Ένα ξενόδουλο αστικό πολιτικό σύστημα σε δίνη…

Όσα έγιναν την Κυριακή 12 Φλεβάρη στη Βουλή, όπου 199 πατέρες και μητέρες του έθνους αποδείχτηκαν, για μία ακόμη φορά, απόλυτα πρόθυμοι στην υποδούλωση και στο ξεπούλημα της χώρας στους ιμπεριαλιστές και στο ρίξιμο του λαού στην κόλαση της εξαθλίωσης για να εξασφαλιστούν τα κέρδη του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, περιγράφουν ένα μέρος των αδιεξόδων, της κρίσης αλλά και της σήψης των αστικών κομμάτων εξουσίας και των κολαούζων τους.
Σταθερός ο ΓΑΠ και απόλυτα συνεπής με τη γραμμή της επίθεσης, υπερασπιστής και του νέου μνημονίου, αλλά ήδη «παραιτημένος» από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μία θλιβερή αντιλαϊκή φιγούρα στο τέλος της πολιτικής της ζωής που αποτιμά την «προσφορά» στην πατρίδα με τον βαθμό εξάρτησης που «εξασφάλισε» για τους ιμπεριαλιστές. Από την άλλη, ο Σαμαράς μπαίνει ορμητικά και αποφασιστικά στο «μνημονιακό» μπλοκ από την περίοδο της συγκρότησης της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, τον Νοέμβρη του περασμένου χρόνου, παριστάνει και αυτός τον νέο «σωτήρα» της πατρίδας. Ξέρει πολύ καλά ο Σαμαράς ότι η απόλυτη υποταγή του στις εντολές των ιμπεριαλιστών είναι το «εισιτήριο» για μία άνοδό του στην εξουσία και «προσαρμόστηκε» ανάλογα. Ενώ ο ανεκδιήγητος ακροδεξιός τυχοδιώκτης Καρατζαφέρης από κυβέρνηση περνάει στην… αντιπολίτευση, ελπίζοντας να αποτελέσει ένα ανάχωμα της «λαϊκής δεξιάς».
Το αστικό πολιτικό μόρφωμα των 199 βουλευτών που ψήφισε τη νέα δανειακή σύμβαση φανερώνει πόσο αδίστακτο είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο να αποδεχθεί και να υπερψηφίσει τα πάντα. Είναι αυτό που λέει ο λαός «θα πούλαγαν και τη μάνα τους» για να στηρίξουν το καθεστώς της υποτέλειας, της ξενοδουλείας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ένα αστικό πολιτικό προσωπικό χωρίς κανένα σχέδιο για το μέλλον του λαού και της χώρας. Υποταγμένο σε μία αστική τάξη που μοναδική της «αρετή» αποτελεί το ξεπούλημα της χώρας και του λαού στους ιμπεριαλιστές και μόνη της έννοια να διαπραγματευτεί το «αντίτιμο». Την κυριαρχία της πάνω στον λαό, το ξεζούμισμά του, την εξασφάλιση ότι αυτή η κυριαρχία δεν θα μπει σε αμφισβήτηση από τα λαϊκά ξεσπάσματα. Από κοντά και όλοι οι άθλιοι δημοσιολόγοι, επιστήμονες, δημοσιογράφοι και λοιποί παράγοντες, στελέχη, κηφήνες του συστήματος που «σιτίζονται» κανονικά από το «πρυτανείο» του για τις υπηρεσίες τους. Αυτές τις μέρες όλοι αυτοί φάνηκαν πόσο λίγοι, πραγματικά, είναι, μία χούφτα εκμεταλλευτών και απολογητών, μία μειοψηφία που όλο τουπέ και πόζα παριστάνουν τους «σωτήρες» του λαού και της χώρας. Μία μειοψηφία που το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι κάθε είδους υπηρεσίες στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες.
