Η κίνηση «είμαστε όλοι Ελληνες» ξεκίνησε πριν λίγο καιρό από τη Γαλλία, όπου κάποιοι ζητούσαν την ελληνική υπηκοότητα ως ένδειξη αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό που υποφέρει. Η μέχρι τώρα κορύφωση ήταν οι ταυτόχρονες συγκεντρώσεις το Σάββατο 18 Φλεβάρη σε Παρίσι, Μασσαλία, Βερολίνο, Βρυξέλλες, Αμστερνταμ, Κοπεγχάγη, Ρώμη, Βαρκελώνη και Νέα Υόρκη. Κινητοποιήσεις που έτυχαν πρωτοφανούς δημοσιότητας στη χώρα μας αν και είχαν πολύ μικρή συμμετοχή (για 2.000 λένε στο Παρίσι, που ήταν και η μεγαλύτερη, για 300 στη Νέα Υόρκη).
Το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων ήταν, ουσιαστικά, ένας κοσμοπολίτικος φιλλεληνισμός με μπόλικη φιλανθρωπία απέναντι στους καημένους τους Ελληνες που τραβάνε τα πάνδεινα από την παγκόσμια δικτατορία των αγορών. Κατά τους διοργανωτές, επειδή ακριβώς η δικτατορία είναι παγκόσμια, πρέπει και η αντίδραση να είναι παγκόσμια.
Αντίδραση απέναντι σε τι, όμως; Παρά την καταδίκη των βάρβαρων μέτρων στην Ελλάδα, πουθενά δεν υπήρχε το αίτημα για την απόσυρσή τους, αλλά προτάσεις για ευνοϊκότερη δανειοδότηση της Ελλάδας. Παρά τις φανφάρες κατά των αγορών, αλλά και της Γερμανίας, πουθενά δεν υπήρχε λέξη για τον αδίστακτο ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, που έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν χώρες και λαούς για να ξεπεράσουν την κρίση τους, αλλά ακόμα δεν τα έχουν βρει στη μοιρασιά της λείας.
Αναμενόμενα, βέβαια όλα αυτά, μια και η πρωτοβουλία ανήκε σαφώς στις αντι-Σαρκοζί δυνάμεις στη Γαλλία. Μπορεί ο Γαβράς να …ξεσπάθωσε, αλλά προσκλήθηκε να μιλήσει στους βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος και δήλωσε ότι οι θέσεις του Ολάντ είναι ευνοϊκές για την Ελλάδα. Με τις γαλλικές εκλογές σε απόσταση αναπνοής, ακόμα και τα δεινά του λαού μας γίνονται καλάθι συγκομιδής ψήφων…
Αν έχει αναπτυχθεί ένα ρεύμα αλληλεγγύης από τους ευρωπαϊκούς λαούς προς τον δικό μας, αυτό δεν μπορούμε να το κρίνουμε από τις συγκεντρώσεις του περασμένου Σαββάτου (θα απογοητευόμασταν, άλλωστε!). Μπορούμε να το κρίνουμε από τις πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις στην Ισπανία, που αντιμετώπισαν τη βία των δυνάμεων καταστολής.
Γιατί, προφανώς, το κίνημα «είμαστε όλοι Ελληνες» δεν ενόχλησε, δε φόβισε. Ο ισπανικός λαός, όμως, ανησυχεί τις κυβερνήσεις του εδώ και κάποιους μήνες. Ο ελληνικός λαός, ακόμη περισσότερο, γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται με τόση βιαιότητα. Αυτή η αντίσταση του λαού μας είναι που, όχι απλά μπορεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα αλληλεγγύης, το οποίο θα θέτει τα ζητήματα όπως πραγματικά είναι, αλλά μπορεί να δείξει και στους άλλους λαούς της Ευρώπης έναν άλλο δρόμο, αγωνιστικό και μαχητικό.
Ετσι αλληλεπιδρούν τα κινήματα το ένα με το άλλο. Ετσι μαθαίνουμε κι εμείς από τους αγώνες των άλλων λαών, έτσι θα μάθουν κι άλλοι λαοί από τους δικούς μας αγώνες. Οχι με το συρτάκι…
