Οι σφήνες των Ρώσων στην Ελλάδα - και πόσο ισχύει το «ανήκουμε στη Δύση»

Το πλέγμα με τις χονδρές αλυσίδες και τα χιλιάδες νήματα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Δύσης στη χώρα μας έχει την ιστορία του και στη σημερινή παρόξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού παραμένει ισχυρό, παρά τις σοβαρές αναδιατάξεις στο επίπεδο των ιμπεριαλιστών αλλά και των τοπικών περιφερειακών μικρότερων παικτών.
Οι αναδιατάξεις που συνεχίζουν να εξελίσσονται σ’ όλη την περιοχή, σκορπώντας δεινά στους λαούς, όχι μόνο δεν φαίνεται να κατασταλάζουν, αλλά αντίθετα, τροφοδοτούμενες από την κεντρική και γενικευμένη σύγκρουση, υποθηκεύουν με τον πιο επικίνδυνο τρόπο την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη ζωή των λαών. Το πετρέλαιο, το αέριο και κάθε πηγή ενέργειας δεν είναι καθ’ εαυτήν η αιτία των γεωπολιτικών συγκρούσεων που καταλήγουν συνεχώς σε μακελέματα των λαών. Η αιτία των συγκρούσεων βρίσκεται στην ιμπεριαλιστική φύση του συστήματος και στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών που σήμερα αλληλοτροφοδοτείται με την κρίση, γενικεύεται και παροξύνεται επικίνδυνα. Όμως, ένα κρίσιμο επίδικο του ανταγωνισμού είναι οι πηγές ενέργειας και οι δρόμοι μεταφοράς.
Ο ενεργειακός εφοδιασμός και η ενεργειακή ασφάλεια είναι βασική προϋπόθεση για την οικονομική και πολύ περισσότερο για τη γεωπολιτική ισχύ των ισχυρών της ευρωζώνης και για κάθε σοβαρό παίχτη στην κατά τ’ άλλα ελεύθερη και παγκόσμια αγορά. Να λοιπόν γιατί η Ρωσία μπορεί πράγματι να κάνει διπλωματία με το αέριο και τους αγωγούς. Διπλωματία όμως που αποκτά ιδιαίτερη στιβαρότητα με την πρόσφατη, π.χ., απόφασή της να έχει μόνιμα τα πολεμικά της πλοία ανοικτά της Συρίας. Αντίστοιχα, και αυτή η διπλωματία και κάθε άλλη ακυρώνεται δραματικά για τη Ρωσία αν και εφόσον προχωρήσει αποτελεσματικά η αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ.
Αν όλα αυτά αποκαλύπτουν την πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού κόντρα στα φληναφήματα της παγκοσμιοποίησης των προηγούμενων χρόνων, άλλο τόσο η αποκάλυψη της πραγματικότητας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας μέσα από το σύνολο των πολιτικών εξελίξεων κάνει αναγκαίο για την κάθε πολιτική δύναμη να τοποθετηθεί, όσο μπορεί και το τολμά, ολοκληρωμένα και να πάρει θέση τέτοια ή αλλιώτικη.
Για τις δυνάμεις που ανοικτά υπερασπίζονται και στηρίζουν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού, το παρασκήνιο καλά κρατεί, ανάβει θα λέγαμε ιδιαίτερα κιόλας μπροστά στις εκλογές που έτσι ή αλλιώς θέτουν το ζήτημα της αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως αν θα το λύσουν ή αν θα το περιπλέξουν. Το άσχημο και επικίνδυνο είναι πως η πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία των αστικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την πραγματικότητα της υποταγής των αριστερών ηγεσιών κάνει τον κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό κυρίαρχο εθνικό δόγμα, με γκρίνιες έως και κραυγές ενάντια στη Μέρκελ, αλλά μέχρι εκεί.
