Αυτά τα λένε οι ίδιοι που ειδικά για τους παράνομους μετανάστες έχουν αποκλείσει κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο νοσοκομεία, μια και υποχρεώνουν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό να ειδοποιούν την αστυνομία για να τους συλλαμβάνει. Οι ίδιοι που με την πολιτική τους αποκλείουν όλους τους εργαζόμενους, ντόπιους και μετανάστες, από την πρόσβαση στη δωρεάν και πλήρη περίθαλψη κλείνοντας νοσοκομεία, απαιτώντας την πληρωμή και των στοιχειωδών εξετάσεων, καταργούν το δωρεάν φάρμακο τη στιγμή που κόβουν μισθούς και συντάξεις, στέλνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενων στην ανεργία. Η πολιτική τους είναι που βλάπτει την υγεία όχι μόνο των μεταναστών, αλλά όλων των εργαζόμενων σε αυτή τη χώρα.
Λέγεται ότι όλα αυτά υπηρετούν προεκλογικές σκοπιμότητες, σε σημείο μάλιστα κάποιοι «ανακουφισμένοι» που θα καθαρίσει το κέντρο της Αθήνας από τα ανθρώπινα σκουπίδια (έτσι τους βλέπουν τους μετανάστες) να εκφράζουν δυσπιστία και ανησυχία για το αν θα εφαρμοστούν αυτές οι εξαγγελίες. Μια και υπάρχουν και τοπικές αντιδράσεις. Δεν αποκλείεται η προεκλογική χρήση, άλλωστε είναι ένας καλός τρόπος για το σύστημα (δυστυχώς) να μας κάνει να ξεχάσουμε την πραγματικότητα που λέει ότι πολλοί Έλληνες εργαζόμενοι ζουν πλέον σαν τους μετανάστες και πως ήδη παρόμοιες συνθήκες βιώνουν Έλληνες μετανάστες σε άλλες χώρες! Δεν είναι τυχαία στα πρώτα θέματα των καναλιών.
Η υπόθεση των μεταναστών στη χώρα μας δεν είναι πια κάτι καινούργιο. Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από την πρώτη μαζική άφιξη από τις ανατολικοευρωπαϊκές, κυρίως βαλκανικές, χώρες και αργότερα από τις ασιατικές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και πριν. Οι λόγοι της μετανάστευσης προς τη Δύση και ιδιαίτερα προς την Ελλάδα είναι γνωστοί. Η κατάρρευση του πάλαι ποτέ «σοσιαλισμού», η επέλαση των ιμπεριαλιστών για το μοίρασμα του πλούτου αυτών των χωρών έφεραν φτώχεια και εξαθλίωση που οδήγησαν χιλιάδες ανθρώπους στην αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Στην Ασία οι πόλεμοι, οι εισβολές και οι καταστροφές ολόκληρων χωρών εξανάγκασαν εκατομμύρια ανθρώπους να φύγουν όπως όπως.
Λέγεται από αστικά ΜΜΕ, από «έγκριτους» αναλυτές και έρευνες, ότι η μαζική έλευση των μεταναστών γίνεται ανεξέλεγκτα και ότι η χώρα, οι κυβερνήσεις που πέρασαν τα τελευταία 20 χρόνια δεν είχαν μεταναστευτική πολιτική. Αυτά ακούγονται από διάφορες πλευρές και από δεξιά και από αριστερά. Είναι ένα στοιχείο που το χρησιμοποιεί η τωρινή κυβέρνηση ως επιχείρημα για να δείξει την αποφασιστικότητά της αλλά και από διάφορους παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής για να πιέσουν εκφράζοντας τις αμφιβολίες τους για αυτήν την αποφασιστικότητα.
Υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτά, αλλά δεν είναι και ακριβώς έτσι. Μην ξεχνάμε τα καλέσματα του τότε υπουργού Εξωτερικών και νυν «μεταναστοφάγου» Σαμαρά στους Αλβανούς εργαζόμενους που τους υποσχόταν παραδείσους στην Ελλάδα. Κανένας δεν εμπόδισε το ελληνικό κράτος να ακολουθήσει ποτέ μια ελεγχόμενη μεταναστευτική πολιτική. Όλο αυτό το ανεξέλεγκτο και τότε και τώρα βόλεψε το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις μια χαρά. Και όχι μόνο τις ελληνικές αλλά και των χωρών προέλευσης που ξεφορτωνόταν πλεονάζον εργατικό δυναμικό.
Ιστορικό
Τη δεκαετία του ’90 η ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη στηρίχθηκε σε σημαντικό βαθμό στην ανασφάλιστη και με μικρά μεροκάματα δουλειά των μεταναστών. Ολόκληροι κλάδοι, ειδικά ο κατασκευαστικός, παρουσίασαν άνθηση κερδών χάρη στη δουλειά των μεταναστών. Η γεωργία και η κτηνοτροφία «γλίτωσαν» από τον μια ώρα αρχύτερα αφανισμό τους επίσης χάρη στην ύπαρξη των μεταναστών. Και σε αυτόν τον τομέα υπήρξαν επίσημες μελέτες που καταλήγουν ότι το ΑΕΠ, η αύξηση του πλούτου, χρωστάει πολλά στους μετανάστες που χρησιμοποιήθηκαν από το σύστημα για να χτυπηθούν κατακτημένα δικαιώματα όλης της εργατικής τάξης. Μισθολογικά, ασφαλιστικά, ωράρια, χτύπημα απεργιών, μια και οι μετανάστες δεν μπορούσαν να συμμετέχουν κ.λπ. Έπειτα το ολυμπιακό όραμα στηρίχθηκε στη στυγνή εκμετάλλευση μέχρι θανάτου πολλών δεκάδων εργατών, κυρίως μεταναστών.
Οι μετανάστες όμως χρησιμοποιήθηκαν από το σύστημα και με άλλους τρόπους. Καλλιεργώντας τον ρατσισμό και την ξενοφοβία έγινε σημαντική προσπάθεια, με επιτυχία ως έναν βαθμό, οι Έλληνες εργαζόμενοι να στραφούν ενάντιά τους. Η πτώση των μεροκάματων, η ανεργία, η στην πράξη κατάργηση δικαιωμάτων, η λεγόμενη κατάρρευση του συστήματος υγείας, η υποβάθμιση της παιδείας, αποδόθηκαν και εξακολουθούν να αποδίδονται σε αυτούς. Αποπροσανατολίζονται και διχάζονται έτσι οι αποδέκτες της επίθεσης, που δεν ξεκίνησε τώρα ή τα τελευταία 2 χρόνια, αλλά εντάθηκε, από τα πραγματικά αίτια.
Σε αυτό το πλαίσιο ξεπήδησαν και στηρίχτηκαν από το σύστημα οι οργανώσεις και τα κόμματα φασιστικού τύπου σαν το ΛΑΟΣ και την Χρυσή Αυγή. Άκρως συστημικά κόμματα, όργανα του κράτους και του παρακράτους, που με επίσης ακραία «αντισυστημική» φρασεολογία ελκύουν εργαζόμενους και νεολαίους στρέφοντάς τους ενάντια των «ξένων» οι οποίοι όμως δεν είναι οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, αλλά οι Αλβανοί εργαζόμενοι, οι Πακιστανοί και Αφγανοί εξαθλιωμένοι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ακροδεξιές οργανώσεις έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά τους σε λαϊκές συνοικίες.
Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες
Στη μεταολυμπιακή Ελλάδα της κρίσης και της οικονομικής ύφεσης, όπου περισσεύουν και οι ντόπιοι εργαζόμενοι, οι μετανάστες πλέον γίνονται ο αποδιοπομπαίος τράγος για τα καλά. Αν οι Ευρωπαίοι έχουν τη δυνατότητα να φύγουν για αλλού ή και για τις χώρες τους, οι προερχόμενοι από τις ασιατικές ή αφρικανικές χώρες δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις. Προερχόμενοι από χώρες που τις έχουν ρημάξει οι ιμπεριαλιστές, πολιτικοί πρόσφυγες πολλοί από αυτούς, δεν μπορούν να φύγουν ούτε στη Δύση λόγω της συνθήκης του Δουβλίνου 2 αλλά ούτε προς τις πατρίδες τους. Όσοι καταφέρνουν να φτάσουν στην Ελλάδα πληρώνοντας αδρά και κάμποσες χιλιάδες δολάρια στους δουλέμπορους μεταφορείς ή γλιτώνουν από το πνίξιμο στο Αιγαίο ή από τις νάρκες του Έβρου συλλαμβάνονται κρατούνται για κάποιο διάστημα και μετά αφήνονται «ελεύθεροι» και εξαθλιωμένοι να βολοδέρνουν στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις. (Σύμφωνα με άρθρο της αγγλόφωνης εφημερίδας «Today’s Zaman», από το 1988 έως το 2009, περισσότεροι από 34.000 μετανάστες έχουν βρει τον θάνατο στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, ενώ εκτός απ’ τα χιλιάδες αυτά θύματα του παγκόσμιου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού άλλοι 15.000 μετανάστες βρήκαν τον θάνατο εντός ευρωπαϊκών συνόρων, πιθανόν πέφτοντας σε ναρκοπέδια όπως αυτά του Έβρου ή μην αντέχοντας τις κακουχίες που είχαν αναζητώντας καλύτερη τύχη.)
Γίνονται έτσι έρμαια διαφόρων ειδών εκμετάλλευσης. Από τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας ή τα ψαροκάικα της Μηχανιώνας που δουλεύουν κυριολεκτικά σαν δούλοι μέχρι την εκμετάλλευσή τους από κυκλώματα του ποινικού εγκλήματος, της πορνείας και του παραεμπορίου. Ειδικά για το τελευταίο που πολύς λόγος γίνεται ως μια από τις αιτίες (μετά τις διαδηλώσεις!) της πτώσης του τζίρου των καταστημάτων του κέντρου της Αθήνας, τους μετατρέπουν σε στόχο τη στιγμή που είναι γνωστό και ποιοι εισάγουν αυτά τα προϊόντα και από πού τα προμηθεύονται οι μικροπωλητές. Κάποιοι συγκεντρώνουν κέρδη και οι μετανάστες την «οργή» των καταστηματαρχών και της αστυνομίας. Τους χρησιμοποιούν δε και για το χτύπημα λαϊκών δικαιωμάτων όπως είναι το άσυλο στα πανεπιστήμια με αφορμή το γεγονός ότι έχουν σπρωχθεί να απλώνουν την πραμάτεια τους σε χώρους κοντά σε σχολές όπου βρίσκουν καταφύγιο από τα κλομπ των ΜΑΤ. Είναι γνωστά τα καθημερινά πλέον φαινόμενα γύρω από την ΑΣΟΕΕ και τη Νομική που η «πάταξη του παραεμπορίου» συνοδεύεται και από την καταπάτηση του ασύλου.
Κέρδη συγκεντρώνουν και οι ιδιοκτήτες τρισάθλιων σπιτιών και κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας που τα νοικιάζουν με το κεφάλι χωρίς να παρέχουν ούτε ρεύμα ούτε νερό, όπως και οι εταιρείες «εκμετάλλευσης ακινήτων» που η εικόνα εκατοντάδων εξαθλιωμένων σε συγκεκριμένες περιοχές τους βολεύει στο να ρίχνουν τις τιμές, να αγοράζουν φτηνά διώχνοντας τον ντόπιο πληθυσμό ούτως ώστε όταν έρθει η ώρα το κέντρο να «ξαναποκτήσει την αίγλη που του αρμόζει» να έχουν μεγάλα κέρδη είτε από τη μεταπώληση είτε από την ενοικίαση. Δεν είναι λίγες οι καταγγελίες που βγήκαν στη δημοσιότητα που αναφέρονται ακόμη και στη μίσθωση μπράβων και χρυσαυγιτών για να δημιουργούν κλίμα σε περιοχές όπου μετά κυκλοφορούν φυλλάδια «real estate» εταιρειών με «δελεαστικές» προσφορές στους ιδιοκτήτες-κατοίκους για να φύγουν και να γλιτώσουν από τη… βρόμα των μεταναστών.
