Αδιαπραγμάτευτη εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων

Σφοδρότατες συγκρούσεις! Σκληρές διαπραγματεύσεις! Εντονες αντιδράσεις! Ολονύχτιο θρίλερ και παζάρια για το νέο μνημόνιο! Οι... αγωνιζόμενοι πολιτικοί αρχηγοί του τόπου (δηλαδή, του χώρου που ορίζουν τα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), στενάζουν, πασχίζουν, διαπραγματεύονται σκληρά «για τον απλό κόσμο, τη χώρα, το μέλλον των επόμενων γενιών». Πρώτος από όλους ο «μέγας σωτήρας όλων μας», Παπαδήμος, που διαπραγματεύεται επί ώρες και μέχρι τις 6.00 το πρωί, με «ομόθρησκους» πολιτικούς αρχηγούς και την «αλλόθρησκη» τρόικα.
Ομως, προκύπτει το εύλογο ερώτημα: πού καταλήγει αυτή η «αυτοθυσία» των πολιτικών αρχηγών, αυτή η «πανεθνική υπερπροσπάθεια» των πολιτικών εκπροσώπων της χώρας; Καταλήγει σε μια ευρύτατη συμφωνία όλων σε όλα όσα υπαγορεύουν οι εκβιαστές της τρόικας. Σε μια συμφωνία σφαγής των μισθωτών, εξόντωσης των εργαζομένων, του λαού και της χώρας.
Μείωση κατά 22% του βασικού μισθού σε όλα τα επίπεδα. Επιπλέον μείωση κατά 10% (δηλαδή, 32%) για όλους τους νέους κάτω των 25 ετών. Μείωση στις επικουρικές, αλλά και στις κύριες συντάξεις κατά 15%, στις ΔΕΚΟ (όπου καταργείται η μονιμότητα). Απολύσεις - 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι ώς το τέλος του χρόνου και 150.000 έως το 2015, χωρίς να εξαιρείται κανείς.
Ως φύλλο συκής για αυτό το απόλυτο «ξεβράκωμα», η διαφωνία από Σαμαρά και Καρατζαφέρη για πλαφόν στις επικουρικές συντάξεις και στο ότι το... κείμενο υποδούλωσης ήταν γραμμένο στα αγγλικά! Κατά τα άλλα, θέλουν να πειστούμε ότι διεξάγονται σφοδρότατες διαπραγματεύσεις. Σιγά τα αίματα, δηλαδή.
Απίστευτη η υποκρισία και οι θεατρινισμοί από τους κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια δουλικούς και υποτακτικούς «διαπραγματευτές». Απίστευτη η υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού. Πώς αλήθεια να διαπραγματευτεί η εγχώρια κεφαλαιοκρατία για «την τύχη της χώρας», όταν για χρόνια ολόκληρα κατεδάφιζε κάθε γραμμή άμυνας σε όλους τους τομείς. Απόλυτα εξαρτημένη από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο για την αναπαραγωγή του εγχώριου εκμεταλλευτικού συστήματος. Καθολική πολιτική υποτέλεια για την αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος που τρίζει. Παραδομένοι εξ ανάγκης, αλλά και εκ πεποιθήσεως η αστική τάξη (με γνώση για το ποιόν και τις δυνατότητές της) σε μια συμμορία εκβιαστών που «διαπραγματεύεται» με το επιχείρημα του εκβιασμού, των απειλών και της βίας. Πώς, αλήθεια, να στηριχθεί στο λαό, ή έστω στις «δυνατότητες της χώρας» μια τάξη που ζει από την εκμετάλλευσή του, πόσο μάλλον όταν αυτή η εκμετάλλευση προϋποθέτει ισχυρούς προστάτες. Πρέπει, επομένως, να υποκύπτει στις απειλές, στα «τελεσίγραφα», στα νέα δυσβάσταχτα για το (και ευεργετικά για το κεφάλαιο) μνημόνια. Το μόνο που μπορούν να διαπραγματευτούν οι πολιτική αρχηγοί και συνολικά ο αστικός σχηματισμός είναι το δικό τους μέλλον, τη δικιά τους διάσωση και του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που υπηρετούν. Κι αυτό, πράγματι, με αναστεναγμούς, υποχωρήσεις και θυσίες.
Το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν του ελληνικού καπιταλισμού μαρτυρά αβίαστα ότι η εγχώρια πλουτοκρατία δεν «αντιστάθηκε» ποτέ σε εκβιασμούς χωρίς τις πλάτες ενός άλλου ιμπεριαλιστή εκβιαστή, πληρώνοντας, πολλές φορές, το τίμημα της λογικής να «επιλέγει κανείς προστάτες». Τέτοιος «προστάτης», μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει.
Φτωχός στα όπλα είναι, βέβαια, και ο λαός. Η μόνη πραγματική δύναμη αντίστασης που έχει συμφέρον και μπορεί να σώσει τη χώρα και τους κατοίκους της. Ενας λαός, ωστόσο, πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά αφοπλισμένος, με μια Αριστερά που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος που απαιτούν οι καιροί. Ενας λαός με μόνο όπλο την οργή και την αγανάκτησή του, με μια στοιχειώδη πολιτική και συνδικαλιστική συγκρότηση, απότοκα του παρελθόντος. Ομως, αυτά τα ελάχιστα στοιχεία μπορούν να αποδειχθούν στοιχεία εκκίνησης ικανά για την αναγέννηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς της ρήξης και της ανατροπής. Αρκεί να δράσει, να αντισταθεί και να αντιληφθεί τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη διαμόρφωση την κοινωνικής πραγματικότητας και όχι αυτόν του «αιώνιου θύματος» που του επιφυλάσσουν.