Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

30 Απρ 2007

Eργατική Πρωτομαγιά 2007

Εργάτες, εργαζόμενοι, νέοι και νέες
Η εργατική τάξη και όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκονται καθημερινά στο στόχαστρο της επίθεσης του κεφαλαίου και ο εργασιακός μεσαίωνας χτυπά την πόρτα όλο και περισσότερων ανθρώπων του κόσμου της δουλειάς.
Ταυτόχρονα, πραγματοποιείται μια συνολική αντιδραστική στροφή σε όλα τα πεδία της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Η λιτότητα, η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση, οι εκβιασμοί, οι απειλές και η έξαρση της βίας των κατασταλτικών μηχανισμών, αποτελούν μόνιμα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την πολιτική του συστήματος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εξαπολύσει μια άγρια και παρατεταμένη επίθεση, έχοντας την ουσιαστική στήριξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, η ΝΔ το αντεργατικό έργο του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει και διευρύνει:
Καταργεί το 8ωρο και κάνει το ωράριο λάστιχο, ώστε να μπορεί το κεφάλαιο να το επιμηκύνει όσο θέλει και όποτε θέλει.
Επιβάλλει με νόμο φθηνές υπερωρίες.
Απελευθερώνει το ωράριο στα εμπορικά καταστήματα.
Καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις στις ΔΕΚΟ καθώς και τη μονιμότητα.
Προωθεί και επιβάλλει τη μερική απασχόληση, τον κατακερματισμό, δηλαδή, της σταθερής δουλειάς.
Πρόσφατα, ο Άρειος Πάγος -για λογαριασμό της κυβέρνησης και του κεφαλαίου- κατάργησε το δικαίωμα εκατοντάδων χιλιάδων συμβασιούχων να μετατρέψουν τις συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου.
Μειώνει τις συντάξεις και αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης.
Αυτά είναι ορισμένα από τα αντεργατικά μέτρα που πάρθηκαν το τελευταίο διάστημα, ενώ αυτά που έρχονται θα είναι ακόμα πιο επώδυνα για τους εργαζόμενους. Είναι βέβαιο -και αυτό δεν μπορούν να το κρύψουν- ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα δοθεί το τελικό χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση. Στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στην κατάργηση του κατώτερου μισθού και σε ό,τι άλλο έχει απομείνει από παλαιότερες καταχτήσεις μας.
Ζούμε σε μια περίοδο που δεσπόζει η επίθεση στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τον πιο αλαζονικό τρόπο, επιχειρεί να γκρεμίσει τα πάντα, προσφέροντας στο κεφάλαιο περισσότερα κέρδη και μεγαλύτερο φαγοπότι (όπως δείχνει τις μέρες αυτές και η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων), ενώ στην εργατική τάξη και σε όλους τους εργαζόμενους μεγαλύτερη φτώχεια και ανέχεια.

Εργάτες, εργαζόμενοι
Αυτή την επίθεση κυβέρνησης, κεφαλαίου και ΕΕ, μπορούν να την ανατρέψουν μόνο αυτοί που τη ζουν και νιώθουν τις τραγικές συνέπειές της στη δουλειά και στη ζωή τους. Η διέξοδος βρίσκεται στους αγώνες και στην σύγκρουση με την πολιτική κυβέρνησης και κεφαλαίου. Οι αγώνες της τελευταίας χρονιάς -με κορυφαίο τον αγώνα της νεολαίας- φανερώνουν την οργή των μαζών αλλά και τις δυνατότητες της μαζικής πάλης.
Τέτοιους αγώνες ούτε θέλουν ούτε και μπορούν να κάνουν οι συμβιβασμένες και υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Τα συμφέροντα αυτών των ηγεσιών ταυτίζονται με εκείνα του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Ελεεινή ήταν η στάση τους τόσο απέναντι στη μεγάλη απεργία των δασκάλων, όσο και στον σπουδαίο αγώνα της σπουδάζουσας νεολαίας.
Τέτοιους αγώνες δεν θέλει ούτε η ηγεσία του ΠΑΜΕ. Και αυτό το δείχνει σε κάθε περίπτωση. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους τους μεγάλους εργατικούς αγώνες που ξέσπασαν (εργαζόμενοι δήμων, τραπεζοϋπάλληλοι, δάσκαλοι), αλλά και στο μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα, οι δυνάμεις ήταν ουσιαστικά εκτός προσπαθώντας με αγωνία να βρουν διαχωριστικές γραμμές από τις μάζες που αγωνίζονταν. Η «αγωνιστικότητα» και η «ταξικότητα» το ΠΑΜΕ εξαντλείται σε συμβολικές ενέργειες για τα μάτια του κόσμου, και προς αυτές προσανατολίζει την πάλη των εργαζόμενων.

Εργάτες, εργαζόμενοι
Να γιορτάσουμε την εργατική Πρωτομαγιά προβάλλοντας την ανάγκη του μαζικού και παρατεταμένου αγώνα, αυτού που οδηγεί στη σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές. Εκεί βρίσκεται η διέξοδος για την ανατροπή της επίθεσης.
Να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά και να στείλουμε μήνυμα αλληλεγγύης στην εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου που παλεύουν για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Να στείλουμε την αλληλεγγύη μας στο λαό του Ιράκ και στην ηρωική αντίστασή του για να διώξει τους Αμερικάνους και Βρετανούς καταχτητές από την πατρίδα του.
Να στείλουμε μήνυμα αλληλεγγύης στους λαούς του Λιβάνου και της Παλαιστίνης που παλεύουν για να διώξουν τους σιωνιστές καταχτητές από τις πατρίδες τους.
Να διαδηλώσουμε τη θέληση και την πάλη της εργατικής τάξης για έναν κόσμο ειρηνικό και αδελφωμένο για μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεστές.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
Μαζική, παρατεταμένη, ανυποχώρητη πάλη
η διέξοδος για την ανατροπή της επίθεσης

Ταξική Πορεία

23 Απρ 2007

Με την Αντίσταση για μια Δίκαιη Ειρήνη στη Μέση Ανατολή!


