OΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική αστική τάξη χρησιμοποιεί τους φασίστες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης και κρίσης του συστήματος χρησιμοποιήθηκαν για να καταπνίξουν τις αντιδράσεις του λαού είτε με τραμπουκισμούς και επιθέσεις ενάντια στο κίνημα και σε αγωνιστές είτε ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο.
Η χρήση του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση συμπίπτει με την αύξηση του αυταρχισμού της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών απέναντι στο λαό, που δεν είναι τόσο ελεγχόμενος όσο θα ήθελαν. Αλλωστε η εκτροπή ακόμη και από την αστική δημοκρατική τάξη δεν είναι κάτι που συμβαίνει τώρα, αλλά έχει ξεκινήσει από καιρό, με την έναρξη της επίθεσης στα δικαιώματα του λαού. Η καταπάτηση του συντάγματος, των νόμων, των μη αρεστών δικαστικών αποφάσεων και ό,τι τέλος πάντων συνιστά την αστική δημοκρατία και κυρίως ό,τι έχει κατακτηθεί στο πλαίσιό της από το λαϊκό κίνημα κουρελιάζονται και καταπατούνται ασύστολα. Χώρια η καταστολή και το καθημερινό κλίμα αστυνομοκρατίας
Το ΛΑΟΣ ως κατεξοχήν φασιστικό κόμμα παρουσιάστηκε και στηρίχτηκε από το αστικό κατεστημένο και τα ΜΜΕ του ως το «πατριωτικό» ελληνορθόδοξο κόμμα που αγωνιά για τους Ελληνες, που έρχεται να αλλάξει τα πράγματα κόντρα στην κατοχή της Ελλάδας από τους ξένους. Εννοώντας βέβαια ως ξένους όχι τους ιμπεριαλιστές που αποφασίζουν για τη χώρα αλλά τους μετανάστες! Εκμεταλλεύτηκε υπαρκτά προβλήματα που δημιούργησε το ίδιο το σύστημα για να πιάσει σε λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, καλλιεργώντας ένα προφίλ λίγο απ’ όλα! Ο Καρατζαφέρης δήλωνε και δηλώνει εκτός από θαυμαστής του Μεταξά και των συνταγματαρχών και οπαδός του... Τσε, στοχεύοντας κυρίως τη νεολαία. Καταλάβαινε ότι οι αγωνιστικές τάσεις και οι αριστερές μνήμες σε αυτόν τον τόπο δεν σβήνουν έτσι εύκολα, γι’ αυτό προσπάθησε, και ως ένα βαθμό πέτυχε, να καλλιεργήσει ένα προφίλ αμφισβητία του «διεφθαρμένου συστήματος», διαφορετικού από τους συνήθεις άλλους. Χρησιμοποιήθηκε από το σύστημα ως ανάχωμα για να συγκρατήσει κομμάτια του λαού και της νεολαίας μακριά από την Αριστερά και τους αγώνες. Με ένα μίγμα πατριωτικού εθνικισμού, ρατσισμού, αντικομμουνισμού, αντισημιτισμού, φιλεργατισμού και αμφισβήτησης κατάφερε λοιπόν να πιάσει σε τμήματα του λαού.
Από την άλλη, όμως, αν το παρακολουθήσει κανείς πιο προσεκτικά, πίσω από τις κραυγές του και τις μεγαλοστομίες θα δει ότι αποτελεί, τιμώντας τις παραδόσεις του πολιτικού του χώρου, το πλέον ξενόδουλο κόμμα της χώρας. Ολες οι δηλώσεις του Καρατζαφέρη αποτελούν πιέσεις προς το αστικό πολιτικό σύστημα για μεγαλύτερη υποταγή απέναντι στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών. Σε τέτοιο σημείο που στις μέρες μας περηφανεύεται ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, έστω και καθυστερημένα, επιτέλους τον άκουσαν. Και βεβαίως χάρη σε αυτόν επιτεύχθηκε η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και παράδοσης της χώρας στους... ξένους!
Για να μην πλατιάσουμε θα λέγαμε ότι η συμμετοχή του ΛΑΟΣ σηματοδοτεί την αντιδραστική στροφή του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Στο πλαίσιο του απόλυτου ελέγχου του ελληνικού πολιτικού σκηνικού που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές έπρεπε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση για να κοπούν τα όποια περιθώρια, έστω και λεκτικά, αμφισβήτησης των πολιτικών που επιβάλλουν. Από την άλλη, χρησιμοποιείται απέναντι στο μεγαλύτερο μέρος του λαού για να του ξυπνήσει μνήμες φασισμού και χούντας. Μνήμες φόβου. Καταστολή, φόβος για το μέλλον και φασίστες στην κυβέρνηση είναι ένα μείγμα τρόμου, ένα μήνυμα ότι το κεφάλαιο δεν θα διστάσει απέναντι σε τίποτα.
Είναι αλήθεια ότι, χάρη και στο άλλο φασιστικό σχήμα της Χρυσής Αυγής, ο χαρακτήρας του ΛΑΟΣ πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Αλλά, όπως και στην περίπτωση της Χ.Α., δεν αρκεί η αποκλειστική στοχοποίησή του με τη χρήση των πιο μαύρων επιθετικών προσδιορισμών.
Για την Αριστερά θα λέγαμε ότι ως τώρα της «ξέφυγε». Αρχικά αντιμετωπιζόταν περισσότερο με λοιδορία, σαν ο γραφικός της υπόθεσης και ελάχιστα ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του φασισμού στην Ελλάδα. Τον τελευταίο καιρό όμως και όσο προχωρούσε η αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος, όσο εντείνονταν π.χ. οι επιθέσεις απέναντι στους μετανάστες ή καταργούνταν δημοκρατικές κατακτήσεις όπως το άσυλο, παρουσιαζόταν ότι με τις απόψεις του είχε μεγάλη διεισδυτικότητα στα δύο μεγάλα κόμματα και κατηύθυνε πολιτικές.
Πέρα από τη δραματοποίηση και την καταγγελία, αυτό που χρειάζεται είναι η πραγματική αποκάλυψη του τι είναι στην πραγματικότητα αυτό το κόμμα και γιατί το χρησιμοποιεί το σύστημα. Οτι είναι ο δούρειος ίππος της αντίδρασης μέσα στο λαό, όργανο της αστικής τάξης και όχι αυτό που καθορίζει τα τεκταινόμενα. Η ενίσχυσή του είναι, στη συγκεκριμένη συγκυρία, 100% επιλογή του συστήματος που έχει να κάνει με την ανάγκη του να θωρακιστεί απέναντι σε τωρινές και μελλοντικές λαϊκές αντιδράσεις, κινητοποιήσεις, εξεγέρσεις.
Κυρίως αυτό που χρειάζεται είναι η ύπαρξη ισχυρού λαϊκού κινήματος που θα αντιστέκεται στην επίθεση ιμπεριαλιστών και κεφαλαίου και θα έχει μια Αριστερά που δεν θα θυμίζει μια από τα ίδια που άφησαν περιθώρια να αναπτυχθούν φασιστικά φαινόμενα στην Ελλάδα.