Τα δικά μας συνθήματα ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ και η σαφής τοποθέτηση με την προοπτική της πάλης του λαού μας με όλους τους γύρω λαούς και όχι μόνο τους ευρωπαϊκούς, κόντρα συνολικά στα δεσμά της εξάρτησης, για την ώρα όχι μόνο δεν συγκινεί τα επιτελεία της Αριστεράς μας, μα, αν δε τους ξενίζει πλέον σαν προοπτική, τουλάχιστον τους δυσκολεύει και τους χαλάει τον αέρα που τους δίνουν τα αναμενόμενα εκλογικά ποσοστά και το συνολικότερο αέρα του αέρος που διαθέτουν άφθονο…

Το πλαίσιο της Τρόικας και οι ρώσικες σφήνες
Σ’ ό,τι αφορά τις ρώσικες σφήνες στο υπό διαμόρφωση νέο συμβόλαιο που επιδιώκουν τα βασικά κέντρα που εξουσιάζουν το πολιτικό σύστημα της χώρας, κάποια πράγματα φάνηκαν και με το ρώσικο θυμό του αγίου Εφραίμ (έχουμε αναφερθεί). Σήμερα όλοι αναγνωρίζουν την αμερικανοδουλεία του Γ. Α. Παπανδρέου (Γ.Α.Π). Ολοι επίσης λίγο πολύ αναγνωρίζουν αναγκαστικά πως η σχέση εξάρτησης της χώρας (και όχι αλληλεξάρτησης), που διαιωνίζουν έτσι ή αλλιώς όλες μα όλες οι αστικές δυνάμεις, είναι αυτό που έδινε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια του Καραμανλή, έστω κι αν αυτή η κυβέρνηση, όπως διατείνεται η Μπακογιάνη σε πρόσφατη συνέντευξή της, προσπαθούσε να κρατά τις ισορροπίες. Σήμερα η Μπακογιάννη, που παρά την υπερ-προβολή της από τα ΜΜΕ δεν μπορεί να πιάσει το 3%, ουσιαστικά κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και δηλώνει πως μετεκλογικά θα στηρίξει κυβέρνηση Ν.Δ. ακόμη και υπό τον Αντ. Σαμαρά. Θα φανεί κατά πόσο οι συνολικότερες εξελίξεις στη δεξιά πολυκατοικία θα μπορέσουν να επαναλάβουν μια συγκατοίκηση της κοσμοπολίτισσας και αμερικανόδουλης Μπακογιάννη με τη λαϊκή Δεξιά στο πρότυπο της κυβέρνησης Καραμανλή. Πάντως η δήλωσή της ήταν σαφής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει στη Ν.Δ. και ταυτόχρονα ο Σαμαράς βάζει στα ψηφοδέλτια Μπασιάκο, Δούκα και άλλους Βατοπαιδινούς, ακόμη και τον Κατσίκη…
Είναι σίγουρο πως μια σειρά πλευρές του πολιτικού συστήματος που καταρρέει μπροστά στα αδιέξοδα και την καταστροφή στην οποία οδήγησε το λαό και τη χώρα η δυτική τρόικα θέλουν να δουν ξανά έστω και κάποιες αχτίδες προοπτικής από το πολλά υποσχόμενο τα προηγούμενα χρόνια Μόσχοβο. Η ίδια η Μπακογιάννη, που πρόσφατα αρθρογραφεί σχετικά, βλέπει αυτή την ανάγκη προκειμένου να διαχωριστεί η ίδια από την καταστροφική ολοκληρωτική υποταγή της χώρας στο πλαίσιο των απαιτήσεων της Δύσης μέσω της Τρόικας και συνολικότερα, που εφάρμοσε ο Γ.Α.Π.
Όμως, όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ακόμη και οι… αντιμνημονιακοί του Καμμένου και άλλοι τάχα αντιδυτικοί, έχουν πάρει τα μηνύματα εδώ και καιρό. Ο οποιοσδήποτε θέλει να έχει την όποια προοπτική στη διαχείριση του συστήματος οφείλει να έχει αντιληφθεί (και έχουν αντιληφθεί όλοι) ότι σ’ αυτή τη χώρα το «ανήκουμε στη Δύση» δεν αμφισβητείται έτσι εύκολα. Βεβαίως η Ρωσία είναι πλέον στον Π.Ο.Ε. και, όπως συχνά θυμίζει ο Πούτιν και ο Μεντβέντιεφ στα επιτελεία των ΗΠΑ, πρέπει να πάψουν οι συμπεριφορές του ψυχρού πολέμου…
Πολλοί στη χώρα μας μιλάνε με κάποια δόση συνειδητής αφέλειας για τη νέα πραγματικότητα της μετασοβιετικής Ρωσίας. Ομως τα επιτελεία της Δύσης και ιδιαίτερα αυτά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που κινούν κρίσιμα νήματα στη χώρα ξέρουν τη δουλειά τους και δεν μπερδεύονται.

