Η έννοια του δικαίου –και ιδιαίτερα του διεθνούς- είναι πολύ ταλαιπωρημένη στις μέρες μας. Το δίκαιο είναι του ισχυρότερου κι αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει πάνω από νομοθεσία ή διεθνείς συμβάσεις. Οσοι πίστευαν ότι η …τυφλή διεθνής δικαιοσύνη θα καταδικάσει ξανά τις ναζιστικές θηριωδίες έπεσαν εντελώς έξω, γιατί πίστευαν ότι κάπου υπάρχουν κάποιοι αντικειμενικοί κανόνες που όλοι τους σέβονται και την εφαρμογή των οποίων εφαρμόζει ένα ανώτατο δικαστικό σώμα διεθνούς επιπέδου.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι διεθνείς συσχετισμοί είναι αυτοί που, τελικά, καθορίζουν το δίκαιο. Αυτοί που θεώρησαν δίκαιες τις στρατιωτικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη. Αυτοί που θεωρούν δίκαιη την πολιτική των μνημονίων στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Και είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας η άποψη που λέει ότι η λύση στο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα έρθει με την απαίτηση της επιστροφής του κατοχικού δανείου –και με τους τόκους- από τη Γερμανία!
Η απόφαση της Χάγης έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης δήλωσε -με ύφος- ότι η Γερμανία έχει πληρώσει με το παραπάνω τις πολεμικές αποζημιώσεις. Και είναι αλήθεια ότι η λογική της απόφασης είναι ότι η ανθρωπότητα έχει τελειώσει με τις ναζιστικές θηριωδίες, η Γερμανία πλήρωσε ό,τι ήταν να πληρώσει και, εν πάσει περιπτώσει, ας σταματήσουν οι ανούσιες διεκδικήσεις.
Η αντίληψη αυτή είναι απολύτως λογική για το ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις βασικές του δυνάμεις. Με το ναζιστικό καθεστώς έκλεισαν τους λογαριασμούς τους το 1945 και αμέσως άνοιξαν τους καινούριους με τη Δυτική Γερμανία, την οποία έστησαν ξανά στα πόδια της μέσα σε λίγα χρόνια, στη λογική της ισχυροποίησης του Δυτικού μπλοκ απέναντι στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Κι αυτούς τους έκλεισαν πάλι το 1989, με την ενοποίηση της Γερμανίας, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και τη διαμόρφωση ενός νέου παγκόσμιου σκηνικού, πολύ πιο ρευστού πια, όπου όλοι είναι εναντίον όλων και όπου η Γερμανία αναζητά και πάλι αυξημένο ρόλο.
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να γυρίσει πίσω το σύστημα και να ξανανοίξει τους παλιούς του λογαριασμούς. Και ειδικά για ένα ζήτημα που αφορά την Ελλάδα, μια χώρα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης του συστήματος. Θα ήταν, άραγε, αλλιώς τα πράγματα αν, για παράδειγμα, ζητούσε αποζημιώσεις η Γαλλία; Είναι απίθανο, ως όπλο στον ανταγωνισμό τους, να θυμηθούν κι άλλοι ιμπεριαλιστές τα ναζιστικά εγκλήματα; Από γενική άποψη τίποτα δεν αποκλείεται, πάντως κάτι τέτοιο θα σήμαινε ρήξεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι σήμερα.
Τα εγκλήματα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια στην ανθρωπότητα είναι τόσο πολλά που δε φτάνουν όλοι οι δικαστές του κόσμου για να τα δικάσουν. Οι πραγματικοί δικαστές και τιμωροί θα είναι οι λαοί και μόνον αυτοί, όταν φτάσουν να συγκρουστούν κατά μέτωπο με τους εγκληματίες και να τους νικήσουν!
