορεί να έχασε –με την έλευση του ευρώ- το μάρκο «της», όμως διατήρησε όλες τις συνθήκες και τους ευνοϊκούς όρους του μάρκου. Και με μια έννοια η μερίδα –προς το παρόν κυρίαρχη- που εντός της Γερμανίας υποστηρίζει τη γραμμή Μέρκελ έχει το δίκιο «της». Πραγματικά το μεγαλύτερο μέρος της εξήγησης για την απρόσμενη αντοχή της τιμής του ευρώ μέσα στη θύελλα της Ευρωζώνης βρίσκεται στην κρατική ή διακρατική εγγύηση του ευρώ που είναι πρωτίστως γερμανική.
Βέβαια, υπάρχει και η άλλη τάση στη γερμανική ηγεσία. Οπως αυτή που εκδηλώνεται στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας «Handelsblatt»: «Η γερμανογαλλική συμφωνία είναι απογοητευτική, δεν λύνει τα προβλήματα, αντίθετα τα επιτείνει». Η έκδοση υποστηρίζει ότι «οι αυτόματες κυρώσεις και η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δεν δημιουργούν συνθήκες ανάπτυξης και στραγγαλίζουν ακόμη περισσότερο χώρες που βρίσκονται σε κρίση». Σύμβουλος της κυβέρνησης της Μέρκελ, ο πρώην καγκελάριος Σμιτ έχουν εκφραστεί αναλόγως. Η τάση αυτή αναρωτιέται για τα όρια της πολιτικής του δημοσιονομικού στραγγαλισμού της Μέρκελ πριν αυτά εκδηλωθούν (εξεγέρσεις, πολιτική αποσταθεροποίηση των χωρών κ.λπ.).
Το όχημα του ευρώ η γραμμή Μέρκελ δεν θέλει να το αποδυναμώσει καθώς μια ποσοτική χαλάρωση μεγάλης κλίμακας θα «νόθευε το λάδι» της αξίας του. Αλλά, ακόμη και στην περίπτωση που θα αναγκαζόταν να υποχωρήσει στην έκδοση ευρωομολόγων, αυτό θα γινόταν αφού «στραγγίζονταν» οι υπερχρεωμένες χώρες και οι εργαζόμενοι.
Οι Γάλλοι δεν είναι περισσότερο ευρωπαϊστές απ' ό,τι οι Γερμανοί. Εχουν το λόγο τους να θέλουν η ΕΚΤ και το EFSF ν' αναλάβουν το χρέος της Ευρωζώνης. Οι δικές τους τράπεζες βρίσκονται εκτεθειμένες στο κρατικό χρέος των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (ειδικά της Ιταλίας), έχουν μεγαλύτερα εμπορικά ελλείμματα και ελλείμματα στην κεντρική κυβέρνηση. Για την ώρα, αυτό που διαπραγματεύονται είναι ο ρόλος της ΕΚΤ ως «ύστατου πιστωτή» στο βαθμό που υπάρξει μαζική κατάρρευση της αγοράς κρατικών ομολόγων.
Είχαμε γράψει για τον αντιφατικό ρόλο των Αμερικάνων και τη σύγκρουση ανάμεσα στις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις και την ανάγκη να αποφευχθεί η επιμόλυνση της κρίσης της Ευρωζώνης –που αρχικά ήταν αμερικανική- στις ΗΠΑ. Τα όρια όμως των πλευρών αυτής της αντίφασης δεν διακρίνονται. Γιατί αν οι Αμερικάνοι έχουν τη βάσιμη πληροφόρηση πως οι διαλυτικές τάσεις στην Ευρωζώνη θα πάρουν ολοκληρωμένη μορφή (άρα έτσι και αλλιώς δεν θα αποφύγουν την «επιμόλυνση»), έχουν κάθε λόγο να κερδίσουν από μια τέτοια διαδικασία, οδηγώντας τους Ευρωπαίους στα άκρα. Ομως, προς το παρόν ορατή είναι η ζημιά που θα τους προκαλέσει μια κρίση στο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα που, σύμφωνα με έρευνα της Goldman Sacks, θα τους στοιχίσει το 1,5% του αμερικάνικου ΑΕΠ.
Κι αυτό συμβαίνει σε μια συγκυρία όπου οι ευρωπαϊκές τράπεζες πρέπει να αναχρηματοδοτήσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος των ομολόγων τους, ποσό που εκτιμάται σε 700 δισ. (!) ευρώ. Ας μην ξεχνάμε πως η «υπερεπιτροπή» των δύο κομμάτων εξουσίας στις ΗΠΑ απέτυχε να καταλήξει σε ένα πρόγραμμα περικοπών στο ύψος του 0,6% του ΑΕΠ μέσα στην επόμενη δεκαετία για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους, πράγμα βέβαια που οδήγησε στην αυτόματη περικοπή των 7 δισ. που προβλέπουν οι νομοθετικές τους ρυθμίσεις όταν το χρέος βρίσκεται πάνω από ένα όριο.
Συνεπώς, τόσο οι γεωπολιτικές όσο και οι άμεσες οικονομικές επιδιώξεις των Αμερικάνων εξυπηρετούνται σήμερα από ένα στρίμωγμα των Γερμανών, ακόμα και αν αυτό περιλαμβάνει την ενίσχυση του ενιαίου χαρακτήρα της Ευρωζώνης τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους χρόνους και τους τρόπους αντίδρασης στην κρίση. Οι Αμερικάνοι –τόσο για πολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους- δεν θα ευνοούσαν την ενίσχυση ενός σκληρού πυρήνα της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Οι τάσεις στην Ευρωζώνη

Προσπαθώντας να ανασυνθέσουμε και να γενικεύσουμε τις τάσεις που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ευρωζώνη σε συνάρτηση και με τις διάφορες πιθανές εκδοχές για το μέλλον του ευρώ κ.λπ., θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τρεις.
Η παραπέρα ομογενοποίηση και ενοποίηση της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Η εξέλιξη αυτή είναι εκείνη που έχει από όλες τις άλλες πιο καθαρά αποδυναμωθεί.
Η διάλυση της Ευρωζώνης. Η τάση αυτή φαίνεται να ενισχύεται και να εκφράζεται μάλιστα και ποσοστιαία σε διάφορες έρευνες.
Η συρρίκνωση και η οχύρωση της Ευρωζώνης τόσο εκτατικά όσο και θεσμικά. Η τάση αυτή που φαίνεται να κυριαρχεί εκφράζει τις βασικές επιδιώξεις της Γερμανίας και τους αναγκαίους συμβιβασμούς της Γαλλίας.
Αμεση επίπτωση είναι η δυνατότητα περιορισμού της ευρείας επέκτασης της Ευρωζώνης από τις 27 χώρες που είναι σήμερα, με την αναίρεση της αρχής της ομοφωνίας που αποφάσισε ο γαλλογερμανικός άξονας λίγες μέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής.
Στην πρόταση των Γαλλογερμανών αντιτίθεται το στενό «ενωσιακό» επιτελείο των Γιούνκερ, Μπαρόζο, Ρομπάι που παίρνει θέση υπέρ των αυτόματων κυρώσεων απέναντι στα «απείθαρχα δημοσιονομικά κράτη» χωρίς αλλαγή των συνθηκών. Το επιτελείο αυτό αντιλαμβάνεται πως μέσα από το γαλλογερμανικό διακανονισμό παραγκωνίζεται.
Οπωσδήποτε, ακόμα και αν προχωρήσει η γαλλογερμανική συνεννόηση, καθόλου δεν σημαίνει ότι θα αναιρεθούν οι αντιθέσεις Γερμανών και Γάλλων, που στην επόμενη εκδήλωση της κρίσης θα ενισχύσουν πιο αποφασιστικά τη φυγόκεντρη ροπή των εξελίξεων μέσα στην Ευρωζώνη. Οι Βρετανοί ήδη φρόντισαν να εκφράσουν την ανοιχτή τους αντίθεση σε αυτή τη συνεννόηση.
Το ελληνικό PSI –για το οποίο οι ευρωπαίοι ιθύνοντες ορκίζονται στις αγορές ότι είναι μοναδικό και δεν θα επαναληφθεί- εξάλλου καρκινοβατεί καθώς εκδηλώνεται έντονη διστακτικότητα των ιδιωτών να συμμετάσχουν στο όποιο κούρεμα. Αυτή η διστακτικότητα των ιδιωτών οφείλεται και στην επέκταση της κρίσης. Αν η συμμετοχή των ιδιωτών δεν ανέλθει στο 90%, θα ανασταλεί ο εθελοντικός χαρακτήρας του προγράμματος με πυροδότηση των ασφαλίστρων κινδύνου σε μια εποχή που η αβεβαιότητα μεγαλώνει επικίνδυνα. Οι προειδοποιήσεις για πιστοληπτική υποβάθμιση της Γαλλίας θα καταστήσουν τελείως ανεπαρκή τα κεφάλαια που μπορεί να αντλήσει το EFSF. Ενα νέο PSI (ύστερα από δύο διαδοχικές εντός τριμήνου αποτυχίες της 21ης Ιουλίου και της 26ης Οκτωβρίου) θα ισοδυναμούσε με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, αφού θα έθετε ξανά με πιο δραματικούς όρους το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Οι απειλές του Μπαρόζο, που από το «πουθενά» ξαναθυμήθηκε την αποβολή της χώρας από το ευρώ, έρχονται να υπενθυμίσουν στο πολιτικό προσωπικό της χώρας πως δεν μπορεί να υπάρξει άλλου είδους διαπραγμάτευση (πολύ περισσότερο επαναδιαπραγμάτευση) σε μια τέτοια περίπτωση. Η αποβολή της Ελλάδας δεν πρόκειται να είναι μια ανώδυνη και χωρίς αλυσιδωτές αντιδράσεις και επιπτώσεις επιλογή στο βαθμό τουλάχιστον που δεν ξεκινήσει το ξεφλούδισμα της ευρωπαϊκής αγκινάρας από την Ελλάδα. Και αυτό φυσικά το γνωρίζουν όσοι σήμερα απειλούν.
Τα κεφάλια μέσα λοιπόν. Αλλά πού είναι το «μέσα» και πού είναι το «έξω»;

18 Δεκ 2011

Ε.ΠΑ.Μ.
Ενα νέο μόρφωμα στο πλαίσιο των κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων

Αν και δεν είμαστε απ’ αυτούς (αν υπάρχουν τέτοιοι) που θα χάσουν τον ύπνο τους από την παρουσία του ΕΠΑΜ και την πράγματι αξιόλογη ακροαματικότητα και δημοφιλία του Δ. Καζάκη, ωστόσο κρίνουμε σκόπιμο να σταθούμε σε κάποια σημεία της βασικής αντίληψης του εγχειρήματος και στη συνάρτησή τους με την πολιτική πραγματικότητα της περιόδου που διανύουμε.
Εμείς δεν θα ασχοληθούμε ούτε με το σκούφο που έχει στο έμβλημά του ούτε θα βασίσουμε πέντε κουβέντες που έχουμε να πούμε γι’ αυτό το μόρφωμα στο πόσο τελικά νταραβερίζεται με διάφορους Καμμένους, κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να συμβαίνει με βάση τις διακηρύξεις του.
Διαβάζοντας σε σχετική ανάρτηση στο διαδίκτυο (τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ) αλλά και ακούγοντας τον ίδιο τον Δ. Καζάκη σε μια σειρά ομιλίες και τοποθετήσεις του, γίνεται σαφές πως το ΕΠΑΜ δεν είναι αριστερό κόμμα και πως πασχίζει επίμονα να καταργήσει τη διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς στο όνομα των κινδύνων που διατρέχει η πατρίδα. Επιδιώκει τη συσπείρωση αριστερών, κεντρώων, δεξιών και ακροδεξιών (όπως διακηρρύτει) χωρίς κανένα ιδεολογικό στίγμα και με μόνους πολιτικούς στόχους τη σωτηρία της χώρας μέσα από την άρνηση πληρωμής του χρέους, την επιστροφή στη δραχμή, την τιμωρία των δωσίλογων και τη συνταχτική συνέλευση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μετά την επίτευξη αυτών των στόχων το ΕΠΑΜ μπορεί να αυτοδιαλυθεί…
Η βασική δράση του ΕΠΑΜ περνάει μέσα από τις ομιλίες του Δ. Καζάκη σε διάφορες πόλεις και τις συνεντεύξεις του στην T.V. Λειτουργεί ήδη πανελλαδικά ένα δίκτυο που προσπαθεί να καθιερωθεί μετά τις πλατείες στις γειτονιές, δρώντας με την ακτιβίστικη λογική τού «δεν πληρώνω» σ’ ένα γενικό αντιμνημονιακό πλαίσιο και σε τελείως αταξική βάση στο όνομα ότι ξεπουλιέται η χώρα και όλοι οι Ελληνες είναι χαμένοι εξαιτίας των δωσίλογων. Από τη μια λοιπόν οι αντιμνημονιακοί πατριώτες και από την άλλη οι δωσίλογοι και το πολιτικό τους σύστημα που καταρρέει. Να σου λοιπόν και το ΕΠΑΜ, που έρχεται να πραγματοποιήσει την παλλαϊκή συσπείρωση με ενιαίο τρόπο, υπερβαίνοντας τις έννοιες Δεξιά–Αριστερά όπως και την ταξική πραγματικότητα (αυτό δεν μας το λέει). Ταυτόχρονα με τις συνταγές των ειδικών επιστημόνων που ήδη υπάρχουν, όπως είπε πρόσφατα από την Πάτρα ο Δ. Καζάκης, θα αναγεννηθεί η οικονομία και η δημοκρατία στη χώρα.

