Τα σημαντικά λοιπόν και συγκεκριμένα βήματα αυτής της απόφασης αφορούν δύο αλληλένδετα σημεία της. Το πρώτο είναι η κλιμάκωση των μεθοδεύσεων για τη διάσωση της είσπραξης του χρέους και όχι βέβαια για την περιστολή του, όπως αναίσχυντα ισχυρίζονται τα ντόπια ιμπεριαλιστικά φερέφωνα. Αυτόν τον στόχο υπηρετούν όλες οι μανούβρες των χρονικών μεταθέσεων και διευθετήσεων που αποφασίζονται οι οποίες όμως ταυτόχρονα υπόκεινται στις αντιθέσεις μεταξύ των «δανειστών» -γι' αυτό και τώρα ακόμα η υλοποίηση του PSI δεν είναι ούτε βέβαιη ούτε ανέφελη. Το δεύτερο, που υπηρετεί με συνολικό -δηλαδή με πολιτικό- τρόπο τον στόχο που αναφέραμε προηγούμενα, είναι οι αποφάσεις αφενός για την «ενίσχυση της εποπτείας» της τρόικας και της task force στην υλοποίηση των αποφάσεων του μνημονίου και, αφετέρου, για τη νομοθετική κατοχύρωση στο ελληνικό πλαίσιο μέσα στους δύο επόμενους μήνες της πρόβλεψης ότι θα δίνεται απόλυτη προτεραιότητα από την Ελλάδα στην εξυπηρέτηση του χρέους. Μάλιστα αυτός ο νόμος αποφασίστηκε πως θα κατοχυρωθεί και συνταγματικά «το συντομότερο δυνατόν»! Δηλαδή η ιμπεριαλιστική εποπτεία αναβαθμίζεται σε επιτροπεία τουλάχιστον σε επίπεδο διοίκησης της χώρας και η επερχόμενη συνταγματική αναθεώρηση θα είναι πράξη ανακήρυξης της χώρας σε νεοαποικία των ιμπεριαλιστών! Για να γίνουν όλα αυτά πιο απτά, όσον αφορά το τι σημαίνουν για τα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα, αρκεί το παράδειγμα που προέκυψε από αυτή την «ιστορική» (κατά Παπαδήμο πλέον) απόφαση: Με βάση τα μετρήματα των ιμπεριαλιστών για το έλλειμμα και το χρέος και για να «ανταποδώσουμε» τη «σωτηρία» που μας χαρίζουν, η ελληνική αντιπροσωπεία επέστρεψε από τη συνεδρίαση με -εκτός των άλλων- ένα νέο ασφαλιστικό σύστημα που έχει ως αρχή του «τα ταμεία θα πληρώνουν ό,τι και όσο έχουν». Αυτό το νέο ασφαλιστικό σύστημα η κυβέρνηση το κάνει τώρα κατεπειγόντως νόμο για άμεση υλοποίηση, εφαρμόζοντας την αρχή της απόλυτης προτεραιότητας των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Ερωτήματα λοιπόν για το αν θα «αντέξει» και αν θα υλοποιηθεί σε όλη της την έκταση η συμφωνία και για το πόσο χρόνο θα «δώσει» στην εξέλιξη των ιμπεριαλιστικών αδιεξόδων και αντιθέσεων υπάρχουν πολλά. Δεν υπάρχει όμως κανένα ερώτημα όσον αφορά το τι σημαίνει και τι φέρνει αυτή η συμφωνία για τη χώρα, που, ας μην ξεχνάμε, υπήρξε στη βάση και στην προέκταση της ψήφισης του «μνημονίου 2» τη θυελλώδη Κυριακή της 12ης Φλεβάρη. Πρόκειται για μια απόφαση με την οποία οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν η καταβύθιση-εσωτερική χρεοκοπία της χώρας να γίνει εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ με όρους που οι ίδιοι θα ελέγχουν. Γι' αυτό μετατρέπουν τη χώρα σε προτεκτοράτο που αποτελεί και την ασφαλιστική τους δικλίδα, αν τελικά κριθεί ή προκύψει από τη δυναμική των αντιθέσεων και της κρίσης πως δεν είναι δυνατή η παραμονή της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΕ…
