 |
| Κυκλοφορεί από σήμερα |
Στη μαζική διεκδίκηση και στο κίνημα θα νικήσει ο λαός!
Με το λαό «ματωμένο» από τα αδιάκοπα και βαριά χτυπήματα των βασικών δικαιωμάτων του και των στοιχειωδών όρων της ζωής του και τη χώρα ρημαγμένη και δεμένη με τις πολλαπλές ιμπεριαλιστικές αλυσίδες κλείνει η φετινή χρονιά. Ομως ταυτόχρονα τίποτα λιγότερο επώδυνο δεν προμηνύεται για τη νέα χρονιά όσον αφορά τις στοχεύσεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου και τις ήδη τροχοδρομημένες πολιτικές κατευθύνσεις της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, που έρχονται να υπηρετήσουν αυτές ακριβώς τις στοχεύσεις. Αρκεί μια ματιά στον προϋπολογισμό που ψήφισε η «κυβέρνηση Παπαδήμου» για να αντιληφθεί κανείς την κοινωνική κατάσταση που προδιαγράφεται για το 2012: Νέες μεγάλες μειώσεις μισθών, συντριβή των συντάξεων (κύριων και επικουρικών), ακόμα πιο τερατώδης φοροληστεία, εκμηδενισμός των κοινωνικών δαπανών σε υγεία-παιδεία (π.χ. μείωση των λειτουργικών δαπανών για τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κατά 83,3%!!!)...
Ωστόσο τα μεγέθη του προϋπολογισμού, παρ' όλη τη βαρβαρότητά τους, δεν αποδίδουν το σύνολο της επίθεσης και των ζητημάτων που θα αντιμετωπίσει η χώρα και ο λαός μας τους επόμενους μήνες. Οχι μόνο γιατί οι περισσότεροι ήδη προεξοφλούν ότι ο προϋπολογισμός συντάχθηκε στη βάση «αισιόδοξων» εκτιμήσεων για το έλλειμμα και άρα σύντομα θα τροποποιηθεί προς ακόμα πιο αντιλαϊκή κατεύθυνση. Αλλά κυρίως γιατί η νέα επίσκεψη της τρόικας ανοίγει και επιταχύνει την προώθηση νέων «διαρθρωτικών αλλαγών», όπως ο αστικός κόσμος ονομάζει τα μέτρα καταστροφής και υποδούλωσης των εργαζομένων: Το σάρωμα των μικρομεσαίων («κλειστά επαγγέλματα»), η κατάργηση μιας σειράς οργανισμών, τα νέα κύματα εφεδρείας (για πολλές δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους) και βέβαια η ακόμα πιο αντιδραστική «προσαρμογή» των εργασιακών σχέσεων είναι βασικά στοιχεία της επίθεσης για την οποία ετοιμάζεται και την οποία ετοιμάζει για το 2012 η σημερινή κυβέρνηση.
Βέβαια, πάνω από όλα στην αποστολή της «κυβέρνησης Παπαδήμου» βρίσκεται η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου Μνημονίου που προγραμματίζεται ήδη για τις αρχές του Ιανουαρίου και για το οποίο ομολογείται επισήμως ότι θα είναι πολύχρονη και ιδιαίτερα βαριά σκλαβιά της χώρας και του λαού. Εξάλλου έχει ήδη αποφασιστεί η άμεση ιμπεριαλιστική επιτροπεία, η οποία υλοποιείται με γοργούς ρυθμούς (Ράιχενμπαχ, Black rock στις τράπεζες…), ενώ για το ζήτημα του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου εκκρεμούν οι προτάσεις τύπου «Εύρηκα» που απαιτούν να παραδοθεί στο σύνολό του στους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι θα διαχειριστούν και την πώλησή του, δηλαδή την ανοιχτή καταλήστευσή του. Ταυτόχρονα προωθείται και το σχέδιο δημιουργίας «ειδικών οικονομικών ζωνών» (ΕΟΖ) σε μια σειρά περιοχές της χώρας που αποτελούν ένα από τα πιο απτά στοιχεία της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο.
Οι ιμπεριαλιστικές «αιρέσεις»
Ολα τα παραπάνω, δηλαδή μια πορεία εμπέδωσης, επέκτασης και συνολικοποίησης της υποδούλωσης της χώρας και του λαού, αποτελούν τον επιθυμητό, διακηρυγμένο στόχο της αστικής τάξης της χώρας. Στη βάση αυτού του στόχου αναζητεί στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τη «σταθερότητα», δηλαδή τη σταθεροποίηση της δικής της εξουσίας στη χώρα - αν και ο ρόλος της και η θέση της θα είναι πολύ πιο υποβαθμισμένα. Η υλοποίηση αυτού του στόχου είναι ακριβώς και το πραγματικό περιεχόμενο της μαύρης συγκυβέρνησης που δρα στη βάση της «ιμπεριαλιστικής εντολής» και αποτελεί σήμερα την αναγκαία πολιτική επιλογή απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που βρίσκεται σε κρίση και αποσάθρωση.