Οχι άλλες αυταπάτες
                Είναι αλήθεια πως συνολικά στο λαό και στη νεολαία όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν κερδίσει έδαφος οι αυταπάτες για το καπιταλιστικό–ιμπεριαλιστικό σύστημα. Παρά την ιστορική εμπειρία του λαού μας, η αντιιμπεριαλιστική πάλη υποχώρησε στον ίδιο βαθμό που στην Αριστερά κυριάρχησαν απόψεις και πρακτικές υποταγής, ως και συνδιαλλαγής με το σύστημα.
 Το ΠΑΣΟΚ με θαυματουργό τρόπο (κυρίως ελέω Αριστεράς) κατάφερε τις προηγούμενες δεκαετίες να εκθρέψει τις αυταπάτες κυρίως εκτρέφοντας πελατεία και μηχανισμούς και ευνοώντας την ανάπτυξη μεσοστρωμάτων, όπως άλλωστε έκανε και η ΝΔ τις προηγούμενες δεκαετίες. Και λέμε με θαυματουργό τρόπο γιατί την ίδια ώρα που ευνοούνταν σημαντικά τμήματα μεσοστρωμάτων και θησαύριζαν ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, η επίθεση στην εργατική τάξη και ευρύτερα στον κόσμο της δουλειάς καλά κρατούσε, η αγροτιά ξεκληριζόταν και η παραγωγική δυνατότητα της χώρας θυσιαζόταν για χάρη του ευρωμονόδρομου. Το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε ΗΠΑ-Ε.Ε. βάθαινε σταδιακά για να υπερχρεωθεί η χώρα, να καταστραφεί η παραγωγική της δυνατότητα και ταυτόχρονα στο όνομα των συμμαχικών της υποχρεώσεων να υποθηκευτούν οι σχέσεις φιλίας με τους γύρω λαούς μέσα από τη μετατροπή της σε δολοφονικό ορμητήριο των ιμπεριαλιστών.
Αυτοί που κηρύττουν τώρα ανένδοτο εξόδου από το ευρώ και την ευρωζώνη και θεωρούν ότι η δραχμή θα μας σώσει, πού ήταν όταν απόψεις σαν τις δικές μας για την ιμπεριαλιστική εξάρτηση αντιμετώπιζαν την ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος πρώτα και κύρια, αλλά και της Αριστεράς;
Σήμερα βέβαια το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό. Η γενικευμένη παγκόσμια κρίση καλά κρατεί, το μέλλον της ευρωζώνης είναι ερωτηματικό και η βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση στη χώρα αγγίζει ακόμη και στρώματα που μέχρι χθες δεν φαντάζονταν ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Η φτωχοποίηση αυτών των στρωμάτων δεν οδηγεί στην προλεταριοποίηση, μιας και οι βιομηχανίες έχουν ήδη κλείσει. Ταυτόχρονα στην εργατική τάξη, στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα και στη νεολαία από τη μια η ανεργία και από την άλλη η πολιτικο-ιδεολογική και οργανωτική διάλυση του προηγούμενου διαστήματος, όσο κι αν αντιστρέφεται με γρήγορους ρυθμούς, ωστόσο έχει πολύ δρόμο να διανύσει. Πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει μέχρι να μπορέσει η λαϊκή πάλη να βρει ξανά το εργατο-λαϊκό, ταξικό, αντιιμπεριαλιστικό στίγμα που χρειάζεται για να αποκτήσει ο λαός αποφασιστικό λόγο για την υπεράσπιση της ζωής του και της χώρας του.
Βεβαίως πρώτοι εμείς θα μιλήσουμε (και δεν το κάνουμε πρώτη φορά) για την ανάγκη παλλαϊκής συστράτευσης ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση της χώρας και στη βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση που τη συνοδεύει. Παλέψαμε και στις πιο δύσκολες συνθήκες σε μια τέτοια κατεύθυνση και ήμασταν εκεί σε όλες τις σπουδαίες μάχες αντίστασης που έχει δώσει ο λαός μας όλα τα προηγούμενα χρόνια που το πολιτικό σύστημα δεν είχε κάνει κάποιους ν’ αγανακτήσουν, όπως συμβαίνει εσχάτως. Αυτό δεν το λέμε για να βάλουμε στη θέση τους αυτούς που στις μέρες μας έχουν πραγματικά βγει στα κάγκελα για τη ριζική, όπως διακηρύττουν, ανατροπή του σκηνικού τους επόμενους μήνες ή και εβδομάδες, αν είναι δυνατό… Θα θέλαμε μάλιστα στο όποιο επίπεδο να δράσουμε από κοινού μ’ όποιους στ’ αλήθεια νοιάζονται για το μέστωμα της λαϊκής πάλης που στις μέρες μας ξεσπά έξω από τη θέληση του οποιουδήποτε και ήδη γίνεται υπολογίσιμη δύναμη. Από την πλευρά μας, γι’ αυτό αντέχουμε και τόσες δεκαετίες, δεν έχουμε εκλογικές αγωνίες ούτε κανενός είδους αγωνίες επίσημης κατοχύρωσης στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Η μόνη μας αγωνία είναι να είμαστε μέσα στην ταξική πάλη και να συμβάλλουμε στο δυνάμωμά της από την πλευρά του λαού για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του και για την προοπτική της ανατροπής του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Είμαστε γνωστοί και σ’ όποιον αρέσουμε - και αυτά που λέμε ο λαός τελευταία όσο μπορεί να μας ακούσει τ’ ακούει με ενδιαφέρον. Εχουμε καταθέσει πρόταση κοινής δράσης με συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως απαιτεί η πολιτική πραγματικότητα, και έχουμε και ιστορία για το πώς εννοούμε, πώς υλοποιούμε και πόσο πιστεύουμε και είναι αντίληψή μας η κοινή δράση.
Τα δύσκολα είναι μπροστά για όλους. Στην Αριστερά υπάρχουν και οι εκλογικές κοινοπραξίες και η επιδίωξη μιας θέσης στον ήλιο του συστήματος και η υποταγή στον κοσμοπολιτισμό της εξάρτησης που βαφτίστηκε αλληλεξάρτηση για να τρώγεται και ο σεχταρισμός και η ουσιαστική αναχώρηση από το κίνημα του ΚΚΕ και μια σειρά άλλα χούγια. Αυτές οι στάσεις και οι αντιλήψεις στην Αριστερά μας συσσωρεύτηκαν μέσα σε μια πορεία υποχώρησης και σήμερα είναι έκδηλες στη βάση της ορατής πλέον εξελισσόμενης πραγματικής σύγκρουσης του λαού με το σύστημα. Ταυτόχρονα είναι έκδηλη και η χρεοκοπία των καθαρών αστικών κομμάτων και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που δεκαετίες τώρα αποτέλεσε το βασικό κόμμα του συστήματος από την άποψη της δυνατότητας αναπαραγωγής των αυταπατών για το σύστημα στο λαό.
Να λοιπόν τα βασικά δεδομένα που δίνουν έδαφος σε μορφώματα σαν το ΕΠΑΜ, που μετά τους ΣΠΙΘΕΣ του Θεοδωράκη έρχεται να παρέμβει λυτρωτικά με τις προτάσεις του για εξορθολογισμό επιτέλους του ελληνικού καπιταλισμού και κυρίως με την κενότητά του να προσελκύσει έστω χαλαρά και για όσο έναν κόσμο που πράγματι οργίζεται και με κάποιον τρόπο θέλει να δράσει σε κατεύθυνση αντίστασης στην επίθεση. Αυτός ο κόσμος δεν έχει εμπειρία στο κίνημα, μα αγωνιά στ’ αλήθεια ν’ αντισταθεί. Τον συγκινούν οι συχνά καυστικές και όντως αποκαλυπτικές κριτικές του Δ. Καζάκη σ’ ό,τι αφορά τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει τη νέα εκδοχή της Ε.Ε. των εργαζομένων και το ΚΚΕ θεωρεί ότι όλα θα εξελιχθούν ελεγχόμενα από το σύστημα και άρα και από το ίδιο…
Βέβαια οι χιλιάδες άνθρωποι του λαού που βλέπουν με συμπάθεια τον Δ. Καζάκη και τα συνεχώς μεταμορφούμενα μορφώματά του στην πλειοψηφία τους απέχουν σ’ αυτή τη φάση από το να μπορούν να δουν πως ο αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής τους σήμερα είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα για την προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Και όσο αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει τρίτος δρόμος τόσο οι μεταμοντέρνες αυταπάτες προσαρμόζονται και επιδιώκεται να εγκλωβίσουν την οργή του λαού χωρίς να υπόσχονται κανέναν δρόμο που να βγάζει έξω από το υπάρχον σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Κι ας έχουν βγει στα κάγκελα για την ευρωζώνη… Γι’ αυτό άλλωστε δεν πολυμιλάνε για ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΒΑΣΕΙΣ...
Αλλωστε στο ίδιο μήκος κύματος είναι και ο Μαρκεζίνης, που δεν θα εμπλακεί άμεσα στην πολιτική, μα ήδη παρεμβαίνει, όπως είπε στον Καψή, με άρθρα και βιβλία, προτείνει έως και αλλαγή προστάτη. Είναι γνωστό βέβαια πως ο συγκεκριμένος κάθε άλλο παρά σε αντισυστημική κατεύθυνση κινείται. Και αν όλα αυτά δεν γίνονται κανονικά και με το νόμο του ιμπεριαλισμού, ωστόσο έχουν χρήση για εγκλωβισμό της λαϊκής οργής σ’ ένα εθνικιστικό πλαίσιο πασιφισμού και αυταπατών. Αυταπατών στον αντίποδα της ανάγκης για ταξική αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση της λαϊκής πάλης. Να γιατί ο Καζάκης φιλοξενείται στα κανάλια παρά τον υποτιθέμενο αντισυστημικό του λόγο. Από την άλλη, οι τοποθετήσεις ιδιαίτερα του Μαρκεζίνη μόνο για πίεση στο πλαίσιο της όποιας διαπραγμάτευσής της από την αστική τάξη μπορούν να χρησιμοποιηθούν σήμερα και γι’ αυτό ο συγκεκριμένος προβάλλεται μεν, αλλά απλά σαν σκεπτόμενος σε βάθος, που δεν έχει όμως άμεση πρόταση.
Οπως έχουμε πει, η αστική τάξη της χώρας όσο πιέζεται η ίδια από το πλαίσιο της εξάρτησης σε ΗΠΑ–Ε.Ε. άλλο τόσο βαθαίνει αυτό το πλαίσιο, υποδουλώνοντας παραπέρα τη χώρα προκειμένου να μένει η ίδια στον αφρό και οπωσδήποτε στο σβέρκο του λαού. Αυτή η σχέση πραγμάτων εξηγεί γιατί λούφαξαν τόσο καιρό μια σειρά σοσιαλπατριώτες και σοσιαλεθνικιστές του ΠΑΣΟΚ και υποτάχτηκαν σαν κότες στο κυρίαρχο πλαίσιο της εξάρτησης με το οποίο ταυτίζει την ύπαρξή της η αστική τάξη. Να γιατί και στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ οι εκπρόσωποι της αριστερής τάχα βάσης, που χρόνια τώρα περιμένει η Αριστερά μας, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Ουσιαστικά κάηκαν, παρ' ότι στο πολιτικό αδιέξοδο του συστήματος μπορεί να δούμε, σε μια επόμενη φάση, ακόμη και τ’ αποκαΐδια να αποκτούν ξανά ρόλο. Για την ώρα μορφώματα σαν το ΕΠΑΜ, παρά τον αντισυστημικό τους λόγο, κρατιούνται σαν εφεδρείες δίπλα στην υποταγμένη Αριστερά του ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ο καθώς πρέπει συστημικός Κουβέλης, παρά τη δημοσκοπική του άνοδο, δεν έχει ελπίδες να συμβάλει σοβαρά στην απόσβεση της αυξανόμενης λαϊκής οργής.
Δίπλα λοιπόν στις εκλογικές, κυβερνητικές και άλλες αυταπάτες της ρεφορμιστικής Αριστεράς, του πασιφισμού και τη σύγχυση που προκαλούν οι θέσεις της στο ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, υπάρχουν και οι νέας κοπής αυταπάτες της ΣΠΙΘΑΣ που μάλλον αιμοδοτεί και τροφοδοτεί (ίσως ανεξάρτητα και από τη θέληση του Μίκη) το ΕΠΑΜ. Να τους φυσήξουμε όλοι μαζί να φύγουν, έλεγε ο σπουδαίος καλλιτέχνης του λαού μας, εκφράζοντας τις αυταπάτες της Αριστεράς μας που επίσης έλεγαν «ουστ» και «εκλογές» για να μένουν τώρα ολίγον αποσβολωμένοι με τον Παπαδήμο.
Κλείνοντας σχετικά με το ΕΠΑΜ και άλλους σωτήρες που μπορεί να μας προκύψουν, παρ' ότι ειλικρινά θα θέλαμε την κοινή δράση με όλον αυτό τον κόσμο, όπως και στις πλατείες έτσι και στις γειτονιές και στους δρόμους θα είμαστε καθαροί σε σχέση με άλλους της Αριστεράς μας. Οχι, ποτέ δεν συμφωνήσαμε ούτε με τις προτάσεις ούτε, κυρίως, με την αντίληψη και τις αυταπάτες που συνοδεύουν την άποψη για επιστροφή στη δραχμή, κρατικοποίηση των τραπεζών και τα αμεσοδημοκρατικά φληναφήματα των πλατειών. Τώρα και άλλοι κάπως απότομα ανησυχούν όσο βλέπουν να εκδηλώνεται η μεταμοντέρνα απο-ιδεολογικοποιημένη και ουσιαστικά αποπολιτικοποιημένη και αταξική–ταξικότατη γραμμή του ΕΠΑΜ. Ανησυχούν γιατί ενώ διάφοροι από τον αριστερό χυλό ερωτοτροπούν με το ΕΠΑΜ για διαχειριστική πρόταση διεξόδου με δραχμή, κρατικοποίηση των τραπεζών, διαγραφή του χρέους κ.λπ., ωστόσο παραξενεύονται που ο Δ. Καζάκης και το ΕΠΑΜ επιμένουν πως σ’ ένα τέτοιο αντιμνημονιακό μέτωπο χωράνε οι πάντες. Ακόμη και μέλη του ΛΑΟΣ, π.χ., κουβαλώντας μάλιστα ανενόχλητα την ιδεολογία τους.
Ανόητα και αδιέξοδα σχήματα χωρίς προοπτική, θα έλεγε κάποιος. Ομως οι εξελίξεις τρέχουν και τα δεδομένα εντός και εκτός χώρας αλλάζουν δραματικά και σε σύντομο χρόνο. Απ’ αυτή την άποψη, όσο κι αν είναι αναγκαία η κοινή δράση όλων άλλο τόσο αναγκαίο είναι και υπηρετεί την κοινή δράση το πολιτικο-ιδεολογικό ξεκαθάρισμα της πρότασης και της προοπτικής που προβάλλει ο καθένας. Οι προοδευτικές δυνάμεις, έστω κι αν δεν έχουν σαφή διαμορφωμένη προοπτική (και είναι εύλογο για νέους σχηματισμούς), ωστόσο οφείλουν να δίνουν στίγμα και όχι να ψαρεύουν στα θολά νερά. Πόσω μάλλον να θεωρητικοποιούν την αταξική θεώρηση των πραγμάτων και να καταργούν τάχα τις διαχωριστικές γραμμές. Αυτό το τελευταίο είναι πάγια αντίληψη συγκεκριμένων δυνάμεων τοποθετημένων και ταξικά και πολιτικά. Τοποθετημένων κάθε άλλο παρά με το λαό και την πρόοδο.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος θέλει να συσκοτίσει την ταξική πραγματικότητα της κοινωνίας και τη σχέση της με την πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, κάθε άλλο παρά βοηθά στο να γίνει η λαϊκή πάλη από υπολογίσιμη, αποτελεσματική και νικηφόρα. Και βέβαια οι ευθύνες δεν βρίσκονται μόνο στο ΕΠΑΜ ούτε κυρίως στο ΕΠΑΜ, αν και υπό κάποιες πιθανές συγκυρίες τέτοιου είδους μεταμοντέρνα μορφώματα μπορεί να αποδειχτούν κάθε άλλο παρά αντιφατικά, αλλά αντίθετα σαφέστατα ταξικά προσανατολισμένα και ίσως όχι και τόσο προοδευτικά…

