Τα χαράτσια της ΔΕΗ, οι κυβερνητικοί ελιγμοί και οι στόχοι πάλης του κινήματος

Η επιβολή των χαρατσιών στους λογαριασμούς της ΔΕΗ και το κίνημα αντίστασης που έχει αναπτυχθεί ενάντιά τους έφεραν στο προσκήνιο «αχαρτογράφητες περιοχές» εκτεταμένης φτώχειας, εξαθλίωσης και αδυναμίας χιλιάδων λαϊκών ανθρώπων να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες.
Κόσμος που εδώ και καιρό ζει στο σκοτάδι, χωρίς ρεύμα, με απλήρωτους λογαριασμούς, είτε λόγω ανεργίας είτε απλήρωτης δουλειάς είτε γιατί το μεροκάματο που μπαίνει στο σπίτι δεν φτάνει ούτε για φαγητό. Κόσμος χωρίς θέρμανση, που προσπαθεί να ζεσταθεί όπως μπορεί και άλλος που ξεπαγιάζει τελείως αβοήθητος. Παιδιά και νέοι που διακόπτουν σχολείο και σπουδές για να ριχτούν στην αναζήτηση ενός μεροκάματου που θα δώσει μια ανάσα στη μάχη επιβίωσης της οικογένειας. Μικρά παιδιά που οι γονείς τους δεν έχουν να τους προσφέρουν το αντίτιμο ενός κουλουριού για το σχολείο.
Η αντιλαϊκή λαίλαπα σαρώνει κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών, ισοπεδώνει τις ζωές των εργαζομένων και φέρνει απόγνωση σε εκατομμύρια ανθρώπους στη χώρα μας. Εκατοντάδες χιλιάδες (για 500.000 λένε κάποιες μελέτες που πρόσφατα δημοσιεύτηκαν) είναι αυτοί που βρίσκονται στην απόλυτη εξαθλίωση, χωρίς κανένα εισόδημα, χωρίς ελπίδα για το μέλλον.
Για όλον αυτόν τον κόσμο που καθημερινά μεγαλώνει ο αριθμός του, η δουλειά, το μεροκάματο, ο μισθός η σύνταξη, το επίδομα ανεργίας που να καλύπτει το κόστος μιας στοιχειωδώς ανθρώπινης ζωής, αποτελεί κύριο πρόβλημά του. Το γεγονός ότι έχουμε φτάσει στο επίπεδο τμήματα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού να μην μπορούν στοιχειωδώς να συντηρηθούν πρέπει να αποτελέσει το κεντρικό ζήτημα πάλης για οργανώσεις, κόμματα, σωματεία επιτροπές και πρωτοβουλίες που βρίσκονται από τη μεριά της υποστήριξης των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου προσπαθώντας να εκτονώσει τη λαϊκή κατακραυγή που έχει ξεσηκωθεί ενάντια στα χαράτσια προχωράει με διευκρινιστικές εγκυκλίους σε ρυθμίσεις, εξαιρέσεις, δημιουργία τριμελών επιτροπών εξέτασης, διακανονισμούς πληρωμών, καθυστέρηση διακοπών κ.ά. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι μπροστά τους έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ακόμη γραφειοκρατικό τέρας που στήνει το αστικό κράτος με σκοπό να επιβάλει την αντιλαϊκή του πολιτική στις πλάτες τους.
Από τη μία μπορούμε να πούμε ότι το κίνημα που έχει ξεσηκωθεί ανάγκασε την κυβέρνηση να προχωρήσει σε κάποιες «ρυθμίσεις», από την άλλη όμως είναι φανερό ότι απέναντι σε αυτούς τους κυβερνητικούς ελιγμούς όχι μόνο δεν μπορούμε να σταματήσουμε, αλλά θα πρέπει να κλιμακωθούν οι προσπάθειες οργάνωσης και αντίστασης του κόσμου με κεντρικό αίτημα να πάρει η κυβέρνηση πίσω τα χαράτσια.
