Σε καιρούς όπου η πλουτοκρατική ολιγαρχία επιτίθεται με την μεγαλύτερη αγριότητα στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα,
Σε καιρούς όπου ο ιμπεριαλισμός καταληστεύει και καταπιέζει ένα λαό και μια χώρα με τον πιο στυγνό και απάνθρωπο τρόπο, προβάλει σαν επιτακτική αναγκαιότητα η συσπείρωση και η οργάνωση της αντίστασης της εργατικής τάξης και του λαού.
Ιδιαίτερα, προβάλει σαν επιτακτική αναγκαιότητα η συσπείρωση και η οργάνωση του λαού γύρω από μια κατεύθυνση που θα δώσει στον αγώνα του την μεγαλύτερη δύναμη για να υπερασπίσει τα δικαιώματα του και θα τον οδηγήσει να απαλείψει οριστικά τις αιτίες των δεινών του:
Να απαλλαγεί από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, να βαδίσει στον δρόμο της οικοδόμησης της σοσιαλιστικης κοινωνίας.
Μέσα απ’ αυτήν την αναγκαιότητα δημιουργήθηκε η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ που υποστηρίζεται από το Μ-Λ ΚΚΕ, το ΚΚΕ(μ-λ) ανένταχτους αγωνιστές και κάνει σήμερα εδώ την πρώτη δημόσια παρουσία της.
Διανύουμε μια εποχή όπου βαθιά κρίση έχει αγκαλιάσει την καρδιά του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βαδίζει, ήδη, στον τέταρτο χρόνο της αφήνοντας πίσω της τεράστιες καταστροφές και ανείπωτες κοινωνικές συμφορές.
Μια κρίση που οξύνει και παροξύνει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις.
Η προσπάθεια της μεγάλης κεφαλαιοκρατίας να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων έχει μεταφραστεί σε εξοντωτικές αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, οι οποίες προκαλούν διευρυνόμενες κοινωνικές αντιδράσεις και την επανεμφάνιση μεγάλων μαζικών εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Μέσα στην ΕΕ οι πολιτικές αυτές προωθούνται με την μορφή μνημονίων, δανειακών συμβάσεων, σκληρών αντεργατικών πακέτων μέτρων και με αναθεωρήσεις των συνθηκών της ΕΕ που αναγορεύουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό σε χωροφύλακα της δημοσιονομικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών που επιβάλει πειθαρχία με ποινές και επιτροπείες.
Η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να μειώσουν τις επιπτώσεις της κρίσης πάνω τους καθώς και η επιδίωξη κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης να διατηρήσει τις θέσεις ή και να κερδίσει έδαφος σε βάρος των ανταγωνιστών της μέσα στην κρίση, εντείνει τον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Προκαλεί νομισματικούς πολέμους και συγκρούσεις των κέντρων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου υπό τον μανδύα των λεγόμενων «επιθέσεων» και «πιέσεων των αγορών» ή των εκθέσεων των οίκων πιστωτικής αξιολόγησης.
Πυροδοτεί και επιταχύνει ιμπεριαλιστικές επιθέσεις σε βάρος άλλων κρατών όπως είναι η πύκνωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πολεμικών επιδρομών και απειλών , ειδικά το τελευταίο διάστημα, στη ζώνη που απλώνεται από την Λιβύη ως την Συρία και το Ιράν.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιδιώκουν τη μετακύλιση των συνεπειών της κρίσης στις ασθενέστερες και εξαρτημένες χώρες:
Κλιμακώνουν τους οικονομικούς και πολιτικούς εκβιασμούς σε βάρος αυτών των χωρών για να τις εξαναγκάσουν να πληρώσουν μεγαλύτερο «φόρο υποτέλειας».
Με κατευθυνόμενες «πιστοληπτικές υποβαθμίσεις», επαχθείς δανειακές συμβάσεις και «κουρέματα χρέους» επιβάλουν ληστρικότερους όρους εκμετάλλευσης των λαών τους και αρπαγής του εθνικού πλούτου τους.
Προωθούν το νεοαποικιακό έλεγχο της κρατικής πολιτικής τους.
Το δυνάμωμα της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης που έχει φέρει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση οξύνει τη λαϊκή αντίθεση στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Κάνει πιο αποκρουστικούς τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, στρέφει τους λαούς ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ και εγκυμονεί την αναζωογόνηση του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο οικονομικών και πολιτικών συνθηκών η Ελλάδα μπήκε στην περίοδο της βαρβαρότητας των μνημονίων αφού βυθίστηκε σε μια βαριά κρίση.
Μια κρίση του ελληνικού καπιταλισμού που πήρε την οδυνηρή μορφή της «κρίσης χρέους». Όχι τυχαία.
Ο εξαρτημένος χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού είχε πάντα σαν βασικό στοιχείο της ξένης εξάρτησης του το μεγάλο εξωτερικό δανεισμό, τον οποίο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν σαν μέσο αφαίμαξης του ελληνικού λαού και του εγχώριου παραγόμενου πλούτου. Σαν εργαλείο και για τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδας.
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης μετέτρεψε αυτό τον κρίκο ξένης εξάρτησης της χώρας μας σε θηλιά γύρω από το λαιμό της.
Και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανελέητα τη σφίγγουν τώρα.
Τα μνημόνια των νέων δανεισμών που υπαγόρευσαν η ΕΕ και το ΔΝΤ που στηρίζουν και προωθούν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ ,όλα τα αστικά κόμματα, έχουν γίνει τα σχοινιά οικονομικού στραγγαλισμού του ελληνικού λαού και του νεοαποικιακού αλυσσοδέματος της χώρας .
Δύο χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός βλέπει κυβερνητικές συμφωνίες με την τρόικα, σκληρούς νόμους και μέτρα που τον σακατεύουν να ψηφίζονται από την Βουλή ή και να επιβάλλονται με παράκαμψη της Βουλής, με κυβερνητικούς πραξικοπηματισμούς.