ΠΙΚΡΑ ΔΑΚΡΥΑ…

Τα πικρά δάκρυα της υπουργού Eργασίας της Ιταλίας δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Πολύ περισσότερο όταν, όπως το «εισέπραξε» ο φακός και μαζί του όλη η οικουμένη, τα δάκρυα αυτά δείχνουν να είναι και ειλικρινή, πράγμα σπάνιο για το είδος του ζώου που διαχειρίζεται τις υποθέσεις των εργασιακών δικαιωμάτων σε τέτοιους μαύρους καιρούς και χαλεπούς. Εκφράζουν όμως κάτι βαθύτερο. L’ ITALIA E UNA REPUBBLICA DEMOCRACIA FONDATA SUL LAVORNO («Η Ιταλία είναι μια δημοκρατία που θεμελιώθηκε στη βάση της εργασίας») διατυπώνεται ρητά και απερίφραστα στο πρώτο άρθρο του (προφανώς) αστικού και χριστιανοδημοκρατικού συντάγματος της γειτονικής χώρας. Oμως, όπως έγραψε και το Bloomberg –που συσχετίζοντας τις παραγωγικότητες ΗΠΑ-Ιταλίας βρίσκει ότι ανά ώρα εργασίας το ιταλικό ΑΕΠ είναι πιο κάτω από το αμερικάνικο- η παραγωγικότητα της ιταλικής οικονομίας παραμένει σταθερή την τελευταία δεκαετία. Μήπως την εμποδίζει το «άρθρο» του συντάγματος να αναπτυχθεί; Κάποιοι είναι έτοιμοι να σπάσουν αβγά… Στο άρθρο αυτό συμπυκνώνεται η πίεση που εξάσκησε πάνω στον τομέα των εργασιακών κατακτήσεων τα 70 χρόνια ενός κινήματος που, αρχίζοντας από τα εργοστασιακά συμβούλια της δεκαετίας του ’20, περνώντας από την ίδρυση του μεγαλύτερου μετά το ΚΚΣΕ και του ΚΚΚ κόμματος της Διεθνούς και φτάνοντας στις μέρες μας μέσα από τη ριζοσπαστικοποίηση της δεκαετίας ’60-70, έβαλε τη δική του σφραγίδα ακόμα και στο αστικό σύνταγμα της μεταπολεμικής Ιταλίας. Ετσι μπορεί ακόμα και το πλέον μεταλλαγμένο ρεφορμιστικά κόμμα της εργατικής τάξης να μη γινόταν αποδεχτό στη συγκυβέρνηση ούτε και όταν υιοθετούσε τον λεγόμενο «ιστορικό συμβιβασμό», ωστόσο η σκιά αυτού που κάποτε έκφρασε έπεφτε πάνω στα άρθρα του αστικού συντάγματος (κάτι σαν το «δωρεάν παιδεία» του δικού μας συντάγματος). Ποιες είναι οι αγκυλώσεις που προκαλεί για το κεφάλαιο και για τους ελεγκτές της τρόικας αυτή η «κατεστημένη εικόνα»; «Είναι πιο εύκολο για μένα να ξεφορτωθώ τη γυναίκα μου παρά να απολύσω έναν υπάλληλο», παραδέχεται ένας πρόεδρος μιας κατασκευαστικής εταιρίας. Το άλλο βαρίδιο ή αγκύλωση αφορά τη διαπραγμάτευση των ιταλικών συμβάσεων εργασίας σε εθνικό συλλογικό επίπεδο γιατί καταργεί «όλα τα κίνητρα για συμβιβασμό σε τοπικό επίπεδο». Ενα επιπλέον βαρίδιο είναι ότι «οι Ιταλοί περνούν έξι φορές περισσότερο χρόνο στην απεργία απ’ ό,τι οι Γερμανοί». Αυτές οι «στρεβλώσεις» έχουν τώρα μπει στην ημερήσια διάταξη προς εκκαθάριση. Ενας, μάλιστα, ιταλός αναλυτής έγραψε ότι «είναι στο DNA μας η διαπραγμάτευση να φέρνει σύγκρουση». Χωρίς να ζούμε στην Ιταλία θα διαφωνήσουμε μαζί του ως ένα βαθμό. Μα ίσα ίσα στην Ιταλία αναπτύχθηκε περίφημα και αποτελεσματικά και η κουλτούρα της «εργασιακής συναίνεσης» και μάλιστα με πρωτεργάτη τον παππού Ανιέλι, όπως αναλύει ο Γκράμσι στα άρθρα του για τον «αμερικανισμό». Η ηγεσία του ευρωκομμουνιστικού κόμματος εκπαίδευσε –πολύ αργότερα- ολόκληρες γενιές συνδικαλιστών, επιστατών παραγωγής, γραφειοκρατών με την κουλτούρα της «εργασιακή συνεννόησης» και τα λεγόμενα «εργασιακά συμβούλια» αντικατέστησαν πολλές φορές το μάχιμο συνδικαλισμό. Ωστόσο, την ύπαρξή του όλο αυτό το σώμα –που σήμερα στην Ιταλία βάλλεται με τον ίδιο τρόπο που βάλλονται και οι εγχώριοι «Φωτόπουλοι»- την όφειλε στην ύπαρξη αυτών των δικαιωμάτων και στην ικανότητά του να ελέγχει την εργατική τάξη για να μην πάει «παραπέρα». Και εκεί όπως και «εδώ», πριονίζοντας το κλαρί, έχασαν και τη θέση τους σ’ αυτό: Από τους 27 εκατομμύρια εργαζόμενους μόνο τα 15 (40 ετών και άνω) απολαμβάνουν σταθερές θέσεις εργασίας. 8 εκατομμύρια νεότεροι εργαζόμενοι σχηματίζουν μια εφεδρική στρατιά ελεύθερων επαγγελματιών (μπλοκάκι) και συμβασιούχων και άλλα 4 εκατομμύρια χάνονται στην παραοικονομία και τη μαύρη εργασία. Να μη μιλήσουμε για την ανεργία που αυξάνεται γεωμετρικά. Τα αποτελέσματα μιας μεγάλης περιόδου πολέμου «χαμηλής έντασης» του κεφαλαίου απέναντι στα δικαιώματα της εργατικής τάξης τείνουν τώρα να ολοκληρωθούν με μια μετωπική επίθεση σε ό,τι απέμεινε, στο όνομα της «θωράκισης» απέναντι στην επίθεση των «αγορών» στα ιταλικά κρατικά ομόλογα και στο «χρέος». Ομως, πόσο μπορεί να ασκηθεί αποτελεσματικά για το σύστημα μια τέτοια διακυβέρνηση; Η παλιά διακυβέρνηση εξασφάλιζε την κοινωνική ειρήνη. Κάπως έτσι έμεινε σαράντα χρόνια η χριστιανοδημοκρατία στην Ιταλία ή ακόμα και ο Φράνκο ή ο Σαλαζάρ (που ήταν φασίστες) στην εξουσία. Οχι μονάχα με το κνούτο και το ρόπαλο ή τις δολοφονίες και τις συνωμοσίες (το ιταλικό πολιτικό παρασκήνιο είναι γεμάτο από δαύτες) αλλά και με κάποιες παραχωρήσεις στην αντίπαλη τάξη. Και με πολιτικούς, κοινωνικούς διαμεσολαβητές βεβαίως… Αποφασίζει λοιπόν το κεφάλαιο να εφαρμόσει μέχρι κεραίας το νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης που «ανακάλυψε» ο Μαρξ. Οπως βέβαια και τη γέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης που την αναπτύσσει στον ίδιο τόμο και σε «κοντινό» κεφάλαιο. Δεν φημίζονται για την… κατάρτισή τους όσοι σήμερα ενορχηστρώνουν την ολομέτωπη επίθεση στο σώμα της εργατικής τάξης. Θα πιαστεί για άλλη μια φορά «αδιάβαστη» η τάξη των κεφαλαιοκρατών; Οπωσδήποτε η Ιταλία είναι ένα άλλο μέγεθος και από αυτή την πλευρά.

Δόλωμα ελάχιστης επιβίωσης

Τρόφιμα αντί για το δικαίωμα στην εργασία, αντί για την απαίτηση για μισθούς και συντάξεις με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Αυτή η αντίληψη που ήδη διαμορφώνεται και εφαρμόζεται σε εκατοντάδες ανέργους από διάφορες «αυθόρμητες ομάδες... αυτοοργάνωσης» με άξονα έναν πολιτικά ουδέτερο, ταξικά αδιάφορο και κοινωνικά καρτερικό (φιλ)ανθρωπισμό, που τόσο εξυπηρετεί τα καθεστωτικά σχέδια, αρχίζει να ισχωρεί και στον χώρο της εργασίας. Αυτός ο εξευτελισμός της «πληρωμής σε είδος» που επιβάλλεται σε ανέργους και φτωχούς, έστω και μειοψηφικά, και που καμία σχέση δεν έχει με τη μαχητική λαϊκή αλληλεγγύη, καθηλώνει αντί να ενεργοποιεί την αντίδραση εργαζομένων και ανέργων στη μαζική εξαθλίωση. Η αρχή έγινε σε εργαζόμενους αλυσίδας σουπερμάρκετ προκειμένου να μειωθεί το «μισθολογικό κόστος». Διατύπωση κομψή και καθεστωτική, ενώ σημαίνει συμμόρφωση και εφαρμογή στη βασική αρχή της εκμετάλλευσης: να δίδεται, δηλαδή, στους εκμεταλλευόμενους μονάχα ό,τι χρειάζονται για την αναπαραγωγή της εκμετάλλευσης. Να ζούνε όσο χρειάζεται για να παράγουν «πρωτογενές πλεόνασμα» για ένα σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Παρά τις αντιφάσεις που επιφέρει αυτός ο κανόνας εκμετάλλευσης στην ίδια την εκμετάλλευση, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξής του. Καθώς, λοιπόν, οδεύουμε σε μια «νέα τάξη πραγμάτων» στην Ευρώπη, στην εκπλήρωση του νεοναζιστικού ευρωπαϊκού «οράματος» (τη «νέα τάξη» που απέτυχε να επιβάλει ο Μπους για λογαριασμού του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού), την «ενωμένη» Ευρώπη της αυστηρής τιμωρίας και παραδειγματικής εκτέλεσης του απείθαρχου παραβάτη στα... δημοσιονομικά συμφέροντα των Γαλλογερμανών ιμπεριαλιστών, των «μη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» που ισοπεδώνουν τις κοινωνικές κατακτήσεις, ο κανόνας των «ελάχιστων μέσων επιβίωσης» για την εργατική τάξη θα επιβάλλεται σε όλο και περισσότερες χώρες και λαούς. Η Ελλάδα βέβαια ζει τον «δικό της μύθο» σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας, ανακατατάξεων, αναθεωρήσεων και κατεδαφίσεων ανά εβδομάδα. Τον μύθο της φαινομενικής πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας που προκαλεί η παρουσία του νέου πρωθυπουργού-κοτρώνα Λ. Παπαδήμου της τρικομματικής συγκυβέρνησης-μπετόν αρμέ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και της εξασφάλισης(;) της 6ης δόσης. Έως ότου αποδειχθεί «σφουγγάρι η κοτρώνα» Παπαδήμος, να αποδειχθεί «χυλός το μπετόν αρμέ» της συγκυβέρνησης και θανατηφόρα η στέρηση ή παροχή των δόσεων. Όταν, δηλαδή, επιστρέψουμε στην πραγματικότητα των πολιτικών κρίσεων της αστικής διακυβέρνησης και των κοινωνικών αναταραχών που σύντομα θα έρθουν. Το «βελούδινο» πραξικόπημα που σήμαινε η ανάδειξη της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου και η παράτασή της μέχρι να «βγουν οι δόσεις» προμηνύει μια διακυβέρνηση αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων και νόθευσης της πραγματικής λαϊκής θέλησης, με ή χωρίς εκλογές. Χαρακτηριστική από την άποψη αυτή αποτελεί η δήλωση του άλλοτε «σωτήρα τσαμπουκά» Σαμαρά έναντι του «μαλθακού σωτήρα» Παπανδρέου ότι «η μείωση των φορολογικών συντελεστών εξαρτάται από τους δανειστές μας» και όχι από μια μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ. Στην Ελλάδα επομένως δεν ψηφίζουμε για καλύτερη κυβέρνηση αλλά για καλύτερους... δανειστές! Όσο για τους «ευρωμονόδρομους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και ολοκλήρωση, το (αιώνιο!) ευρώ που αντιμετωπίστηκε ως θέσφατο και αντικειμενική πραγματικότητα, όπως εκτιμούσαν ως «νέα και μη αντιστρέψιμη κατάσταση» υπέρμαχοι και επικριτές, όλα αυτά αμφισβητούνται πλέον από τους ίδιους τους εμπνευστές τους. Ανατινάζοντας, κάτω από το βάρος των λυσσαλέων ανταγωνισμών και παρά την «παγκοσμιοποίηση», τον «ευρωπαϊσμό», τα «διευθυντήρια», την «ευρωπαϊκή ή παγκόσμια διακυβέρνηση» ειρήνης και ευημερίας (όλων των καπιταλιστικών αγορών, έστω), το ψευδεπίγραφο «όραμα» του «ελεύθερου κόσμου» έναντι του «σιδηρού παραπετάσματος». Όλοι εναντίον όλων οι ιμπεριαλιστές και «ενωμένοι» ενάντια στον λαό και στην εργατική τάξη. Γενικευμένος κοινωνικός και περιορισμένος (μέχρι στιγμής) πραγματικός πόλεμος. Ακριβώς στον αντίποδα αυτής της νοοτροπίας πρέπει να κινηθούν οι λαοί και ο κάθε λαός ξεχωριστά. Να κινηθεί ενωμένος απέναντι στους καταπιεστές του, αλληλέγγυος ενάντια στους εκμεταλλευτές. Στα περίπου δύο χρόνια που πέρασαν από την επιβολή των μνημονίων «κρίσης δανεισμού» της χώρας, που «παραδόξως» χτύπησε και «προκομμένες» χώρες σαν την Ιταλία, αλλά ακόμη και «άριστες» χώρες σαν τη Γερμανία, που αδυνατεί να δανειστεί με «ευνοϊκά επιτόκια» δανεισμού από τις αγορές, αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, με μπρος-πίσω, με ξεσπάσματα και υποχωρήσεις, με εξορμήσεις και αναδιπλώσεις, ένα λαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής. Με συνθήματα-στόχους: «Έξω το ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ» από την Ελλάδα (δηλαδή, έξω οι ιμπεριαλιστές από τη χώρα), με «Κάτω το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα» (δηλαδή, ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου), με διεκδικήσεις για ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή, που, δυστυχώς (και εδώ είναι το πρόβλημα), δεν έχει ακόμη μεταφραστεί με ένα νέο κοινωνικό όραμα. Όπως ήταν και παραμένει ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός της εποχής μας.

