Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

29 Φεβ 2012

Από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου στην ποινικοποίηση και απαγόρευση των διαδηλώσεων

Σε μια ακόμα πιο σκληρή, αντιδραστική και αντιδημοκρατική τροχιά –μέσα στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής «μας» δημοκρατίας– κινείται η επίθεση του συστήματος και της πολιτικής του διαχείρισης απέναντι στα μέσα πάλης που διαθέτει ο λαός για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, την ίδια του τη ζωή και το μέλλον του. Αυτό απαιτεί η νέα φάση της συνολικότερης επίθεσης του συστήματος στην οποία έχουμε μπει το τελευταίο δίχρονο, επίθεση η οποία δεν «πιάνει πάτο»!
Το ένα μετά το άλλο τα μέσα πάλης του λαού βρίσκονται στο στόχαστρο του συστήματος. Τον περασμένο Αύγουστο κατάργησε οριστικά το πανεπιστημιακό άσυλο με το νόμο που ψηφίστηκε, από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, «για τις αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία των ΑΕΙ-ΤΕΙ». Ενα λαϊκό δικαίωμα και μέσο προστασίας της διακίνησης ιδεών και της πάλης το οποίο ήδη απ΄ το 2007, με το Νόμο-Πλαίσιο της Γιαννάκου, είχε δεχθεί σοβαρό πλήγμα. Ποινικοποίησε τις μαθητικές καταλήψεις όταν αυτές ξεσπούσαν, με αστυνομική «παρουσία» και τρομοκρατία. Στοχοποιούσε τα «μπλόκα» αγροτών και κατοίκων. Ολοένα και συχνότερα, και ταχύρρυθμα, η αστική ταξική του δικαιοσύνη κήρυσσε «παράνομες και καταχρηστικές» απεργίες κλάδων εργαζόμενων. Οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων «αγγίζουν τα όρια» του τρομο-νόμου. Τώρα ήρθε η σειρά κι οι διαδηλώσεις ν’ αντιμετωπιστούν και νομοθετικά και πιο ριζικά. Γιατί αντιμετωπίζονται ήδη με ΜΑΤ, χημικά, ομάδες ΔΙΑΣ και καταστολή. Αλλά αυτό φαίνεται πως για το σύστημα δεν φτάνει!
Ετσι, με πρόσχημα και τις καταστροφές που έγιναν την Κυριακή 12/2, ημέρα όπου εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωναν επί ώρες στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στο λεγόμενο «Μνημόνιο-2», επισπεύδεται η «αναμόρφωση της νομοθεσίας» (sic) που αφορά τη λεγόμενη «ρύθμιση» της διεξαγωγής των διαδηλώσεων.
Ενώ το έδαφος «προετοιμαζόταν» όλο το προηγούμενο διάστημα από στελέχη του συστήματος, όπως ο δήμαρχος Καμίνης, η Μπακογιάννη ή ο Παπουτσής, ευρεία κυβερνητική σύσκεψη που έγινε στο Μαξίμου υπό τον Παπαδήμο, στις 15/2, αποφάσισε να προχωρήσει στην κατεύθυνση του περιορισμού, των απαγορεύσεων και της επιβολής όρων για την πραγματοποίησή τους στο κέντρο της Αθήνας.
Σύμφωνα με την «αναμόρφωση» αυτή, και για όλες τις διαδηλώσεις εκτός αυτών που διοργανώνουν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, της πορείας του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς:
• Θα απαιτείται από τους διοργανωτές έγγραφη άδεια από την αστυνομία και τη δημοτική αρχή 5 ημέρες πριν από τη διεξαγωγή της διαδήλωσης.
• Οι διαδηλώσεις αυτές θα πρέπει να καταλαμβάνουν υποχρεωτικά μία λωρίδα κυκλοφορίας.
• Οι διοργανωτές θα πρέπει να συνεργάζονται με την αστυνομία για τη διασφάλιση της «τάξης και της περιφρούρησης». Σε περίπτωση που δεν ζητήσουν από την αστυνομία πρόσθετα «μέτρα περιφρούρησης», αναλαμβάνουν την ευθύνη της αποζημίωσης, εάν υπάρξουν φθορές και καταστροφές.
Σε διαφορετική περίπτωση, οι διαδηλώσεις θα απαγορεύονται! Καλείται δηλαδή ο αγωνιζόμενος λαός να ζητήσει πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης και «άδεια» απ’ τον ίδιο τον… αντίπαλό του! Το σύστημα της εκμετάλλευσης, δηλαδή, τις κυβερνήσεις και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους.
Εύλογα γεννιούνται διάφορα ερωτήματα. Τι θα γίνει, άραγε, στην περίπτωση όπου ένα σωματείο εργαζομένων επιθυμεί να διαδηλώσει στο κέντρο της Αθήνας; Τι θα γίνει σε περίπτωση όπου απεργοί ενός εργασιακού χώρου ή ενός κλάδου επιθυμούν να διαδηλώσουν; Θα τους «καλύψουν» άραγε η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ ή… το ΠΑΜΕ; Θα ζητήσουν τη σχετική άδεια απ’ την αστυνομία και θα υπακούσουν στους όρους που τίθενται ή όχι; Κι αυτή θα τη δώσει; Και με ποια «κριτήρια»; Τι θα γίνει όταν μαθητικοί ή φοιτητικοί σύλλογοι ή επιτροπές κατοίκων, ανέργων, από διάφορες συνοικίες επιθυμούν επίσης να διαδηλώσουν στο κέντρο της Αθήνας; Θα κληθούν να αποδεχτούν τους όρους της αστυνομίας και να «συνεργαστούν» μαζί της, διαφορετικά η διαδήλωση θα απαγορευτεί και θα χτυπηθεί; Θα μπορεί να χτυπηθεί «εύκολα», ειδικά αν είναι μαζική και αποφασιστική; Ποια θα είναι η στάση απέναντι σε πρωτοβουλίες πολιτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων σε περίπτωση που δεν «ζητήσουν άδεια» και δεν αποδεχτούν τους όρους που τίθενται; Πώς θ’ αντιμετωπιστεί η εξέλιξη αυτή από πλευράς του μαζικού λαϊκού κινήματος; Ερωτήματα «ανοικτά», που θα απαντιούνται ή θα επιχειρείται ν’ απαντηθούν σε αναλογία με τη φάση συγκρότησης, μαζικοποίησης και πολιτικοποίησης του κινήματος που «μαθηματικά» θα αναπτύσσεται.
Στη σημερινή φάση οφείλουμε σθεναρά και αποφασιστικά να υπερασπίσουμε ξανά και ξανά, και έμπρακτα, το δικαίωμα του λαού στη διαδήλωση. Και ν’ αντισταθούμε και σ’ αυτού του τύπου την «εκτροπή».
Κάτω τα χέρια από τις διαδηλώσεις!

Κατάργηση των ΟΕΚ και ΟΕΕ σημαίνει κατάργηση δικαιωμάτων για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους

Στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε και να συνομιλήσουμε με εργαζόμενους στους υπό κατάργηση Οργανισμούς Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας. Οι συζητήσεις μαζί τους ήταν άκρως αποκαλυπτικές και κατέδειξαν ότι καμιά εξέλιξη σε οποιονδήποτε κλάδο δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους, αφού κανένας εργαζόμενος δεν μένει τελικά ανεπηρέαστος. Ετσι, το κλείσιμο των δύο οργανισμών δεν αφορά μόνο τους περίπου 1.400 εργαζόμενους σ’ αυτούς.
Αφορά τους γονείς των 2.000 παιδιών που φιλοξενούνται στους 25 βρεφονηπιακούς σταθμούς του ΟΕΕ.
Αφορά όλους όσοι πήραν στεγαστικά-κατασκευαστικά δάνεια με επιδότηση επιτοκίου. Πολλοί από τους δικαιούχους αντιμετώπιζαν ήδη πρόβλημα στην αποπληρωμή τους, λόγω ανεργίας και συρρίκνωσης των μισθών τους. Αντιλαμβανόμαστε πόσο πιο τραγικά θα γίνουν τα πράγματα έτσι και τα δάνεια αυτά περάσουν στις τράπεζες.
Αφορά τις 58.000 οικογένειες που δικαιούνταν επιδότηση ενοικίου και τώρα τη χάνουν.
Αφορά όσους προσδοκούσαν, με την κατασκευή εργατικών κατοικιών, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στέγασής τους και τώρα βλέπουν τις ελπίδες τους να διαψεύδονται (20 οικισμοί πανελλαδικά, 1.300 κατοικίες).
Τις χιλιάδες οικογένειες που εντάσσονταν στα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού και που τώρα χάνουν τη μοναδική δυνατότητά τους για διακοπές.
Οσους έπαιρναν δελτία θεατρικών χειμερινών και θερινών παραστάσεων και κουπόνια αγοράς βιβλίων, μια ελάχιστη συνεισφορά στη μόρφωση και στην ψυχαγωγία. Και φυσικά οι αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και στον τομέα της κατασκευής και στον τομέα του εσωτερικού τουρισμού (ξενοδοχειακές μονάδες, μονάδες επισιτισμού, μεταφορές κ.λπ.), όπου θα χαθούν θέσεις εργασίας.
Ολες αυτές οι παροχές δεν χαρίστηκαν στους εργαζόμενους. Αντίθετα, κερδήθηκαν ύστερα από σκληρούς αγώνες και θυσίες. Αποτελούν, μαζί με το μισθό, ένα απειροελάχιστο τμήμα από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν την κοινωνία.
Και φυσικά τίθεται ένα ζήτημα με την ακίνητη περιουσία των δυο οργανισμών - 176 κτίρια του ΟΕΕ, αξίας περίπου 1.000.000.000 ευρώ, που αναμένεται να εκποιηθούν, και 700.000.000 ευρώ τα αποθεματικά των δύο ταμείων.
Τους μόνους που δεν αφορά αυτή η εξέλιξη είναι τους εργοδότες, οι οποίοι απαλλάσσονται πλήρως από τις εισφορές (2% συνολικά και προς τους δυο οργανισμούς) είτε συγχωνευτούν οι δύο είτε δημιουργηθεί νέος οργανισμός είτε υπαχθούν στον ΟΑΕΔ.
Οσο για τους 1.400 εργαζόμενους που απασχολούνταν στους δυο οργανισμούς, το μέλλον τους είναι αβέβαιο: Θα μεταταχθούν σε άλλες υπηρεσίες; Θα συνταξιοδοτηθούν; Θα μπουν σε εφεδρεία; Ή μήπως θα απολυθούν, για να συμβάλουν στον επιδιωκόμενο στόχο των 15.000 λιγότερων δημοσίων υπαλλήλων μέσα στο 2012;
Οι εργαζόμενοι διάλεξαν το δρόμο του αγώνα. Και εκεί τους βρήκαμε κι εμείς. Στις συγκεντρώσεις τους, στις απεργίες, στις πορείες, στο συλλαλητήριο στις 19 Φλεβάρη, στις εκδηλώσεις των πρωτοβουλιών γειτονιάς. Το πανελλαδικό σωματείο τους δεν αρκούσε για να εκφράσει την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων. Εφτιαξαν και συντονιστικές επιτροπές σε κάθε πόλη. Επιδίωξαν να συμμετέχουν και γονείς σε αυτές. Και δήλωναν αποφασισμένοι να συνεχίσουν μέχρι τη νίκη.
«Η κατάργηση των δύο οργανισμών, ΟΕΕ και ΟΕΚ, επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι καταργείται το όποιο κράτος πρόνοιας. Οι εισφορές των εργαζομένων που ανταποδοτικά τούς έδιναν τη δυνατότητα σε κοινωνικές παροχές λεηλατούνται χωρίς έλεος από την κυβέρνηση και το ανθελληνικό μνημόνιο. Πρέπει να αντισταθούμε όλοι σύσσωμοι σ’ αυτές τις φασιστικές αποφάσεις και ν’ αγωνιστούμε μέχρι τη νίκη, μέχρι την ανατροπή αυτής της πολιτικής». Ελλη Κουρτέση, εργαζόμενη στο βρεφονηπιακό σταθμό Εργατικής Εστίας Θεσσαλονίκης.
Δυστυχώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφάσισαν για άλλη μια φορά να επιλέξουν τη συνδιαλλαγή, την ταξική συνεργασία. Σε επίπεδο ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και στο πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου» συναίνεσαν πλήρως στη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους, δηλαδή στη μείωση ή απαλλαγή της εργοδοσίας από τις εισφορές σε ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, ΟΕΚ, ΟΕΕ κ.ά., βάζοντας ουσιαστικά το πρώτο λιθαράκι για την κατάργησή τους. Σε επίπεδο σωματείου αποφάσισαν να αναστείλουν τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν κλίμα εφησυχασμού στους εργαζόμενους και επικαλούμενοι δέσμευση του υπουργού Εργασίας Γ. Κουτρουμάνη ότι οι δυο οργανισμοί θα μεταφερθούν στον ΟΑΕΔ και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα για τους εργαζόμενους.

Καταργούνται οι οργανισμοί Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας
Ασύμβατη η ύπαρξή τους με τη σημερινή ξέφρενη λαίλαπα του συστήματος

Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή της κατάργησης των ΟΕΚ - ΟΕΕ, τόσο αναφορικά με την ουσία της ύπαρξής τους όσο και σε επίπεδο συμβολισμού. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, πρέπει άμεσα να εξαναγκαστούν σε μια ζωή μέσα στην καταφρόνια και στη μιζέρια και να ξεχάσουν κάθε έννοια δικαιώματος, όπως αυτό της κατοικίας ή των διακοπών και της διασκέδασης.
Φυσικά και δεν αποτελεί έκπληξη η κατά προτεραιότητα αυτή επιλογή τόσο των τροϊκανών όσο και της κυβέρνησής τους. Άλλωστε, όσο και αν διάφοροι αμετανόητοι συνεχίζουν να κλαψουρίζουν για το «'κράτος πρόνοιας» που καταρρέει, η βασική γραμμή πλεύσης του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού κόσμου ήταν ήδη εδώ και κάποιες δεκαετίες δεδομένη. «Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» ούτε φυσικά υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει πέρα από τα όνειρά τους. Και κάθε τι που αναγκάστηκε να παραχωρήσει στο διάβα των χρόνων υπήρξε αποτέλεσμα σκληρής και συχνά αιματηρής ταξικής σύγκρουσης.
Τι και αν για δεκαετίες παρακρατούνται χρήματα από τους μισθούς και τα μεροκάματα των εργατών για τους οργανισμούς αυτούς. Με κυνισμό ανακοινώνουν πλέον ανοιχτά ότι μόνο ένα μικρό μέρος τους κατευθυνόταν προς τους σκοπούς για τους οποίους οι ΟΕΚ - ΟΕΕ δημιουργήθηκαν, ενώ το μεγαλύτερο κατευθυνόταν σε άλλους δρόμους. Κάτι περίπου σαν την κράτηση για κύρια σύνταξη των δημοσίων υπαλλήλων που επιβλήθηκε με τον «νόμο Σιούφα» το 1992 και που καταλήγει ως φορολογικό έσοδο του κράτους, όπως η κοινή άμεση φορολογία.
Έχουν μάλιστα και το θράσος οι καταργούντες τους οργανισμούς αυτούς να δηλώνουν ότι δήθεν «το έργο τους θα ανατεθεί σε άλλους φορείς», όπως έγινε ήδη με τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) η κατάργηση του οποίου προηγήθηκε. Η εξήγησή τους αυτή βρίσκεται στο ότι, όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσουν να λεηλατούν το εργατικό εισόδημα οι ανάλογες κρατήσεις, παρά την κατάργηση των φορέων και του σκοπού για τους οποίους υποτίθεται ότι γίνονται!
Η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι με την πάλη τους επέβαλαν στο κράτος μια υποχώρηση από μεριάς του κεφαλαίου: το να δικαιούνται να αποκτήσουν ένα σπίτι με χαμηλό τρόπο αποπληρωμής του ή ακόμα και δωρεάν (διά κληρώσεως). Πρόκειται για «πολυτέλεια» (ανεξάρτητα αν την έχει προπληρώσει με τη δουλειά του κάθε εργαζόμενος-δικαιούχος) που το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να ανέχεται πλέον. Γι' αυτό και την καταργεί. Ομοίως, σύμφωνα πάντα με τη λογική και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, πού ακούστηκε οι εργάτες και οι εργαζόμενοι να δικαιούνται δωρεάν ή φτηνές διακοπές ανά τη χώρα καθώς και δωρεάν ή φθηνά εισιτήρια για τον κινηματογράφο και το θέατρο; Αυτά είναι προνόμια για λίγους και εκλεκτούς και όχι για την πλέμπα.
Εκατοντάδες εργαζόμενοι στους δύο καταργούμενους οργανισμούς θα βρεθούν απολυμένοι και άνεργοι. Άλλωστε στο μνημόνιο 2 που ψηφίστηκε πρόσφατα υπάρχει ρητή διάταξη που καταργεί τη μονιμότητα σε όλον τον ευρύτερο δημόσιο τομέα μέσω της κατάργησης των εσωτερικών κανονισμών λειτουργίας αυτών των φορέων και οργανισμών(ΔΕΚΟ και τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος). Ήδη οι εργαζόμενοι αυτοί βρίσκονται σε διαρκείς κινητοποιήσεις (καταλήψεις ανά την Ελλάδα, απεργίες, συγκεντρώσεις κ.λπ.), με αιτήματα να μην κλείσουν οι φορείς στους οποίους δουλεύουν και να μην απολυθούν.
Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους, θεωρώντας ότι μόνο ο ανυποχώρητος, αποφασιστικός, παρατεταμένος αγώνας μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους εργάτες και εργαζόμενους συνολικά που βλέπουν τη μια μετά την άλλη τις κατακτήσεις τους να κάνουν φτερά.

