ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Όχι δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες. Άλλωστε η αστική τάξη αυτής της χώρας ξαναγαντζώθηκε στο σβέρκο του λαού επιστρέφοντας από τα Κάιρα και τα Λονδίνα και εξελίσσοντας τις μαυραγορίτικες και ταγματασφαλίτικες δράσεις της με το βομβαρδισμό της Αθήνας από τους Άγγλους, με τις ναπάλμ των Αμερικάνων στο Γράμμο καθώς και με τις φυλακές, τις εξορίες, τα στρατοδικεία και τις χούντες που στήριζαν, με την τεχνογνωσία τους, τη CIA τους και με κάθε λογής παρεμβάσεις τους, οι ιμπεριαλιστές.
Μετά ήρθε και η κοσμογονία της Ε.Ε. και του Ευρώ που αν τυχόν χάσουμε θα γυρίσουμε λέει στην εποχή των σπηλαίων. Τότε μας γλίτωσαν λέει από το σιδηρούν παραπέτασμα που παρεμπιπτόντως οι άνθρωποι εκεί υπομένοντας μια φοβερή ισοπέδωση είχαν όλοι σπίτι με θέρμανση και ηλεκτρικό πριν ακόμη το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν όλοι δουλειά, δωρεάν σπουδές, περίθαλψη και σύνταξη και ο δριμύς χειμώνας δεν θέριζε τους ανθρώπους σαν τα έντομα.
Τώρα από τη μια θέλουν να μας σώσουν από τη χρεοκοπία που θα σημάνει θάνατος, σπήλαια, 85% μείωση μισθών και άλλα τρομοκρατικά, την ίδια ώρα που ουσιαστικά έχουν χρεοκοπήσει (όχι άλλωστε για πρώτη φορά) και το λαό και τη χώρα. Από την άλλη θέλουν να μας σώσουν αποβάλλοντας λέει και από την τελευταία χώρα της Ευρώπης τα σοβιετικά κατάλοιπα. Αυτό θα πει να κάνεις την κρίση ευκαιρία, όπως από την αρχή έλεγαν κάτι τζιμάνια σαν τον Παπακωνσταντίνου. Όχι δεν πρόκειται ούτε για κατοχή, ούτε για Τσολάκογλου.
Η αστική τάξη και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑΟΣ, προφανώς σπρώχνοντας ακόμη πιο αντιλαϊκά η Μπακογιάνη μα και με τον φέρελπυ Κουβέλη να δίνει εξετάσεις) αποκαλύπτει αυτές τις μέρες τον εαυτό της. Όχι το πολιτικό προσωπικό δεν είναι Τσολάκογλου, δεν υπάρχει σχέση κατοχής, αλλά αποκαλύπτεται (για όποιον θέλει να δει) η σχέση εξάρτησης με όρους υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό και όχι με όρους αλληλεξάρτησης όπως χαρούμενα και για να εξυπηρετήσει με σεχταρισμούς το σχέδιο αναχώρησής του από την ταξική πάλη, διακηρύττει το ΚΚΕ. Είναι σίγουρο πως η ταξική πάλη στις μέρες μας πυρακτώνεται. Βεβαίως με τις δυνάμεις της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού στην επίθεση και όχι με όρους αντεπίθεσης ή με φαντασιώσεις του στυλ ιστορία ερχόμαστε.
Είναι σίγουρο επίσης πως οι σπουδαίες και συχνά ηρωικές αντιστάσεις του λαού μας δεν φτάνουν για την ώρα για να αποκρούσουν τη σφοδρότατη επίθεση. Δεν υπάρχει όμως κανένας άλλος δρόμος ούτε προσπερνιέται αυτή η πραγματικότητα με οποιεσδήποτε αυταπάτες.