Οι διαγκωνισμοί για τη ΔΕΠΑ που δεν πρέπει να πάρουν οι Ρώσοι
Η ρώσικη ENERGY πετάχτηκε έξω από το διαγωνισμό για τη εξαγορά της ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Κάτι τέτοιο είχε αιτηθεί από το 2011 η Χίλαρι Κλίντον σε επίσκεψή της στην Αθήνα από τον Γ.Α.Π. και όχι μόνο απ’ αυτόν, όπως φαίνεται. Οπως και παλιότερα, επί ημερών Καραμανλή, επίμονα ο Μπράιζα έθετε όρια στο τι επιτρέπεται σε σχέση με ελληνικές συμφωνίες για αγωγούς και τι όχι, έτσι και τώρα η Κλίντον και πιο αναλυτικά σε πρόσφατο συνέδριο του Economist στην Αθήνα ο νέος απεσταλμένος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την ενέργεια, Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, επέβαλαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου τον αποκλεισμό της συγκεκριμένης ρώσικης εταιρείας της οποίας ηγείται ο Ιγκορ Γιουσούφοφ, σύμβουλος του Πούτιν στα ενεργειακά και πρώην υπουργός Ενέργειας. Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του Κρεμλίνου, που κάλεσε τον έλληνα πρέσβη στη Μόσχα για εξηγήσεις, η Ρωσία φοβάται και τον αποκλεισμό της GAΖPROM. Ο λόγος είναι το γεγονός ότι η ΔΕΠΑ, πέρα από τον έλεγχο της ντόπιας αγοράς, συμμετέχει στους αγωγούς I.T.G.I. και T.A.P. τους οποίους στηρίζουν οι ΗΠΑ για μεταφορά ανταγωνιστικού με το South Stream αερίου της Κασπίας στην Ευρώπη για μείωση της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία. Να γιατί η ΔΕΠΑ δεν πρέπει να περάσει σε ρώσικο έλεγχο.
Όμως, άλλοτε πιο κομψά και διακριτικά και άλλοτε τελείως άκομψα και άγαρμπα, οι Αμερικάνοι έχουν καταδείξει στο πολιτικό προσωπικό ποιος έχει το βασικό κουμάντο σ’ αυτόν τον τόπο. Οι πρόσφατες ωμές πολιτικές παρεμβάσεις στελεχών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ θέλουν να «πείσουν» το λαό για τη νομιμοποίηση των δανειστών σωτήρων της χώρας, που άλλωστε παρεμβαίνουν γιατί αγωνιούν για τη σωτηρία της. Ομως δεν έχουν λείψει τέτοιες παρεμβάσεις και πολύ πιο άγαρμπες σ’ όλη την ιστορία του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Για να μιλήσουμε μετά τις «διακριτικές» παρεμβάσεις με χούντες, παλάτια, κόκκινες προβιές, αρκεί να θυμηθούμε τη συμμόρφωση του αντι-αμερικάνου και αντι-ευρωπαίου Ανδρέα Παπανδρέου, τα Ιμια του Σημίτη και βέβαια την πρόσφατη φυλάκιση του Ακη Τσοχατζόπουλου, που είναι ο μόνος πολιτικός που μπαίνει φυλακή μετά τον Αθανασάκη με το καλαμπόκι. Ο Αθανασάκης ευθέως φυλακίστηκε για ένα σκάνδαλο (του καλαμποκιού) αθέτησης των εμπορικών και οικονομικών όρων λειτουργίας της Ε.Ε. Οσο για τον Τσοχατζόπουλο, όσοι θυμούνται την κόντρα και το φιάσκο με το ενιαίο αμυντικό δόγμα και τους S300 και την από τότε φασαρία για τους TOR M1 και γενικότερα τους ρώσικους εξοπλισμούς, μπορούν να αντιληφθούν πως η αιτία δεν είναι τα κωλόσπιτα, που έλεγε και ο Γιαννόπουλος.
Οσο κι αν η αστική τάξη έχει ανάγκη να κάψει κάποιους παροπλισμένους πολιτικούς υπηρέτες της για να εμφανίσει καθαρισμένο το νέο πολιτικό προσωπικό που προσπαθεί να στήσει, δεν κρύβεται το γεγονός πως αυτοί που καίγονται είναι τελικά όσοι δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν με ευλυγισία στο συχνά μεταβαλλόμενο πλαίσιο που επιβάλλει και απαιτεί η ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Στο πλαίσιο αυτό δεν ανατρέπεται σε καμιά περίπτωση το «ανήκουμε στη Δύση». Καμιά μερίδα της αστικής τάξης δεν διανοείται κάτι τέτοιο στα σοβαρά. Δεν το διανοήθηκε ούτε το ’74 με την ήττα στην Κύπρο από την τούρκικη αστική τάξη, δεν το διανοείται ούτε τώρα, παρ’ ότι, παρά τα οφέλη των μνημονίων στην ένταση της εκμετάλλευσης του λαού, ωστόσο στριμώχνεται δραματικά ως προς την κυριαρχία και το ρόλο της στην περιοχή. Περισσότερο είναι να φοβάται κανείς τυχοδιωκτισμούς στο πλαίσιο της εξάρτησης της Δύσης, βλέπε συμμαχία με Ισραήλ, χρήση βάσεων για επίθεση στη Λιβύη και ρόλος της χώρας στην ευρύτερη κρίση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, παρά να θεωρεί πιθανά σοβαρά αποσκιρτήματα από τη δυτική επιρροή, όσο κι αν το στρίμωγμα γίνεται ασφυκτικό.