Κρύβε λόγια

Το γεγονός ότι πολλά σχολεία δεν έχουν φέτος να αγοράσουν πετρέλαιο, και επιπλέον το ζήτημα των βιβλίων στη δευτεροβάθμια τα οποία ακόμη δεν έχουν διανεμηθεί, δείχνει τη θλιβερή πραγματικότητα αυτού του συστήματος. Άραγε όμως το ζήτημα είναι πολτικό-ταξικό ή, όπως προσπαθούν διάφοροι καλοθελητές του συστήματος (και της Αριστεράς) να πείσουν, είναι οικονομικό-λογιστικό. Θα μας διαφωτίσει ο «Ριζοσπάστης» της 4/12/2011, που μάλλον δικαιώνει την πάγια θέση μας για ταξική επίθεση στην εκπαίδευση και την κριτική μας στα αιτήματα του τύπου δαπάνες για την παιδεία, 15%του προϋπολογισμού (που ζητάνε όλοι οι αριστεροί) και 5% του ΑΕΠ (θέση των ΠΑΣΠ, ΔΑΠ σε ΑΕΙ-ΤΕΙ). Διαβάζουμε λοιπόν:
«Οι δαπάνες για την Παιδεία εκτιμάται ότι θα μειωθούν κατά 2,9%. Όμως, το ποσοστό αυτό της μείωσης αυξάνεται δραματικά όταν αφορά τη μείωση που παρουσιάζουν τα κονδύλια για τις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων, των ΑΕΙ, των ΤΕΙ και των ερευνητικών κέντρων. Για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, η μείωση αυτή ανέρχεται στο 83,3% σε σχέση με πέρσι, ενώ αυτή για τη δευτεροβάθμια είναι της τάξης του 57,8% με σοβαρότατες επιπτώσεις στα εισοδήματα της λαϊκής οικογένειας. Από την άλλη όμως μεριά, αυξάνονται οι δαπάνες που σχετίζονται με την άμεση προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και κυρίως με τις ανάγκες του κεφαλαίου για φθηνή και αναλώσιμη εργατική δύναμη, όπως για παράδειγμα οι δαπάνες για τη Γενική Γραμματεία Διά Βίου Μάθησης, οι οποίες αυξάνονται κατά 40%». («Ριζοσπάστης» 4/12/2011.)
Μάλιστα, ενώ μειώνονται οι λειτουργικές δαπάνες, αυξάνεται η χρηματοδότηση σε άλλα κομμάτια της εκπαίδευσης. Μα, για μισό λεπτό, εμείς νομίζαμε ότι είναι οικονομικό το πρόβλημα, όπως από παλιά μας έλεγε το ΚΚΕ και ότι με την αύξηση των δαπανών (όποιας τάξης και να είναι αυτή) θα λυθεί. Μάλλον ο «Ριζοσπάστης» στα λόγια μας έρχεται, γιατί όσο και να διεκδικείς μια καλή και ορθολογική χρηματοδότηση της εκπαίδευσης σήμερα δεν αναιρείς την ταξικότητά της, όσο και να αυξηθούν οι δαπάνες για την παιδεία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι μαθητές θα πάρουν βιβλία και τα σχολεία θα έχουν θέρμανση. Μάλλον σε δαπάνες τύπου «Γενική Γραμματεία Διά Βίου Μάθησης» θα καταλήγουν τα χρήματα.

17 Δεκ 2011

Συντονισμός των απεργιών, κοινή δράση και αλληλεγγύη
Είναι ο δρόμος της νίκης!

 Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι μπήκαμε σε μια νέα φάση επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό που είναι καταιγιστική. Τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα είναι διαδοχικά και εξοντωτικά για όλα τα εργαζόμενα στρώματα και το αύριο εμφανίζεται όλο και πιο αβέβαιο και εφιαλτικό. Ταυτόχρονα η ανάγκη αντίστασης των εργατικών και λαϊκών μαζών προβάλλει πιο οξυμένη και πιο επιτακτική. Όλο το διάστημα της άγριας επίθεσης οι λαϊκές μάζες απάντησαν με μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με γενικές απεργίες αλλά και διαφορετικών κλάδων που πλήττονταν από τα εξοντωτικά μέτρα
Παρ’ όλα αυτά, οι αγωνιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την επίθεση, να ανατρέψουν τα βάρβαρα μέτρα. Αυτό έχει ως συνέπεια για τις δυνάμεις του συστήματος να αποθρασυνθούν ακόμη περισσότερο και να απαιτούν όλο και πιο σκληρά μέτρα, πιστεύοντας πως ο συσχετισμός δύναμης τους επιτρέπει έστω και δύσκολα να υλοποιούν κάθε τους ανάγκη και επιθυμία.
Όλοι οι προηγούμενοι αγώνες του εργαζόμενου λαού, οι μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις, η οργή και ο θυμός που κατακλύζει τις πλατιές λαϊκές μάζες στο συνολό τους και η μη αποδοχή των «από πάνω», σε συνδυασμό με τα πολιτικά αδιέξοδα του συστήματος και την πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να δώσει λύσεις στα αστικά αδιέξοδα οδήγησαν σε κατάρρευσή της μαζί με τον αρχηγό της. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να απαντήσει με την οργάνωση μαζικών και παρατεταμένων αγώνων που θα μπορούσαν να φέρουν σε πιο δύσκολη θέση τις δυνάμεις του συστήματος και να τις υποχρεώσουν σε υποχωρήσεις και ικανοποίηση κάποιων λαϊκών αιτημάτων και ταυτόχρονα να διαμορφώσουν έναν πιο ισχυρό συσχετισμό δύναμης για πιο σημαντικές κατακτήσεις. Και δεν μπόρεσαν να πετύχουν αυτά οι εργατικές και λαϊκές μάζες, γιατί οι δυνάμεις της Αριστεράς, αντί να οργανώσουν και να δυναμώσουν το ξέσπασμα πιο μαζικών απεργιακών αγώνων και κινητοποιήσεων για να υποχρεώσουν τις δυνάμεις της επίθεσης σε υποχωρήσεις και σε ικανοποίηση των λαϊκών αιτημάτων, αντίθετα θέτουν σε πρώτο πλάνο και σαν κύρια απάντηση το αίτημα των εκλογών. Έτσι διαμορφώθηκε ένα κλίμα αποπροσανατολιστικό και συνθήκες αναδιαμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού χωρίς τις λαϊκές μάζες στο προσκήνιο. Το σύστημα έδειξε τα ταξικά αντανακλαστικά του και, έστω προσωρινά, ενίσχυσε τις θέσεις του σε βάρος της πάλης του λαού στηρίζοντας μια νέα κυβέρνηση από το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου. Μια κυβέρνηση για να προωθησει όλα εκείνα τα αντιλαϊκά μέτρα και περισσότερα που δεν μπόρεσε να προωθήσει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Αλληλεγγύη στους απεργούς
Η αντίσταση του λαού μας, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, παρότι γίνονται σε πιο δύσκολες από πριν συνθήκες, πρέπει να προχωρήσουν και να δυναμώσουν. Οι προηγούμενοι συσχετισμοί δύναμης δεν ήταν αρκετοί για να φτάσουν οι εργαζόμενες μάζες σε νίκες. Απαιτείται μέσα από νέους αγώνες να διαμορφωθούν νέοι και πιο ισχυροί συσχετισμοί προς όφελος του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ταυτόχρονα οι απεργίες, γενικές, κλαδικές ή επιχειρησιακές, για να φτάσουν σε νίκες πρέπει να έχουν διάρκεια και αποφασιστικότητα. Αυτό το συμπέρασμα γίνεται πλέον πιο κατανοητό σήμερα από όλες εκείνες τις δυνάμεις του κινήματος που βρίσκονται σε αγώνες και κινητοποιήσεις.
Η σπουδαία, από κάθε άποψη, απεργία των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία, που κρατάει πάνω από 40 μέρες, προσφέρει μια πλούσια και σημαντική εμπειρία την οποία οφείλουν όλες οι δυνάμεις του κινήματος να την αξιοποιήσουν για να οργανώσουν καλύτερα τους νέους αγώνες που θα ξεσπάσουν στο αμέσως επόμενο διάστημα. Η πολυήμερη απεργία των χαλυβουργών ανέδειξε κυρίως δύο στοιχεία σημαντικά που οφείλουν να γίνουν κατανοητά σε όλους τους αγωνιστές, σε όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Πρώτον, ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη διάθεση να κάνουν απεργίες διαρκείας και δεύτερον ότι οι πλατιές λαϊκές μάζες μπορούν να εκφράσουν έμπρακτα την αγωνιστική τους αλληλεγγύη σε αυτές τις απεργίες. Αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τα πρακτικά αποτελέσματα που έχει η ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη στους απεργούς. Αλληλεγγύη όχι μόνο ηθική και πολιτική αλλά και υλική βοήθεια που διευκολύνει τους απεργούς να αντέξουν τους μεγάλης διάρκειας αγώνες τους.  Η αλληλεγγύη είναι ένα τεράστιο όπλο που έχουν οι εργαζόμενες μάζες στα χέρια τους σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και αυτό οφείλουν να το χρησιμοποιήσουν και να το αξιοποιήσουν. Και τότε είναι βέβαιο πως θα έρθουν και οι νίκες και οι κατακτήσεις.

Συντονισμός των απεργιών
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια περίοδο που άρχισαν στους εργασιακούς χώρους να υλοποιούνται όλοι οι αντεργατικοί νόμοι και οι εργαζόμενοι εκβιάζονται να αποδεχτούν τη δραστική μείωση των μισθών τους με όχημα τις «ενώσεις προσώπων» που προωθεί η εργοδοσία σε εργοστάσια και επιχειρήσεις, οι οποίες παρακάμπτουν τις συλλογικές συμβάσεις και συνάπτουν ατομικές. Ταυτόχρονα προωθούν τη μείωση του 5νθήμερου σε τετραήμερο μειώνοντας ακόμη περισσότερο το μισθό των εργαζομένων αλλά και καταργώντας το 8ωρο και το σταθερό χρόνο εργασίας. Αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας που προωθείται στους εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού τομέα, στις ΔΕΚΟ και στους εργαζόμενους στις τράπεζες είναι βέβαιο πως θα βγάλει στο δρόμο του αγώνα και των απεργιακών κινητοποιήσεων τεράστες μάζες εργαζομένων. Και ένα ακόμη όπλο που οφείλουν να αξιοποιήσουν οι εργαζόμενοι  στην πάλη τους είναι την κοινή δράση τους, το συντονισμό όλων των επιμέρους απεργιών με κοινές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.
Ο συντονισμός των απεργιών, η κοινή τους δράση και η λαϊκή αλληλεγγύη σε αυτούς τους αγώνες είναι ο δρόμος της νίκης!