Ένα ξενόδουλο αστικό πολιτικό σύστημα σε δίνη…

Όσα έγιναν την Κυριακή 12 Φλεβάρη στη Βουλή, όπου 199 πατέρες και μητέρες του έθνους αποδείχτηκαν, για μία ακόμη φορά, απόλυτα πρόθυμοι στην υποδούλωση και στο ξεπούλημα της χώρας στους ιμπεριαλιστές και στο ρίξιμο του λαού στην κόλαση της εξαθλίωσης για να εξασφαλιστούν τα κέρδη του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, περιγράφουν ένα μέρος των αδιεξόδων, της κρίσης αλλά και της σήψης των αστικών κομμάτων εξουσίας και των κολαούζων τους.
Σταθερός ο ΓΑΠ και απόλυτα συνεπής με τη γραμμή της επίθεσης, υπερασπιστής και του νέου μνημονίου, αλλά ήδη «παραιτημένος» από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μία θλιβερή αντιλαϊκή φιγούρα στο τέλος της πολιτικής της ζωής που αποτιμά την «προσφορά» στην πατρίδα με τον βαθμό εξάρτησης που «εξασφάλισε» για τους ιμπεριαλιστές. Από την άλλη, ο Σαμαράς μπαίνει ορμητικά και αποφασιστικά στο «μνημονιακό» μπλοκ από την περίοδο της συγκρότησης της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, τον Νοέμβρη του περασμένου χρόνου, παριστάνει και αυτός τον νέο «σωτήρα» της πατρίδας. Ξέρει πολύ καλά ο Σαμαράς ότι η απόλυτη υποταγή του στις εντολές των ιμπεριαλιστών είναι το «εισιτήριο» για μία άνοδό του στην εξουσία και «προσαρμόστηκε» ανάλογα. Ενώ ο ανεκδιήγητος ακροδεξιός τυχοδιώκτης Καρατζαφέρης από κυβέρνηση περνάει στην… αντιπολίτευση, ελπίζοντας να αποτελέσει ένα ανάχωμα της «λαϊκής δεξιάς».
Το αστικό πολιτικό μόρφωμα των 199 βουλευτών που ψήφισε τη νέα δανειακή σύμβαση φανερώνει πόσο αδίστακτο είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο να αποδεχθεί και να υπερψηφίσει τα πάντα. Είναι αυτό που λέει ο λαός «θα πούλαγαν και τη μάνα τους» για να στηρίξουν το καθεστώς της υποτέλειας, της ξενοδουλείας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ένα αστικό πολιτικό προσωπικό χωρίς κανένα σχέδιο για το μέλλον του λαού και της χώρας. Υποταγμένο σε μία αστική τάξη που μοναδική της «αρετή» αποτελεί το ξεπούλημα της χώρας και του λαού στους ιμπεριαλιστές και μόνη της έννοια να διαπραγματευτεί το «αντίτιμο». Την κυριαρχία της πάνω στον λαό, το ξεζούμισμά του, την εξασφάλιση ότι αυτή η κυριαρχία δεν θα μπει σε αμφισβήτηση από τα λαϊκά ξεσπάσματα. Από κοντά και όλοι οι άθλιοι δημοσιολόγοι, επιστήμονες, δημοσιογράφοι και λοιποί παράγοντες, στελέχη, κηφήνες του συστήματος που «σιτίζονται» κανονικά από το «πρυτανείο» του για τις υπηρεσίες τους. Αυτές τις μέρες όλοι αυτοί φάνηκαν πόσο λίγοι, πραγματικά, είναι, μία χούφτα εκμεταλλευτών και απολογητών, μία μειοψηφία που όλο τουπέ και πόζα παριστάνουν τους «σωτήρες» του λαού και της χώρας. Μία μειοψηφία που το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι κάθε είδους υπηρεσίες στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες.
Στη διάρκεια της ψηφοφορίας στη Βουλή για την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης όλοι (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ- ΔΗΣΥ) είχαν απώλειες και προχώρησαν σε διαγραφές, όπως είχαν ήδη ανακοινώσει, εκτός της… Μπακογιάννη που έδειξε «ευρυχωρία». Διαγράφηκαν τα «όχι» και τα «παρών» και τα «όχι στο άρθρο 1» και οι ηχηρές απουσίες αλλά και τα «ναι» των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ. Όσοι ψήφισαν «όχι» κατηγορήθηκαν είτε σαν προδότες είτε σαν «τζάμπα μάγκες», δειλοί που λιποψύχησαν στην «κρίσιμη μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας». Βέβαια πολύ σωστά παρατηρήθηκε ότι τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ αυτοί που αντέδρασαν ήταν πολύ κοντά στις αντίστοιχες κομματικές ηγεσίες. Πρώην και νυν υπουργοί, στελέχη τομέων, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι. Δεν μπορούμε, σε καμία περίπτωση, να έχουμε καμία αμφιβολία κατά πόσον είναι «αθώοι του αίματος» του εργαζόμενου λαού όλοι αυτοί που υποτίθεται όρθωσαν ανάστημα στη νέα δανειακή σύμβαση της εξαθλίωσης και της υποδούλωσης. Είτε κινήθηκαν από «ιδιοτελή» συμφέροντα είτε από «ιδεολογικές αρχές» ή σαν αποτέλεσμα της λαϊκής αγανάκτησης. Που πάνω από δύο χρόνια εκδηλώνεται όλο και πιο δυναμικά, όλο και πιο μαζικά, όλο και πιο αποφασιστικά και την Κυριακή 12 Φλεβάρη έδειξε αντοχή και μαχητικότητα στον χημικό πόλεμο και στην ωμή τρομοκρατία των ΜΑΤ.
Η κρίση στην οποία έχει μπει το αστικό πολιτικό σύστημα δεν αφορά μόνο όσα συνέβησαν με τις διαγραφές 45 βουλευτών. Αυτό είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας που καθορίζεται από το βάθος της αντεργατικής επίθεσης, το ιμπεριαλιστικό πατρονάρισμα, την ένταση των αδιεξόδων μιας πολιτικής που καταβυθίζει τη ζωή του λαού και ερημοποιεί τη χώρα.
Ήδη από τον Μάη του 2010 από τις στήλες της «Προλεταριακής Σημαίας», εκτιμώντας τις εξελίξεις μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, μιλήσαμε για «πύρρεια νίκη» της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και συνολικά του εκμεταλλευτικού συστήματος. Όλο το διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή οξύνθηκε και έφτασε σε σημεία όπου το αστικό πολιτικό προσωπικό έδειχνε σοβαρή αδυναμία να συνεχίσει την αντιλαϊκή επέλαση. Τον περασμένο Ιούνη και ενώ ο λαός ξεχυνόταν στις πλατείες όλης της χώρας ο ΓΑΠ αναζητούσε εναγωνίως να σχηματίσει ένα ισχυρό αστικό μέτωπο με τη ΝΔ και κάθε άλλον «πρόθυμο», που δεν «ευδοκίμησε», έως ότου τα πλήρη αδιέξοδα οδήγησαν στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου σαν έκφραση της αποφασιστικότητας των αστικών δυνάμεων να περάσουν την πολιτική τους διά «πυρός και σιδήρου».
Δεν μπορούν να εξηγηθούν τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος έξω από τις διεθνείς εξελίξεις και κυρίως από τις εξελίξεις και τα αδιέξοδα του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου σε Δύση και Ανατολή. Η όξυνση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, ο οικονομικός και στρατηγικός ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η επέλαση της επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαών, οι οξυμένες αντιθέσεις στο πλαίσιο της ΕΕ, δημιουργούν ένα ρευστό και επικίνδυνο σκηνικό που η μόνη του «σταθερά» είναι η επιβίωση, με κάθε όρο, του βάρβαρου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Σε ένα «περιβάλλον» όπου όλοι είναι εναντίον όλων και το παγκόσμιο οικονομικό κραχ ή η πολεμική αναμέτρηση απωθούνται στο μέλλον με συνεχείς συμβιβασμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και «αναδιατάξεις» οικονομικού και στρατηγικού χαρακτήρα, διαμορφώνεται ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις αστικές τάξεις και το πολιτικό προσωπικό των εξαρτημένων χωρών. Από αυτό δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το δικό «μας» πολιτικό προσωπικό. Ακόμα και η «τελευταία λεπτομέρεια» της αντεργατικής λαίλαπας θα καθορίζεται και θα ελέγχεται η υλοποίησή της από την ιμπεριαλιστική επιτροπεία. Και το ντόπιο προσωπικό αναλαμβάνει τη «λάντζα» της νομοθετικής κατοχύρωσης, τη διάρθρωση των πολιτικών υλοποίησης και την «ευθύνη» για το τσάκισμα της αντίστασης του «εχθρού λαού». Και εφόσον αποδειχθούν «αδύνατοι» σε αυτόν τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί, οι ιμπεριαλιστές δεν θα διστάσουν να «αναδιαμορφώσουν» με τον πιο ωμό τρόπο το πολιτικό σκηνικό παρεμβαίνοντας όσο πιο άμεσα γίνεται. Δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν μία αποτυχία στην οποία θα βάλει τη σφραγίδα του ο εργαζόμενος λαός. Γιατί είναι σίγουρο ότι όλες οι δυνάμεις του συστήματος αντλούν την αυτοπεποίθησή τους από την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού, από το επίπεδο ανάπτυξης της πάλης, από τον βαθμό πολιτικής συνειδητοποίησης των πραγματικών εχθρών, από τους συσχετισμούς στο πλαίσιο του λαϊκού κινήματος. Η κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος φανερώνει ταυτόχρονα τις αδυναμίες, τις καθυστερήσεις, τις επιπτώσεις της οπισθοχώρησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, με βασική ευθύνη των δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς.
Μέσα σε αυτή τη δίνη οι κοινοβουλευτικές εκλογές μπορεί να φαντάζουν σαν «σανίδα σωτηρίας», επανάκαμψης και ανασυγκρότησης του αστισμού. Όμως, ταυτόχρονα, δεν είναι και κανένας σίγουρος ότι αυτό θα συμβεί, πόσο μάλλον όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι διεργασίες στον λαό είναι ανεξέλεγκτες και κρύβουν πολλές «εκπλήξεις». Κανένας τόσο μέσα στη χώρα όσο και έξω από αυτή δεν πιστεύει σε μία γρήγορη και ανώδυνη «ανάταξη» του αστικού πολιτικού συστήματος. Τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο όπως πριν και το «καινούργιο» δεν μπορεί να προκύψει χωρίς μία μακρόχρονη διαδικασία που θα διαμορφώσει το νέο «σώμα» του αστισμού στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Εξάλλου, όπως είπε και η Αλέκα Παπαρήγα, «οι εκλογές θα αποφασιστούν στις Βρυξέλλες» - και στην Ουάσιγκτον θα προσθέταμε εμείς, γιατί έτσι «λειτουργούν» οι δύο βασικοί πόλοι του ιμπεριαλισμού που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις από τη μεταπολίτευση μέχρι τα σήμερα.
Όμως, από την άλλη, το σύστημα δεν μένει με «σταυρωμένα τα χέρια»: πλήθος τα αναχώματα που στήνονται από όλες, στην κυριολεξία, τις πλευρές. Από «αριστερά», από την «πατριωτική» πλευρά, άλλα «αντιμνημονιακά» και άλλα της «λαϊκής δεξιάς» αλλά και ανοιχτά φασιστικά, πλήθος οι «σωτήρες» της χώρας και του λαού. Από την άλλη όμως δεν μπορούν να εγκαταλειφθούν στην «τύχη» τους οι δύο βασικοί πυλώνες του αστισμού και της εξάρτησης στη χώρα. Έτσι όλο το επόμενο διάστημα θα πέσει ένα ιδιαίτερο «βάρος» σε αυτήν την κατεύθυνση, με «καύσιμο» τη συμφωνία στο Εurogroup για τη νέα δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα» του χρέους. Η νέα πλατφόρμα Λοβέρδου για το ΠΑΣΟΚ και η ενίσχυση της ΝΔ από τους δύο ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ εντάσσονται σε αυτή την προοπτική που σηματοδοτεί μία ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστική στροφή των πολιτικών εξελίξεων για να υπηρετηθεί αξιόπιστα η ιμπεριαλιστική επιτροπεία.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχει σπουδαία σημασία για τον εργαζόμενο λαό να μην υποτιμήσει τις αδυναμίες και την κρίση του αστικού συστήματος αλλά κυρίως να μην μπλέξει στις εσωτερικές του «ανακατατάξεις». Η περίοδος δείχνει με τον πιο φανερό τρόπο ότι χωρίς τη συντριβή όλου αυτού του σάπιου αντιδραστικού σκηνικού δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στον κόπο και στον τόπο του.

