Η κατάληψη της Νομικής, το άσυλο και η σύνοδος των πρυτάνεων

Πρωτοφανής ήταν η μαζική έκφραση της οργής του λαού ενάντια στο νέο μνημόνιο και στην καταστροφή της ζωής του από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Η οργή αυτή τροφοδοτούνταν όλο το προηγούμενο διάστημα και διαμόρφωνε αντίστοιχο κλίμα, το οποίο αντιμετωπίστηκε με πολύ διαφορετικό τρόπο μεταξύ των δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα. Λίγο μετά την προκήρυξη της 48ωρης απεργίας από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και ενόψει των γεγονότων που θα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες, στην Αθήνα κομμάτια της αναρχοαυτονομίας προχώρησαν την Πέμπτη 9/2 σε κατάληψη του κτιρίου της Νομικής, με την πρόθεση να τη μετατρέψουν σε «κέντρο αγώνα».
Σίγουρα, τέτοιες ενέργειες δεν είναι πρωτόγνωρες για κάποιον που παρακολουθεί τον συγκεκριμένο χώρο και τον τρόπο με τον οποίο έχει συνηθίσει να λειτουργεί. Σαν υποτιθέμενη πρωτοπορία του κινήματος, χωρίς καμία προθυμία παρ' όλα αυτά να αναλάβει την οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη. Ορίζοντας την κίνησή του μακριά και έξω από τον κόσμο και το μαζικό κίνημα. Δρώντας πάντα με τη λογική του ενεργού ήρωα, σε αντιδιαστολή με τις μάζες που είναι παθητικές και κοιμισμένες. Γιατί τι άλλο ήταν η υπέρβαση του συλλόγου και των διαδικασιών του, και ως εκ τούτου και του ίδιου του φοιτητόκοσμου, τα οποία θεωρήθηκαν περιττά για να παρθεί η όποια απόφαση για κατάληψη; Και τελικά με τι είδους πολιτική νομιμοποίηση λειτουργούσε η «ανοιχτή» συνέλευση εκεί, ποιον εκπροσωπούσε, ποιος καθόριζε και ποιον εξέφραζαν οι ανακοινώσεις και οι επιλογές της;
Άλλωστε, τίποτα από όλα αυτά δεν ανοίχτηκε στον σύλλογο και η πλειοψηφία των φοιτητών τα αγνοούσε παντελώς. Για μία φορά ακόμα οι γνωστές αμεσοδημοκρατικές ψευδαισθήσεις και ο αντιιεραρχικός σαματάς λειτούργησαν ως προκάλυμμα του ξεπεράσματος και της υποκατάστασης των φοιτητικών μαζών! Απ’ ό,τι φαίνεται, επιλέχτηκε απλά να προσπεραστούν τα υπαρκτά προβλήματα του φοιτητικού κινήματος και η αδυναμία μαζικής συμπόρευσής του με τη μάχη που έδιναν οι εργαζόμενοι, σε κατεύθυνση αντιθετική με την αγωνιστική του συγκρότηση, μέσω των οργανωτικών δυνατοτήτων μέρους της αναρχοαυτονομίας (και, δυστυχώς, αυτή η λογική δεν αφορά μόνο αυτόν τον χώρο).
Σε μια συγκυρία, μάλιστα, που το άσυλο στοχοποιείται και χτυπιέται ανοιχτά από το σύστημα (βλέπε τα καθημερινά γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ και τις σχολές του κέντρου, αλλά και την καταπάτησή του σε ΑΠΘ, Πάντειο), κινήσεις με τέτοια χαρακτηριστικά τού δίνουν την ιδανική αφορμή που χρειάζεται για να προχωρήσει στην περαιτέρω υπονόμευσή του, έχοντας πλέον στη φαρέτρα του και τον νέο νόμο-πλαίσιο. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός των επιστολών του πρύτανη του ΕΚΠΑ, Πελεγρίνη, στο υπουργείο «προστασίας» του πολίτη και στην αστυνομία, με τις οποίες ζητούσε την προστασία των κτιρίων του πανεπιστημίου, καθώς και η ανάπτυξη δυνάμεων καταστολής περιφερειακά της Νομικής, οι οποίες πραγματοποιούσαν ελέγχους στα άτομα που έμπαιναν και έβγαιναν από το κτίριο. Στο ίδιο πνεύμα, η τελευταία σύγκλητος του ΕΚΠΑ, η οποία καταδίκασε «τις πράξεις βίας από οπουδήποτε και αν προέρχονται», ενισχύοντας το προβοκατόρικο και συκοφαντικό κλίμα που είχε στηθεί για την αμαύρωση των συγκεντρώσεων της Κυριακής, δήλωσε ότι μένει πιστή στην αστική νομιμότητα και ότι θα φροντίσει να προστατευθεί η περιουσία του πανεπιστημίου με κάθε αναγκαία και νόμιμη ενέργεια (τουτέστιν όσα προβλέπει ο νέος νόμος για την άρση του ασύλου).
Σε διαφορετική κατεύθυνση, πάντως, κινήθηκε η τοποθέτηση της έκτακτης συνόδου των πρυτάνεων στο Λαύριο, η οποία θέλησε να απαντήσει στους εκβιασμούς και στις πιέσεις που δέχονται τον τελευταίο καιρό οι πρυτάνεις από μεριάς υπουργείου και συστήματος, σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του νέου νόμου-πλαισίου και την εκλογή των συμβουλίων διοίκησης. Οι πρυτάνεις δήλωσαν ότι αντιμετωπίζουν την εκλογή των συμβουλίων ως αρμοδιότητα των διορισμένων οργανωτικών επιτροπών, καθώς και ότι το άσυλο αποτελεί στοιχείο της ακαδημαϊκής παράδοσης και εκφράζονται νομικά από την προσφυγή τους κατά διατάξεων του νόμου στο Συμβούλιο Επικρατείας, η οποία εκδικάζεται στις 2 Μαρτίου. Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω πρέπει να εκληφθούν ως προσπάθεια των πρυτάνεων να προσεταιριστούν τους φοιτητές, αλλά και να διασφαλίσουν ότι δεν θα πειραχτούν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, τα οποία θίγονται από ορισμένες πλευρές του νόμου.
Τα ζητήματα, λοιπόν, που αφορούν το μέλλον των δικαιωμάτων μας, τίθενται όλο και πιο επίμονα επί τάπητος από όλες τις κατευθύνσεις. Η ανάγκη του φοιτητικού κινήματος να δώσει τις δικές του απαντήσεις με τους δικούς του τρόπους γίνεται, πλέον, επιτακτική. Ξεκαθαρίζοντας πάσης φύσεως λογαριασμούς τόσο με απόψεις και πρακτικές αποθέωσης της ανοργανωσιάς, που σε τελευταία ανάλυση βάζουν τροχοπέδη στη συλλογική έκφραση και κίνησή του, όσο και με αυταπάτες για τους πρυτάνεις και το καθηγητικό κατεστημένο, καθώς και για το προηγούμενο σύστημα συνδιοίκησης, που κάθε άλλο παρά επενδύουν στην οικοδόμηση μαζικού κινήματος. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορούμε να υπερασπιστούμε το λαϊκό άσυλο, τις δημοκρατικές ελευθερίες και το δικαίωμα μας στις δωρεάν σπουδές, αλλά και να βαδίσουμε προς την κατεύθυνση του κοινού αγωνιστικού βηματισμού με τον υπόλοιπο λαό, για τη συνολική ανατροπή της επίθεσης.