Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

9 Απρ 2012

25η Μαρτίου
Οι παρελάσεις ως πεδίο αμφισβήτησης και αντίστασης στην πολιτική του συστήματος

Η αρχή που έγινε κατά τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου πριν από πέντε μήνες φαίνεται ότι έχει αρχίσει να αποκτά μια σειρά από μόνιμα χαρακτηριστικά για το λαό και τη νεολαία. Ηταν η αρχή της μετατροπής του αστικού εορτασμού των ιστορικών λαϊκών αντιστάσεων και επαναστάσεων σε συγκέντρωση, διαδήλωση, διαμαρτυρία ενάντια σε όσα βιώνει σήμερα ο λαός μας.

Οι προσπάθειες του συστήματος
Η μαζική λαϊκή αντίδραση που εκφράστηκε στις 28 του περασμένου Οκτώβρη μέτρησε αρκετά για το σύστημα. Ηταν μέρος όλων εκείνων των παραγόντων που τελικά οδήγησαν στην επιλογή Παπαδήμου και μάλιστα μέσα από πολλές παλινωδίες. Είναι μέρος ενός νέου σκηνικού που διαμορφώνεται και γεννιέται από την πρωτοφανή επίθεση και την κατάργηση δικαιωμάτων ολόκληρων δεκαετιών και φέρνει το λαό και τους αγώνες του ξανά στο προσκήνιο.
Απέναντι σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα, το σύστημα χάνει ένα ένα τα όπλα του. Η πειθώ του έχει πάψει να επηρεάζει προ πολλού. Τα ταξίματα που για δεκαετίες χρησιμοποιούσε ως τη μεγάλη ευκαιρία του καπιταλισμού έχουν ξεθωριάσει. Απέναντι στην ανάγκη του να περάσει στο σύνολό της τη βάρβαρη πολιτική που του υπαγορεύεται, χρησιμοποιεί την τρομοκρατία και τη συκοφάντηση μέσα από όποιο δίαυλο μπορεί.
Το σύστημα δεν ήταν διατεθειμένο να χάσει άλλη μία μάχη, όπως έγινε την 28η Οκτωβρίου με την ακύρωση της κεντρικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη. Γιατί, μαζί με την ακύρωση αυτή, ακυρώθηκε -προσωρινά έστω- και όλη του η προπαγάνδα σε σχέση με την «εθνική ομοψυχία» και «ενότητα». Δεν θα μπορούσε να επιτρέψει άλλη μία τέτοια αποτυχία. Ετσι, μέρες πριν από τις 25 Μάρτη, άρχισε να διακηρύττει σε όλους τους τόνους την πρόθεσή του να μην επιτρέψει καινούρια «έκτροπα». Επιστράτευσε τα μέσα ενημέρωσης για να καταγγείλουν οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης τη λεγόμενη «πολιτική του γιαουρτιού», σε μια προσπάθεια να υποτιμήσουν και να συκοφαντήσουν ουσιαστικά την αμφισβήτηση κάθε εκπροσώπου του συστήματος. Επιστράτευσε και τις δυνάμεις καταστολής, κάνοντας τα κέντρα των πόλεων και τις συνοικίες πραγματικά φρούρια. Διάλεξε ποια σχολεία θα παρελάσουν στο κέντρο της Αθήνας. Απέκλεισε μέχρι και την μπάντα του Δήμου, επειδή οι μουσικοί της είχαν φορέσει μαύρα περιβραχιόνια στην προηγούμενη παρέλαση και ετοίμαζαν αντίστοιχου τύπου διαμαρτυρία.
Ενα βασικό ζήτημα που αναδεικνύεται εδώ είναι ότι, ουσιαστικά, το σύστημα δεν μπόρεσε να κάνει την παρέλασή του. Και αυτό έγινε με βάση τη λαϊκή πίεση, δυσαρέσκεια και αγωνιστικότητα. Αυτό που μπόρεσε να κάνει το σύστημα είναι μια ιδιωτική γιορτή με λίγους διαπιστευμένους καλεσμένους και πολλή αστυνομία... Μακριά από το λαό και τη νεολαία, χωρίς τη δική τους «ομοψυχία». Σίγουρα, πολύ μακριά από αυτό που θα ήθελε να κάνει...