Τελική απόφαση της συνδιάσκεψης στο Chianciano-Ιταλία*

Παλαιστίνη, Ιράκ, Λίβανος, Αφγανιστάν…
Υποστηρίξτε την Αντίσταση!
Νικήστε την αμερικάνικη αυτοκρατορία, τους ευρωπαίους συμμάχους της και τα ανδρείκελα τους στη Μέση Ανατολή!

Μια ιστορική μάχη διεξάγεται στη Μέση Ανατολή. Το αποτέλεσμα της θα καθορίσει το μέλλον της περιοχής και τελικά ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Η ιμπεριαλιστική επίθεση – με επικεφαλής τις ΗΠΑ, υποστηριζόμενη από τους άλλους ιμπεριαλιστές ληστές και υποβοηθούμενη από τους ντόπιους σατράπες – άρχισε με το Αφγανιστάν και κορυφώθηκε με την εισβολή στο Ιράκ. Η αποστολή της πηγαίνει πολύ πιο πέρα από την σταθεροποίηση της παραδοσιακής Δυτικής υπεροχής.
Ανακαλύπτοντας ξανά τις ενδογενείς του αποικιακές ορέξεις ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ασκήσει άμεση και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία.
Σ’ αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει χώρος ούτε για κυβερνήσεις ούτε για έθνη που αρνούνται να υποταχτούν στον αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό δεσποτισμό.
Ο ιμπεριαλισμός δικαιολόγησε τις επιθέσεις του ισχυριζόμενος ότι μάχεται την «τρομοκρατία» και ότι «εξάγει τη δημοκρατία» κινητοποιούμενος από τη θεωρία περί «σύγκρουσης πολιτισμών» και ξεκινώντας μια νέα σταυροφορία κατά του Ισλάμ. Όμως με τον όρο «τρομοκρατία» εννοούν κάθε λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα και με τον όρο δημοκρατία εννοούν τις καμουφλαρισμένες δικτατορίες που συντηρούν στις υποταγμένες αραβικές χώρες.
Οι επιτιθέμενοι, αφού νίκησαν τις εχθρικές προς αυτούς κυβερνήσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, έμειναν με την εντύπωση ότι είχαν νικήσει.
Όμως αντιθέτως έδωσαν το ερέθισμα για τη δημιουργία ακλόνητων ένοπλων αντιστασιακών κινημάτων τα οποία – κερδίζοντας όλο και μεγαλύτερη λαϊκή στήριξη – όχι μόνο προκάλεσαν μεγάλες απώλειες στους καταχτητές αλλά και ματαίωσαν όλα τα γεωστρατηγικά τους σχέδια.
Η ιρακινή αντίσταση, παρά την εχθρότητα της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», βασιζόμενη στις δικές της δυνάμεις παίζει αποφασιστικό ρόλο. Δεν έχει μόνο βάλει τις βάσεις για τη μελλοντική εθνική απελευθέρωση αλλά έδωσε και σημαντική ώθηση σε όλες τις άλλες αντιστάσεις των καταπιεζόμενων λαών του κόσμου.
Γι’ αυτό καταδικάζουμε τις επίσημες προσπάθειες να απομονωθεί η Ιρακινή Αντίσταση. Καλούμε σε απομόνωση αυτές τις προσπάθειες και να απαιτούμε να αναγνωριστεί η Ιρακινή Αντίσταση ως η μόνη νόμιμη αντιπροσώπευση του Ιρακινού λαού!
Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι, ενώ το Ιράν είναι υπο αμερικάνικη πολεμική απειλή, στηρίζει την κυβέρνηση ανδρεικέλων του Μαλίκι, που μαζί με την αμερικάνικη κατοχή, συνεχίζει να σφαγιάζει την Αντίσταση του ιρακινού λαού.
Η πολεμική κραυγή της ιρακινής Αντίστασης έδωσε παραπέρα ώθηση στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό ο οποίος, μετά από δεκαετίες ασταμάτητης Ιντιφάντα, ενέτεινε τον αγώνα του διώχνοντας τους Σιωνιστές από τη Γάζα και ψηφίζοντας εκείνες τις δυνάμεις που δεν προδίδουν τον ιστορικό στόχο της πλήρους απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.
Το Σιωνιστικό κράτος, ο Κέρβερος του ιμπεριαλισμού, επιτέθηκε ακόμη μια φορά και εισέβαλε στο Λίβανο παραβιάζοντας τους διεθνείς νόμους. Ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν το συσχετισμό δυνάμεων υπερ τους. Αντιθέτως υπέστησαν μια συντριπτική ήττα. Η Λιβανέζικη Εθνική Αντίσταση, με επικεφαλής τη Χεζμπολά, κατέκτησε μια νίκη ιστορικής και στρατηγικής σημασίας που προκάλεσε μεγάλη ζημιά στα σχέδια για τη «Νέα Μέση Ανατολή» που επεξεργάστηκαν οι ΗΠΑ και ο Σιωνισμός.