Βεβαίως υπάρχουν και όρια, και η Ρωσία το παίζει έξυπνα και μεθοδικά και το πιο σημαντικό είναι πως ενδιαφέρον για μεταφορά των ρώσικων υδρογονανθράκων προς την Ευρώπη δεν έχει μόνο η Ρωσία αλλά και η Ευρώπη. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο πατάει η λεγόμενη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της χώρας που συχνά αναφέρεται (όσο το τολμάει και αυτό το πολιτικό προσωπικό). Η Μπακογιάννη, π.χ., που έχει συζητήσει έως και για την εγκατάσταση της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ σε πλοία στο Αιγαίο, ταυτόχρονα βγήκε, όπως είπαμε, και μίλησε για αναθέρμανση των ελληνορώσικων σχέσεων. Τα ίδια άλλωστε κάνει και ο «κομμουνιστής» Χριστόφιας που τον επισκέφτηκε ο σύντροφος Τσίπρας αλλά και ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος μόλις έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια με άλλους όρους πράττει και η ανταγωνίστρια Τουρκία που κάνει τα αντιαμερικάνικα τσαλίμια με το Ισραήλ αλλά γίνεται η ίδια μαντρόσκυλο των ΗΠΑ απέναντι στη Συρία και μαζί με τους ρώσικους αγωγούς φιλοξενεί σχέδια και για αμερικάνικους, ενώ στέκεται θετικά επίσης στην εγκατάσταση της αντιπυραυλικής των ΗΠΑ.
Θα έλεγαν κάποιοι: ιδού η αλληλεξάρτηση, ιδού το τέλος του ψυχρού πολέμου, να οι νέες εποχές και τα νέα ήθη στη διπλωματία και τις διακρατικές σχέσεις. Τα λένε ευθαρσώς αυτά το ΚΚΕ και όλη η Αριστερά μας που θέλει να ξεφύγει από τα κρίσιμα καθήκοντα της πάλης ενάντια στην αστική τάξη και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση που τη στηρίζει. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης πολύ συχνά σαν ξεδιάντροποι λακέδες ξέρουν τη δουλειά τους. Ξέρουν πως η λεγόμενη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική είναι ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί και μάλιστα στις μέρες μας χωρίς προστατευτικό στρώμα. Ο Σαμαράς πήγε επίσκεψη στη Ρωσία, μίλησε για αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων, μα το ίδιο διάστημα πήγε και στο Ισραήλ, ενώ δεν είπε κουβέντα, παρ’ ότι συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, για τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ στην πώληση της ΔΕΠΑ. Οπως έχουμε ξαναγράψει στην «Προλεταριακή Σημαία», η διαδικασία λεηλασίας του πλούτου της χώρας θα έχει πολλούς άγριους και κατά πάσα πιθανότητα και επικίνδυνους διαγκωνισμούς.
Ενα νέο συμβόλαιο μεταξύ των βασικών κέντρων είναι ζητούμενο στη βάση των νέων δεδομένων της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας της χώρας, μ’ ένα πειθήνιο πολιτικό προσωπικό που θα καταφέρνει να έχει τον εχθρό λαό στη γωνία. Το πλαίσιο ρημάγματος του πλούτου της χώρας, χρήσης της για κάθε χρήση και απογύμνωσης του λαού από κάθε δικαίωμα έχει γίνει σαφές και ουσιαστικά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού έχει δώσει δείγματα αποδοχής και πιστής τήρησης. Το μεγάλο ζητούμενο για ξένους και ντόπιους δυνάστες του λαού είναι για πόσο καιρό ακόμη ο λαός θα μένει χωρίς τη δυνατότητα να αμφισβητήσει αποτελεσματικά και με όρους αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης την ευχέρεια του κάθε Βενιζέλου και Σαμαρά να υπηρετούν το ολοένα και πιο αντιδραστικό πλαίσιο της εξάρτησης, προκειμένου να διατηρούν την αστική τάξη, παρά τα στριμώγματά της, σταθερά στο σβέρκο του λαού και με όλο και πιο αιμοβόρες διαθέσεις…