Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

30 Απρ 2012

Πρωτομαγιά αντίστασης κι αγώνα
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ
ΑΘΗΝΑ: ΟΜΟΝΟΙΑ, 10:00 π.μ.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ 10:00 π.μ.
Μπροστά στην άγρια αντιλαϊκή πολιτική της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, που τσακίζει τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και υποδουλώνει τη χώρα, η εργατική τάξη έχοντας δίπλα της τα πλατιά λαϊκά στρώματα καλείται να σταθεί πρωτοπόρος στην πάλη του λαού μας για να ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική της πείνας, της ανεργίας, της καταστολής και της υποτέλειας! Αυτό είναι το μήνυμα και ταυτόχρονα το αγωνιστικό προσκλητήριο που στέλνει η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά.
Βυθισμένος σε μια παρατεταμένη κρίση, ο παγκόσμιος καπιταλισμός δείχνει τα παρακμιακά και ολέθρια χαρακτηριστικά του. Μέσα από την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική δυστυχία, που σκορπίζει γύρω του, προβάλλει επίκαιρη η μεγάλη ιστορική αναγκαιότητα: Να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και την καταπίεση και να βαδίσει στο δρόμο μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η εργατική τάξη με τον ενιαίο ταξικό αγώνα και τη διεθνιστική αλληλεγγύη της, οι λαοί με τους κοινωνικούς, δημοκρατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες τους καλούνται να προχωρήσουν σε αυτό το δρόμο δυναμώνοντας την αντίστασή τους ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική των κατακτητικών πολέμων, των στρατιωτικών επεμβάσεων και της καταλήστευσης των εξαρτημένων χωρών.
Η σφοδρότητα της καπιταλιστικής κρίσης εκφράζεται στη χώρα μας με τη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων που έχει εκτινάξει σε πρωτοφανή ύψη την ανεργία, ακρωτηριάζει μισθούς και συντάξεις, λεηλατεί τα λαϊκά εισοδήματα με ασήκωτα φορολογικά χαράτσια, διαλύει το δημόσιο σύστημα ασφάλισης, πρόνοιας, υγείας και παιδείας, ξεπουλάει τον πλούτο της πατρίδας μας. Με τον εκβιασμό του «χρέους» και μέσα από την ιμπεριαλιστική πολιτική του τοκογλυφικού δανεισμού, που υπαγορεύουν ΕΕ και ΔΝΤ, με την πολιτική της ξένης εξάρτησης και της υποτέλειας του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των άλλων των αστικών κομμάτων, ο λαός καταληστεύεται και η χώρα αλυσοδένεται.
Σ’ αυτήν την εξοντωτική πολιτική η εργατική τάξη και ο λαός αντιστέκονται με μεγάλους μαζικούς αγώνες, με πανελλαδικές απεργίες και κινητοποιήσεις. Την αυξανόμενη μαζική αντίσταση του λαού τα κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης και οι ξένοι κηδεμόνες τους προσπαθούν να την καταστείλουν με την κινδυνολογία, την αστυνομική τρομοκρατία, την προβοκάτσια, τον αντικομμουνισμό, ενώ με την κήρυξη πρόωρων εκλογών επιδιώκουν να την εκτονώσουν και να την ελέγξουν. Οι εκλογές δρομολογήθηκαν με την έγκριση των ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων της ΕΕ και του ΔΝΤ αφού, προηγουμένως, από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιβλήθηκε και το δεύτερο μνημόνιο και δόθηκαν από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα οι γραπτές δεσμεύσεις απαρέγκλιτης εφαρμογής του. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως την επαύριο των εκλογών, κάτω από την εποπτεία της ΕΕ και του ΔΝΤ, αυτά τα κόμματα, συνεργαζόμενα ή και με τη στήριξη από δεξιά και «αριστερά» δεκανίκια, θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν την ίδια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική.

Οι επιδιώξεις του μαύρου μετώπου της πολιτικής των μνημονίων και της υποτέλειας δεν μπορούν να ματαιωθούν παρά μόνο αν συνεχισθεί και αναπτυχθεί η αντίσταση του λαού.
Οι πραγματικές λύσεις για την εργατική τάξη και το λαό δεν βρίσκονται μέσα στις κάλπες που έστησε το αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν περνούν μέσα από τη ρεφορμιστική και καιροσκοπική πολιτική που εγκλωβίζουν τον κόσμο της Αριστεράς σε προτάσεις «εναλλακτικών κυβερνήσεων» στα πλαίσια του αστικού συστήματος και της ΕΕ, που θα προκύψουν από τις εκλογές, είτε σε θέσεις άρνησης της ξένης εξάρτησης της χώρας και του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και σε πρακτικές διάσπασης των μαζικών αγώνων.
Η διέξοδος στα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού βρίσκεται:

  • στο δυνάμωμα των μαζικών λαϊκών αγώνων, στην ενίσχυση μέσα στην εργατική τάξη και το λαό του ρεύματος της αντίστασης, της οργάνωσης και της αλληλεγγύης
  • στην κατεύθυνση της ασυμβίβαστης πάλης με την πολιτική της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού
  • στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του εργατικού, λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

• Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ!
• ΚΑΤΩ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!
• ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ!
• ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ,
ΓΙΑ Ν’ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΟΜΟΝΟΙΑ, 10:00 π.μ.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΜΙΣΟΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΜΙΣΟΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ
Δευτέρα 30 Απρίλη 2012
Άγρια δολοφονία δύο μεταναστών στο Μενίδι από οργισμένο «Έλληνα» που τους κυνήγησε με όπλο και ενώ πριν έπεσε πάνω τους με το αυτοκίνητό του και τραυμάτισε σοβαρά άλλον ένα...
Τρεις νεκροί μετανάστες στην Αλεξανδρούπολη μετά από καταδίωξη από την αστυνομία και των οποίων το όχημα το εμβόλισε τζιπ της FRONTEX...
Την ίδια μέρα τα ΜΜΕ πρόβαλλαν με χαρά το άνοιγμα του στρατοπέδου συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα με τους πρώτους 56 να έχουν μεταφερθεί ήδη εκεί μέχρι να απελαθούν...
Και τα τρία γεγονότα συνδέονται με τα ίδια νήματα: Του ρατσισμού και της φασιστικοποίησης που συνοδεύουν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης , του ντόπιου κεφαλαίου, των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ που δίνουν τις σχετικές εντολές. Της δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού που φιλοξενεί στην αγκαλιά του τις πιο αντιδραστικές, αντιλαϊκές και μισητές εκδοχές της κυριαρχίας του κεφαλαίου στο λαό και την εργατική τάξη. Της επιδίωξης να ποτιστούν τα μυαλά του λαού και της νεολαίας με το ρατσιστικό μίσος για να μην στραφούν ενάντια σε αυτήν την κυριαρχία και να διαιρέσουν τους εργαζόμενους.
Έλληνες και μετανάστες είναι σύμμαχοι κατά του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού που καταστρέφουν χώρες που εξαθλιώνουν τους λαούς μαζί και τον δικό μας.
Καλούμε τους Έλληνες εργαζόμενους να καταδικάσουν τις δολοφονικές επιθέσεις στους μετανάστες, να καταδικάσουν τη πολιτική των στρατοπέδων και της απέλασης των μεταναστών, να καταδικάσουν την πολιτική της εξαθλίωσης όλων των εργαζομένων.
 - Κοινοί αγώνες ελλήνων και μεταναστών ενάντια στην ιμπεριαλιστική θηριωδία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
- Πλήρη δικαιώματα σε όλους τους μετανάστες.
- Οχι στα νέα «Μακρονήσια» και τις ρατσιστικές επιθέσεις. 

28 Απρ 2012

Πρωτομαγιά 2012 – ημέρα μνήμης και αγώνα

Συμπληρώνονται σε λίγους μήνες 123 χρόνια από τις 20 Ιούλη 1889. Τότε που, στο ιδρυτικό συνέδριο της Β΄ Σοσιαλιστικής Διεθνούς καθιερώθηκε πρώτη φορά η 1η Μάη ως ημέρα της εργατικής τάξης και των αγώνων της για την απελευθέρωσή της από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Πρωτομαγιά ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η μεγαλειώδης απεργία των εργατών στο Σικάγο, το 1886, με απαίτηση την καθιέρωση του 8ώρου. Ένα αίτημα που, για εκείνη την εποχή, κρίθηκε ότι ήταν ώριμο να διεκδικηθεί και να κερδηθεί. Το δικαίωμα δηλαδή στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, το δικαίωμα της ανάπαυσης και του ύπνου. Το δικαίωμα του εργαζόμενου να έχει στοιχειωδώς ανθρώπινη ζωή. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά. Πρώτα απ' όλα, αυτή η απόφαση και ο αγώνας βοήθησαν να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη τη θέση της στην κοινωνία και την ανάγκη του μαζικού ταξικού αγώνα ενάντια στους εκμεταλλευτές της και στα συμφέροντά τους.
Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι η ημέρα αυτή πολεμήθηκε με λύσσα και χτυπήθηκε από το κεφάλαιο σε όλον τον κόσμο, όλα αυτά τα χρόνια. Οι επέτειοι της Πρωτομαγιάς από τότε μέχρι σήμερα έχουν βαφτεί με το αίμα πολλών χιλιάδων εργατών, διαδηλωτών. Έχουν σημαδευτεί με βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στις δυνάμεις της δουλειάς και του μόχθου, απ’ τη μια μεριά, και τα παράσιτα του εκμεταλλευτικού κεφαλαίου, απ’ την άλλη.
Γι’ αυτό η Πρωτομαγιά δεν είναι άλλη μια επέτειος, άλλη μια απεργία, δεν είναι μία ακόμη αργία και, φυσικά, δεν είναι η μέρα των λουλουδιών. Ο γιορτασμός της είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του εργατικού κινήματος. Ενός κινήματος που κατάφερε μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες να κατοχυρώσει όλα αυτά τα δικαιώματα που έχει και είχε η εργατική τάξη και σήμερα με βίαιο τρόπο το κεφάλαιο επιχειρεί να τα πάρει πίσω.
Η φετινή Πρωτομαγιά συμπίπτει με μια περίοδο που το ιμπεριαλιστικό σύστημα περνάει μια βαθιά κρίση, που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί οξύνονται και οι λαοί σε όλον τον κόσμο –και ιδιαίτερα οι λαοί των εξαρτημένων χωρών– ζουν στο πετσί τους τη θηριωδία, τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση.
Το κεφάλαιο, έχοντας τον συσχετισμό με το μέρος του, επιχειρεί να τα πάρει όλα πίσω. Να γυρίσει την Ιστορία 126 χρόνια πίσω, πριν από το Σικάγο.
Οι εργαζόμενοι στη χώρα ζουν από πρώτο χέρι αυτή την πραγματικότητα. Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, δεν έχουν καταφέρει να βάλουν φρένο στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Καθημερινά βλέπουν να αποψιλώνονται δικαιώματα και κατακτήσεις τους και δεν υπάρχουν καθόλου αμφιβολίες ότι μετά τις εκλογές η επίθεση θα πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, και παρά τη λαϊκή κατακραυγή, έχουν το θράσος τα κόμματα του συστήματος, με τη στήριξη και των ιμπεριαλιστών, να ζητούν την ψήφο του λαού για να συνεχίσουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Την πολιτική της πείνας, της εξαθλίωσης και της μαζικής ανεργίας. Την πολιτική που προσφέρει τον λαό κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών.
Από την άλλη μεριά, οι διάφορες εκδοχές της Αριστεράς σπέρνουν αυταπάτες για τις δυνατότητες της κάλπης, υποσχόμενες αριστερές συγκυβερνήσεις, λαϊκές εξουσίες, ανατροπές, κυβερνήσεις. Τόσο εύκολα, τόσο απλά. Φτάνει να ενισχυθούν εκλογικά.
Το εργατικό κίνημα, οι εργατικοί αγώνες έχουν μια μακριά και πλούσια ιστορία. Μια ιστορία με νίκες, αλλά και με ήττες. Με βήματα εμπρός, αλλά και πισωγυρίσματα. Αν οι αγώνες των τελευταίων χρόνων δεν ήταν αποτελεσματικοί στο να σταματήσουν την αντιλαϊκή λαίλαπα, αυτό δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση το ότι η διέξοδος για τον λαό βρίσκεται μόνο στους αγώνες του. Ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιεί και πιο μαζικά ότι αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσει. Απαιτείται βέβαια να ξεπεράσει μια σειρά από εμπόδια που βρίσκονται μπροστά του. Πρώτ' από όλα, να καταφέρει να πάρει την υπόθεση των αγώνων στα δικά του χέρια, ξεπερνώντας και απομονώνοντας τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Να ξεκαθαρίσει με τις ρεφορμιστικές αυταπάτες που οδηγούν στην ήττα και στην απογοήτευση. Η επίθεση του κεφαλαίου στον λαό και στα δικαιώματά του είναι ολομέτωπη. Οι αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού πρέπει να κλιμακωθούν, να μαζικοποιηθούν και να πολιτικοποιηθούν. Γιατί μόνο ο λαός και η εργατική τάξη μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους στη ζωή, στην ειρήνη και στη δημοκρατία. Σε καμιά περίπτωση αυτό δεν μπορεί να γίνει από τις δυνάμεις της εξάρτησης και της υποτέλειας. Από τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της ήττας.
Υπάρχουν, λοιπόν, χίλιοι δυο λόγοι που οι ταξικές δυνάμεις, που θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα και την υπόθεση της επανάστασης, οφείλουν να επιδιώξουν και φέτος να δώσουν στο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς το χρώμα που της αξίζει.
ΖΗΤΩ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

Στη μάχη των εκλογών
Να ενισχυθεί η κατεύθυνση της Αντίστασης, η ελπίδα της λαϊκής προοπτικής

687, ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ
Καθώς ο λαός επιμένει μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές να κρατά ατόφια την οργή του και την εκτεταμένη άρνησή του στους κυρίαρχους πολιτικούς εκπρόσωπους του συστήματος της ληστείας και της υποτέλειας, αυξάνει η ένταση των αντιδραστικών βομβαρδισμών. Ο Προβόπουλος με απόλυτα «τεχνοκρατικά» επιχειρήματα διακήρυξε και απαίτησε την υπερψήφιση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ως τη μόνη δυνατότητα «σωτηρίας» της χώρας. Η Κομισιόν και το ΔΝΤ, σε απανωτές «διευκρινίσεις» τους, εξήγησαν ότι «οδηγούμαστε σε αδιέξοδα» αν δεν στηρίξουμε τα ντόπια ενεργούμενά τους. Μάλλιασε η γλώσσα και άναψε η χρυσοπληρωμένη πένα των «έγκυρων αναλυτών» να μας τονίζουν ότι οι εκλογές γίνονται για να βγάλει η χώρα «σταθερή κυβέρνηση» - αυτή που οι εργοδότες τους είπαν πως πρέπει να βγει. Άλλοι, για να σβήσουν τη λαϊκή οργή, μας «εξηγούν» πως το ενδεχόμενο εκλογής Ολάντ στη Γαλλία θα… ανακόψει-καταργήσει την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και θα σώσει και τον λαό μας!
Είναι βέβαιο πως μέχρι την τελευταία στιγμή το σύστημα, τα κόμματά του και τα κάθε λογής κανάλια του, θα ασκήσουν κάθε δυνατό εκβιασμό, θα επιχειρήσουν κάθε πιθανή μανούβρα, για να σύρουν τον λαό στην εκλογική-πολιτική υποταγή, για να νομιμοποιήσουν την κλιμάκωση της βαρβαρότητας που ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα.
«Δεν έχουμε ούτε μια μέρα για χάσιμο» λένε οι υπηρέτες του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τα αποκόμματά τους. Και απαιτούν την ψήφο του λαού για να εξασφαλίσουν «κυβερνητική σταθερότητα» και «ασφάλεια», αφού αυτοί θα εφαρμόσουν και με το παραπάνω τη δανειακή σύμβαση, τα μνημόνια, όλες τις επιταγές υποδούλωσης της χώρας και του λαού στο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό. Ουσιαστικά ζητάνε από τον λαό να νομιμοποιήσει στην κάλπη την σφαγή του! «Θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης» λένε οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί -δεξιοί και «αριστεροί»- και ζητάνε από τον λαό να τους «δώσει δύναμη» για να αποκτήσουν πολιτικό ρόλο μέσα στο σύστημα της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της τρομοκρατίας και της υποτέλειας.
Και είναι επίσης βέβαιο πως στο παρασκήνιο οργιάζουν τα μαγειρεία των κέντρων εξουσίας για το πώς θα στηθεί το μετεκλογικό σκηνικό, για τους ρόλους που θα μοιράσουν σε εφεδρείες και αναχώματα, για το πώς θα στήσουν τη μετεκλογική τρομοκρατία τους με βάση την οποία θα επιδιώξουν το βάθεμα και την επιτάχυνση των πολύπλευρα αντιδραστικών επιλογών τους.
Η μάχη του λαού
Όμως ο λαός παραμένει αρνητικός, παραμένει απέναντι στις δυνάμεις του συστήματος ακόμα και τώρα, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, που είναι έτσι κι αλλιώς το πιο προνομιακό πεδίο των κυρίαρχων δυνάμεων. Αυτή η πρωτόγνωρη -τουλάχιστον για τις τελευταίες δεκαετίες- «εκλογική κατάσταση», έχει τη βάση της στην ίδια την κοινωνική κατάσταση, στα τεράστια αδιέξοδα που έχει φέρει στη ζωή των εργατών και του λαού η επέλαση των τροϊκανών αφεντικών και του ντόπιου κεφαλαίου. Η αποστοίχιση των λαϊκών μαζών από τα κόμματα του συστήματος ή αντίστροφα η αδυναμία του συστήματος να περάσει τη γραμμή των αντιδραστικών διλημμάτων του, έχει ως βάση της αυτή την κοινωνική πραγματικότητα. Ταυτόχρονα είναι αναμφίβολα μεγάλη και σημαντική η εμπειρία που εργάτες και εργαζόμενοι αποκόμισαν από τους αγώνες και τους ξεσηκωμούς της τελευταίας περιόδου, όπου συνάντησαν απέναντί τους ένα πάνοπλο και απόλυτα εχθρικό κράτος που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ωμή βία και μαζική τρομοκρατία για να επιβάλει την πολιτική των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου. Με βάση αυτά τα δεδομένα, το σύστημα σχεδιάζει και επιδιώκει να περάσει τον «κάβο» των εκλογών και να στερεώσει το πολιτικό του σκηνικό, αξιοποιώντας την πολιτική του υπεροπλία. Ή, πιο σωστά, αξιοποιώντας το «πολιτικό έλλειμμα» του λαού, της πάλης του, του κινήματός του. Ένα «έλλειμμα» που προέκυψε και διαμορφώθηκε από την ήττα του κινήματος και την ανάδειξη και κυριαρχία για δεκαετίες μέσα στον λαό και στις γραμμές της πάλης, της γραμμής της ταξικής συνεργασίας, της υποταγής, της συμμόρφωσης στο σύστημα. Της ρεφορμιστικής γραμμής. Ένα έλλειμμα που τροφοδοτείται και σήμερα από την ίδια γραμμή της κοινοβουλευτικής -και όχι μόνο- Αριστεράς, σε πολλαπλές παραλλαγές αλλά με τον ίδιο τελικά πυρήνα. Μιας Αριστεράς που αρνείται να θέσει στον λαό τη γραμμή της σύγκρουσης-ανατροπής του πλέγματος εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Και όταν τη «θέτει», «ξεχνάει» τους μισούς από αυτούς, γιατί στην πραγματικότητα δεν τη θέτει στον λαό. Την προτείνει στην («ιμπεριαλιστική»!) αστική τάξη, την οποία «πιέζει» να «διαπραγματευτεί» με τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα -σαν αντάλλαγμα για τη στήριξη που θα της παρέχει το κίνημα- της ζητά να «παρέχει» δικαιώματα στον λαό και στους εργάτες. Από εκεί και πέρα ο δρόμος για την αποθέωση των εκλογικών αυταπατών είναι πολύ σύντομος, αφού λίγο-πολύ, με μια τέτοια πρόταση μπορούμε να φτιάξουμε «αριστερές» -έστω «αντιφατικές»- συγκυβερνήσεις με τους αστούς. Κάπως έτσι γέμισε ο τόπος με αφίσες που καλούν τον λαό να στείλει από την κάλπη «πανευρωπαϊκό μήνυμα». Ακριβώς γιατί τελικά οι αναζητήσεις αυτής της Αριστεράς έχουν ως πεδίο τους αυτό που ορίζει η αστική τάξη και τελικά ο ιμπεριαλισμός. Σε τελική ανάλυση, η οικοδόμηση μιας «άλλης ΕΕ» για την οποία μοχθεί η «ευρωπαϊκή Αριστερά» συναντιέται και προϋποθέτει τη «διάλυση» της «παρούσας ΕΕ», που προβάλλουν οι θεωρούμενες «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.
Με αυτούς τους όρους είναι αναμφίβολο ότι ο λαός μας δίνει μια δύσκολη μάχη ενόψει των εκλογών της 6ης Μάη. Όχι βέβαια μια μάχη για να καταφέρει να βρει την «κυβερνητική λύση», που έστω σε ένα μικρό βαθμό θα τον ανακουφίσει από τα τεράστια δεινά του. Τέτοια λύση δεν υπάρχει στις κάλπες της 6ης Μάη!
Δίνει τη μάχη της απόρριψης της λογικής πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς δυνάστες. Πως δικαιούται και μπορεί να παλέψει για την ανεξαρτησία της χώρας του, για το σπάσιμο των δεσμών της εξάρτησης. Πως μπορεί να γίνει ο ίδιος αφέντης στον τόπο του, απαλλαγμένος από τα ξένα και ντόπια αφεντικά.
Δίνει τη μάχη να μην εκχωρήσει, να μην «επενδύσει» την οργή του σε κανέναν από τους ποικιλώνυμους «σωτήρες» που του ζητούν να το κάνει. Τη μάχη να αποφασίσει πως ο ίδιος ο λαός στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις θα ανοίξει τον δρόμο του. Συγκροτώντας την ιδεολογία του, την πολιτική του γραμμή, τα όργανα πάλης του κινήματός του, την επαναστατική πολιτική του έκφραση.
Στη βάση αυτή δίνει τη μάχη της 7ης Μάη. Τη μάχη της προετοιμασίας των νέων εργατικών-λαϊκών-νεολαιίστικων αγώνων. Γιατί ο εκβιασμός για την κυβέρνηση «που πρέπει να εκλεγεί» από τον λαό αυτή μόνο την απάντηση έχει από τον λαό: Σκοτούρα του συστήματος είναι οι κυβερνητικές λύσεις που θα δώσει για να κλιμακώσει την επίθεσή του. Ο λαός όχι μόνο δεν θα βοηθήσει σε αυτό, αλλά πρέπει να «φροντίσει» τους αγώνες του, τις αντιστάσεις του και τη συνένωσή τους, ώστε να αντιπαλέψει αυτή την επίθεση και να καταφέρει νίκες και ανατροπές.
Με όλα αυτά αναμετριέται ο λαός μας ενόψει της 6ης Μάη. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της πολιτικής μάχης που δίνει η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) με το ΜΛ-ΚΚΕ. Μέσα στον λαό, μαζί με τον λαό. Είναι φανερή η αξία που έχει η μάχη αυτή. Θα τη δώσουμε αποφασιστικά ως την τελευταία στιγμή!

27 Απρ 2012

Ανακοίνωση-Καταγγελία
Επίθεση νεοναζί σε στελέχη του ΚΚΕ(μ-λ) & ΜΛ-ΚΚΕ στις Σέρρες
Το φασισμό θα τσακίσουν οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες!


Παρασκευή 27 του Απρίλη 2012 
Καταγγέλλουμε σε όλο τον δημοκρατικό λαό την επίθεση που δέχτηκε κλιμάκιο του εκλογικού συνδυασμού του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ-ΚΚΕ και οι υποψήφιοι βουλευτές στον νομό Σερρών, Δήμητρα Σαμαρά και Σοφοκλής Πούλιος από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής. Η επίθεση έγινε την Παρασκευή 27 του Απρίλη, το μεσημέρι, στα χωριά Σκοτούσα και Αμμουδιά και οι φασίστες βιαιοπράγησαν και τραυμάτισαν την υποψήφια βουλευτή Δήμητρα Σαμαρά, απαιτώντας θρασύτατα να σταματήσει το μοίρασμα προεκλογικού υλικού. Είναι χαρακτηριστικό πως την ώρα της επίθεσης χαιρετούσαν με τον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό, τον ίδιο που έκαναν οι δολοφόνοι Γερμανοί κατακτητές, που μαζί με τους Βούλγαρους φασίστες έκαιγαν χωριά στις Σέρρες και δολοφονούσαν μαζικά άμαχο πληθυσμό στον καιρό της τριπλής κατοχής.
Τα μνημόνια και η αντιλαϊκή πολιτική δεν έφεραν μόνο φτώχεια και ανεργία στον λαό και τους εργαζόμενους. Ενίσχυσαν επίσης και τις αντιδραστικές και φασιστικές δυνάμεις που θέλοντας να υπηρετήσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας επιτίθενται στους αγωνιστές και τους κομμουνιστές, προκαλούν και απειλούν. Ειδικά η συμμορία της Χρυσής Αυγής, άξιοι απόγονοι των ταγμάτων ασφαλείας και των συνεργατών των κατακτητών που έδρασαν ενάντια στον λαό και περιοχή των Σερρών, ενισχυμένη από την υποστήριξη που της παρέχουν οι καθεστωτικές δυνάμεις, προσπαθεί να σπείρει τον φόβο και την τρομοκρατία στους πολίτες, στους εργαζόμενους και την νεολαία, ενόψει των εκλογών αλλά και των μελλοντικών αγώνων.
Η τρομοκρατία των οπαδών του ναζισμού και του φασισμού θα βρει απέναντι της το μαζικό λαϊκό κίνημα και θα πάρουν την απάντηση που τους αξίζει. Οι κομμουνιστές δεν θα σκύψουν το κεφάλι. Όπως και πάντα, θα συνεχίσουν να διαδίδουν τις ιδέες τους, παλεύοντας για μια Ελλάδα ελεύθερη και με αφέντη τον λαό της.

Δολοφονική επίθεση στις Σέρρες



Δολοφονική επίθεση στις Σέρρες από φασίστες με σιδηρολοστούς με τραυματία 
μέλος του ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ
Καταγγέλλουμε την δολοφονική επίθεση συμμορίας χρυσαυγητών ενάντια σε κλιμάκιο συντρόφων της εκλογικής Συνεργασίας KKE(μ-λ) και M-Λ KKE στις Σέρρες. Συγκεκριμένα ενώ η σ. Σαμαρά Δήμητρα και οι σ. Πούλιος Σοφοκλής υποψήφιοι της Συνεργασίας στο νομό Σερρών, και ο σ. Nίκος Δημητριάδης διακινούσαν προεκλογικό υλικό στο χωριό Σκοτούσσα, σήμερα Παρασκευή 27 Aπρίλη στις 2.00 το μεσημέρι,  δέχτηκαν δολοφονική επίθεση με σιδηρολοστό από μια συμμορία χρυσαυγητών που ορυόμενοι με ναζιστικά συνθήματα έριξαν κάτω τη Δήμητρα Σαμαρά και τη χτυπούσαν με σιδηρολοστό. Aν δεν προσέτρεχαν σε βοήθεια των συντρόφων μας, εργάτες από διπλανό εργοστάσιο για να αποκρούσουν τη φασιστική επίθεση, δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η τύχη των συντρόφων. H Δήμητρα Σαμαρά μεταφέρθηκε σε Nοσοκομείο των Σερρών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ


Σύμφωνα με την τροποποιημένη Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) για την κατανομή ραδιοτηλεοπτικού χρόνου στα κόμματα τα οποία δεν εκπροσωπούνται στη Βουλή, ο συνδυασμός μας -όπως και άλλοι εξωκοινοβουλευτικοί συνδυασμοί- αποκλείεται από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα με το αυθαίρετο όριο του 0,25% στις προηγούμενες εκλογές. (Ενδεικτικά αναφέρουμε πως οι δυνάμεις μας στις βουλευτικές εκλογές του 2007 συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 0,36% και στις αντίστοιχες του 2009 ποσοστό 0,23%.)

Για πρώτη φορά, ακόμα κι αυτά τα «ψίχουλα» ραδιοτηλεοπτικού χρόνου που μοίραζαν οι καθεστωτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν θα μας δοθούν. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν αρκούνται στον καθημερινό καταιγισμό τρομοκρατικών διλημμάτων που ασκούν στο λαό μέσα από τα ΜΜΕ ενόψει των εκλογών της 6ης Μάη για να επιβάλουν την υποταγή του και να υφαρπάξουν την ψήφο του.
Με βαθιά αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις αποκλείουν μια αγωνιστική εξωκοινοβουλευτική φωνή από τα ιδιωτικά και κρατικά τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Χωρίς καμία εξήγηση αρνούνται στο συνδυασμό τη μετάδοση από το εθνικό τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό δίκτυο μίας προεκλογικής συγκέντρωσης και μίας συνέντευξης εκπρόσωπων του, ενώ δεν διατίθεται ούτε ο χρόνος των δύο πεντάλεπτων για την παρουσίαση των θέσεων μας. Ρυθμίσεις που ίσχυσαν στις εκλογές του 2004, του 2007 και του 2009 χωρίς να μπαίνει το φωτογραφικό όριο του 0,25%.
Όταν τα παραπάνω σε σχέση με τον ραδιοτηλεοπτικό χρόνο έχουν δοθεί σε δεξιούς και φασιστικούς συνδυασμούς, ο αποκλεισμός μας είναι ανοιχτή επιχείρηση φίμωσης και αποκλεισμού των αριστερών αγωνιστικών δυνάμεων.
Σε επιβεβαίωση όσων καταγγέλλουμε είχαμε και μία καινούρια κυβερνητική μεθόδευση. Με μια απαράδεκτη, πρωτοφανή και άκρως αντιδημοκρατική ενέργεια αποκλείστηκε ακόμη και από τη συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ. Συγκεκριμένα, όταν οι εκπρόσωποι του συνδυασμού θέλησαν να παρευρεθούν στη συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής που είχε συγκληθεί την Πέμπτη 26/4 στις 3.00 μ.μ., αρχικά δεν τους επετράπη καν να εισέλθουν στο κτίριο. Μετά από επιμονή του, εκπρόσωπος του συνδυασμού μπήκε μέσα στην αίθουσα της συνεδρίασης απαιτώντας να συμμετέχει και να δοθεί στο συνδυασμό χρόνος στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ο υπουργός Εσωτερικών, Τ. Γιαννίτσης, απείλησε να διακόψει τη συνεδρίαση, αλλά ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ(μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ επανέλαβε την καταγγελία για τον αντιδημοκρατικό αποκλεισμό. Μετά από αυτό, και καθώς δεν υπήρχαν ουσιαστικά αντιδράσεις από κανέναν από τους παρευρισκόμενους συνδυασμούς, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ(μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ κατήγγειλε την απαράδεκτη μεθόδευση αποκλεισμού και αποχώρησε.
Καλούμε κάθε προοδευτικό άνθρωπο να εναντιωθεί μαζί μας στις συνεχείς προσπάθειες φίμωσης και πολιτικού μας αποκλεισμού.
Πέμπτη 26/4/2012

26 Απρ 2012

Αχαριστίες πρώτου μεγέθους

1
«Ανθρωπιστικής φύσεως και κοινωφελούς χαρακτήρα» η δεκαετής προσφορά τού στρατού τού ελληνικού κράτους στο εξωτικής μιζέριας Αφγανιστάν, αλλά δεν εκτιμάται από τους ντόπιους το ανιδιοτελές φρόνημα και το θεάρεστο έργο, οι ιθαγενείς πυροβολούν εναντίον των στρατιωτικών μας πασχαλιάτικα – τους λογαριάζουν για μπότα τού ΝΑΤΟ πάνω στη γη τους, αν όχι και για αμερικάνικα κάτουρα πάνω σε πτώματα Αφγανών.
Ο Μπαρόζο τονίζει ότι «η ΕΕ και η διεθνής κοινότητα επέδειξαν μία άνευ προηγουμένου αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό» και, όσο αυτός μιλάει, το κάτουρο της καλοσύνης του ποτίζει το καθαρό σακάκι μας και το κάνει σαν το σοκάκι τής πιάτσας τους, αλλά ο ελληνικός λαός μισεί με την ψυχή του αυτή την «αλληλεγγύη» προς την ευρωπαϊκής μιζέριας Ελλάδα – τη λογαριάζει για μπότα τής ευρω-Γερμανίας πάνω στο οικογενειακό τραπέζι του.
Το ΔΝΤ αμολάει τα νέα μέτρα θεραπευτικής λιτότητας ως το... 2030, αλλά ο άνεργος ετοιμάζεται να παλέψει για να ζήσει σαν άνθρωπος και τουλάχιστον να πεθάνει αξιοπρεπώς και υγιής και όχι άρρωστος από φτώχεια, από ξεφτίλα και από τρέλα – δεν τρελάθηκε, δεν τρελαίνεται, δεν πρόκειται να τρελαθεί.

