Κρίση, λύσεις και ευρυθμία

Η κρίση στην ΕΕ κτυπάει την πόρτα του Παρισιού και του Βερολίνου απειλώντας τα τρία ΑΑΑ των πρώτων και το ίδιο το ευρώ στους δεύτερους. Στον ξέφρενο καλπασμό της κατακρημνίζει μύθους και ιδεολογήματα, αποκαλύπτοντας ολοένα και πιο καθαρά τον βαθιά συστημικό της χαρακτήρα και τη στενή σύνδεση πολιτικής και οικονομίας. Την ίδια ώρα που κατακρημνίζει οικονομίες όπως της Ελλάδας στα τάρταρα της χρεοκοπίας, σπρώχνει με γοργούς ρυθμούς την τρίτη ευρωπαϊκή οικονομία στις αγκαλιές του ΔΝΤ. Εξέλιξη που κάνει τους Γαλλογερμανούς ιμπεριαλιστές να αγωνιούν για τις επιδιώξεις τους να ελέγξουν την ατμομηχανή της ΕΕ ή έστω της ευρωζώνης και να αντιπαρατεθούν με άλλους όρους –και όχι μόνο νομισματικούς– απέναντι στους Αμερικάνους ανταγωνιστές τους. Ξεφυσάνε για την ακόμη εντονότερη παρουσία των Αμερικάνων στα ευρωπαϊκά αδιέξοδα, κάτι που ενώ αρχικά είχε προβληθεί ότι θα απασχολούσε χώρες της περιφέρειας, οι ισχυροί της ευρωζώνης ήδη τους έζωναν τα φίδια από την κατανόηση του τι θα σήμαινε αυτή η εμπλοκή εάν η κρίση δεν περιοριζόταν στις χώρες του Νότου αλλά θα σάρωνε και βόρειους συμμάχους της Μέρκελ.
Παράλληλα σαν ξεφτισμένη κουρελού απέμειναν οι βαρύγδουπες εκτιμήσεις πολιτικών και οικονομολόγων ότι οι Έλληνες τα έπαθαν γιατί ήταν τεμπέληδες, έτρωγαν παραπάνω απ' όσο παρήγαγαν, είχαν σπάταλο κράτος που έδινε επιδόματα ή τέλος έμαθαν να ζουν με δανεικά, δημιουργώντας τεράστιο χρέος και έλλειμμα. Οι αντιφάσεις που αναδεικνύονται από την επέκταση της κρίσης πέταξαν κυριολεκτικά στον σκουπιδοντενεκέ όλες αυτές τις επιστημονικές «αναλύσεις» για να αναδείξουν το πραγματικό περιεχόμενο αυτής της κρίσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Έτσι, π.χ. η Γερμανία, με πολλαπλάσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ σε σχέση με την Ισπανία, δανείζεται με το μικρότερο επιτόκιο που έχει υπάρξει, ενώ η Ισπανία βλέπει τα σπρεντ να καλπάζουν και την ανεργία να διογκώνεται. Το ευρώ δοκιμάζεται και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ύπαρξή του σε βάθος χρόνου, ενώ η ίδια η υπόσταση της ΕΕ κλυδωνίζεται εν μέσω έντονων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καταγράφοντας το πραγματικό επίδικο της κρίσης που βέβαια δεν είναι το χρέος αλλά το κώλυμα της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή το ξαναμοίρασμα των αγορών και το από καλύτερη θέση πλασάρισμα σε αυτόν τον αγώνα δρόμου των ισχυρών ιμπεριαλιστών.
Όσο η κρίση ακουμπά τις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές χώρες τόσο η αναζήτηση λύσεων δεν θα καταφεύγει απλά σε οικονομικές ατραπούς ούτε θα κρύβεται πίσω από λαϊκίστικες ερμηνείες (καθυστερήσεις στην αντίδραση της ΕΕ ή η ισχυρογνωμοσύνη της Μέρκελ ή τα εκλογικά της συμφέροντα), αλλά θα αναζητά πολιτικές διεξόδους με καθαρά ιμπεριαλιστικά κριτήρια. Έκφραση αυτού είναι η άμεση παρέμβαση στα δημοσιονομικά αλλά και στις πολιτικές διεργασίες χωρών της ΕΕ, καταργώντας και τσαλαπατώντας θεσμούς της αστικής δημοκρατίας τους, δημιουργώντας όρους προτεκτοράτων με καθορισμένο πολιτικοοικονομικό πλαίσιο για δεκαετίες.
Σε έναν τέτοιο «ακήρυκτο» ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που ακόμη παραμένει σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο καταστρέφοντας κοινωνίες και λαούς, οι διορισμοί τραπεζιτών σε πρωθυπουργικούς θώκους δεν μπορούν να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα, ούτε βέβαια να υποκαταστήσουν την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού που επεκτείνεται ραγδαία από χώρα σε χώρα.