Η πολιτική διαχείριση
Το ερώτημα αν το αστικό πολιτικό προσωπικό είναι σε θέση να κάνει κάποια πολιτική διαχείριση της κατάστασης που διαμορφώνεται έχει τεθεί ακόμα πιο έντονα μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου και το μεγάλο πλήγμα που αυτή προκάλεσε σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά και στο ΛΑΟΣ που βγήκε από την κυβερνητική συνεργασία για να περισώσει ό,τι μπορεί από την υπόστασή του. Οι θεωρούμενες σοβαρές αναλύσεις κάνουν λόγο για τον «αναγκαίο χρόνο» που όμως «λείπει» σχετικά με την ανασύνταξη των κλονισμένων αστικών κομμάτων. Οι νέες αποφάσεις του Eurogroup υπογραμμίζουν ακόμα περισσότερο πως ο χρόνος πράγματι «λείπει» καθώς απαιτούν μια κυριολεκτική καταιγίδα μέτρων και αποφάσεων μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ενώ ταυτόχρονα υποτίθεται πως μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Ένα μέτρο του «τεντώματος» που υφίσταται προσαρμοζόμενο στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις το πολιτικό προσωπικό έδωσε ο Α. Σαμαράς. Ο οποίος ανακάλυψε στο νέο μνημόνιο «θετικά σημεία» σε σχέση με το προηγούμενο και καλεί σε επιστροφή τους βουλευτές που διέγραψε με όρο την υπερψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου. Είναι ο ίδιος που λίγες μέρες πριν, στην περίφημη «διαπραγμάτευση», έδινε «μάχη» για τις επικουρικές συντάξεις, αλλά τώρα «δεν βλέπει» πως καταργούνται και οι κύριες και οι επικουρικές! Από την άλλη ο βασικός υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δίνει τα πάντα για την εκλαΐκευση των ιμπεριαλιστικών εκβιασμών ενάντια στον λαό και για την υπεράσπιση «κάθε πόντου» του αντιδραστικού σφαγείου.
Με αυτούς τους όρους ενισχύονται διαρκώς οι κεντρόφυγες τάσεις στα δύο βασικά κόμματα του συστήματος, η δεδηλωμένη του ΠΑΣΟΚ χάθηκε, αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει -ανεκτή από τον ιμπεριαλισμό- «γραμμή διαμαρτυρίας» στη βάση της οποίας θα μπορούσε να συγκροτηθεί και να μορφοποιηθεί μια νέα πολιτική επιλογή στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού προσωπικού. Τα έξωθεν «μηνύματα» είναι τόσο ισχυρά που ως και ο Κουβέλης έσπευσε να διαπιστώσει τo «αναγκαίο» της απόφαση του Eurogroup «εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα». Με άλλα λόγια, οι πάντες στοιχίζονται και προσαρμόζονται στην ιμπεριαλιστική επέλαση και ψάχνουν να βρουν ρόλο στο πλαίσιό της! Όμως ταυτόχρονα αυτό δεν αποτρέπει τον κατακερματισμό των κομμάτων του συστήματος, μπλοκάρει την ανάδειξη εφεδρειών και κατατρώει την κυβέρνηση Παπαδήμου που ολοένα πιο φανερά αναδεικνύεται ως κυβέρνηση-επιτροπεία των ιμπεριαλιστών που το έργο της είναι η μετατροπή της χώρας σε αποικία.
