Επικίνδυνη η αδράνεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΔΟΕ

Ενώ ανακοινώνεται, επίσημα η άμεση απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων-και εκπαιδευτικών- η ΔΟΕ καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει και προβαίνει σε «σκληρές» δηλώσεις του στυλ: «Αν το επιχειρήσουν, θα δουν όσα δεν έχουν δει!!!»
Αν διαβάσει κανείς πόσες φορές «φοβέρισε» η ΔΟΕ από την αρχή της χρονιάς, θα ζαλιστεί! Φώναξαν για τα βιβλία, αποκάλυψαν πρώτοι τους μισθούς του νέου μισθολογίου(χωρίς, όμως, τις αυξήσεις που μάς έταζαν ότι θα πάρουμε) , έδωσαν συνεντεύξεις, ζήτησαν συνάντηση με το υπουργείο, αλλά και πάλι δεν τούς άκουσαν. Τι άλλο να κάνουν πια;
Παράλληλα με τις «φοβέρες», βέβαια, υπήρξαν και εικονικές κινητοποιήσεις όπως η 2ωρη στάση εργασίας για το ζήτημα της περίθαλψης (μια μόνο για την επαρχία και μια πανελλαδική σε απόσταση τριών ημερών!). Είχαν προηγηθεί οι εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας με κεντρικούς ομιλητές πανεπιστημιακούς, με θέμα «επένδυση στη γνώση ,απάντηση στην κρίση»!!
«Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν είναι ώρες για «χαμένα μεροκάματα» (δήλωση Μαντά, προέδρου της ΔΟΕ, στα Γιάννενα) εννοώντας, φυσικά, τις απεργίες.
Ακολούθησε η πρόταση της ΔΟΕ προς την ΑΔΕΔΥ για κήρυξη γενικής απεργίας μέχρι τις 15 Φλεβάρη και μετά πρόταση για γενικές συνελεύσεις σε βάθος χρόνου απροσδιόριστο….
Στο ίδιο μήκος κύματος με την ΟΛΜΕ, αυτό που πρότειναν πάλι ήταν η γνωστή 24ωρη απεργία, η οποία ,έτσι κι αλλιώς, θα προκηρυσσόταν, όπως κι έγινε, από τα τριτοβάθμια όργανα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν για να κρύψουν την αδράνειά τους.
Οι επιδιώξεις της ΔΟΕ από την αρχή της χρονιάς είναι ξεκάθαρες:
1.Να πάψουν οι δάσκαλοι να ασχολούνται με ζητήματα όπως τι θα κάνουν με τους μισθούς πείνας, τα διαλυμένα σχολειά , την αξιολόγηση, την ανεργία. Όλα αυτά παρουσιάζονται σαν τα κακά της μοίρας μας γιατί ΕΧΟΥΜΕ κρίση. Η επίθεση του συστήματος παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα λανθασμένης πολιτικής. Οι προτάσεις διεξόδου προς το σύστημα και τους παράγοντές του- η «άλλη» πρόταση διαχείρισης- παρουσιάζονται ως η λύση των προβλημάτων του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών.
2. Να αποφευχθεί οποιοδήποτε ενδεχόμενο απεργιακής συννενόησης- συμπόρευσης με την ΟΛΜΕ.
3. Να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι οι αγώνες-κυρίως οι απεργιακοί- είναι αδιέξοδοι, αναποτελεσματικοί, μάταιοι (αφού δεν μας ακούνε), άρα πάμε για άλλες «δράσεις». Οι απεργίες πρέπει να συκοφαντηθούν με κάθε τρόπο ώστε να μην υπάρξει η περίπτωση να «μπουν»(οι συνδικαλιστικοπατέρες των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) σε τέτοιους μπελάδες και περιπέτειες.
4.Να δημιουργηθούν αυταπάτες σχετικά με την επίθεση στα μισθολογικά και εργασιακά (κριτική σε επιμέρους ζητήματα όπως η προσμέτρηση της προϋπηρεσίας) και να καθησυχαστούν οι εκπαιδευτικοί ότι θα εξαιρεθούν από τις εφεδρείες-απολύσεις.
Παράλληλα, η ΔΟΕ κρύβεται πίσω από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες ότι χρειάζονται πανεργατικοί αγώνες και όχι κλαδικοί, όταν γνωρίζει πολύ καλά ότι τέτοιους αγώνες δε θα προετοιμάσουν ούτε η ΓΣΕΕ ούτε η ΑΔΕΔΥ.
Κυρίως όμως η αγωνία της είναι άλλη:
Να συγκροτηθεί συμμαχία των συνδικαλιστικοπατέρων με όλο τον εσμό των «θεσμικών παραγόντων», πανεπιστημιακών με στόχο- τι άλλο;- να περισώσουν τις καρέκλες τους και να υπερασπιστούν το ρόλο τους ως επίσημοι συνομιλητές του υπουργείου. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό με τα ξένα αφεντικά να αποφασίζουν, ούτε το πολιτικό προσωπικό των κυρίαρχων κομμάτων δεν έχει τίποτα διασφαλισμένο( παρότι δουλικό) πόσο μάλλον αυτοί δεν ξέρουν τι μέρα τούς ξημερώνει. Ο Μπράτης, πρώην πρόεδρος της ΔΟΕ, εξέφρασε αυτήν ακριβώς την αγωνία σε ομιλία του. «Θα έρθουν και θα φύγουν πολλές κυβερνήσεις ακόμα, εμείς πού θα βρεθούμε;» είπε με λίγα λόγια. Σκληροί καιροί, πραγματικά, για όλους αυτούς που είχαν βολευτεί επί χρόνια στη διάλυση των σωματείων μας!
Άκρως επικίνδυνοι και προκλητικοί, άκρως παραδομένοι, άκρως εχθρικοί για τον κλάδο. Τόσα χρόνια προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα, τροφοδοτούσαν και τρέφονταν από τη διάλυση (οργανωτική και πολιτική) των σωματείων και ζητούν την αναγνώριση των υπηρεσιών τους. Σε συλλόγους με απονεκρωμένες διαδικασίες είναι σίγουρο ότι θα συνεχίζουν αυτό το έργο.
Αυτό που έχουμε να αντιπαλέψουμε, λοιπόν, είναι η διάλυση των σωματείων μας. Δύσκολο, αλλά αυτό είναι και αυτό οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ως πρόβλημα. Κι αυτό λύνεται ή δεν λύνεται στη βάση των αγώνων σε κάθε σύλλογο ενάντια στη βαρβαρότητα που ζούμε.
Των αγώνων που ξεκινούν από τους εκπαιδευτικούς και δίνονται από αυτούς. Για να ξαναστήσουμε τα σωματεία μας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της ηττοπάθειας, στηριζόμενοι στην αυτοοργάνωσή μας και την πολιτικοποίηση των αγώνων μας. Είναι το πεδίο που πρέπει να υπερασπιστούμε και οι δράσεις που οφείλουμε να προωθήσουμε για να υπερασπιστούμε τα
βασικά δικαιώματα της ζωής και να ανατρέψουμε την πολιτική της εξαθλίωσης και του ξεπουλήματος. Ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια, ενάντια σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ.