Οι διαπραγματεύσεις υποτίθεται ότι διεξάγονται στην Ελλάδα ανάμεσα στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τα αστικά κόμματα της συγκυβέρνησης με τους εκπροσώπους των τραπεζών, της ΕΕ και της τρόικας, στην πραγματικότητα όμως διεξάγονται σε παγκόσμιο επίπεδο, από το Βερολίνο και τη Νέα Υόρκη μέχρι το… Νταβός, ανάμεσα στους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών και μονοπωλιακών συμφερόντων, με κυρίαρχο στόχο τη «βιωσιμότητα». Όχι του λαού και της χώρας. Αλλά της δυνατότητας του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, συνολικά, να αποσπά με μία «συνεχή ροή» πραγματικές αξίες από τη δουλειά και τον ιδρώτα των εργαζόμενων και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Οι αντιπαραθέσεις για το τι θα «κουρευτεί», από ποιους και με τι «κόστος» για τον καθένα που θα συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία είναι η έκφραση του γενικότερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για το ποιος θα φορτώσει στον άλλο το κόστος των αναγκαίων «προσαρμογών» για την αντιμετώπιση της κρίσης του συστήματος. Το κυρίαρχο ζήτημα των αποφάσεων της συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 26-27 Οκτώβρη της περασμένης χρονιάς, που σήμερα δρομολογούνται στη χώρα, με επείγοντα τρόπο, ήταν και παραμένει η διαχείριση του ελληνικού χρέους στο πλαίσιο της έντασης της εξάρτησης, της επίθεσης στους εργαζόμενους αλλά και του αναγκαίου «διακανονισμού» ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για το ποιος δηλαδή θα πληρώσει τα λιγότερα και θα φορτώσει τα υπόλοιπα στους άλλους.
Η «ειδική περίπτωση» του διακανονισμού που επιλέγεται για το χρέος της Ελλάδας, όπως την αποκαλεί η Μέρκελ, γίνεται συστηματική προσπάθεια αποτροπής της γενίκευσής της σαν τρόπου επίλυσης και στις πολλές ανάλογες «περιπτώσεις» της ευρωζώνης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία κ.λπ.), από τη μία πλευρά. Από την άλλη, μία συμφωνία επίλυσης, όσο προσωρινή και αν είναι, δημιουργεί όρους αποτροπής γενικευμένης κρίσης τόσο στην ΟΝΕ-ΕΕ αλλά και γενικότερα. Γιατί είναι σίγουρο ότι μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας θα ανοίξει τον «ασκό του Αιόλου» και όχι μόνο για το ευρώ και την ΕΕ.
Έτσι, προφυλάσσοντας το κύριο, οι διαπραγματεύσεις από όλες τις πλευρές –των ιμπεριαλιστών πάντα– επιδιώκουν να έλθουν σε μία νέα συμφωνία που θα δώσει χρόνο και δεν θα θέσει άμεσα το ζήτημα μιας γενικευμένης οικονομικής-πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Με εκατέρωθεν εκβιασμούς και πιέσεις για το τι θα κουρευτεί και από ποιον, που εκφράζεται με την αντίθεση των «ιδιωτών», τις τράπεζες του IIF που εκπροσωπεί ο Νταλάρα και του «δημοσίου» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τις παρεμβάσεις του ΔΝΤ και της Λαγκάρντ υπέρ των πρώτων και στη μέση το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό να δίνει σε όλους τους τόνους όρκους υποταγής για συνέχιση της πολιτικής της επίθεσης στον λαό και εγγυήσεις για μόνιμο και σταθερό ξεπούλημα της χώρας.
Η έξαρση της «αντιμνημονιακής» κριτικής και αντίθεσης, από τη Μέρκελ μέχρι τον Σημίτη και τον… Χρυσοχοϊδη, η κριτική στον επικεφαλής της τρόικας, Πολ Τόμσεν, για τις ευθύνες του στην υλοποίηση του μνημονίου δεν αποτελούν «αυτοκριτική» των εκπροσώπων του συστήματος για την κοινωνική-οικονομική καταστροφή των εργαζόμενων και της χώρας, αλλά έναν νέο γύρο αντιπαράθεσης και ανταγωνισμών έτσι ώστε το νέο πλαίσιο συμφωνίας του «κουρέματος» να μη βάζει σε κίνδυνο πολύ περισσότερα από αυτά που υποτίθεται θα διασφαλίσει.