Πολλά θα μπορούσε να γράψει και να περιγράψει κανείς για το πώς το σύστημα τελικά έχει μεταναστευτική πολιτική, έστω και «ανεξέλεγκτη».
Αντιδράσεις
Και εδώ πάμε στα σημερινά με τα σχεδιαζόμενα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις αντιδράσεις. Κατ' αρχάς να πούμε ότι στρατόπεδα συγκέντρωσης που φέρουν το εύηχο όνομα «χώροι υποδοχής» υπάρχουν ήδη σε νησιά και πόλεις της επαρχίας. Κυρίως κοντά στα σύνορα και είναι πολλές οι περιπτώσεις καταγγελιών για άθλιες συνθήκες, κακομεταχείριση και εκμετάλλευση των προσφύγων σε αυτά. Το καινούργιο στην περίπτωση είναι η γενίκευση και το μοίρασμά τους σε όλη την επικράτεια. Η εντύπωση που δίνεται είναι ότι οι τοπικοί φορείς αντιδρούν στη βάση ότι δεν θέλουν τα στρατόπεδα στη βάση του φόβου και του ρατσισμού και όχι ότι επιδιώκουν μια άλλη αντιμετώπιση των μεταναστών. Μακάρι να υπάρχει λάθος σε αυτή την εκτίμηση λόγω κακής πληροφόρησης, πάντως αυτό βγαίνει στην επιφάνεια. Οι ακροδεξιές ομάδες, αυτές που δήθεν μάζεψε ο Χρυσοχοϊδης εν όψει 25ης Μάρτη, έχουν ξεσαλώσει και ο Καρατζαφέρης εκεί που προσπαθεί να ξεχωρίσει ο δικός του φασισμός από τη Χρυσή Αυγή και ο εθνικισμός του από τον Καμένο ξεχνιέται και βγάζει τον πραγματικό του εαυτό καλώντας μας να τους πυροβολούμε.
Αριστερά και κίνημα
Η ουσία είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που το σύστημα εξαιτίας της αποσυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος περνά στην επίθεση και εξαθλιώνει όλους τους εργαζόμενους. Ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών διεθνώς καταστρέφει χώρες και μακελεύει λαούς, πιθανόν να μην είμαστε και εμείς πολύ μακριά από μια τέτοια «μοίρα». Πολύ περισσότερο που ζούμε σε μια χώρα που η... άρχουσα τάξη της είναι τόσο εξαρτημένη που όπως της χτυπούν οι απ' έξω έτσι και χορεύει. Στα πάντα, δεν της δίνουν ούτε καν τη δυνατότητα, μια και έχει συνυπογράψει τη συνθήκη Δουβλίνο 2, να αφήσει τους μετανάστες να φύγουν για να πάνε στις δικές τους χώρες, μπας και... ανακουφιστεί λιγάκι.
Το πρόβλημα των μεταναστών είναι πολύ μεγάλο, έχουν περάσει δεκαετίες πια και από το εργατικό κίνημα και την Αριστερά στο σύνολό της δεν έχει υπάρξει κάποια αξιόλογη προσπάθεια ταξικής και κινηματικής αντιμετώπισης. Εδώ υπήρξαν και φαινόμενα όπου «ταξικό συνδικάτο» τη δεκαετία του '90 ζητούσε νομιμοποιητικά έγγραφα σε μετανάστες που αν δεν τα είχαν στην καλύτερη περίπτωση τους έδιωχνε από τη δουλειά! Το ζήτημα αντιμετωπίζεται κατά βάση με μια ανθρωπιστική διάσταση, με καταγγελίες των συνθηκών ζωής τους, της εκμετάλλευσής τους και των μέχρι θανάτου, πολλές φορές, διώξεών τους. Και ακόμη περισσότερες φορές με λάθος στόχευση. Στοχεύουμε τα όργανα του συστήματος (από τις διάφορες αστυνομίες μέχρι τις φασιστοομάδες και την Χρυσή Αυγή) και ελάχιστα την πολιτική του συστήματος. Οι όποιες κινητοποιήσεις έχουν γίνει μέχρι τώρα σε αυτή τη βάση γίνονται ή στην καλύτερη περίπτωση σε απάντηση έντονων ρατσιστικών πογκρόμ.