Βλέπει διάφορους Τόμσεν, υπάλληλους τα τρόικας, να πηγαινοέρχονται στον τόπο μας, να καταρτίζουν, και να επιθεωρούν τους προϋπολογισμούς και τους νόμους του ελληνικού κράτους, να διαμορφώνουν την οικονομική πολιτική της Ελλάδας.
Βλέπει διάφορους Ράιχενμπαχ, Γερμανούς, Γάλλους και άλλους εντεταλμένους από την ΕΕ και το ΔΝΤ να εγκαθίστανται σαν τοποτηρητές στην χώρα μας και να αναλαμβάνουν την επιτόπια επιτροπεία των υπουργείων του ελληνικού κράτους .
Βλέπει ωμές ξένες επεμβάσεις στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.
Βλέπει η αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα, η εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας των ελληνικών αστικών κομμάτων, η διεξαγωγή εκλογών να περνούν από την άδεια και τις εντολές της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Σαρκοζί.
Βλέπει κάτω από την τρόικα και την πολιτική υποτέλειας της μεγαλοαστικής τάξης η ξένη κηδεμονία της χώρας να παίρνει βαθμιαία τα χαρακτηριστικά της ξενοκρατίας.
Βλέπει την χώρα μας να οδηγείται στην οικονομική καταβαράθρωση που αποτυπώνεται στην μεγάλη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της, στην συνεχιζόμενη διόγκωση του χρέους της, σε μια τερατώδη εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας.
Μέσα στο βάλτο της καπιταλιστικής κρίσης η πολιτική του οικονομικού βουλιάγματος του λαού δεν θα σταματήσει -όπως το λέει και ένα σύνθημα των διαδηλώσεων- παρά μόνο αν το εργατικό και λαϊκό κίνημα την σταματήσει με τους αγώνες του.
Παρά τα όσα θα λεχθούν από τα αστικά κόμματα μπροστά στις βουλευτικές εκλογές για να εξαπατήσουν το λαό και να χειραγωγήσουν την ψήφο του δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως την επαύριον των εκλογών μια νέα λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων θα σηκωθεί.
Το κίνημα μας γνωρίζει καλά πως όπου υπάρχει καταπίεση υπάρχει και αντίσταση. Πως η άγρια αντιλαϊκή πολιτική εξεγείρει τα θύματα της και βγάζει μαζικά στον δρόμο του αγώνα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αναπόφευκτα, όσο αυτή συνεχίζεται και κλιμακώνεται, θα γεννά και θα ξαναγεννά την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης.
Αυτό βεβαιώνει και η διετία των μνημονίων, όπου ξέσπασαν μεγάλοι πανελλαδικοί απεργιακοί αγώνες και μαζικά συλλαλητήρια που άσκησαν μια ισχυρή πίεση και οδήγησαν σε μεγάλη απομόνωση την κυβέρνηση.
Παρά την παραπλανητική προπαγάνδα, την τρομοκρατία, την προβοκάτσια και την αστυνομική καταστολή που εξαπολύθηκε ενάντια τους, παρά τις διακυμάνσεις του και τις σοβαρές πολιτικοσυνδικαλιστικές και οργανωτικές αδυναμίες αυτών των αγώνων, η ζωή έδειξε πως η λαϊκή αντίσταση δεν κατευνάζεται, σιγοβράζει και αν τη μια στιγμή υποχωρεί, την επόμενη επανέρχεται με νέα μεγαλύτερη μαχητική ορμή.
Όσες δυσκολίες συνάντησε η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ στο πέρασμα των μνημονιακών μέτρων, δεν προέκυψαν από καμιά Βουλή, από καμιά κοινοβουλευτική ψηφοφορία.
Ήταν αποκλειστικό αποτέλεσμα του εξωκοινοβουλευτικού αγώνα του λαού που όσο πιο μαζικός, ενωτικός και επίμονος εκδηλώνονταν, τόσο περισσότερο στρίμωχνε την κυβέρνηση και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα.
Κάτω από τον ασφυκτικό κλοιό αυτού του αγώνα, με τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στα πανελλαδικά συλλαλητήρια, πέρυσι το καλοκαίρι η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτασε στα όρια της παραίτησης, κατέφυγε στον ελιγμό του ανασχηματισμού και λίγους μήνες μετά υποχρεώθηκε να δώσει την θέση της στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Κάτω από την πίεση αυτής της μαζικής λαϊκής αντίστασης τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και του ΔΝΤ και τα επιτελεία ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης αναγκάστηκαν να συνασπίσουν τα κόμματα τους, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ σε ένα κυβερνητικό μέτωπο για να μπορέσουν να περάσουν τη νέα υποδουλωτική δανειακή σύμβαση.
Μπροστά στη συνεχιζόμενη μεγάλη λαϊκή πίεση επέλεξαν, τώρα, να κάνουν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, με σκοπό να πετύχουν την εκτόνωση της και να την διαχειριστούν με ένα νέο κυβερνητικό σχήμα.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Για την απόκρουση της πολιτικής των μνημονίων και την ανατροπή της πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας και της ξένης εξάρτησης η οργάνωση και ανάπτυξη λαϊκού μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα έχει, αναμφισβήτητα, πρωταρχική σημασία.
Όμως, αυτό το συμπέρασμα είναι ανεπαρκές και ελλιπές αν δεν δοθεί απάντηση: στο πως αυτός ο αγώνας θα μπορέσει να αποβεί αποτελεσματικός και νικηφόρος.
Το ζητούμενο είναι πάνω σε ποιους στόχους και αιτήματα και με ποιο τρόπο ο λαός θα μπορέσει να οργανώσει την αντίσταση του, να υπερασπίσει τα δικαιώματα του, να ενωθεί και να ανεβάσει το επίπεδο συνειδητότητας και οργανωτικότητας του και να προετοιμαστεί να αντιπαλέψει αποφασιστικά τους ταξικούς αντιπάλους του.
Σε ποιο πολιτικό πλαίσιο θα ενταχθούν και θα υποταχθούν αυτοί οι στόχοι πάλης.