Η κυνική ομολογία από όλους ότι ύστερα από αυτό το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους τα πράγματα μετά μία δεκαετία, το 2021-2022, θα βρίσκονται από άποψη ποσοστού του χρέους ως προς το ΑΕΠ εκεί όπου βρίσκονταν το 2009(!!!), δηλαδή στο 120%, δεν δείχνει μόνο τα αδιέξοδα αυτών των πολιτικών, ακόμα και στο πλαίσιο του συστήματος. Αποκαλύπτει ότι το καθεστώς της οικονομικής-πολιτικής-στρατιωτικής εξάρτησης που έχουν επιβάλει οι ιμπεριαλιστές με τη συνέργεια της ντόπιας αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού οδηγούν λαό και χώρα σε μία δεκαετία απερίγραπτων θυσιών και βύθισης του επιπέδου της ζωής με μοναδικό σκοπό τη διασφάλιση των συμφερόντων της ξένης και ντόπιας πλουτοκρατίας. Όλα τα υπόλοιπα που ψελλίζουν οι θλιβεροί απολογητές της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης για «σωτηρία» της χώρας από τα χειρότερα, δεν είναι τίποτα άλλο από την εκπλήρωση του «καθήκοντός» τους για μόνιμη προσήλωση στις επιταγές των αφεντικών τους.
Η χρεοκοπημένη πολιτική της εξάρτησης δεν πρόκειται να αλλάξει, αλλά θα βαθύνει και θα συνεχίσει να αποτελεί τον βασικό δρόμο όλου του αστικού πολιτικού κόσμου και της τάξης που εκπροσωπεί, αφού από εκεί οι αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος αντλούν τη δύναμή τους και σε αυτή βασίζουν την κυριαρχία τους πάνω στον λαό, από εκεί εξασφαλίζουν τα κέρδη και τα πλούτη τους και σε αυτήν ελπίζουν για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Οι εκκλήσεις που, στην ουσία, απευθύνουν τόσο οι ρεφορμιστικές δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ) όσο και οι πατριωτικές δυνάμεις της «εθνικής ενότητας» (Θεοδωράκης, Κοτζιάς, Καζάκης κ.λπ.) προς τμήματα της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, ακόμα και σε υπεύθυνες δυνάμεις της ΕΕ, για «λελογισμένη πορεία» και νέα «εθνική ανάταση», δεν αποτελούν παρά αδιέξοδες προοπτικές, χωρίς αντίκρισμα για τον λαό. Αφού είτε μέρος των προτάσεών τους (επαναδιαπραγμάτευση του χρέους) υιοθετούνται αυτούσιες από το σύστημα και μπαίνουν σε «εφαρμογή» σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων είτε επιδιώκουν την «ανεξαρτησία» και την «αυτοδύναμη ανάπτυξη» από τους «ξένους», γενικώς, με την «κινητοποίηση των εθνικών δυνάμεων», χωρίς να θιγεί το καπιταλιστικό σύστημα, χωρίς να ανατραπούν οι όροι της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά με τη «διεύρυνσή» τους. Από την άλλη, η υποτίμηση και η πλήρης απαξίωση των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών όρων που διαμορφώνει το καθεστώς της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές, από άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, με «πρωτοπόρο» το ΚΚΕ στη διατύπωση των θεωριών «αλληλεξάρτησης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα», αλλά και ανάλογες τοποθετήσεις δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως αυτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημιουργούν σύγχυση και μπλοκάρουν την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στο λαϊκό κίνημα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλη αυτή την περίοδο των διαπραγματεύσεων για το «κούρεμα» του χρέους περισσεύουν οι προτάσεις… κυβερνητικής κατεύθυνσης, η προεκλογική προετοιμασία και η «επένδυση»
(βοηθούντων και των δημοσκοπήσεων), παρά η οργάνωση κινητοποιήσεων καταγγελίας και η ανάπτυξη αγώνων ενάντια σε αυτό που ζούμε και στο «κουρεμένο» μέλλον μας.
Την περίοδο αυτή δεν αρκεί η αποκάλυψη του πραγματικού περιεχόμενου του λεγόμενου «κουρέματος» του χρέους και της νέας δανειακής σύμβασης, το νέο μνημόνιο και τα δεινά που θα επιφέρει στον λαό. Οφείλει να συνοδεύεται και από στόχους πάλης που να θέτουν σε κεντρικό επίπεδο την ανατροπή του καθεστώτος της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές, σε σύνδεση με την πάλη του εργαζόμενου λαού για την ανατροπή της επίθεσης του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, άρρηκτα δεμένη με τη συνολική προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