Η τελευταία γραμμή «άμυνας» απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο είναι το «αίτημα» ή ο «στόχος» των εκλογών. Για τους Βενιζέλο και Σαμαρά το αίτημα αυτό είναι το βασικό όπλο για να συγκρατήσουν τις τάσεις διάλυσης των ομάδων τους και των κομμάτων τους, για να μην εκφυλιστούν σε «μοναχικούς παράγοντες» που αντιπροσωπεύουν τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και πολιτικές στη χώρα. Ταυτόχρονα και γι' αυτούς και συνολικά για το πολιτικό σύστημα οι εκλογές είναι η μόνη «προσδοκία» που έχουν να «προσφέρουν» σήμερα στον λαό, η μόνη «απάντηση» που έχουν απέναντι στην οργή του και στα τεράστια δεινά με τα οποία τον φορτώνουν. Και βέβαια το αίτημα των εκλογών είναι η θεωρούμενη «ευπρόσωπη» υπεκφυγή της καθεστωτικής Αριστεράς των ΚΚΕ-ΣΥΝ από όσα είναι αναγκαία για την οργάνωση της λαϊκής πάλης.
Το αίτημα λοιπόν είναι πραγματικό και βέβαια οι βασικοί πολιτικοί παράγοντες το απευθύνουν για έγκριση προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτοί με τη σειρά τους δεν σπεύδουν να το απορρίψουν με έναν οριστικό τρόπο γιατί συμμερίζονται την ανάγκη να αιωρείται το ενδεχόμενο των εκλογών έστω και ως ίχνος ενός πολιτικού συστήματος που υπάρχει για να τους υπηρετεί. Όμως ταυτόχρονα οι απαιτήσεις τους, οι επιλογές τους και τα δικά τους αδιέξοδα διαρκώς «φορτώνουν» με κατεπείγοντα μέτρα το πολιτικό σύστημα και μεταθέτουν τον εκλογικό χρόνο. Ήδη το ημερολόγιο της κυβέρνησής τους είναι γεμάτο μέτρα και νόμους που πρέπει να ψηφιστούν τις επόμενες εβδομάδες, ενώ ταυτόχρονα άνοιξε κιόλας η «συζήτηση» για τα μέτρα που πρέπει να αποφασιστούν τον Ιούνιο! Αυτή η πίεση οδήγησε τον υπασπιστή του Βενιζέλου, τον Λοβέρδο, να καταθέσει εχέγγυα ακώλυτης συνέχισης της επίθεσης μετεκλογικά, προαναγγέλλοντας κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μετά τις εκλογές. Ενώ δεν λείπουν και αυτοί που θεωρούν περιττό-προβληματικό το «εκλογικό διάλειμμα» και προτείνουν τη συνέχιση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Είναι φανερό λοιπόν ότι το αν και πότε θα γίνουν εκλογές θα κριθεί και θα καθοριστεί από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που μετρούν και συνεκτιμούν την κατάσταση στη χώρα στο πλαίσιο των δικών τους συνολικότερων λογαριασμών. Το βέβαιο είναι ότι με βάση την κρίση και τις αντιθέσεις τους οι ιμπεριαλιστές σε Ευρώπη και ΗΠΑ δεν πρόκειται να έχουν απέναντι στο πολιτικό τους προσωπικό την «κατανόηση» προηγούμενων περιόδων. Είμαστε σε μια περίοδο που με άλλα «μέτρα» θα εκτιμήσουν τις ανάγκες και τους όρους αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Είναι επίσης σαφές πως χωρίς ιμπεριαλιστικά νεύματα δεν μπορούν να βρουν «δρόμο» τα στελέχη και οι παράγοντες των αστικών κομμάτων που διαφοροποιήθηκαν-απομακρύνθηκαν από