Δεν έχουμε καταφέρει ακόμη, παρά τις διακηρύξεις και τις ευχές, να εντάξουμε αυτούς τους εργαζόμενους και γείτονές μας στο κίνημα. Είτε σωματεία είναι αυτά είτε συλλογικότητες και κινήσεις γειτονιών, παρ' όλο που και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν την ίδια επίθεση με εμάς. Το ενδεχόμενο ένταξης μεταναστών σε κινηματικές διαδικασίες προκαλεί αμηχανία και δέος ακόμη και σε αγωνιστές της Αριστεράς ή στην αναρχοαυτονομία. Εδώ έχουν υπάρξει φαινόμενα ανοχής σε απόψεις που επιρρίπτουν ευθύνες στους μετανάστες και για τα... χαράτσια!
Αυτό που υπάρχει λοιπόν στην καλύτερη περίπτωση και εδώ είναι η λογική της ανάθεσης. Της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, της ζωής των μεταναστών από τους Έλληνες δημοκράτες, αντιρατσιστές, αριστερούς, κομμουνιστές, αναρχικούς κ.λπ. Οι ίδιοι ελάχιστο μερίδιο έχουν σε αυτό το πεδίο. Ελάχιστα συμμετέχουν, ελάχιστα διεκδικούν τα ιδιαίτερα προβλήματά τους και ελάχιστα ως και καθόλου συμμετέχουν στο κίνημα, στα σωματεία και τις όποιες λαϊκές μορφές οργάνωσης μαζί με τα ταξικά τους αδέρφια τους ντόπιους εργαζόμενους. Εδώ θα πει κανείς βέβαια ότι και οι ντόπιοι διαχωρίζονται με βάση τη σχέση εργασίας τους και δεν μπορούν να συμμετέχουν σε ενιαία σωματεία πόσο μάλλον οι ξένοι που μπορεί και να μην έχουν «χαρτιά».
Η απεργία πείνας των μεταναστών της Υπατίας δυστυχώς δεν αποτέλεσε μια καλή αφορμή για να πάρει άλλου είδους χαρακτηριστικά ο αγώνας για το μεταναστευτικό.
Να ξεφύγουμε από τις διακηρύξεις, να προχωρήσουμε σε πράξεις και σε κινήσεις τέτοιες που θα τους δίνουν τη δυνατότητα να πιστέψουν και αυτοί στη δύναμη της οργάνωσης και του αγώνα, να τους κάνουμε να νιώσουν πραγματικά δικοί μας και όχι σαν κάτι ξεχωριστό για τα δικαιώματα του οποίου παλεύουμε κάποιοι από εμάς!
Η δημιουργία ενός μαζικού, ισχυρού και οργανωμένου εργατικού λαϊκού κινήματος που θα αναδεικνύει ότι η πολιτική του κεφαλαίου έχει στόχο να χτυπήσει όλους τους εργαζομένους ντόπιους και μετανάστες και ότι για τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους, για τις απολύσεις, τις αλλαγές των εργασιακών σχέσεων, τους μισθούς πείνας, την κατάργηση προνοιακών επιδομάτων, παράλυση του συστήματος υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλειας, πλήγμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, φτώχεια και πείνα δεν ευθύνονται οι μετανάστες αλλά αυτή η πολιτική που εκπορεύεται από τα τροϊκανά ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι η μόνη κατεύθυνση που μπορεί να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες και για τους μετανάστες. Το αίτημα να νομιμοποιούνται όλοι με ισότιμη μεταχείριση μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμη και την απαγόρευση της μετακίνησής τους προς άλλες χώρες αν και εφ’ όσον το επιθυμούν.