2
Η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» του ελληνικού κράτους ξαφνικά κλατάρει και η αναδρομική μείωση των συντάξεων μετατίθεται για τον μετεκλογικό Μάη, αλλά οι παππούδες δεν είναι ευχαριστημένοι με το ρεγάλο και, αφού οι κυβερνητικοί δεν πρόφτασαν να τους μπουκώσουν με γενόσημα, έχουν ακόμα το κουράγιο να συνεχίζουν να βρίζουν την αψήφιστη μνημονιακή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ – και τρέχει ο προεκλογικός Απρίλης και έρχεται και η Πρωτομαγιά και μετά πέντε μέρες οι συνταξιούχοι ψηφίζουν κιόλας.
Ο Παπανδρέου ανάβει τη λαμπάδα στο χωριό, μα το χωριό δεν θέλει τουρίστα εντός κλοιού σωματοφυλάκων, την περιφορά των μπάτσων στις εκκλησιές και στις ταβέρνες – ούτε, χρονιάρες μέρες, τα λεφτά τού Παπανδρέου. Ο Άκης μπαίνει στο κελί – και το κελί δεν τα μπορεί, χρονιάρες μέρες, τα λεφτά τού Άκη.
Ο Βενιζέλος γενναιοφρόνως αναγνωρίζει ότι «πολύς κόσμος» θα πάει στις κάλπες με αισθήματα οργής, πατρικώς νουθετεί ότι δεν πρέπει η διάθεση για τιμωρία τού πολιτικού συστήματος να οδηγήσει σε αυτοτιμωρία της πατρίδας, καθ' ότι πατρίς ίσον πολιτικό σύστημα, λέει με παρρησία ότι ήταν λάθος το
«λεφτά υπάρχουν», μα η πατρίς πάντα έχει λεφτά για την πάρτη τού πολιτικού συστήματος – άλλο αν εξαναγκάζεται να του τα σκάει, διπλά, τρίδιπλα και τετράδιπλα, είτε είναι χρονιάρες οι μέρες είτε όχι, είτε κάνει ψόφο είτε βράζει το μπετόν, είτε ψηφίζουμε είτε ψοφάμε, και σκάει η ίδια από την αφαίμαξη, άλλο αν ξεπουλάει τα υπάρχοντά της σαν πρεζάκιας για την κάθε δόση, η πατρίς ας πρόσεχε.
Όλη η καθωσπρέπει διανόηση του περιπτέρου και της οθόνης ξεπροβοδίζει τον Μητροπάνο με τη «Ρόζα» τού πρώην υπουργού Μικρούτσικου, αλλά εσύ σφυρίζεις μέσα στο αυτί μου –ή και το αυτί μου σφυρίζει παρέα σου;– το «Κουταλάκι» τού μάγκα διαρκείας Μουσαφίρη.

3
Ρε φίλε, τι πράμα είσαι εσύ τελικά; Δεν έπαιξες στο χρηματιστήριο το χωράφι, το επίδομα του τυφλού ταξιτζή, το μπιλιέτο τού βουλευτή, τη σύνταξη του πεθαμένου; Δεν ξερίζωσες ελιές για να πάρεις επιδότηση; Δεν έθαψες Πακιστανούς μέσα στις φράουλες; Δεν ψήφισες ΠΑΣΟΚ; Δεν πείστηκες από τον Σαμαρά, όπως ο Βορίδης; Δεν καθρεφτίστηκες στο ματωμένο ρόπαλο του νεοναζιστή και στα γκάλοπ πρόθεσης ψήφου; Όχι; Τι πράμα είσαι εσύ, αθέατος από τα κανάλια και άφραγκος... Μήπως μένεις και σε φτωχογειτονιά; Μήπως κλαις το σπίτι σου;
Λαϊκός και μπανάλ και συναισθηματικός και έξω καρδιά και αγύριστος – λαός, μόνο λαός, αγνώμων προς τους ευεργέτες και προστάτες και σωτήρες, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το ΝΑΤΟ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, την Κομισιόν, το Γιούρογκρουπ και τους λοιπούς φριχτούς συγγενείς.

Λαός, καθαρός, ο πιο αχάριστος λαός – ο πιο αχάριστος απ' όλους τους αχάριστους του κόσμου.

Β. Κορέα: Δοκιμάζει βαλλιστικό πύραυλο αλλά και… τα νεύρα των ΗΠΑ

Η Β. Κορέα πραγματοποίησε στις 13 του Απρίλη εκτόξευση ενός μεγάλου βεληνεκούς πυραύλου Unha-3, υποστηρίζοντας ότι στόχος του ήταν να θέσει σε τροχιά δορυφόρο γεωπαρατήρησης. Ωστόσο, σύμφωνα με τη NORAD, τη διοίκηση αεράμυνας των ΗΠΑ, επρόκειτο για «δοκιμή ενός Taepodong-2», διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου με βεληνεκές 6.000-9.000 χλμ.
Τελικά, λίγο μετά την εκτόξευσή του από το διαστημικό κέντρο του Τονγκτσάνγκ-ρι, ο πύραυλος έπεσε στη θάλασσα, περίπου 165 χιλιόμετρα μακριά από τη Σεούλ. Η Πιονγκγιάνγκ παραδέχτηκε την αποτυχία τής εκτόξευσης του πυραύλου της: «Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας εκτόξευσε τον [πύραυλο που μετέφερε το] δορυφόρο Kwangmyongsong-3 στις 07:38:55 σήμερα (σ.σ.: Παρασκευή13/4). Ο δορυφόρος γεωπαρατήρησης δεν κατάφερε να τεθεί σε τροχιά. Επιστήμονες, τεχνικοί και ειδικοί ερευνούν την αιτία της αποτυχίας αυτής», ανέφερε λακωνικά την είδηση το βορειοκορεατικό πρακτορείο KCNA.
Οπως αναμενόταν, η Ουάσινγκτον, το Τόκιο, η Σεούλ, αλλά και οι υπουργοί Εξωτερικών των κρατών-μελών της Ομάδας των Οκτώ, G8, καταδίκασαν αμέσως την εκτόξευση η οποία παραβιάζει τις αποφάσεις που είχε λάβει το Σ.Α. του ΟΗΕ το 2006 και το 2009 και οι οποίες απαγόρευαν στη Βόρεια Κορέα «κάθε πυρηνική δοκιμή ή εκτόξευση που σχετίζεται με την τεχνολογία των βαλλιστικών πυραύλων».
Επίσης το Συμβούλιο Ασφαλείας, που συνεδρίασε εκτάκτως την επόμενη μέρα κεκλεισμένων των θυρών, μάλλον δεν είναι ακόμη έτοιμο να θέσει μεγαλεπήβολους στόχους. Περιορίστηκε στη γενική απειλή να λάβει «τα κατάλληλα μέτρα» ως απάντηση στην εκτόξευση.
«Είναι πρόωρο να προβλέψουμε ή να δώσουμε χαρακτηρισμό για το είδος της απάντησής μας. Περιοριζόμαστε, λοιπόν, να δηλώσουμε ότι με την εκτόξευση αυτή παραβιάστηκαν πολλές αποφάσεις του Συμβουλίου», τόνισε η αμερικανίδα πρεσβευτής στον ΟΗΕ, Σούζαν Ράις.
Πάντως, η συγκεκριμένη ενέργεια της Β. Κορέας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αιφνιδιαστική, παρά το γεγονός πως οι πρώτες αντιδράσεις αυτό δείχνουν. Το πρόγραμμα βρισκόταν σε στάδιο προετοιμασίας εδώ και αρκετούς μήνες, αν και έδειχνε ότι είχε προσωρινά διευθετηθεί, με την έννοια ότι ασκούνταν πιέσεις στη Β. Κορέα (από αυτούς που μπορούν να ασκήσουν τέτοιες πιέσεις) να καθυστερήσει.
Από ό,τι φαίνεται, και σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο γεγονός (και πέρα από τις φραστικές αντιδράσεις), η στάση των «ενδιαφερομένων πλευρών», δηλαδή των ιμπεριαλιστών, διαφοροποιείται τόσο όσο να δικαιολογεί τα προσχήματα που είναι απαραίτητα στο πολιτικό–διπλωματικό επίπεδο. Και αυτό είναι το αναμενόμενο.
Εκκληση για «ηρεμία» και «αυτοσυγκράτηση» απηύθυνε το Πεκίνο, κάτι που το κάνει συχνά άλλωστε. «Ελπίζουμε ότι όλες οι πλευρές θα διατηρήσουν την ηρεμία τους, θα επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και δεν θα προβούν σε μια κίνηση που θα έβλαπτε την ειρήνη και τη σταθερότητα στην (κορεατική) χερσόνησο», δήλωσε ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών Λίου Γουεϊμίν. «Η Κίνα παίρνει υπόψη της την εκτόξευση από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας του δορυφόρου της, όπως παίρνει υπόψη της και τις αντιδράσεις των ενδιαφερομένων πλευρών», πρόσθεσε ο Λίου στην ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του υπουργείου.
Η Ρωσία περιορίζεται στη τυπική επίκληση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αρχικά καλώντας την Πιονγκγιάνγκ να «μην προχωρήσετε στην εκτόξευση», επισημαίνοντας ότι αυτό θα συνιστούσε «παραβίαση απόφασης, ανεξαρτήτως του σκοπού της και παρά τις δύσκολες προσπάθειες που καταβάλλονται για την επανάληψη των εξαμερών συνομιλιών για το βορειοκορεατικό πυρηνικό πρόγραμμα». Αλλά και μετά την εκτόξευση αρκείται στην ανακοίνωση των υπουργών Εξωτερικών της G8.
Οι ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή μιλούν για κεκαλυμμένη δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου που δεν έχει καμία σχέση με δορυφόρο! Η συνέχιση από τη Βόρεια Κορέα του βαλλιστικού της προγράμματος αποτελεί «πηγή ανησυχίας» για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, δήλωσε αμερικανός ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.
Και είναι «πηγή ανησυχίας» όχι μόνο γιατί η βαλλιστική τεχνολογία αποτελεί (σε συνδυασμό με τα πυρηνικά όπλα) στρατηγικής σημασίας οπλικό σύστημα, αλλά για το γεγονός πως αυτή η ισχύς, με τα σημερινά δεδομένα, έρχεται να προστεθεί στη δύναμη του ταχύτατα αναπτυσσόμενου ανταγωνιστή τους στην περιοχή (διάβαζε Κίνα). Με αυτήν την έννοια, ίσως να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία η «αποτυχία» να τεθεί σε τροχιά ο… δορυφόρος, αν η όλη ιστορία βρίσκεται στη συνέχεια του συγκεκριμένου βαλλιστικού προγράμματος που καταγγέλλουν οι ΗΠΑ.
Η κορεατική χερσόνησος διαθέτει λοιπόν όλα εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν γεωστρατηγικά σημαντικό πιόνι τόσο στην περιοχή του Ειρηνικού όσο και γενικότερα στην παγκόσμια σκακιέρα.
Χ.Β.

25 Απρ 2012

Με οδηγίες του ΔΝΤ και της Κομισιόν, νέα επιδρομή στον εργαζόμενο λαό

Νέα μείωση των μισθών κατά 15%, παραπέρα ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις από τις οποίες, όπως λένε, θα εισπραχθεί ποσό 50 δισ., μείωση του χρόνου της άδειας κατά 10 ημέρες καθώς και της αποζημίωσης που καταβάλλει ο εργοδότης για απολύσεις. Ζητούν επίσης επιπλέον ανατροπές στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και μείωση των μισθών και συντάξεων του δημόσιου τομέα. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, για τα επόμενα 3 χρόνια πρέπει να γίνουν περικοπές δαπανών ίσες με το 8,5% του ΑΕΠ, ενώ ως το 2030 το ύψος των περικοπών θα φτάσει τα 24 δισ. ευρώ ή το 10,7% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, απαιτούνται και πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα ως το 2020, 16 δισ. ευρώ, κυρίως από τον τομέα των δημόσιων δαπανών. Ορισμένα από τα παραπάνω μέτρα, όπως προστάζουν τα μεγάλα αφεντικά προς το ντόπιο αστικό επιτελείο, «θα πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος Ιουλίου».
Μετά τις εκλογές και ανεξαρτήτως του ποιος θα είναι ο αστικός κυβερνητικός συνδυασμός συμμετεχόντων, στις προθέσεις και τους σχεδιασμούς του αστικού πολιτικού προσωπικού είναι η ένταση της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Είναι η προώθηση και η εφαρμογή ακόμα πιο σκληρών και βάρβαρων μέτρων σε βάρος του κόσμου της δουλειάς. Ολοι οι παράγοντες του συστήματος, ξένοι και ντόπιοι, δεν κρύβουν πλέον τις προθέσεις τους. Αυτό που θέλουν και επιχειρούν να επιβάλουν είναι μια λιτότητα στο λαό μεγάλης διάρκειας και την κατάργηση των πολιτικών, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Με δυο λόγια, να τσακίσουν το λαό και το κίνημα για να μπορούν να εξασφαλίσουν ένα μακρόχρονο ξεζούμισμα των λαϊκών μαζών.
Αξίζει εδώ να τονιστεί ιδιαίτερα πως η επίδειξη δύναμης απέναντι στον εργαζόμενο λαό που κάνει το μεγάλο κεφάλαιο καθώς και οι απειλές και τα τρομοκρατικά διλήμματα που ασκεί καθημερινά σε βάρος του λαού το αστικό πολιτικό προσωπικό δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα φέρουν και τα αποτελέσματα που επιδιώκουν. Μπορούν, είναι αλήθεια, να αξιοποιήσουν την κυριαρχία του ρεφορμισμού και του εργατοπατερισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά όλα τα στοιχεία και κυρίως τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων με τις συγκλονιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις καταδεικνύουν πως οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία αρχίζουν να παίζουν ρόλο στις εξελίξεις. Και στην πορεία αυτός ο ρόλος θα γίνεται περισσότερο συνειδητός και τότε τα πράγματα δεν θα είναι όπως πριν.
Ωστόσο, σήμερα οι δυνάμεις της επίθεσης μπορούν να αξιοποιούν τους εργατοπατέρες και να προωθούν «κοινωνικές συμφωνίες» και «κοινωνικά συμβόλαια», όπως αποκαλούν τις βρόμικες συνδιαλλαγές των εργατοπατέρων με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου που για λογαριασμό των εργαζομένων υπογράφουν συμφωνίες μείωσης του μισθού τους.
Ηδη τις μέρες αυτές βρίσκεται σε εξέλιξη η υπογραφή νέας κλαδικής συλλογικής σύμβασης για τους εργαζόμενους στο εμπόριο, όπου οι εργοδοτικές οργανώσεις, όπως και οι εργατοπατέρες ως εκπρόσωποι των εργαζομένων, φαίνεται πως συμφωνούν στη μείωση των μισθών κατά 10%. Εδώ να σημειώσουμε πως με το γνωστό πλέον άρθρο 37 δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αποχωρήσουν από τις οργανώσεις τους και να συνάψουν ατομικές συμβάσεις με τους εργαζόμενους που εργάζονται σε αυτές. Συμβάσεις που μπορούν να μειώσουν τους μισθούς μέχρι και 40%. Δηλαδή, το ύψος της κλαδικής σύμβασης μπορεί να υποχωρήσει στο ύψος της εθνικής συλλογικής σύμβασης. Να σημειώσουμε επίσης ότι στον κλάδο του εμπορίου και στον κλάδο βιοτεχνών και εμπόρων οι συλλογικές συμβάσεις καλύπτουν κοντά στα 700.000 άτομα.
Να σημειώσουμε επίσης πως το ίδιο επιχειρείται, και ακόμα χειρότερα, και σε άλλους μεγάλους κλάδους, όπως για παράδειγμα στον τουρισμό και επισιτισμό, όπου εργάζονται 250.000 άτομα, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτούς κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι που είναι ανασφάλιστοι. Πιο συγκεκριμένα, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων κατήγγειλε την κλαδική συλλογική σύμβαση και προτείνει για την ανανέωση της σύμβασης:
- μειώσεις των βασικών μισθών
- επαναπροσδιορισμό των καταβαλλόμενων επιδομάτων
- αλλαγές στις προϋποθέσεις επαναπρόσληψης και απόλυσης των εποχιακών εργαζόμενων
- ευέλικτη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (όσον αφορά το πενθήμερο και το οχτάωρο)
Με δύο λόγια, οι πλατιές εργαζόμενες μάζες βρίσκονται αντιμέτωπες με μια νέα επίθεση στους μισθούς και στα δικαιώματά τους και ταυτόχρονα οι αφεντάδες του ΔΝΤ και της Κομισιόν στέλνουν οδηγίες στο αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας για μια ευρύτερη και σαρωτική επίθεση στο λαό και τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, απαιτούν την πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας εργατικού δικαίου. Στις εκλογές είναι βέβαιο πως ο λαός θα στείλει το δικό του μήνυμα σε όλους αυτούς που του έχουν ρημάξει τη ζωή και συνεχίζουν αδιάκοπα να τον οδηγούν να ζει και να εργάζεται –όσοι εργάζονται- σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Θα εκφράσει σε αυτές τις εκλογές την οργή και το θυμό του σε όλες τις αστικές και αντιδραστικές δυνάμεις και θα αναδείξει την ελπίδα της πάλης και της αντίστασης. Αυτήν ακριβώς που έδειξε στις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν.

Η αξιολόγηση προ των πυλών
Να της φράξουμε το δρόμο – Να μην περάσει!

Η κυβέρνηση (η παρούσα και η… επόμενη) προχωρεί στην προώθηση της αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών. Με fast-track τροπολογία του υπ. Παιδείας (30/3) προσδιορίστηκε ότι στους επόμενους 4 μήνες θα πρέπει να εκδοθεί προεδρικό διάταγμα που θα καθορίζει το «σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών». Σε περίπτωση που δεν οριστούν αυτά τα ειδικά κριτήρια στο προβλεπόμενο 4μηνο, θα ισχύσουν και για τους εκπαιδευτικούς όσα ορίζει ο ν. Ρέππα (Ν. 4038/12) για όλους τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους.
Η εξέλιξη αυτή αναδεικνύει δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι προχωρεί η εφαρμογή της αξιολόγησης στην Α/θμια και Β/θμια εκπαίδευση και στους εκπαιδευτικούς αυτών των βαθμίδων. Οι (αυτ)απάτες ότι ο συγκεκριμένος κλάδος θα εξαιρεθεί, ότι παρουσιάζει ιδιαιτερότητες που δεν μπορούν να τύχουν μετρήσιμης αξιολόγησης τελείωσαν. Το δεύτερο αφορά τη μεθόδευση που θα υλοποιεί την κατεύθυνση αυτή. Με την παράταση του 4μήνου, το κάλεσμα των ΔΟΕ-ΟΛΜΕ σε διάλογο για το ζήτημα αυτό, επιχειρείται η αποφυγή προβλημάτων στη συγκεκριμένη σχολική περίοδο (πανελλαδικές εξετάσεις κ.λπ.) από κινητοποιήσεις, ώστε οι εκπαιδευτικοί να «ενημερωθούν» για το τι τους περιμένει καλοκαιριάτικα με τα σχολεία κλειστά. Και φυσικά δίνει τη δυνατότητα στην όποια κυβέρνηση να καταλήξει στο πλαίσιο που θα κινηθεί έχοντας προσδιορίσει και μια σειρά θέματα που αφορούν συνταξιοδοτήσεις εκπαιδευτικών, συγχωνεύσεις-κλεισίματα σχολείων και αλλαγές στα προγράμματα σπουδών.
Εχουν περάσει 25 χρόνια από το ν. 2525/97 (επί Αρσένη) που επιχειρήθηκε η εφαρμογή της αξιολόγησης. Ομως, στη συγκυρία που περνάμε, στο φόντο των μνημονίων και της έντασης της καπιταλιστικής επίθεσης σε κάθε ίχνος δικαιώματος, η αξιολόγηση είναι ακόμα πιο αντιδραστική από ό,τι σε παλιότερες φάσεις, αφού συνδέεται άμεσα με απολύσεις. Αποτελεί ένα ακόμη όπλο στα χέρια των κρατούντων (μαζί με το μισθολόγιο-βαθμολόγιο και το επικαιροποιημένο πειθαρχικό δίκαιο των Δ.Υ.) για να συμπεριληφθούν δάσκαλοι, νηπιαγωγοί και καθηγητές στις χιλιάδες εργαζομένων στο Δημόσιο που «άξια» θα απολυθούν. Η αξιολόγηση είναι συνυφασμένη με την «αιτιολογημένη» μισθολογική καθήλωση των εκπαιδευτικών, τη χειραγώγησή τους, την επικράτηση του φόβου, της υποταγής και της ανέντιμης μεταφοράς στην πλάτη τους όλων των ευθυνών της βάρβαρης κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι εργαλείο για την παραπέρα μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε ατομική, επί πληρωμή υπόθεση παραγωγής αμάθειας. Είναι μέσο για το κλείσιμο σχολικών μονάδων, την κατηγοριοποίησή τους, τη λειτουργία όσων απομείνουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Η αξιολόγηση έρχεται να υπηρετήσει την προοπτική της μαζικής αμορφωσιάς, της δημιουργίας σχολείων φτηνών για το κράτος, ακριβών για το λαό και πιο ταξικών, του ελέγχου του σώματος των εκπαιδευτικών, μετατρέποντάς το σε φτηνό, υποταγμένο δυναμικό με ρόλο ιμάντα μεταβίβασης αντιδραστικών πολιτικών και «ιδεών» στους μαθητές. Συνολικά προωθεί την όξυνση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της εκπαίδευσης γιατί αυτά ταιριάζουν και αντιστοιχούν στην κρίση και στον εργασιακό μεσαίωνα που επιδιώκεται να εδραιωθεί.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα που θα πετάξει έξω χιλιάδες εκπαιδευτικούς και θα κάνει καθημερινή κόλαση τη ζωή των υπολοίπων, είναι αναγκαίο να αναπτυχθεί κοινός αγώνας με όλους τους εργαζομένους στο Δημόσιο, που θα μπλοκάρει την προώθηση της αξιολόγησης και θα ανατρέψει όλο το θεσμικό πλαίσιο στο οποίο στηρίζεται. Δεν είναι στενά εκπαιδευτικό ζήτημα, αφορά όλο τον κόσμο της εργασίας, αλλά και τα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς.
Η απαίτηση αυτή συναντά μια σειρά εμποδίων που πρέπει να γκρεμιστούν για να βαδίσει ο κόσμος της εκπαίδευσης το δρόμο της σύγκρουσης με τις επιδιώξεις αυτές. Πρώτο εμπόδιο, οι ομοσπονδίες ΔΟΕ–ΟΛΜΕ που κινούνται στα γνωστά τους μονοπάτια της αδράνειας και της αναμονής, του διαλόγου με τον Μπαμπινιώτη για τα κριτήρια της αξιολόγησης, της αποδοχής της «αυτοαξιολόγησης», της καλλιέργειας αυταπατών για μη «τιμωρητική» διαδικασία, που οδηγούν τον κλάδο στην ήττα. Οσο για τις δηλώσεις για κήρυξη πολέμου σε περίπτωση απολύσεων, τα ’χουμε ξανακούσει και από τη ΓΣΕΕ…
Εμπόδιο αποτελούν και ένα σύνολο αντιλήψεων και λογικών που υπάρχουν στις σκέψεις πολλών εκπαιδευτικών, παράγωγα ιδεολογημάτων που έχουν προωθηθεί από το σύστημα και τους παράγοντές του και έχουν γίνει αποδεκτά έστω και τροποποιημένα από δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και το ριζοσπαστισμό. Εννοούμε εκείνες τις απόψεις και τους φορείς τους που, ενώ «μαχητικά» απορρίπτουν τα κυβερνητικά σχέδια για την αξιολόγηση, αντιπροτείνουν την «άλλη αξιολόγηση», που «θα έπρεπε» να γίνει και βέβαια θα ήταν «αξιολόγηση του κινήματος». Ουσιαστικά κατασκευάζουν γέφυρες με τις επιδιώξεις του συστήματος αντί να τους φράζουν το δρόμο. Στη σημερινή κοινωνία, ή δεν θα υπάρχει «αξιολόγηση» ή θα υπάρχει με βάση τα κριτήρια και τις επιδιώξεις της κυρίαρχης τάξης. Για όποιους καθηγητές, δασκάλους, νηπιαγωγούς νιώθουν κουρασμένοι ή και «ένοχοι» από τις σοβαρές δυσκολίες και αντιφάσεις που συναντούν στη δουλειά τους και αποζητούν, τουλάχιστον, μια «ορθολογικοποίηση» έστω αυτής της ταξικής εκπαίδευσης, έχουμε να πούμε το εξής: ότι η –υποτιθέμενη– ορθολογική διαχείριση αυτού του συστήματος έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα… ανορθολογική και καταιγιστικά επιθετική στα δικαιώματα του κόσμου της εκπαίδευσης.
Επίσης εγκλωβίζουν τη σκέψη και κατ’ επέκταση εμποδίζουν την ανάπτυξη της πάλης ερωτήματα και απόψεις που ψάχνουν να βρουν το «προφίλ» του αξιολογημένου-απολυμένου εκπαιδευτικού. Ποιες ειδικότητες, ποιες ηλικίες, σε ποια και τι τύπου σχολεία κ.ο.κ. Ολοι και εννοείται όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι υπό απόλυση, γι’ αυτό ΟΛΟΙ πρέπει οργανωμένα να υπερασπιστούν την εργασία τους.
Τέλος, πρέπει να είναι καθαρό ότι δεν αρκεί η λογική της ανυπακοής, της μαζικής άρνησης συμμετοχής σε προγράμματα (αυτο)αξιολόγησης, το μπλοκάρισμα σεμιναρίων-επιμορφώσεων που υποστηρίζουν τις διαδικασίες αυτές. Σίγουρα πρέπει να υλοποιηθούν συλλογικά και οργανωμένα τέτοιες πρωτοβουλίες που συσπειρώνουν τον κόσμο, οικοδομώντας εστίες αντίστασης, αλλά είναι πιθανό το σύστημα να επιλέξει να περάσει το βασικό κορμό της αξιολογικής διαδικασίας μέσα από πιο επιθετικές και κεντρικές διαδικασίες (εξετάσεις εκπαιδευτικών, σύνδεση αξιολόγησης εκπαιδευτικών με τις επιδόσεις μαθητών-σχολείων κ.λπ.). Αρα η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ δεν μπορεί ούτε να υποκατασταθεί ούτε να παρακαμφθεί - και αυτή πρέπει να προετοιμαστεί με γενικές συνελεύσεις αμέσως μόλις ανοίξουν τα σχολεία.
Χωρίς ψευδαισθήσεις για το ρόλο της αξιολόγησης, να οικοδομηθεί ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ – ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της, με κοινούς αγώνες των εργαζομένων σε όλο το Δημόσιο.

Ποινικοποιούνται και οι «καταλήψεις δημόσιων κτηρίων»

Μετά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την πρόταση νόμου για την απαγόρευση και τον περιορισμό των διαδηλώσεων, σειρά έχουν τώρα κι άλλες μορφές πάλης του λαού να τεθούν στο στόχαστρο των κατασταλτικών σχεδιασμών του συστήματος της εκμετάλλευσης. Έτσι, σύμφωνα με έγγραφη εντολή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Τέντε (11/4), προς όλους τους εισαγγελείς εφετών της χώρας, ζητείται η άμεση παρέμβασή τους καθώς και των αστυνομικών αρχών απέναντι σε περιπτώσεις «καταλήψεων δημόσιων κτηρίων», όπως πανεπιστημίων, υπουργείων και άλλων οργανισμών. Ως «κατάληψη» ορίζεται είτε η «παράνομη», παρά τη θέληση της υπηρεσίας, είσοδος στο χώρο είτε η «νόμιμη» είσοδος που ακολουθείται από άρνηση αποχώρησης από το χώρο. Σε περίπτωση που οι καταληψίες αρνηθούν να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις αποχώρησης απ’ τον κατειλημμένο χώρο, θα κινείται σε βάρος τους αυτόφωρη διαδικασία δίωξης. Η διαδικασία αυτή θα ακολουθείται εφόσον κριθεί πως υπάρχει «άρνηση εγκατάλειψης του χώρου» ή «παραμονή για μεγάλο χρονικό διάστημα» ή «έχουν πραγματοποιηθεί φθορές». Αλλά και μόνο η «αντίθετη θέληση» των ιθυνόντων της υπηρεσίας, η οποία μπορεί να είναι «ρητή» είτε… «σιωπηρή» (!!!), να συνάγεται δηλαδή… «συμπερασματικά» από τη συμπεριφορά τους, επισείει αυτεπάγγελτη (χωρίς την ανάγκη μήνυσης, δηλαδή) αυτόφωρη δίωξη για το πλημμέλημα της διατάραξης της «οικιακής ειρήνης». Για τα παραπάνω απαιτείται η συνεργασία και των ιθυνόντων των υπηρεσιών που καταλαμβάνονται, είτε πρυτάνεις είναι αυτοί είτε διάφοροι διευθυντές υπηρεσιών, αλλά και του καθενός που μπορεί να θεωρηθεί αρμόδιος και γι’ αυτό θα πρέπει να ελεγχθεί για πιθανή εκδήλωση «ανοχής» απέναντι στους καταληψίες ή για «μη συνεργασία» (sic) για το σπάσιμο μιας κατάληψης. Στάση που επισείει ποινές «παράβασης καθήκοντος».
Επιχειρείται έτσι η ισχυροποίηση ενός ακόμα πλέγματος –καθόλου «άσχετου» και με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου– που στο στόχαστρό του δεν θα έχει βέβαια κάποιες «μειοψηφίες» αλλά ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαού, που «ανακαλύπτουν» το δρόμο του αγώνα απέναντι στην άγρια επίθεση που δέχονται καθημερινά σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής τους από την άρχουσα τάξη, τις κυβερνήσεις της και τα ξένα αφεντικά. Έτσι, αγωνιστές φοιτητές, σπουδαστές ή μαθητές που θα αποφασίζουν μέσα απ΄ τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων τους τη μορφή πάλης τής κατάληψης των σχολών τους, «διαταράσσοντας την εύρυθμη λειτουργία τους», απεργοί εργαζόμενοι των οποίων τα σωματεία, οι συνελεύσεις ή άλλες μορφές οργάνωσης θα αποφασίζουν τη μορφή πάλης της κατάληψης ενός υπουργείου, για παράδειγμα, ή κάτοικοι μιας γειτονιάς που θα καταλαμβάνουν ένα δημαρχείο θα βρίσκονται άμεσα αντιμέτωποι με την κυρίαρχη ταξική νομοθεσία. Ούτε είναι «τυχαίο» ότι το μέτρο αυτό έρχεται μετά από κινητοποιήσεις και καταλήψεις υπουργείων κι άλλων οργανισμών από εργαζόμενους στο Δημόσιο ενάντια στην «εφεδρεία» ή από ανέργους κι απολυμένους του ιδιωτικού τομέα ή ακόμα και κτηρίων της ΔΕΗ, ενάντια στα χαράτσια. Το ομολογούν βέβαια κι οι ίδιοι οι κρατούντες διά στόματος Τέντε: «Τα τελευταία έτη παρουσιάζεται συχνά το φαινόμενο της καταλήψεως διαφόρων χώρων στους οποίους στεγάζονται και λειτουργούν υπηρεσίες του Δημοσίου ή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου». Το σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης «προετοιμάζεται» για ν΄ αντιμετωπίσει τις θύελλες που θα φέρει η ίδια η άγρια πολιτική του απέναντι στον «εχθρό λαό». Μια «γεύση» της προετοιμασίας αυτής πήραμε πρόσφατα και στις «σιδηρόφρακτες» παρελάσεις… Ανάλογα πρέπει να προετοιμαστεί κι ο λαός, υπερασπίζοντας κατ΄ αρχάς τις ίδιες τις μορφές αγώνα που θα επιλέγει κάθε φορά.