Στη διάρκεια της ψηφοφορίας στη Βουλή για την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης όλοι (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ- ΔΗΣΥ) είχαν απώλειες και προχώρησαν σε διαγραφές, όπως είχαν ήδη ανακοινώσει, εκτός της… Μπακογιάννη που έδειξε «ευρυχωρία». Διαγράφηκαν τα «όχι» και τα «παρών» και τα «όχι στο άρθρο 1» και οι ηχηρές απουσίες αλλά και τα «ναι» των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ. Όσοι ψήφισαν «όχι» κατηγορήθηκαν είτε σαν προδότες είτε σαν «τζάμπα μάγκες», δειλοί που λιποψύχησαν στην «κρίσιμη μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας». Βέβαια πολύ σωστά παρατηρήθηκε ότι τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ αυτοί που αντέδρασαν ήταν πολύ κοντά στις αντίστοιχες κομματικές ηγεσίες. Πρώην και νυν υπουργοί, στελέχη τομέων, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι. Δεν μπορούμε, σε καμία περίπτωση, να έχουμε καμία αμφιβολία κατά πόσον είναι «αθώοι του αίματος» του εργαζόμενου λαού όλοι αυτοί που υποτίθεται όρθωσαν ανάστημα στη νέα δανειακή σύμβαση της εξαθλίωσης και της υποδούλωσης. Είτε κινήθηκαν από «ιδιοτελή» συμφέροντα είτε από «ιδεολογικές αρχές» ή σαν αποτέλεσμα της λαϊκής αγανάκτησης. Που πάνω από δύο χρόνια εκδηλώνεται όλο και πιο δυναμικά, όλο και πιο μαζικά, όλο και πιο αποφασιστικά και την Κυριακή 12 Φλεβάρη έδειξε αντοχή και μαχητικότητα στον χημικό πόλεμο και στην ωμή τρομοκρατία των ΜΑΤ.
Η κρίση στην οποία έχει μπει το αστικό πολιτικό σύστημα δεν αφορά μόνο όσα συνέβησαν με τις διαγραφές 45 βουλευτών. Αυτό είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας που καθορίζεται από το βάθος της αντεργατικής επίθεσης, το ιμπεριαλιστικό πατρονάρισμα, την ένταση των αδιεξόδων μιας πολιτικής που καταβυθίζει τη ζωή του λαού και ερημοποιεί τη χώρα.
Ήδη από τον Μάη του 2010 από τις στήλες της «Προλεταριακής Σημαίας», εκτιμώντας τις εξελίξεις μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, μιλήσαμε για «πύρρεια νίκη» της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και συνολικά του εκμεταλλευτικού συστήματος. Όλο το διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή οξύνθηκε και έφτασε σε σημεία όπου το αστικό πολιτικό προσωπικό έδειχνε σοβαρή αδυναμία να συνεχίσει την αντιλαϊκή επέλαση. Τον περασμένο Ιούνη και ενώ ο λαός ξεχυνόταν στις πλατείες όλης της χώρας ο ΓΑΠ αναζητούσε εναγωνίως να σχηματίσει ένα ισχυρό αστικό μέτωπο με τη ΝΔ και κάθε άλλον «πρόθυμο», που δεν «ευδοκίμησε», έως ότου τα πλήρη αδιέξοδα οδήγησαν στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου σαν έκφραση της αποφασιστικότητας των αστικών δυνάμεων να περάσουν την πολιτική τους διά «πυρός και σιδήρου».
Δεν μπορούν να εξηγηθούν τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος έξω από τις διεθνείς εξελίξεις και κυρίως από τις εξελίξεις και τα αδιέξοδα του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου σε Δύση και Ανατολή. Η όξυνση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, ο οικονομικός και στρατηγικός ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η επέλαση της επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαών, οι οξυμένες αντιθέσεις στο πλαίσιο της ΕΕ, δημιουργούν ένα ρευστό και επικίνδυνο σκηνικό που η μόνη του «σταθερά» είναι η επιβίωση, με κάθε όρο, του βάρβαρου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Σε ένα «περιβάλλον» όπου όλοι είναι εναντίον όλων και το παγκόσμιο οικονομικό κραχ ή η πολεμική αναμέτρηση απωθούνται στο μέλλον με συνεχείς συμβιβασμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και «αναδιατάξεις» οικονομικού και στρατηγικού χαρακτήρα, διαμορφώνεται ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις αστικές τάξεις και το πολιτικό προσωπικό των εξαρτημένων χωρών. Από αυτό δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το δικό «μας» πολιτικό προσωπικό. Ακόμα και η «τελευταία λεπτομέρεια» της αντεργατικής λαίλαπας θα καθορίζεται και θα ελέγχεται η υλοποίησή της από την ιμπεριαλιστική επιτροπεία. Και το ντόπιο προσωπικό αναλαμβάνει τη «λάντζα» της νομοθετικής κατοχύρωσης, τη διάρθρωση των πολιτικών υλοποίησης και την «ευθύνη» για το τσάκισμα της αντίστασης του «εχθρού λαού». Και εφόσον αποδειχθούν «αδύνατοι» σε αυτόν τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί, οι ιμπεριαλιστές δεν θα διστάσουν να «αναδιαμορφώσουν» με τον πιο ωμό τρόπο το πολιτικό σκηνικό παρεμβαίνοντας όσο πιο άμεσα γίνεται. Δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν μία αποτυχία στην οποία θα βάλει τη σφραγίδα του ο εργαζόμενος λαός. Γιατί είναι σίγουρο ότι όλες οι δυνάμεις του συστήματος αντλούν την αυτοπεποίθησή τους από την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού, από το επίπεδο ανάπτυξης της πάλης, από τον βαθμό πολιτικής συνειδητοποίησης των πραγματικών εχθρών, από τους συσχετισμούς στο πλαίσιο του λαϊκού κινήματος. Η κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος φανερώνει ταυτόχρονα τις αδυναμίες, τις καθυστερήσεις, τις επιπτώσεις της οπισθοχώρησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, με βασική ευθύνη των δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς.
