Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

6 Απρ 2012

Το κλείσιμο της εκδήλωσης εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ)

Καταρχήν θα θέλαμε να κάνουμε δύο –ας πούμε- μεθοδολογικές παρατηρήσεις πάνω σε δύο πράγματα που ακούστηκαν στη συζήτηση.
Κάποιος σύντροφος είπε ότι κρατάει μικρό καλάθι για την Πρωτοβουλία. Θα λέγαμε ότι καλά κάνει και μάλιστα θα λέγαμε ότι έχουμε όλοι μας την υποχρέωση να κρατάμε μικρό καλάθι και να είμαστε ταυτόχρονα θετικοί και συγκρατημένοι. Αλλωστε όλα τα απίθανα που έχουμε δει από την Αριστερά πρέπει να μας κάνουν προσεκτικούς.
Κάποιος άλλος σύντροφος είπε ότι η Πρωτοβουλία έχει, ήδη, δεχτεί επιθέσεις από κάποιους άσπονδους «φίλους». Ούτε αυτό πρέπει να μας εκνευρίζει και να μας ενοχλεί. Κάθε πολιτική πράξη τίθεται στο δημόσιο διάλογο και στη δημόσια κριτική και πρέπει να είμαστε ανεκτικοί ακόμα και αν αυτή γίνεται κακόπιστα ή άδικα. Εμείς πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας να προωθήσουμε την Πρωτοβουλία μας με τον καλύτερο τρόπο – αυτή είναι η πιο πειστική και έμπρακτη απάντηση στις κριτικές.
Και ας μπούμε στην ουσία. Υπάρχει ένα ερώτημα σύντροφοι: Χρειαζόμαστε; Μας χρειάζεται η πραγματικότητα; Ερχόμαστε να καλύψουμε (ή έστω να συμβάλουμε σε μια προσπάθεια απάντησης) μια πραγματική αναγκαιότητα. Ή, μήπως, η πρωτοβουλία είναι ένα από τα τόσα κόλπα που κυκλοφορούν, κόλπο που το σκεφτήκαμε για να βγούμε από τη δύσκολη θέση και να αναπαράγουμε τους εαυτούς μας;
Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Είμαστε βαθιά πεισμένοι ότι τα κόλπα και οι κομπίνες δεν έχουν την παραμικρή αξία. Την περίοδο που διανύουμε, το σύστημα εξοπλισμένο με όλα τα μέσα που διαθέτει, θέτει με ωμό τρόπο την πρόκλησή του: «Θα τα σαρώσω όλα και, αν μπορείτε σταματήστε με»! Απέναντι σε αυτή την ωμή πραγματικότητα, κανένα κόλπο, καμιά φαεινή δεν μπορεί να έχει το παραμικρό αποτέλεσμα.
Ας πάμε τώρα στην απάντηση του παραπάνω ερωτήματος. Υπάρχει, θεωρούμε, ένα κενό πάνω σε τρία σοβαρά ζητήματα: Στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, στο ζήτημα των εκλογικών αυταπατών και στο ζήτημα της αναγκαιότητας στήριξης στο κίνημα και στις αντιστάσεις που εκδηλώνονται.
Για το ζήτημα του ιμπεριαλισμού και της αναγκαιότητας της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Πάνω στο ζήτημα αυτό, κυκλοφορούν δύο απόψεις.
Η μία θεωρεί ότι το ζήτημα στην Ελλάδα είναι εθνικό και το κομμάτι της ταξικής πάλης απουσιάζει. Σε αυτή την άποψη έχουν προσχωρήσει διάφοροι νεόκοποι μαθητευόμενοι μάγοι, οι οποίοι έχουν απαλείψει εντελώς την αναφορά τους στην εργατικής τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Ακολουθούν –ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται- και αριστερές οργανώσεις που δε διστάζουν να κάνουν κοινές «αντιμνημονιακές» πορείες με καθαρούς φασίστες!
Η δεύτερη άποψη –στο άλλο άκρο- παρακάμπτει εντελώς το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και βροντάει «ταξικά», όντας ένα βήμα από το σημείο του να δικαιώσει ετεροχρονισμένα μια από τις πιο αντιδραστικές «κινηματικές» απόψεις που έχουν εμφανιστεί στη χώρα μας, αυτή των αρχειομαρξιστών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θεωρούμε ότι και οι δύο προσεγγίσεις είναι λαθεμένες. Κατά τη δική μας άποψη στην Ελλάδα, ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση συμπλέκεται με τον ταξικό αγώνα. Η ανάπτυξή του πάει άμεσα συμπλεκόμενη με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και του κινήματος αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση.
Για το ζήτημα των εκλογών, των κοινοβουλευτικών αυταπατών και του κυβερνητισμού. 