Οι σφήνες των Ρώσων στην Ελλάδα - και πόσο ισχύει το «ανήκουμε στη Δύση»

Το πλέγμα με τις χονδρές αλυσίδες και τα χιλιάδες νήματα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Δύσης στη χώρα μας έχει την ιστορία του και στη σημερινή παρόξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού παραμένει ισχυρό, παρά τις σοβαρές αναδιατάξεις στο επίπεδο των ιμπεριαλιστών αλλά και των τοπικών περιφερειακών μικρότερων παικτών.
Οι αναδιατάξεις που συνεχίζουν να εξελίσσονται σ’ όλη την περιοχή, σκορπώντας δεινά στους λαούς, όχι μόνο δεν φαίνεται να κατασταλάζουν, αλλά αντίθετα, τροφοδοτούμενες από την κεντρική και γενικευμένη σύγκρουση, υποθηκεύουν με τον πιο επικίνδυνο τρόπο την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη ζωή των λαών. Το πετρέλαιο, το αέριο και κάθε πηγή ενέργειας δεν είναι καθ’ εαυτήν η αιτία των γεωπολιτικών συγκρούσεων που καταλήγουν συνεχώς σε μακελέματα των λαών. Η αιτία των συγκρούσεων βρίσκεται στην ιμπεριαλιστική φύση του συστήματος και στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών που σήμερα αλληλοτροφοδοτείται με την κρίση, γενικεύεται και παροξύνεται επικίνδυνα. Όμως, ένα κρίσιμο επίδικο του ανταγωνισμού είναι οι πηγές ενέργειας και οι δρόμοι μεταφοράς.
Ο ενεργειακός εφοδιασμός και η ενεργειακή ασφάλεια είναι βασική προϋπόθεση για την οικονομική και πολύ περισσότερο για τη γεωπολιτική ισχύ των ισχυρών της ευρωζώνης και για κάθε σοβαρό παίχτη στην κατά τ’ άλλα ελεύθερη και παγκόσμια αγορά. Να λοιπόν γιατί η Ρωσία μπορεί πράγματι να κάνει διπλωματία με το αέριο και τους αγωγούς. Διπλωματία όμως που αποκτά ιδιαίτερη στιβαρότητα με την πρόσφατη, π.χ., απόφασή της να έχει μόνιμα τα πολεμικά της πλοία ανοικτά της Συρίας. Αντίστοιχα, και αυτή η διπλωματία και κάθε άλλη ακυρώνεται δραματικά για τη Ρωσία αν και εφόσον προχωρήσει αποτελεσματικά η αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ.
Αν όλα αυτά αποκαλύπτουν την πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού κόντρα στα φληναφήματα της παγκοσμιοποίησης των προηγούμενων χρόνων, άλλο τόσο η αποκάλυψη της πραγματικότητας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας μέσα από το σύνολο των πολιτικών εξελίξεων κάνει αναγκαίο για την κάθε πολιτική δύναμη να τοποθετηθεί, όσο μπορεί και το τολμά, ολοκληρωμένα και να πάρει θέση τέτοια ή αλλιώτικη.
Για τις δυνάμεις που ανοικτά υπερασπίζονται και στηρίζουν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού, το παρασκήνιο καλά κρατεί, ανάβει θα λέγαμε ιδιαίτερα κιόλας μπροστά στις εκλογές που έτσι ή αλλιώς θέτουν το ζήτημα της αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως αν θα το λύσουν ή αν θα το περιπλέξουν. Το άσχημο και επικίνδυνο είναι πως η πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία των αστικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την πραγματικότητα της υποταγής των αριστερών ηγεσιών κάνει τον κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό κυρίαρχο εθνικό δόγμα, με γκρίνιες έως και κραυγές ενάντια στη Μέρκελ, αλλά μέχρι εκεί.
Τα δικά μας συνθήματα ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ και η σαφής τοποθέτηση με την προοπτική της πάλης του λαού μας με όλους τους γύρω λαούς και όχι μόνο τους ευρωπαϊκούς, κόντρα συνολικά στα δεσμά της εξάρτησης, για την ώρα όχι μόνο δεν συγκινεί τα επιτελεία της Αριστεράς μας, μα, αν δε τους ξενίζει πλέον σαν προοπτική, τουλάχιστον τους δυσκολεύει και τους χαλάει τον αέρα που τους δίνουν τα αναμενόμενα εκλογικά ποσοστά και το συνολικότερο αέρα του αέρος που διαθέτουν άφθονο…

Το πλαίσιο της Τρόικας και οι ρώσικες σφήνες
Σ’ ό,τι αφορά τις ρώσικες σφήνες στο υπό διαμόρφωση νέο συμβόλαιο που επιδιώκουν τα βασικά κέντρα που εξουσιάζουν το πολιτικό σύστημα της χώρας, κάποια πράγματα φάνηκαν και με το ρώσικο θυμό του αγίου Εφραίμ (έχουμε αναφερθεί). Σήμερα όλοι αναγνωρίζουν την αμερικανοδουλεία του Γ. Α. Παπανδρέου (Γ.Α.Π). Ολοι επίσης λίγο πολύ αναγνωρίζουν αναγκαστικά πως η σχέση εξάρτησης της χώρας (και όχι αλληλεξάρτησης), που διαιωνίζουν έτσι ή αλλιώς όλες μα όλες οι αστικές δυνάμεις, είναι αυτό που έδινε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια του Καραμανλή, έστω κι αν αυτή η κυβέρνηση, όπως διατείνεται η Μπακογιάνη σε πρόσφατη συνέντευξή της, προσπαθούσε να κρατά τις ισορροπίες. Σήμερα η Μπακογιάννη, που παρά την υπερ-προβολή της από τα ΜΜΕ δεν μπορεί να πιάσει το 3%, ουσιαστικά κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και δηλώνει πως μετεκλογικά θα στηρίξει κυβέρνηση Ν.Δ. ακόμη και υπό τον Αντ. Σαμαρά. Θα φανεί κατά πόσο οι συνολικότερες εξελίξεις στη δεξιά πολυκατοικία θα μπορέσουν να επαναλάβουν μια συγκατοίκηση της κοσμοπολίτισσας και αμερικανόδουλης Μπακογιάννη με τη λαϊκή Δεξιά στο πρότυπο της κυβέρνησης Καραμανλή. Πάντως η δήλωσή της ήταν σαφής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει στη Ν.Δ. και ταυτόχρονα ο Σαμαράς βάζει στα ψηφοδέλτια Μπασιάκο, Δούκα και άλλους Βατοπαιδινούς, ακόμη και τον Κατσίκη…
Είναι σίγουρο πως μια σειρά πλευρές του πολιτικού συστήματος που καταρρέει μπροστά στα αδιέξοδα και την καταστροφή στην οποία οδήγησε το λαό και τη χώρα η δυτική τρόικα θέλουν να δουν ξανά έστω και κάποιες αχτίδες προοπτικής από το πολλά υποσχόμενο τα προηγούμενα χρόνια Μόσχοβο. Η ίδια η Μπακογιάννη, που πρόσφατα αρθρογραφεί σχετικά, βλέπει αυτή την ανάγκη προκειμένου να διαχωριστεί η ίδια από την καταστροφική ολοκληρωτική υποταγή της χώρας στο πλαίσιο των απαιτήσεων της Δύσης μέσω της Τρόικας και συνολικότερα, που εφάρμοσε ο Γ.Α.Π.
Όμως, όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ακόμη και οι… αντιμνημονιακοί του Καμμένου και άλλοι τάχα αντιδυτικοί, έχουν πάρει τα μηνύματα εδώ και καιρό. Ο οποιοσδήποτε θέλει να έχει την όποια προοπτική στη διαχείριση του συστήματος οφείλει να έχει αντιληφθεί (και έχουν αντιληφθεί όλοι) ότι σ’ αυτή τη χώρα το «ανήκουμε στη Δύση» δεν αμφισβητείται έτσι εύκολα. Βεβαίως η Ρωσία είναι πλέον στον Π.Ο.Ε. και, όπως συχνά θυμίζει ο Πούτιν και ο Μεντβέντιεφ στα επιτελεία των ΗΠΑ, πρέπει να πάψουν οι συμπεριφορές του ψυχρού πολέμου…
Πολλοί στη χώρα μας μιλάνε με κάποια δόση συνειδητής αφέλειας για τη νέα πραγματικότητα της μετασοβιετικής Ρωσίας. Ομως τα επιτελεία της Δύσης και ιδιαίτερα αυτά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που κινούν κρίσιμα νήματα στη χώρα ξέρουν τη δουλειά τους και δεν μπερδεύονται.

Οι διαγκωνισμοί για τη ΔΕΠΑ που δεν πρέπει να πάρουν οι Ρώσοι
Η ρώσικη ENERGY πετάχτηκε έξω από το διαγωνισμό για τη εξαγορά της ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Κάτι τέτοιο είχε αιτηθεί από το 2011 η Χίλαρι Κλίντον σε επίσκεψή της στην Αθήνα από τον Γ.Α.Π. και όχι μόνο απ’ αυτόν, όπως φαίνεται. Οπως και παλιότερα, επί ημερών Καραμανλή, επίμονα ο Μπράιζα έθετε όρια στο τι επιτρέπεται σε σχέση με ελληνικές συμφωνίες για αγωγούς και τι όχι, έτσι και τώρα η Κλίντον και πιο αναλυτικά σε πρόσφατο συνέδριο του Economist στην Αθήνα ο νέος απεσταλμένος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την ενέργεια, Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, επέβαλαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου τον αποκλεισμό της συγκεκριμένης ρώσικης εταιρείας της οποίας ηγείται ο Ιγκορ Γιουσούφοφ, σύμβουλος του Πούτιν στα ενεργειακά και πρώην υπουργός Ενέργειας. Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του Κρεμλίνου, που κάλεσε τον έλληνα πρέσβη στη Μόσχα για εξηγήσεις, η Ρωσία φοβάται και τον αποκλεισμό της GAΖPROM. Ο λόγος είναι το γεγονός ότι η ΔΕΠΑ, πέρα από τον έλεγχο της ντόπιας αγοράς, συμμετέχει στους αγωγούς I.T.G.I. και T.A.P. τους οποίους στηρίζουν οι ΗΠΑ για μεταφορά ανταγωνιστικού με το South Stream αερίου της Κασπίας στην Ευρώπη για μείωση της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία. Να γιατί η ΔΕΠΑ δεν πρέπει να περάσει σε ρώσικο έλεγχο.
Όμως, άλλοτε πιο κομψά και διακριτικά και άλλοτε τελείως άκομψα και άγαρμπα, οι Αμερικάνοι έχουν καταδείξει στο πολιτικό προσωπικό ποιος έχει το βασικό κουμάντο σ’ αυτόν τον τόπο. Οι πρόσφατες ωμές πολιτικές παρεμβάσεις στελεχών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ θέλουν να «πείσουν» το λαό για τη νομιμοποίηση των δανειστών σωτήρων της χώρας, που άλλωστε παρεμβαίνουν γιατί αγωνιούν για τη σωτηρία της. Ομως δεν έχουν λείψει τέτοιες παρεμβάσεις και πολύ πιο άγαρμπες σ’ όλη την ιστορία του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Για να μιλήσουμε μετά τις «διακριτικές» παρεμβάσεις με χούντες, παλάτια, κόκκινες προβιές, αρκεί να θυμηθούμε τη συμμόρφωση του αντι-αμερικάνου και αντι-ευρωπαίου Ανδρέα Παπανδρέου, τα Ιμια του Σημίτη και βέβαια την πρόσφατη φυλάκιση του Ακη Τσοχατζόπουλου, που είναι ο μόνος πολιτικός που μπαίνει φυλακή μετά τον Αθανασάκη με το καλαμπόκι. Ο Αθανασάκης ευθέως φυλακίστηκε για ένα σκάνδαλο (του καλαμποκιού) αθέτησης των εμπορικών και οικονομικών όρων λειτουργίας της Ε.Ε. Οσο για τον Τσοχατζόπουλο, όσοι θυμούνται την κόντρα και το φιάσκο με το ενιαίο αμυντικό δόγμα και τους S300 και την από τότε φασαρία για τους TOR M1 και γενικότερα τους ρώσικους εξοπλισμούς, μπορούν να αντιληφθούν πως η αιτία δεν είναι τα κωλόσπιτα, που έλεγε και ο Γιαννόπουλος.
Οσο κι αν η αστική τάξη έχει ανάγκη να κάψει κάποιους παροπλισμένους πολιτικούς υπηρέτες της για να εμφανίσει καθαρισμένο το νέο πολιτικό προσωπικό που προσπαθεί να στήσει, δεν κρύβεται το γεγονός πως αυτοί που καίγονται είναι τελικά όσοι δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν με ευλυγισία στο συχνά μεταβαλλόμενο πλαίσιο που επιβάλλει και απαιτεί η ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Στο πλαίσιο αυτό δεν ανατρέπεται σε καμιά περίπτωση το «ανήκουμε στη Δύση». Καμιά μερίδα της αστικής τάξης δεν διανοείται κάτι τέτοιο στα σοβαρά. Δεν το διανοήθηκε ούτε το ’74 με την ήττα στην Κύπρο από την τούρκικη αστική τάξη, δεν το διανοείται ούτε τώρα, παρ’ ότι, παρά τα οφέλη των μνημονίων στην ένταση της εκμετάλλευσης του λαού, ωστόσο στριμώχνεται δραματικά ως προς την κυριαρχία και το ρόλο της στην περιοχή. Περισσότερο είναι να φοβάται κανείς τυχοδιωκτισμούς στο πλαίσιο της εξάρτησης της Δύσης, βλέπε συμμαχία με Ισραήλ, χρήση βάσεων για επίθεση στη Λιβύη και ρόλος της χώρας στην ευρύτερη κρίση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, παρά να θεωρεί πιθανά σοβαρά αποσκιρτήματα από τη δυτική επιρροή, όσο κι αν το στρίμωγμα γίνεται ασφυκτικό.
Βεβαίως υπάρχουν και όρια, και η Ρωσία το παίζει έξυπνα και μεθοδικά και το πιο σημαντικό είναι πως ενδιαφέρον για μεταφορά των ρώσικων υδρογονανθράκων προς την Ευρώπη δεν έχει μόνο η Ρωσία αλλά και η Ευρώπη. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο πατάει η λεγόμενη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της χώρας που συχνά αναφέρεται (όσο το τολμάει και αυτό το πολιτικό προσωπικό). Η Μπακογιάννη, π.χ., που έχει συζητήσει έως και για την εγκατάσταση της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ σε πλοία στο Αιγαίο, ταυτόχρονα βγήκε, όπως είπαμε, και μίλησε για αναθέρμανση των ελληνορώσικων σχέσεων. Τα ίδια άλλωστε κάνει και ο «κομμουνιστής» Χριστόφιας που τον επισκέφτηκε ο σύντροφος Τσίπρας αλλά και ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος μόλις έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια με άλλους όρους πράττει και η ανταγωνίστρια Τουρκία που κάνει τα αντιαμερικάνικα τσαλίμια με το Ισραήλ αλλά γίνεται η ίδια μαντρόσκυλο των ΗΠΑ απέναντι στη Συρία και μαζί με τους ρώσικους αγωγούς φιλοξενεί σχέδια και για αμερικάνικους, ενώ στέκεται θετικά επίσης στην εγκατάσταση της αντιπυραυλικής των ΗΠΑ.
Θα έλεγαν κάποιοι: ιδού η αλληλεξάρτηση, ιδού το τέλος του ψυχρού πολέμου, να οι νέες εποχές και τα νέα ήθη στη διπλωματία και τις διακρατικές σχέσεις. Τα λένε ευθαρσώς αυτά το ΚΚΕ και όλη η Αριστερά μας που θέλει να ξεφύγει από τα κρίσιμα καθήκοντα της πάλης ενάντια στην αστική τάξη και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση που τη στηρίζει. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης πολύ συχνά σαν ξεδιάντροποι λακέδες ξέρουν τη δουλειά τους. Ξέρουν πως η λεγόμενη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική είναι ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί και μάλιστα στις μέρες μας χωρίς προστατευτικό στρώμα. Ο Σαμαράς πήγε επίσκεψη στη Ρωσία, μίλησε για αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων, μα το ίδιο διάστημα πήγε και στο Ισραήλ, ενώ δεν είπε κουβέντα, παρ’ ότι συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, για τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ στην πώληση της ΔΕΠΑ. Οπως έχουμε ξαναγράψει στην «Προλεταριακή Σημαία», η διαδικασία λεηλασίας του πλούτου της χώρας θα έχει πολλούς άγριους και κατά πάσα πιθανότητα και επικίνδυνους διαγκωνισμούς.
Ενα νέο συμβόλαιο μεταξύ των βασικών κέντρων είναι ζητούμενο στη βάση των νέων δεδομένων της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας της χώρας, μ’ ένα πειθήνιο πολιτικό προσωπικό που θα καταφέρνει να έχει τον εχθρό λαό στη γωνία. Το πλαίσιο ρημάγματος του πλούτου της χώρας, χρήσης της για κάθε χρήση και απογύμνωσης του λαού από κάθε δικαίωμα έχει γίνει σαφές και ουσιαστικά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού έχει δώσει δείγματα αποδοχής και πιστής τήρησης. Το μεγάλο ζητούμενο για ξένους και ντόπιους δυνάστες του λαού είναι για πόσο καιρό ακόμη ο λαός θα μένει χωρίς τη δυνατότητα να αμφισβητήσει αποτελεσματικά και με όρους αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης την ευχέρεια του κάθε Βενιζέλου και Σαμαρά να υπηρετούν το ολοένα και πιο αντιδραστικό πλαίσιο της εξάρτησης, προκειμένου να διατηρούν την αστική τάξη, παρά τα στριμώγματά της, σταθερά στο σβέρκο του λαού και με όλο και πιο αιμοβόρες διαθέσεις…