Καταδικάζουμε κάθε διεθνή προσπάθεια να αφοπλιστεί η Αντίσταση στο Λίβανο υπέρ του Ισραήλ και καταδικάζουμε τον αμερικάνικο και γαλλικό ρόλο στο να εμποδιστεί μια λύση στο εσωτερικό λιβανικό πρόβλημα με τη στήριξη μιας αντισυνταγματικής κυβέρνησης που δεν εκπροσωπεί το λαό.
Το αμερικάνικο καθεστώς τυφλωμένο ακόμη από την ύβρη των ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων του, απάντησε με κλιμάκωση της πολεμοκαπηλίας του.
Ενώ στο Αφγανιστάν το ΝΑΤΟ άρχισε μια γενοκτονική επίθεση ενάντια στις απελευθερωμένες περιοχές, στο Ιράκ οι ΗΠΑ έχουν αυξήσει τα στρατεύματα κατοχής ελπίζοντας ότι θα μπορέσουν να σταματήσουν την προέλαση της αντίστασης, να στηρίξουν την κυβέρνηση ανδρεικέλων ενώ συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις συνεργαζόμενες εθνοφυλακές στην εντεινόμενη αδελφοκτόνα σύγκρουση ανάμεσα στις διαφορετικές συνιστώσες της εθνικής κοινότητας.
Στο Λίβανο, κάτω από την αιγίδα του διαβόητου ΟΗΕ, οι ΗΠΑ και οι Σιωνιστές έχουν στείλει τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία με τα στρατεύματα τους σε μια προσπάθεια να τους αναμείξουν στα μόνιμα σχέδια τους για εξόντωση της εθνικής αντίστασης και ένταξη του Λιβάνου στην κυριαρχία τους.
Όσο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους δεν αποσύρουν τα στρατεύματα τους από τη Μέση Ανατολή, όσο δεν κλείνουν τις στρατιωτικές τους βάσεις και όσο δεν συγκρατούν τους Σιωνιστές δεν θα υπάρξει ειρήνη στην περιοχή. Κανένας λαός δεν κάνει ειρήνη με τους καταπιεστές του. Μια δίκαιη ειρήνη θα είναι δυνατή μόνο με τη νίκη των απελευθερωτικών κινημάτων. Για να νικήσουν οι αντιστάσεις χρειάζονται τη συγκεκριμένη στήριξη από όλες τις αντι-ιμπεριαλιστικές και δημοκρατικές δυνάμεις του κόσμου αλλά πρώτα απ΄ όλα πρέπει να ενοποιηθούν, να συντονιστούν και να συνεργαστούν στον αγώνα. Ο εχθρός είναι κοινός άρα και οι στόχοι τους.
Όλες οι προσπάθειες διάσπασης θα αποκρουστούν απ΄ όπου κι αν προέρχονται.
Θα παλέψουμε σκληρά για να κερδίσουμε με το μέρος μας τις δυνάμεις του αντιπολεμικού, αντικαπιταλιστικού και εργατικού κινήματος στον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική και Σιωνιστική κατοχή μέσω της μαζικής δράσης και να τις ωθήσουμε σε μια αντι-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση πλήρους υποστήριξης της Αντίστασης.
Παλεύουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο που χάραξε η Αντίσταση στην Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Λίβανο, παρέχοντας ουσιαστική στήριξη σ΄ αυτούς τους αγώνες και την ενότητα τους. Αυτή η ενότητα θα χτιστεί βήμα-βήμα μέσω ενός δικτύου αντι-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κοινής δράσης με ανοιχτή τη δυνατότητα για την υλοποίηση των ελπίδων των καταπιεζόμενων λαών στο Βορρά και το Νότο, στη Δύση και την Ανατολή: μια ενιαία διεθνής αντι-ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Κάτω η κατοχή - έξω όλα τα ξένα στρατεύματα!
Συντρίψτε το Σιωνισμό – για την πλήρη απελευθέρωση της Παλαιστίνης!
Σταματήστε το μόνιμο και προληπτικό πόλεμο της αμερικάνικης αυτοκρατορίας – όχι στις πολεμικές απειλές κατά του Ιράν και της Συρίας!
Η Ευρώπη θα πρέπει να σταματήσει την υποστήριξη της στην αμερικάνικη επιθετικότητα!
Ενάντια στις κυρώσεις του ΟΗΕ σε όσους δεν υποτάσσονται στις επιταγές της Δύσης!
Με την Αντίσταση προς ένα διεθνές αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο!

