Η εξαπάτηση (ελέω και ορέξεων και αυταπατών της Αριστεράς) των λαϊκών πόθων μετά την αγωνιστική ανάταση του λαϊκού κινήματος της δεκαετίας του ’70 από την πασοκική διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η μεγαλύτερη προσφορά στην ηττημένη τότε αστική τάξη. Ηττημένη τόσο από τη βασική ανταγωνίστρια τουρκική αστική τάξη όσο και από ένα λαϊκό κίνημα που μετά τον ξεσηκωμό του ’73 φούντωνε για όλη τη δεκαετία του ’70, αμφισβητώντας την αμερικάνικη ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την πολλά υποσχόμενη ευρωπαϊκή προοπτική.
Και τότε ήταν ζητούμενο -που δεν ολοκληρώθηκε- η ενίσχυση πλατιά στις αγωνιζόμενες λαϊκές μάζες του γνήσιου αντιιμπεριαλιστικού πλαισίου που δεν θα αρκούνταν στα κούφια αντιαμερικάνικα και αντιεοκικά συνθήματα τα οποία δεν δίσταζε να ρίχνει τότε και το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα στόχευε στα ντόπια στηρίγματα της εξάρτησης στην αστική τάξη με προοπτική την πραγματική λαϊκή κυριαρχία και όχι τους ψευδεπίγραφους τρίτους δρόμους.
Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ έπαιξε σπουδαίο ρόλο για το σύστημα εκείνα τα χρόνια ελέω Αριστεράς, όπως είπαμε, που διεκδικούσε (ΚΚΕ) 17% για είσοδο τότε στη δεύτερη κατανομή εδρών, για να επιβάλει στο ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση συνεργασίας και να οδηγήσει τη χώρα στην πραγματική αλλαγή. Οπως και να έχει, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου εκείνα τα χρόνια στόχευε στην ενσωμάτωση και στη διάλυση του κινήματος για λογαριασμό της αστικής τάξης και το πέτυχε. Το άσχημο για την Αριστερά είναι πως ο εκλογικός κρετινισμός της καλά κρατεί ακόμη και σήμερα.
Η προσαρμοστικότητα και η αποτελεσματικότητα του ΠΑΣΟΚ ως βασικού κόμματος του συστήματος.
Το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, παρ’ ότι στις 18 (μέρα εκλογών) θα έφερνε σοσιαλισμό, δεν δυσκολεύτηκε (πάλι ελέω Αριστεράς που το στήριξε απέναντι στους εχθρούς της αλλαγής) τα αμέσως επόμενα χρόνια να περάσει το άρθρο 4 και μια σειρά αντεργατικούς νόμους, να στήσει τα ΜΑΤ και ΜΕΑ και να εξαπολύει ανοικτή αντιλαϊκή επίθεση μετά το 1985 με το σύνθημα του Ανδρέα «καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε». Και βέβαια το απηύθυνε το σύνθημα από τότε το ΠΑΣΟΚ στον κόσμο της δουλειάς που πραγματικά παρήγε πλούτο, για να παράξει περισσότερο και με μικρότερες απολαβές για χάρη της πλουτοκρατίας. Οσο τα επόμενα χρόνια η στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου εδραιωνόταν σε πλανητική κλίμακα άλλο τόσο το ΠΑΣΟΚ κατάφερνε να προσαρμόζεται, διατηρώντας όμως πάντα το ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό του προσωπείο.
Η συγκυβέρνηση της ενωμένης τότε Αριστεράς (ΚΚΕ–ΚΚΕεσ.) στον ενιαίο ΣΥΝ με τη Δεξιά του Μητσοτάκη δίνει το φιλί της ζωής στο ΠΑΣΟΚ, που ξεπερνά έτσι την πρώτη σοβαρή του κρίση και το σκάνδαλο Κοσκωτά, κινούμενο ολοένα και πιο δεξιά και πιο αντιλαϊκά.