«Χάλασε η σούπα της συναίνεσης»
Πολύς θόρυβος, ουσία τίποτα

Οπως είναι γνωστό, η ηγεσία του ΚΚΕ, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, επιδίδεται σε μια …ταξική αδιαλλαξία μέσω κομματικών ανακοινώσεων και άρθρων της στον «Ριζοσπάστη». Ετσι, με αφορμή τη συνάντηση του ΣΕΒ με τη ΓΣΕΕ, τον περασμένο μήνα, που ματαιώθηκε από το ΠΑΜΕ και την επίθεση που δέχτηκε το ΚΚΕ από τα αστικά κόμματα περί «αντικοινωνικής και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς», η ηγεσία του ΚΚΕ ξέσπασε με άρθρα της στον «Ριζοσπάστη». Ο «Ρ» στις 20 Γενάρη αναφέρει: «Κάνουν όμως άλλη μια λαθροχειρία οι υμνητές αυτής της «δημοκρατίας». Κρύβουν ότι ο «κοινωνικός διάλογος» δεν είναι γενικά μια συνάντηση για τις διαφορετικές ή κοινές απόψεις που αντικειμενικά υπάρχουν ανάμεσα σε κόμματα, φορείς και οργανώσεις. Τέτοιος διάλογος γίνεται και δημόσια, στη Βουλή, σε εκδηλώσεις, σε διμερείς συναντήσεις και αλλού. Ο «κοινωνικός διάλογος» είναι θεσμοθετημένη διαδικασία, με συγκεκριμένο αντεργατικό περιεχόμενο και στόχευση, γι’ αυτό προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της»… «Η διαδικασία του «κοινωνικού διαλόγου» στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΟΚ τότε) εμφανίστηκε το 1985 και στην Ελλάδα εγκαινιάστηκε επίσημα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1997. Οι δηλώσεις του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη αποκαλύπτουν και τις πραγματικές στοχεύσεις του «κοινωνικού διαλόγου»: « Ο κοινωνικός διάλογος -έλεγε- είναι στρατηγικός σχεδιασμός και συνεννόηση για κοινές δράσεις με συναίνεση»».
Πράγματι, την άνοιξη του 1997 εγκαινιάστηκε επίσημα και στη χώρα μας, ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος. Σε σχετικό άρθρο στην «Προλεταριακή Σημαία», 10-05-97 σημειώναμε: «Η έναρξη του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου σηματοδότησε για τη χώρα μας την έναρξη μιας νέας περιόδου, όπου οι κατακτήσεις, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της εργατικής τάξης θα δοκιμαστούν πολύ σκληρά. Πρόκειται πράγματι για μια νέα περίοδο επίθεσης, όπου η άρχουσα τάξη δεν θα επιδιώκει απλά και μόνο να περιορίσει ορισμένα από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που έχουν ακόμα απομείνει, αλλά θα επιδιώξει την εκ βάθρων αλλαγή των όρων αμοιβής και των συνθηκών εργασίας στο σύνολο του εργαζόμενου λαού».
Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος αντικατέστησε με άλλες λέξεις τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και της έδωσε επίσημη μορφή και νομιμότητα, αλλά αυτή τη γραμμή η ηγεσία του ΚΚΕ την υπηρέτησε για αρκετές δεκαετίες πριν επισημοποιηθεί και θεσμοθετηθεί και συνέβαλε σε αυτή την αρνητική εξέλιξη. Το ’97 ο «κοινωνικός διάλογος» θεσμοθετήθηκε ανάμεσα στο κράτος, τον ΣΕΒ και την ΓΣΕΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ όταν αναφέρεται στον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, και δικαιολογημένα ασκεί κριτική, θα έπρεπε να κάνει και αυτοκριτική για ανάλογη στάση της το 1991. Πιο συγκεκριμένα, για το πολιτικό πλαίσιο της Γενικής Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας -ΕΓΣΣΕ- που υπέγραψε η ΕΣΑΚ με την ΠΑΣΚΕ το 1991.
Ας δούμε τι αναφέρει το πλαίσιο της ΕΓΣΣΕ:
«Κατά τις διαπραγματεύσεις όλοι οι συμβαλλόμενοι διαπίστωσαν την αναγκαιότητα για:
- Εξάλειψη των ελλειμμάτων του Δημοσίου τομέα.
- Δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση και ελάφρυνση της επιβάρυνσης ιδίως των χαμηλότερα αμειβομένων.
- Οικονομική ανάπτυξη, μέσα από τη δημιουργία της αναγκαίας υποδομής, του εκσυγχρονισμού του παραγωγικού εξοπλισμού με σκοπό τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Εθνικής Οικονομίας.
- Ιδιαίτερη έμφαση στην αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού με εντονότερη χρησιμοποίηση της επαγγελματικής κατάρτισης και μετεκπαίδευσης.
Με όλα αυτά τα δεδομένα οι συμβαλλόμενοι συμφωνούν:
- Να συμβάλλουν στην προώθηση των αλλαγών που θεσμοθετούνται από την ΕΟΚ στα πλαίσια του Ενιαίου Κοινωνικού Χώρου.
- Να μελετήσουν, από κοινού, το θέμα της σύνδεσης αμοιβής με την παραγωγικότητα.
- Να μελετήσουν και να επιδιώξουν τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές για την αναβάθμιση του ρόλου τους στη διαχείριση των οικονομικών πόρων των οργανισμών, στους οποίους συμμετέχουν με εργοδοτικές και εργατικές εισφορές»
Αυτά λοιπόν. Απαιτούν γενικευμένα αναβάθμιση του ρόλου τους. Και καταλήγουν στο εξής: «Με αυτές τις προϋποθέσεις πιστεύουν οι συμβαλλόμενοι, ότι εξασφαλίζουν την επιτυχή εφαρμογή της παρούσης Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και την εμπέδωση και διερεύνηση του μεταξύ τους διαλόγου. Ακόμη πιστεύουν ότι με την ίδια συλλογική σύμβαση συμβάλλουν στην ταχύτερη έξοδο από την ύφεση και στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν σε αύξηση των επενδύσεων και της απασχόλησης» Οπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας μας, πρόκειται για μια κατάπτυστη συμφωνία, υποταγής των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ-ΠΑΣΚΕ-ΕΣΑΚ, στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και βεβαίως στις απαιτήσεις της τότε ΕΟΚ.
Η κριτική που ασκεί αυτές τις μέρες στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, ο «Ριζοσπάστης» σχετικά με τον λεγόμενο διάλογο και φτάνει πίσω μέχρι την περίοδο του ’97, αδυνατεί να πάει λίγα χρόνια πιο πίσω για να δει και το ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΕ για την περίοδο του 1991. Ακόμα και για την περίοδο του ’97, αποκρύπτει και τη δική του συμμετοχή στον θεσμοθετημένο «κοινωνικό διάλογο» της ΟΚΕ της ΕΕ. Θεσμός « με σημαντική χρηματική αποζημίωση που παρέχει η ΕΕ λόγω της συμμετοχής τους στην ΟΚΕ της ΕΕ» (Ριζοσπάστης 3-11-2000). Βέβαια, σήμερα δεν συμμετέχουν στο παραπάνω όργανο, αλλά η συμβολή τους για τη σημερινή κατάντια του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος υπήρξε καταλυτική.

28 Φεβ 2012

Ανακοίνωση Τύπου
Μαζικό μέτωπο αγώνα για να μην ξεπουληθεί η ΕΥΑΘ

Η κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου, της Τρόικας, των μνημονίων και του ΔΝΤ αποφάσισε στα πλαίσια της καταστροφικής αντιλαϊκής καταιγίδας να επισπεύσει το ξεπούλημα σε ιδιώτες-πολυεθνικές της Εταιρίας Ύδρευσης –Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης. Αποφάσισε δηλαδή να πουλήσει και αυτό ακόμη το νερό και το δίκτυο παροχής του στους πολίτες της Θεσσαλονίκης, το πιο ζωτικό καθημερινό αγαθό μαζί με το οξυγόνο που αναπνέουμε. Αυτήν την θρασύτατη, αντικοινωνική και αντιλαϊκή απόφαση δεν πρέπει να την επιτρέψουμε να γίνει πράξη. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στην ιστορία και το μέλλον αυτής της πόλης, που φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της και η κυβέρνηση θέλει να τη γιορτάσει με την παράδοση του νερού σε ξένους και ιδιώτες κερδοσκόπους.
Η κομματική οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) καλεί στην δημιουργία ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης στο ξεπούλημα της ΕΥΑΘ ενόψει της ανακοίνωσης πως αυτή επισπεύδεται τους επόμενους μήνες. Ήδη αυτό το μέτωπο έπρεπε να είχε δημιουργηθεί με επίκεντρο τον δίκαιο αγώνα των εργαζόμενων και να αναπτυχθεί σε όλες τις γειτονιές και τους δήμους της Θεσσαλονίκης, σε κάθε εργασιακό και κοινωνικό χώρο. Αυτό που δεν επέτρεψαν μέχρι τώρα εφησυχασμοί, αυταπάτες και διάφοροι αποπροσανατολισμοί, πρέπει να γίνει άμεσα με στόχο την οργάνωση κινητοποιήσεων και εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Καλεί επίσης σε στήριξη των κινητοποιήσεων που θα οργανώσουν οι εργαζόμενοι στην ΕΥΑΘ.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί κάθε εργαζόμενο, άνεργο, νέο και πολίτη της Θεσσαλονίκης να πάρει μέρος στον αγώνα για να μην πουληθεί το 40% της ΕΥΑΘ και να μην δοθεί η διοίκηση της στις πολυεθνικές, όπως σχεδιάζει η κυβέρνηση. Γιατί αυτό θα έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα στις τιμές, την ποιότητα των υπηρεσιών και φυσικά αποτελεί ξεπούλημα δημόσιου κοινωνικού πλούτου που ανήκει στον λαό και όχι τους κεφαλαιοκράτες, τους τοκογλύφους και την ξένη ακρίδα που θέλει να αρπάξει την περιουσία του ελληνικού λαού.
Κομματική οργάνωση Θεσσαλονίκης
ΚΚΕ(μ-λ)
24 του Φλεβάρη 2012

Το συρτάκι των «αλληλέγγυων» και τα χημικά των αγωνιζόμενων…

Οσο να’ ναι, έχει μια διαφορά. Αλλο να χορεύεις συρτάκι στο Τροκαντερό με φόντο τον Πύργο του Άιφελ κι άλλο να ξεροσταλιάζεις πέντε ώρες στο Σύνταγμα μέσα σε νέφος δακρυγόνων. Αλλο μια συγκέντρωση λίγων εκατοντάδων που «είναι όλοι Ελληνες», που παίζεται σε όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες κι άλλο μια συγκέντρωση πολλών δεκάδων χιλιάδων που θάφτηκε πίσω από τις εικόνες των φλεγόμενων κτηρίων. Αλλο να δίνεις την άνιση μάχη για να μην περάσει το νέο μνημόνιο, έστω κι αν δεν πιστεύεις ότι μπορείς τώρα να τα καταφέρεις κι άλλο να ζητάς από την ισχυρή σου χώρα να εκλέξει αυτούς που μπορούν να βοηθήσουν την Ελλάδα…
Η κίνηση «είμαστε όλοι Ελληνες» ξεκίνησε πριν λίγο καιρό από τη Γαλλία, όπου κάποιοι ζητούσαν την ελληνική υπηκοότητα ως ένδειξη αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό που υποφέρει. Η μέχρι τώρα κορύφωση ήταν οι ταυτόχρονες συγκεντρώσεις το Σάββατο 18 Φλεβάρη σε Παρίσι, Μασσαλία, Βερολίνο, Βρυξέλλες, Αμστερνταμ, Κοπεγχάγη, Ρώμη, Βαρκελώνη και Νέα Υόρκη. Κινητοποιήσεις που έτυχαν πρωτοφανούς δημοσιότητας στη χώρα μας αν και είχαν πολύ μικρή συμμετοχή (για 2.000 λένε στο Παρίσι, που ήταν και η μεγαλύτερη, για 300 στη Νέα Υόρκη).
Το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων ήταν, ουσιαστικά, ένας κοσμοπολίτικος φιλλεληνισμός με μπόλικη φιλανθρωπία απέναντι στους καημένους τους Ελληνες που τραβάνε τα πάνδεινα από την παγκόσμια δικτατορία των αγορών. Κατά τους διοργανωτές, επειδή ακριβώς η δικτατορία είναι παγκόσμια, πρέπει και η αντίδραση να είναι παγκόσμια.
Αντίδραση απέναντι σε τι, όμως; Παρά την καταδίκη των βάρβαρων μέτρων στην Ελλάδα, πουθενά δεν υπήρχε το αίτημα για την απόσυρσή τους, αλλά προτάσεις για ευνοϊκότερη δανειοδότηση της Ελλάδας. Παρά τις φανφάρες κατά των αγορών, αλλά και της Γερμανίας, πουθενά δεν υπήρχε λέξη για τον αδίστακτο ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, που έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν χώρες και λαούς για να ξεπεράσουν την κρίση τους, αλλά ακόμα δεν τα έχουν βρει στη μοιρασιά της λείας.
Αναμενόμενα, βέβαια όλα αυτά, μια και η πρωτοβουλία ανήκε σαφώς στις αντι-Σαρκοζί δυνάμεις στη Γαλλία. Μπορεί ο Γαβράς να …ξεσπάθωσε, αλλά προσκλήθηκε να μιλήσει στους βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος και δήλωσε ότι οι θέσεις του Ολάντ είναι ευνοϊκές για την Ελλάδα. Με τις γαλλικές εκλογές σε απόσταση αναπνοής, ακόμα και τα δεινά του λαού μας γίνονται καλάθι συγκομιδής ψήφων…
Αν έχει αναπτυχθεί ένα ρεύμα αλληλεγγύης από τους ευρωπαϊκούς λαούς προς τον δικό μας, αυτό δεν μπορούμε να το κρίνουμε από τις συγκεντρώσεις του περασμένου Σαββάτου (θα απογοητευόμασταν, άλλωστε!). Μπορούμε να το κρίνουμε από τις πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις στην Ισπανία, που αντιμετώπισαν τη βία των δυνάμεων καταστολής.
Γιατί, προφανώς, το κίνημα «είμαστε όλοι Ελληνες» δεν ενόχλησε, δε φόβισε. Ο ισπανικός λαός, όμως, ανησυχεί τις κυβερνήσεις του εδώ και κάποιους μήνες. Ο ελληνικός λαός, ακόμη περισσότερο, γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται με τόση βιαιότητα. Αυτή η αντίσταση του λαού μας είναι που, όχι απλά μπορεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα αλληλεγγύης, το οποίο θα θέτει τα ζητήματα όπως πραγματικά είναι, αλλά μπορεί να δείξει και στους άλλους λαούς της Ευρώπης έναν άλλο δρόμο, αγωνιστικό και μαχητικό.
Ετσι αλληλεπιδρούν τα κινήματα το ένα με το άλλο. Ετσι μαθαίνουμε κι εμείς από τους αγώνες των άλλων λαών, έτσι θα μάθουν κι άλλοι λαοί από τους δικούς μας αγώνες. Οχι με το συρτάκι…

ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Καρατόμηση μισθών και εργατικών δικαιωμάτων

Μια πρωτοφανής στη νεότερη ελληνική ιστορία καρατόμηση μισθών και δικαιωμάτων των εργαζομένων κρύβεται πίσω βασικά σημεία της νέας δανειακής σύμβασης (Μνημόνιο 2) που αφορούν στα εργασιακά. Προβλέπεται μείωση του μοναδιαίου εργασιακού κόστους κατά 15% στη διάρκεια ισχύος του προγράμματος. Αυτό θα είναι θέμα του λεγομένου κοινωνικού διαλόγου αλλά... άμεσα (μέσα στο μήνα) θα υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την προσαρμογή του κόστους. Τα μέτρα θα περιλαμβάνουν:

Α. Για το βασικό μισθό
1.Μείωσή του κατά 22% σε όλα τα επίπεδα.
2. Πάγωμα όλων των μισθών μέχρι το 2015 στα επίπεδα που θα διαμορφωθούν μετά τη μείωση του κατώτατου μισθού.
3. Επιπρόσθετη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 10% για τους νέους (έως 25 ετών).
4. Έως τέλη Ιουλίου 2012, σαφές χρονοδιάγραμμα για την αναθεώρηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) με σκοπό την ευθυγράμμιση αυτής με τις ανταγωνιστικές χώρες (Πορτογαλία, Τουρκία, Κεντρική και Νότιο - Ανατολική Ευρώπη).

Β. Μέτρα για τις συλλογικές συμβάσεις
1. Μέγιστη διάρκεια συλλογικών συμβάσεων τρία χρόνια.
2. Οι ισχύουσες συμβάσεις λήγουν ένα χρόνο μετά τη νομοθέτηση του προγράμματος.
3. Μείωση του χρόνου της μετενέργειας από έξι μήνες σε τρεις.
4. Στο βαθμό που δεν υπάρξει νέα συλλογική σύμβαση εντός τριών μηνών ως βάση θεωρείται ο βασικός μισθός της ΕΓΣΣΕ. Επιπρόσθετα διατηρούνται γενικά επιδόματα όπως: θέσης, παιδιών, εκπαίδευσης, επικινδυνότητας. Αυτά διατηρούνται έως τη σύναψη νέας συμφωνίας (συλλογικής ή ατομικής).
5. Κατάργηση μονιμότητας σε όλες τις εταιρίες (ΔΕΚΟ, τράπεζες).
6. Πάγωμα ωριμάνσεων μέχρις ότου η ανεργία μειωθεί κάτω από 10%.
7. Κατάργηση μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία. Στη διαιτησία μπαίνουν μόνο οι βασικοί μισθοί. Λαμβάνεται υπόψη η οικονομική κατάσταση της εταιρίας.