Σε ποια, δηλαδή, γενική κατεύθυνση θα στραφεί το λαϊκό κίνημα, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι και η προοπτική του.
Η απάντηση σ’ αυτό το μεγάλο ζητούμενο υπαγορεύει την αντιπαράθεση μ’ όλες τις ιδεολογικοπολιτικές γραμμές και αντιλήψεις δυνάμεων που με την ρεβιζιονιστική παραποίηση και την αναθεώρηση των αρχών του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος, με την συμβιβαστική και καιροσκοπική πολιτική τους έχουν υποσκάψει και υποσκάπτουν τους αγώνες του λαού, υπονομεύουν την εμπιστοσύνη στην Αριστερά και το κύρος της Αριστεράς μέσα στο λαό και αναπαράγουν την κρίση και τα αδιέξοδα μέσα στις γραμμές του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Οι αρνητικές συνέπειες της πολιτικής τους καταγράφεται ξανά στους αγώνες κατά των μνημονίων.
Το ΚΚΕ, έχοντας διαμορφώσει τα προηγούμενα χρόνια την θέση ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστικό κράτος, κατά ένα πρωτοφανή τρόπο, σε μια στιγμή που η χώρα εξόφθαλμα κινείται σε τροχιά νεοαποικιακής υποδούλωσης, αρνείται ότι η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα και ότι η ντόπια μεγαλοαστική τάξη ακολουθεί πολιτική υποτέλειας και, ουσιαστικά, με αυτή τη θέση στέκεται αντίπαλος στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία.
Με την θέση του για «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία», διοχετεύει μέσα στο λαϊκό κίνημα, κάτω από μια νέα ονομασία, το παλιό ρεφορμιστικό περιεχόμενο της πολιτικής του κοινοβουλευτικού δρόμου για την «κοινωνική αλλαγή».
Η θέση του αυτή καθρεφτίζεται στο μεγάλο βάρος που καταλαμβάνει στην πολιτική του η «εκλογική ενίσχυση» του ΚΚΕ, η κατά την Αλ. Παπαρήγα «διόρθωση της ψήφου» του ελληνικού λαού, και η προώθηση σε πρώτη θέση από πέρυσι το καλοκαίρι, κατά την διάρκεια των μεγάλων αγώνων κατά των μνημονίων, του αιτήματος «εκλογές τώρα».
Το ΚΚΕ ακολουθεί μια πολιτική διάσπασης των μαζικών αγώνων, απογειωμένων αιτημάτων, βροντερής ταξικής συνθηματολογίας και τυχοδιωκτικών «επικοινωνιακών» ενεργειών, μια πολιτική απομόνωσης από τις εργατικές λαϊκές μάζες και παρεμπόδισης της ενιαίας λαϊκής πάλης.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν προσκολλημένοι στην πολιτική του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» της χώρας, στην υποστήριξη της ΕΕ ακόμα και τώρα που τα μνημόνια και οι Γερμανογαλλικές υπαγορεύσεις στην Ελλάδα έχουν πλατιά αποκαλύψει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, τον οποίο χρόνια τώρα καλύπτουν και εξωραΐζουν οι δυνάμεις του «ανανεωτικού» ρεφορμισμού.
Η φιλοευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την εξάρτηση της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ και στέκεται εχθρική στην πάλη του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία από τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Η πολιτική του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ για ένα «νέο συνασπισμό εξουσίας της Αριστεράς», οι διακηρύξεις του Τσίπρα ότι «οι εκλογές μπορούν να σημάνουν μια μεγάλη αλλαγή», η «εναλλακτική πρόταση» του για «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» που τώρα μαζεύτηκε σε «τριετή αναστολή των πληρωμών του χρέους», συνοψίζουν μια μεταρρυθμιστική πολιτική, διαρκώς ενδοτική στις πιέσεις της κυρίαρχης αστικής πολιτικής, που αποπροσανατολίζει και εκτροχιάζει το λαϊκό κίνημα από το στόχο της ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης και της ΕΕ
Και το εντάσσει σε μια λογική σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της «κρίσης χρέους» που δεν θα αμφισβητεί την ΕΕ, σε μια λογική των κοινοβουλευτικών αυταπατών ότι μέσα από τις ερχόμενες εκλογές μπορεί επέλθει η «μεγάλη αλλαγή» για το λαό.
Στην πραγματικότητα η πολιτική του ΣΥΝ βρίσκεται ένα μόλις σκαλοπάτι πριν από εκείνο που έφτασε το πρώην κομμάτι του, η ΔΗΜ.ΑΡ του Κουβέλη, η οποία ανενδοίαστα δηλώνει τώρα την δέσμευση της για την δανειακή σύμβαση και διαθέσιμη ναι γίνει ένας συνεταίρος-δεκανίκι σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της εφαρμογής των μνημονίων.
Αντιλήψεις στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, σαν αυτές που προβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «διαγραφή του χρέους», «κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο»», «εθνικοποίηση των τραπεζών», που συνδυάζονται και με το αίτημα «κάτω η κυβέρνηση», αποτελούν, επίσης, μια αναπαραγωγή της ρεφορμιστικής αντίληψης για «εναλλακτικές προτάσεις», ενσωματώσιμες στο αστικό σύστημα γιατί απουσιάζει από αυτές το ταξικό κριτήριο, η κατανόηση του τι περιεχόμενο αποκτούν αυτές οι προτάσεις σε συνθήκες αστικής πολιτικής εξουσίας.
Τα λεγόμενα «προγράμματα με μεταβατικά αιτήματα» σπρώχνουν σε ένα δρόμο ρεφορμισμού και «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» το λαϊκό κίνημα και πάνε να γίνουν συγκολλητική ουσία μιας ψευδεπίγραφης και παραπλανητικής «παναριστερής ενότητας», όπως φαίνεται και από την πρόσφατη πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου επιχείρησε να εμφανισθεί σαν γεφυροποιός μιας ενότητας με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Θεωρούμε ότι η αντιπαράθεση με τις παραπάνω πολιτικές κατευθύνσεις και αντιλήψεις είναι προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος της ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Ένας δρόμος στον οποίο πρέπει να προχωρήσουμε μέσα και από το νέο κύκλο μεγάλων αγώνων που τροφοδοτεί η πολιτική των μνημονίων.
