Πρόσφατα ανακοινώθηκε η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «προς τους αγωνιστές του κινήματος και τις δυνάμεις της Αριστεράς, για τη διαμόρφωση αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής».
Ευθύς εξ αρχής θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι θεωρούμε θετική κάθε πρόταση που προσπαθεί να διαμορφώσει όρους μετωπικού συντονισμού και κοινής δράσης, ιδιαίτερα στις σημερινές κρίσιμες στιγμές για την εργατική τάξη και τον λαό. Πιστεύουμε ότι η μετωπική κατεύθυνση συσπείρωσης εργατικών και λαϊκών δυνάμεων στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο με στόχο την απόκρουση και την ανατροπή της αντεργατικής καταιγίδας αποτελεί υπόθεση υποχρεωτική για όποιον αναφέρεται στην ταξική πάλη και την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα που πετσοκόβονται, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση που σφίγγει τη θηλιά της, το αστικό πολιτικό σύστημα που επιτίθεται στον εχθρό λαό με όλους τους τρόπους, αποτελούν τους πραγματικούς αντιπάλους της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Το ΚΚΕ(μ-λ) αρκετά χρόνια τώρα προσπαθεί να συμβάλει μέσα στο λαϊκό κίνημα στην κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και της Κοινής Δράσης με βάση τις εκτιμήσεις του για τη σφοδρότητα της στρατηγικής της επίθεσης του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, την κατάσταση και το επίπεδο συγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος που βρέθηκε σε σοβαρή οπισθοχώρηση σαν αποτέλεσμα της ήττας που ολοκληρώθηκε με τις καταρρεύσεις του 1989-91.
Οι τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας με τη συνεχή και κλιμακούμενη επίθεση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, με την ψήφιση και την εφαρμογή μνημονίου, μεσοπρόθεσμου, εφαρμοστικού, με την ωμή βία της τρομοκρατίας και από την άλλη την όλο και μεγαλύτερη ανάπτυξη των λαϊκών αντιστάσεων και αγώνων από τις απεργίες και τις πλατείες ως τις καταλήψεις σε υπουργεία και δημόσιους οργανισμούς, διαμορφώνουν όρους και ανάγκη για ένα άλμα στο επίπεδο συγκρότησης του κινήματος και στο βάθεμα της πολιτικοποίησής του. Η ανάγκη αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι παρά τις εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις τα μέτρα περνούν και οι κύριες επιπτώσεις για το σύστημα είναι η πλήρης απονομιμοποίηση του πολιτικού του προσωπικού και η κρίση στο ΠΑΣΟΚ που οδήγησε σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση με τη συγκρότηση της τρικομματικής συγκυβέρνησης Παπαδήμου με στόχο το πέρασμα των σημερινών μέτρων σφαγιασμού της εργατικής τάξης και του λαού.
Στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον το ΚΚΕ(μ-λ) από τον Οκτώβρη του 2011, με αρθρογραφία στην «Προλεταριακή Σημαία», ανακοινώσεις-καλέσματα και πολιτικές εκδηλώσεις-συζητήσεις σε αρκετές πόλεις της χώρας, έθεσε την πρότασή του για τον Μετωπικό Συντονισμό, Κοινής Δράσης και Αγώνα σαν μία επείγουσα απαίτηση των καιρών. Για να υπηρετήσουμε την υπόθεση του λαϊκού κινήματος και της λαϊκής πάλης, για να ανοίξει μία νέα σελίδα στη συγκρότηση του εργατικού κινήματος που ήρθε ο καιρός να πετάξει από πάνω του τη σκουριά που του έχουν φορτώσει για δεκαετίες ο κυβερνητισμός, ο συμβιβασμός και η υποταγή στην αστική πολιτική. Η αντιμετώπιση αυτή της πρότασης από τις δυνάμεις που συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειξε υποτίμηση, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στους στόχους αυτής της πρότασης.