Σύνοδος κορυφής της αμερικανικής ηπείρου

Χωρίς να εκδοθεί τελική διακήρυξη έληξε την περασμένη Κυριακή η διήμερη σύνοδος κορυφής της αμερικανικής ηπείρου, η οποία έγινε στην Καρθαγένη της Κολομβίας.
Βασικές όσο και φανερές αιτίες γι’ αυτό ήταν οι έντονες διαφωνίες για τη μη συμμετοχή της Κούβας από τη μια και το πρόβλημα με τα νησιά Μαλβίνες (Φόκλαντς) που κατέχουν οι Βρετανοί. Σχεδόν όλες οι συμμετέχουσες χώρες στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (OAS) ζήτησαν τη συμμετοχή της Κούβας στην επόμενη διάσκεψη που θα διεξαχθεί στον Παναμά σε τρία χρόνια. Το αίτημα το απέρριψαν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Η Κούβα είχε αποκλειστεί το 1962 από τον Οργανισμό των Αμερικανικών Κρατών (OAS) στο πλαίσιο του οποίου διεξάγονται αυτές οι συναντήσεις. Η πρώτη σύνοδος κορυφής πραγματοποιήθηκε στο Μαϊάμι το 1994 με τη συμμετοχή 34 χωρών.
Με την έναρξη της συνόδου όλα έδειχναν ότι τελικά θα εξελισσόταν σε μια καρικατούρα.
Ο πρόεδρος της Κολομβίας και οικοδεσπότης της συνόδου, Χουάν Μανουέλ Σάντος, στο άνοιγμα των εργασιών χαρακτήρισε «απαράδεκτη» την προοπτική μιας προσεχούς συνόδου χωρίς την Κούβα. Παράλληλα, οι χώρες της Alba (Μπολιβαριανή Συμμαχία για την Αμερική, ένας συνασπισμός που συνενώνει μια σειρά κράτη γύρω από την Κούβα, τη Βενεζουέλα, τον Ισημερινό και τη Βολιβία) απείλησαν να μποϊκοτάρουν τις προσεχείς συνόδους κορυφής αν διατηρηθεί αυτός ο αποκλεισμός. Ηδη ο Ισημερινός απείχε και από αυτή τη σύνοδο σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ενώ ο πρόεδρος της Νικαράγουας Ντανιέλ Ορτέγα δεν πήγε, και μάλιστα χωρίς να δώσει πολλές εξηγήσεις. Οπως και ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες, που πήγε στην Κούβα για να συνεχίσει τη θεραπεία του.
Η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες δε Κίρσνερ αναχώρησε αμέσως μετά τη φωτογράφηση των ηγετών σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη συναίνεσης στη σύνοδο και για το ότι δεν υποστηρίχθηκε το Μπουένος Αϊρες σε ό,τι αφορά το ζήτημα των νήσων Μαλβίνας/Φόκλαντς που καταλήφθηκαν από τη Βρετανία το 1833.
Ετσι, δεν ήταν παρούσα στο φραστικό ολίσθημα του αμερικανού προέδρου ο οποίος, αντί για «Μαλβίνας» αποκάλεσε τα νησιά «Μαλδίβες». Τι Μαλβίνες, τι Μαλδίβες; Τι Ατλαντικός, τι Ινδικός; Τόσο πολύ είχε μελετήσει το θέμα!
Αυτό πάντως ήταν το δεύτερο, και ίσως το μεγαλύτερο, αγκάθι για τον αμερικανό πρόεδρο μετά την Κούβα, καθώς υπάρχει νέα ένταση μεταξύ των δύο χωρών για την κυριαρχία των νησιών. Διανύουμε την 30ή επέτειο του πολέμου στα νησιά Φόκλαντς-Μαλβίνας μετά τη σύγκρουση κατά την οποία η Αργεντινή ηττήθηκε από τη Βρετανία, και αμφότεροι, Αργεντινοί και Βρετανοί, την τιμούν με αντίστοιχες εκδηλώσεις.
Η Αργεντινή ζητεί διαπραγματεύσεις για το μέλλον του καθεστώτος των νησιών, αλλά η βρετανική κυβέρνηση λέει ότι δεν πρόκειται να ξεκινήσει διμερείς συνομιλίες χωρίς τη συμφωνία των νησιωτών. Το Λονδίνο κατηγορεί το Μπουένος Αϊρες ότι προσπαθεί να επιβάλει οικονομικό αποκλεισμό στους νησιώτες, καθώς απαγορεύει τον ελλιμενισμό πλοίων με σημαία των νησιών στα λιμάνια της. Από την άλλη, η Αργεντινή καταγγέλλει τη Βρετανία για συστηματική «στρατικοποίηση» του νότιου Ατλαντικού! Πρόσφατα ένα από τα νεότερα και πλέον σύγχρονα πλοία του πολεμικού ναυτικού της έχει αναπτυχθεί στην περιοχή.
Πάντως ο Ομπάμα στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος της συνόδου είπε πως οι ΗΠΑ επιθυμούν να μην εμπλακούν σε αυτήν τη διένεξη. «Η θέση μας όσον αφορά το θέμα είναι ότι πρόκειται να παραμείνουμε ουδέτεροι»!
Η Κούβα και η Αργεντινή αποτελούν σήμερα τα ορατά στοιχεία της διένεξης ανάμεσα στις ΗΠΑ και το λατινοαμερικανικό μέτωπο. Ωστόσο υπάρχουν και ενισχύονται βαθύτερες αντιθέσεις και εμπλέκονται πολύ περισσότεροι παράγοντες από ό,τι παλαιότερα. Οι μικρές ή μεγάλες ομαδοποιήσεις και οι αντίστοιχες εξυπηρετήσεις που διαρθρώνονται στο λατινογενή χώρο της αμερικανικής ηπείρου, ακόμα και αν βρίσκονται σε ένα πρώιμο στάδιο διαμόρφωσής τους, αναδεικνύουν ένα νέο πεδίο και επαναθέτουν νέα πλαίσια ακόμη πιο έντονων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Η σύνοδος αυτή, αλλά και οι προηγούμενες τα τελευταία χρόνια, ως ένα βαθμό αντανακλούν το σημερινό επίπεδο δυσκολίας των σχέσεων των ΗΠΑ με την άλλοτε «πίσω αυλή» τους. Και το οποίο συναρτάται, τόσο σε ό,τι αφορά την παρούσα φάση όσο και προοπτικά, με ακόμα πιο σύνθετα προβλήματα σε ένα χώρο που τον ήλεγχαν σχεδόν απόλυτα στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν. Από την άποψη αυτή, σίγουρα είχε ενδιαφέρον η, κατά τα άλλα, αποτυχημένη σύνοδος.

ΣΗΜ. 1: Alba: Η ονομασία αρχικά ήταν «Εναλλακτική» αντί για «Συμμαχία». Αλλαξε στις 24 Ιούνη 2009. Τα κράτη-μέλη είναι η Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, η Βολιβία, η Κούβα, η Δομινικανή Δημοκρατία, ο Ισημερινός, η Νικαράγουα, ο Αγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες και η Βενεζουέλα.
ΣΗΜ. 2: Το «ροζ» σκάνδαλο με τη φρουρά του Ομπάμα ήταν ίσως το γεγονός που έγινε και η αιτία να πάρει πλατύτερη δημοσιότητα στα διεθνή ΜΜΕ αυτή η σύνοδος. Αλλιώς μπορεί και να περνούσε στα πολύ «ψιλά».
Χ.Β.

23 Απρ 2012

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Μεθόδευση αποκλεισμού από τις εκλογές των αγωνιστικών-αριστερών εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων (τα οποία, εκτός των άλλων, δεν συμμετέχουν στη νομή της κρατικής επιχορήγησης των 12 εκατομμυρίων ευρώ) προωθεί η κυβέρνηση! Αυτό σημαίνει η απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών να διαθέσει στα κόμματα αυτά το απαιτούμενο χαρτί για την τύπωση των ψηφοδελτίων τους μία μέρα πριν από τη λήξη της προθεσμίας για την παράδοση των ψηφοδελτίων στις εκλογικές περιφέρειες όλης της χώρας!

Το υπουργείο και συνολικά η κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά πως η εκτύπωση και η διανομή ανά την Ελλάδα εκατομμυρίων ψηφοδελτίων είναι αδύνατο να γίνει σε μία ημέρα. Ιδιαίτερα από τα κόμματα αυτά που δεν διαθέτουν δικούς τους εκδοτικούς μηχανισμούς και οι οικονομικές τους δυνατότητες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με αυτές των κομμάτων της Βουλής.
Η κυβέρνηση, επίσης, γνωρίζει πως τα Πρωτοδικεία όλης της χώρας έχουν από το Σάββατο 21/4 ανακηρύξει τους συνδυασμούς των υποψηφίων που κατέθεσαν τα κόμματα αυτά και, άρα, πληρούν την απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρουν το απαιτούμενο χαρτί για τα ψηφοδέλτια.
Προφανώς, για τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν αρκεί ο καταιγισμός των τρομοκρατικών διλημμάτων, ο ορυμαγδός των εκβιασμών που καθημερινά εξαπολύουν και ασκούν στο λαό ενόψει των εκλογών της 6ης Μάη για να επιβάλουν την υποταγή του και να υφαρπάξουν την ψήφο του. Δεν τους αρκεί ο ουσιαστικός αποκλεισμός κάθε αγωνιστικής εξωκοινοβουλευτικής φωνής από τα ιδιωτικά και κρατικά τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Επιχειρούν τώρα να απαγορεύσουν ακόμα και την -με εξαιρετικά ανισότιμους όρους- συμμετοχή τους σε αυτή καθεαυτή την εκλογική διαδικασία.
Απαιτούμε να δοθεί άμεσα το χαρτί και, σε κάθε περίπτωση, να δοθεί επαρκής χρόνος σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις για την εκτύπωση και αποστολή των ψηφοδελτίων τους σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες.
Καλούμε κάθε προοδευτική φωνή και δύναμη να συνταχθεί με αυτή μας την απαίτηση και να αντισταθεί σε αυτήν την ανοιχτή επιχείρηση πολιτικού αποκλεισμού. Οποιαδήποτε κυβερνητική μεθόδευση που δεν θα ικανοποιεί τη στοιχειώδη αυτή δημοκρατική απαίτηση, θα είναι επιχείρηση φίμωσης και αποκλεισμού των αγωνιστικών δυνάμεων, ανοιχτή επιδίωξη κατάπνιξης της οργής του λαού, ωμή καταπάτηση και των τυπικών και στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων του.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Εκλογές... εδώ και τώρα!