αυτά. Αυτά τα νεύματα όμως λείπουν και γι' αυτό πελαγοδρομούν οι «αποστασιοποιημένοι» από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μεταξύ συνεντεύξεων Τύπου και «διαβουλεύσεων» και εξαντλούνται σε υπαινιγμούς για «ανάληψη ρόλων» που στη συνέχεια τους αναιρούν. Η τελευταία βροχή «φίλων της Ελλάδας», που προκλήθηκε από τις γαλλικές, ιταλικές και άλλες ανησυχίες και φόβους απέναντι στις γερμανικές επιδιώξεις, δεν δείχνει προς το παρόν αρκετή για να φυτρώσουν στη χώρα αστικές πολιτικές συγκροτήσεις. Πιο πολύ «συγκίνησε» τους συνήθεις υπόπτους, δηλαδή τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή Αριστερά» των Τσίπρα-Κουβέλη και Σία που έσπευσαν να αναζητήσουν στα αποκαΐδια της φιλοΕΕ γραμμής τους «νέες ελπίδες» για τον λαό και τη χώρα…
Ο δρόμος του λαού
Ο λαός μας αντιμετωπίζει μεγάλες και βαριές απειλές στα ζωτικά πλέον δικαιώματά του! Η φάση στην οποία μπήκαμε με το νέο μνημόνιο είναι φάση πολύ πιο ραγδαίας επιδείνωσης των όρων ζωής του. Όλοι οι εχθροί του στην Ελλάδα και έξω από αυτήν «εύχονται» και στην πραγματικότητα επιδιώκουν με κάθε τρόπο «να παραδοθεί», «να τα παρατήσει». Σε αυτόν το στόχο συγκλίνουν η κλιμάκωση της πολιτικής ιδεολογικής τρομοκρατίας μαζί με τη βάρβαρη καταστολή ενάντια σε κάθε κινητοποίηση και αγώνα. Αυτόν τον στόχο υπηρετεί και η καλλιέργεια της «προσδοκίας» των εκλογών που αναφέραμε προηγούμενα. Γιατί βέβαια οι εκλογές δεν πρόκειται να κρίνουν όχι την ανακοπή, αλλά ούτε καν τη μερική άμβλυνση της βάρβαρης επίθεσης. Και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν πεδίο διαφοροποίησης των ταξικών συσχετισμών. Επιπλέον οι κραυγές ενάντια «στην καταπάτηση του δημοκρατικού αυτού δικαιώματος του λαού» είναι το λιγότερο υποκριτικές. Εκστομίζονται από αυτούς που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να προβάλλουν την ανάγκη υπεράσπισης όλων των άλλων, πολύ πιο σημαντικών δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού που καθημερινά τσαλαπατούν η τρόικα και η κυβέρνησή της.
Ωστόσο όπως έδειξε και η 12η Φλεβάρη και όπως δείχνουν χίλια δύο μηνύματα από χώρους δουλειάς, από τις λαϊκές γειτονιές και από τη νεολαία, έχουν και μεγάλα τμήματα του λαού «περάσει σε άλλη φάση»! Δηλαδή παρά το ότι οι αγώνες δεν έχουν καταφέρει έστω μερικές ανατροπές της επίθεσης, ακόμα και με την επίγνωση του άνισου συσχετισμού -όπως στις 12/2-, επιμένουν να αγωνίζονται! Επιμένουν στη γραμμή της αντίστασης!
Η τάση αυτή θα ενισχυθεί και θα ανατροφοδοτηθεί το επόμενο διάστημα από τα νέα κύματα βαρβαρότητας που εξαπολύονται ήδη ενάντια στους εργάτες, στους εργαζόμενους, στη νεολαία. Από την επίθεση που θα ξετυλιχθεί σε όλα τα μέτωπα και δικαιώματα τους επόμενους μήνες και η οποία θα είναι ασύγκριτα σφοδρότερη από όσα ζήσαμε την προηγούμενη χρονιά!