• Είναι ολοφάνερο πως μιλάμε για μια καταιγίδα μέτρων που επιχειρεί να ρημάξει ό,τι έχει απομείνει σε αυτό που γνωρίζαμε μέχρι τώρα ως μισθό και συλλογική σύμβαση. Και μάλιστα σε μια περίοδο που ήδη οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα υποχωρούν ραγδαία, δεδουλευμένα, δώρα και επιδόματα αδείας δεν καταβάλλονται από όλο και μεγαλύτερο αριθμό επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα γενικεύονται οι μετατροπές συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε εκ περιτροπής και μερικής απασχόλησης με δραματικές επιπτώσεις στις αμοιβές των εργαζομένων.
Το σύνολο των μέτρων δεν έχει μόνο στόχο την άμεση μείωση των μισθών, αλλά και κύρια την πλήρη ανατροπή του συστήματος διαμόρφωσής τους, ώστε τα αποτελέσματα να είναι διευρυμένα στο σύνολο του κόσμου της δουλειάς και να λειτουργούν σε διάρκεια και βάθος χρόνου. Το σύνολο των μέτρων εντάσσεται στη διαδικασία της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της φτωχοποίησης του εργαζόμενου λαού μας. Η καταστροφή του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων έχει σαν κύριο στόχο την οριστική συντριβή του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Με τη μείωσή του κατά 22% ο βασικός μισθός θα είναι 586 ευρώ μεικτά (από 751,5 ευρώ μεικτά που είναι σήμερα) και αν αφαιρέσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές και το φόρο μισθωτών υπηρεσιών ο εργαζόμενος έχει να λαμβάνει 480 ευρώ! Όποιος έχει την ατυχία να είναι μέχρι 25 ετών, ο μισθός του θα είναι 430 ευρώ!
Ένας εργαζόμενος, με απλούς υπολογισμούς, το 2012 θα δει στην (τρύπια) τσέπη του περίπου το μισό τού εισοδήματος που είχε το 2009, δηλαδή πριν από την επέλαση της τρόικας και των μνημονίων της.
Οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές γιατί ο κατώτατος μισθός δεν αφορά μόνο αυτούς που αμείβονται με βάση αυτόν (περίπου 20% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα). Με βάση αυτόν διαμορφώνονται πλέον και οι μισθοί των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας, ηλικίας 15-24 ετών (το 80%), ενώ ακόμα και η διαμόρφωση των μισθών στην παραοικονομία για ανειδίκευτες θέσεις εργασίας, μεγάλου αριθμού ελλήνων και των μεταναστών εργατών, έχουν αυτόν ως σημείο αναφοράς.
Οι πενιχρές αυξήσεις της ΕΓΣΣΕ αποτελούσαν το μοναδικό σημείο αναφοράς για τα αδύναμα σωματεία του ιδιωτικού τομέα. Ήταν ένα κάποιο ανάχωμα (προσωρινό, όπως αποδεικνύεται από τη ζωή) στις διαπραγματεύσεις για την υπεράσπιση των κεκτημένων τους στο δυσμενές περιβάλλον της νέκρωσης των σωματείων που υπηρέτησε τόσα χρόνια πιστά η υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία.
Η κατρακύλα του κατώτερου μισθού θα «λιανίσει» μια σειρά επιδόματα που εξαρτώνται απ' αυτόν, με πρώτο το επίδομα ανεργίας. Με την ανεργία ήδη να καλπάζει και με την παρατεταμένη ύφεση να προβλέπεται να αγγίξει δυσθεώρητα ποσοστά το επίδομα ανεργίας θα κατρακυλήσει στα 323 ευρώ! Ανάλογες θα είναι οι μειώσεις και για άλλα επιδόματα που συνδέονται αναλογικά με τον βασικό μισθό.
Όταν στο σχετικό κείμενο της δανειακής σύμβασης ρητά ορίζεται η σύνδεση των επιδομάτων με εισοδηματικά κριτήρια (είσπραξη κάποιου ενοικίου, ιδιόκτητο σπίτι κ.λπ.), γίνεται σαφές ότι ακόμη και από αυτό το επίδομα φτώχειας θα αποκλείονται πολύ περισσότεροι άνεργοι.

Κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας
Με το νέο μνημόνιο οι τροϊκανοί θέλουν να καταργήσουν τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας, με βάση τις οποίες (είτε είναι σε ισχύ είτε έχουν λήξει εδώ και δύο χρόνια) αμείβονται περίπου το 75% των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Στο μνημόνιο ορίζεται ότι όλες οι συμβάσεις θα έχουν διάρκεια τριών ετών. Αν υπάρχουν συμβάσεις με ακόμη μεγαλύτερη διάρκεια, τότε θα ψηφιστεί νόμος που θα ορίζει ότι οι συμβάσεις αυτές θα λήγουν μέσα σε έναν χρόνο από την ψήφιση του νόμου.
Η επιδίωξη των δανειστών και των ντόπιων υποταχτικών τους είναι η καθιέρωση ενός εθνικού μισθού πείνας, πάνω στον οποίο θα γίνεται η όποια διαβούλευση για επιπλέον απολαβές, είτε με τη μορφή του πριμ παραγωγικότητας είτε με κάποια άλλη μορφή.

Κατάργηση της μετενέργειας
Με το άρθρο 9 του ν. 1876/1990 ορίσθηκε ότι όλοι οι όροι εργασίας των συλλογικών συμβάσεων, έξι μήνες μετά τη λήξη των συμβάσεων αυτών, εισέρχονται σε ατομικές συμβάσεις, εάν δεν έχει στο μεταξύ συναφθεί νέα συλλογική σύμβαση. Αυτή η δυνατότητα που ονομάζεται μετενέργεια, μειώνεται σε διάρκεια από έξι σε τρεις μήνες. Ουσιαστικά, η παρέμβαση της τρόικας στοχεύει στην οριστική κατάργηση της μετενέργειας και τελικά των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι 80 συλλογικές συμβάσεις εργασίας μεγάλων κλάδων έχουν ήδη λήξει.
Η «θολή» διατύπωση των αλλαγών στο νέο μνημόνιο περί «επαναφοράς στο μισθό βάσης» θα οδηγήσει στο να ασκηθούν αφόρητες πιέσεις στους εργαζόμενους για την υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων (κάτι στο οποίο οι εργοδότες δεν έχουν συμφέρον και νομική πίεση να στέρξουν) ή, το πιθανότερο, ατομικών συμβάσεων εργασίας με πολύ μειωμένους μισθούς. Άλλωστε, με τη νομοθέτηση που θα απαγορεύει στα συνδικάτα να προσφεύγουν μονομερώς στη διαιτησία (ΟΜΕΔ), δίνει άλλο ένα όπλο στα χέρια των εργοδοτών να επιχειρήσουν να υπογράφουν συμβάσεις πολύ χαμηλότερα από τις σημερινές κλαδικές. Πολύ περισσότερο που ο ΟΜΕΔ θα αποφασίζει μόνο για τον βασικό μισθό και όχι για τα υπόλοιπα επιδόματα ή άλλες αμοιβές.
Δύο είναι τα επικρατέστερα σενάρια που συζητούνται για την επόμενη μέρα:
1. Το πρώτο σενάριο της τραγωδίας λέει πως σε τρεις μήνες μετά τη λήξη της κλαδικής σύμβασης από το μισθό και τους άλλους όρους μένουν μόνο ο βασικός κλαδικός και τα επιδόματα εκπαίδευσης, οικογενειακής κατάστασης και επικινδυνότητας. Μετά τους έξι μήνες από τη λήξη της σύμβασης καταργούνται τα επιδόματα οικογενειακής κατάστασης και επικινδυνότητας, ενώ μετά από εννέα μήνες απομένει μόνο ο βασικός κλαδικός μισθός. Θα καταργηθούν αυτόματα όλες οι κλίμακες ωρίμανσης των μισθών. Οι μισθοί αυτόματα θα μειωθούν σε ποσοστό που θα ξεπερνά το 30%. 
2. Σύμφωνα με το δεύτερο σενάριο, μετά τη λήξη της κλαδικής σύμβασης και τους τρεις πλέον μήνες της μετενέργειας, ο μισθός θα επανέρχεται στο μισθό βάσης που ορίζει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβασης Εργασίας για κάθε μισθολογικό κλιμάκιο και πάνω σε αυτόν θα υπολογίζονται τα εναπομείναντα επιδόματα. Οι άνθρωποι της τρόικας είναι απόλυτοι στο ότι «Όταν μία κλαδική σύμβαση λήγει, λήγει και τέλος». Όλα δείχνουν πως τα πράγματα θα πάνε προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξάλλου, αυτό δείχνουν και οι αλλαγές στην αγορά εργασίας πριν ακόμα από την ψήφιση της κατάργησης της μετενέργειας. Σχεδόν σε όλες τις νέου τύπου επιχειρησιακές συμβάσεις (περισσότερες από 50) που έχουν υπογράψει «ενώσεις προσώπων» προβλέπονται μισθοί στα όρια της ΕΓΣΣΕ. Οι άμεσες απώλειες στο βασικό μισθό θα φτάσουν το 30% και συνολικά θα προσεγγίσουν το 50% με τα επιδόματα που καταργούνται και με τη μείωση της βάσης υπολογισμού των επιδομάτων που παραμένουν.

• Σε κάθε περίπτωση, ο μισθός είναι πολιτικό μέγεθος που αφορά στη δυνατότητα των εργαζομένων από την μια μεριά να πουλήσουν ακριβότερα τον κόπο τους και των κεφαλαιοκρατών από τη άλλη να τον καρπωθούν στη χαμηλότερη δυνατή τιμή.
Αυτή η αγεφύρωτη αντίθεση θα είναι από εδώ και πέρα η βάση συγκρότησης των νέων εργατικών συλλογικοτήτων (συνδικάτων, σωματείων, επιτροπών, συνελεύσεων κ.λπ.) που θα πρέπει να συγκροτηθούν κυρίως μέσα αλλά και δίπλα στους εργασιακούς χώρους και που από τη μαζικοποίηση και την καθημερινή τους πάλη θα κριθεί στην πράξη το ζήτημα του μισθού.
Η υπεράσπιση της ιστορικής κατάκτησης που λέγεται συλλογικές συμβάσεις και ο αγώνας για αυξήσεις στους μισθούς πρέπει να ’ναι ο φάρος στους αγώνες αντίστασης και ανατροπής απέναντι στην φτωχοποίηση που προωθεί ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική βαρβαρότητα.

«Δεν θα φύγουμε από τους δρόμους!»
Αυτή ήταν η μαζική λαϊκή στάση στις διαδηλώσεις της 12ης Φλεβάρη

Η 12η Φλεβάρη ήταν, αναμφισβήτητα, ένα σημαντικό στιγμιότυπο της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αποτέλεσε τη συνέχεια των μαζικών κινητοποιήσεων των πλατειών του Ιούνη και του απεργιακού διήμερου του Οκτώβρη – εκφράζοντας ωστόσο μια σημαντική άνοδο στην ωρίμανση του λαού που κινητοποιήθηκε, σε δύο τουλάχιστον σημεία: Το πρώτο ήταν ότι σε αυτή την κινητοποίηση ο κόσμος δεν είχε αυταπάτες ότι η μη ψήφιση του μνημονίου θα ήταν εύκολη υπόθεση. Γι' αυτό και έφυγε (όταν και όπως έφυγε) από τις διαδηλώσεις με ψηλά το κεφάλι. Συνειδητοποιώντας το βάθος και την έκταση της μάχης που καλούμαστε να δώσουμε. Έχοντας επίγνωση ότι το μέλλον δεν θα παιχτεί μια Κυριακή - μια απεργία. Το δεύτερο ήταν η εντυπωσιακή αντοχή και αποφασιστικότητά του –σε πολύ μαζική έκταση αυτή τη φορά– να διαδηλώσει, σε πείσμα του οργίου κρατικής βίας και του χημικού πολέμου που εξαπέλυσε η κυβέρνηση.
Τα εκτεταμένα επεισόδια που έγιναν από τις 5 το απόγευμα έως τις 11 το βράδυ αποτέλεσαν αφορμή αντιπαραθέσεων και πολεμικής, η οποία χοντρικά πολώθηκε ανάμεσα σε αυτούς που είδαν μια λαϊκή εξέγερση και σε αυτούς που βρήκαν προβοκάτορες και μυστικές υπηρεσίες. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα και ποια η ταξική αλλά και η πολιτική της βάση;

Η τακτική της αστυνομίας και η στάση των μαζών
Σε αντίθεση με ό,τι λέγεται, η πρωτοβουλία για την όξυνση της βίας ανήκε ολοκληρωτικά στην κυβέρνηση και στις δυνάμεις καταστολής. Τα επιτελεία της πολιτικής ηγεσίας και της αστυνομίας –όπως τουλάχιστον δείχνουν οι κινήσεις και οι επιλογές τους– αντιλήφθηκαν από νωρίς ότι θα είχαν να αντιμετωπίσουν μια ιδιαίτερα μαζική διαδήλωση. Τα γεμάτα τρένα από τις 4-4.30 το απόγευμα, το ότι οι άδειοι κεντρικοί δρόμοι γέμισαν μέσα σε πέντε λεπτά έδωσαν στα κυβερνητικά επιτελεία τα στοιχεία εκτίμησης για τον όγκο της διαδήλωσης που θα άρχιζε σε λίγη ώρα. Με δεδομένη την εκτίμηση αυτή έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους: το –όσο το δυνατό νωρίτερα– χτύπημα της διαδήλωσης με διπλό στόχο, από τη μια την αποτροπή άλλων ανθρώπων που δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει από το σπίτι τους να κατέβουν στη διαδήλωση και, από την άλλη, τη δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης γύρω από το Σύνταγμα, γεγονός που, μάλλον εκτιμούσαν, θα δημιουργούσε διαλυτική ψυχολογία σε όσους διαδηλωτές δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν και θα τους έστελνε γρήγορα στο σπίτι τους.
Το κυβερνητικό σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή μπροστά στη Βουλή από τις 5.15, όταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ ψέκασαν τον Γλέζο και άρχισαν να πετάνε χημικά σε διαδηλωτές που απάντησαν με μερικά μπουκαλάκια νερού! Σε ένα τέταρτο, οι επιθέσεις της αστυνομίας είχαν γενικευτεί σε όλους τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα.
Η καθολική σχεδόν στάση των διαδηλωτών συμπυκνώθηκε στην άρνησή τους να αποχωρήσουν από το κέντρο της πόλης. Από το ένα στενό στο άλλο, μπροστά και πίσω, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι υποχωρούσαν και επέστρεφαν επιμένοντας να βρίσκονται στη διαδήλωση. Ένα τμήμα, μόνο, συμμετείχε στον πετροπόλεμο, ενώ οι μολότοφ παρέμειναν στη δικαιοδοσία των γνωστών «εργολάβων της εξέγερσης». Ταυτόχρονα εκφράστηκε και ανοχή στα διάφορα μπάχαλα.