Θεωρούμε ότι κεντρικός στόχος του μαζικού κινήματος πρέπει να είναι η απόκρουση της γενικευμένης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, η ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων και συνολικά η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων.
Η εκπλήρωση ενός τέτοιου στόχου περνά μέσα από τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων.
Μέσα από την οργάνωση και διεξαγωγή μαζικών ενωτικών αγώνων που θα έχουν συνέχεια και κλιμάκωση και θα διαμορφώνουν ένα πανεργατικό παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης και πάλης.
Σταθερή μας επιδίωξη πρέπει να είναι στα συνδικάτα και τους συλλόγους, μέσα στο μαζικό κίνημα να συσπειρωθούν αγωνιστικά γύρω από αιτήματα και στόχους σε μέτωπα πάλης ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, προωθώντας την πολιτική της κοινής δράσης.
Όσοι ισχυρίζονται πως την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων θα την λύσουν οι εκλογές ή κάποιες άλλες «ταχύρρυθμες συνταγές» και έχουν έτοιμες τις λύσεις είτε της «λαϊκής εξουσίας», είτε της «αριστερής διακυβέρνησης», είτε της «αντικαπιταλιστικής επανάστασης» δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να σκορπούν τις χειρότερες αυταπάτες και εν τέλει να καλλιεργούν την πιο βαθιά απογοήτευση.
Για να αντιμετωπιστεί η πολιτική του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για να αλλάξουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί θα χρειαστούν σκληρές και μακρόχρονες προσπάθειες μιας ολόκληρης περιόδου, που στη διάρκειά της και στο καμίνι των λαϊκών αγώνων και των μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων θα προχωρήσει η υπόθεση της ανασυγκρότησης του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αποκτήσει ο λαός ραχοκοκαλιά, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να κοιτάξει κατάματα τους κύριους αντιπάλους του.
Πρέπει να πατήσουμε πάνω στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας, με αγωνιστική πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, να βρεθούμε μέσα στις μάζες, δίπλα στα προβλήματα και τους αγώνες τους, συμβάλλοντας στο σωστό προσανατολισμό τους, οικοδομώντας βήμα - βήμα τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια αγωνιστική προοπτική.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Απο τη μια, οι μηχανισμοί του ιμπεριαλισμού και κόμματα της ντόπιας ολιγαρχίας μέσα από την αντιδραστική κυβερνητική συμμαχία τους, χαλκεύουν νέα δεσμά καταδικάζοντας το λαό σε αργό θάνατο.
Από την άλλη, σημειώνεται μια πλατιά αφύπνιση των λαϊκών μαζών και η προσχώρηση στον αγώνα χιλιάδων εργαζόμενων.
Σε αυτές τις συνθήκες, το πραγματικό ζήτημα που προβάλλει δεν είναι να προσανατολιστεί ο λαός και η Αριστερά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και στην αναζήτηση δήθεν αριστερών κυβερνήσεων, αλλά να στραφεί σταθερά στο δρόμο της μαζικής εξωκοινοβουλευτικής πάλης.
Με στόχο να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.
Με σκοπό να αναπτυχθεί ο γενικότερος αγώνας του λαού μας για την έξοδο από την EE και το NATO, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία.
Το Μ-Λ ΚΚΕ πίστευε και πρόβαλλε την ανάγκη οι δυνάμεις μας να δώσουν τη δική τους ξεχωριστή συμβολή σ’ αυτόν δύσκολο και σκληρό αγώνα του λαού μας.
Οι κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις έθεταν στην ημερήσια διάταξη με ιδιαίτερα επιτακτικό τρόπο το ζήτημα της συνένωσης των προσπαθειών, της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας τους, της ενίσχυσης μέσα στο λαϊκό κίνημα του ευρύτερου προσανατολισμού που υπηρετούν επί δεκαετίες.
Πάνω στην βάση αυτής της εκτίμησης μας προχωρούμε σήμερα στην συνεργασία με τους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) και άλλους ανένταχτους αγωνιστές, στην συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.
Οι πολιτικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης της Πρωτοβουλίας μας δίνουν τα αναγκαία εφόδια για μια πλατιά, πανελλαδική κινητοποίηση των δυνάμεών της, για μια πλατιά απεύθυνση και συσπείρωση στα πλαίσια της κάθε δύναμης και κάθε αγωνιστή που αντιλαμβάνεται με ανάλογο τρόπο τους στόχους και τη βασική κατεύθυνση του κινήματος.
Έχουμε συνείδηση πως η εδραίωση και η κατάκτηση του στόχου που θέτουμε δεν είναι εύκολη υπόθεση και πως θα απαιτηθούν σοβαρές προσπάθειες για να υπερνικηθούν εμπόδια και αρνητικές καταστάσεις του παρελθόντος.
Πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς βιασύνες και άλματα στο κενό, αλλά με σταθερά βήματα που θα πείθουν, καλλιεργώντας το πνεύμα της ειλικρίνειας, της εμπιστοσύνης και της συντροφικότητας ανάμεσά μας, βρίσκοντας τον κοινό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην εκπλήρωση των κοινών στόχων.
Σε κάθε περίπτωση η υπόθεση της Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας θα κριθεί μέσα στους λαϊκούς αγώνες.
Θα κριθεί από την αναγκαιότητα και την ορθότητα του ευρύτερου πολιτικού προσανατολισμού της.
Το Μ-Λ ΚΚΕ θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να πατήσει σε στέρεο έδαφος και να πάει μπροστά η υπόθεση της Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας, η κοινή μας υπόθεση.
Σε αυτή μας την προσπάθεια μας σας καλούμε να συμβάλετε, να συμμετέχετε, να βαδίσουμε μαζί στους νέους αγώνες του λαού μας.