Εικονικό σχολείο 2011 – 2012

Ομολογημένη και τραγική είναι πλέον η κατάσταση των σχολείων της χώρας. Πέρα από την έλλειψη βιβλίων όλων των βαθμίδων, ακόμη και κατεύθυνσης Γ λυκείου, θέρμανση, μεταφορά μαθητών αλλά και στοιχειώδεις ανάγκες (χαρτί, αντισηπτικά, στοιχειώδη φάρμακα κ.λπ.) δεν μπορούν να καλυφθούν. Ο περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης Αττικής Ι. Κουμέντος σε έγγραφό του αναφέρει ότι τρείς χρηματικές δόσεις για το 2011 έχουν εκταμιευθεί προς τους δήμους για τις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων. Η υφυπουργός Χριστοφιλοπούλου υπενθυμίζει στους δήμους την υποχρέωσή τους για τήρηση του πλαισίου που διέπει τη χρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών. Επιπροσθέτως αναφέρει πως δεν έχουν προκηρυχθεί διαγωνισμοί για την αγορά πετρελαίου, πως επίκειται απώλεια χρηματοδότησης εξοπλισμών. Τι συμβαίνει λοιπόν, πού είναι η αλήθεια; Με την εφαρμογή του Καλλικράτη δημιουργήθηκαν ενδιάμεσα όργανα, συμβούλια κι επιτροπές που θα διαχειρίζονταν, λέει, τα λεφτά. Άνοιξαν οι δρόμοι της συμμετοχής σ' αυτά διαφόρων δημοτικών παραγόντων, διευθυντών σχολείων, εκπροσώπων συλλόγων γονέων αλλά και μαθητών (δημοκρατία γαρ). Όταν κάποιοι καλόβλεπαν τη συμμετοχή και τη νομιμοποίηση των οργάνων του, μάλλον διάλεγαν και να μη σκέφτονται τι θα ακολουθούσε. Σήμερα λοιπόν καλούνται τα όργανα με υπευθυνότητα να διαχειριστούν ανύπαρκτα χρήματα, που από την έγκρισή τους (δημοσιεύεται, διαφάνεια γαρ, και στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ!!) μέχρι τη χορήγησή τους στα σχολεία ακολουθούν μακρινές διαδρομές κατά τις οποίες μπορεί και να χαθούν. Σήμερα που οι γονείς δεν μπορούν να γίνουν χορηγοί, τώρα που καλούνται σχολικές επιτροπές να προσλάβουν καθαρίστριες που θα μείνουν απλήρωτες και να τους καταβάλουν και τα ένσημα από κονδύλια που δεν έχουν πάρει, αναζητούνται τα λεφτά! Με την εκρηκτική εμφάνιση του προβλήματος, που δεν χωράει πια καμία διόρθωση, αποκαλύφθηκε και η αξία της συμμετοχής που αρκετοί προσκύνησαν αλλά και η μπαρούφα της διαφάνειας και της δημοκρατίας που πολλοί χειροκρότησαν. Αποκαλύφθηκε ποιο είναι το πρόβλημα και ποια η λύση του. Ζούμε στο “Εικονικό Σχολείο 2011”. Απ΄τη μια ευφάνταστα προγράμματα ψηφιακού σχολείου (κάποιοι χαίρονταν με τους διαδραστικούς πίνακες) με συγκροτημένες τις αμειβόμενες επιτροπές που θα τα τρέξουν, κι απ' την άλλη μαθητές να τρέχουν για να ζεσταθούν, γονείς να τρέχουν για την επιβίωση, εκπαιδευτικοί να τρέχουν προς την εφεδρεία (συμβαίνει, συνήθως, σ' αυτό το άνισο ταξικό κυνηγητό οι ασθενέστεροι να λιποθυμάνε). Το θέμα της χρηματοδότησης των σχολείων έχει ανοίξει επιτακτικά. Πολλοί δήμοι, σύμφωνα με ανακοινώσεις συλλόγων εκπαιδευτικών, διαχειρίζονται τα κονδύλια βάζοντάς τα στον κορβανά τους και δίνοντας με το σταγονόμετρο ψίχουλα στα σχολεία. Αυτή βέβαια είναι η καλύτερη περίπτωση γιατί υπάρχει και η χειρότερη, ότι τα σχολεία δεν έχουν πάρει χρήματα τα οποία... πού πήγαν;;. Αυτό προσπαθεί να διαχειριστεί η Χριστοφιλοπούλου, επισείοντας την “υπευθυνότητα” και ρίχνοντας το μπαλάκι στους δήμους, βασιζόμενη στο ότι τα χρήματα αυτά είναι ειδικού σκοπού (για τα σχολεία) και όχι γενικώς των δήμων. Οι δήμοι όμως, μαθημένοι να βάζουν το χέρι στην τσέπη του δημότη, δεν θα το βάλουν και αλλού;; Ο μόνος δρόμος που μπορούμε και πρέπει να διαβούμε, αν θέλουμε να υπερασπιστούμε δικαιώματα και κατακτήσεις, είναι ο δρόμος του αγώνα όλων όσοι δέχονται την επίθεση στο χώρο της εκπαίδευσης, ως εργαζόμενοι, ως γονείς, ως μαθητές. Θα πρέπει άμεσα να ανοίξουν μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων για να διεκδικηθεί η πλήρης κάλυψη των αναγκών των σχολείων. Τη στιγμή που η “φιλανθρωπία” ετοιμάζεται να ταϊσει παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα σαν νέα Φρειδερίκη, τη στιγμή που ο ψευτο-εθελοντισμός έρχεται να αντικαταστήσει την αγωνιστική διεκδίκηση, να μην αφήσουμε να κρυφτεί το πρόβλημα ούτε η λύση του. Να δημιουργήσουμε ένα μαζικό κίνημα που θα αποτρέψει τη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Να καλυφθούν όλες οι ανάγκες των σχολείων. Να απαιτήσουμε από το κράτος να παρέχεται δωρεάν πρωϊνό σ' όλους τους μαθητές. Ο αγώνας για την επιβίωση των λαϊκών οικογενειών να αποκτήσει αριστερό, κινηματικό πρόσημο.
Κωστούλα Κανδηλιώτη

Εγχειρήματα περιοδικού Τύπου στις νέες συνθήκες

Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο «Εκτός των Τειχών» την προηγούμενη Παρασκευή, έστω και αν οι προθέσεις που εκφράζονταν από τον τίτλο της εκδήλωσης -«Ο περιοδικός Τύπος ως μέσο έκφρασης και συλλογικότητας»- και το συνοδευτικό σημείωμα για τις ομοιότητες και ρήξεις σε σχέση με τα έντυπα της δεκαετίας του '70 δεν εκπληρώθηκαν στην έκταση που φιλοδοξούσαν. Τρία νέα περιοδικά, το «Κομπρεσέρ», η «Λεύγα» και το «Humba!» τοποθετήθηκαν με ειλικρίνεια και αμεσότητα, για πρώτη φορά μαζί σε κοινή εκδήλωση, πάνω στη λογική της έκδοσής τους, τις αφετηρίες τους αλλά και τη συγκρότησή τους, τον τρόπο λειτουργίας τους και τα συμπεράσματα από τις νέες ανιχνεύσεις συλλογικότητας και έκφρασης μέσα από τον έντυπο λόγο στις μέρες μας. Είναι αλήθεια ότι και τα τρία εγχειρήματα, που το περιεχόμενό τους καλύπτει από ζητήματα χώρου και πόλης («Κομπρεσέρ») μέχρι διάφορα πολιτικά και εργασιακά ζητήματα του σήμερα («Λεύγα») αλλά και ζητήματα αθλητισμού και οπαδικής κουλτούρας («Humba!»), συνδέονται απολύτως στη λογική έκδοσής τους και αποτελούν χαρακτηριστικές εκφράσεις της αναζήτησης του καιρού μας, κάτι που αποτέλεσε κοινή διαπίστωση της εκδήλωσης δικαιώνοντας τη συγκεκριμένη επιλογή για κοινή παρουσίασή τους παρά τη διαφορετική ύλη με την οποία καταπιάνεται το καθένα. Ο ομιλητής από το «Κομπρεσέρ» έδωσε χαρακτηριστικά το περίγραμμα αυτό: προσπάθειες που προσπαθούν περισσότερο να θέσουν ερωτήματα και να προσεγγίσουν ζητήματα που έχουν αφεθεί στον κυρίαρχο λόγο. Προσπάθειες όχι κατ’ ανάγκη ολοκληρωμένες, αλλά που αντανακλούν προσωπικές αναζητήσεις σε θέματα που επανέρχονται στο προσκήνιο κάτω από το πρίσμα των αλλαγών που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία. Αν ψάχναμε για μια θεμελιώδη διαφορά στη λογική που τα διέπει σε σχέση με αντίστοιχες προσπάθειες της δεκαετίας του '70, θα λέγαμε ότι τα περιοδικά της δεκαετίας του '70 θεωρούσαν ότι κατείχαν την αλήθεια για τα ζητήματα που άνοιγαν, το καθένα τη δική του φυσικά, και προσπαθούσαν να τη διαδώσουν μαζικά και με όρους προπαγάνδας σε μια Ελλάδα που θεωρούσαν ότι βρίσκεται σε προεπαναστατική περίοδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για αυτά σε επίπεδο τρόπου γραφής, λειτουργίας και υπόστασης. Με έναν τρόπο, τα κείμενα και οι αναλύσεις τους συνεισέφεραν στη «μεγάλη αφήγηση» της εποχής και αντανακλούσαν το κλίμα έντονης πολιτικοποίησης και αντιπαράθεσης της περιόδου από άτομα ενταγμένα οργανικά στις τότε οργανώσεις. Αντίθετα, τις σημερινές προσπάθειες δεν τις διακατέχουν οι βεβαιότητες εκείνης της περιόδου, δεν φιλοδοξούν να διακηρύξουν καμία μεγάλη αλήθεια, αλλά προσπαθούν να επαναπροσεγγίσουν τα ζητήματα εκ νέου με έναν πιο «σεμνό» τρόπο που επιβάλλει η σημερινή εμπειρία από την ήττα του κινήματος την προηγούμενη περίοδο αλλά και το επίπεδο πολιτικοποίησης και αντιπαράθεσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Έτσι, κουβαλάνε μεν τις διαψεύσεις της προηγούμενης περιόδου αλλά συνάμα και τα κινηματικά σκιρτήματα των αρχών του αιώνα μας, την επαναφορά των λαϊκών κινημάτων στο προσκήνιο με μαζικούς όρους ύστερα από χρόνια αδράνειας και οπισθοχώρησης, την αλλαγή του κλίματος σε επίπεδο κοινωνίας που επιτρέπει και αναζητεί πλέον την άρθρωση κριτικού λόγου απέναντι στο σύστημα. Για να φτάσουμε ως εδώ βέβαια, μεσολάβησε η δεκαετία του '80 και του '90. Στα '80, η κυριαρχία του μεταμοντερνισμού, πέρα από το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων, σπρώχνει τον εναλλακτικό περιοδικό Τύπο στο να ασχοληθεί με μια σειρά ζητήματα που έμεναν πριν ενσωματωμένα στη σφαίρα του γενικού πολιτικού αλλά πλέον αποκτούσαν αυθύπαρκτη υπόσταση: οικολογικές και φεμινιστικές αναζητήσεις, μουσικά ρεύματα, θέματα ψυχανάλυσης και φιλολογίας, κινηματογράφου και θεάτρου και γενικά ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί αποκτούν εξειδικευμένα περιοδικά και διαμορφώνουν αντίστοιχο κοινό, ανοίγοντας το δρόμο στα lifestyle μαζικά περιοδικά που ακολούθησαν, τη δεκαετία του '90. Η δεκαετία του '90 τώρα, πάντα σε σχέση με τις εναλλακτικές περιοδικές εκδόσεις, αποτέλεσε κυρίως μάχη χαρακωμάτων, με την παραγωγή να πέφτει κατακόρυφα και να αφορά κυρίως προσωπικές εμμονές και προσπάθειες σε επιμέρους θέματα. Ήταν η δεκαετία που άνθισαν τα μουσικά φανζίν, περιορισμένης εμβέλειας παρεμβάσεις και για συγκεκριμένο κοινό, οι οποίες επέζησαν εκμεταλλευόμενες τη μείωση του κόστους παραγωγής ενός εντύπου που έφερε η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η χρήση υπολογιστών. Μόνο μετά τα πρώτα χρόνια του 2000 οι νέες συλλογικότητες που δημιουργήθηκαν, η αναζήτηση απαντήσεων στα νέα προβλήματα που τίθονταν αλλά και σημείων αναφοράς, επέφεραν μια άνθηση με νέα περιοδικά τα οποία πέρα από την προσπάθεια διαμόρφωσης αυτόνομου λόγου, προσέβλεψαν και στο ξαναδιάβασμα των κλασικών κειμένων που είχαν απαξιωθεί από τη μεταμοντέρνα θεώρηση αλλά και στη μετάφραση έργων διανοητών από διάφορα μέρη του κόσμου. Το ότι και τα τρία αυτά περιοδικά αποτελούν ουσιαστικά πρωτοβουλίες νέων ανθρώπων, είναι χαρακτηριστικό, και όσο προχωράμε χρονικά αλλά και κινηματικά θα βλέπουμε ακόμα περισσότερες τέτοιες εκδόσεις που, αν μη τι άλλο, θα δημιουργούν ένα ενδιαφέρον περιβάλλον ανάγνωσης αλλά και διαλόγου.

«Οι μηχανές σκουριάζουν και τα παιδιά κρυώνουν και πεινάνε...»