*Εκδόθηκε από το προεδρείο της συνδιάσκεψης που οργανώθηκε από την επιτροπή Ιταλίας για ένα Ελεύθερο Ιράκ στην Διεθνής Συνδιάσκεψη, στο Chianciano Terme, στην Ιταλία στις 24-25 Μάρτη 2007, στην οποία συμμετείχε και αντιπροσωπεία από το ΚΚΕ(μ-λ)

«Είτε θα δώσουμε ζωή στα νεκρά αστέρια ή ο θάνατος θα έρθει στον κόσμο μας»*


ΤΟΥΡΚΙΑ- Ανακοίνωση του TKP/M-L

Προς όλους τους εργάτες και τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου

Χαιρετίζουμε το διεθνές προλεταριάτο, τα καταπιεσμένα έθνη και λαούς, τα αδερφά κομμουνιστικά κόμματα, τα επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και όλους τους πατριώτες που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και την αντίδραση με το επαναστατικό πνεύμα του Κομμουνισμού που δοξάζεται από την 8η Συνδιάσκεψη του Κόμματος μας!
Γιορτάζουμε την 35η επέτειο της ίδρυσης του Κόμματος μας με την διακήρυξη της 8ης Συνδιάσκεψης του Κόμματος μας που καταλήγει στον θρίαμβο του Μαρξισμού-Λενινισμού-Μαοϊσμού! Η 8η Συνδιάσκεψη του κόμματος μας της οποίας η ουσιαστική ατζέντα ήταν ο Λαϊκός Πόλεμος έκανε βήματα για το προχώρημα του αγώνα μας.
Η 8η Συνδιάσκεψη του Κόμματος μας αποτελεί σημαντικό ορόσημο για τον Λαϊκό Πόλεμο που εφαρμόζεται από το Κόμμα μας που ιδρύθηκε από τον ηγέτη Σύντροφο Ιμπραήμ Καϊπάκαγια το 1972. αποτελεί την υλοποίηση των αλμάτων και του προχωρήματος το Κόμματος μας που δεσμεύεται από την πλευρά της Τουρκίας για τον αγώνα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Οι ιμπεριαλιστές που υποτίθεται ότι είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα και που θεωρούνται ότι εξουσίαζαν τον κόσμο όπως ήθελαν μέχρι χθες, δεν μπορούν να πιστέψουν την σημερινή τους απογοήτευση. Ο ανελέητος αγώνας και η αντίσταση των λαών ορθώνεται ενάντια στη λυσσαλέα ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κάτω από την ηγεσία των ΗΠΑ.
Ο τέταρτος και ο έκτος χρόνος κατοχής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν αντίστοιχα, έχουν εξελιχθεί σε τέλμα που βουλιάζει τους τυράννους εξαιτίας της αντίστασης των λαών. Στις μητροπόλεις του κόσμου, οι αλυσίδες των διαδηλώσεων των εργατών και των άλλων εργαζομένων συναντιούνται με τις εξεγέρσεις των «κολασμένων»που δυναμώνουν τη φλόγα της ανατροπής. Οι άνεμοι της ελευθερίας των λαών της Λατινικής Αμερικής τραντάζουν τα κάστρα των ιμπεριαλιστών και μεταφέρουν το σπουδαίο μήνυμα για τον σοσιαλιστικό κόσμο του μέλλοντος που προϋποθέτει την αποτίναξη της κυριαρχίας του ρεφορμισμού σήμερα. Η πορεία για την εξουσία κάτω από την ηγεσία των Μαρξιστικών-Λενινιστικών-Μαοϊκών κομμάτων κορυφώνεται. Οι νέες χώρες προστίθενται στις παλιές που πυροδοτούν τον Λαϊκό Πόλεμο. Η σημαία του Μαοϊσμού κυματίζει σε όλες τις ηπείρους. Η ιδεολογία, που θα γράψει την πορεία του αιώνα φαίνεται στην αρχή της διαδικασίας. Οι επόμενες μέρες θα αποδείξουν την ανάπτυξη αυτής της πραγματικότητας.

Προς το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και τα αδερφά Κομουνιστικά Κόμματα

Το Κόμμα μας, το ΚΚΤ(Μ-Λ), που προσπαθεί να αποτελεί μια έντιμη συνιστώσα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στην 35χρονη ιστορία του σύμφωνα με την αντίληψη του διεθνισμού, αποφάσισε να συνεχίσει τη δραστηριότητα του για το προχώρημα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και πνεύμα θυσίας στην 8η Συνδιάσκεψη του.
Η 8η Συνδιάσκεψη μας έχει ξεκάθαρο ότι η ιδεολογική πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό, τον τροτσκισμό, το ρεφορμισμό και κάθε είδους οπορτουνισμό και διαλυτική τάση δεν μπορεί να ξεχωρίζεται από την ταξική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και κάθε είδους αντίδραση. Όποιος δεν καταφέρνει να διαλύσει την κομμουνιστική ιδεολογία στη υλική πραγματικότητα της ταξικής πάλης με φτωχά επιχειρήματα, προσπαθεί να την απαξιώσει με την δημαγωγία της «αλλαγής των συνθηκών» και εκφυλίζοντας την ουσία της με νοθείες. Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας, η ιδεολογική πάλη ενάντια σε διάφορα αστικά ρεύματα, που χρησιμοποιούν κάθε ευκαιρία είναι ένα από τα πρώτα καθήκοντα μας.
Στην υλοποίηση αυτού του καθήκοντος, με την χρησιμοποίηση των πλεονεκτημάτων της επιστήμης του Μαρξισμού –Λενινισμού –Μαοϊσμού , είναι σημαντικό να τονίσουμε κάποιες αντιλήψεις κλειδιά. Η πρώτη από αυτές τις αντιλήψεις είναι ο Λαϊκός Πόλεμος που αποτέλεσε την κύρια ατζέντα της 8ης Συνδιάσκεψης του Κόμματος μας. Η στρατηγική του Λαϊκού Πολέμου, που θα πρέπει να τον υπερασπιστούμε σαν τον οικουμενικό απελευθερωτικό δρόμο των μισο-αποικιακών χωρών θα έχει έναν καθοριστικό ρόλο στο προχώρημα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης με άλματα.
Το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, που έφτασε στον 21ο αιώνα με πολλές δυσκολίες, οδηγεί την ανθρωπότητα στην καταστροφή μαζί με το ίδιο. Η μόνη δύναμη που μπορεί να το σταματήσει αυτό είναι οι επαναστάσεις κάτω από την ηγεσία του προλεταριάτου. Με την πλούσια εμπειρία του περασμένου αιώνα, οι καταπιεσμένοι λαοί του κόσμου κάτω από την ηγεσία του προλεταριάτου θα βάλουν τέλος στην κυριαρχία της βαρβαρότητας. Για αυτό και οι κομμουνιστές πρέπει να διεξάγουν έναν αγώνα που θα αναμετρηθεί με το χρόνο!