Το ξύλο του Ανδρέα στους συνταξιούχους το 1995, το ΑΣΕΠ των Σημίτη–Αρσένη, το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, το χτύπημα των αγροτών και η γενικότερη αντιλαϊκή επίθεση στο όνομα της ΟΝΕ και αργότερα της Ολυμπιάδας αποδεικνύουν από τότε πως αυτό το κόμμα μπορεί να κάνει αποτελεσματικά την πιο βρόμικη δουλειά για το σύστημα χωρίς, μέχρι το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, να ξεσηκώνει το λαό ενάντιά του.
Οσο τα χρόνια περνούν, οι ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις αυξάνονται και η επίθεση, παρ’ ότι συσσωρεύει πλούτο για το κεφάλαιο, διαμορφώνει ολοένα και πιο φανερά τους όρους της σημερινής κρίσης. Η πεντάχρονη παρεμβολή της καραμανλικής Δεξιάς από το 2004 ως το 2009 δίνει τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ του Γ.Α.Π. αφ’ ενός να εκσυγχρονιστεί προσαρμοζόμενο παραπέρα στην αντιλαϊκή επίθεση και στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και αφ’ ετέρου να ξαναφορέσει τα ψευτοπροοδευτικά, τάχα φιλολαϊκά φτιασιδώματα αυτή τη φορά του Γ.Α.Π., με τις οικολογικές του ευαισθησίες, την πράσινη ανάπτυξη και άλλα όμορφα. Η συνέχεια γνωστή και σίγουρα θα μείνει αξέχαστη στο λαό μας. Πρωτόγνωρη αντιλαϊκή επίθεση, πρωτόγνωρα μνημόνια βαρβαρότητας και ρημάγματος του λαού και της χώρας, πρωτόγνωρη και η λαϊκή οργή σε βάρος του ΠΑΣΟΚ, του ηγέτη του και συνολικά βεβαίως πια του πολιτικού συστήματος που από την αρχή ή λίγο αργότερα ψήφισε μνημόνια και ουσιαστικά σταθερά στήριζε και στηρίζει την αντιλαϊκή επίθεση.
Το ΠΑΣΟΚ, που το 2009 επιχείρησε να ξαναφτιάξει φιλολαϊκό προφίλ για την εξαπάτηση του λαού, επιμένει σήμερα, ύστερα από δύο χρόνια απίστευτης λεηλασίας των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα, να θέλει να εμφανιστεί πάλι σαν η σωτήρια διέξοδος για το λαό. Παρ’ ότι και στις στημένες ακόμη δημοσκοπήσεις ο λαός αρνείται να εμπιστευτεί ξανά αυτούς που κατέστρεψαν τη ζωή του, ωστόσο τα βασικά κέντρα της πραγματικής εξουσίας επιμένουν να πλασάρουν επίμονα αυτό το κόμμα και τον αρχηγό του Βενιζέλο προκειμένου να συνεχίσει να παίζει βασικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, αν είναι δυνατόν και από την επόμενη κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της βαθιάς αντιδραστικοποίησης του πολιτικού πλαισίου που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές στη χώρα και προκειμένου να υπηρετήσει τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης, συνεχίζει να προσαρμόζεται βαδίζοντας με τον Βενιζέλο πια στην ηγεσία όλο και πιο δεξιά, για να καταστεί ξανά βασικό κόμμα του συστήματος. Επιδιώκει ο Βενιζέλος και έχει επάξια κατακτήσει το ρόλο τού σταθερού και αταλάντευτου στηρίγματος της αντιλαϊκής επίθεσης και του φερέγγυου πολιτικού προσώπου που δείχνει πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις της ιμπεριαλιστικής τρόικας. Με την απλόχερη στήριξη των ΜΜΕ έφτασε στις δημοσκοπήσεις τον Σαμαρά σε καταλληλότητα για πρωθυπουργός (με τον «κανένα» να προηγείται θεαματικά), παρ’ ότι, όπως είπε σε συνέντευξη ο ίδιος, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, δεν έχει για την ώρα τέτοιες βλέψεις. Με ανάλογη στήριξη επικράτησε στο ΠΑΣΟΚ, συντρίβοντας και οδηγώντας σε σίγαση τόσο την αντιπολίτευση του Παπουτσή όσο και την αντάρτισσα του γλυκού νερού Λ. Κατσέλη.