Μέσα σε αυτή τη δίνη οι κοινοβουλευτικές εκλογές μπορεί να φαντάζουν σαν «σανίδα σωτηρίας», επανάκαμψης και ανασυγκρότησης του αστισμού. Όμως, ταυτόχρονα, δεν είναι και κανένας σίγουρος ότι αυτό θα συμβεί, πόσο μάλλον όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι διεργασίες στον λαό είναι ανεξέλεγκτες και κρύβουν πολλές «εκπλήξεις». Κανένας τόσο μέσα στη χώρα όσο και έξω από αυτή δεν πιστεύει σε μία γρήγορη και ανώδυνη «ανάταξη» του αστικού πολιτικού συστήματος. Τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο όπως πριν και το «καινούργιο» δεν μπορεί να προκύψει χωρίς μία μακρόχρονη διαδικασία που θα διαμορφώσει το νέο «σώμα» του αστισμού στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Εξάλλου, όπως είπε και η Αλέκα Παπαρήγα, «οι εκλογές θα αποφασιστούν στις Βρυξέλλες» - και στην Ουάσιγκτον θα προσθέταμε εμείς, γιατί έτσι «λειτουργούν» οι δύο βασικοί πόλοι του ιμπεριαλισμού που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις από τη μεταπολίτευση μέχρι τα σήμερα.
Όμως, από την άλλη, το σύστημα δεν μένει με «σταυρωμένα τα χέρια»: πλήθος τα αναχώματα που στήνονται από όλες, στην κυριολεξία, τις πλευρές. Από «αριστερά», από την «πατριωτική» πλευρά, άλλα «αντιμνημονιακά» και άλλα της «λαϊκής δεξιάς» αλλά και ανοιχτά φασιστικά, πλήθος οι «σωτήρες» της χώρας και του λαού. Από την άλλη όμως δεν μπορούν να εγκαταλειφθούν στην «τύχη» τους οι δύο βασικοί πυλώνες του αστισμού και της εξάρτησης στη χώρα. Έτσι όλο το επόμενο διάστημα θα πέσει ένα ιδιαίτερο «βάρος» σε αυτήν την κατεύθυνση, με «καύσιμο» τη συμφωνία στο Εurogroup για τη νέα δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα» του χρέους. Η νέα πλατφόρμα Λοβέρδου για το ΠΑΣΟΚ και η ενίσχυση της ΝΔ από τους δύο ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ εντάσσονται σε αυτή την προοπτική που σηματοδοτεί μία ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστική στροφή των πολιτικών εξελίξεων για να υπηρετηθεί αξιόπιστα η ιμπεριαλιστική επιτροπεία.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχει σπουδαία σημασία για τον εργαζόμενο λαό να μην υποτιμήσει τις αδυναμίες και την κρίση του αστικού συστήματος αλλά κυρίως να μην μπλέξει στις εσωτερικές του «ανακατατάξεις». Η περίοδος δείχνει με τον πιο φανερό τρόπο ότι χωρίς τη συντριβή όλου αυτού του σάπιου αντιδραστικού σκηνικού δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στον κόπο και στον τόπο του.