Κάτω τα χέρια από το 18 Ανω

Απ΄ ό,τι φαίνεται, η μονάδα απεξάρτησης εξαρτημένων ατόμων 18 Ανω έχει μπει για τα καλά στο στόχαστρο των δυνάμεων του συστήματος. Και κατά το παρελθόν υπήρξαν ανάλογες επιθέσεις, που γύρισαν, ωστόσο, μπούμερανγκ στους εμπνευστές τους. Η τελευταία ξεπερνά κάθε προηγούμενο.
Με 2 μήνες (!!!) καθυστέρηση «καταγγέλλεται» ότι σε ξενώνα τoυ 18 Ανω βρέθηκαν «κλοπιμαία» από τις 12 Φλεβάρη, ημέρα που, ως γνωστόν, υπήρξε η μεγαλειώδης συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στην ψήφιση του Μνημονίου Νο 2, που χτυπήθηκε άγρια από τις δυνάμεις καταστολής. Το σενάριο προσπαθεί να εμπλέξει τη μονάδα απεξάρτησης και την επιστημονικά υπεύθυνή του Κατερίνα Μάτσα (γνωστό στέλεχος του ΕΕΚ, αγωνίστρια της Αριστεράς και συνδικαλίστρια) σε «παράνομες» ενέργειες και να εμφανίσει το 18 Ανω ως «άνδρο του εγκλήματος».
Πρόκειται για «στημένη» ιστορία, που δεν έχασαν την ευκαιρία το υπουργείο Υγείας και η διοίκηση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής στο οποίο ανήκει το 18 Ανω να προωθήσουν τόσο πειθαρχικά όσο και ποινικά. Το MEGA και το «ΒΗΜΑ» φρόντισαν να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα στην κοινή γνώμη.
Ενα πρώτο ζήτημα αφορά την περίοδο μέσα στην οποία «σκάει» το προαναφερθέν «γεγονός». Είναι η περίοδος της άγριας επέλασης στο λαό και στα δικαιώματά του, της ξέφρενης επίθεσης στην Αριστερά και ιδιαίτερα σ΄ εκείνη που επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται κομμουνιστικά. Τέτοιου είδους κατασκευασμένες ιστορίες -πέρα από το εμφανές προβοκατόρικο στοιχείο τους- πιστεύουν οι μηχανισμοί του συστήματος ότι μπορεί να έχουν μια «αξία χρήσης». Επιχειρούν να συνδέσουν την Αριστερά με το κοινό ποινικό δίκαιο, να εμφανίσουν τους αριστερούς ανθρώπους ως κοινούς εγκληματίες, να τους απονομιμοποιήσουν στις συνειδήσεις του κόσμου για να γίνει «εύκολη» υπόθεση, όπως ελπίζουν, η απαγόρευση, το χτύπημα, η καταστολή.
Ενα δεύτερο στοιχείο αφορά το γεγονός ότι η μέθοδος απεξάρτησης και (κυρίως) κοινωνικής επανένταξης χιλιάδων ανθρώπων που εφαρμόζει το 18 Ανω στη μακρόχρονη ιστορία του δεν είναι «συμβατή» (για την ακρίβεια είναι ανταγωνιστική) με τη γραμμή πλεύσης του συστήματος. Είναι γνωστό ότι βασίζεται στη μη χορήγηση υποκατάστατων, την ώρα που γενικεύεται σε όλη τη χώρα η δήθεν απεξάρτηση μέσω της χορήγησης μεθαδόνης κ.λπ. (Δεκάδες τέτοια κέντρα δημιουργήθηκαν πρόσφατα με κυβερνητικές αποφάσεις στα νοσοκομεία της χώρας). Οι απεξαρτημένοι επανεντάσσονται με άποψη και κυρίως με συγκεκριμένη «φιλοσοφία» για τη ζωή.
Το τρίτο και ίσως πιο σημαντικό στις μέρες μας είναι η πολιτική του συστήματος στο χώρο της περίθαλψης. Μια πολιτική που εδράζεται στο κλείσιμο-κατάργηση των όποιων δημόσιων δομών με την ανάλογη διεύρυνση του πεδίου δράσης του κεφαλαίου στον αντίστοιχο τομέα (πράγμα που φυσικά ισχύει και γενικότερα). Επομένως, είναι «άχρηστες» για το σύστημα δομές τύπου 18 Ανω. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της προσφοράς του προσκρούει στις «αξίες» του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το ίδιο προωθεί τα ναρκωτικά ως μέσο καθυπόταξης βασικά της νεολαίας. Απλώς του χρειάζεται να έχει τον «έλεγχο» εφ΄ όρου ζωής.
Αν τα παραπάνω ισχύουν γενικότερα, η κρίση τούς προσδίδει ένα επιπλέον στοιχείο. Αυτό της συνύφανσης ιδεολογικών, πολιτικών και οικονομικών προτεραιοτήτων για το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές. Περιττό βάρος, λοιπόν, ο τομέας της απεξάρτησης σε μια εποχή καταστροφής της πιο παραγωγικής δύναμης, της ανθρώπινης εργασίας. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για πραγματική απεξάρτηση, διόλου επιδιωκόμενη, σαν αυτή που προωθεί το 18 Ανω. Εξηγήσιμος, λοιπόν, ο στόχος τους από κάθε άποψη: το κλείσιμο της μονάδας με όχημα την κατασυκοφάντηση των εργαζόμενων σ΄ αυτήν αλλά και των ασθενών της.
Η επίθεση αυτή πρέπει να πέσει στο κενό. Να αποκαλυφθούν ο χαρακτήρας και οι επιδιώξεις της. Να καταρρεύσουν οι στημένες κατηγορίες. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα του λαού στη δωρεάν περίθαλψη, το δικαίωμα των εξαρτημένων στην απεξάρτηση. Αλλά και το δικαίωμα στην Αριστερά να δρα ελεύθερα μέσα στο λαό.