Εδώ δεν έχουμε να πούμε πολλά. Είναι φανερό στον καθένα το βάρος που ρίχνουν όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά στην εκλογική διαδικασία. Δεν πάει πολύς καιρός –αρχές Φλεβάρη- που κάποιοι τελείωναν τα απεργιακά τους πλαίσια με το ανεκδιήγητο «Εκλογές τώρα!»
Στο σημείο αυτό θέλουμε να κάνουμε και δύο παρατηρήσεις:
Η πρώτη είναι ότι η γραμμή αυτή και οι τραγικές αυταπάτες που γεννάει σπρώχνει τις μάζες και τη μαζική πάλη στο περιθώριο. Η γραμμή αυτή θεωρεί πού και πού χρήσιμες τις μάζες ως διαπραγματευτικό χαρτί. Είναι η γνωστή γραμμή που κυνικά εκφράζει ο ΣΥΝασπισμός, ο οποίος καλεί την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις για να διαπραγματευτεί πιο ήπιους όρους στα μνημόνια.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η γραμμή αυτή δημιουργεί και μια εγκληματική σύγχυση στο κεφαλαιώδες ζήτημα της εξουσίας. Επιτείνει τη σύγχυση ταυτίζοντας την κυβερνητική με την πολιτική εξουσία. Είναι μια σύγχυση που θα ήταν αδιανόητη πριν μερικές δεκαετίες και που την αναπαράγει συνεχώς η ρεφορμιστική κυριαρχία στο κίνημα και που παραπέμπει σε έναν αδιέξοδο κυβερνητισμό. Αρκεί κανένας να δει το χαρακτήρα που έχουν οι συζητήσεις που οργανώνουν διάφορα τμήματα της Αριστεράς την περίοδο αυτή. Συζητήσεις με «ειδικούς» οικονομολόγους και συνταγματολόγους, από τις οποίες οι άνθρωποι που τις παρακολουθούν φεύγουν έχοντας στο μυαλό τους το ερώτημα «τι θα κάναμε αν είμαστε κυβέρνηση». Αντίθετα, εμείς θέλουμε, ο κόσμος που θα παρακολουθεί τις συζητήσεις της πρωτοβουλίας να συμμετέχει προσπαθώντας να βρει απάντηση στο ερώτημα «πώς θα οργανώσουμε πιο αποτελεσματικά την πάλη μας». Είναι δύο διαφορετικές και ανταγωνιστικές λογικές. Ετσι κι αλλιώς δεν πιστεύουμε –όπως άλλοι- ότι αυτό που μπλοκάρει αυτή τη στιγμή τον κόσμο είναι η απουσία ενός σχεδίου βήμα – βήμα. Αλλά η αίσθηση του αρνητικού συσχετισμού που δε φέρνει νίκες. Αυτό το συσχετισμό πρέπει να κουβεντιάσουμε πώς θα ανατρέψουμε.
Ειπώθηκε κάτι για το ενδεχόμενο αριστερής διακυβέρνησης και για την περίπτωση Τσάβες ή την περίπτωση Κορέα, για τον οποίο μέχρι και ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε και παρουσιάστηκε σαν υψηλή κινηματική πράξη. Δεν έχουμε βέβαια σοβαρή ενημέρωση (από το εσωτερικό των κοινωνιών αυτών) για τη Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ. Με βάση την ενημέρωση που έχουμε πάντως, δε μας φαίνονται περιπτώσεις πολύ διαφορετικές από το ΠΑΣΟΚ του ’80. Αλλά και λάθος να κάνουμε σε αυτό, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί κάποιοι βασίζουν την πολιτική τους γραμμή στις περιπτώσεις αυτές και δεν τη βασίζουν στην αιματηρά προφανή αλήθεια όπως έχει αποδειχτεί σε δεκάδες περιπτώσεων σε όλο τον πλανήτη, ότι ειρηνική μετάβαση σε μια άλλη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει. Πόσες αίμα και διώξεις πρέπει να πληρώσουν οι λαοί επειδή η Αριστερά συνεχίζει να ζει με τις αυταπάτες της; Αντίστοιχα, θα λέγαμε απαντώντας σε ένα σχετικό ερώτημα, ότι δεν υπάρχει (δυστυχώς, στο στάδιο που βρίσκεται η ταξική πάλη και το υποκείμενο) ένας στόχος που ταυτόχρονα είναι άμεσος και τα καλύπτει όλα.
Για το ζήτημα της στήριξης στο κίνημα και στην ταξική πάλη.
Δεν υπάρχει καμία διαδικασία συγκρότησης της τάξης και του λαϊκού παράγοντα, καμία διαδικασία εύρεσης σχεδίου έξω από την ταξική πάλη και τη στήριξη σε αυτή. Ούτε έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ένα σχέδιο που λέει ότι μια ομάδα κομμουνιστών επειδή έχει γενικά σωστή ανάλυση, μένει για μια περίοδο στην άκρη, αυτοσυντηρείται και κάποια στιγμή ωριμάζουν οι συνθήκες και οι μάζες τη βρίσκουν και την αγκαλιάζουν. Αυτές είναι εντελώς μεταφυσικές αντιλήψεις που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Για αυτό και η πρωτοβουλία βάζει στην προμετωπίδα της το «κάλεσμα αντίστασης και κοινής δράσης».