Ομως, ακόμα και αυτός ο στόχος της «συντεταγμένης υποδούλωσης-προτεκτορατοποίησης» της χώρας βρίσκεται υπό αίρεση! Την αίρεση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ευρωζώνη, στην ΕΕ και συνολικά στη Δύση και όπως αυτοί αλληλεπιδρούν και μπλέκονται στο κουβάρι των παγκόσμιων ανταγωνισμών. Η δυναμική αυτών των ανταγωνισμών, που έχουν βασικό επίδικό τους το αν και με ποια διάταξη θα συνεχίσουν να υπάρχουν η Ευρωζώνη και η ΕΕ, δεν εγγυάται μια συντεταγμένη μετάφραση του αστικού δόγματος «ανήκομεν εις την Δύση» ακόμα και με όρους προτεκτοράτου! Οι εμπλοκές στην υλοποίηση του κουρέματος (PSI) και η «αμφιβολία» για το «αν υπάρχει» η συμφωνία της 26ης του Οκτώβρη είναι μία μόνο έκφραση αυτών των ανταγωνισμών. Ακόμα και αν η σύνοδος κορυφής της ΕΕ της 8ης Δεκεμβρίου καταλήξει (το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν από την έναρξη της συνόδου) σε μια απόφαση που θα βασίζεται σε μια γερμανογαλλική συμφωνία υπεράσπισης της ύπαρξης της Ευρωζώνης (με όρους πλήρους δημοσιονομικής και γενικότερης υποταγής των χωρών της περιφέρειας σε αυτούς), η θύελλα δεν πρόκειται να κοπάσει! Από τη μια γιατί τέτοιες αποφάσεις είναι εγγενώς έωλες και αντιφατικές αναφορικά με τις ίδιες τις γαλλογερμανικές αντιθέσεις, τις συμμαχίες που αυτές οι δύο χώρες διαμορφώνουν εντός της Ευρωζώνης, τις επιδιώξεις της Αγγλίας, τις παρεμβάσεις των ίδιων των ΗΠΑ μέσα στην ΕΕ.
Από την άλλη, η θύελλα για τη χώρα μας δεν έχει ως μοναδική της αφετηρία την κρίση και τις αντιθέσεις του ευρωπαϊκού πεδίου καθεαυτό. Αλλά και τους ευρύτερους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή (Βαλκάνια-Μ. Ανατολή-Ανατολική Μεσόγειος) στους οποίους εμπλέκεται άμεσα ως στρατιωτικοπολιτική πλατφόρμα των ιμπεριαλιστών και με τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, εργαλεία στα χέρια των Αμερικανονατοϊκών για την άσκηση μέγιστων εκβιασμών. Οσο λοιπόν οξύνονται οι ανταγωνισμοί και φουντώνει η κρίση τόσο γίνεται πιθανότερο να «συναντώνται» και να συμπλέκονται οι πολιτικές τύπου «Εύρηκα» με θερμά πολιτικοστρατιωτικά γεγονότα γύρω από τα σύνορα της χώρας.
Μέσα σε αυτή τη θύελλα επιδιώκεται και αναζητείται η αναδιαμόρφωση-ανασυγκρότηση των κομμάτων του συστήματος. Πρόκειται για μια καθόλου εύκολη υπόθεση καθώς από τη μια η πολιτική των Μνημονίων έχει εκτός των άλλων συντρίψει τα μεσαία στρώματα που αποτελούσαν την κοινωνική βάση αναφοράς τους. Από την άλλη ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, τα ερωτήματα για το μέλλον της ΕΕ και της διάταξης της «Δύσης» πριμοδοτούν διασπαστικές τάσεις και φυγόκεντρες δυνάμεις καθώς υπονομεύουν κάθε δυνατότητα διαμόρφωσης μιας πολιτικής γραμμής σε ένα πολιτικό προσωπικό που υπάρχει στη βάση της υποτέλειας. Οι ομαδοποιήσεις που εμφανίζονται στη ΝΔ και οι συγκρούσεις όλων με όλους στο ΠΑΣΟΚ είναι, κατά συνέπεια, μόνο τα πρώτα επεισόδια μιας αναταραχής που αναμένεται να κλιμακωθεί. Από αυτήν την άποψη, είναι πιο πιθανό το σύστημα της υποτέλειας και η ιμπεριαλιστική επιτροπεία του να αναζητεί στο επόμενο διάστημα λύσεις στο κυβερνητικό επίπεδο ακόμα πιο φανερά «εξωθεσμικές» από τη σημερινή. Ενώ ταυτόχρονα είναι βέβαιο πως δεν θα παραβιάζονται μόνο οι τυπικοί κανόνες της αστικής δημοκρατίας, αλλά θα επιχειρείται ανοιχτή περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών.