Κάτω ο ιμπεριαλισμός, ο φασισμός και κάθε είδους αντίδραση!
Ζήτω ο Μαρξισμός-Λενινισμός-Μαοϊσμός!
Ζήτω ο Προλεταριακός Διεθνισμός!

Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας / Μαρξιστικό-Λενινιστικό
Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής
Απρίλης 2007
*είναι στίχοι από ένα ποίημα του κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ

6 Απρ 2007

Κατακραυγή για τη μαζική σφαγή στο Γκαούρ

ΝΕΠΑΛ

Την Τετάρτη 21 Μάρτη στην κέντρο της κοιλάδας, στο Γκαούρ, άνοιξε μια νέα σελίδα στις πολιτικές εξελίξεις στο Νεπάλ. Εδώ και καιρό οι αντιδραστικές, φιλοβασιλικές και με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών, κύρια των ΗΠΑ και της Ινδίας, δυνάμεις υποκινούν διάφορες συγκρούσεις εκμεταλλευόμενες το πολιτικό κενό που υπάρχει στη χώρα και την αδυναμία των αστικών κομμάτων και της σημερινής κυβέρνησης να ελέγξουν την κατάσταση.
Στο Γκαούρ, την ίδια μέρα και ώρα, οργανώθηκαν δύο διαφορετικές πολιτικές συγκεντρώσεις. Τη μία τη διοργάνωσε μια φιλοβασιλική μετωπική οργάνωση των Μαντέζις (εθνική κοινότητα που αφυπνίστηκε τελευταία στον Νότο και ζητά περισσότερη αυτονομία) και την άλλη η μετωπική οργάνωση του ΚΚΝ(Μ) στην περιοχή των Μαντέζις. Εγιναν κάποιες μικροσυμπλοκές που αποτέλεσαν το έναυσμα για την πραγματική σφαγή 29 ατόμων, 25 από τα οποία ήταν μέλη του ΚΚΝ(Μ).
Υπάρχουν καταγγελίες ότι χρησιμοποιήθηκαν συμμορίες του υποκόσμου, ντόπιες αλλά και από την Ινδία. Εκτός από αυτούς που πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ, οι υπόλοιποι ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου. Τις γυναίκες, αφού τις βίασαν ομαδικά, τις ακρωτηρίασαν (έκοψαν το στήθος τους -ένα έγκλημα «παραδειγματικής» βαρβαρότητας). Υπήρξαν άτομα που βρέθηκαν μέχρι και 8 χιλιόμετρα μακρύτερα (αφού δολοφονήθηκαν πετάχτηκαν στα κανάλια της περιοχής). To KKN(M) καταγγέλλει ότι αγνοείται η τύχη 50 μελών του.
Την Παρασκευή 23/3 έγινε η κηδεία των αγωνιστών σε μια ανοιχτή οργισμένη συγκέντρωση στο Κατμαντού και σε άλλες πόλεις με τη συμμετοχή και ένοπλων ανταρτών που βγήκαν από τα στρατόπεδα. Χιλιάδες λαού συμμετείχαν και απαίτησαν να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Γεγονός είναι ότι αυτή η σφαγή επιταχύνει τις διεργασίες και θα καθορίσει τις εξελίξεις στο άμεσο μέλλον στο Νεπάλ. Τις τελευταίες ώρες, μέσα στο βαρύ κλίμα που δημιούργησε η σφαγή και ύστερα από ένα αυστηρό τριήμερο τελεσίγραφο των Μαοϊκών προς την κυβέρνηση, στο οποίο απείλησαν την έναρξη μαζικών διαδηλώσεων, διεξάγονται διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση της προσωρινής κυβέρνησης. Τόσο η συγκρότηση προσωρινής κυβέρνησης όσο και ο καθορισμός των εκλογών για τη συντακτική συνέλευση έχουν καθυστερήσει με ευθύνη της κυβέρνησης και των αντιδραστικών δυνάμεων που προσπαθούν να εκτρέψουν τις εξελίξεις.

Μαζική αντιπολεμική κραυγή από όλο τον κόσμο

Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν και φέτος στις 17 του Μάρτη κατά του πόλεμου στο Ιράκ. Στην Αμερική πραγματοποιήθηκαν χίλιες (!) διαδηλώσεις και αποκλεισμοί γραφείων στρατολόγησης σε διάφορες πόλεις: τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Αντζελες, το Πόρτλαντ, τη Βοστόνη. Πιο μαζική αυτή στην Ουάσινγκτον, όπου πάνω από 50.000 διαδηλωτές πορεύτηκαν προς το Πεντάγωνο. Ο αμερικανικός λαός καταδίκασε τον πόλεμο στο Ιράκ, την πολιτική της κυβέρνησης Μπους και απαίτησε την επιστροφή των στρατευμάτων από τη μακρινή αυτή χώρα, ακριβώς όπως είχε κάνει και το 1967, όταν απαιτούσε την επιστροφή των στρατευμάτων από το Βιετνάμ.
Μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν και σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, με πιο μαζική αυτή της Μαδρίτης (400.000). Παντού, σε όλο τον κόσμο, στην Αυστραλία, στην Ιαπωνία, στη Μαλαισία, στη Νότια Κορέα, στη Χιλή, στην Αργεντινή, στην Ισπανία, στη Βρετανία, την Κοπεγχάγη, τη Γερμανία, τη Βιέννη, την Πράγα, την Ιταλία, την Τουρκία, την Ελλάδα, την Κύπρο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ένωσαν τις φωνές τους ενάντια στην κατοχή του Ιράκ. Καταδίκασαν τη δολοφονική πολιτική των σιωνιστών που χτίζουν το τείχος στα παλαιστινιακά εδάφη. Απαίτησαν από τις κυβερνήσεις τους να σταματήσουν να παρέχουν οποιαδήποτε βοήθεια στις ΗΠΑ για να αιματοκυλούν τους λαούς σε όλο τον κόσμο. Απαίτησαν τον τερματισμό αυτού του πολέμου, του οποίου τα θύματα δεν έχουν τελειωμό. Είπαν «όχι» σε κάθε πόλεμο, τωρινό και μελλοντικό. Σε πολλές χώρες , όπως Γερμανία, Αγγλία, Τουρκία, Φιλιππίνες και Βραζιλία, ενεργός ήταν η συμμετοχή μαζικών κοινωνικών οργανώσεων που συναπαρτίζουν την ILPS, οι σημαίες της οποίας κυμάτισαν μέσα στις διαδηλώσεις.