Η δοκιμασία των επερχόμενων εκλογών
Όμως, παρά την επίμονη στήριξη των ΜΜΕ και των κέντρων και παρά την πρόσκαιρη σχετική αναβολή της επίθεσης για δυο–τρεις βδομάδες, οι ανάγκες της λεηλασίας που θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές και βέβαια αυτά που έχουν προηγηθεί καθιστούν μεγάλο ερωτηματικό το κατά πόσο η δοκιμασία της κάλπης αυτή τη φορά θα επιτρέψει στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου να συνεχίσει απτόητο να διαδραματίζει το ρόλο που έχει κατακτήσει στο πλαίσιο του συστήματος. Όμως, επειδή το σύστημα δεν θα κινδυνεύσει απ’ τις εκλογές καθαυτές, το ΠΑΣΟΚ έστω και αδύναμο, έως και λαομίσητο, ωστόσο θα παραμείνει, καθώς φαίνεται, βασικό κόμμα του συστήματος. Χωρίς να αποκλείονται ανάλογοι ρόλοι και για άλλους πρόθυμους στην επόμενη φάση πέρα από το δεύτερο βασικό κόμμα του συστήματος τη Ν.Δ. Σε κάθε περίπτωση, τα δεδομένα πλέον είναι πολύ διαφορετικά για όλους. Τα δύσκολα είναι μπροστά και για τον Σαμαρά και για τον Βενιζέλο, για τον όποιο Παπαδήμο ή τον όποιον άλλο επίδοξο σωτήρα. Η φυλάκιση προεκλογικά του Τσοχατζόπουλου και η έλλειψη κάθε πολιτικής αμφισβήτησης για τον Βενιζέλο από το χώρο του ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτουν πως τώρα που τα πράγματα στριμώχνονται το σύστημα δεν σηκώνει αστεία και δεν επιτρέπει σε κανέναν να παίζει με τις επιλογές του. Οχι βέβαια ότι δημιούργησε καμιά ενόχληση σ’ αυτή τη φάση ο χρόνια παροπλισμένος πάλαι ποτέ ισχυρός του ΠΑΣΟΚ Ακης. Οπως φαίνεται, όμως, το φάουλ με τους S300 δεν συγχωρέθηκε ποτέ. Ταυτόχρονα, όταν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά βλέπουν τα ζόρια που τραβάνε οι μάχιμοι λακέδες τους, προσπαθούν καθώς φαίνεται όχι απλώς να αποπροσανατολίζουν για το σύστημα που τάχα επιτυγχάνει επιτέλους αυτοκάθαρση και ανανέωση, αλλά κυρίως θέλουν να τρομοκρατήσουν τον όποιο επίδοξο σκέφτεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη φάση την παραφωνία.
Παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ξεφωνίζει ο Ακης, γιατί δεν περίμενε να του φερθεί το σύστημα που υπηρέτησε σχεδόν όπως φέρεται στους κοινούς θνητούς! Αλήθεια, όμως, ποια πρέπει να είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού όταν περιλάβει όχι μόνο τον Τσοχατζόπουλο, μα όλους αυτούς που προκλητικά για όφελος της τάξης τους υποθηκεύουν και καταστρέφουν τη ζωή του χρόνια τώρα, υποσχόμενοι πάντα ανάπτυξη, αλλαγή και ό,τι τελοσπάντων χρειάζεται για τη σωτηρία μας;
Σίγουρα θα έρθει η ώρα που όχι απλώς όλοι αυτοί δεν θα τολμούν να πλησιάσουν το λαό, όπως ήδη συμβαίνει, μα σαν ο λαός βρει τον ταξικό αντιιμπεριαλιστικό βηματισμό του, αυτός ο τόπος δεν θα τους χωρά.