Αναγνωρίζοντας ακριβώς την πραγματικότητα του εξαρτημένου χαρακτήρα της αστικής τάξης που την κάνει σιχαμερή αλλά και φονικά επικίνδυνη απέναντι στον εχθρό λαό. Διακρίνοντας πως μια τέτοια αστική τάξη (παρότι σε μεγάλα τμήματά της μπαίνει ζήτημα ύπαρξης και γενικότερα υποβαθμίζεται ο ρόλος τους) όσο στριμώχνεται από τους ιμπεριαλιστές άλλο τόσο θα λειτουργεί δουλικά απέναντί τους και αντιδραστικά και εχθρικά απέναντι στο λαό. Διαβάζοντας την οργή του λαού και τις υπαρκτές παρά τα προβλήματα και τους αρνητικούς συσχετισμούς διαθέσεις του για αγώνα. Τολμώντας τέλος να τιμήσουμε την ιστορία του αριστερού κινήματος στον τόπο μας με όποιο κόστος και αν αυτό συνεπάγεται, οφείλουμε -όσοι βλέπουμε κάπως έτσι τα πράγματα- να βρεθούμε δίπλα στο λαό, να μιλήσουμε τη γλώσσα του και να πούμε κάποιες αναγκαίες αλήθειες κόντρα σε καλλιεργούμενες αυταπάτες από παλιούς και νέους σωτήρες των εύκολων λύσεων, κόντρα στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑΟΣ και άλλοι παρατρεχάμενοι, τα σιχαμένα ΜΜΕ και όλος ο αστικός εσμός, ξέρανε τι θα συνοδεύει τη νέα δανειακή σύμβαση. Ξέρουν όλοι τους πως το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο έχει βασική και ζωτική του λειτουργία το δανεισμό προς τις εξαρτημένες και αδύναμες χώρες. Όσο πιο αδύναμες είναι αυτές οι χώρες τόσο πιο απεχθείς γίνονται οι όροι δανεισμού. Και όσο ο παρασιτισμός ενισχύεται στα πλαίσια του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και όσο το σάπισμα προχωρά, άλλο τόσο δρα καταστροφικά και χωρίς κανενός είδους αναστολές.
Το σκηνικό επομένως της διαπραγμάτευσης που έστησε το πολιτικό προσωπικό με την τρόικα δεν είναι τίποτε άλλο από φτηνός θεατρινισμός μπροστά στα αδιέξοδα που η ίδια η αστική τάξη αντιμετωπίζει και κυρίως μπροστά στο φόβο της λαϊκής οργής… Ξέρουν όλοι τους ότι και στην εξολόθρευση των συντάξεων θα επανέλθουν και συνολικότερα η επίθεση θα συνεχιστεί. Ο φτηνός πολιτικαντισμός τους δεν κρύβεται ούτε η σχέση τους τόσο με το λαό και τα προβλήματά του όσο και με τα’ αφεντικά τους. Η αστική τάξη όσο κι αν η ύφεση π.χ. της στερεί το βασικό πεδίο δράσης της που είναι η εσωτερική αγορά, όσο κι αν γενικότερα της γκρεμίζονται σχεδιασμοί χρόνων, ωστόσο δεν πρόκειται από τη φύση και το χαρακτήρα της να κάνει κάτι άλλο από το ν’ αναπαράξει μέσα και από τα αδιέξοδά της το πλαίσιο της εξάρτησής της με τους ιμπεριαλιστές προφανώς βαθαίνοντάς το και όχι αμφισβητώντας το. Μόνο σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο διανοείται η ίδια την ύπαρξή της.
Το ποιοι ιμπεριαλιστές θα έχουν το πάνω χέρι και μέσα από ποιες κόντρες και συμβιβασμούς θα προκύψει το νέο πλαίσιο είναι ένα κρίσιμο ζήτημα που πονοκεφαλιάζει τα αστικά επιτελεία ανάμεσα στ’ άλλα και συναρτάται όχι με τις προτιμήσεις τους αλλά με το συνολικότερο συσχετισμό στη χώρα και στην περιοχή και σε αναφορά ακόμη και με γεωπολιτικούς όρους.