Η Ελλάδα της Τρόικας, του ΔΝΤ, των Μνημονίων, των μέτρων της εξαθλίωσης... Πόσο μπορεί να απέχει η πραγματικότητα του λαού και των παιδιών του από την «πραγματικότητα» του «νέου σχολείου» και του «πρώτα ο μαθητής»;
Παιδιά ντυμένα σαν κρεμμύδια παρακολουθούν μαθήματα χωρίς βιβλία στις παγωμένες σχολικές αίθουσες στο μέσο του χειμώνα... Μαθητές λιποθυμούν από την πείνα στα σχολικά προαύλια... Και αυτά δεν είναι στιγμιότυπα ενός ιστορικού μυθιστορήματος της δεκαετίας του ‘40, είναι εικόνες της σύγχρονης καθημερινότητας στις σημερινές γειτονιές της Αθήνας.
Ολα δείχνουν ότι οι εικόνες αυτές θα γίνουν συχνότερες. Οτι ο καινούριος χρόνος θα είναι από τους σκληρότερους για το λαό και τη νεολαία. Η χρόνια ανεργία, η απλήρωτη εργασία, η εφεδρεία, τα μισθολόγια πείνας, οι συντάξεις της ανέχειας θα αρχίσουν να διαμορφώνουν τη νέα κατάσταση της ολοκληρωτικής φτώχειας. Που θα κάνει περισσότερα παιδιά να κρυώνουν και να πεινάνε...
Οπως και το σύνολο των ζητημάτων που μαστίζουν το λαό μας, έτσι και η κατάσταση αυτή στα σχολεία δεν είναι ζήτημα οικονομίστικο. Δεν φταίνε οι δημοτικοί προϋπολογισμοί, ούτε το λειψό κονδύλι του υπουργείου Παιδείας. Τα ποσοστά με τα οποία μοιράζονται, άλλωστε, αυτά τα λεφτά, μια χαρά δείχνουν πώς μπορεί το σύστημα να δαπανήσει μια καραβιά πόρους για να εντείνει την επίθεση. Η κατάσταση που διαμορφώνεται στα σχολεία, κυρίως των πιο λαϊκών συνοικιών, εκπορεύεται από την ολομέτωπη ταξική επίθεση, από την απόφαση του συστήματος να κατασπαράξει κάθε ίχνος αξιοπρεπούς ζωής του λαού, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πατήσει κυριολεκτικά επάνω σε πτώματα. Και ένας λαός άνεργος, εξαθλιωμένος, χωρίς σύνταξη και περίθαλψη είναι ένας λαός του οποίου τα παιδιά μαστίζονται από την ασιτία και παγώνουν απ’ το κρύο...
Τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης ίσως έχουν αρχίσει να στήνονται ήδη. Από τη μία αναπτύσσονται τα υγιή αυτόματα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του στο σανίδι... Από την άλλη, δεν θα μας φανεί περίεργο αν ακόμη και επιχειρηματικοί κύκλοι επιχειρήσουν να κερδίσουν πόντους στο κοινωνικό τους πρόσωπο δημιουργώντας αντίστοιχα δίκτυα (ήδη, αλυσίδες σούπερ μάρκετ έχουν στήσει καλάθια στα οποία ο κόσμος μπορεί να αφήνει τρόφιμα...). Το ζητούμενο όμως για το λαό δεν είναι να αποδεχτεί την κατάντια στην οποία τον οδηγούν, αλλά να διεκδικήσει και να κερδίσει αυτά που του ανήκουν, αυτά για τα οποία έχει δουλέψει και έχει ματώσει εδώ και χρόνια. Αντίστοιχα, το πρόβλημα της ασιτίας και της θέρμανσης στα σχολεία, είναι ένα μάχιμο πολιτικό ζήτημα που μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αιχμή για το μαθητικό και το λαϊκό κίνημα. Χωρίς να μπλέκει την πάλη του στα μονοπάτια της πηγής των πόρων, χωρίς «δημιουργικές» και «έξυπνες» προτάσεις για το από πού μπορούν να εξοικονομηθούν χρήματα, χωρίς καμία αποδοχή των «προβλημάτων» του ίδιου του συστήματος και των φορέων του. Διεκδικώντας να παρέχεται δωρεάν από το κράτος πρωινό σε όλους τους μαθητές. Διεκδικώντας θέρμανση σε όλα τα σχολεία.
Προφανώς, όλα αυτά τα μάχιμα πολιτικά ζητήματα δεν αφορούν μόνο το μαθητικό κίνημα. Αφορούν φυσικά άμεσα τη δική του πάλη, αλλά απλώνονται και συνολικά στο πεδίο των καθηκόντων του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Οι μαθητές έχουν ανάγκη να συναντήσουν στον αγώνα αυτό τους γονείς τους μέσα από τους συλλόγους γονέων που λίγους μήνες πριν έδωσαν το παρόν στις κινητοποιήσεις ενάντια στις συγχωνεύσεις/καταργήσεις, μέσα από τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες που ξεπηδούν καθημερινά στις γειτονιές και οργανώνουν τη δική τους πάλη. Αλλά έχουν και ανάγκη να συναντηθούν σ’ αυτόν τον αγώνα με τους εκπαιδευτικούς τους, που ζουν κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες ζωής και εργασίας.
Το «νέο», το «ψηφιακό» σχολείο βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας των δημιουργών του. Ισως πραγματικά να πιστεύουν ότι έτσι είναι, καθώς συλλογίζονται χορτασμένοι από το παντεσπάνι τους. Ισως πάλι να καταλαβαίνουν ότι το σχολείο των παππούδων μας μπορεί αναίμακτα να αλλάξει απλώς τίτλο και να ξεγελαστεί ο λαός μπας και υποκλιθεί στην επίθεση. Οπως κι αν έχει, ο δικός μας κόσμος, η δικιά μας πραγματική... πραγματικότητα ζητάει επίμονα το μαζικό μας ξεσηκωμό. Για να μην κρυώνει και να μην πεινάει κανένα παιδί, για να διεκδικήσει πίσω ο λαός αυτά που χτίζει με τον ιδρώτα του και το σύστημα βίαια του γκρεμίζει.

ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ....

Άστεγοι εδώ
Ο δήμαρχος της Αθήνας, ενόψει εορτών, εξαφάνισε τα παγκάκια από την πλατεία Κλαυθμώνος, όπου έβρισκαν καταφύγιο οι άστεγοι.
Δεν είχαν να πληρώσουν το τέλος ακινήτων.

Άστεγοι εκεί
Το ποσό των 450 ευρώ θα αναγκαστούν να καταβάλουν οι άστεγοι της Ουγγαρίας, ως πρόστιμο, ενώ αντιμετωπίζουν και ποινές φυλάκισης, λόγω ενός νόμου που τέθηκε σε ισχύ και καθιστά παράνομη την έλλειψη στέγης.
Μετά τις 80 μέρες θα κλείνονται στην απομόνωση. Χωρίς ηλεκτρικό.

Ελλείψεις
Οι εργαζόμενοι στο λιμάνι του Σουέζ αρνήθηκαν να παραλάβουν παρτίδα με 7 τόνους δακρυγόνα, καθώς το υπουργείο Εσωτερικών της Αιγύπτου θέλει να ξαναγεμίσει τις αποθήκες του που άδειασαν μετά τις πολυήμερες διαδηλώσεις.
Ας ελπίσουμε να τα κατέστρεψαν κιόλας, προτού τα παραλάβει ο Παπουτσής.

Λίστες
Σε λίστα με τρομοκρατικές οργανώσεις συμπεριέλαβε η αστυνομία του Λονδίνου το κίνημα «Occupy London», υποστηρίζοντας ότι οι διαδηλωτές αποτελούν «λόγο ανησυχίας».
Εκτός από τους κομμουνιστές, τους φασίστες και τους μαλάκες, υπάρχουν και οι terrorists.
Νέα αρχή
Το τέλος του πόλεμου στο Ιράκ κήρυξε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν. Οι 13.000 Αμερικανοί στρατιώτες που συνεχίζουν να βρίσκονται σε ιρακινό έδαφος αναμένεται να αποχωρήσουν μέχρι το τέλος του έτους.
Και να αρχίσουν πόλεμο σε κάποια άλλη πλευρά του πλανήτη.

Άνθρωποι και σκουπίδια
Μειωμένος κατά 17% είναι ο όγκος των σκουπιδιών που καταλήγει στη χωματερή των Άνω Λιοσίων, λόγω της οικονομικής κρίσης. Η ραγδαία πτώση της κατανάλωσης έχει οδηγήσει στην κατακόρυφη μείωση της ποσότητας των παραγόμενων απορριμμάτων. Από την άλλη όμως, αύξηση έχει παρουσιάσει ο αριθμός των ρακοσυλλεκτών.
Σταθερό ισοζύγιο σκουπιδιών, κατά τους έγκριτους διεθνείς οικονομολόγους.

Τεχνικό σφάλμα
Τρία χρόνια αργότερα, το τηλεοπτικό κανάλι «Mega» αποφάσισε να δώσει απάντηση για το αλλοιωμένο βίντεο που μετέδωσε στο κεντρικό του δελτίο ειδήσεων τον Δεκέμβρη του 2008, τις ημέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου στα Εξάρχεια. Στο εν λόγω βίντεο, όπως αποδείχθηκε, είχαν προστεθεί στο μοντάζ ήχοι που έδιναν την εντύπωση έντασης μεταξύ των ειδικών φρουρών και των νεαρών. Διά στόματος του διευθυντή ειδήσεων και ενημέρωσης, Χρήστου Παναγιωτόπουλου, το «Mega» αποδίδει τη μετάδοση του βίντεο σε τεχνικά σφάλματα, απορρίπτοντας την παραποίηση για «προπαγανδιστικούς λόγους».
Η συγκεκριμένη δήλωση θα αποδοθεί σε τεχνικό σφάλμα το 2014.

Αλληλεγγύη
Ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Χαλκιδικής και άλλοι συνδικαλιστές  συμμετείχαν, αλληλέγγυοι, στις κινητοποιήσεις των απλήρωτων, για μήνες, εργαζομένων στο ξενοδοχείο «Πόρτο Καρράς».
Εκτός αυτών, την αλληλεγγύη της εξέφρασε και η τοπική αστυνομία, αλλά προς την πλευρά της εργοδοσίας, συλλαμβάνοντας τους πρώτους και οδηγώντας τους στον εισαγγελέα.

Επιτροπή
Ξέρετε από ποιους θα αποτελείται η τριμελής επιτροπή που θα εξετάζει τις εξαιρέσεις από το τέλος ακινήτων;
Η απάντηση, με ένα ανέκδοτο στο επόμενο σχόλιο.

Ανέκδοτο
Είναι ένας μπάτσος, ένας εφοριακός και ένας κοινωνικός λειτουργός...
Πώς;  Δεν σας άρεσε; Λυπάμαι, αλλά χρήματα δεν επιστρέφονται.

Ξεγνοιασιά
540 μέρες ξεγνοιασιάς έλαβαν τέλος για τους Βέλγους, καθώς σχηματίστηκε κυβέρνηση έπειτα από 18 μήνες διαβουλεύσεων.

Αμισθί
Με 180.000 ευρώ αμείφθηκε ο Ισπανός αρχιτέκτονας Χοσέ Αθεμπίγιο για να εκπονήσει τη μελέτη για την «ανάπτυξη» του Ελληνικού. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε διαμηνύσει ότι ο Αθεμπίγιο ήταν προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού, ο οποίος παρείχε συμβουλευτικές υπηρεσίες δωρεάν.
Φαντάσου τι «τσιμπούν» τα έμμισθα κοράκια που μας επισκέπτονται συχνά πυκνά.

15 Δεκ 2011

Ινδία-Δυτική Βεγγάλη
Οργή και συγκίνηση για την εν ψυχρώ δολοφονία του Κοτεσβάρα Ράο ( Κισέντζι)