Σε καιρούς όπου ο ιμπεριαλισμός καταληστεύει και καταπιέζει ένα λαό και μια χώρα με τον πιο στυγνό και απάνθρωπο τρόπο, προβάλει σαν επιτακτική αναγκαιότητα η συσπείρωση και η οργάνωση της αντίστασης της εργατικής τάξης και του λαού.
Ιδιαίτερα, προβάλει σαν επιτακτική αναγκαιότητα η συσπείρωση και η οργάνωση του λαού γύρω από μια κατεύθυνση που θα δώσει στον αγώνα του την μεγαλύτερη δύναμη για να υπερασπίσει τα δικαιώματα του και θα τον οδηγήσει να απαλείψει οριστικά τις αιτίες των δεινών του:
Να απαλλαγεί από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, να βαδίσει στον δρόμο της οικοδόμησης της σοσιαλιστικης κοινωνίας.
Μέσα απ’ αυτήν την αναγκαιότητα δημιουργήθηκε η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ που υποστηρίζεται από το Μ-Λ ΚΚΕ, το ΚΚΕ(μ-λ) ανένταχτους αγωνιστές και κάνει σήμερα εδώ την πρώτη δημόσια παρουσία της.
Διανύουμε μια εποχή όπου βαθιά κρίση έχει αγκαλιάσει την καρδιά του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βαδίζει, ήδη, στον τέταρτο χρόνο της αφήνοντας πίσω της τεράστιες καταστροφές και ανείπωτες κοινωνικές συμφορές.
Μια κρίση που οξύνει και παροξύνει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις.
Η προσπάθεια της μεγάλης κεφαλαιοκρατίας να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων έχει μεταφραστεί σε εξοντωτικές αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, οι οποίες προκαλούν διευρυνόμενες κοινωνικές αντιδράσεις και την επανεμφάνιση μεγάλων μαζικών εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Μέσα στην ΕΕ οι πολιτικές αυτές προωθούνται με την μορφή μνημονίων, δανειακών συμβάσεων, σκληρών αντεργατικών πακέτων μέτρων και με αναθεωρήσεις των συνθηκών της ΕΕ που αναγορεύουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό σε χωροφύλακα της δημοσιονομικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών που επιβάλει πειθαρχία με ποινές και επιτροπείες.
Η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να μειώσουν τις επιπτώσεις της κρίσης πάνω τους καθώς και η επιδίωξη κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης να διατηρήσει τις θέσεις ή και να κερδίσει έδαφος σε βάρος των ανταγωνιστών της μέσα στην κρίση, εντείνει τον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Προκαλεί νομισματικούς πολέμους και συγκρούσεις των κέντρων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου υπό τον μανδύα των λεγόμενων «επιθέσεων» και «πιέσεων των αγορών» ή των εκθέσεων των οίκων πιστωτικής αξιολόγησης.
Πυροδοτεί και επιταχύνει ιμπεριαλιστικές επιθέσεις σε βάρος άλλων κρατών όπως είναι η πύκνωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πολεμικών επιδρομών και απειλών , ειδικά το τελευταίο διάστημα, στη ζώνη που απλώνεται από την Λιβύη ως την Συρία και το Ιράν.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιδιώκουν τη μετακύλιση των συνεπειών της κρίσης στις ασθενέστερες και εξαρτημένες χώρες:
Κλιμακώνουν τους οικονομικούς και πολιτικούς εκβιασμούς σε βάρος αυτών των χωρών για να τις εξαναγκάσουν να πληρώσουν μεγαλύτερο «φόρο υποτέλειας».
Με κατευθυνόμενες «πιστοληπτικές υποβαθμίσεις», επαχθείς δανειακές συμβάσεις και «κουρέματα χρέους» επιβάλουν ληστρικότερους όρους εκμετάλλευσης των λαών τους και αρπαγής του εθνικού πλούτου τους.
Προωθούν το νεοαποικιακό έλεγχο της κρατικής πολιτικής τους.
Το δυνάμωμα της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης που έχει φέρει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση οξύνει τη λαϊκή αντίθεση στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Κάνει πιο αποκρουστικούς τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, στρέφει τους λαούς ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ και εγκυμονεί την αναζωογόνηση του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο οικονομικών και πολιτικών συνθηκών η Ελλάδα μπήκε στην περίοδο της βαρβαρότητας των μνημονίων αφού βυθίστηκε σε μια βαριά κρίση.
Μια κρίση του ελληνικού καπιταλισμού που πήρε την οδυνηρή μορφή της «κρίσης χρέους». Όχι τυχαία.
Ο εξαρτημένος χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού είχε πάντα σαν βασικό στοιχείο της ξένης εξάρτησης του το μεγάλο εξωτερικό δανεισμό, τον οποίο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν σαν μέσο αφαίμαξης του ελληνικού λαού και του εγχώριου παραγόμενου πλούτου. Σαν εργαλείο και για τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδας.
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης μετέτρεψε αυτό τον κρίκο ξένης εξάρτησης της χώρας μας σε θηλιά γύρω από το λαιμό της.
Και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανελέητα τη σφίγγουν τώρα.
Τα μνημόνια των νέων δανεισμών που υπαγόρευσαν η ΕΕ και το ΔΝΤ που στηρίζουν και προωθούν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ ,όλα τα αστικά κόμματα, έχουν γίνει τα σχοινιά οικονομικού στραγγαλισμού του ελληνικού λαού και του νεοαποικιακού αλυσσοδέματος της χώρας .
Δύο χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός βλέπει κυβερνητικές συμφωνίες με την τρόικα, σκληρούς νόμους και μέτρα που τον σακατεύουν να ψηφίζονται από την Βουλή ή και να επιβάλλονται με παράκαμψη της Βουλής, με κυβερνητικούς πραξικοπηματισμούς.