Συνέδριο- «δεξίωση» της ΓΣΕΕ στον Αστέρα

Στον Αστέρα Βουλιαγμένης, όπως ακριβώς αρμόζει σε μια εργοδοτική… μη κυβερνητική οργάνωση στην οποία σταδιακά μετεξελίσσεται η ΓΣΕΕ, πραγματοποιήθηκε το 33ο Συνέδριό της.
Ηταν μια συνηθισμένη μέρα για το πολυτελές ξενοδοχείο της Βουλιαγμένης. Λουσάτα αυτοκίνητα, κοστούμια και γραβάτες να περιφέρονται σαν να επρόκειτο για μια συνάντηση του επιχειρηματικού κόσμου. Το ενδιαφέρον των τραπεζών και των εταιριών, της Εθνικής Τράπεζας, του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, της Cosmote, της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ. δικαιολογημένο. Στη συνεργασία και στο διάλογο με τη γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ προσβλέπουν, άλλωστε, για να περάσουν όλο το αντεργατικό πακέτο που έχουν στο συρτάρι. Με τις «ευγενικές» χορηγίες αυτών των εταιριών χρηματοδοτήθηκε το συνέδριο της… κορυφαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων και της εργατικής τάξης της χώρας.
Μόνο που ήταν σχεδόν απόντες οι εργαζόμενοι και οι εργάτες απ’ το συνέδριο. Αφού όλα τα επίσημα συνδικαλιστικά στελέχη που παραβρέθηκαν έχουν προ πολλού πάρει διαζύγιο με τη μισθωτή εργασία. Οπως διαζύγιο έχουν πάρει και από τις αγωνίες, τις ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζομένων. Δεν τους το επιτρέπουν, άλλωστε, τα «νέα» τους καθήκοντα: να χαριεντίζονται με την εργοδοσία και την εκάστοτε κυβέρνηση, να αιτιολογούν τα «αναγκαία μέτρα» ενάντια στο λαό, να καλλιεργούν αισθήματα μειωμένων προσδοκιών στους εργαζόμενους, να ρουσφετολογούν, να προωθούν τα κυρίαρχα συμφέροντα.
Αντ’ αυτού δεν έλλειπαν υψηλά προσκεκλημένα πρόσωπα, όπως ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Να φλυαρούν για «μεταρρυθμίσεις» και «εκσυγχρονισμούς» που οδηγούν στην απορύθμιση της εργασίας και σε αναχρονισμούς την κοινωνική ζωή. Ούτε που θα περνούσε ποτέ από το μυαλό τους να επιχειρήσουν να βρεθούν σε μια πραγματική εργατική συνάθροιση. Ούτε θα διανοούνταν, βέβαια, ποτέ μια πραγματική εργατική συγκέντρωση να τους προσκαλέσει
Αυτή η «ευχάριστη» συνάθροιση της εργατικής αριστοκρατίας στον Αστέρα της Βουλιαγμένης επιβεβαίωσε, για μια ακόμη φορά, την επικράτηση της καθεστωτικής αερολογίας στις κυρίαρχες παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ. Δυστυχώς επιβεβαίωσε και την προσποιητή επαναστατικότητα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, την επίπλαστη αγωνιστικότητα του ΣΥΝ.
«Καλυτέρευση της θέσης των εργαζομένων, περιορισμός των κοινωνικών ανισοτήτων, διεύρυνση της απασχόλησης, ανάπτυξη και ευημερία». Δε χρειαζόταν το συνέδριο της ΓΣΕΕ για να ειπωθούν όλα αυτά. Καλυπτόμαστε επαρκώς με τις ομιλίες του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μήπως η συνδικαλιστική ηγεσία, σε αντίθεση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα εννοεί; Αυτό ακριβώς φοβόμαστε. Γιατί με όλη αυτήν την «κοινωνικά ευαίσθητη» φρασεολογία κινείται ο αντεργατικός οδοστρωτήρας πάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Με αυτή τη φρασεολογία η ΓΣΕΕ προσυπέγραψε τη διετή Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (με κατώτερο μισθό στα 626 ευρώ μεικτά). Με αυτή τη φρασεολογία έγιναν οι ιδιωτικοποιήσεις, καταργήθηκε η μονιμότητα στις ΔΕΚΟ, έγιναν απολύσεις, μειώθηκε το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων, ξεπουλήθηκαν αγώνες. Ούτε ανατροπή της κυβερνητικής-αντεργατικής πολιτικής, ούτε σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, ούτε αυξήσεις στο κόστος της ζωής, ούτε μια αντικυβερνητική αιχμή. Πώς να μην έχει χορηγίες από τις εταιρίες το συνέδριο;
Φταίνε, όμως, οι κυρίαρχες παρατάξεις, φταίει ο κόσμος που τις ψηφίζει. Ομως, οι κυρίαρχες παρατάξεις δεν είναι κυρίαρχες απλά επειδή τις ψηφίζει ο κόσμος (ποιος κόσμος, άλλωστε, αυτός είναι έξω από τα συνδικάτα). Ο κόσμος τις ψηφίζει γιατί είναι… κυρίαρχες. Οχι μόνο ποσοτικά αλλά και «ποιοτικά». Είναι οι θεσμοθετημένοι «επιστάτες» της εργατικής τάξης και έχουν τη στήριξη της εξουσίας. Εκεί βρίσκεται η δύναμή τους.
Οι «άλλες» δυνάμεις εντός της ΓΣΕΕ αναπαράγουν τη λογική του εκπροσώπου και συνομιλητή ή της «αντιπαράθεσης και αντεπίθεσης στο σύστημα» ερήμην των εργαζόμενων μαζών. Εστω στην πιο αγωνιστική της εκδοχή. Αλλοι φανερά και απροκάλυπτα (ΣΥΝ), άλλοι με μπόλικη ταξική ρητορεία. Γιατί είναι κομματική υπόθεση η αντίσταση και ο αγώνας.
Ενα παράδειγμα αρκεί: 120 περίπου φοιτητές φτάνουν με πούλμαν στον Αστέρα Βουλιαγμένης για να διαμαρτυρηθούν για την απαράδεκτη στάση της ΓΣΕΕ απέναντι στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Στάση που, επί της ουσίας, στηρίζει την κυβέρνηση. Ποια ήταν η αντίδραση των αρχοντοσυνδικαλιστών της ΓΣΕΕ; Κλούβες και ΜΑΤ απέναντι στους φοιτητές. Κλειστό το συνέδριο για την αγωνιζόμενη νεολαία (να περάσουν αύριο!). ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΕΣΑΚ αποφασίζουν στο προεδρείο να μην τους δεχτούν γιατί δεν υπήρχαν φοιτητές από όλες τις παρατάξεις! Φταίνε, λοιπόν, αυτοί που ήρθαν γι’ αυτούς που δεν ήρθαν να διαμαρτυρηθούν!
Από την άλλη, μέλη του ΠΑΜΕ «ορμούν» στο βήμα του συνεδρίου τη στιγμή που άρχιζε την ομιλία του ο «πουλημένος» γενικός γραμματέας ευρωπαϊκών συνδικάτων Τζον Μονκς. Για τα μέλη του ΠΑΜΕ, βλέπετε, η υποταγμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ εδρεύει πολύ πιο μακριά.