Οι μάχες του κινήματος
Ο δρόμος του λαού δεν ήταν ποτέ εύκολος. Ούτε και τότε που η επίθεση δεν είχε τη σημερινή αγριότητα και οι «αριστεροί» μύθοι βοηθούσαν να αποκρύβεται με τι έχουμε να λογαριαστούμε. Τώρα, η μαζική ανεργία, η εξαθλίωση και η βαρβαρότητα σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής κάνουν επιτακτικά αναγκαία την ανάδειξη αυτού του δρόμου. Το δρόμο της συγκρότησης αντιιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού κινήματος για την επανάσταση και το σοσιαλισμό! Ομως και τώρα η «ανάγνωση» του πραγματικού τοπίου κάθε άλλο παρά έχει πραγματοποιηθεί. Συγκαλύπτεται ο πραγματικός χαρακτήρας και οι αιτίες της καταλήστευσης των εργατών, του λαού και της χώρας. Η ίδια η κρίση σερβίρεται ως ένα ζήτημα οικονομικής διαχείρισης με «λύσεις» έξω από την ταξική πάλη, έξω από την υπόθεση της συγκρότησης του εργατικού κινήματος και του λαού σε επαναστατική βάση και προοπτική. Ακόμα περισσότερο, δεν αναδεικνύεται το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα της χώρας, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση που μετεξελίσσεται γοργά σε καθεστώς νεοαποικιοκρατίας. Ζήτημα από το οποίο προκύπτουν οι συνολικότεροι τεράστιοι κίνδυνοι που απειλούν τη χώρα μας σε αυτή τη φλεγόμενη περιοχή και με βάση τους οποίους πρέπει να οριστούν θεμελιώδη καθήκοντα για το κίνημα. Βέβαια αυτή η –ιμπεριαλιστική- διάσταση του ζητήματος, στο βαθμό που αναγνωρίζεται και κατακτιέται από το κίνημα, θα «καταργεί» ταυτόχρονα και τις λογιστικές ασκήσεις επίλυσης της κρίσης ως ένα ζήτημα «χρέους». Θα αναδεικνύει τον πολιτικό-ταξικό χαρακτήρα των μαχών που έχει να δώσει ο λαός και το κίνημα βγάζοντάς το από το λαβύρινθο των αριθμών, των δόσεων, των χρεολυσίων, όπου επιχειρεί να το βυθίσει ο ιμπεριαλιστικός καταιγισμός και η αστική προπαγάνδα.
Στο κάτω κάτω, γιατί κατόρθωσε έστω προσωρινά το σύστημα να επιτύχει την ύφεση της λαϊκής πάλης με τη μανούβρα της «νέας» κυβέρνησης; Μήπως δεν είναι η «αριστερή λογιστική» που συμβάλλει στη νομιμοποίηση των συστημικών εκβιασμών μέσα στην ίδια τη λαϊκή συνείδηση και άρα στο θόλωμα του πραγματικού ζητήματος; Και, από την άλλη, δεν είναι οι ίδιες οι απόψεις για μια «άλλη διαχείριση της κρίσης» που στρώνουν το έδαφος στην α-πολιτική, στα «κοινωνικά παντοπωλεία», στις κάθε λογής προτάσεις αποδοχής και υποταγής στη βαρβαρότητα και άρνησης της διεκδικητικής πάλης που χρειάζονται ο λαός και οι εργάτες;
Οι εξελίξεις ολοένα και πιο δραματικά επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει για το λαό «μάχη για την αντιμετώπιση του χρέους», σε όποια εκδοχή και αν αυτή σερβίρεται. Ούτε αυτή στην οποία «μας καλεί» το σύστημα ούτε αυτές στις οποίες καλούν μια σειρά σχηματισμοί που αναφέρονται στην Αριστερά. Οι εξελίξεις επίσης βεβαιώνουν πως η ταξική πάλη μπορεί να διεξάγεται μόνο με όρους μαζικού κινήματος για τους από κάτω, και… είναι εδώ! Δεν παραπέμπεται στις κάλπες ούτε σε διαγράμματα «λαϊκής εξουσίας». Το περιεχόμενό της είναι πολιτικό, είναι το ποιος ποιον! Από τη μια ο ιμπεριαλισμός, το κεφάλαιο, η υποτέλεια. Από την άλλη οι εργάτες, ο λαός, η νεολαία. Η σύγκρουση είναι εφ' όλης της ύλης. Δουλειά, δημοκρατία, ειρήνη, αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη με τους λαούς, εθνική ανεξαρτησία απειλούνται, καταργούνται, χτυπιούνται. Ο λαός και η νεολαία θα «επιστρέψουν» στο προσκήνιο, νέες εκρήξεις και αγωνιστικές εξάρσεις κυοφορούνται. Η ανάγκη για αγώνες και κίνημα βοά. Η κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης θα επανέρχεται από την ίδια τη ζωή. Ας την προωθήσουμε μαχητικά, πολιτικά, κινηματικά. Μόνο έτσι μπορούμε να υπηρετήσουμε το λαό μας που υποφέρει και την επαναστατική προοπτική του!