Βλέπει διάφορους Τόμσεν, υπάλληλους τα τρόικας, να πηγαινοέρχονται στον τόπο μας, να καταρτίζουν, και να επιθεωρούν τους προϋπολογισμούς και τους νόμους του ελληνικού κράτους, να διαμορφώνουν την οικονομική πολιτική της Ελλάδας.
Βλέπει διάφορους Ράιχενμπαχ, Γερμανούς, Γάλλους και άλλους εντεταλμένους από την ΕΕ και το ΔΝΤ να εγκαθίστανται σαν τοποτηρητές στην χώρα μας και να αναλαμβάνουν την επιτόπια επιτροπεία των υπουργείων του ελληνικού κράτους .
Βλέπει ωμές ξένες επεμβάσεις στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.
Βλέπει η αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα, η εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας των ελληνικών αστικών κομμάτων, η διεξαγωγή εκλογών να περνούν από την άδεια και τις εντολές της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Σαρκοζί.
Βλέπει κάτω από την τρόικα και την πολιτική υποτέλειας της μεγαλοαστικής τάξης η ξένη κηδεμονία της χώρας να παίρνει βαθμιαία τα χαρακτηριστικά της ξενοκρατίας.
Βλέπει την χώρα μας να οδηγείται στην οικονομική καταβαράθρωση που αποτυπώνεται στην μεγάλη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της, στην συνεχιζόμενη διόγκωση του χρέους της, σε μια τερατώδη εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας.
Μέσα στο βάλτο της καπιταλιστικής κρίσης η πολιτική του οικονομικού βουλιάγματος του λαού δεν θα σταματήσει -όπως το λέει και ένα σύνθημα των διαδηλώσεων- παρά μόνο αν το εργατικό και λαϊκό κίνημα την σταματήσει με τους αγώνες του.
Παρά τα όσα θα λεχθούν από τα αστικά κόμματα μπροστά στις βουλευτικές εκλογές για να εξαπατήσουν το λαό και να χειραγωγήσουν την ψήφο του δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως την επαύριον των εκλογών μια νέα λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων θα σηκωθεί.
Το κίνημα μας γνωρίζει καλά πως όπου υπάρχει καταπίεση υπάρχει και αντίσταση. Πως η άγρια αντιλαϊκή πολιτική εξεγείρει τα θύματα της και βγάζει μαζικά στον δρόμο του αγώνα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αναπόφευκτα, όσο αυτή συνεχίζεται και κλιμακώνεται, θα γεννά και θα ξαναγεννά την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης.
Αυτό βεβαιώνει και η διετία των μνημονίων, όπου ξέσπασαν μεγάλοι πανελλαδικοί απεργιακοί αγώνες και μαζικά συλλαλητήρια που άσκησαν μια ισχυρή πίεση και οδήγησαν σε μεγάλη απομόνωση την κυβέρνηση.
Παρά την παραπλανητική προπαγάνδα, την τρομοκρατία, την προβοκάτσια και την αστυνομική καταστολή που εξαπολύθηκε ενάντια τους, παρά τις διακυμάνσεις του και τις σοβαρές πολιτικοσυνδικαλιστικές και οργανωτικές αδυναμίες αυτών των αγώνων, η ζωή έδειξε πως η λαϊκή αντίσταση δεν κατευνάζεται, σιγοβράζει και αν τη μια στιγμή υποχωρεί, την επόμενη επανέρχεται με νέα μεγαλύτερη μαχητική ορμή.
Όσες δυσκολίες συνάντησε η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ στο πέρασμα των μνημονιακών μέτρων, δεν προέκυψαν από καμιά Βουλή, από καμιά κοινοβουλευτική ψηφοφορία.
Ήταν αποκλειστικό αποτέλεσμα του εξωκοινοβουλευτικού αγώνα του λαού που όσο πιο μαζικός, ενωτικός και επίμονος εκδηλώνονταν, τόσο περισσότερο στρίμωχνε την κυβέρνηση και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα.
Κάτω από τον ασφυκτικό κλοιό αυτού του αγώνα, με τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στα πανελλαδικά συλλαλητήρια, πέρυσι το καλοκαίρι η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτασε στα όρια της παραίτησης, κατέφυγε στον ελιγμό του ανασχηματισμού και λίγους μήνες μετά υποχρεώθηκε να δώσει την θέση της στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Κάτω από την πίεση αυτής της μαζικής λαϊκής αντίστασης τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και του ΔΝΤ και τα επιτελεία ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης αναγκάστηκαν να συνασπίσουν τα κόμματα τους, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ σε ένα κυβερνητικό μέτωπο για να μπορέσουν να περάσουν τη νέα υποδουλωτική δανειακή σύμβαση.
Μπροστά στη συνεχιζόμενη μεγάλη λαϊκή πίεση επέλεξαν, τώρα, να κάνουν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, με σκοπό να πετύχουν την εκτόνωση της και να την διαχειριστούν με ένα νέο κυβερνητικό σχήμα.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Για την απόκρουση της πολιτικής των μνημονίων και την ανατροπή της πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας και της ξένης εξάρτησης η οργάνωση και ανάπτυξη λαϊκού μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα έχει, αναμφισβήτητα, πρωταρχική σημασία.
Όμως, αυτό το συμπέρασμα είναι ανεπαρκές και ελλιπές αν δεν δοθεί απάντηση: στο πως αυτός ο αγώνας θα μπορέσει να αποβεί αποτελεσματικός και νικηφόρος.
Το ζητούμενο είναι πάνω σε ποιους στόχους και αιτήματα και με ποιο τρόπο ο λαός θα μπορέσει να οργανώσει την αντίσταση του, να υπερασπίσει τα δικαιώματα του, να ενωθεί και να ανεβάσει το επίπεδο συνειδητότητας και οργανωτικότητας του και να προετοιμαστεί να αντιπαλέψει αποφασιστικά τους ταξικούς αντιπάλους του.
Σε ποιο πολιτικό πλαίσιο θα ενταχθούν και θα υποταχθούν αυτοί οι στόχοι πάλης.