Είναι βέβαιο ότι αυτή η διάχυτη τάση αντίστασης δεν αναπαράγεται γραμμικά, χωρίς ταλαντεύσεις και ασυμμετρίες μέσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Εξ άλλου δεν έχει πολιτική, ούτε συνδικαλιστική στήριξη και αναφορά. Οι σπασμωδικές αντιδράσεις των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που κήρυξαν «κατεπείγουσες» απεργίες απέναντι σε ένα γνωστό σε όλους και προγραμματισμένο από καιρό έγκλημα –στο οποίο οι ίδιες συνέργησαν και με τον τελευταίο «κοινωνικό διάλογο»– φάνηκε ότι δεν μπορούσαν να αποτελέσουν πεδίο έμπνευσης και πάλης ευρύτερων μαζών. Η γραμμή των εκλογών, που θα συμβάλουν στην αναζήτηση «άλλων συσχετισμών στην ΕΕ» (ΣΥΝ), ή που θα «φέρουν ένα βήμα πιο κοντά τη λαϊκή εξουσία» (ΚΚΕ), αποτελούν στην πιο καλή τους εκδοχή χυδαίες στρεβλώσεις των αναγκαιοτητών της λαϊκής πάλης και των λαϊκών αναζητήσεων.
Όλα αυτά σημαίνουν πως οι επίμονες τάσεις αντίστασης των εργαζομένων και του λαού μας δεν μπορούν να χωρέσουν στη σημερινή «υπαρκτή» Αριστερά και στο συνδικαλιστικό κίνημα όπως έχει διαμορφωθεί. Δεν μπορούν μέσα από αυτά τα κανάλια να συγκροτηθούν σε κίνημα με τους αναγκαίους στόχους πάλης για το σπάσιμο των δεσμών της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό, με πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης της χώρας.
Η πορεία συγκρότησης ενός τέτοιου κινήματος είναι και πορεία ρήξης και απόρριψης αυτών των πολιτικών κατευθύνσεων και πρακτικών που αποτελούν αναμορφώσεις και επανεκδόσεις της γραμμής της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό. Ωστόσο το πρωταρχικό για μια τέτοια πορεία πάλης, για μια τέτοια κατεύθυνση, είναι η μαζική αντίσταση. Αυτή είναι η πολιτική κατεύθυνση σήμερα στη βάση της οποίας μπορεί να γίνει η συγκέντρωση, η διαμόρφωση και ο μετασχηματισμός των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που απαιτούνται για να υπάρξει αυτή η πορεία, για να διεκδικήσει η εργατική τάξη και ο λαός την επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο από την ιμπεριαλιστική υποδούλωση και την καπιταλιστική σκλαβιά.
Γι' αυτό πρέπει να υποστηριχθεί με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις η κατεύθυνση της αντίστασης σήμερα μέσα στον λαό. Γι' αυτό είναι ανάγκη πρώτης γραμμής, σε αντίθεση με την υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών και τη συμμόρφωση της ρεφορμιστικής Αριστεράς, να παλευτεί από τα κάτω η κατεύθυνση του απεργιακού ξεσηκωμού στα σωματεία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Γι' αυτό πρέπει να σημάνει αγωνιστικός πολιτικός συναγερμός στους χώρους που ζει και σπουδάζει η νεολαία. Γι' αυτό πρέπει οι λαϊκές-εργατικές γειτονιές να γίνουν τα «προαύλια» των χώρων δουλειάς των εργαζομένων τους, όπου θα ζυμώνονται και θα χτίζονται όροι της εργατικής λαϊκής πάλης στη μία, μοναδική και ενιαία ταξική πολιτική βάση που αυτή μπορεί να υπάρξει.
Ο λαός και η νεολαία της χώρας διαισθάνονται σήμερα την αναγκαιότητα αυτής της κατεύθυνσης, αυτής της πάλης. Καθόλου δεν προτίθενται να σηκώσουν λευκή σημαία απέναντι στην ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση και τη συμμορία της υποτέλειας των κομμάτων και των κάθε λογής παραγόντων του συστήματος. Να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να υψώσει μαζικά τις σημαίες της αντίστασης που είναι σήμερα οι σημαίες της επαναστατικής του προοπτικής!