Κρίνοντας, σήμερα, τα κεντρικά σημεία της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλουμε πριν από όλα να πούμε ότι από αυτήν απουσιάζει κάθε αναφορά στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, λείπει κάθε αναφορά στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και στην όξυνση της επίθεσης που αυτός έχει σαν συνέπεια. Στους κινδύνους που προκαλεί για τον λαό η πλήρης ταύτιση της αστική τάξης και του πολιτικού της προσωπικού με τις ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις και τυχοδιωκτισμούς στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Χωρίς καν νύξη(!) για τον ρόλο των ΗΠΑ στη χώρα. Δεν κατηγορούμε, βέβαια, τους συντάκτες της πρότασης για φιλοϊμπεριαλιστική αντίληψη, αλλά πιστεύουμε ότι η σοβαρή υποτίμηση των όρων, στο πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, που διαμορφώνουν τα πλέγματα της εξάρτησης, και η παντελής απουσία αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης για το εργατικό και λαϊκό κίνημα από μία πρόταση «ρήξης και ανατροπής», είναι μία σοβαρά λαθεμένη πολιτική αντίληψη και μας βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετους.
Στο πλαίσιο της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει σαν κεντρικό σημείο το «μεταβατικό πρόγραμμα» που στην ουσία του αποτελεί ένα «κυβερνητικό σχέδιο» χωρίς καμία αναφορά στις κοινωνικές και στις πολιτικές δυνάμεις που θα το «υλοποιήσουν» και φυσικά αποφεύγει να τοποθετηθεί στο «πώς» θα προκύψει μία τέτοια προοπτική.
Και για να μην κατηγορηθούμε για παραποίηση, αντιγράφουμε από το πλαίσιο της πρότασης: «Στάση πληρωμών και διαγραφή του ληστρικού χρέους. Έξοδος από το ευρώ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο. Αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων(!!!). Απαγόρευση των απολύσεων-κατοχύρωση των συλλογικών συμβάσεων-μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους».
Δεν πιστεύουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει τα παραπάνω ως «αιτήματα» για διεκδίκηση απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά, λαθεμένα, κατά την άποψή μας, διαμορφώνει μία «εναλλακτική πρόταση» κυβερνητικού χαρακτήρα σαν «απάντηση» στη λαίλαπα της επίθεσης. Η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει και αυτή, όπως και άλλοι στην Αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΑΑ κ.λπ.) να εμφανιστεί με «πρόγραμμα» και «προτάσεις» που οδηγούν, μέσα από τις εκλογές(;), στην αντιμετώπιση της σημερινής βαρβαρότητας.
Είναι εκπληκτικό πως οι συντάκτες της πρότασης «παντρεύουν» αναγκαίους στόχους πάλης της περιόδου όπως το να μην περάσει η νέα δανειακή σύμβαση και να ανατραπούν τα αντεργατικά μέτρα των παλιών και νέων μνημονίων με την πτώση της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Για μας είναι ξεκάθαρο ότι οι ρωγμές, οι καθυστερήσεις και η ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις για το αστικό πολιτικό σύστημα και τις κυβερνήσεις του. Η ανάπτυξη της πάλης του εργαζόμενου λαού, το ανέβασμα του επιπέδου συγκρότησής του και πολιτικοποίησής του στη διεκδίκηση των ζωτικών συμφερόντων του δεν έχει όρια την πτώση εκείνης ή της άλλης αστικής κυβέρνησης, αλλά το άνοιγμα του δρόμου για να γίνει πραγματικά αφέντης στον τόπο του. Αυτή την πάλη δεν μπορούμε να την εξαρτήσουμε από το αν θα πέσει, με εκλογές(;), η σημερινή κυβέρνηση για να την αντικαταστήσει μία ακόμα πιο αντιδραστική όπως έγινε στην περίπτωση Παπανδρέου-Παπαδήμου.