Το στοίχημα των γενικών συνελεύσεων πρέπει να ξανακερδηθεί!

Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη

Οι τελευταίες δύο εβδομάδες πριν από το Πάσχα κύλησαν με αρκετό ενδιαφέρον στις σχολές του ΑΠΘ και των ΤΕΙ. Οσον αφορά τις γενικές συνελεύσεις, είναι γεγονός πως αρκετές κερδήθηκαν από τη ΔΑΠ η οποία, αξιοποιώντας κατάλληλα την κινδυνολογία περί χαμένου εξαμήνου και εξεταστικής, κατάφερε να δημιουργήσει ρήγματα στο μπλοκ των καταλήψεων. Το «ενδιαφέρον» είναι ότι σε αυτό συνέβαλε και η στάση της ΠΚΣ η οποία, σε κομβικές σχολές όπως οι Πολιτικοί Μηχανικοί και η Ιατρική, αποχώρησε από τα κοινά πλαίσια αγώνα όπου ως τώρα συμμετείχε, προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι τα πλαίσια αυτά δεν καταδικάζουν τους «κουκουλοφόρους» και άλλες τέτοιες ευφάνταστες δικαιολογίες που κάθε άλλο παρά ταιριάζουν σε δυνάμεις που υποτίθεται πως στηρίζουν τον αγώνα των φοιτητών. Ταυτόχρονα, κυρίαρχα από την ΠΚΣ -αλλά όχι μόνο- έχει αρχίσει να προβάλλεται καθαρά η γραμμή «Ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά», «δεν θα εφαρμοστεί», «θα καταργηθεί στην πράξη» κ.ά. Γραμμή που είναι αντίθετη σε σχέση με αυτό που τόσες βδομάδες παλεύει το φοιτητικό κίνημα, δηλαδή την ανατροπή και απόσυρση του νόμου πλαισίου. Η συνειδητή αυτή προσπάθεια γίνεται κυρίαρχα για να κλείσουν οι κινητοποιήσεις και να μετατεθεί ο αγώνας δήθεν για το μέλλον μέσα στα τμήματα και τις συγκλήτους. Το παρεπόμενο όλου αυτού είναι και η ακατάσχετη εκλογολαγνεία η οποία προβάλλεται με τη μορφή της «αλλαγής συσχετισμού». Σε καμία περίπτωση τέτοιες λογικές δεν βοηθάνε τον αγώνα των φοιτητών να προχωρήσει, ίσα ίσα τον υπονομεύουν τη δύσκολη αυτή περίοδο.
Τέλος, οι πορείες που πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη 22 και την Τετάρτη 28 Μάρτη είχαν από 1.500 άτομα περίπου, κάτι που ήταν αναμενόμενο στη βάση του κλίματος των συνελεύσεων. Το μεγάλο στοίχημα που μπαίνει, λοιπόν, για μετά το Πάσχα για τους αγωνιστές του κινήματος είναι να παλέψουν με όλες τους δυνάμεις να ξανακερδίσουν όλες τις συνελεύσεις 16, 17 και 18 Απρίλη με αγωνιστικά πλαίσια. Να τεθεί ξανά επιτακτικά το ζήτημα της ανατροπής του νόμου πλαισίου και να μπούνε στο περιθώριο οι αντιλήψεις που υπονομεύουν αυτό τον αγώνα. Οι δυνάμεις του κινήματος είναι αστείρευτες και η νεολαία έχει ουκ ολίγες φορές αποδείξει πως μπορεί να εκπλήσσει θετικά με τις αντοχές και με τις δυναμικές διαθέσεις της.

