Ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στα οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού μας και μια τεράστια επιχείρηση λεηλασίας και διάλυσης της χώρας, των υποδομών της και κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής και δυνατότητας της εξελίσσεται αυτές τις μέρες. Αυτό συνιστούν οι «50 σελίδες» του νέου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που με ανοιχτά πραξικοπηματικούς όρους προωθούν και επιβάλλουν οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού στη χώρα, με το εγχώριο αστικό πολιτικό προσωπικό σε ρόλο μαριονέτας.
Η επέμβαση αυτή στοχεύει να σημαδέψει και να σφραγίσει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας για δεκαετίες, έτσι όπως απαιτούν τα συμφέροντα και η βαθιά κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού κόσμου. Οι μεγάλοι τύραννοι, βυθισμένοι στη δίνη των αντιθέσεων τους και των αδιεξόδων τους έχουν αποφασίσει να «αλλάξουν τον πλανήτη». Να τον αλλάξουν γεμίζοντας τον με αποικίες, με εργάτες σκλάβους, με λαούς υπόδουλους και εξαθλιωμένους. Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην αναζήτηση διεξόδου από την κρίση τους. Αυτή την πολιτική προωθούν και εφαρμόζουν παντού. Ως αναγκαία απέναντι στους λαούς και τους εργάτες. Ως απαράβατη προϋπόθεση στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων.
Αυτή ακριβώς την πολιτική αντιμετωπίζει σήμερα η εργατική τάξη της χώρας και ο λαός μας. Με αυτήν αναμετριέται η τύχη της χώρας, το μέλλον των παιδιών. Μια χώρα που τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια «ισορροπούσε» στα όρια των γεωπολιτικών δεδομένων που παρήγαγε ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην ευρύτερη περιοχή. Όρια που η αστική υποτέλεια τα είχε βαφτίσει «εθνική στρατηγική». Με αυτή λοιπόν την «εθνική στρατηγική» ο αστικός εσμός βαθαίνοντας διαρκώς και ολόπλευρα την ιμπεριαλιστική εξάρτηση οδήγησε τη χώρα στην κατάσταση προτεκτοράτου που σήμερα αντιμετωπίζουμε. Στην κατάσταση ενός ανελέητου βομβαρδισμού της από τους «προστάτες» που επιμένουν ντε και καλά να μας «σώσουν» από την διάλυση της παραγωγικής βάσης, την εξαθλίωση και την ερήμωση στις οποίες αυτοί μας οδήγησαν! Και για μα μας «σώσουν» απαιτούν να ολοκληρώσουν τη διάλυση, την καταστροφή, την ερήμωση και να κάνουν νόμο τη βαρβαρότητα για τους εργάτες και το λαό!
Από το φόντο δεν λείπει και ο εκβιασμός του πραγματικού βομβαρδισμού. Οι δολοφονικές Νατοϊκές μηχανές ασκούνται στην Αδριατική. Τα ΑμερικανοΝατοϊκά ανακοινωθέντα γίνονται σχεδόν πολεμικά, απειλώντας τη Συρία και το Ιράν. Οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών στα Βαλκάνια και στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου καλλιεργούνται και τροφοδοτούνται διαρκώς με διάφορα επίδικα –ή «επίδικα»- για να μένει ανοιχτή η δυνατότητα του διαίρει και βασίλευε, το ενδεχόμενο θερμού ολέθρου. Η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του αναβρασμού μπλεγμένη με χίλια νήματα με τους δολοφονικούς σχεδιασμούς. Εξάλλου η στρατιωτικοπολιτική παρέμβαση είναι βασικό και αναπόσπαστο γνώρισμα του ιμπεριαλισμού. Στη σημερινή φάση της κρίσης που εντείνονται οι νεοαποικιακές επιδιώξεις του μπορεί να αποτελέσει και το κύριο χαρακτηριστικό του.
Το ερώτημα λοιπόν για το λαό δεν είναι αν έχει να αντιμετωπίσει άγριες και σκληρές συνθήκες για τη ζωή του και την επιβίωση του. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει «συνταγή» που γρήγορα και εύκολα θα λύσει τα βασικά ζητήματα της ζωής του. Αυτό το ψεύτικο ερώτημα το συντρίβει ολοένα και περισσότερο η ταξική, κοινωνική, πολιτική πραγματικότητα, καθημερινά. Στην Ελλάδα, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία σε όλες τις χώρες της περιοχής, ακόμα και στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις! Το ίδιο το σύστημα δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να υπόσχεται «λιγότερη εξαθλίωση». Πρόσφατα ο πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακός» Α.Σαμαράς υποσχέθηκε και αυτός πορεία με «δάκρυα και θυσίες» για το λαό.