Σε ποια, δηλαδή, γενική κατεύθυνση θα στραφεί το λαϊκό κίνημα, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι και η προοπτική του.
Η απάντηση σ’ αυτό το μεγάλο ζητούμενο υπαγορεύει την αντιπαράθεση μ’ όλες τις ιδεολογικοπολιτικές γραμμές και αντιλήψεις δυνάμεων που με την ρεβιζιονιστική παραποίηση και την αναθεώρηση των αρχών του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος, με την συμβιβαστική και καιροσκοπική πολιτική τους έχουν υποσκάψει και υποσκάπτουν τους αγώνες του λαού, υπονομεύουν την εμπιστοσύνη στην Αριστερά και το κύρος της Αριστεράς μέσα στο λαό και αναπαράγουν την κρίση και τα αδιέξοδα μέσα στις γραμμές του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Οι αρνητικές συνέπειες της πολιτικής τους καταγράφεται ξανά στους αγώνες κατά των μνημονίων.
Το ΚΚΕ, έχοντας διαμορφώσει τα προηγούμενα χρόνια την θέση ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστικό κράτος, κατά ένα πρωτοφανή τρόπο, σε μια στιγμή που η χώρα εξόφθαλμα κινείται σε τροχιά νεοαποικιακής υποδούλωσης, αρνείται ότι η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα και ότι η ντόπια μεγαλοαστική τάξη ακολουθεί πολιτική υποτέλειας και, ουσιαστικά, με αυτή τη θέση στέκεται αντίπαλος στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία.
Με την θέση του για «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία», διοχετεύει μέσα στο λαϊκό κίνημα, κάτω από μια νέα ονομασία, το παλιό ρεφορμιστικό περιεχόμενο της πολιτικής του κοινοβουλευτικού δρόμου για την «κοινωνική αλλαγή».
Η θέση του αυτή καθρεφτίζεται στο μεγάλο βάρος που καταλαμβάνει στην πολιτική του η «εκλογική ενίσχυση» του ΚΚΕ, η κατά την Αλ. Παπαρήγα «διόρθωση της ψήφου» του ελληνικού λαού, και η προώθηση σε πρώτη θέση από πέρυσι το καλοκαίρι, κατά την διάρκεια των μεγάλων αγώνων κατά των μνημονίων, του αιτήματος «εκλογές τώρα».
Το ΚΚΕ ακολουθεί μια πολιτική διάσπασης των μαζικών αγώνων, απογειωμένων αιτημάτων, βροντερής ταξικής συνθηματολογίας και τυχοδιωκτικών «επικοινωνιακών» ενεργειών, μια πολιτική απομόνωσης από τις εργατικές λαϊκές μάζες και παρεμπόδισης της ενιαίας λαϊκής πάλης.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν προσκολλημένοι στην πολιτική του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» της χώρας, στην υποστήριξη της ΕΕ ακόμα και τώρα που τα μνημόνια και οι Γερμανογαλλικές υπαγορεύσεις στην Ελλάδα έχουν πλατιά αποκαλύψει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, τον οποίο χρόνια τώρα καλύπτουν και εξωραΐζουν οι δυνάμεις του «ανανεωτικού» ρεφορμισμού.
Η φιλοευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την εξάρτηση της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ και στέκεται εχθρική στην πάλη του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία από τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Η πολιτική του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ για ένα «νέο συνασπισμό εξουσίας της Αριστεράς», οι διακηρύξεις του Τσίπρα ότι «οι εκλογές μπορούν να σημάνουν μια μεγάλη αλλαγή», η «εναλλακτική πρόταση» του για «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» που τώρα μαζεύτηκε σε «τριετή αναστολή των πληρωμών του χρέους», συνοψίζουν μια μεταρρυθμιστική πολιτική, διαρκώς ενδοτική στις πιέσεις της κυρίαρχης αστικής πολιτικής, που αποπροσανατολίζει και εκτροχιάζει το λαϊκό κίνημα από το στόχο της ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης και της ΕΕ
Και το εντάσσει σε μια λογική σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της «κρίσης χρέους» που δεν θα αμφισβητεί την ΕΕ, σε μια λογική των κοινοβουλευτικών αυταπατών ότι μέσα από τις ερχόμενες εκλογές μπορεί επέλθει η «μεγάλη αλλαγή» για το λαό.
Στην πραγματικότητα η πολιτική του ΣΥΝ βρίσκεται ένα μόλις σκαλοπάτι πριν από εκείνο που έφτασε το πρώην κομμάτι του, η ΔΗΜ.ΑΡ του Κουβέλη, η οποία ανενδοίαστα δηλώνει τώρα την δέσμευση της για την δανειακή σύμβαση και διαθέσιμη ναι γίνει ένας συνεταίρος-δεκανίκι σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της εφαρμογής των μνημονίων.
Αντιλήψεις στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, σαν αυτές που προβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «διαγραφή του χρέους», «κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο»», «εθνικοποίηση των τραπεζών», που συνδυάζονται και με το αίτημα «κάτω η κυβέρνηση», αποτελούν, επίσης, μια αναπαραγωγή της ρεφορμιστικής αντίληψης για «εναλλακτικές προτάσεις», ενσωματώσιμες στο αστικό σύστημα γιατί απουσιάζει από αυτές το ταξικό κριτήριο, η κατανόηση του τι περιεχόμενο αποκτούν αυτές οι προτάσεις σε συνθήκες αστικής πολιτικής εξουσίας.
Τα λεγόμενα «προγράμματα με μεταβατικά αιτήματα» σπρώχνουν σε ένα δρόμο ρεφορμισμού και «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» το λαϊκό κίνημα και πάνε να γίνουν συγκολλητική ουσία μιας ψευδεπίγραφης και παραπλανητικής «παναριστερής ενότητας», όπως φαίνεται και από την πρόσφατη πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου επιχείρησε να εμφανισθεί σαν γεφυροποιός μιας ενότητας με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Θεωρούμε ότι η αντιπαράθεση με τις παραπάνω πολιτικές κατευθύνσεις και αντιλήψεις είναι προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος της ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Ένας δρόμος στον οποίο πρέπει να προχωρήσουμε μέσα και από το νέο κύκλο μεγάλων αγώνων που τροφοδοτεί η πολιτική των μνημονίων.