Τα ψέματα, οι αποπροσανατολισμοί και τα πολιτικά ζητήματα
Η κυρίαρχη στάση των διαδηλωτών ήταν η επιμονή τους να συντηρηθεί η μαζική λαϊκή διαδήλωση. Αυτό ήταν πράγματι μια «επιθετική» κίνηση για τα δεδομένα και τις επιδιώξεις του κράτους – ήταν μια στάση των μαζών αρκετή για να εκδηλωθεί το όργιο κρατικής βίας και καταστολής. Αυτό ήταν το κυρίαρχο στοιχείο – αυτό ήταν που πρέπει να μείνει.
Η πόλωση που ακολούθησε ανάμεσα στους θαυμαστές των μπάχαλων και στους προβοκατορολόγους συσκοτίζει τα πραγματικά πολιτικά στοιχεία, ανάγει το δευτερεύον σε πρωτεύον και τελικά αποδέχεται την ατζέντα «προβληματισμών» (και πιο σωστά αποπροσανατολισμών) που θέτουν το σύστημα και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Σε μια μαζική διαδήλωση τέτοιας έκτασης και σε τέτοιο κλίμα λαϊκής οργής αλλά και πολιτικής ρευστότητας, τόσο στους κόλπους του λαού όσο και στους κόλπους τους συστήματος, είναι αναμενόμενο ότι θα παίξουν όλοι: ο λαός με τις διάφορες οργανωμένες εκφράσεις του, οι χύμα, οι απολίτικοι, οι μπάχαλοι, οι χουλιγκάνοι, οι φασίστες, το κράτος και το παρακράτος. Είναι δεδομένο και δεν αποτελεί κανένα καινούργιο στοιχείο. Η εκμετάλλευση των εμπρησμών από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ήταν, επίσης, δεδομένη – με τις γνωστές τερατολογίες που δημιούργησαν την εντύπωση ότι στην Αθήνα δεν έμεινε κανένα κτίριο όρθιο (χαρακτηριστική η ιστορία με το ανύπαρκτο «κάψιμο της Πινακοθήκης» και την «ολοσχερή καταστροφή» του «Αττικόν», το οποίο θα λειτουργήσει σε μια βδομάδα, όπως, τελικά, λέγεται!).
Η αποδοχή μεταφοράς του κέντρου της συζήτησης στο ζήτημα του «Αττικόν» και των επεισοδίων αποτελεί υποταγή στη λογική του συστήματος και εξυπηρετεί ουσιαστικά την τρομοκράτηση του λαού και τη συκοφάντηση των λαϊκών κινητοποιήσεων.
Αποτελεί πολιτικό λάθος (με την έννοια και της πολιτικής ανακρίβειας) να ξεμπερδεύει κάποιος με τα μπάχαλα μέσω της προβοκατορολογίας. Στις συνθήκες που ζούμε αποτελούν πραγματικό αποτέλεσμα της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης από πολλές πλευρές. Θα θέλαμε –έστω και σύντομα– να σταθούμε στις πλευρές αυτές, αλλά και σε στοιχεία της θεώρησής μας:
α) το βίαιο πέταγμα μεσοστρωμάτων στην απόλυτη φτώχεια και η «υπόσχεση» στη νεολαία για μια ζωή-κόλαση δημιουργούν αγανάκτηση και οργή σε μεγάλα τμήματα πληθυσμού που δεν έχουν προλάβει να καταλάβουν «από πού τους ήρθε» και που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία πολιτικοποίησης.
β) το σύστημα βρίσκεται σε πολιτική ρευστότητα, η οποία οξύνει την εκρηκτική κατάσταση στη βάση της κοινωνίας. Αυτό κάνει και διάφορους μαθητευόμενους μάγους να προσπαθούν να «κάνουν παιχνίδι» πάνω στην κίνηση των μαζών, ο καθένας με τις δικές του επιδιώξεις, πράγμα που ενισχύει ακόμα περισσότερο το χάος της κατάστασης.
γ) η ίδια η εργατική τάξη – ως συγκροτημένος ταξικός πόλος – δεν έχει μιλήσει ακόμα. Δεν εννοούμε βέβαια ότι δεν ήταν παρούσα την Κυριακή – το αντίθετο. Όμως ήταν παρούσα, ως ξεχωριστοί άνθρωποι και όχι ως τάξη συγκροτημένη με τις επιδιώξεις, τους στόχους και την οργάνωσή της. Περιττό, βέβαια, να πούμε ότι την εκδοχή της συγκρότησης του ΠΑΜΕ τη θεωρούμε γελοιογραφία, τόσο εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων όσο και υποτιθέμενης πολιτικής οργανωμένης σύγκρουσης με το σύστημα.
δ) η υστερική προβοκατορολογία εκτός του ότι δεν μπορεί να απαντήσει στο πολιτικό ζήτημα, δημιουργεί και μια συνολικά «πασιφιστική» πολιτική παιδεία και πολιτικές αυταπάτες περί του τρόπου που η αστική τάξη υλοποιεί την κυριαρχία της. Από την άλλη, βέβαια, τις ίδιες ακριβώς αυταπάτες δημιουργεί η λογική των μπάχαλων που νομίζουν ότι ο καπιταλισμός καταρρέει στις δέκα καμένες τράπεζες και σε καμιά χιλιάδα μολότοφ. Που νομίζουν ότι η έκφραση οργής (ακόμα και αν είναι μαζική) ισοδυναμεί με επανάσταση. Που στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε καμία επανάσταση.
ε) όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ο σημαντικότερος παράγοντας ενίσχυσης τέτοιων φαινομένων είναι ο ίδιος ο ρεφορμισμός με το συνολικό πολιτικό του λεγκαλισμό και την υποταγή του στα όρια που βάζει το σύστημα. Προφανώς, δεν εννοούμε τα επεισόδια. Αλλά όταν ενωμένες οι διάφορες εκδοχές του ρεφορμισμού καλούσαν σε απεργία για να γίνουν εκλογές (μπορεί κανένας να δει τα πλαίσια-προτάσεις σε μαζικούς χώρους από τις αρχές Φλεβάρη) ή όταν το ΚΚΕ φροντίζει να «μένει στη γωνιά του» για να μην ενοχλεί το σύστημα και να μην ενοχλείται από αυτό, τότε σπρώχνεται ένα μεγάλο τμήμα ανθρώπων στην εκδήλωση οργής χωρίς πρόγραμμα και οργάνωση. Κάποιοι από αυτούς «κεφαλαιοποιούνται» συνολικά από την αναρχία – ανακυκλώνοντας τις αυταπάτες. Συνολικά θα λέγαμε ότι ο ρεφορμισμός με την ενσωμάτωσή του πριμοδοτεί την αναρχία και η αναρχία με την ανευθυνότητα και τον μικροαστισμό της τον ρεφορμισμό.
στ) τα φαινόμενα έκφρασης της λαϊκής οργής είναι παντελώς λάθος να καταγγελθούν, όταν εκφράζονται από τον ίδιο τον λαό. Από την άλλη, το όλο καλάμι που έχει καβαλήσει ο αναρχικός χώρος «για τον λαό που τους ανεχόταν ή για τμήμα του λαού που τους χειροκροτούσε», όπως υποστηρίζουν, αποτελεί την άλλη όψη της λογικής της ανάθεσης αλλά και την άλλη όψη της λογικής του θεάματος – δυο λογικές απολύτως συστημικές και αρκετά υπεύθυνες για το πού έχει οδηγηθεί το κίνημα.
ζ) οι εμπρησμοί και η «καταστροφή καπιταλιστικών συμβόλων» από αυτοαποκαλούμενες πρωτοπορίες σε συνθήκες μη συγκροτημένου λαϊκού κινήματος δίνει την πρωτοβουλία στους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς να κάνουν κατά το δοκούν εκμετάλλευση. Αυτή η νταβατζιλίδικη και εξαιρετικά εξουσιαστική λογική είναι βαθιά ποτισμένη από τα «ιδανικά» του καπιταλισμού. Ατομική και φασίζουσα αντίληψη, που δεν δίνει λογαριασμό πουθενά. Που και αυτή όμως πατάει στη σημερινή πραγματικότητα! Και αν κάποιοι νομίζουν ότι αποτελούν τη συνέχιση του ΔΣΕ που… καίει τα εργοστάσια του Λαναρά στη Νάουσα*, δεν έχουμε να τους πούμε τίποτα εκτός από «το μυαλό τους και μια λίρα».
Τα παραπάνω, πιστεύουμε, είναι τα βασικά πολιτικά σημεία που συνδέονται με το ζήτημα. Και δεν κλείνει κανένας τους λογαριασμούς του με την πραγματικότητα με το να αγνοεί τους πολιτικούς και τους ταξικούς όρους που αποτελούν τη βάση των μπάχαλων. Απλώς καθυστερεί την πολιτική απάντηση που πρέπει να δώσει η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Και είναι, πραγματικά, κωμικοτραγικό να παρατηρεί κανένας εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που την ίδια στιγμή «θαμπώνονται» από τα μπάχαλα και την ίδια στιγμή βγάζουν ανούσιες (και ουσιαστικά) απολίτικες καταγγελίες για «οργανωμένα σχέδια του παρακράτους»

Η συγκρότηση της εργατικής τάξης
Γίνεται στις μέρες μας καθαρό σε όλο και περισσότερους ανθρώπους ότι το βαρύ καθήκον της ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής και της υπεράσπισης της ζωής του λαού και της εργατικής τάξης συνδέεται όλο και πιο άρρηκτα με το βαρύτερο καθήκον της επαναστατικής ανατροπής του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Ένα τέτοιο καθήκον – που όταν το ξεστομίζαμε πριν τρία χρόνια, μας κοίταζαν σαν εξωγήινους – μπορεί να το επωμιστεί στις πλάτες της η εργατική τάξη. Και για να το επωμιστεί, είναι απαραίτητη η εκ νέου συγκρότησή της ως τάξη για τον εαυτό της, ως τάξη ανταγωνιστική με τον ιμπεριαλισμό - καπιταλισμό, ως τάξη που μπορεί να βγάλει επαναστατικά την κοινωνία από το αδιέξοδο.
Σε παλιά και νέα σωματεία, σε επιτροπές αγώνα, με φανερή στην εργοδοσία ή προστατευμένη για μια φάση και σε κάποιους χώρους δουλειά, η οργάνωσή της πάλης της, η συζήτηση για την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων και η εκ νέου οργάνωση της πάλης της (εντελώς αντίθετα από το πώς κινείται η Αριστερά στα σωματεία, απονεκρώνοντάς τα, μέσω εικονικής συζήτησης, θεαματικών κινήσεων και ψευδεπίγραφων συντονισμών) είναι αναγκαία βήματα για αυτήν την εκ νέου συγκρότησή της. Είναι η βάση που πάνω της θα πατήσει η συγκρότηση κομμουνιστικής, επαναστατικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που δεν θα θρηνεί για την απώλεια της σοσιαλδημοκρατίας και που θα συμβάλλει ώστε ο αγωνιζόμενος λαός να μην αντιμετωπίζεται σαν διωκόμενα ζώα από τις δολοφονικές, κρατικές δυνάμεις καταστολής. Που θα σταματήσει το πινγκ πονγκ των αγωνιζόμενων ανθρώπων που πότε μαζικοποιούν, με βαριά καρδιά, τα ρεφορμιστικά μπλοκ επειδή δεν γουστάρουν να παράγουν θέαμα στις πλάτες τους οι εργολάβοι της εξέγερσης και πότε να ανέχονται, με βαριά πάλι καρδιά, αυτούς τους εργολάβους γιατί δεν γουστάρουν να περιφρουρούνται από το τίποτα σε ατσαλάκωτα ρεφορμιστικά μπλοκ μερικά χιλιόμετρα από το πολιτικό κέντρο των διαδηλώσεων.
Τότε ο λαός θα είναι πραγματικά σε θέση να λογαριαστεί με αυτούς που σήμερα τον τρομοκρατούν…
________

* «Ό χειμωνιάτικος ήλιος ξεμύτησε τ' απομεσήμερο από τα σκούρα σταχτιά σύννεφα, σαν η ψιλή βροχή είχε πάψει. Πυκνοί μαύροι καπνοί υψώνονταν πάνω από το τετράγωνο των εργοστασίων τού Λαναρά. Μια ομάδα σαμποτέρ, ύστερα από ολοήμερες προσπάθειες ενός τάγματος, κατάφερε να φτάσει σε ένα κτίριο και να βάλει φωτιά…
…Η τελευταία τούτη μάχη ήταν τόσο συμβολική. Τα εργοστάσια Λαναρά προσπαθούσαν να κρατηθούν με τόσο πείσμα, μ' όση λύσσα παλεύει να κρατηθεί στη ζωή ο κόσμος της αδικίας, πού καταρρέει. Η μεγάλη έφοδος άρχισε στις 3 ή ώρα. Όπως ορμούν τα φουρτουνιασμένα κύματα και καβαλάν τα βράχια, έτσι ξεχύθηκε ό λαϊκός στρατός κείνο το δειλινό. Τίποτε δεν συγκρατεί την ορμή τού μαχητή…
…Πυκνοί καπνοί υψώνονται και τυλίγουν τις καμινάδες, όλο εκείνο το τετράγωνο.
…Καίγονται τα εργοστάσια του Λαναρά! Η είδηση τρέχει σαν αστραπή πάνω στην προλεταριακή πόλη…».
(Αποσπάσματα από το βιβλίο «Η μάχη της Νάουσας» του Νίκου Κυτόπουλου. Η μάχη της Νάουσας έγινε από τις 11 έως τις 15 Γενάρη του 1949 και αποτέλεσε μια από τις τελευταίες μεγάλες επιτυχίες του ΔΣΕ. Το απόσπασμα αφιερώνεται στην κυρία Παπαρρήγα, στης οποίας την επανάσταση «δεν θα σπάσει ούτε μια βιτρίνα»… Αφιερώνεται και σε εκείνους που νομίζουν ότι οι σπασμένες βιτρίνες τούς δίνουν το πολιτικό ανάστημα να συγκριθούν με τους τιτάνιους αγώνες που έχει δώσει το κομμουνιστικό κίνημα…

Η κατάληψη της Νομικής, το άσυλο και η σύνοδος των πρυτάνεων

Πρωτοφανής ήταν η μαζική έκφραση της οργής του λαού ενάντια στο νέο μνημόνιο και στην καταστροφή της ζωής του από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Η οργή αυτή τροφοδοτούνταν όλο το προηγούμενο διάστημα και διαμόρφωνε αντίστοιχο κλίμα, το οποίο αντιμετωπίστηκε με πολύ διαφορετικό τρόπο μεταξύ των δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα. Λίγο μετά την προκήρυξη της 48ωρης απεργίας από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και ενόψει των γεγονότων που θα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες, στην Αθήνα κομμάτια της αναρχοαυτονομίας προχώρησαν την Πέμπτη 9/2 σε κατάληψη του κτιρίου της Νομικής, με την πρόθεση να τη μετατρέψουν σε «κέντρο αγώνα».
Σίγουρα, τέτοιες ενέργειες δεν είναι πρωτόγνωρες για κάποιον που παρακολουθεί τον συγκεκριμένο χώρο και τον τρόπο με τον οποίο έχει συνηθίσει να λειτουργεί. Σαν υποτιθέμενη πρωτοπορία του κινήματος, χωρίς καμία προθυμία παρ' όλα αυτά να αναλάβει την οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη. Ορίζοντας την κίνησή του μακριά και έξω από τον κόσμο και το μαζικό κίνημα. Δρώντας πάντα με τη λογική του ενεργού ήρωα, σε αντιδιαστολή με τις μάζες που είναι παθητικές και κοιμισμένες. Γιατί τι άλλο ήταν η υπέρβαση του συλλόγου και των διαδικασιών του, και ως εκ τούτου και του ίδιου του φοιτητόκοσμου, τα οποία θεωρήθηκαν περιττά για να παρθεί η όποια απόφαση για κατάληψη; Και τελικά με τι είδους πολιτική νομιμοποίηση λειτουργούσε η «ανοιχτή» συνέλευση εκεί, ποιον εκπροσωπούσε, ποιος καθόριζε και ποιον εξέφραζαν οι ανακοινώσεις και οι επιλογές της;
Άλλωστε, τίποτα από όλα αυτά δεν ανοίχτηκε στον σύλλογο και η πλειοψηφία των φοιτητών τα αγνοούσε παντελώς. Για μία φορά ακόμα οι γνωστές αμεσοδημοκρατικές ψευδαισθήσεις και ο αντιιεραρχικός σαματάς λειτούργησαν ως προκάλυμμα του ξεπεράσματος και της υποκατάστασης των φοιτητικών μαζών! Απ’ ό,τι φαίνεται, επιλέχτηκε απλά να προσπεραστούν τα υπαρκτά προβλήματα του φοιτητικού κινήματος και η αδυναμία μαζικής συμπόρευσής του με τη μάχη που έδιναν οι εργαζόμενοι, σε κατεύθυνση αντιθετική με την αγωνιστική του συγκρότηση, μέσω των οργανωτικών δυνατοτήτων μέρους της αναρχοαυτονομίας (και, δυστυχώς, αυτή η λογική δεν αφορά μόνο αυτόν τον χώρο).
Σε μια συγκυρία, μάλιστα, που το άσυλο στοχοποιείται και χτυπιέται ανοιχτά από το σύστημα (βλέπε τα καθημερινά γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ και τις σχολές του κέντρου, αλλά και την καταπάτησή του σε ΑΠΘ, Πάντειο), κινήσεις με τέτοια χαρακτηριστικά τού δίνουν την ιδανική αφορμή που χρειάζεται για να προχωρήσει στην περαιτέρω υπονόμευσή του, έχοντας πλέον στη φαρέτρα του και τον νέο νόμο-πλαίσιο. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός των επιστολών του πρύτανη του ΕΚΠΑ, Πελεγρίνη, στο υπουργείο «προστασίας» του πολίτη και στην αστυνομία, με τις οποίες ζητούσε την προστασία των κτιρίων του πανεπιστημίου, καθώς και η ανάπτυξη δυνάμεων καταστολής περιφερειακά της Νομικής, οι οποίες πραγματοποιούσαν ελέγχους στα άτομα που έμπαιναν και έβγαιναν από το κτίριο. Στο ίδιο πνεύμα, η τελευταία σύγκλητος του ΕΚΠΑ, η οποία καταδίκασε «τις πράξεις βίας από οπουδήποτε και αν προέρχονται», ενισχύοντας το προβοκατόρικο και συκοφαντικό κλίμα που είχε στηθεί για την αμαύρωση των συγκεντρώσεων της Κυριακής, δήλωσε ότι μένει πιστή στην αστική νομιμότητα και ότι θα φροντίσει να προστατευθεί η περιουσία του πανεπιστημίου με κάθε αναγκαία και νόμιμη ενέργεια (τουτέστιν όσα προβλέπει ο νέος νόμος για την άρση του ασύλου).
Σε διαφορετική κατεύθυνση, πάντως, κινήθηκε η τοποθέτηση της έκτακτης συνόδου των πρυτάνεων στο Λαύριο, η οποία θέλησε να απαντήσει στους εκβιασμούς και στις πιέσεις που δέχονται τον τελευταίο καιρό οι πρυτάνεις από μεριάς υπουργείου και συστήματος, σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του νέου νόμου-πλαισίου και την εκλογή των συμβουλίων διοίκησης. Οι πρυτάνεις δήλωσαν ότι αντιμετωπίζουν την εκλογή των συμβουλίων ως αρμοδιότητα των διορισμένων οργανωτικών επιτροπών, καθώς και ότι το άσυλο αποτελεί στοιχείο της ακαδημαϊκής παράδοσης και εκφράζονται νομικά από την προσφυγή τους κατά διατάξεων του νόμου στο Συμβούλιο Επικρατείας, η οποία εκδικάζεται στις 2 Μαρτίου. Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω πρέπει να εκληφθούν ως προσπάθεια των πρυτάνεων να προσεταιριστούν τους φοιτητές, αλλά και να διασφαλίσουν ότι δεν θα πειραχτούν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, τα οποία θίγονται από ορισμένες πλευρές του νόμου.
Τα ζητήματα, λοιπόν, που αφορούν το μέλλον των δικαιωμάτων μας, τίθενται όλο και πιο επίμονα επί τάπητος από όλες τις κατευθύνσεις. Η ανάγκη του φοιτητικού κινήματος να δώσει τις δικές του απαντήσεις με τους δικούς του τρόπους γίνεται, πλέον, επιτακτική. Ξεκαθαρίζοντας πάσης φύσεως λογαριασμούς τόσο με απόψεις και πρακτικές αποθέωσης της ανοργανωσιάς, που σε τελευταία ανάλυση βάζουν τροχοπέδη στη συλλογική έκφραση και κίνησή του, όσο και με αυταπάτες για τους πρυτάνεις και το καθηγητικό κατεστημένο, καθώς και για το προηγούμενο σύστημα συνδιοίκησης, που κάθε άλλο παρά επενδύουν στην οικοδόμηση μαζικού κινήματος. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορούμε να υπερασπιστούμε το λαϊκό άσυλο, τις δημοκρατικές ελευθερίες και το δικαίωμα μας στις δωρεάν σπουδές, αλλά και να βαδίσουμε προς την κατεύθυνση του κοινού αγωνιστικού βηματισμού με τον υπόλοιπο λαό, για τη συνολική ανατροπή της επίθεσης.

