Οι εργαζόμενοι, ζώντας όλον αυτόν τον καιρό την επιχείρηση Σοκ και Δέος στο πετσί τους, πέρασαν από διάφορες φάσεις: από την άρνηση αντιμετώπισης της πραγματικότητας και της σκληρής επίθεσης ως την οργή, την αγανάκτηση και, εσχάτως, την απελπισία. Τον τελευταίο μήνα, κατορθώνοντας να απομονώσουν τις εργοδοτικές φωνές και να «σύρουν» τα όχι και τόσο πρόθυμα για κινητοποιήσεις σωματεία τους, προχώρησαν σε έναν απεργιακό αγώνα (μία 24ωρη, μία 48ωρη και μία 3ήμερη που έγινε 4ήμερη μαζί με την κλαδική απεργία) πρωτόγνωρο για τα σύγχρονα δεδομένα του Τύπου. Η κλιμάκωση αυτή βοήθησε έναν κόσμο να αισθανθεί και πάλι όρθιος, αξιοπρεπής, εργαζόμενος που μάχεται στο πλευρό άλλων εργαζομένων απέναντι σε μια σαρωτική επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του. Χαρακτηριστικά, αρκετοί εργαζόμενοι που ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν σε επίσχεση εργασίας το ανέβαλαν προκειμένου να πάρουν μέρος σε έναν ενεργητικότερο αγώνα, τον απεργιακό. Κόσμος βοηθήθηκε να ξεκαθαρίσει με τις όποιες αυταπάτες και να δει κατάματα την ταξική θέση που του επιφυλάσσει το σύστημα.
Τι συμβαίνει λοιπόν στα ΜΜΕ;
Μια ολομέτωπη επίθεση εξελίσσεται και στο χώρο των ΜΜΕ, αντίστοιχη με αυτήν που δέχονται όλοι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι στη χώρα μας. Εκδότες και καναλάρχες, ευρισκόμενοι σε έναν λυσσώδη ανταγωνισμό για το ποιος θα επιβιώσει στη σοβούσα κρίση, επιδιώκοντας να αποσπάσουν και το μερίδιο των ανταγωνιστών τους που θα λυγίσουν, προβαίνουν σε μια σαρωτική εκκαθάριση στις επιχειρήσεις τους. Εχοντας στήριγμα όλους τους αντεργατικούς νόμους που ψηφίστηκαν τα δύο τελευταία χρόνια, εξαπολύουν συντονισμένη και ολομέτωπη επίθεση στους εργαζόμενούς τους μειώνοντας σταδιακά τις αποδοχές τους (15-20% τη μία, άλλο 20% την άλλη και έπεται συνέχεια), απολύοντας ομαδικά, προωθώντας ατομικές συμβάσεις και εκ περιτροπής εργασία. Μπόμπολας, Αλαφούζος και Ψυχάρης, χρησιμοποιώντας πια ως παράδειγμα-φόβητρο την κατάσταση των εργαζομένων στην «Ελευθεροτυπία», τρομοκρατούν, εκβιάζουν και καταπατούν τις συλλογικές συμβάσεις. Στην ίδια συχνότητα και μικρότερα «μαγαζιά», όπως το «Κέρδος», η «Espresso», η «Sportday», ο Σπορ FM, οι Αττικές Εκδόσεις του Φιλιππόπουλου. Ακόμα και στο τηλεοπτικό τοπίο, περιπτώσεις όπως του Alter και του Star τείνουν να γενικευτούν, την ώρα που οι εργαζόμενοι στην κρατική ΕΡΤ υφίστανται όλο το αντεργατικό «πακέτο» του δημόσιου τομέα με το ενιαίο μισθολόγιο-φτωχολόγιο και τις εφεδρείες-απολύσεις.
Τα σωματεία στο χώρο του Τύπου, δέσμια μιας μακροχρόνιας στάσης υποταγής, συνδιαλλαγής και απραξίας απέναντι στις εργοδοτικές ορέξεις, δεν δείχνουν ικανά να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους και να συντονίσουν έναν αγώνα αποφασιστικό για το μέλλον του κλάδου. Οι ήττες που έχουν δεχθεί τα δύο τελευταία χρόνια από μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ βαρύνουν το βιογραφικό των εργατοπατέρων, που έχουν πέσει σε ανυποληψία. Ωστόσο, η αμφισβήτηση στο πρόσωπό τους δεν έχει καταφέρει ως τώρα να μετουσιωθεί σε μια συνολική πρόταση οργάνωσης από τα κάτω, παρ' ότι επιμέρους εγχειρήματα εργασιακών επιτροπών στον ΔΟΛ, στην «Ελευθεροτυπία», στην «Απογευματινή» έχουν κάνει σημαντικά βήματα. Σε μια κρίσιμη για τον κλάδο στιγμή, όπου το μόνο που θα μπορούσε να ανακόψει την επίθεση είναι ο συντονισμένος απεργιακός αγώνας διαρκείας σε όλες τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ, τα κλαδικά σωματεία δείχνουν να μη θέλουν και να μην μπορούν να δώσουν τη μάχη.
Το τοπίο στα ΜΜΕ θα αλλάξει δραματικά. Οι λίστες της ανεργίας θα εγγράψουν χιλιάδες νέα μέλη, ενώ η επισφαλής εργασία (χαμηλές αμοιβές, με «μπλοκάκια», χωρίς δικαιώματα) θα γίνει μόνιμο καθεστώς. Η αποτροπή αυτής της μαύρης προοπτικής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι, όμως, επιβεβλημένη. Θα περάσει μέσα από το σπάσιμο του φόβου και τη χειραφέτηση των εργαζομένων, μέσα από την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους, στην αποτελεσματικότητα της συλλογικής δράσης και της ταξικής αλληλεγγύης. Ο χρόνος που χάθηκε ήταν πολύτιμος. Ο χρόνος που έρχεται θα είναι καθοριστικός...