Μα η ζωή, λεχώνα, ελπίδες γέννησε

Η δίκη των 49 συλληφθέντων στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 8ης Μάρτη συνεχίζεται στο ακροατήριο του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Μέχρι στιγμής έχουν εξεταστεί οι 4 από τους 5 μάρτυρες κατηγορίας, άνδρες των ΜΑΤ, άλλοι επικεφαλής και άλλοι όχι των διμοιριών που συμμετείχαν στη βίαιη επίθεση κατά των διαδηλωτών. Κατά τη διάρκεια της κατάθεσής και απαντώντας σε ερωτήσεις είτε της έδρας είτε των συνηγόρων υπεράσπισης έπεσαν σε πλείστες αντιφάσεις ως προς την απόδοση και τη στοιχειοθέτηση των συγκεκριμένων κατηγοριών στους συλληφθέντες αλλά και ως προς την εξέλιξη αυτή καθαυτή των γεγονότων της μέρας εκείνης. Έκδηλη είναι η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί σε όλους, όσοι συμμετέχουν στη δίκη ή απλώς την παρακολουθούν πως το κατηγορητήριο και όλη η προανακριτική διαδικασία είναι κατασκευασμένα και καμία από τις κατηγορίες δε ευσταθεί. Η δίωξη που βασίστηκε στις προανακριτικές καταθέσεις τους ότι οι 49 με πέτρες, ξύλα, βαριοπούλες και καδρόνια επιτίθονταν στα ΜΑΤ καταρρέει καθώς αποδεικνύεται πως οι συλληφθέντες είχαν δεχτεί συντονισμένη επίθεση από διμοιρίες που βρίσκονταν πίσω από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και ταυτοχρόνως από διμοιρίες που βρίσκονταν στη συμβολή Πανεπιστημίου Βασ. Σοφίας. Όσον αφορά βέβαια τα παραπάνω πειστήρια (πέτρες, ξύλα κ.λπ) αυτό που προέκυψε είναι ότι αυτά, κατά την προσφιλή μέθοδο της ασφάλειας, αυτά περισυλλέγονται με περισσή σπουδή για να αποδοθούν στη συνέχεια στους μελλοντικούς συλληφθέντες. Στη δίκη αυτή, και ενώ ολοκληρώνεται σχεδόν η εξέταση των μαρτύρων κατηγορίας, αυτό δεν μπόρεσε να γίνει. Βέβαια ακούστηκαν και τα ευτράπελα του τύπου “τους περικυκλώσαμε για να τους προστατεύσουμε” και “η διμοιρία εισχώρησε (!!!) μέσα σε μια ομάδα 300 ατόμων”... Τώρα, πώς εξηγείται μετά την “εισχώρηση” να προκύπτουν 40 περίπου τραυματίες και άλλοι 15-16 από τους κατηγορούμενους με ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένες μύτες, χέρια και πλευρά, γι' αυτό οι μάρτυρες κατηγορίας δεν μπόρεσαν να δώσουν μια πειστική εξήγηση ούτε και όταν έθεσε την ερώτηση η πρόεδρος του δικαστηρίου. Κατά τα άλλα προσπάθησαν να παρουσιάσουν την εικόνα πως οι δυνάμεις καταστολής δρουν καθ όλα νόμιμα και έχουν ειρηνική συμπεριφορά.
Ενδιαφέρον όμως έχει μια άλλη πλευρά της δίκης αυτής. Η πλευρά της στάσης των κατηγορουμένων. Που οι ίδιοι, απευθυνόμενοι προς το δικαστήριο, αποκαλούνται συναγωνιστές και όχι συγκατηγορούμενοι, που θέτουν ερωτήσεις προς τους μάρτυρες κατηγορίας και εντοπίζουν με εύστοχο τρόπο τις αντιφάσεις τους. Που εκφράζουν κρίσεις για τις καταθέσεις των ματρύρων – ανδρών των ΜΑΤ. Που ζητούν και παίρνουν το λόγο από την έδρα και με μεστό, συγκροτημένο γλώσσα καταγγέλλουν τις πάμπολλες παραβιάσεις κάθε νομιμότητας από πλευράς των δυνάμεων καταστολής όχι ειδικά απέναντί τους αλλά απέναντι σε όλους τους διαδηλωτές. Που καταγγέλλουν τη ρίψη χημικών, την αφαίρεση των διακριτικών από τις στολές των ΜΑΤ, που καταγγέλλουν την καταπάτηση στο πρόσωπό τους των δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων μας. Που κάνουν, τελικώς, χρήση των δικονομικών δικαιωμάτων τους για να τα καταγγείλουν όλα αυτά. Αυτά δείχνουν πως έχουμε μια νεολαία που δεν αφήνει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της σε άλλους. Που επιμένει και που προβάλλει τη συλλογικότητα ενάντια στην ατομική στάση. Που έχει βιώσει το δίκαιο του αγώνα της και το διεκδικεί, δεν κάνει πίσω. Που αναδεικνύει τα κέρδη της από την ανάπτυξη των κινηματικών και αγωνιστικών διαδικασιών και ανοίγει νέους δρόμους, κόντρα σ' αυτούς που πριν λίγο καιρό τους έλεγαν βολεμένους, τεχνοκράτες και άλλα συναφή.
Αυτή την περήφανη στάση πραγματικά την απολαύσαμε.