Όταν το ΝΑΤΟ έρχεται, η Αριστερά πού είναι;

Την Πέμπτη 16 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε ημερίδα του ΝΑΤΟ στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα «Ελλάδα και ΝΑΤΟ: παρόν και μέλλον» με αφορμή τα 60 χρόνια παρουσίας της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Εισηγητές στην εκδήλωση ήταν ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Σταύρος Δήμας, και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Ράσμουνσεν, ενώ είχε δοθεί η δυνατότητα παρακολούθησης από φοιτητές μετά από συμπλήρωση αίτησης.
Εν όψει αυτής της «συνάντησης» με τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ, έγινε προσπάθεια συνεννόησης με διάφορες οργανώσεις αλλά και νεολαίες της Αριστεράς για τη διεξαγωγή συγκέντρωσης διαμαρτυρίας την ίδια μέρα. Δυστυχώς όμως η κατάσταση «ασυνεννοησίας» που επικρατεί στο χώρο τα τελευταία χρόνια δεν έδωσε τη δυνατότητα μιας μαζικής απάντησης απέναντι σε αυτούς που δεκαετίες τώρα μακελεύουν και οδηγούν στην εξαθλίωση ολόκληρους λαούς. Η μία μετά την άλλην οι οργανώσεις αρνήθηκαν την πρόταση χρησιμοποιώντας απίστευτες δικαιολογίες: από την αδυναμία λόγω ταξιδιού για παρεμπόδιση της διεξαγωγής των εκλογών των Συμβουλίων Διοίκησης σε πανεπιστήμια άλλων πόλεων (πόσοι πήγαν άραγε;) μέχρι και την ύπαρξη εξεταστικής... Οι συναγωνιστές μάλλον δεν έκριναν τόσο σημαντική την εν λόγω κινητοποίηση, παρ’ ότι τα αντανακλαστικά τους σε περιπτώσεις κατάληψης υπουργείων και τηλεοπτικών σταθμών στο πρόσφατο παρελθόν ήταν μάλλον διαφορετικά.
Την ώρα που στην Αριστερά αναγνωρίζεται η ιστορική αναγκαιότητα για τη δημιουργία Μετώπου και οι εκδηλώσεις διαδέχονται η μια την άλλη, με προγράμματα για όλα τα γούστα και μάλιστα «εδώ και τώρα» (ανατροπή, εξουσία κτλ), η ίδια Αριστερά συνεχίζει να δείχνει το «άσχημο» πρόσωπό της όταν τα λόγια καλούνται να μεταφραστούν σε πράξη και τα προγράμματα μεταφέρονται στη δράση. Τελικά, συναγωνιστές, ποιος είναι ο στόχος;

Σ.Κ.

27 Φεβ 2012

Σκοτάδι αποικίας απλώνουν στη χώρα οι ιμπεριαλιστές Αντίσταση, ο δρόμος του λαού!

Σημαντικά, πράγματι, βήματα στην πορεία που έχει χαράξει ο ιμπεριαλισμός για τη χώρα και τον λαό μας σηματοδοτεί η απόφαση-ανακοίνωση της συνεδρίασης του Eurogroup, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, της 21/2. Δεν εννοούμε βέβαια ότι δόθηκαν «οριστικές» απαντήσεις στα ζητήματα της κρίσης που με ιδιαίτερη ένταση και ειδικό τρόπο τραντάζουν την Ευρωζώνη και την ΕΕ και προκαλούν κρίσιμα προβλήματα συνολικά στη δυτική συμμαχία. Τέτοιες «οριστικές» απαντήσεις δεν μπορούσαν, δεν υπήρχαν για να δοθούν. Μάλιστα το γενικό χαρακτηριστικό της σχετικής ανακοίνωσης είναι ακριβώς η μετάθεση στον χρόνο των ζητημάτων. Μετάθεση που υπογραμμίστηκε ιδιαίτερα από τη στάση του ΔΝΤ που «θα ανακοινώσει τις δικές του αποφάσεις» σχετικά με ό,τι συγκεκριμένο κατέληξε η συνεδρίαση του Eurogroup, την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου, δηλαδή όταν θα έχουν εξελιχθεί μια σειρά κρίσιμα βήματα για την υλοποίηση του PSI και τη στάση των «αγορών»…
Τα σημαντικά λοιπόν και συγκεκριμένα βήματα αυτής της απόφασης αφορούν δύο αλληλένδετα σημεία της. Το πρώτο είναι η κλιμάκωση των μεθοδεύσεων για τη διάσωση της είσπραξης του χρέους και όχι βέβαια για την περιστολή του, όπως αναίσχυντα ισχυρίζονται τα ντόπια ιμπεριαλιστικά φερέφωνα. Αυτόν τον στόχο υπηρετούν όλες οι μανούβρες των χρονικών μεταθέσεων και διευθετήσεων που αποφασίζονται οι οποίες όμως ταυτόχρονα υπόκεινται στις αντιθέσεις μεταξύ των «δανειστών» -γι' αυτό και τώρα ακόμα η υλοποίηση του PSI δεν είναι ούτε βέβαιη ούτε ανέφελη. Το δεύτερο, που υπηρετεί με συνολικό -δηλαδή με πολιτικό- τρόπο τον στόχο που αναφέραμε προηγούμενα, είναι οι αποφάσεις αφενός για την «ενίσχυση της εποπτείας» της τρόικας και της task force στην υλοποίηση των αποφάσεων του μνημονίου και, αφετέρου, για τη νομοθετική κατοχύρωση στο ελληνικό πλαίσιο μέσα στους δύο επόμενους μήνες της πρόβλεψης ότι θα δίνεται απόλυτη προτεραιότητα από την Ελλάδα στην εξυπηρέτηση του χρέους. Μάλιστα αυτός ο νόμος αποφασίστηκε πως θα κατοχυρωθεί και συνταγματικά «το συντομότερο δυνατόν»! Δηλαδή η ιμπεριαλιστική εποπτεία αναβαθμίζεται σε επιτροπεία τουλάχιστον σε επίπεδο διοίκησης της χώρας και η επερχόμενη συνταγματική αναθεώρηση θα είναι πράξη ανακήρυξης της χώρας σε νεοαποικία των ιμπεριαλιστών! Για να γίνουν όλα αυτά πιο απτά, όσον αφορά το τι σημαίνουν για τα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα, αρκεί το παράδειγμα που προέκυψε από αυτή την «ιστορική» (κατά Παπαδήμο πλέον) απόφαση: Με βάση τα μετρήματα των ιμπεριαλιστών για το έλλειμμα και το χρέος και για να «ανταποδώσουμε» τη «σωτηρία» που μας χαρίζουν, η ελληνική αντιπροσωπεία επέστρεψε από τη συνεδρίαση με -εκτός των άλλων- ένα νέο ασφαλιστικό σύστημα που έχει ως αρχή του «τα ταμεία θα πληρώνουν ό,τι και όσο έχουν». Αυτό το νέο ασφαλιστικό σύστημα η κυβέρνηση το κάνει τώρα κατεπειγόντως νόμο για άμεση υλοποίηση, εφαρμόζοντας την αρχή της απόλυτης προτεραιότητας των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Ερωτήματα λοιπόν για το αν θα «αντέξει» και αν θα υλοποιηθεί σε όλη της την έκταση η συμφωνία και για το πόσο χρόνο θα «δώσει» στην εξέλιξη των ιμπεριαλιστικών αδιεξόδων και αντιθέσεων υπάρχουν πολλά. Δεν υπάρχει όμως κανένα ερώτημα όσον αφορά το τι σημαίνει και τι φέρνει αυτή η συμφωνία για τη χώρα, που, ας μην ξεχνάμε, υπήρξε στη βάση και στην προέκταση της ψήφισης του «μνημονίου 2» τη θυελλώδη Κυριακή της 12ης Φλεβάρη. Πρόκειται για μια απόφαση με την οποία οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν η καταβύθιση-εσωτερική χρεοκοπία της χώρας να γίνει εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ με όρους που οι ίδιοι θα ελέγχουν. Γι' αυτό μετατρέπουν τη χώρα σε προτεκτοράτο που αποτελεί και την ασφαλιστική τους δικλίδα, αν τελικά κριθεί ή προκύψει από τη δυναμική των αντιθέσεων και της κρίσης πως δεν είναι δυνατή η παραμονή της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΕ…

Η πολιτική διαχείριση
Το ερώτημα αν το αστικό πολιτικό προσωπικό είναι σε θέση να κάνει κάποια πολιτική διαχείριση της κατάστασης που διαμορφώνεται έχει τεθεί ακόμα πιο έντονα μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου και το μεγάλο πλήγμα που αυτή προκάλεσε σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά και στο ΛΑΟΣ που βγήκε από την κυβερνητική συνεργασία για να περισώσει ό,τι μπορεί από την υπόστασή του. Οι θεωρούμενες σοβαρές αναλύσεις κάνουν λόγο για τον «αναγκαίο χρόνο» που όμως «λείπει» σχετικά με την ανασύνταξη των κλονισμένων αστικών κομμάτων. Οι νέες αποφάσεις του Eurogroup υπογραμμίζουν ακόμα περισσότερο πως ο χρόνος πράγματι «λείπει» καθώς απαιτούν μια κυριολεκτική καταιγίδα μέτρων και αποφάσεων μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ενώ ταυτόχρονα υποτίθεται πως μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Ένα μέτρο του «τεντώματος» που υφίσταται προσαρμοζόμενο στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις το πολιτικό προσωπικό έδωσε ο Α. Σαμαράς. Ο οποίος ανακάλυψε στο νέο μνημόνιο «θετικά σημεία» σε σχέση με το προηγούμενο και καλεί σε επιστροφή τους βουλευτές που διέγραψε με όρο την υπερψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου. Είναι ο ίδιος που λίγες μέρες πριν, στην περίφημη «διαπραγμάτευση», έδινε «μάχη» για τις επικουρικές συντάξεις, αλλά τώρα «δεν βλέπει» πως καταργούνται και οι κύριες και οι επικουρικές! Από την άλλη ο βασικός υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δίνει τα πάντα για την εκλαΐκευση των ιμπεριαλιστικών εκβιασμών ενάντια στον λαό και για την υπεράσπιση «κάθε πόντου» του αντιδραστικού σφαγείου.
Με αυτούς τους όρους ενισχύονται διαρκώς οι κεντρόφυγες τάσεις στα δύο βασικά κόμματα του συστήματος, η δεδηλωμένη του ΠΑΣΟΚ χάθηκε, αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει -ανεκτή από τον ιμπεριαλισμό- «γραμμή διαμαρτυρίας» στη βάση της οποίας θα μπορούσε να συγκροτηθεί και να μορφοποιηθεί μια νέα πολιτική επιλογή στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού προσωπικού. Τα έξωθεν «μηνύματα» είναι τόσο ισχυρά που ως και ο Κουβέλης έσπευσε να διαπιστώσει τo «αναγκαίο» της απόφαση του Eurogroup «εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα». Με άλλα λόγια, οι πάντες στοιχίζονται και προσαρμόζονται στην ιμπεριαλιστική επέλαση και ψάχνουν να βρουν ρόλο στο πλαίσιό της! Όμως ταυτόχρονα αυτό δεν αποτρέπει τον κατακερματισμό των κομμάτων του συστήματος, μπλοκάρει την ανάδειξη εφεδρειών και κατατρώει την κυβέρνηση Παπαδήμου που ολοένα πιο φανερά αναδεικνύεται ως κυβέρνηση-επιτροπεία των ιμπεριαλιστών που το έργο της είναι η μετατροπή της χώρας σε αποικία.
Η τελευταία γραμμή «άμυνας» απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο είναι το «αίτημα» ή ο «στόχος» των εκλογών. Για τους Βενιζέλο και Σαμαρά το αίτημα αυτό είναι το βασικό όπλο για να συγκρατήσουν τις τάσεις διάλυσης των ομάδων τους και των κομμάτων τους, για να μην εκφυλιστούν σε «μοναχικούς παράγοντες» που αντιπροσωπεύουν τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και πολιτικές στη χώρα. Ταυτόχρονα και γι' αυτούς και συνολικά για το πολιτικό σύστημα οι εκλογές είναι η μόνη «προσδοκία» που έχουν να «προσφέρουν» σήμερα στον λαό, η μόνη «απάντηση» που έχουν απέναντι στην οργή του και στα τεράστια δεινά με τα οποία τον φορτώνουν. Και βέβαια το αίτημα των εκλογών είναι η θεωρούμενη «ευπρόσωπη» υπεκφυγή της καθεστωτικής Αριστεράς των ΚΚΕ-ΣΥΝ από όσα είναι αναγκαία για την οργάνωση της λαϊκής πάλης.
Το αίτημα λοιπόν είναι πραγματικό και βέβαια οι βασικοί πολιτικοί παράγοντες το απευθύνουν για έγκριση προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτοί με τη σειρά τους δεν σπεύδουν να το απορρίψουν με έναν οριστικό τρόπο γιατί συμμερίζονται την ανάγκη να αιωρείται το ενδεχόμενο των εκλογών έστω και ως ίχνος ενός πολιτικού συστήματος που υπάρχει για να τους υπηρετεί. Όμως ταυτόχρονα οι απαιτήσεις τους, οι επιλογές τους και τα δικά τους αδιέξοδα διαρκώς «φορτώνουν» με κατεπείγοντα μέτρα το πολιτικό σύστημα και μεταθέτουν τον εκλογικό χρόνο. Ήδη το ημερολόγιο της κυβέρνησής τους είναι γεμάτο μέτρα και νόμους που πρέπει να ψηφιστούν τις επόμενες εβδομάδες, ενώ ταυτόχρονα άνοιξε κιόλας η «συζήτηση» για τα μέτρα που πρέπει να αποφασιστούν τον Ιούνιο! Αυτή η πίεση οδήγησε τον υπασπιστή του Βενιζέλου, τον Λοβέρδο, να καταθέσει εχέγγυα ακώλυτης συνέχισης της επίθεσης μετεκλογικά, προαναγγέλλοντας κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μετά τις εκλογές. Ενώ δεν λείπουν και αυτοί που θεωρούν περιττό-προβληματικό το «εκλογικό διάλειμμα» και προτείνουν τη συνέχιση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Είναι φανερό λοιπόν ότι το αν και πότε θα γίνουν εκλογές θα κριθεί και θα καθοριστεί από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που μετρούν και συνεκτιμούν την κατάσταση στη χώρα στο πλαίσιο των δικών τους συνολικότερων λογαριασμών. Το βέβαιο είναι ότι με βάση την κρίση και τις αντιθέσεις τους οι ιμπεριαλιστές σε Ευρώπη και ΗΠΑ δεν πρόκειται να έχουν απέναντι στο πολιτικό τους προσωπικό την «κατανόηση» προηγούμενων περιόδων. Είμαστε σε μια περίοδο που με άλλα «μέτρα» θα εκτιμήσουν τις ανάγκες και τους όρους αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Είναι επίσης σαφές πως χωρίς ιμπεριαλιστικά νεύματα δεν μπορούν να βρουν «δρόμο» τα στελέχη και οι παράγοντες των αστικών κομμάτων που διαφοροποιήθηκαν-απομακρύνθηκαν από αυτά. Αυτά τα νεύματα όμως λείπουν και γι' αυτό πελαγοδρομούν οι «αποστασιοποιημένοι» από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μεταξύ συνεντεύξεων Τύπου και «διαβουλεύσεων» και εξαντλούνται σε υπαινιγμούς για «ανάληψη ρόλων» που στη συνέχεια τους αναιρούν. Η τελευταία βροχή «φίλων της Ελλάδας», που προκλήθηκε από τις γαλλικές, ιταλικές και άλλες ανησυχίες και φόβους απέναντι στις γερμανικές επιδιώξεις, δεν δείχνει προς το παρόν αρκετή για να φυτρώσουν στη χώρα αστικές πολιτικές συγκροτήσεις. Πιο πολύ «συγκίνησε» τους συνήθεις υπόπτους, δηλαδή τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή Αριστερά» των Τσίπρα-Κουβέλη και Σία που έσπευσαν να αναζητήσουν στα αποκαΐδια της φιλοΕΕ γραμμής τους «νέες ελπίδες» για τον λαό και τη χώρα…