Της Χρυσής Περπερίδου
Η 24η Νοέμβρη του 2011 θα είναι μια μαύρη μέρα στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος της Ινδίας. Η φασιστική άρχουσα κλίκα της κεντρικής κυβέρνησης, που ισχυρίζεται ότι το ΚΚΙ (Μαοϊστικό) αποτελεί «τη μεγαλύτερη απειλή για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας», σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση Μάματα Μπάνερτζι, της Δυτικής Βεγγάλης, δολοφόνησε τον σ. Μαλότζουλα Κοτέσβαρα Ράο αφού κατάφερε να τον πιάσει με μια καλοστημένη επιχείρηση στη διάρκεια της διαδικασίας των ειρηνευτικών συνομιλιών με επίσημους εκπροσώπους της κυβέρνησης της Δυτικής Βεγγάλης. Και για αυτό ο ρόλος της Μάματα Μπάνερτζι, που πριν ανέβει στην εξουσία έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για το χαμό του σ. Αζαντ, ήταν καθοριστικός για τη σύλληψη και εξόντωση του σ. Κισάντζι.
Ο σ. Κοτάσβαρα Ράο ήταν ένας ηγέτης του επαναστατικού κινήματος της Ινδίας ιδιαίτερα αγαπητός στο λαό. Από τα εφηβικά του χρόνια, ως μαθητής, συμμετείχε στο αυτονομιστικό κίνημα της Τελάνγκανα και ήταν μέλος του κόμματος ΚΚΙ (ΜΛ) από το 1974.
Φυλακίστηκε για λίγο διάστημα την περίοδο της Εκτακτης Ανάγκης. Από τη συμμετοχή του στην εκστρατεία του κόμματος «Να πάμε στα χωριά» δημιούργησε σχέσεις με τους φτωχούς αγρότες, παίζοντας σημαντικό καθοδηγητικό ρόλο στην αγροτική εξέγερση του 1978 στην περιοχή. Παρέμεινε ηγετικό κομματικό στέλεχος στην ευρύτερη περιοχή (Αντίλαμπαντ-Καρίμνανγκαρ και στο κρατίδιο του Αντρα Πραντές).
Μέχρι το 1985 έπαιξε καθοριστικό καθοδηγητικό ρόλο (μέλος της καθοδήγησης στην περιοχή Αντρα Πραντές και βόρεια Τελάνγκανα) στη γρήγορη εξάπλωση και ανάπτυξη του κινήματος. Αντίστοιχο ρόλο έπαιξε και στην περιοχή της Νταντακαράνια από το 1986 που μεταφέρθηκε εκεί.
Από το 1994 το βασικό του καθοδηγητικό καθήκον ήταν η εξάπλωση και ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος σε όλη τη Βόρεια και Ανατολική Ινδία, συμπεριλαμβάνοντας και τη Δυτική Βεγγάλη. Επαιξε σημαντικό ρόλο στην ένωση των επαναστατικών δυνάμεων που είχαν σκορπίσει μετά την υποχώρηση του κινήματος Ναξάλμπαρι στη Δυτική Βεγγάλη. Εμαθε τη γλώσσα της περιοχής (Μπάνγκλα) και δημιούργησε δεσμούς με τις καταπιεσμένες μάζες της Βεγγάλης και τις διάφορες επαναστατικές οργανώσεις. Εργάστηκε ακούραστα για την ενότητα των διαφόρων επαναστατικών ομάδων και για την ενίσχυση του κόμματος. Ο σ. Κοτέσβαρα Ράο εξελέγη μέλος της ΚΕ του ΚΚΙ (ΜΛ) (Λαϊκός Πόλεμος) στη συνδιάσκεψη του 1995.
Η συμβολή του στην πολιτική διαπαιδαγώγηση των μελών και στελεχών του κόμματος, είτε μέσα από την αρθρογραφία του είτε μέσα από την έκδοση πολλών κομματικών εντύπων με έμφαση στη Δυτική Βεγγάλη. Το Γενάρη του 2007 εξελέγη μέλος της ΚΕ και ανέλαβε καθήκοντα ΠΓ.
Ο σ. Κοτέσβαρα Ράο είχε την πολιτική καθοδήγηση των λαϊκών κινημάτων στο Σινγκούρ, το Νάντιγκραμ και το Λάλγκαρ από το 2007 και μετά ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές και την αστυνομική βαρβαρότητα της σοσιαλφασιστικής κυβέρνησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαρξιστικού) -αδελφό κόμμα του «δικού» μας ΚΚΕ- στη Δυτική Βεγγάλη. Πολιτικές που σήμαιναν την αναγκαστική απαλλοτρίωση καλλιεργήσιμης γης και το μαζικό εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων – κυρίως φτωχών αγροτών που από την εμπειρία που ήδη υπήρχε θα αφήνονταν στο έλεος της τύχης τους την ίδια ώρα που η καταστροφή του περιβάλλοντος ήταν το λιγότερο δεδομένη. Και οι μεγάλες εταιρείες, είτε ντόπιες είτε ξένες πολυεθνικές, θα αλώνιζαν στον παράδεισο των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που δημιουργούνταν γι' αυτές.
Ταυτόχρονα όμως λειτούργησε ουσιαστικά και ως εκπρόσωπος του κόμματος στην περιοχή, με τις συνεντεύξεις που έδωσε και που μέσα από αυτές κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού των μεσαίων κυρίως στρωμάτων από την κλίκα του Τσιντάμπαραμ –υπουργού Εσωτερικών της κεντρικής κυβέρνησης– όταν αυτή προσπάθησε να παίξει το χαρτί των ειρηνευτικών συνομιλιών το 2009, πετυχαίνοντας να αποκαλύψει τις σκοπιμότητες και τους σχεδιασμούς της.
Εργάστηκε ασταμάτητα για την κατανόηση της σημασίας του λαϊκού πολέμου και της εφαρμογής της επαναστατικής γραμμής στους αγώνες των λαϊκών μαζών.
Για να καταλάβει κανείς την κατάσταση στην Ινδία χρειάζεται να μελετήσει λίγο. Υπάρχουν αρκετά κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην «Προλεταριακή Σημαία» και κυκλοφόρησαν στα blogs Αντιγειτονιές και Σφεντόνα (όπου υπάρχει και μια συλλογή αυτών των κειμένων). Βοηθάει σημαντικά το κείμενο που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ» -της Αρουντάτι Ρόι– «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ», ενώ θα αναρτηθούν στις Αντιγειτονιές και στη Σφεντόνα ένα ακόμη κείμενο της Αρουντάτι Ρόι και ένα κείμενο του Γκόταμ Νάβλακα.
Αυτά τα κείμενα αποτελούν κατάθεση της προσωπικής εμπειρίας του κάθε συγγραφέα, ωστόσο δίνουν τη δυνατότητα σε όποιον τα διαβάσει να αποκτήσει μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα και για τη γενική πολιτική κατάσταση αλλά και για την ιδιαίτερη που αφορά το επαναστατικό κίνημα και τις οργανώσεις του στη χώρα.
Με δεδομένα λοιπόν αυτά, έχει μεγάλη σημασία η αποτίμηση του έργου του σ. Κισάντζι, ενός επαναστάτη που για σχεδόν σαράντα χρόνια αφιέρωσε τη ζωή του και στο τέλος τη θυσίασε στην υπηρεσία του λαού του και της εργατικής τάξης, γιατί μπορεί να διδάξει και να εμπνεύσει όλους εκείνους που αγωνιούν αλλά και αγωνίζονται για τα ίδια ιδανικά.
Για χρόνια ήταν ένας από τους πιο καταζητούμενους ηγέτες του ΚΚΙ (Μαοϊστικού). Εζησε σαν γνήσιος επαναστάτης και πέθανε σαν μάρτυρας του λαού και της τάξης που διάλεξε να υπηρετήσει.
Από το βιογραφικό σημείωμα που αναφέρεται παραπάνω γίνεται φανερό πως ήταν ένα από τα ανώτερα καθοδηγητικά στελέχη. Είχε όμως μια ιδιαιτερότητα που αξίζει να τονιστεί. Ο τομέας ευθύνης του (γεωγραφικά, πολιτικά και στρατιωτικά) ήταν ο σκληρός πυρήνας του γνωστού Κόκκινου Διαδρόμου. Ολα τα σημαντικά γεγονότα που είχαν σαν καθοριστικό στοιχείο τις λαϊκές αντιστάσεις, τη λαϊκή αυτοοργάνωση, την παραπέρα πολιτική συγκρότηση του λαού και ταυτόχρονα τα προβλήματα που προέκυπταν από την πορεία ενοποίησης του κόμματος, τις αντιφάσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, στην κατανόηση της γραμμής και στη στήριξη και την εμπιστοσύνη στις λαϊκές μάζες, εντοπίζονται στον τομέα της δικής του καθοδηγητικής ευθύνης. Από την Νταντακαρανία, τις λαϊκές κυβερνήσεις, τον αντάρτικο στρατό και την πολιτοφυλακή μέχρι το Σινγκούρ, το Νάντιγκραμ και το Λαλγκάρ.
Η Νταντακαρανία και οι «απελευθερωμένες» της περιοχές αποτελούν την προσπάθεια απάντησης από μεριάς του ΚΚΙ (Μαοϊστικού) στην αδίστακτη επίθεση της ντόπιας άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού (μέσα από τις μεγάλες εταιρείες, ντόπιες και ξένες πολυεθνικές που λυμαίνονται φυσικούς πόρους και εργατικό δυναμικό) ενάντια στους φτωχούς αγρότες και τους Αντιβάσι (αυτόχθονες ιθαγενείς πληθυσμοί-φυλές). Το «δικό» μας αντάρτικο τραγούδι, το περιγράφει εξαιρετικά: Το ΕΑΜ μάς έσωσε απ’ την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία…
Η αρχική οργάνωση των Αντιβάσι σ’ αυτή την περιοχή έγινε με τέτοιον τρόπο ώστε να έχει τα χαρακτηριστικά μιας εργατικής διεκδίκησης (αύξηση των αμοιβών της συλλογής δασικών προϊόντων), αξιοποιώντας την αντίληψη για τη συλλογικότητα και τις κοινότητες που είναι καθιερωμένες στις φυλές και λαμβάνοντας υπόψη την κύρια αντίθεση, χωρίς να αγνοούνται οι δευτερεύουσες που σε μια πορεία αναδείχτηκαν σε κύριες. Αυτό αφορούσε την εσωτερική οργάνωση και ιεραρχία των φυλών που περνούσε από τα συμβούλια των γερόντων, τις κάστες, τις θρησκευτικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες και διακρίσεις. Αυτά τα στοιχεία μέχρι τότε τα αξιοποιούσαν προς το συμφέρον τους οι άρχουσες τάξεις στην Ινδία.
Βασικά χαρακτηριστικά και εργαλεία της πολιτικής τους ήταν η λαϊκή αυτοοργάνωση, η ένοπλη υπεράσπιση όχι μόνο των κατακτήσεων του λαού αλλά και της φυσικής του επιβίωσης και, έχοντας κατά νου το σωστό τρόπο επίλυσης «των αντιθέσεων μέσα στους κόλπους του λαού», προχώρησαν στην οικοδόμηση, όσο αυτό ήταν δυνατό, του δικού τους εναλλακτικού μοντέλου. Ταυτόχρονα κατάφεραν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία μέχρι τώρα όλες τις προσπάθειες τσακίσματος αυτής της λαϊκής ανάτασης, παρά τις θυσίες και τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας από τη μεριά της κεντρικής και των πολιτειακών κυβερνήσεων και των δυνάμεων καταστολής.
Τα κινήματα αντίστασης στο Σινγκούρ, Νάντιγκραμ και Λαλγκάρ στη Δυτική Βεγγάλη αποτελούν από την άλλη ένα ποιοτικό άλμα στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος. Δεν αφορούν πλέον τις ζούγκλες και τα μικρά χωριά των φυλών, αλλά τις ανοιχτές περιοχές κοντά σε αστικά κέντρα όπου δεν υπάρχει δυνατότητα δράσης αντάρτικου. Εκεί η κυριαρχία του ρεβιζιονιστικού, σοσιαλφασιστικού ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικού) ήταν απόλυτη και περνούσε μέσα από τον κρατικό μηχανισμό και τον έλεγχο που ασκούσε στην καθημερινότητα της ζωής του λαού αλλά και μέσα από τους ιδιαίτερους δικούς του μηχανισμούς καταστολής – οργανωμένες μονάδες τραμπούκων.
Αυτοί οι ξεσηκωμοί απέκτησαν παλλαϊκά χαρακτηριστικά και στην πορεία τους απορρίφθηκαν οι λογικές και οι πολιτικές δυνάμεις της συνδιαλλαγής και της υποταγής και ταυτόχρονα αναδείχθηκε η επαναστατική άποψη και διέξοδος για τις λαϊκές μάζες.
Στο Σινγκούρ παίζουν ρόλο όλες οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά πολύ σύντομα χάνουν την αξιοπιστία τους και την επιρροή τους καθώς αποκαλύπτεται ο ρόλος τους.
Στο Νάντιγκραμ αυτό παίρνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις με βασικό χαρακτηριστικό την απώλεια της επιρροής του λαού από τη μεριά του ΚΚΙ (Μαρξιστικού).
Και στο Λαλγκάρ γίνεται πλέον φανερό ότι έχει συντελεστεί κάτι απίστευτο μέχρι τότε. Οι συσχετισμοί αλλάζουν δραματικά. Οι διαδηλώσεις φτάνουν μέχρι την Καλκούτα, την πρωτεύουσα της Δυτικής Βεγγάλης. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τις άρχουσες τάξεις και τον ιμπεριαλισμό είναι στριμωγμένες. Εκλογικά αυτό εκφράζεται με τη ραγδαία πτώση του ΚΚΙ (Μαρξιστικού) και την άνοδο του κόμματος της Μάματα Μπάνερτζι στην εξουσία.
Η αδυναμία του συστήματος να απαντήσει πολιτικά και να ελέγξει ολοκληρωτικά την κατάσταση το αναγκάζει να καταφύγει σε όλο και μεγαλύτερη βαρβαρότητα και καταστολή. Στην κακόφημη «Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι». Πρόκειται για μια επιχείρηση που έχει περάσει ήδη στη δεύτερη φάση της και έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά εμφυλίου. Ωστόσο, κάποια πράγματα δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανείς, σε όποια πλευρά και αν βρίσκεται.
Στο Σινγκούρ δεν χτίστηκε το εργοστάσιο κατασκευής αυτοκινήτων των Τάτα. Ούτε και στην Ορίσα, που συνορεύει με τη Δυτική Βεγγάλη και ήταν η δεύτερη επιλογή των Τάτα, έγινε ποτέ το εργοστάσιο που θα ξερίζωνε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους - προς τα πού, κανείς δεν θα 'ξερε να πει.
Στο Νάντιγκραμ η Ειδική Οικονομική Ζώνη που δημιουργήθηκε για την κατασκευή ενός εργοστασίου χημικών δεν λειτούργησε ποτέ.
Στο Λαλγκάρ, για το εργοστάσιο χαλυβουργίας που επρόκειτο να κατασκευαστεί, έκοψαν μόνο την κορδέλα των εγκαινίων.
Και στο Νιγιάμγκιρι ο αγώνας του λαού έδιωξε τη βρετανική εξορυκτική εταιρεία Vendanta, δημιουργώντας ένα κίνημα αλληλεγγύης που ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας.
Ετσι αρχίζουν να εμφανίζονται στους τοίχους περιοχών όπου μέχρι τότε δεν είχαν παρουσία οι Ναξαλίτες συνθήματα που λένε: Ναξαλίτες, σώστε μας.
Διανοούμενοι και ακτιβιστές που μέχρι τότε έκλειναν αφτιά, μάτια και στόμα αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Και σε κάποιες περιπτώσεις να αλλάξουν θέση προς τη μεριά του λαού.
Αυτό ήταν χοντρικά το περιβάλλον μέσα στο οποίο ασκούσε τα καθοδηγητικά του καθήκοντα ο σ. Κισάντζι καθημερινά και για κάθε μικρό ή μεγάλο ζήτημα. Η ιστορία του επαναστατικού κινήματος στην Ινδία εμπεριέχει αντιφάσεις, αδυναμίες, πισωγυρίσματα και ορμητικές εφόδους προς τα εμπρός. Ο σ. Κισάντζι έχει καταγραφεί σαν το στέλεχος του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊστικού) που, εφαρμόζοντας τη «γραμμή των μαζών», όχι μόνο απάντησε σε φλέγοντα ζητήματα –που δεν αφορούν μόνο την Ινδία– αλλά και με την εμπιστοσύνη του στη δύναμη και στις δυνατότητες των λαϊκών μαζών χάραξε το δρόμο που ήδη ακολουθούν χιλιάδες μέλη και στελέχη του ηρωικού ΚΚ Ινδίας (Μαοϊστικού), δίνοντας διέξοδο και προοπτική στους αγώνες του λαού.

Τιμή στον σ. Κοτέσβαρα Ράο!
Αθάνατος!

Κοτεσβάρα Ράο, μέλος του ΠΓ του ΚΚ Ινδίας(Μαοϊκού)
Δεν υπάρχει τέλος στην επανάσταση!

Ερώτηση: Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι κάνετε ενέδρες και κατόπιν το βάζετε στα πόδια. Ότι δεν έχετε το θάρρος να τους αντιμετωπίσετε στα ίσα.

Ράο: Ανοησίες. Ξέρουν ότι δεν το βάζουμε στα πόδια, αλλά το λένε αυτό γιατί ούτε μπορούν να μας αγνοήσουν ούτε να μας αντιμετωπίσουν. Στις 2 Νοέμβρη (σημείωση: του 2008) επιτεθήκαμε στο κομβόι του Μπατάτσαρτζι (σημείωση: πρώην πρωθυπουργός της Δ. Βεγγάλης). Εγώ προσωπικά βρισκόμουν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το σημείο της έκρηξης. Αναπτύχτηκαν τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις, η περιοχή χτενίστηκε, αλλά εγώ δεν το έσκασα. Όλοι οι σύντροφοί μας στη Δ. Βεγγάλη είναι ντόπιοι. Πού θα το έσκαγαν; Τα τελευταία πέντε χρόνια βρίσκομαι εδώ και βοηθώ την οργάνωση. Οι υπηρεσίες ασφάλειας γνωρίζουν τα πάντα. Γνωρίζουν πώς μοιάζω, πήραν και φωτογραφία μου πέρυσι. Δεν φοβόμαστε να εμφανιστούμε μπροστά στον λαό. Δεκάδες χιλιάδες χωρικοί και αυτόχθονες γνωρίζουν πώς μοιάζω, αφού δρω συνεχώς μαζί τους.