Καθώς πλησιάζουν «οι πιο κρίσιμες εκλογές για την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες», όπως «υπεύθυνα» απειλεί το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας και ανεύθυνα αναπαράγει η Αριστερά της αγωνιστικής «ψήφου εξουσίας και σωτηρίας», αυτό που φαίνεται τελικά ότι θα κριθεί δεν είναι η πορεία της χώρας αλλά ο βαθμός ενσωμάτωσης της Αριστεράς (και του λαού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) στην επίσημη προεκλογική ατζέντα που θέτει το σύστημα.
Άλλωστε, αν ενθυμούμαι καλώς, η πορεία της χώρας έχει ήδη κριθεί. Έχει κριθεί με βάση την ατζέντα των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησης που έστησε τις εκλογές (πορεία με 150.000 απολύσεις στο Δημόσιο έως το 2015, με παραπέρα μειώσεις μισθών και συντάξεων μέχρι να γίνουμε ανταγωνιστικοί, με μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ έως το... 2025 κ.λπ, αλλιώς, κίνδυνος θάνατος και χρεοκοπία).
Για να ανατραπεί αυτή η «ατζέντα» εξόντωσης του κόσμου της εργασίας δεν αρκεί το εκβιαστικό και νοθευμένο «θέλω» του λαού στις εκλογές (νοθευμένο γιατί ψηφίζουμε με το πιστόλι στο τραπέζι ή στον κρόταφο, αν «θέλουμε αλλιώς»), αλλά το «μπορώ» του λαού στο πεδίο της πραγματικής αντιπαράθεσης, στο πεδίο της ταξικής πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική επίθεση.
Το σύνολο, επομένως, της Αριστεράς θα έπρεπε να κρίνεται από το αν υποτάσσεται στον «αστικό μύθο» που θέλει τις εκλογές «ως λαϊκή εντολή σωτηρίας της χώρας». Από το αν, δηλαδή, θεωρεί ότι οι όποιες «λύσεις» (σωστές ή λανθασμένες), μπορούν να έρθουν με το εκλογικό «θέλω» του λαού, έστω ως «ευτυχής κατάληξη» των προηγούμενων αγώνων και συγκρούσεων.
Με βάση λοιπόν αυτό το κριτήριο... αξιολόγησης της σημερινής Αριστεράς, θεωρούμε ότι δεν είναι «ευχάριστα τα νέα» όσο συνεχίζεται ο... αντάρτικος ύμνος αποθέωσης των εκλογών. «Ύμνος» που θεωρεί ότι ο μόνος άμεσος τρόπος για να τους σταματήσουμε, ακυρώνοντας την προοπτική μιας ισχυρής και καταστροφικής κυβέρνησης μετά τις εκλογές, είναι η εκλογική ενίσχυση του τάδε ή δείνα «ενωτικού, παλλαϊκού, αντιΕΕ, αντιΟΝΕ, αντικατοχικού, αντιμνημονιακού, πατριωτικού, αντικαπιταλιστικού, κομμουνιστικού, ΕΑΜικού» κ.λπ. εκλογικού σχηματισμού (ώστε, εκλογικός σχηματισμός και το ΕΑΜ!).
Χωρίς καμία διάθεση να υψωθούν (εκλογική ή μη) σινικά τείχη απέναντι σε άλλες αριστερές δυνάμεις, θεωρούμε ότι η άποψη της εκλογικής ενίσχυσης ως πρόταση διεξόδου από την καταστροφή, ως άποψη που υποτιμάει την αναγκαιότητα ενίσχυσης των κινημάτων και αντιστάσεων που εκδηλώνονται, αντί για ένα μέσο ενίσχυσής τους, είναι η κύρια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αστικής χειραγώγησης και αριστερής χειραφέτησης από τα «αστικά ήθη». Διαχωριστική γραμμή που, παρά την κρισιμότητα της εποχής, δεν επιτρέπει τη δημιουργία ενός ΕΑΜ της εποχής μας. Το ζήτημα του ιμπεριαλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μπορεί να συζητηθεί. Και ας αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, μια καθοριστική σχέση ύπαρξης του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού και όπου κανείς δεν δικαιούται να σπεκουλάρει «αφελώς» και επικίνδυνα με εθνικοπατριωτικές και εθνικιστικές αντιλήψεις.
Τι υπόσχεται, ωστόσο, η αριστερή διακυβέρνηση, η μια Αριστερά που θα συμμετάσχει σε μια μελλοντική κυβέρνηση «ειδικών συνθηκών»; Ούτε λίγο ούτε πολύ, σχεδόν τα πάντα. Την επανίδρυση του κράτους, την πραγματική και άμεση δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, τη μεταμόρφωση της κοινωνίας υπέρ των εργαζομένων και κατά του κεφαλαίου, έναν καπιταλισμό με εργατικό έλεγχο. Υπόσχεται, ακόμα, και δεσμεύεται «να διαλευκάνει, άμεσα, όλες τις υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής και να οδηγήσει στη Δικαιοσύνη όλους όσοι από το πολιτικό προσωπικό, τις πολυεθνικές και τον επιχειρηματικό κόσμο πλούτιζαν παράνομα σε βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας» (η είδηση εδώ είναι άλλη: ότι υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα, πολυεθνικές και επιχειρηματικός κόσμος που πλούτισε... νόμιμα και όχι εις βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας!). Υπόσχονται, δηλαδή, περίπου, όσα ψευδώς υπόσχονταν πριν οι Καραμανλής και Παπανδρέου (αυτός που ξανάγινε Γιωργάκης) και όσα τώρα υπόσχονται Σαμαράς, Βενιζέλος κ.λπ. Μόνο που το αστικό πολιτικό προσωπικό εκπροσωπεί όχι μια μελλοντική, φανταστική εξουσία, αλλά μια πραγματική, σημερινή εξουσία που λειτουργεί για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, που ήδη διαλύει δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων χωρίς σοβαρές νίκες και απειλές εκ μέρους του λαϊκού κινήματος.
Πώς ερμηνεύεται αυτός ο στρουθοκαμηλισμός της «ανατρεπτικής» Αριστεράς που φιλοδοξεί «να τα αλλάξει όλα»; Να θέλει πρώτα ανατρεπτική κυβέρνηση με εκλογές και μετά κοινωνική ανατροπή; Μα, η αντίστροφη διαδικασία (πρώτα κοινωνική ανατροπή και μετά ανατρεπτική κυβέρνηση), οδήγησε στο «έκτρωμα του υπαρκτού σοσιαλισμού» και στη «σοσιαλιστική κατάρρευση». Γι’ αυτό απουσιάζει, πολλές φορές, και η όποια αναφορά στον σοσιαλισμό. Βέβαια, η «ορθή σειρά» οδήγησε σε τραγωδίες τύπου Χιλής, Αργεντινής και Ισπανίας ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε «σοσιαλιστικές παρωδίες» τύπου Λούλα, Τσάβες, Κορέα και... Ανδρέα Παπανδρέου που, σημειωτέον, δεν πρόκειται να επαναληφθούν σε εποχές βαθύτατης παγκόσμιας-ιμπεριαλιστικής κρίσης.
Επομένως, και έως ότου «ανακαλυφθεί η ορθή σειρά» (που, άλλωστε, δεν υπάρχει έξω από την πραγματική κίνηση της ταξικής πάλης) και πάρα τις διαμαρτυρίες της εκλογικής Αριστεράς, η αστυνομία θα συνεχίσει να κυνηγάει μετανάστες και διαδηλωτές αντί για εγκληματίες, η εφορία θα συνεχίσει να καταδιώκει μισθωτούς και συνταξιούχους αντί τους μεγάλους φοροφυγάδες, λεφτά θα δίνονται για εξοπλισμούς, στις τράπεζες και στους «δανειστές» αντί στην υγεία και στην παιδεία. Πρώτα θα εξυπηρετούνται οι «τοκογλύφοι», οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο και ό,τι περισσεύει (αν περισσεύει) για τις κοινωνικές ανάγκες.
Γιατί όταν απειλείς με εκλογές, θα πρέπει η απειλή να έχει πραγματικό αντίκρισμα στη ζωή και όχι σε ό,τι φαντάζεται ο καθένας.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ, ΑΔΥΝΑΜΟ ΜΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ

Το ΠΑΣΟΚ σ’ όλες τις φάσεις της διαδρομής του εδώ και σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες δεν έπαψε στιγμή να είναι όχι απλώς ένα από τα βασικά, αλλά το βασικό, κατά μία έννοια, κόμμα του συστήματος. Είναι το κόμμα που διαχειρίστηκε αποτελεσματικά για λογαριασμό του συστήματος τα προβλήματα που έμπαιναν τόσο στο πλαίσιο της εξάρτησης και της διεκδίκησης ρόλου για την αστική τάξη στην περιοχή όσο και στο ζήτημα ελέγχου του λαϊκού παράγοντα σε μια χώρα που ο λαός έχει και ιστορία αγώνων και λόγους να συνεχίζει να γράφει ιστορία με τους αγώνες του.
Η εξαπάτηση (ελέω και ορέξεων και αυταπατών της Αριστεράς) των λαϊκών πόθων μετά την αγωνιστική ανάταση του λαϊκού κινήματος της δεκαετίας του ’70 από την πασοκική διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η μεγαλύτερη προσφορά στην ηττημένη τότε αστική τάξη. Ηττημένη τόσο από τη βασική ανταγωνίστρια τουρκική αστική τάξη όσο και από ένα λαϊκό κίνημα που μετά τον ξεσηκωμό του ’73 φούντωνε για όλη τη δεκαετία του ’70, αμφισβητώντας την αμερικάνικη ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την πολλά υποσχόμενη ευρωπαϊκή προοπτική.
Και τότε ήταν ζητούμενο -που δεν ολοκληρώθηκε- η ενίσχυση πλατιά στις αγωνιζόμενες λαϊκές μάζες του γνήσιου αντιιμπεριαλιστικού πλαισίου που δεν θα αρκούνταν στα κούφια αντιαμερικάνικα και αντιεοκικά συνθήματα τα οποία δεν δίσταζε να ρίχνει τότε και το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα στόχευε στα ντόπια στηρίγματα της εξάρτησης στην αστική τάξη με προοπτική την πραγματική λαϊκή κυριαρχία και όχι τους ψευδεπίγραφους τρίτους δρόμους.
Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ έπαιξε σπουδαίο ρόλο για το σύστημα εκείνα τα χρόνια ελέω Αριστεράς, όπως είπαμε, που διεκδικούσε (ΚΚΕ) 17% για είσοδο τότε στη δεύτερη κατανομή εδρών, για να επιβάλει στο ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση συνεργασίας και να οδηγήσει τη χώρα στην πραγματική αλλαγή. Οπως και να έχει, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου εκείνα τα χρόνια στόχευε στην ενσωμάτωση και στη διάλυση του κινήματος για λογαριασμό της αστικής τάξης και το πέτυχε. Το άσχημο για την Αριστερά είναι πως ο εκλογικός κρετινισμός της καλά κρατεί ακόμη και σήμερα.

Η προσαρμοστικότητα και η αποτελεσματικότητα του ΠΑΣΟΚ ως βασικού κόμματος του συστήματος.
Το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, παρ’ ότι στις 18 (μέρα εκλογών) θα έφερνε σοσιαλισμό, δεν δυσκολεύτηκε (πάλι ελέω Αριστεράς που το στήριξε απέναντι στους εχθρούς της αλλαγής) τα αμέσως επόμενα χρόνια να περάσει το άρθρο 4 και μια σειρά αντεργατικούς νόμους, να στήσει τα ΜΑΤ και ΜΕΑ και να εξαπολύει ανοικτή αντιλαϊκή επίθεση μετά το 1985 με το σύνθημα του Ανδρέα «καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε». Και βέβαια το απηύθυνε το σύνθημα από τότε το ΠΑΣΟΚ στον κόσμο της δουλειάς που πραγματικά παρήγε πλούτο, για να παράξει περισσότερο και με μικρότερες απολαβές για χάρη της πλουτοκρατίας. Οσο τα επόμενα χρόνια η στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου εδραιωνόταν σε πλανητική κλίμακα άλλο τόσο το ΠΑΣΟΚ κατάφερνε να προσαρμόζεται, διατηρώντας όμως πάντα το ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό του προσωπείο.
Η συγκυβέρνηση της ενωμένης τότε Αριστεράς (ΚΚΕ–ΚΚΕεσ.) στον ενιαίο ΣΥΝ με τη Δεξιά του Μητσοτάκη δίνει το φιλί της ζωής στο ΠΑΣΟΚ, που ξεπερνά έτσι την πρώτη σοβαρή του κρίση και το σκάνδαλο Κοσκωτά, κινούμενο ολοένα και πιο δεξιά και πιο αντιλαϊκά.
Το ξύλο του Ανδρέα στους συνταξιούχους το 1995, το ΑΣΕΠ των Σημίτη–Αρσένη, το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, το χτύπημα των αγροτών και η γενικότερη αντιλαϊκή επίθεση στο όνομα της ΟΝΕ και αργότερα της Ολυμπιάδας αποδεικνύουν από τότε πως αυτό το κόμμα μπορεί να κάνει αποτελεσματικά την πιο βρόμικη δουλειά για το σύστημα χωρίς, μέχρι το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, να ξεσηκώνει το λαό ενάντιά του.
Οσο τα χρόνια περνούν, οι ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις αυξάνονται και η επίθεση, παρ’ ότι συσσωρεύει πλούτο για το κεφάλαιο, διαμορφώνει ολοένα και πιο φανερά τους όρους της σημερινής κρίσης. Η πεντάχρονη παρεμβολή της καραμανλικής Δεξιάς από το 2004 ως το 2009 δίνει τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ του Γ.Α.Π. αφ’ ενός να εκσυγχρονιστεί προσαρμοζόμενο παραπέρα στην αντιλαϊκή επίθεση και στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και αφ’ ετέρου να ξαναφορέσει τα ψευτοπροοδευτικά, τάχα φιλολαϊκά φτιασιδώματα αυτή τη φορά του Γ.Α.Π., με τις οικολογικές του ευαισθησίες, την πράσινη ανάπτυξη και άλλα όμορφα. Η συνέχεια γνωστή και σίγουρα θα μείνει αξέχαστη στο λαό μας. Πρωτόγνωρη αντιλαϊκή επίθεση, πρωτόγνωρα μνημόνια βαρβαρότητας και ρημάγματος του λαού και της χώρας, πρωτόγνωρη και η λαϊκή οργή σε βάρος του ΠΑΣΟΚ, του ηγέτη του και συνολικά βεβαίως πια του πολιτικού συστήματος που από την αρχή ή λίγο αργότερα ψήφισε μνημόνια και ουσιαστικά σταθερά στήριζε και στηρίζει την αντιλαϊκή επίθεση.
Το ΠΑΣΟΚ, που το 2009 επιχείρησε να ξαναφτιάξει φιλολαϊκό προφίλ για την εξαπάτηση του λαού, επιμένει σήμερα, ύστερα από δύο χρόνια απίστευτης λεηλασίας των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα, να θέλει να εμφανιστεί πάλι σαν η σωτήρια διέξοδος για το λαό. Παρ’ ότι και στις στημένες ακόμη δημοσκοπήσεις ο λαός αρνείται να εμπιστευτεί ξανά αυτούς που κατέστρεψαν τη ζωή του, ωστόσο τα βασικά κέντρα της πραγματικής εξουσίας επιμένουν να πλασάρουν επίμονα αυτό το κόμμα και τον αρχηγό του Βενιζέλο προκειμένου να συνεχίσει να παίζει βασικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, αν είναι δυνατόν και από την επόμενη κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της βαθιάς αντιδραστικοποίησης του πολιτικού πλαισίου που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές στη χώρα και προκειμένου να υπηρετήσει τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης, συνεχίζει να προσαρμόζεται βαδίζοντας με τον Βενιζέλο πια στην ηγεσία όλο και πιο δεξιά, για να καταστεί ξανά βασικό κόμμα του συστήματος. Επιδιώκει ο Βενιζέλος και έχει επάξια κατακτήσει το ρόλο τού σταθερού και αταλάντευτου στηρίγματος της αντιλαϊκής επίθεσης και του φερέγγυου πολιτικού προσώπου που δείχνει πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις της ιμπεριαλιστικής τρόικας. Με την απλόχερη στήριξη των ΜΜΕ έφτασε στις δημοσκοπήσεις τον Σαμαρά σε καταλληλότητα για πρωθυπουργός (με τον «κανένα» να προηγείται θεαματικά), παρ’ ότι, όπως είπε σε συνέντευξη ο ίδιος, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, δεν έχει για την ώρα τέτοιες βλέψεις. Με ανάλογη στήριξη επικράτησε στο ΠΑΣΟΚ, συντρίβοντας και οδηγώντας σε σίγαση τόσο την αντιπολίτευση του Παπουτσή όσο και την αντάρτισσα του γλυκού νερού Λ. Κατσέλη.