Θεωρούμε ότι κεντρικός στόχος του μαζικού κινήματος πρέπει να είναι η απόκρουση της γενικευμένης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, η ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων και συνολικά η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων.
Η εκπλήρωση ενός τέτοιου στόχου περνά μέσα από τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων.
Μέσα από την οργάνωση και διεξαγωγή μαζικών ενωτικών αγώνων που θα έχουν συνέχεια και κλιμάκωση και θα διαμορφώνουν ένα πανεργατικό παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης και πάλης.
Σταθερή μας επιδίωξη πρέπει να είναι στα συνδικάτα και τους συλλόγους, μέσα στο μαζικό κίνημα να συσπειρωθούν αγωνιστικά γύρω από αιτήματα και στόχους σε μέτωπα πάλης ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, προωθώντας την πολιτική της κοινής δράσης.
Όσοι ισχυρίζονται πως την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων θα την λύσουν οι εκλογές ή κάποιες άλλες «ταχύρρυθμες συνταγές» και έχουν έτοιμες τις λύσεις είτε της «λαϊκής εξουσίας», είτε της «αριστερής διακυβέρνησης», είτε της «αντικαπιταλιστικής επανάστασης» δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να σκορπούν τις χειρότερες αυταπάτες και εν τέλει να καλλιεργούν την πιο βαθιά απογοήτευση.
Για να αντιμετωπιστεί η πολιτική του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για να αλλάξουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί θα χρειαστούν σκληρές και μακρόχρονες προσπάθειες μιας ολόκληρης περιόδου, που στη διάρκειά της και στο καμίνι των λαϊκών αγώνων και των μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων θα προχωρήσει η υπόθεση της ανασυγκρότησης του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αποκτήσει ο λαός ραχοκοκαλιά, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να κοιτάξει κατάματα τους κύριους αντιπάλους του.
Πρέπει να πατήσουμε πάνω στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας, με αγωνιστική πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, να βρεθούμε μέσα στις μάζες, δίπλα στα προβλήματα και τους αγώνες τους, συμβάλλοντας στο σωστό προσανατολισμό τους, οικοδομώντας βήμα - βήμα τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια αγωνιστική προοπτική.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Απο τη μια, οι μηχανισμοί του ιμπεριαλισμού και κόμματα της ντόπιας ολιγαρχίας μέσα από την αντιδραστική κυβερνητική συμμαχία τους, χαλκεύουν νέα δεσμά καταδικάζοντας το λαό σε αργό θάνατο.
Από την άλλη, σημειώνεται μια πλατιά αφύπνιση των λαϊκών μαζών και η προσχώρηση στον αγώνα χιλιάδων εργαζόμενων.
Σε αυτές τις συνθήκες, το πραγματικό ζήτημα που προβάλλει δεν είναι να προσανατολιστεί ο λαός και η Αριστερά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και στην αναζήτηση δήθεν αριστερών κυβερνήσεων, αλλά να στραφεί σταθερά στο δρόμο της μαζικής εξωκοινοβουλευτικής πάλης.
Με στόχο να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.
Με σκοπό να αναπτυχθεί ο γενικότερος αγώνας του λαού μας για την έξοδο από την EE και το NATO, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία.
Το Μ-Λ ΚΚΕ πίστευε και πρόβαλλε την ανάγκη οι δυνάμεις μας να δώσουν τη δική τους ξεχωριστή συμβολή σ’ αυτόν δύσκολο και σκληρό αγώνα του λαού μας.
Οι κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις έθεταν στην ημερήσια διάταξη με ιδιαίτερα επιτακτικό τρόπο το ζήτημα της συνένωσης των προσπαθειών, της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας τους, της ενίσχυσης μέσα στο λαϊκό κίνημα του ευρύτερου προσανατολισμού που υπηρετούν επί δεκαετίες.
Πάνω στην βάση αυτής της εκτίμησης μας προχωρούμε σήμερα στην συνεργασία με τους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) και άλλους ανένταχτους αγωνιστές, στην συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.
Οι πολιτικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης της Πρωτοβουλίας μας δίνουν τα αναγκαία εφόδια για μια πλατιά, πανελλαδική κινητοποίηση των δυνάμεών της, για μια πλατιά απεύθυνση και συσπείρωση στα πλαίσια της κάθε δύναμης και κάθε αγωνιστή που αντιλαμβάνεται με ανάλογο τρόπο τους στόχους και τη βασική κατεύθυνση του κινήματος.
Έχουμε συνείδηση πως η εδραίωση και η κατάκτηση του στόχου που θέτουμε δεν είναι εύκολη υπόθεση και πως θα απαιτηθούν σοβαρές προσπάθειες για να υπερνικηθούν εμπόδια και αρνητικές καταστάσεις του παρελθόντος.
Πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς βιασύνες και άλματα στο κενό, αλλά με σταθερά βήματα που θα πείθουν, καλλιεργώντας το πνεύμα της ειλικρίνειας, της εμπιστοσύνης και της συντροφικότητας ανάμεσά μας, βρίσκοντας τον κοινό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην εκπλήρωση των κοινών στόχων.
Σε κάθε περίπτωση η υπόθεση της Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας θα κριθεί μέσα στους λαϊκούς αγώνες.
Θα κριθεί από την αναγκαιότητα και την ορθότητα του ευρύτερου πολιτικού προσανατολισμού της.
Το Μ-Λ ΚΚΕ θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να πατήσει σε στέρεο έδαφος και να πάει μπροστά η υπόθεση της Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας, η κοινή μας υπόθεση.
Σε αυτή μας την προσπάθεια μας σας καλούμε να συμβάλετε, να συμμετέχετε, να βαδίσουμε μαζί στους νέους αγώνες του λαού μας.