Για μερικά άλλα ζητήματα
Υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα προς συζήτηση. Αυτό της έλλειψης χειραφέτησης της Αριστεράς από το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο που θέτει η αστική τάξη. Ας θυμηθούμε:
• «Παγκοσμιοποίηση» έλεγε το σύστημα, θέλοντας να μας πείσει ότι το στάδιο του ιμπεριαλισμού έχει ξεπεραστεί, ότι ο καπιταλισμός επιτελεί το ιστορικά προοδευτικό καθήκον κατάργησης των συνόρων και των εθνικών διαχωρισμών. «Παγκοσμιοποίηση» επαναλάμβανε και η Αριστερά! Και όταν ήρθαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η νέα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για να θυμίσουν ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, δεν είδαμε απολογιστικές τοποθετήσεις από αυτή την Αριστερά.
• «Ισχυρή Ελλάδα» έλεγε το σύστημα. «Ιμπεριαλιστική Ελλάδα» έλεγε η Αριστερά που θαμπώθηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
• «Οι εκλογές είναι η κορυφαία διαδικασία της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών» λέει το σύστημα. «Εκλογές τώρα!» έλεγε η Αριστερά ενώ οι εργαζόμενοι ετοιμάζονταν να συμμετάσχουν στη συγκλονιστική διαδήλωση της 12ης Φλεβάρη.
• «Εξω τα κόμματα από την πλατεία» έλεγε το σύστημα. «Εξω τα κόμματα από την πλατεία έλεγαν τα… κόμματα της Αριστεράς.
Υπάρχει, δηλαδή, ένας έντονος πολιτικός ακολουθητισμός στο κυρίαρχο τμήμα της Αριστεράς στην ατζέντα που κατά καιρούς θέτει το σύστημα. Δεν το λέμε αυτό για «να υψώσουμε συρματοπλέγματα», όπως είπε κάποιος σύντροφος. Μάλιστα, θα λέγαμε, ότι ο κίνδυνος αυτός ελλοχεύει κάθε μέρα σε κάθε οργάνωση, γιατί σε κάθε οργάνωση αντανακλά ο πραγματικός συσχετισμός και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ταξική πάλη. Το ζήτημα, λοιπόν, της πραγματικής ιδεολογικής και πολιτικής ανεξαρτησίας της Αριστεράς από το σύστημα αφορά τους πάντες (βεβαίως άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο) και είναι κάτι που πρέπει να έχουμε κάθε στιγμή στο μυαλό μας.
Τέθηκαν, επίσης, ειδικά στο κείμενο των τεσσάρων ανένταχτων συντρόφων μια σειρά πολύ σοβαρά ζητήματα, τα οποία θα απασχολήσουν το διάλογο της Πρωτοβουλίας το αμέσως επόμενο διάστημα και που δε θα θέλαμε να τα ανοίξουμε τώρα, έτσι στα γρήγορα.
Πώς προχωράμε
Καταρχήν με σοβαρότητα και επίγνωση των δυσκολιών και της έκτασης και του βάθους της μάχης που θα δοθεί τα επόμενα χρόνια. Χωρίς να υποταχθούμε σε άγχη επικοινωνιακών κόλπων.
Εχοντας στο μυαλό μας ότι το προχώρημα της Πρωτοβουλίας είναι ταυτόχρονα επείγον αλλά και θα διανύσει μια μακριά και δύσκολη πορεία – όσο αντιφατικό και αν φαίνεται αυτό.
Θα ήταν τραγικό λάθος η Πρωτοβουλία να κλειστεί στον εαυτό της. Ισα ίσα, θα πρέπει να πάρουμε κινηματικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης με σχήματα που βρίσκονται έξω από αυτήν.
Το επόμενο διάστημα η Πρωτοβουλία πρέπει να ανοιχτεί σε πόλεις και γειτονιές, σε χώρους δουλειάς και νεολαίας. Να ανοίξει τη συζήτηση και να δώσει την ευκαιρία και το λόγο σε όσους περισσότερους συναγωνιστές και συλλογικότητες θέλουν να συμμετέχουν ενεργητικά στη διαμόρφωση της από δω και πέρα πορείας της.
Αντλώντας δύναμη από την ταξική πάλη που θα ενταθεί και ενισχύοντάς την, χωρίς να έχουμε ψηλά τη μύτη απέναντι σε αγώνες που θα κάνει ο λαός μας με τον τρόπο που μπορεί.
Εχουμε μπροστά μας δουλειά για να ενισχύσουμε τους αγώνες ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, αγώνες που θα συμβάλουν στην πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού μας.