Ο δρόμος του λαού
Ο λαός μας αντιμετωπίζει μεγάλες και βαριές απειλές στα ζωτικά πλέον δικαιώματά του! Η φάση στην οποία μπήκαμε με το νέο μνημόνιο είναι φάση πολύ πιο ραγδαίας επιδείνωσης των όρων ζωής του. Όλοι οι εχθροί του στην Ελλάδα και έξω από αυτήν «εύχονται» και στην πραγματικότητα επιδιώκουν με κάθε τρόπο «να παραδοθεί», «να τα παρατήσει». Σε αυτόν το στόχο συγκλίνουν η κλιμάκωση της πολιτικής ιδεολογικής τρομοκρατίας μαζί με τη βάρβαρη καταστολή ενάντια σε κάθε κινητοποίηση και αγώνα. Αυτόν τον στόχο υπηρετεί και η καλλιέργεια της «προσδοκίας» των εκλογών που αναφέραμε προηγούμενα. Γιατί βέβαια οι εκλογές δεν πρόκειται να κρίνουν όχι την ανακοπή, αλλά ούτε καν τη μερική άμβλυνση της βάρβαρης επίθεσης. Και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν πεδίο διαφοροποίησης των ταξικών συσχετισμών. Επιπλέον οι κραυγές ενάντια «στην καταπάτηση του δημοκρατικού αυτού δικαιώματος του λαού» είναι το λιγότερο υποκριτικές. Εκστομίζονται από αυτούς που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να προβάλλουν την ανάγκη υπεράσπισης όλων των άλλων, πολύ πιο σημαντικών δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού που καθημερινά τσαλαπατούν η τρόικα και η κυβέρνησή της.
Ωστόσο όπως έδειξε και η 12η Φλεβάρη και όπως δείχνουν χίλια δύο μηνύματα από χώρους δουλειάς, από τις λαϊκές γειτονιές και από τη νεολαία, έχουν και μεγάλα τμήματα του λαού «περάσει σε άλλη φάση»! Δηλαδή παρά το ότι οι αγώνες δεν έχουν καταφέρει έστω μερικές ανατροπές της επίθεσης, ακόμα και με την επίγνωση του άνισου συσχετισμού -όπως στις 12/2-, επιμένουν να αγωνίζονται! Επιμένουν στη γραμμή της αντίστασης!
Η τάση αυτή θα ενισχυθεί και θα ανατροφοδοτηθεί το επόμενο διάστημα από τα νέα κύματα βαρβαρότητας που εξαπολύονται ήδη ενάντια στους εργάτες, στους εργαζόμενους, στη νεολαία. Από την επίθεση που θα ξετυλιχθεί σε όλα τα μέτωπα και δικαιώματα τους επόμενους μήνες και η οποία θα είναι ασύγκριτα σφοδρότερη από όσα ζήσαμε την προηγούμενη χρονιά!
Είναι βέβαιο ότι αυτή η διάχυτη τάση αντίστασης δεν αναπαράγεται γραμμικά, χωρίς ταλαντεύσεις και ασυμμετρίες μέσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Εξ άλλου δεν έχει πολιτική, ούτε συνδικαλιστική στήριξη και αναφορά. Οι σπασμωδικές αντιδράσεις των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που κήρυξαν «κατεπείγουσες» απεργίες απέναντι σε ένα γνωστό σε όλους και προγραμματισμένο από καιρό έγκλημα –στο οποίο οι ίδιες συνέργησαν και με τον τελευταίο «κοινωνικό διάλογο»– φάνηκε ότι δεν μπορούσαν να αποτελέσουν πεδίο έμπνευσης και πάλης ευρύτερων μαζών. Η γραμμή των εκλογών, που θα συμβάλουν στην αναζήτηση «άλλων συσχετισμών στην ΕΕ» (ΣΥΝ), ή που θα «φέρουν ένα βήμα πιο κοντά τη λαϊκή εξουσία» (ΚΚΕ), αποτελούν στην πιο καλή τους εκδοχή χυδαίες στρεβλώσεις των αναγκαιοτητών της λαϊκής πάλης και των λαϊκών αναζητήσεων.
Όλα αυτά σημαίνουν πως οι επίμονες τάσεις αντίστασης των εργαζομένων και του λαού μας δεν μπορούν να χωρέσουν στη σημερινή «υπαρκτή» Αριστερά και στο συνδικαλιστικό κίνημα όπως έχει διαμορφωθεί. Δεν μπορούν μέσα από αυτά τα κανάλια να συγκροτηθούν σε κίνημα με τους αναγκαίους στόχους πάλης για το σπάσιμο των δεσμών της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό, με πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης της χώρας.
Η πορεία συγκρότησης ενός τέτοιου κινήματος είναι και πορεία ρήξης και απόρριψης αυτών των πολιτικών κατευθύνσεων και πρακτικών που αποτελούν αναμορφώσεις και επανεκδόσεις της γραμμής της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό. Ωστόσο το πρωταρχικό για μια τέτοια πορεία πάλης, για μια τέτοια κατεύθυνση, είναι η μαζική αντίσταση. Αυτή είναι η πολιτική κατεύθυνση σήμερα στη βάση της οποίας μπορεί να γίνει η συγκέντρωση, η διαμόρφωση και ο μετασχηματισμός των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που απαιτούνται για να υπάρξει αυτή η πορεία, για να διεκδικήσει η εργατική τάξη και ο λαός την επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο από την ιμπεριαλιστική υποδούλωση και την καπιταλιστική σκλαβιά.
Γι' αυτό πρέπει να υποστηριχθεί με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις η κατεύθυνση της αντίστασης σήμερα μέσα στον λαό. Γι' αυτό είναι ανάγκη πρώτης γραμμής, σε αντίθεση με την υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών και τη συμμόρφωση της ρεφορμιστικής Αριστεράς, να παλευτεί από τα κάτω η κατεύθυνση του απεργιακού ξεσηκωμού στα σωματεία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Γι' αυτό πρέπει να σημάνει αγωνιστικός πολιτικός συναγερμός στους χώρους που ζει και σπουδάζει η νεολαία. Γι' αυτό πρέπει οι λαϊκές-εργατικές γειτονιές να γίνουν τα «προαύλια» των χώρων δουλειάς των εργαζομένων τους, όπου θα ζυμώνονται και θα χτίζονται όροι της εργατικής λαϊκής πάλης στη μία, μοναδική και ενιαία ταξική πολιτική βάση που αυτή μπορεί να υπάρξει.
Ο λαός και η νεολαία της χώρας διαισθάνονται σήμερα την αναγκαιότητα αυτής της κατεύθυνσης, αυτής της πάλης. Καθόλου δεν προτίθενται να σηκώσουν λευκή σημαία απέναντι στην ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση και τη συμμορία της υποτέλειας των κομμάτων και των κάθε λογής παραγόντων του συστήματος. Να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να υψώσει μαζικά τις σημαίες της αντίστασης που είναι σήμερα οι σημαίες της επαναστατικής του προοπτικής!

Συνεχίζουν οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου
Οι προβοκάτορες της Χρυσής Αυγής

Εκατόν δεκαέξι μέρες απεργίας συμπληρώνουν οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Μια σκληρή ταξική αναμέτρηση που αποτελεί κορυφαίο δείγμα της πάλης που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη της χώρας ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση των δυνάμεων του κεφάλαιου και την προσπάθεια διάλυσης κάθε στοιχείου πολιτικής, ιδεολογικής και οργανωτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης. Ένας αγώνας που αποτελεί πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και των εργαζομένων. Ένας αγώνας που όλοι γνωρίζουν ότι η έκβασή του θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό το σύνολο των μαχών που δίνει σήμερα ο κόσμος της δουλειάς ενάντια στη νέα βαρβαρότητα.
Εξακολουθεί να ξαφνιάζει το υψηλό αγωνιστικό φρόνημα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου. Γεμίζουν ασφυκτικά οι αίθουσες στις δεκάδες εκδηλώσεις που έχουν οργανωθεί και εξακολουθούν να οργανώνονται πανελλαδικά για τη στήριξη του αγώνα τους. Και είναι πραγματικά ελπιδοφόρο το ότι οι εργαζόμενες μάζες αποζητούν πλέον τις τοποθετήσεις αγωνιζόμενων εργατών και όχι περισπούδαστων οικονομολόγων.
Ωστόσο, κάθε μέρα που περνάει, ο αγώνας αυτός γίνεται ακόμη πιο σκληρός και δύσκολος. Από τη μια, η εργοδοσία που πιέζει με στόχο να σπάσει το ηθικό και την αντίσταση των χαλυβουργών. Με πρόσφατη επιστολή της προς τους απεργούς δηλώνει ότι θα επιμείνει στο «πρόγραμμα αναδιοργάνωσης» του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο δηλαδή στο σχέδιο για 180 απολύσεις εφόσον οι εργαζόμενοι δεν δεχτούν τις μειώσεις ωραρίου και μισθών. Από την άλλη, η αντεργατική επέλαση που συνεχίζεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα μέσα και από την έγκριση του νέου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και που βαραίνει ακόμη περισσότερο το συσχετισμό σε βάρος της εργατική τάξης. Εάν σε όλα αυτά προστεθούν και οι δυσκολίες που αντικειμενικά προκύπτουν από την τρίμηνη απεργία γίνεται κατανοητό ότι -τώρα περισσότερο από ποτέ- αυτός ο αγώνας πρέπει να στηριχτεί ακόμη περισσότερο, πολιτικά, υλικά και ηθικά.
Για να πάρουν απάντηση οι απόψεις που ζητούν να σταματήσει η απεργία και οι οποίες εμφανίζονται όλο και πιο ξεδιάντροπα, αναπαράγοντας τα τρομοκρατικά διλήμματα της εργοδοσίας. Για να καμφθούν όσοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τους απολυμένους από τους υπόλοιπους και να αφήσουν αναπάντητες τις 65 απολύσεις που έχουν ήδη γίνει.
Τώρα περισσότερο από ποτέ οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου μπορούν και πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες κοινού αγωνιστικού μετώπου με όλους τους χώρους δουλειάς που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Το επιτρέπει το κύρος τους, το επιβάλλει η κατάσταση.

Οι προβοκάτορες της Χρυσής Αυγής
Με δυσκολία συγκρατήσαμε την οργή μας όταν μάθαμε ότι τα ανθρωποειδή της Χρυσής Αυγής τόλμησαν να πατήσουν το ποδάρι τους στις πύλες της Χαλυβουργίας. Για να εκφράσουν, λέει, την αλληλεγγύη τους! Ποιοι; Αυτοί που, πλημμυρισμένοι από το δολοφονικό, ρατσιστικό τους μίσος, επιτίθενται στο πιο βασανισμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, αλλά και σε όσους τους υποστηρίζουν. Αυτοί που υμνούν τα πιο μαύρα, αντιδραστικά καθεστώτα της σύγχρονης Ιστορίας, τους διώκτες και τους σφαγείς όσων υπερασπίζονταν την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, της εργατικής πρωτοπορίας και των κομμουνιστών. Αυτοί που στα ιδανικά της επαναστατικής ταξικής απελευθέρωσης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης αντιπαραθέτουν το σοβινισμό και τα εθνικιστικά «ιδεώδη», δηλαδή την υποταγή στα συμφέροντα του κεφάλαιου και της αστικής τάξης. Αυτοί που μόλις πρόσφατα έχυσαν το μαύρο τους δηλητήριο για να συκοφαντήσουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών.
Ήταν μεγάλο λάθος των χαλυβουργών που τους επέτρεψαν να παρευρεθούν στο χώρο της απεργίας. Και δεν μας ικανοποίησε η απάντηση του σωματείου για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε αποδεκτή η παρουσία τους. Ωστόσο, δεν πρόκειται αυτό το περιστατικό να κλονίσει τη στήριξή μας στον αγώνα αυτό. Ούτε θα χαριστούμε σε όσους βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στη μεγάλη αυτή απεργία. Ο προβοκατόρικος ρόλος των φασιστών της Χρυσής Αυγής πρέπει να πέσει στο κενό.

25 Φεβ 2012

Σκοτάδι αποικίας απλώνουν στη χώρα οι ιμπεριαλιστές Αντίσταση, ο δρόμος του λαού!

Κυκλοφορεί από σήμερα
ΑΡΘΡΑ:
Σκοτάδι αποικίας απλώνουν στη χώρα οι ιμπεριαλιστές
Αντίσταση, ο δρόμος του λαού!

ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Καρατόμηση μισθών και εργατικών δικαιωμάτων

Τι μαύρο πρόβατο, τι άσπρο πρόβατο (αρκεί να το τρώνε οι λύκοι)
Η συμφωνία του Eurogroup

AEI, Εκλογές Συμβούλιων Διοίκησης

Γαλλία, εκλογές υπό το βάρος της κρίσης αλλά και της "σκιάς" της Γερμανίας

"Δεν θα φύγουμε από τους δρόμους!"
Αυτή ήταν η μαζική λαϊκή στάση στις διαδηλώσεις της 12ης Φλεβάρη

Ένα ξενόδουλο αστικό πολιτικό σύστημα σε δίνη…

Η κατάληψη της Νομικής, το άσυλο και η σύνοδος των πρυτάνεων

Όταν το ΝΑΤΟ έρχεται, η Αριστερά πού είναι;

Όχι στους εθνικοπατριωτικούς αποπροσανατολισμούς
Ναι στην ενίσχυση της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης

Συνεχίζουν οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου
Οι προβοκάτορες της Χρυσής Αυγής

Γιαν Μιρντάλ
Επείγουσα η ανάγκη αλληλεγγύης στους λαούς της Ινδίας!