Συνεχίζοντας στο ζήτημα των στόχων πάλης της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το «πάντρεμά» τους με το «μεταβατικό πρόγραμμα» δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην πάλη για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις καθώς και την κατάργηση των χαρατσιών που αναφέρονται στο σημείο της αναδιανομής του πλούτου υπέρ των εργαζομένων, με την απευθείας σύνδεσή τους με τη «δραστική φορολογία του κεφαλαίου και των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών». Μία τοποθέτηση «συνεπούς» σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης που «βρίσκει» και τους πόρους για να δώσει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Μία ακόμα αυταπάτη παρόμοια με αυτή του ρεφορμιστικού χώρου σε Ελλάδα και Ευρώπη που πλασαρίστηκε όλη την προηγούμενη περίοδο και από τους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Ο συντάκτης της πρότασης μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενώ καλεί τον κόσμο και τις οργανώσεις της Αριστεράς αλλά και γενικότερα τους εργαζόμενους να «προσπεράσουν αυταπάτες κυβερνητισμού και ευρωπαϊσμού» εισάγει τον κυβερνητισμό από «την πίσω πόρτα», ενώ σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλες δυνάμεις υποτίθεται ότι η θέση ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ αποτελεί μία ισχυρή διαφοροποίηση. Δεν υποτιμούμε καθόλου την σημασία της πάλης ενάντια στην ΕΕ και στην ΟΝΕ. Το αντίθετο, μάλιστα. Ήμασταν, εδώ και χρόνια, από αυτούς που όχι μόνο δεν πιστέψαμε στα οράματα μιας «ισχυρής» Ελλάδας σε μία «ισχυρή» ΕΕ και ΟΝΕ, αλλά θεωρούσαμε κομβικό ζήτημα της λαϊκής πάλης την έξοδο από αυτή την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Θεωρούμε την πάλη για την έξοδο από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ-ΝΑΤΟ κορυφαίο πολιτικό ζήτημα της ταξικής σύγκρουσης με το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Για εμάς η σύγκρουση αυτή για το σπάσιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν μπορεί παρά να έχει επαναστατικά χαρακτηριστικά συνολικής πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής και δεν μπορεί να αποτελέσει μία διαδικασία «αποδέσμευσης» όπως με περισσή ευκολία αναφέρεται στο «μεταβατικό πρόγραμμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συνυπογράφουμε τόσο την εκτίμηση που υπάρχει στην πρόταση ότι για «να νικήσει ο παλλαϊκός ξεσηκωμός χρειαζόμαστε μία άλλη οργάνωση των εργαζόμενων και του λαού» καθώς και ότι χρειαζόμαστε «μέτωπο και ενότητα». Μόνο που η ίδια η ζωή κρίνει τις προθέσεις και τις πολιτικές κατευθύνσεις του καθένα πέρα από εξαγγελίες και διακηρύξεις. Και είναι σε πολλούς αγωνιστές γνωστό ότι η μετωπική πάλη και η κοινή δράση για τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν «αυστηρή προϋπόθεση» τη συμφωνία και την αποδοχή άλλων δυνάμεων του συνόλου του «μεταβατικού προγράμματος». Πολλές προσπάθειες συντονισμού οργανώσεων, συνδικαλιστικών σχημάτων, κινήσεων γειτονιών και πρωτοβουλιών εργαζόμενων έχουν επανειλημμένα «σκαλώσει» σε αυτή την απαίτηση που δεν δέχεται τη «μίνιμουμ» συμφωνία γιατί είναι «λίγη», ενώ το δικό της πρόγραμμα δίνει προοπτική!.. Μία λογική που δεν απέχει τόσο πολύ από τη λογική του ΠΑΜΕ, παρ' όλο που στην πρόταση διατυπώνεται η ανάγκη να «προσπεραστούν επικίνδυνες και καταστροφικές λογικές διάσπασης των αγώνων».
Συμφωνούμε με την άποψη «να μην αφήνουμε τον χρόνο να περνά», ιδιαίτερα σήμερα που τα σφαγιαστικά μέτρα, της συγκυβέρνησης Παπαδήμου και των αστικών κομμάτων που τη στηρίζουν, μαζί με το ξεπούλημα της χώρας δημιουργούν μία εφιαλτική πραγματικότητα για τη ζωή της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Είναι επείγουσα ανάγκη και καλούμε όλες τις οργανώσεις και τους αγωνιστές στη συγκρότηση ενός Μετώπου Αντίστασης και Κοινής Δράσης που θα οικοδομήσει τους όρους στο κίνημα για την ανατροπή της αντεργατικής λαίλαπας, συνδεόμενο άρρηκτα με μία μαχητική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Για τη συμβολή στην οργάνωση και στη συγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος πάνω σε στόχους πάλης εκεί που σήμερα οξύνεται η ταξική αντιπαράθεση, στην πάλη ενάντια στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στην εξάρτηση. Διεκδικώντας για όλο τον λαό το δικαίωμα στη ζωή, για δουλειά, δημοκρατία, ψωμί, εθνική ανεξαρτησία. Για εμάς αυτή η πολιτική κατεύθυνση μπορεί να δημιουργήσει τους υλικούς όρους μέσα στο κίνημα για να δυναμώσει πραγματικά η προοπτική της συνολικής κοινωνικής-πολιτικής ανατροπής, για να γίνει ο εργαζόμενος λαός αφέντης στον τόπου του.