Απέναντι σε μια τέτοια ωμή επέμβαση καλείται η Αριστερά να διαμορφώσει όρους απάντησης και αντίστασης υπερασπιζόμενη τόσο τους εργαζόμενους όσο και τον πλουτοπαραγωγικό πλούτο που τους ανήκει. Η αντίσταση του λαού καταγράφεται με εντυπωσιακά μαζικό τρόπο μέσα από μια κλιμάκωση που φτάνει μέχρι σε απεργίες με πολιτικά αιτήματα, κάτι που οδηγεί σε σπασμωδικές αντιδράσεις του αστικού προσωπικού, όπως αυτή καταγράφηκε την πρόσφατη περίοδο στη χώρα. Όμως δεν αρκεί για να απαντήσει στο μέγεθος της επίθεσης που επιχειρείται, δηλαδή την ολόπλευρη παράδοση μιας χώρας στο κεφάλαιο. Χρειάζεται μια Αριστερά αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική να δώσει αναβαθμισμένη πνοή και πολιτικό πρόταγμα, με στόχο αφενός την υπεράσπιση των άμεσων αναγκών των εργαζόμενων και διέξοδο από την πτώχευση που ήδη υφίστανται τις συνέπειές της, αλλά και να προσανατολίσει τις λαϊκές μάζες σε αυτό που πραγματικά μπορεί να απαντήσει στα σαρωτικά κύματα επίθεσης που σαν τσουνάμι κατακλύζουν τη ζωή των ανθρώπων. Και αυτό δεν μπορεί να είναι εν μέσω πολιτικής κρίσης η αποκατάσταση της «εύρυθμης λειτουργίας» του μετά την εκτροπή που σημειώθηκε με τον διορισμό ενός τραπεζίτη ως πρωθυπουργού. Δηλαδή η απαίτηση για εκλογές που θα διορθώσουν τους εκλογικούς συσχετισμούς. Η Αριστερά οφείλει να κάνει σαφές στον κόσμο ότι δεν υπάρχει πολιτική και οικονομική φιλολαϊκή «λύση» που να αποκαθιστά τις απώλειες στις συνθήκες εργασίας, στους όρους ζωής και δικαιωμάτων που διέλυσε, με αφορμή την κρίση του, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός. Στην πραγματικότητα αυτό που επιβάλλουν οι συνθήκες είναι να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του. Όσο δύσκολο και χρονοβόρο και αν φαίνεται, και είναι στην πραγματικότητα, είναι η μόνη λύση μπροστά στη μαύρη προοπτική που του ετοιμάζει το σύστημα της εκμετάλλευσης. Λύσεις εκλογικές ή δυαδικής εξουσίας, ταχύρρυθμες που θα αποκαταστήσουν έναν «λαϊκό» καπιταλισμό με διορθώσεις στο μοίρασμα του πλούτου ή στη δικαιότερη κατανομή φόρων, στην εθνικοποίηση τραπεζών και σε εργατικούς ελέγχους παραγωγής και χρέους χωρίς να έχουν την πολιτική εξουσία οι εργαζόμενοι, απλά δεν υφίστανται, ή, στην καλύτερη, ιδεατή τους προβολή, θα καταλήξουν σε νέες αυταπάτες για «αυτοδιαχειριζόμενους παραδείσους» τύπου Αργεντινής, όπου η καπιταλιστική εκμετάλλευση ζει και αναπτύσσεται.
Καθοριστική λοιπόν προϋπόθεση είναι η προσπάθεια οργάνωσης του λαού σε όποια βαθμίδα και χώρο μπορεί να γίνει, με στόχο την υπεράσπιση των αιτημάτων του (μισθοί, συντάξεις, δουλειά, ανεξαρτησία, δημοκρατία) και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής από όποιον και αν υλοποιείται. Συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων τους από τις ίδιες τις μάζες, ότι μπορούν να ανατρέψουν την επίθεση του κεφαλαίου, τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Στη βάση των νέων πλέον δεδομένων που θα δημιουργηθούν, μακριά από λογικές εναπόθεσης των λύσεων σε ειδικούς (της πολιτικής ή οικονομολόγους), και με πραγματικά πλατιά λαϊκά οργανωτικά σχήματα, τη δημιουργία μετώπου αντίστασης και ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος. Όσο η εργατική τάξη μπαίνει στην πάλη αυτή με αυτοπεποίθηση, όπως οι εργάτες της Χαλυβουργικής, τόσο θα συνειδητοποιεί τον αυτόνομο και διακριτό ρόλο που έχει στα πολιτικά δρώμενα διαμορφώνοντας τα πολιτικά της πλέον αιτήματα και την πολιτική της έκφραση.
Μπορεί να διαβάζεται μακρύς και δύσκολος αυτός ο δρόμος, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να απαντήσει στο πραγματικό ζητούμενο σήμερα που είναι τι μπορεί να υπάρξει πέρα από αυτό το σύστημα που σαπίζει. Η ανατροπή του και η οικοδόμηση μιας κοινωνίας όπου οι παραγωγοί του πλούτου θα κατέχουν και την εξουσία για να την ορίζουν.