ΧΩΡΙΣ ΦΕΡΕΤΖΕ

Από τη στιγμή που άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως για τον ελληνικό λαό με τις εφαρμογές των μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων (και έχει ο Αλλάχ των αγορών), το παράδειγμα της γείτονος χώρας, της Τουρκίας, περιφερόταν από διάφορους εμβριθείς αναλυτές που δεν είχαν ασπαστεί βέβαια το κοράνι αλλά μάλλον είχαν ασπαστεί και πιστέψει βαθιά… στο μνημόνιο.
Τουρκία, η χώρα υπόδειγμα. Ενας λαός υπομονετικός, επίσης υπόδειγμα.
Χώρα και λαός είχαν καταφέρει με θυσίες που έπιασαν τόπο να απεμπλακούν από τις συμφωνίες με το ΔΝΤ.
Ξεπεράστηκε η περίοδος που η τούρκικη λίρα, υποτιμώμενη τόσο βαθιά όσο και το τούρκικο κράτος, έφτασε να πληρώνει ένας επισκέπτης της Κων/πολης ή της Σμύρνης ένα καζάν ντιπί ή ένα ταούκ οκτσού μερικές χιλιάδες για να το απολαύσει στο ζαχαροπλαστείο.
Κανένας βέβαια από τους θαυμαστές του τούρκικου θαύματος δεν έβλεπε την τεράστια μείωση του μεροκάματου και των μισθών και την εξαθλίωση των εργατικών μαζών. Την «εσωτερική υποτίμηση» τούρκικης κοπής που λάμβανε χώρα στη πρώην χώρα των Οθωμανών.
Την προλεταριοποίηση μεγάλων αγροτικών περιοχών και τον εφεδρικό εργατικό στρατό από τα βάθη της νοτιοανατολικής επικράτειας που συγκεντρωνόταν στις μεγάλες πόλεις, στα «χάρτινα» οικοδομικά μπλοκ, την ανθεκτικότητα των οποίων δοκίμαζε με δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους η έντονη σεισμική δραστηριότητα του ρήγματος της Ανατολίας. Αυτό το στρατό που επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά τον μαρξιστικό νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Επίσης κανείς από αυτούς δεν μας μίλησε για το πώς μια τέτοια μεγάλη περιφερειακή αστική τάξη –στρατιωτικοποιημένη σε μεγάλο βαθμό- ηγήθηκε μιας ανάπτυξης που στηρίχτηκε, σύμφωνα με αναλύσεις της Τράπεζας της Τουρκίας, στην ισχυρή οικονομική δυναμική του ενεργειακού κλάδου, χάρη δηλαδή στην αναπτυσσόμενη δραστηριότητα που επιδεικνύουν οι επιχειρήσεις του κλάδου (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ηλεκτρική ενέργεια).
Η κρίση όμως δοκίμασε πολύ σκληρά αυτόν τον τύπο «ανάπτυξης».
Οι εισαγωγές το Μάιο αυξήθηκαν σχεδόν κατά 43% έναντι αύξησης της τάξης του 11,7% των εξαγωγών, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος σε επίπεδα-ρεκόρ, της τάξης των 10,1 δισ. δολαρίων. Η τούρκικη αστική τάξη (καμία σχέση με την ελληνική) πούλησε ακριβά την ψυχή του λαού της στον Μεφιστοφελή-ιμπεριαλισμό, αν και η ίδια ωφελήθηκε σε σημαντικό βαθμό από την αυξημένη εκμετάλλευση της εργασίας και των φυσικών πόρων. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά από μία χώρα που στις αρχές του 2011 παρουσίασε αύξηση του ΑΕΠ της με ρυθμούς που δεν έχουν καταφέρει καν να πλησιάσουν η Κίνα και η Ινδία; Κάποιοι άρχισαν να μιλούν για τον γίγαντα με τα «πήλινα πόδια».
Ηδη γίνεται λόγος για μεγάλη φούσκα στα ακίνητα αλλά και στην καταναλωτική πίστη που αναπτύχθηκε επίσης ραγδαία. Μόνο το 2010 άνοιξαν 485 νέα υποκαταστήματα τραπεζών σε όλη τη χώρα, ενώ ο αριθμός των καταναλωτικών δανείων αυξήθηκε κατά 42% και εκείνος των πιστωτικών καρτών κατά 24%.
Ισως βέβαια η ισλαμική κοινωνία των πολιτών με τους θεσμούς της και το κοινωνικό ρετούς του Κόμματος του Ερντογάν να αποτέλεσαν ένα ιδιότυπο δίχτυ–κοινωνικό ανάχωμα (σαν αυτό που ψάχνουν οι ομογάλακτοί τους στις μητροπόλεις της εσπερίας) για τους απόκληρους του τουρκικού θαύματος. Κάποτε όμως τα θαύματα τελειώνουν. Ή απλώς περισσεύουν…