Ερώτηση: Πώς σφυρηλατείτε τους δεσμούς σας με τους ντόπιους;

Ράο: Έχουμε αναπτύξει διάφορους τρόπους. Επειδή οι χωρικοί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην κεντρική διοίκηση, πλησιάζουν εμάς για τα καθημερινά τους προβλήματα. Οργανώνουμε συγκεντρώσεις στα χωριά όπου μπορούν να εκφράσουν τα παράπονά τους. Ασχολούμαστε με τους χωρικούς με συμπάθεια και καλοσύνη, γι' αυτό και μας αγαπούν και μας προστατεύουν. Εργαζόμαστε επίσης για την απελευθέρωση των γυναικών. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που βασανίζονται από τα πεθερικά τους, τους άντρες τους ή τους γονείς τους. Όμως δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν γιατί εξαρτώνται από αυτούς. Αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση αυτών των γυναικών. Οι γυναίκες είναι πολύ σημαντικές για το κίνημά μας. Πολλές καταπιεζόμενες γυναίκες έχουν ενωθεί μαζί μας στον αγώνα σε όλη τη χώρα.

Ερώτηση: Πώς χρηματοδοτείτε τις επιχειρήσεις σας;

Ράο: Στηριζόμαστε βασικά σε δωρεές και μαζικούς εράνους. Οι μαζικοί έρανοι είναι δύο ειδών. Την εποχή της συγκομιδής πηγαίνουμε πόρτα πόρτα και μαζεύουμε κουίνταλ (σημείωση: ένα κουίνταλ ισούται με 100 κιλά ρύζι). Στη Δ. Βεγγάλη παίρνουμε μαγειρεμένο φαγητό από τους χωρικούς και δεν κάνουμε εράνους τροφής, όμως στην Νταντακαράνια, την Τσατισγκάρ και την Μπιχάρ, όπου έχουμε μεγαλύτερα στρατόπεδα και μαγειρεύουμε μόνοι μας, είναι βασικό το μάζεμα δημητριακών.
Εκτός από αυτό κάνουμε και χρηματικούς εράνους. Κάνουμε έκκληση στους χωρικούς που ζουν από την πώληση φύλλων κέντου ή μπαμπού να μας δωρίσουν ένα μεροκάματο, περίπου 50-160 ρουπίες τον μήνα. Επιπλέον βάζουμε πρόστιμα σε πλούσιους χωρικούς και 2%-5% φόρο στους κυβερνητικούς εργολάβους.
Τιμωρούμε τους διεφθαρμένους γαιοκτήμονες και τους διώχνουμε από τα χωριά. Οι περιουσίες που κατάσχουμε –όπως εργαλεία και ζώα– χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη των χωριών όπου ασκούμε παράλληλη διοίκηση.
Όμως δεν παίρνουμε χρήματα από κόσμο που εργάζεται σύμφωνα με τον Νόμο για την Απασχόληση στην Ύπαιθρο ή από εργολάβους που κατασκευάζουν υποδομές, όπως δρόμους και σχολεία. Επίσης μερικές φορές χτυπάμε τράπεζες, κρατικές και ιδιωτικές. Την τελευταία φορά που ληστέψαμε τράπεζα πήραμε 50.000 ρουπίες και μετά χτυπήσαμε μία άλλη για να πάρουμε τον οπλισμό των φρουρών.
Τα περισσότερα όπλα τα έχουμε πάρει από τη διοίκηση. Στη Δ. Βεγγάλη, για παράδειγμα, το 60% των όπλων μας τα έχουμε αρπάξει από την αστυνομία. Έχουμε αγοράσει μόνο το 10%. Τα υπόλοιπα προέρχονται από άλλες πολιτείες. Παρ' όλα αυτά έχουμε ελάχιστα όπλα και πυρομαχικά σε σχέση με αυτά που έχουν το κόμμα του Κογκρέσου Trinamool και το ΚΚ Μαρξιστικό που είναι στην κυβέρνηση της πολιτείας.
Βλέπετε, η εξουσία δεν έρχεται μόνο με τα όπλα. Δείτε τον λαό του Λαλγκάρ (όπου οι αυτόχθονες πήραν την εξουσία ύστερα από τα βασανιστήρια που ορισμένοι από τους κατοίκους υπέστησαν από την αστυνομία με την υποψία ότι ήταν μαοϊκοί). Εκεί αντιστέκονται επιτυχημένα με βέλη και τόξα. Οι αντάρτικες επιχειρήσεις στηρίζονται κατά πολύ στον λαό και επειδή ο κόσμος είναι μαζί μας έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε μακριά την αστυνομία.

Ερώτηση: Πώς στρατολογείτε κόσμο για το κίνημα σας;

Ράο: Δεν στρατολογούμε από τα χωριά από μόνοι μας. Έχουμε έναν κομματικό μηχανισμό στον οποίο δεχόμαστε προτάσεις από τους ντόπιους. Αφού πάρουμε τη συγκατάθεση των γονιών των αιτούντων, προωθούμε τις προτάσεις σε μια επιτροπή μας. Αυτή τις εξετάζει και παίρνει την τελική απόφαση για το ναι ή όχι, βασιζόμενη στο παρελθόν του ατόμου, την ταξική του καταγωγή και τη στάση του απέναντι στους άλλους κατοίκους του χωριού. Η ευθύνη της ομάδας που ηγούμαι είναι να εκπαιδεύσουμε τους νέους στρατολογημένους. Πολλοί από αυτούς δυσκολεύονται από τη δύσκολη ζωή που ζούμε, όμως οι περισσότεροι τα καταφέρνουν.

Ερώτηση: Πώς βλέπετε να καταλήγει αυτό το κίνημα; Θα συμμετάσχετε στην κεντρική πολιτική σκηνή;

Ράο: Δεν υπάρχει τέλος στην επανάσταση! Δεν υπάρχει χρονικό πλαίσιο. Φαίνεται ότι θα πάρει χρόνο… Αν όμως η πολεμική μας στρατηγική είναι σωστή, θα φτάσουμε στον στόχο μας σύντομα. Ειδάλλως θα πρέπει να υποχωρήσουμε και να αλλάξουμε πορεία. Όμως είμαστε σταθερά ενάντια στη συμμετοχή μας στην επίσημη κεντρική πολιτική σκηνή. Τα τελευταία χρόνια πολιτικοί όπως η Σόνια Γκάντι και ο Μπουνταμπάμπου Μπατάτσαρτζι μας συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των μαοϊκών του Νεπάλ, όμως κοιτάξτε τι τους συνέβη. Έχω συναντήσει τον Πρατσάντα αρκετές φορές και του έχω πει ότι ακολουθούν λάθος δρόμο και του συνέστησα να αλλάξει πολιτική στάση. Δεν θα κάνουμε το ίδιο λάθος.

Ερώτηση: Έπαιξε το κόμμα σας σημαντικό ρόλο στη μαζική κινητοποίηση στη Ναντιγκράμ (όπου η κεντρική κυβέρνηση άρχισε να απαλλοτριώνει γη για την κατασκευή πετροχημικού συγκροτήματος και που αναγκάστηκε να τη σταματήσει μετά τις σφοδρές διαμαρτυρίες των αγροτών);

Ράο: Ήμασταν στη Ναντιγκράμ από την αρχή του Γενάρη του 2007. Ένας από τα ηγετικά μας στελέχη εκεί, ο Ναραγιάν, που ζει στη Χαλντία, άρχισε να κινητοποιεί τον ντόπιο πληθυσμό μόλις η κυβέρνηση ανακοίνωσε τις προθέσεις της να πάρει τη γη εκεί και προετοίμασε το έδαφος για μαζική εξέγερση. Είμαστε ακόμη ενεργοί εκεί εφ' όσον οι κάτοικοι μας θέλουν. Η βασική αντίσταση στη Ναντιγκράμ προήλθε από τη νεολαία που πήρε τα όπλα για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην κρατική καταπίεση. Η απόφασή μας να πάμε στη Ναντιγκράμ βασίστηκε στην πολιτική μας ιδεολογία – να υπερασπίσουμε τον λαό ενάντια στην κρατική καταπίεση.

Ερώτηση: Το κόμμα σας ήταν στο Σινγκούρ (όπου ήταν να κατασκευαστεί ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων Τάτα. Το σχέδιο εγκαταλείφτηκε αφού είχε γίνει η απαλλοτρίωση της γης λόγω των εκτεταμένων διαμαρτυριών που καθοδήγησε το Κογκρέσο Trinamool), έτσι δεν είναι;

Ράο: Ήμασταν οι πρώτοι που τα βάλαμε με τους αξιωματούχους της Τάτα – επιτεθήκαμε στα αυτοκίνητά τους τη μέρα που ήρθαν για την πρώτη αυτοψία. Όμως δεν μπορέσαμε να προωθήσουμε περισσότερο το κίνημα επειδή η κεντρική διοίκηση αποφάσισε να μην αναμειχθεί. Είμαστε παράνομο κόμμα και μας είναι δύσκολο να συμμετέχουμε σε ένα κίνημα στο οποίο συμμετέχουν πολλά άλλα πολιτικά κόμματα. Αποτραβηχτήκαμε τότε, όμως σήμερα, που το Κογκρέσο Trinamool τα παράτησε στο Σινγκούρ, νομίζω ότι θα εντείνουμε την παρουσία μας εκεί.

Ερώτηση: Πώς αντέδρασε η οικογένειά σου στην απόφασή σου να συμμετάσχεις σε μια μαχητική οργάνωση;

Ράο: Ο πατέρας μου ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Κογκρέσου και εγώ οργανώθηκα στους κομμουνιστές όταν σπούδαζα. Μου το έκανε σαφές ότι δυο αποκλίνουσες πολιτικές τάσεις δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια στέγη. Έτσι έφυγα από το σπίτι. Όμως στους γονείς μου χρωστάω πολλά.
Την τελευταία φορά που είδα τη μητέρα μου ήταν το 1984, μετά τον γάμο μου. Μου είπε τότε ότι, αν ήταν να πεθάνω, θα ήταν καλύτερο να πεθάνω ηρωικά στο πεδίο της μάχης. Η γυναίκα μου, η Μάινα, είναι τώρα στη Νταντακαράνια, επικεφαλής μιας ομάδας στην Μπαστάρ (επαρχία της Τσατισγκάρ). Συναντηθήκαμε στη Χαϊντεραμπάντ όταν ήμουν γραμματέας της Άντρα Πραντές και αυτή ήταν συντρόφισσα. Τελευταία φορά την είδα πριν από δύο χρόνια. Επικοινωνούμε με γράμματα – η χρήση κινητών τηλεφώνων έχει απαγορευτεί από την κεντρική επιτροπή. Της γράφω ποιήματα και βεβαιώνομαι ότι το ινδικό ταχυδρομείο τής μεταφέρει τα γράμματά μου. Έγραψα ποιήματα τη μέρα που επιτεθήκαμε στο κομβόι του Μπουνταμπάμπου Μπατάτσαρτζι, καθώς και τη μέρα που κάποιος πέταξε ένα παπούτσι στον Μπους.

Ερώτηση: Πες μας για την καθημερινή σου ζωή. Είναι δύσκολο να είσαι μαχητής, έτσι δεν είναι;

Ράο: Ζούμε δύσκολη ζωή. Είμαστε συνεχώς σε κίνηση, κουβαλώντας επιπλέον και 15 κιλά όπλα, πυρομαχικά και νερό. Θυμάμαι ότι πριν από 7 χρόνια περπάτησα περίπου 116 χλμ. σε 24 ώρες χωρίς σταματημό. Κοιμάμαι πολύ λίγο – το πολύ 4 ώρες τη μέρα και μερικές φορές μόνο για 10 λεπτά. Όμως, επειδή ζούμε πειθαρχημένα, δεν μας πειράζει. Όποια ώρα και να κοιμηθώ το βράδυ, το πρωί ξυπνώ στις 5. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ακούσω στις 5:30 τις ειδήσεις του BBC στο ραδιόφωνο. Στις 6 αρχίζουμε τη γυμναστική μας και τις στρατιωτικές μας ασκήσεις – πρέπει να είμαστε συνεχώς σε φόρμα. Έτσι, ακόμη και στα 51 μου, δεν χρειάζομαι γυαλιά και μπορώ να περπατώ επί ώρες χωρίς ξεκούραση. Τρώμε ό,τι βρούμε. Μου αρέσουν το ρύζι με πατάτες πουρέ και οι πράσινες καυτερές πιπεριές, αλλά ακόμη και αυτά μερικές φορές είναι δύσκολο να βρεθούν. Προτού οργανωθώ στο κόμμα ήμουν βραχμάνος και χορτοφάγος. Όμως σταμάτησα να είμαι χορτοφάγος όταν έφυγα από το σπίτι. Μου αρέσουν τα μάνγκο και τα άγρια φρούτα που υπάρχουν σε αφθονία στα δάση που ζούμε. Ονειρεύομαι πολύ, όπως όλοι οι επαναστάτες, και εργάζομαι σκληρά για να γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα. Τα όνειρά μου είναι για τους ανθρώπους που ζουν στα χωριά… για τον κόσμο γύρω μου. Είμαστε στρατιώτες, όμως κι εμείς έχουμε αισθήματα όπως αγάπη, καλοσύνη…
Όμως, χωρίς μίσος δεν μπορεί να κρατηθεί αναμμένη η φλόγα της ταξικής πάλης και ο αγώνας ενάντια στην καταπίεση.

* Εκτεταμένα αποσπάσματα μίας από τις λιγοστές συνεντεύξεις τού Κοτεσβάρα Ράο, που δόθηκε στους δημοσιογράφους Romita Datta και Aveek Datta και δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Mint» στη διεύθυνση http://www.livemint.com/2009/05/29001232/Mainstream-politics-not-for-us.html την Παρασκευή 29 Μάη 2009. Τη μετάφραση για λογαριασμό της «Προλεταριακής Σημαίας» έκανε ο Άρης Λάμπρου.