Η πρώτη φάση ανάπτυξης λαϊκών αντιστάσεων μέσω επιτροπών, πρωτοβουλιών, συνελεύσεων, σωματείων ενάντια στο χαράτσι ανάγκασε την κυβέρνηση σε ένα πρώτο ελιγμό, παραμένοντας βέβαια στην επιθετική ρότα που έχει χαράξει. Ωστόσο αυτή η φάση προσφέρεται για ουσιαστικά απολογιστικά συμπεράσματα που μπορούν με τη σειρά τους να συμβάλουν αποτελεσματικά στο ξεκαθάρισμα διάφορων συγχύσεων, στην ενίσχυση και στην ανάπτυξη του αγώνα ενάντια στο χαράτσι. Κάποια τέτοια στοιχεία είναι:
1. Το χαράτσι για τα ακίνητα, όπως όλα τα χαράτσια και στο σύνολό της η φοροληστρική πολιτική που επιβάλλεται, είναι κομμάτι της ταξικής επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη και οι λαϊκές εργαζόμενες μάζες. Το κράτος ως φοροεισπρακτικός μηχανισμός, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, επιστρέφει στο κεφαλαίο ένα σημαντικό μέρος από αυτό που δόθηκε στους εργαζόμενους ως μισθός. Σε συνθήκες κρίσης, όπως αυτές που διανύουμε, που απαιτείται η βίαιη μεταφορά πλούτου από τους «κάτω» προς τους «πάνω» και από τις εξαρτημένες χώρες στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, ο πλούτος δεν προσδιορίζεται μονό ως ροή κεφαλαίων αλλά και ως εμπράγματες αξίες π.χ. ακίνητη περιουσία.
2. Ο αγώνας λοιπόν ενάντια στα χαράτσια είναι με τη σειρά του κομμάτι του συνολικού αγώνα για την ανατροπή των μνημονίων και των βάρβαρων μέτρων, της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής, του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα που επιβάλει ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο. Δηλαδή μέρος ενός συνολικού ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, για δωρεάν εκπαίδευση, για δωρεάν υγεία, για ασφάλιση κ.τ.λ
3. Με βάση τις παραπάνω παραδοχές το ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ που διαμορφώνεται είναι «ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ». Είναι το αίτημα που μπορεί να πολιτικοποιήσει τον αγώνα ενάντια σε μια πτυχή της επίθεσης, να δώσει κατεύθυνση και προσανατολισμό, να τον μετατρέψει σε συνολικό, να αναδείξει τις πραγματικές αιτίες και διαστάσεις της επίθεσης, να στοχοποιήσει τον πραγματικό εχθρό, να ανοίξει το δρόμο για νέες διεκδικήσεις-κατακτήσεις.
4. Το «δεν πληρώνω» δεν μπορεί να τροφοδοτήσει πολιτικά τον αγώνα. Ακόμα και αν προσπεράσουμε την ατομική στάση που διαμορφώνει και το θέσουμε με όρους συλλογικούς και οργανωμένης πάλης δεν διαμορφώνει όρους διεκδικητικού κινήματος. Επίσης μπορεί να αποπροσανατολίσει και να σπείρει αυταπάτες για τις δυνατότητες του συστήματος που ήδη απεργάζεται τους δικούς του εναλλακτικούς τρόπους είσπραξης και πάντα υπό τον εκβιασμό της κατάσχεσης. Εντάσσεται κυρίως στη λογική που αναπτύσσουν διάφοροι πολιτικοί χώροι περί αντιθεσμών, παράλληλων δομών, εναλλακτικού εμπορίου, τραπεζών χρόνου κ.α. που καταλήγουν σκόπιμα ή μη να ανακυκλώνονται σε αδιέξοδα αφήνοντας στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Εδώ ανοίγει μια άλλη μεγάλη συζήτηση που δεν μπορεί να πιαστεί σε αυτό το άρθρο, αλλά που είναι αναγκαία να ανοίξει στους κόλπους του κινήματος.
Το «δεν πληρώνουμε συλλογικά και οργανωμένα» δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μορφή δράσης στην κατεύθυνση «να καταργηθεί το χαράτσι». Δηλαδή μέρος του πολιτικού διεκδικητικού αγώνα, που από μόνο του δεν αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη νικηφόρα έκβασή του.