Η δοκιμασία των επερχόμενων εκλογών
Όμως, παρά την επίμονη στήριξη των ΜΜΕ και των κέντρων και παρά την πρόσκαιρη σχετική αναβολή της επίθεσης για δυο–τρεις βδομάδες, οι ανάγκες της λεηλασίας που θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές και βέβαια αυτά που έχουν προηγηθεί καθιστούν μεγάλο ερωτηματικό το κατά πόσο η δοκιμασία της κάλπης αυτή τη φορά θα επιτρέψει στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου να συνεχίσει απτόητο να διαδραματίζει το ρόλο που έχει κατακτήσει στο πλαίσιο του συστήματος. Όμως, επειδή το σύστημα δεν θα κινδυνεύσει απ’ τις εκλογές καθαυτές, το ΠΑΣΟΚ έστω και αδύναμο, έως και λαομίσητο, ωστόσο θα παραμείνει, καθώς φαίνεται, βασικό κόμμα του συστήματος. Χωρίς να αποκλείονται ανάλογοι ρόλοι και για άλλους πρόθυμους στην επόμενη φάση πέρα από το δεύτερο βασικό κόμμα του συστήματος τη Ν.Δ. Σε κάθε περίπτωση, τα δεδομένα πλέον είναι πολύ διαφορετικά για όλους. Τα δύσκολα είναι μπροστά και για τον Σαμαρά και για τον Βενιζέλο, για τον όποιο Παπαδήμο ή τον όποιον άλλο επίδοξο σωτήρα. Η φυλάκιση προεκλογικά του Τσοχατζόπουλου και η έλλειψη κάθε πολιτικής αμφισβήτησης για τον Βενιζέλο από το χώρο του ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτουν πως τώρα που τα πράγματα στριμώχνονται το σύστημα δεν σηκώνει αστεία και δεν επιτρέπει σε κανέναν να παίζει με τις επιλογές του. Οχι βέβαια ότι δημιούργησε καμιά ενόχληση σ’ αυτή τη φάση ο χρόνια παροπλισμένος πάλαι ποτέ ισχυρός του ΠΑΣΟΚ Ακης. Οπως φαίνεται, όμως, το φάουλ με τους S300 δεν συγχωρέθηκε ποτέ. Ταυτόχρονα, όταν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά βλέπουν τα ζόρια που τραβάνε οι μάχιμοι λακέδες τους, προσπαθούν καθώς φαίνεται όχι απλώς να αποπροσανατολίζουν για το σύστημα που τάχα επιτυγχάνει επιτέλους αυτοκάθαρση και ανανέωση, αλλά κυρίως θέλουν να τρομοκρατήσουν τον όποιο επίδοξο σκέφτεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη φάση την παραφωνία.
Παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ξεφωνίζει ο Ακης, γιατί δεν περίμενε να του φερθεί το σύστημα που υπηρέτησε σχεδόν όπως φέρεται στους κοινούς θνητούς! Αλήθεια, όμως, ποια πρέπει να είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού όταν περιλάβει όχι μόνο τον Τσοχατζόπουλο, μα όλους αυτούς που προκλητικά για όφελος της τάξης τους υποθηκεύουν και καταστρέφουν τη ζωή του χρόνια τώρα, υποσχόμενοι πάντα ανάπτυξη, αλλαγή και ό,τι τελοσπάντων χρειάζεται για τη σωτηρία μας;
Σίγουρα θα έρθει η ώρα που όχι απλώς όλοι αυτοί δεν θα τολμούν να πλησιάσουν το λαό, όπως ήδη συμβαίνει, μα σαν ο λαός βρει τον ταξικό αντιιμπεριαλιστικό βηματισμό του, αυτός ο τόπος δεν θα τους χωρά.

Νέα Δημοκρατία
Παλιές συνταγές με καινούριο σερβίρισμα…

Η ΝΔ κατεβαίνει σε αυτές τις εκλογές φορτωμένη με όλα τα προβλήματα του πολιτικού συστήματος της χώρας και με το επιπλέον βάρος ότι, όπως όλα δείχνουν, ως πρώτο κόμμα θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση της επίθεσης, ενισχύοντας ακριβώς τους όρους που δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα.
Το προεκλογικό παιχνίδι το ξέρει καλά και το παίζει με τον ίδιο τρόπο που το έπαιζαν πάντα τα δυο μεγάλα κόμματα, ειδικά όταν προμηνυόταν αλλαγή φρουράς στην εξουσία. Φυσικά, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών των εκλογών έχουν επηρεάσει την εικόνα που προσπαθεί να οικοδομήσει.
Ετσι, ο βασικός καμβάς πάνω στον οποίο κινείται είναι ότι, στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα πλέον, είναι η μόνη δύναμη που έχει τις θέσεις, τις προτάσεις και την πολιτική βούληση να μας οδηγήσει έξω από την κρίση και πάντα μέσα στην Ευρώπη. Στο πώς φτάσαμε ως εδώ, όμως, η ΝΔ έχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ανατρέχει στο παρελθόν της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, καταλογίζοντάς της κακούς χειρισμούς και λάθη και πριν και μετά το μνημόνιο, όμως η …ανασκόπηση σταματά κάπου στον περασμένο Νοέμβρη, όταν και η ίδια η ΝΔ στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου και ψήφισε και το δεύτερο μνημόνιο.
Ετσι, λοιπόν, το γνωστό επιχείρημα ότι «οι άλλοι καταστρέψανε τη χώρα, εμείς είμαστε η μόνη σας ελπίδα για να ξαναφτιαχτεί», ένα επιχείρημα που κατά κόρον χρησιμοποιούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σε αυτές τις εκλογές κάπου σκαλώνει. Γιατί και η ΝΔ, αν και ηττημένη των προηγούμενων εκλογών, έχει να απολογηθεί για κυβερνητικά πεπραγμένα. Δεν έχει τη δυνατότητα, πια, όπως π.χ. το 2004, να προβάλλει ως δύναμη διαφορετικής διαχείρισης, ως η δύναμη που, στα μάτια ενός κόσμου, άξιζε να δοκιμαστεί κι αυτή στην εξουσία.
Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι ότι η ΝΔ κατεβαίνει σε αυτές τις εκλογές με αδιαπραγμάτευτο το μνημόνιο, την ΕΕ και το ευρώ και άρα τη συνέχιση της επίθεσης. Η μεγάλη …τούμπα του Σαμαρά, που από αντιμνημονιακός έγινε από τα βασικά στηρίγματα της τρόικας στη χώρα, δεν ξεχνιέται εύκολα και δε μπορεί να καλυφθεί από τις υποτιθέμενες προτάσεις για ανάπτυξη ή, ακόμα περισσότερο, για αμετακίνητη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, με το εθνικό συμφέρον πάνω απ’ όλα.
Κεντρικό ρόλο έχει, στην επιχειρηματολογία της ΝΔ, το ζήτημα της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα από την ομιλία του Σαμαρά σε τέως και νυν ΟΝΝΕΔίτες την περασμένη Τετάρτη: «Η Νέα Δημοκρατία είναι η Παράταξη που έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη. Μπορεί κάποιες φορές η Ευρώπη να μας απογοήτευσε. Να μην ήταν εκείνη που είχαμε όλοι μας οραματιστεί. Να μην ήταν όπως την οραματίστηκαν οι πατέρες της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Αλλά εμείς παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι στα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Και δεν διστάζουμε να διαφωνήσουμε με τους εταίρους μας, όταν το επιβάλλει το εθνικό συμφέρον. Όπως δεν διστάζουμε να πάρουμε πρωτοβουλίες για να κρατήσουμε την Ελλάδα στην Ευρώπη. Γιατί αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Είμαστε η Παράταξη της Ανάπτυξης, αλλά είμαστε και η Παράταξη της κοινωνικής συνοχής. Είμαστε η Παράταξη της Ευρώπης, αλλά είμαστε και η Παράταξη που δίνει προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον. Με δύο λόγια είμαστε η μεγάλη πατριωτική Παράταξη του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.»
Τα ιδεολογικά στοιχεία είναι φανερά, όπως και οι αντιφάσεις που κληροδοτούν στη ΝΔ τα ίδια τα δομικά χαρακτηριστικά της ελληνικής άρχουσας τάξης. Είναι κρίσιμο για το πολιτικό σύστημα συνολικά να αντιμετωπίσει την οργή του λαού απέναντι στην ΕΕ και την πολιτική της. Να αντιμετωπίσει τις ογκούμενες φωνές αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής προοπτικής που έχει επιλέξει η αστική τάξη για τη χώρα. Και άρα η ΝΔ επιλέγει να μην αρνείται ότι η Ευρώπη έχει προβλήματα, αλλά να δηλώνει, ταυτόχρονα, ότι η ευρωπαϊκή προοπτική είναι αδιαπραγμάτευτη.
Το μήνυμα αυτό έχει δυο αποδέκτες. Ο ένας είναι ο λαός, τον οποίο επιχειρεί να τρομοκρατήσει, τονίζοντας, ουσιαστικά, ότι έξω από την Ευρώπη δεν υπάρχει μέλλον. Ο άλλος είναι η ίδια η ΕΕ, στην οποία δίνει ξανά τα διαπιστευτήρια ότι είναι μια δύναμη η οποία μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων. Αντίστοιχα, το περίφημο «λύστε μου τα χέρια για να κυβερνήσω» του Σαμαρά είναι ένας ωμός εκβιασμός ότι αν η ΝΔ δεν έχει μια καθαρή πρωτιά κι ένα σεβαστό ποσοστό, η χώρα θα οδηγηθεί στο χάος.
Στο παραπάνω απόσπασμα, ωστόσο, είναι φανερή και η αντίφαση του κοσμοπολιτισμού και της ευρωλαγνείας της αστικής τάξης με τα εθνικά χαρακτηριστικά που θα ήθελε, αλλά δεν έχει. Ο Σαμαράς θέλει να πείσει πως ό,τι κάνει το κάνει με γνώμονα το συμφέρον της χώρας πρώτα και κύρια, η αλήθεια, όμως, που είναι ξεκάθαρα φανερή στον καθένα πια, είναι ότι ο ρόλος που διεκδικεί για τον εαυτό του και το κόμμα του είναι ο ρόλος της πολιτικής διαχείρισης μιας εξαρτημένης αστικής τάξης, η οποία, ολοένα και περισσότερο χάνει τη δυνατότητά της να ορίζει ακόμα και την ίδια της την τύχη, πόσο μάλλον του λαού και της χώρας.
Την ίδια στιγμή, άλλη μια μεγάλη αντίθεση προβληματίζει τη ΝΔ. Η «ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή», ο «πατριωτικός κοινωνικός φιλελευθερισμός» προσπαθούν να απαντήσουν στην έντονα οξυμένη αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, η οποία θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον. Δηλαδή, αυτό που τάζουν είναι μια κοινωνία δίκαιη, στα πλαίσια του καπιταλισμού πάντα, φιλελεύθερη αλλά κοινωνικά ευαίσθητη και, προπαντός, χωρίς κοινωνικές εντάσεις. Πίσω από τη …σάλτσα, κρύβεται το πολλές φορές εκφρασμένο όραμα του φιλελευθερισμού, του λιγότερου κράτους, του πειθήνιου λαού που δουλεύει για να αναπαράξει το σύστημα χωρίς όχι να το αμφισβητεί, αλλά ούτε καν να το ενοχλεί.
Στο παραπάνω συνηγορεί το περίφημο σχέδιο για την οικονομία της ΝΔ, την ολοκληρωμένη παρουσίαση του οποίου (το Ζάππειο 3) δε θα προλάβει η έκδοση της εφημερίδας. Πάντως, δεν υπάρχει κανείς που να περιμένει το …φως το αληθινό από αυτό. Η ΝΔ δεν είναι καινούριος πολιτικός σχηματισμός και οι θέσεις της είναι γνωστές. Οσο κι αν φλυαρεί για την ανάπτυξη, όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι συζητάει για μια ανάπτυξη με τους όρους του μνημονίου, με μισθούς και συντάξεις πείνας, με ανεργία, με εκμετάλλευση. Οσο κι αν επιμένει σε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα τονώσει την αγορά, όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι εννοεί να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων. Οσο μιλάει για λιγότερο κράτος, όλοι καταλαβαίνουν ότι εννοεί πως υγεία, παιδεία και παροχές θα έχουν μόνο όσοι μπορούν να τα πληρώσουν.
Με δυο λόγια, ούτε το Ζάππειο 3, ούτε το μέγα σχέδιο της ΝΔ, ούτε το όραμά της για την Ελλάδα δεν πρόκειται να απαντήσουν σε μια απλή ερώτηση: πότε θα αρχίσει η ανάκαμψη του εισοδήματος του λαού; Και δεν απαντούν, όχι γιατί δεν ξέρουν, αλλά γιατί το σχέδιο δεν προβλέπει κάτι τέτοιο!
Τέλος, η ΝΔ επιστρατεύει ό,τι πιο δεξιό και αντικομμουνιστικό στοιχείο έχει στο πολιτικό και ιδεολογικό της οπλοστάσιο. Είναι χαρακτηριστικά ορισμένα αποσπάσματα από την ίδια ομιλία του Σαμαρά στους ΟΝΝΕΔίτες: «Ενάντια στην ηγεμονία των αριστερών απόψεων στα πανεπιστήμια. (…) Επί χρόνια λέγαμε ότι το άσυλο στα Πανεπιστήμια ήταν παράγοντας ανωμαλίας. (…) Αυτοί που τότε μας έβριζαν ήλθαν τώρα στα λόγια μας. Και ψήφισαν μαζί μας – υπό την πίεσή τη δική μας – να καταργηθεί το άσυλο. Βέβαια, αυτό έγινε στα χαρτιά. Στην πράξη εξακολουθούν τα πανεπιστήμια να είναι κέντρα παράνομων δραστηριοτήτων. Μετά την 6η Μαΐου θα πάψουν να είναι. Επί χρόνια η παράνομη μετανάστευση σάρωσε τις πόλεις και την ύπαιθρο της Ελλάδας. Όποιος τολμούσε να διαμαρτυρηθεί, γινόταν στόχος απίστευτων ύβρεων. Τώρα, εμείς πρώτοι είπαμε ότι θα πρέπει να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας. (…) Μετά την 6η Μαΐου κι αυτή η υπόσχεση θα αρχίσει να πραγματοποιείται. (…) Γιατί νίκη της Παράταξης θα σημάνει το τέλος του κρατισμού, το τέλος της ψευτο-ηγεμονίας των αριστερών ιδεών».
Αν βάλουμε δίπλα σ’ αυτά και τη δήλωση «εγώ θα τους τις βγάλω τις κουκούλες», έχουμε ένα καλό δείγμα για τις προθέσεις της ΝΔ απέναντι στο λαό και τη νεολαία. Το χαρτί της καταστολής θα παιχτεί με αποφασιστικότητα και χωρίς ενδοιασμούς, ενώ, στο όνομα μιας υποτιθέμενης …λαϊκής επιταγής, η οποιαδήποτε ιδέα, θέση ή άποψη φέρνει έστω και λίγο προς την Αριστερά, ουσιαστικά θα διώκεται. Είναι, άλλωστε γνωστό το πώς εναντιώθηκε η ΟΝΝΕΔ στην «ηγεμονία των αριστερών απόψεων στα πανεπιστήμια»…Κι όσο για τους μετανάστες; Αν το ΛΑΟΣ προτείνει άμεση απέλαση όλων, δε φαίνεται η ΝΔ να είναι και πολύ μακριά…
Με όλα αυτά, η ΝΔ φαίνεται ότι την πρωτιά θα την καταφέρει. Κυρίως λόγω της κατρακύλας του ΠΑΣΟΚ, βέβαια, κι όχι της δικιάς της δυναμικής… Σε κάθε περίπτωση, από την επόμενη των εκλογών θα έχει να αντιμετωπίσει τη δυναμική που αναπτύσσεται εδώ και δυο χρόνια στο λαό, ο οποίος έχει αποδείξει ότι μπορεί να παλέψει και μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στο σύστημα.