Πονοκεφαλιάζουν τα αστικά επιτελεία για το κόντεμα που τους επιβάλλουν από κοινού οι σύμμαχοι προστάτες τους, για να το πού την κεφαλή θα κλίνουν περισσότερο και γι’ άλλα τέτοια δικά τους. Μεγάλη λέει η στεναχώρια και των βουλευτών που θα ψηφίσουν το νέο βάρβαρο μνημόνιο-δανειακή σύμβαση. Όμως ούτε θ’ αρρωστήσουν ούτε θ’ αυτοκτονήσουν αυτοί και ο αστικός κόσμος που υπηρετούν επειδή έμειναν άνεργοι και δεν θα έχουν να ταΐσουν και να ζεστάνουν τα παιδιά τους. Στενοχωριούνται ίσως ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ γιατί μ’ αυτό το κόμμα ελάχιστοι θα ξαναδούν βουλευτική έδρα, μα όλοι τους και νέοι πρόθυμοι που εμφανίζονται αγωνιούν για το πώς θα υπηρετήσουν το υπάρχον σύστημα. Και είναι αλήθεια πως τα πράγματα έχουν γίνει δύσκολα για όλους αυτούς. Γιατί ο εχθρός λαός μπορεί μεν να είναι άοπλος ιδεολογικά και πολιτικά (γιατί αυτός ο εξοπλισμός είναι πρωταρχικός παντού και πάντα) αλλά είναι οργισμένος την ίδια ώρα που η νέα επίθεση φέρνει φανερά μια κατάσταση που δεν αντέχεται.
Την περασμένη Τετάρτη αποκαλύφθηκε πως καλό το θέατρο με τους δύο μισθούς, τον 13Ο και τον 14Ο που έσωσε τάχα ο Σαμαράς, ή η διακομματική συνεννόηση κατά άλλους αλλά η Λερναία Ύδρα της διαπραγμάτευσης, όπως την περιέγραψε ο Βενιζέλος, απαίτησε τελικά όχι δύο αλλά τουλάχιστον τρεις μισθούς. Και αυτό με τη μείωση του βασικού με νόμο που θα ψηφιστεί καταργώντας έτσι τις συλλογικές συμβάσεις και θα φέρει ανάλογη μείωση σε επιδόματα ανεργίας και συντάξεις. Ταυτόχρονα οι τροϊκανοί απαιτούν χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο και ειδικό ταμείο για το χρέος (βλέπε νέα έκδοση επιτροπείας). Την ίδια μέρα δημοσιεύονται τα στοιχεία της Eurostar που αποκαλύπτουν πως το 33% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζει κάτω από τα όρια φτώχειας (όπως αυτοί τα ορίζουν) και πως η χώρα πριν καν τα νέα βάρβαρα μέτρα ήδη είναι δεύτερη στην Ευρώπη μετά τη Ρουμανία σε ποσοστό εργαζομένων κάτω από το όριο φτώχειας.
Εργαζόμενοι στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, άνεργοι, συνταξιούχοι, όλος ο λαός και ακόμη περισσότερο τα παιδιά του καταδικάζονται αν δε δυναμώσουν οι αντιστάσεις και οι αγώνες σ’ ένα ζοφερό παρόν και ακόμη πιο μαύρο μέλλον. Και αυτές οι αντιστάσεις, που όπως είπαμε υπάρχουν ήδη, μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν, να μεστώσουν και να γίνουν όχι απλά υπολογίσιμες μα να γεννήσουν τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους και εφιάλτες στο σύστημα. Τότε είναι που οι θεατρίνοι θα αποκαλυφθούν φτηνοί παλιάτσοι. Τότε είναι που ο λαός δε θα ψάχνει σωτήρες αλλά εμπιστευόμενος την πάλη του και κάνοντάς την υπόθεση της ζωής του θα επιλέξει και την αριστερά, που θα έχει ήδη υπηρετήσει την πάλη του, για να δεθεί μαζί της στη διεκδίκηση της κοινωνίας που αξίζει στον κόσμο της δουλειάς. Ας στηρίξουμε επομένως ολόψυχα και χωρίς αυταπάτες για εύκολες λύσεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και το μονόδρομο του αγώνα που έχει ο λαός μας για να υπερασπιστεί τη ζωή και το δίκιο του.