Η ανατροπή της πολιτικής των συνεχών χαρατσιών των αστικών κυβερνήσεων στις εργατικές-λαϊκές οικογένειες αποτελούν ένα κομμάτι της πάλης τους που θα εμποδίσει την ακόμη μεγαλύτερη βύθιση της ζωής τους στην εξαθλίωση. Από την άποψη αυτή, η οργανωμένη και μαζική αντίσταση με τη μη πληρωμή των χαρατσιών στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, οι συνελεύσεις και οι επιτροπές κατοίκων αποτελούν έναν ακόμη κρίκο στη γενικότερη πάλη του λαού ενάντια στην επίθεση αστικών κυβερνήσεων, ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, ΕΕ και ΔΝΤ.
Είναι η νόμιμη και δίκαιη άμυνα του λαού στη ληστρική επιδρομή στη ζωή του από τις μαύρες δυνάμεις του συστήματος.
Ο αγώνας αυτός για να είναι μαζικός και να φέρει νίκες πρέπει πρώτα από όλα να στηρίζεται στον ίδιο τον κόσμο, στις δυνάμεις του, στην αλληλεγγύη του. Δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανέναν που θα λειτουργεί για λογαριασμό του με διαφόρων επιπέδων αναθέσεις, είτε καθαρά αστικού είτε «κινηματικού» χαρακτήρα.
Δεν μπορούμε να στηρίξουμε τον αγώνα σε αποφάσεις των δήμων και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να αναθέσουμε την απόκρουση των μέτρων σε φορείς που εφαρμόζουν καθημερινά τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική με την υλοποίηση του «Καλλικράτη», των απολύσεων μέσω της εργασιακής εφεδρείας, του χαρατσώματος με τα δημοτικά τέλη. Οι παρεμβάσεις σε δήμους και περιφέρειες δεν μπορούν να αποτελούν αυτοσκοπό και να εξαντλούν τη δυναμική του κόσμου, αλλά έναν από τους όρους συγκρότησης, μαζικοποίησης, πολιτικοποίησης και συνέχισης της πάλης.
Δεν μπορούμε να αναθέσουμε τον αγώνα σε «κομάντο» επανασύνδεσης του ρεύματος, ούτε να αποδεχθούμε διάφορες οργανώσεις σαν «αυθεντικούς» και μοναδικούς εκπροσώπους της πάλης. Η ενεργητική λαϊκή αλληλεγγύη οικοδομείται μέσα σε ανοικτές και πλατιές διαδικασίες οργάνωσης και πάλης. Αποτελεί οργανικό στοιχείο της αντίστασης του εργαζόμενου λαού στη συνολική επίθεση που δέχεται και πολιτικό στοιχείο που χρωματίζει την προοπτική του αγώνα του. Δεν μπορούμε να αναθέσουμε την αλληλεγγύη στην εκκλησία, ούτε στις ΜΚΟ, επαναπαυόμενοι στις κοινωνικές τους «ευαισθησίες», ούτε μπορεί να υποκατασταθεί από τα «κοινωνικά» παντοπωλεία, ιατρεία, φαρμακεία που στήνουν φορείς και οργανώσεις, θεωρώντας ότι καλύπτουν έτσι τις πραγματικές ανάγκες τους εργαζόμενου λαού στο «κενό» που αφήνουν αστικές κυβερνήσεις και κράτος.
Η κατεύθυνση κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς φαγητό είναι πρώτα από όλα ζήτημα διεκδίκησης, ζήτημα κινήματος και πάλης, ζήτημα οργάνωσης του εργαζόμενου λαού στη βάση των δικών του ταξικών συμφερόντων. Έξω από αυτούς τους πολιτικούς όρους πράξεις και κινήσεις που ξεκινούν από διαθέσεις βοήθειας και αλληλεγγύης μπορούν να μετατραπούν σε «εθελοντική» προσφορά στον εξωραϊσμό του συστήματος και μάλιστα να θεωρούν οι φορείς τους ότι παράγουν και κινηματικό «έργο», αντίστοιχο ή ανάλογο της ΕΑΜικής παράδοσης με τον αγώνα για την επιβίωση του λαού στα μαύρα χρόνια της Κατοχής. Σε όλους αυτούς όμως θέλουμε να θυμίσουμε ότι το γνωστό αντάρτικο τραγούδι μετά τον στίχο «το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα» ακολουθεί ο στίχος «έφτιαξε ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ» και στη συνέχεια «έχει πρόγραμμα ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ», δίνοντας με μερικές μόνο λέξεις όλο το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα του λαϊκού αγώνα.
