Τσακατσούκαλαντ

1
Είπε η τρόικα, γουέλ μπόις, να οι επιταγές μου, και τα μπόις αμέσως «έπιασαν το υπονοούμενο» του λογοπαιγνίου με τα τσεκ. Έτσι «προσπάθησαν ο κόσμος να πονέσει λιγότερο» (Σαμαράς), έτσι «απήγγειλαν Καβάφη» και «είπαν κάτι» από Μπιτλς (Καρατζαφέρης), έτσι έκαναν ακόμα μία αγγαρεία για να μας ψήσουν ότι δεν τα ψήνουν με τον Παπανδρέου και με τα μεγάλα αφεντικά. Τα έψησαν. Μας έψησαν. Μα, ποια η προ της σχάρας αγωνία μας και πού η μετά τη σχάρα έκπληξή μας;
Αν δεν είχε ανακουφιστεί ο Βενιζέλος πριν από το Γιούρογκρουπ, δεν θα έσκαγε σαν φούσκα της μπόρσας; (Και πλατς!)
Αν δεν είχαν σκάσει ο υφυπουργός... Εργασίας (Κουτσούκος) και ο γραμματέας... συνδικαλιστικού της ΝΔ (Μανώλης), θα είχαν –διά ηχηράς παραιτήσεως– ανακουφιστεί; (Και με τις υγείες τους.)
Αν η πανελλήνια ομοσπονδία αστυνομικών υπαλλήλων δεν είχε διαδηλώσει κατά της τρόικας το μεσημέρι της Πέμπτης στο «Χίλτον» και στα γραφεία της ΕΕ, πώς το απόγευμα της ίδιας ημέρας θα είχαν γεμίσει ετοιμοπόλεμους μπάτσους οι αθηναϊκοί δρόμοι στην κανονική διαδήλωση του εχθρού λαού; (Και με τις υγείες μας.)

(Με ευκολία διαβάζω στο τούβλο των αρχαίων. «Κύ[ρι]ε Χριστέ [και Παναγιά μου]». Ένα «Πο[ρ]δήν» διακρίνω. «Εν τω μη[νί] τω τρέχοντι». «Ο εργάτη[ς] ε[κοιμ]ήθη». Κατόπιν βέβαια «χάχανα» και «[ημ]ίν πρωτίστως κέρδος». Αυτά, εννοείται, όχι ο είρων Καβάφης από τον κρύο τάφο του, αλλά εμείς, εδώ, από την κατάψυξη του ετοιμοθάνατου σπιτιού μας. Και να μας συγχωράτε –οι πεθαμένοι για τη λογοτεχνική ασέβεια και οι ζωντανοί για την ταξική άμυνα–, αλλά δεν θα ψοφήσουμε και άπραγοι, με δεμένα σταυρωτά τα ξυλιασμένα χέρια.)

2
Να 'το: 1.029.587 – η μαντάμ Λαγκάρντ, του ΔΝΤ με τ' όνομα, καταδέχτηκε να ρίξει μια τόση δα ματιά στο κερδισμένο της λαχείο. Όπως θεσμικώς προβλέπεται, πάλι τη χάιδεψε η χρυσή ρουτίνα ρέντας που προστατεύεται τόσο αποτελεσματικά από το καλοστημένα σικέ παιχνίδι. Τη μαντάμ την ξαναπήρε η χαρά η μνημειώδης, που δεν την κουράζει ποτέ. Ακόμα μία φορά τής έγλειψε το πορτοφόλι η ηδονή η μνημονιακή, που την απολαμβάνει πάντα. Ωστόσο η ντελικάτη κουλτούρα της τής φρέναρε έναν πανηγυρικό οργασμό μπροστά στις κάμερες (τηλεόραση βλέπει και ο θρασύς, κομπλεξικός κοσμάκης). Προτού χωθεί στο ασφαλές βελούδο τής αίθουσας του Γιούρογκρουπ, η μαντάμ Λαγκάρντ περιορίστηκε σε έναν σεμνό διθύραμβο προς τον οίκο της και τον εαυτό της: «Είναι πολύ ενθαρρυντικά τα νέα που ήρθαν από την Αθήνα, πρόκειται για θετική εξέλιξη».

(Αν ο τυχερός μου αριθμός στην Ελλάδα ήταν τον περασμένο Νοέμβρη 1.029.587 πτώματα ανέργων, πω πω πω τι λαχείο θα μου κάτσει τον ερχόμενο Ιούνη με το καινούργιο πακέτο μέτρων. Να 'χω κέφι να μετράω λεφτά, σκέφτηκε και χαμογέλασε, σχεδόν αθέλητα, στον παρατρεχάμενο Βενιζέλο – ο Βενιζέλος, αν και ήδη ανακουφισμένος, ανακουφίστηκε εκ νέου, από τη δική του πελώρια χαρά. Και πλατς!)

3
Αυτά είναι διλήμματα! Φιλοσοφικά, υπαρξιακά, κάργα ευρωπαϊκά. Άγχη εκπορευόμενα από λουξ μπιντέδες προς κατανάλωση σε λαϊκές βεσπασιανές. Να τα 'χουμε στον σβέρκο από τώρα, Φλεβάρη μήνα δίσεκτο, για ν' ανατριχιάζουμε ως τον Ιούνη, όταν η παγωνιά ίσως σπάσει στο σπίτι και ανακουφιστούμε και εμείς ομού μετά των οστών μας: θέλουμε στ' αλήθεια να πληρωνόμαστε σε ευρώ και ευρώ να μην έχει η τσέπη μας για πετρέλαιο και τρόφιμα ή θέλουμε να πτωχεύσουμε και με δελτία να προμηθευόμαστε πετρέλαιο και τρόφιμα; Φοβερά πράματα αυτά! Να σου σηκώνεται η πέτσα – από τον φετινό Φλεβάρη ως του χρόνου, αν ζούμε.

(Βρήκα στο σουπερμάρκετ ένα αερόθερμο της πυρκαγιάς και των 12,99 ευρώ, ένα σπίρτο-καμινέτο, να κοντέψω να γίνω ο ίδιος μολότοφ και κουκουνάρα στο κρεβάτι μου. Να το τσούξω εις μνήμην τού μικρού παιδιού που, φτιάχνοντάς το, το έφαγε τζάμπα η φάμπρικα στην ασιατική τσακατσούκαλαντ ή να περιμένω –μπα...– το δικό μας, Θανάση μου, από τη νέα ευρωπαϊκή μας τσακατσούκαλαντ;
Άσε, και έτσι πανάκριβο είναι.)