5. Ακόμα και αυτή η δράση όμως αποτελεί πολιτική επιλογή και ως τέτοια πρέπει να ιεραρχείται και να καθορίζεται. Αντιθέτως είδαμε το προηγούμενο διάστημα να τίθεται και να ιεραρχείται από δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο κίνημα η νομική διάσταση, η συνταγματικότητα ή όχι του χαρατσιού. Αυτό μετατόπισε το κέντρο βάρους από το πεδίο του κινήματος και ταυτόχρονα πέρασε τη σκυτάλη της αντίστασης από το λαό στους «ειδικούς»: δικηγόροι, δήμαρχοι κ.α. Σκοπίμως πάλι ή μη καλλιεργήθηκαν αυταπάτες ότι το πρόβλημα θα λυθεί στα αστικά δικαστήρια με ολίγη φασαρία απ’ έξω. Παράλληλα ξεκίνησε η αναζήτηση του νόμιμου τρόπου (μέσω διάφορων αιτήσεων, παρακαταθηκών, ΑΤΜ) ώστε να πληρωθεί η κατανάλωση του ρεύματος και τα υπόλοιπα τέλη (για να είμαστε νομοταγείς) και να μη πληρωθεί το χαράτσι.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι τα όποια νομικά περιθώρια δίνει το σύστημα έχουν συγκεκριμένα όρια και κατά βάση προπαγανδιστικό χαρακτήρα, ειδικότερα σε περιόδους όπως αυτή που το ίδιο κινείται στα όρια κοινοβουλευτικών εκτροπών. Επίσης το πρακτικό κομμάτι, δηλαδή με ποιο τρόπο δεν θα πληρώσουμε το χαράτσι, διασφαλίζει μόνο την καθυστέρηση εφαρμογής του μέτρου. Τέλος, υποκείμενο για την υλοποίηση του στόχου είναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες. Αυτές έχουν τη δύναμη να επιβάλουν λύση προς όφελος τους μέσα από τη λαϊκή αυτοοργάνωση και όχι οι πάσης φύσεως «ειδικοί» είτε του κινήματος είτε των θεσμών του κράτους.
6. Ο αγώνας για την κατάργηση του χαρατσιού είναι πολιτικός- διεκδικητικός. Ειδικά σε αυτή τη φάση οι επιτροπές, πρωτοβουλίες, συνελεύσεις, σωματεία πρέπει να ενεργοποιηθούν και πάλι με ουσιαστικό τρόπο. Πρέπει να επιδιώκουν την πλατιά σύνδεσή τους με τις λαϊκές μάζες μέσα από διάφορες πρωτοβουλίες-παρεμβάσεις. Πρέπει να ενισχύσουν πολιτικά τη συζήτησή τους. Πρέπει να επιδιωχθεί η μεγαλύτερη δυνατή συστράτευσή τους στη βάση του κοινού στόχου, ο συντονισμός τους, η κοινή δράση για κινητοποιήσεις τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε κεντρικό (στις γειτονιές, σε τοπικές ΔΕΗ και κέντρα που εκδίδουν διακοπές, σε εργολάβους, σε Δήμους, σε εφορίες, διαδηλώσεις στα κέντρο των πόλεων).
7. Τα δίκτυα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης για την αποτροπή διακοπής, αλλά και για την επανασύνδεση ρεύματος, πρέπει να είναι προϊόν της παραπάνω διαδικασίας με ερείσματα και στήριξη σε κάθε γειτονιά και όχι αποφάσεις τύπου «ρομπέν των πόλεων». Τα δίκτυα αυτά θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη φάση που το σύστημα επιλέξει να πάρει την πολιτική απόφαση να προχωρήσει σε διακοπές. Κανένας εφησυχασμός, αντιθέτως εγρήγορση. Από τη μια, η κυβέρνηση προετοιμάζει το πακέτο των αντεργατικών μέτρων ενώ έχει μπροστά της το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση. Από την άλλη όμως σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμεί να νομιμοποιείται «το δεν πληρώνουμε» από την μεριά του λαού. Αυτό το προνόμιο φροντίζει να το νομιμοποιεί μόνο για το κεφάλαιο. Παράλληλα, στο πλαίσιο της έντασης της τρομοκρατίας και της καταστολής, θέλει να δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές των αντιστάσεων που έχουν οργανωθεί.