Η πάλη ενάντια στα χαράτσια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ δεν μπορεί να ξεκοπεί από την πάλη ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση που προκαλεί το πετσόκομμα μεροκάματων, μισθών και συντάξεων. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί η άρνηση πληρωμής των χαρατσιών να γίνεται «θεωρία» για το κίνημα και τη στάση του κόσμου απέναντι στην επίθεση του συστήματος. Οι δυνάμεις του κινήματος παλεύουν για να ανατρέψουν αυτή την πολιτική και όχι να δείξουν ανυπακοή ή απειθαρχία με το «δεν πληρώνω». Γιατί, όπως συνεχώς λέμε και φαίνεται και στην κοινωνία με δραματικό τρόπο, όλο και περισσότεροι αναγκαστικά «δεν πληρώνουν» γιατί δεν έχουν. Και δεν είναι μόνο η ΔΕΗ αλλά και το νερό, το αέριο ή το πετρέλαιο, το σουπερμάρκετ, η λαϊκή, το τηλέφωνο, ο γιατρός, το νοσοκομείο, τα φάρμακα και ο κατάλογος συνεχώς μακραίνει. Έτσι για όλο και μεγαλύτερα κομμάτια των λαϊκών στρωμάτων το «δεν πληρώνω» θα αποτελεί κάτι ξένο που δεν τους αφορά, που είναι μακριά από την τραγική πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν μέσα στην ανέχεια και πολλές φορές μπορεί και να ακούγεται στα αυτιά τους και σαν σύνθημα και σαν στάση αυτών που ακόμα «έχουν», σπέρνοντας έτσι ψεύτικες αντιθέσεις ανάμεσα στον λαό. Το «δεν πληρώνω» μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, υγεία, παιδεία, ασφαλιστικά ταμεία, κοινωνικές παροχές και υποδομές στην πραγματικότητα είναι η καθημερινή πολιτική της εργοδοσίας και των αστικών κυβερνήσεων, η πολιτική του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου της ληστείας του πλούτου και του κόπου του κόσμου της δουλειάς. Με αυτή την πολιτική αναμετριέται σήμερα ο εργαζόμενος λαός και παλεύει για την ανατροπή της.
Από την άλλη πλευρά, αυτή του κινήματος, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε συστηματικές προσπάθειες διάφορων πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και της αυτονομίας-αναρχίας, και μέσα από την πάλη ενάντια στα χαράτσια να αναπαραγάγουν τη γενική τους πολιτική αντίληψη και στη βάση αυτή να φτιάξουν τη δική τους επιτροπή, το δικό τους συντονιστικό, που να χωρέσει όλη τους την πολιτική πλατφόρμα χωρίς «μινιμαλισμούς». Για ακόμη μία φορά αναδεικνύεται η υποτίμηση του μαζικού αγώνα, για άλλη μία φορά υπονομεύεται η κλιμάκωση της πάλης και η νικηφόρα προοπτική της από αντιλήψεις και πρακτικές που θέλουν να κερδίσουν «πολιτική υπεραξία» στις πλάτες του κινήματος και όχι να το υπηρετήσουν συμβάλλοντας στην ανάπτυξή του, στον καθορισμό μάχιμων πολιτικών στόχων πάλης, στην οργάνωση της μαζικής αντίστασης του λαού.
Αυτές οι λογικές όμως μπορούν να παραμεριστούν και να κατανοηθούν σαν λαθεμένες και αδιέξοδες μόνο σαν αποτέλεσμα της μαζικής εισδοχής του κόσμου στις διαδικασίες του κινήματος, φέρνοντας στο επίκεντρο της συζήτησης και της δράσης τα πραγματικά ζητήματα και τις ανάγκες του.