Ρεπορτάζ από τις διαδηλώσεις του τριήμερου σε όλη την Ελλάδα,
από δραστηριότητες κινήσεων, πρωτοβουλιών και συνελεύσεων γειτονιών, εργατικές κινητοποιήσεις (ΟΕΚ, ΟΕΕ κ.ά.)

ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ
Δεύτερες Σκέψεις: Αν η Αριστερά
Αθέατος Κόσμος: Παρίσι, Σεν Ντενί - Ο αρχιμπάτσος Πάντα και η… απόδραση της Εκατερίνας
Προβολές: Αίμα και ανταγωνισμοί (Συρία)
Οικονοκόσμος: Ταύροι, αρκούδες, μαύροι γύπες
Δημοκρατικά δικαιώματα: Αρχηγείο Ελληνικής Αστυνομίας: Κάλεσμα προς χαφιεδισμό, διασυρμό και εκ των προτέρων καταδίκη!
Σχόλια: Σατυρικά για την επικαιρότητα
Προσεγγίσεις: Δεν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους

20 Φεβ 2012

Κάτω η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα
Λαός και νεολαία στους δρόμους και στις απεργίες!

Ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στα οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού μας και μια τεράστια επιχείρηση λεηλασίας και διάλυσης της χώρας, των υποδομών της και κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής και δυνατότητας της εξελίσσεται αυτές τις μέρες. Αυτό συνιστούν οι «50 σελίδες» του νέου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που με ανοιχτά πραξικοπηματικούς όρους προωθούν και επιβάλλουν οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού στη χώρα, με το εγχώριο αστικό πολιτικό προσωπικό σε ρόλο μαριονέτας.
Η επέμβαση αυτή στοχεύει να σημαδέψει και να σφραγίσει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας για δεκαετίες, έτσι όπως απαιτούν τα συμφέροντα και η βαθιά κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού κόσμου. Οι μεγάλοι τύραννοι, βυθισμένοι στη δίνη των αντιθέσεων τους και των αδιεξόδων τους έχουν αποφασίσει να «αλλάξουν τον πλανήτη». Να τον αλλάξουν γεμίζοντας τον με αποικίες, με εργάτες σκλάβους, με λαούς υπόδουλους και εξαθλιωμένους. Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην αναζήτηση διεξόδου από την κρίση τους. Αυτή την πολιτική προωθούν και εφαρμόζουν παντού. Ως αναγκαία απέναντι στους λαούς και τους εργάτες. Ως απαράβατη προϋπόθεση στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων.
Αυτή ακριβώς την πολιτική αντιμετωπίζει σήμερα η εργατική τάξη της χώρας και ο λαός μας. Με αυτήν αναμετριέται η τύχη της χώρας, το μέλλον των παιδιών. Μια χώρα που τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια «ισορροπούσε» στα όρια των γεωπολιτικών δεδομένων που παρήγαγε ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην ευρύτερη περιοχή. Όρια που η αστική υποτέλεια τα είχε βαφτίσει «εθνική στρατηγική». Με αυτή λοιπόν την «εθνική στρατηγική» ο αστικός εσμός βαθαίνοντας διαρκώς και ολόπλευρα την ιμπεριαλιστική εξάρτηση οδήγησε τη χώρα στην κατάσταση προτεκτοράτου που σήμερα αντιμετωπίζουμε. Στην κατάσταση ενός ανελέητου βομβαρδισμού της από τους «προστάτες» που επιμένουν ντε και καλά να μας «σώσουν» από την διάλυση της παραγωγικής βάσης, την εξαθλίωση και την ερήμωση στις οποίες αυτοί μας οδήγησαν! Και για μα μας «σώσουν» απαιτούν να ολοκληρώσουν τη διάλυση, την καταστροφή, την ερήμωση και να κάνουν νόμο τη βαρβαρότητα για τους εργάτες και το λαό!
Από το φόντο δεν λείπει και ο εκβιασμός του πραγματικού βομβαρδισμού. Οι δολοφονικές Νατοϊκές μηχανές ασκούνται στην Αδριατική. Τα ΑμερικανοΝατοϊκά ανακοινωθέντα γίνονται σχεδόν πολεμικά, απειλώντας τη Συρία και το Ιράν. Οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών στα Βαλκάνια και στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου καλλιεργούνται και τροφοδοτούνται διαρκώς με διάφορα επίδικα –ή «επίδικα»- για να μένει ανοιχτή η δυνατότητα του διαίρει και βασίλευε, το ενδεχόμενο θερμού ολέθρου. Η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του αναβρασμού μπλεγμένη με χίλια νήματα με τους δολοφονικούς σχεδιασμούς. Εξάλλου η στρατιωτικοπολιτική παρέμβαση είναι βασικό και αναπόσπαστο γνώρισμα του ιμπεριαλισμού. Στη σημερινή φάση της κρίσης που εντείνονται οι νεοαποικιακές επιδιώξεις του μπορεί να αποτελέσει και το κύριο χαρακτηριστικό του.
Ποιο είναι το δίλημμα;
Τα ντόπια αστικά φερέφωνα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, τραυλίζουν σε όλους τους τόνους τον εκβιασμό των αφεντικών τους: Αν δεν υποταχτούμε θα χρεοκοπήσουμε! Την ίδια στιγμή μας ανακοινώνουν πως το δάνειο θα πάει σε έναν λογαριασμό από όπου θα αντλούνται μόνο ποσά για τα «χρωστούμενα» στους ιμπεριαλιστές. Και η χώρα πρέπει να μειώσει το έλλειμμα στο 3% ως το 2015! Πώς λοιπόν θα πληρώνονται μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, νοσοκομεία, σχολεία όταν απαιτείται τέτοια τεράστια μείωση του ελλείμματος μέσα σε τρία χρόνια; Πώς δεν θα «χρεοκοπήσουμε» μένοντας στην ιμπεριαλιστική μέγγενη, όταν αυτοί είναι οι όροι και οι απαιτήσεις της; Μια σαφή απάντηση σε αυτά τα εύλογα ερωτήματα, δίνουν τα ήδη διαμορφωμένα κοινωνικά δεδομένα και τα μέτρα του νέου μνημονίου. Πέρασαν τα 1 εκατομμύριο οι (μετρημένοι) άνεργοι, χιλιάδες είναι οι άστεγοι, πιο πολλές χιλιάδες τα κλεισμένα μικρομάγαζα, 27,7% όσοι ζουν (πάλι επισήμως) στα όρια της φτώχειας, δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες οι απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι… Από την άλλη σύμφωνα με το νέο Μνημόνιο 330 ευρώ θα γίνει το επίδομα ανεργίας, τετρακόσια και κάτι ο βασικός μισθός –μέχρι να ξαναμειωθεί τον Ιούνιο!- καταργούνται ουσιαστικά οι συντάξεις, 150 χιλιάδες απολύσεις και νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, κατάργηση των εφάπαξ, συντριβή της περίθαλψης, μαζικά κλεισίματα σχολείων… Να λοιπόν πώς «δεν θα πτωχεύσουμε» μένοντας στα ιμπεριαλιστικά δεσμά: Θα γίνει γενικευμένο καθεστώς η εξαθλίωση, η ανεργία, η πείνα, η κατάργηση κάθε κοινωνικής πρόνοιας ακόμα και των στοιχειωδών ιατροφαρμακευτικών αναγκών των μαζών, και έτσι «το κράτος θα τα φέρνει βόλτα»… Αυτή είναι –στην καλύτερη περίπτωση- η «μη πτώχευση» που μας υπόσχονται σε αυτήν την «προσδοκία» ζητούν από το λαό και τη νεολαία να στοιχηθεί!
Το ερώτημα λοιπόν για το λαό δεν είναι αν έχει να αντιμετωπίσει άγριες και σκληρές συνθήκες για τη ζωή του και την επιβίωση του. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει «συνταγή» που γρήγορα και εύκολα θα λύσει τα βασικά ζητήματα της ζωής του. Αυτό το ψεύτικο ερώτημα το συντρίβει ολοένα και περισσότερο η ταξική, κοινωνική, πολιτική πραγματικότητα, καθημερινά. Στην Ελλάδα, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία σε όλες τις χώρες της περιοχής, ακόμα και στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις! Το ίδιο το σύστημα δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να υπόσχεται «λιγότερη εξαθλίωση». Πρόσφατα ο πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακός» Α.Σαμαράς υποσχέθηκε και αυτός πορεία με «δάκρυα και θυσίες» για το λαό.
Το πραγματικό ζήτημα που αντικειμενικά τίθεται μπροστά στο λαό μας σήμερα είναι η ανάγκη να οικοδομηθεί μια πορεία πάλης και αγώνων, ένα Μέτωπο Αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της υποτέλειας. Δηλαδή η διαμόρφωση μιας πάλης που δεν θα «περιμένει» τίποτα από τον αντίπαλο, που δεν θα έχει αυταπάτες για το «ενδεχόμενο» αυτός να αυτορυθμιστεί ώστε να «κάνει χώρο» και για το λαό και τη ζωή του. Και είναι αλήθεια πως όσο καθυστερεί η έμπρακτη, πολιτική και κινηματική υποστήριξη αυτής της κατεύθυνσης που θα πείθει βήμα το βήμα και για τις μεγάλες δυνατότητες του λαού και της πάλης του, θα ενισχύονται και οι τάσεις της υποχώρησης και της ηττοπάθειας. Γιατί βέβαια οι «εύκολες συνταγές» -πολλές τέτοιες κυκλοφορούν από τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά- θα ηττώνται και δεν θα φέρνουν αποτελέσματα.
Με τη γραμμή της υποτέλειας ως το τέλος!
Ζήσαμε αυτές τις μέρες μια ακόμα παράσταση του θιάσου της υποτέλειας. Οι αρχηγοί και τα στελέχη των κομμάτων της κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ -ΝΔ - ΛΑΟΣ) …δεν δίστασαν μπροστά σε τίποτε! «Έσωσαν» τον 13ο και τον 14ο μισθό την ώρα που καταργούσαν τον 12ο, τον 11ο, τον 10ο … «Αγωνίστηκαν» για τις συντάξεις ενώ ταυτόχρονα καταργούσαν την ασφάλιση… «Μάτωσαν» για τη χώρα αποφασίζοντας μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας… «Μόχθησαν» για την ανάπτυξη, υπογράφοντας νέα φοροεπιδρομή… «Νοιάστηκαν» τους ανέργους με νέες απολύσεις και καταργήσεις οργανισμών με ταυτόχρονο τσεκούρι στο επίδομα εξαθλίωσης που ήδη παίρνουν…
Το μόνο νόημα που είχε η «μάχη» τους, ήταν αυτό της διαχείρισης της δικιάς τους χρεοκοπίας, της ξέφρενης αντιλαϊκότητας τους, που είναι πια πασίδηλη. Η προσπάθεια δηλαδή να αναπαραχθούν, να θολώσουν και να τρομάξουν το λαό, να εξασφαλίσουν όρους για την επιτυχία του Κυριακάτικου πραξικοπήματος που μεθοδεύουν στη Βουλή. Με όλα αυτά τα κόμματα της υποτέλειας και του κεφαλαίου επιβεβαίωσαν και απέναντι σε αυτή την ιμπεριαλιστική επέμβαση το ρόλο του και τη φύση τους. Και απέδειξαν για άλλη μια φορά πως η θρυλούμενη και αναζητούμενη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος θα γίνει ακριβώς στη βάση της γραμμής που επιτάσσει ο ιμπεριαλισμός, οι κρίσεις του και οι ανθρωποφάγες κατευθύνσεις του.
Φυσικά όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν πως το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει εύκολα και χωρίς απώλειες την κατάσταση που διαμορφώνεται. Οι τριγμοί του είναι βαθύτατοι γιατί ξηλώνει το ίδιο τους όρους είχε διαμορφώσει εδώ και δεκαετίες για να εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του. Και κυρίως γιατί τροφοδοτεί διαρκώς την ήδη τεράστια λαϊκή οργή απέναντι του. Οι φόβοι τους λοιπόν είναι μεγάλοι και βάσιμοι! Και τα ερωτήματα όχι για το απώτερο αλλά για το εντελώς άμεσο μέλλον είναι πολλά. Ο Παπανδρέου έσπευσε ήδη να ζητήσει «κυβέρνηση Παπαδήμου» ως το 2013! Ο Σαμαράς επείγεται να φτάσει σε εκλογές πριν καούν και οι τελευταίες αναμνήσεις της «αντιπολιτευτικής» του θητείας. Ο Βενιζέλος που πιο φανερά αναβαθμίστηκε πρόσφατα σε βασικός υποψήφιος στο ΠΑΣΟΚ, στηρίζει τα πάντα στις υπηρεσίες του στους ιμπεριαλιστές. Όμως όλα αυτά τελούν ακόμα πιο έντονα ήδη υπό την αίρεση της «επόμενης μέρας». Αυτής που θα φέρουν οι ιμπεριαλιστικές επιλογές και αντιθέσεις . Για το PSI. Για τη δανειακή συμφωνία και το μνημόνιο που όπως φάνηκε στο Eurogroup της 9/2, γίνονται ακόμα πιο απαιτητικές. Αλλά βέβαια και της «επόμενης μέρας» που θα φέρει ο αγώνας του λαού, ο ξεσηκωμός που μπορεί να υπάρξει!
Μεγάλη μάχη-Κρίσιμες μέρες
Η οργή του λαού πρέπει και μπορεί αυτές τις κρίσιμες ημέρες να πλημμυρίσει τους δρόμους της χώρας. Πρέπει οι εργάτες και οι εργαζόμενοι να κάνουν δική τους υπόθεση το απεργιακό διήμερο που ακολουθεί (σ.σ. οι γραμμές αυτές γράφονται το βράδυ της Πέμπτης 9/2), και τα συλλαλητήρια της Κυριακής 11/2. Ακόμα και αν παρά τους σημαντικούς τριγμούς τους τα κόμματα της υποτέλειας καταφέρουν το βράδυ της Κυριακής να έχουν βγάλει την απαιτούμενη «πλειοψηφία», υπέρ του νέου μνημονίου, ο μαζικός λαϊκός ξεσηκωμός του 3ημερου, είναι αναγκαία προϋπόθεση, για να συνεχίσει και να κλιμακωθεί ο αγώνας τις επόμενες μέρες. Είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ξεπεραστούν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που εδώ και εβδομάδες νομιμοποιούν τη βαρβαρότητα, συμμετέχοντας στους «διαλόγους» με το ΣΕΒ και τους πολιτικούς υπηρέτες της υποτέλειας. Είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να κερδίζει διαρκώς δυνάμεις η γραμμή της διαδήλωσης, της απεργίας, της μαζικής πάλης, για να σπάει ο φόβος και ο ενδοιασμός σε ολοένα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Σε αυτό το έδαφος και το κλίμα του λαϊκού ξεσηκωμού πρέπει και μπορεί να ενισχύεται η λογική της κοινής δράσης και η γραμμή της ανατροπής της πολιτικής του συστήματος, ο στόχος για το σπάσιμο των ιμπεριαλιστικών δεσμών από ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ. Σε αυτή την πάλη πρέπει και μπορεί να συγκροτείται από τα κάτω, και μέσα στη φωτιά της μάχης, η απολύτως αναγκαία κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης.
Για όλους αυτούς τους λόγους αυτό το τριήμερο μπορεί να δώσει μια μεγάλη και σημαντική ώθηση στο κίνημα, μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία μιας άνοιξης μεγάλων αγώνων και συγκρούσεων. Αυτών που έχει ανάγκη ο λαός και η νεολαία της χώρας μας για να λογαριαστεί με τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και την καπιταλιστική θηριωδία. Για να λογαριαστεί και να νικήσει.