Το πραγματικό ζήτημα που αντικειμενικά τίθεται μπροστά στο λαό μας σήμερα είναι η ανάγκη να οικοδομηθεί μια πορεία πάλης και αγώνων, ένα Μέτωπο Αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της υποτέλειας. Δηλαδή η διαμόρφωση μιας πάλης που δεν θα «περιμένει» τίποτα από τον αντίπαλο, που δεν θα έχει αυταπάτες για το «ενδεχόμενο» αυτός να αυτορυθμιστεί ώστε να «κάνει χώρο» και για το λαό και τη ζωή του. Και είναι αλήθεια πως όσο καθυστερεί η έμπρακτη, πολιτική και κινηματική υποστήριξη αυτής της κατεύθυνσης που θα πείθει βήμα το βήμα και για τις μεγάλες δυνατότητες του λαού και της πάλης του, θα ενισχύονται και οι τάσεις της υποχώρησης και της ηττοπάθειας. Γιατί βέβαια οι «εύκολες συνταγές» -πολλές τέτοιες κυκλοφορούν από τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά- θα ηττώνται και δεν θα φέρνουν αποτελέσματα.
Το μόνο νόημα που είχε η «μάχη» τους, ήταν αυτό της διαχείρισης της δικιάς τους χρεοκοπίας, της ξέφρενης αντιλαϊκότητας τους, που είναι πια πασίδηλη. Η προσπάθεια δηλαδή να αναπαραχθούν, να θολώσουν και να τρομάξουν το λαό, να εξασφαλίσουν όρους για την επιτυχία του Κυριακάτικου πραξικοπήματος που μεθοδεύουν στη Βουλή. Με όλα αυτά τα κόμματα της υποτέλειας και του κεφαλαίου επιβεβαίωσαν και απέναντι σε αυτή την ιμπεριαλιστική επέμβαση το ρόλο του και τη φύση τους. Και απέδειξαν για άλλη μια φορά πως η θρυλούμενη και αναζητούμενη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος θα γίνει ακριβώς στη βάση της γραμμής που επιτάσσει ο ιμπεριαλισμός, οι κρίσεις του και οι ανθρωποφάγες κατευθύνσεις του.
Φυσικά όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν πως το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει εύκολα και χωρίς απώλειες την κατάσταση που διαμορφώνεται. Οι τριγμοί του είναι βαθύτατοι γιατί ξηλώνει το ίδιο τους όρους είχε διαμορφώσει εδώ και δεκαετίες για να εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του. Και κυρίως γιατί τροφοδοτεί διαρκώς την ήδη τεράστια λαϊκή οργή απέναντι του. Οι φόβοι τους λοιπόν είναι μεγάλοι και βάσιμοι! Και τα ερωτήματα όχι για το απώτερο αλλά για το εντελώς άμεσο μέλλον είναι πολλά. Ο Παπανδρέου έσπευσε ήδη να ζητήσει «κυβέρνηση Παπαδήμου» ως το 2013! Ο Σαμαράς επείγεται να φτάσει σε εκλογές πριν καούν και οι τελευταίες αναμνήσεις της «αντιπολιτευτικής» του θητείας. Ο Βενιζέλος που πιο φανερά αναβαθμίστηκε πρόσφατα σε βασικός υποψήφιος στο ΠΑΣΟΚ, στηρίζει τα πάντα στις υπηρεσίες του στους ιμπεριαλιστές. Όμως όλα αυτά τελούν ακόμα πιο έντονα ήδη υπό την αίρεση της «επόμενης μέρας». Αυτής που θα φέρουν οι ιμπεριαλιστικές επιλογές και αντιθέσεις . Για το PSI. Για τη δανειακή συμφωνία και το μνημόνιο που όπως φάνηκε στο Eurogroup της 9/2, γίνονται ακόμα πιο απαιτητικές. Αλλά βέβαια και της «επόμενης μέρας» που θα φέρει ο αγώνας του λαού, ο ξεσηκωμός που μπορεί να υπάρξει!
Σε αυτό το έδαφος και το κλίμα του λαϊκού ξεσηκωμού πρέπει και μπορεί να ενισχύεται η λογική της κοινής δράσης και η γραμμή της ανατροπής της πολιτικής του συστήματος, ο στόχος για το σπάσιμο των ιμπεριαλιστικών δεσμών από ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ. Σε αυτή την πάλη πρέπει και μπορεί να συγκροτείται από τα κάτω, και μέσα στη φωτιά της μάχης, η απολύτως αναγκαία κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης.
Για όλους αυτούς τους λόγους αυτό το τριήμερο μπορεί να δώσει μια μεγάλη και σημαντική ώθηση στο κίνημα, μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία μιας άνοιξης μεγάλων αγώνων και συγκρούσεων. Αυτών που έχει ανάγκη ο λαός και η νεολαία της χώρας μας για να λογαριαστεί με τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και την καπιταλιστική θηριωδία. Για να λογαριαστεί και να νικήσει.
