Η Ελλάδα της
Τρόικας, του ΔΝΤ, των Μνημονίων, των μέτρων της εξαθλίωσης... Πόσο μπορεί να
απέχει η πραγματικότητα του λαού και των παιδιών του από την «πραγματικότητα»
του «νέου σχολείου» και του «πρώτα ο μαθητής»;
Παιδιά ντυμένα
σαν κρεμμύδια παρακολουθούν μαθήματα χωρίς βιβλία στις παγωμένες σχολικές
αίθουσες στο μέσο του χειμώνα... Μαθητές λιποθυμούν από την πείνα στα σχολικά
προαύλια... Και αυτά δεν είναι στιγμιότυπα ενός ιστορικού μυθιστορήματος της
δεκαετίας του ‘40, είναι εικόνες της σύγχρονης καθημερινότητας στις σημερινές
γειτονιές της Αθήνας.
Ολα δείχνουν ότι οι εικόνες αυτές
θα γίνουν συχνότερες. Οτι ο καινούριος χρόνος θα είναι από τους σκληρότερους
για το λαό και τη νεολαία. Η χρόνια ανεργία, η απλήρωτη εργασία, η εφεδρεία, τα
μισθολόγια πείνας, οι συντάξεις της ανέχειας θα αρχίσουν να διαμορφώνουν τη νέα
κατάσταση της ολοκληρωτικής φτώχειας. Που θα κάνει περισσότερα παιδιά να
κρυώνουν και να πεινάνε...
Οπως και το σύνολο των ζητημάτων
που μαστίζουν το λαό μας, έτσι και η κατάσταση αυτή στα σχολεία δεν είναι
ζήτημα οικονομίστικο. Δεν φταίνε οι δημοτικοί προϋπολογισμοί, ούτε το λειψό
κονδύλι του υπουργείου Παιδείας. Τα ποσοστά με τα οποία μοιράζονται, άλλωστε,
αυτά τα λεφτά, μια χαρά δείχνουν πώς μπορεί το σύστημα να δαπανήσει μια καραβιά
πόρους για να εντείνει την επίθεση. Η κατάσταση που διαμορφώνεται στα
σχολεία, κυρίως των πιο λαϊκών συνοικιών, εκπορεύεται από την ολομέτωπη ταξική
επίθεση, από την απόφαση του συστήματος να κατασπαράξει κάθε ίχνος αξιοπρεπούς
ζωής του λαού, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πατήσει κυριολεκτικά επάνω
σε πτώματα. Και ένας λαός άνεργος, εξαθλιωμένος, χωρίς σύνταξη και περίθαλψη
είναι ένας λαός του οποίου τα παιδιά μαστίζονται από την ασιτία και παγώνουν
απ’ το κρύο...
Τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης
ίσως έχουν αρχίσει να στήνονται ήδη. Από τη μία αναπτύσσονται τα υγιή αυτόματα
αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν πρέπει να
μείνει μόνος του στο σανίδι... Από την άλλη, δεν θα μας φανεί περίεργο αν ακόμη
και επιχειρηματικοί κύκλοι επιχειρήσουν να κερδίσουν πόντους στο κοινωνικό τους
πρόσωπο δημιουργώντας αντίστοιχα δίκτυα (ήδη, αλυσίδες σούπερ μάρκετ έχουν
στήσει καλάθια στα οποία ο κόσμος μπορεί να αφήνει τρόφιμα...). Το ζητούμενο
όμως για το λαό δεν είναι να αποδεχτεί την κατάντια στην οποία τον οδηγούν,
αλλά να διεκδικήσει και να κερδίσει αυτά που του ανήκουν, αυτά για τα οποία
έχει δουλέψει και έχει ματώσει εδώ και χρόνια. Αντίστοιχα, το πρόβλημα της
ασιτίας και της θέρμανσης στα σχολεία, είναι ένα μάχιμο πολιτικό ζήτημα που
μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αιχμή για το μαθητικό και το λαϊκό κίνημα.
Χωρίς να μπλέκει την πάλη του στα μονοπάτια της πηγής των πόρων, χωρίς
«δημιουργικές» και «έξυπνες» προτάσεις για το από πού μπορούν να εξοικονομηθούν
χρήματα, χωρίς καμία αποδοχή των «προβλημάτων» του ίδιου του συστήματος και των
φορέων του. Διεκδικώντας να παρέχεται δωρεάν από το κράτος πρωινό σε όλους
τους μαθητές. Διεκδικώντας θέρμανση σε όλα τα σχολεία.
Προφανώς, όλα αυτά τα μάχιμα
πολιτικά ζητήματα δεν αφορούν μόνο το μαθητικό κίνημα. Αφορούν φυσικά άμεσα τη
δική του πάλη, αλλά απλώνονται και συνολικά στο πεδίο των καθηκόντων του λαϊκού
και εργατικού κινήματος. Οι μαθητές έχουν ανάγκη να συναντήσουν στον αγώνα αυτό
τους γονείς τους μέσα από τους συλλόγους γονέων που λίγους μήνες πριν έδωσαν το
παρόν στις κινητοποιήσεις ενάντια στις συγχωνεύσεις/καταργήσεις, μέσα από τις
κινήσεις και τις πρωτοβουλίες που ξεπηδούν καθημερινά στις γειτονιές και
οργανώνουν τη δική τους πάλη. Αλλά έχουν και ανάγκη να συναντηθούν σ’ αυτόν τον
αγώνα με τους εκπαιδευτικούς τους, που ζουν κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες
ζωής και εργασίας.
Το «νέο», το «ψηφιακό» σχολείο
βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας των δημιουργών του. Ισως πραγματικά να
πιστεύουν ότι έτσι είναι, καθώς συλλογίζονται χορτασμένοι από το παντεσπάνι
τους. Ισως πάλι να καταλαβαίνουν ότι το σχολείο των παππούδων μας μπορεί
αναίμακτα να αλλάξει απλώς τίτλο και να ξεγελαστεί ο λαός μπας και υποκλιθεί
στην επίθεση. Οπως κι αν έχει, ο δικός μας κόσμος, η δικιά μας πραγματική...
πραγματικότητα ζητάει επίμονα το μαζικό μας ξεσηκωμό. Για να μην κρυώνει και
να μην πεινάει κανένα παιδί, για να διεκδικήσει πίσω ο λαός αυτά που χτίζει
με τον ιδρώτα του και το σύστημα βίαια του γκρεμίζει.