Τι θέτει ο λαός
Οι παρελάσεις στο κέντρο της Αθήνας (μαθητική στις 24/3 και στρατιωτική στις 25/3) επί της ουσίας απέτυχαν μια και δεν ήταν τίποτε άλλο παρά υγειονομικές ζώνες. Οι παρελάσεις στις επαρχιακές πόλεις και τις συνοικίες της Αθήνας επίσης απέτυχαν γιατί εκεί εκφράστηκε η λαϊκή αγανάκτηση, παρά την τρομοκρατία, την αστυνομοκρατία και τις εθνικές κορόνες.
Εκτός όμως από την αγανάκτηση και την αγωνιστικότητα απέναντι στα βάρβαρα μέτρα, αυτό που εκφράζει ο λαός στις παρελάσεις το τελευταίο διάστημα είναι μια συνολική αμφισβήτηση του συστήματος και των πολιτικών του εκπροσώπων. Αρνείται να αποδώσει τιμές στο πολιτικό προσωπικό που είναι υπεύθυνο για την εξαθλίωσή του και τα παιδιά του αρνούνται να παρελάσουν ως περήφανα νιάτα μπροστά σ’ εκείνους που τσαλαπατάνε τα όνειρά τους. Πολύ περισσότερο, στα μάτια του λαού και της νεολαίας, οι επέτειοι των ιστορικών αγώνων και επαναστάσεων μετατρέπονται σε ευκαιρία για να τιμηθούν ως τέτοιοι και όχι ως φάροι της αστικής εθνικής ενότητας. Πρώτα απ’ όλα γιατί ποτέ δεν ήταν τέτοιοι. Φάροι είναι οι αγώνες του λαού και όχι του επίσημου πολιτικού προσωπικού της κάθε εποχής, που φρόντισε να προσδέσει την τύχη της χώρας με τα συμφέροντα των κυρίαρχων του πλανήτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και, δεύτερον, γιατί ο λαός αντιλαμβάνεται ότι η εθνική ενότητα στην οποία τον καλεί το σύστημα είναι ουσιαστικά συνομολογία και αποδοχή της εξαθλίωσής του.

Να διεκδικήσουμε τους δικούς μας εορτασμούς
Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται φανερό ότι από τη μια πλευρά το σύστημα αρχίζει να χάνει την πρωτοβουλία και τον πρώτο λόγο στον εορτασμό των επετείων και, από την άλλη, ο λαός και η νεολαία δείχνουν τη διάθεση να τιμήσουν τους ιστορικούς αγώνες με το δικό τους τρόπο. Οπως κάνουν 39 χρόνια τώρα στον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τιμώντας τους αγωνιστές με λαϊκή διαδήλωση κι όχι με στρατιωτική παρέλαση.
Δεν είμαστε από εκείνους που μπροστά στον κίνδυνο να «κατηγορηθούν» από τα μέσα για «εξτρεμισμό» και προβάλλοντας ως κυρίαρχο το ενδεχόμενο προβοκάτσιας αποφεύγουν οποιαδήποτε συμμετοχή στις λαϊκές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια των παρελάσεων. Αυτή είναι η τακτική που ακολούθησαν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία επέτειο, αφού γι’ αυτούς η αστική νομιμότητα είναι βασικό χαρακτηριστικό της παρέμβασής τους. Από την άλλη, δεν είμαστε και από εκείνους που διακηρύττουν ημέρα και ώρα για τη λαϊκή εξέγερση και επανάσταση χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν όταν τελικά... τους στήνει ο λαός στο ραντεβού που μόνοι τους έδωσαν. Χαρακτηριστικές ως προς αυτό είναι οι ανακοινώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των δυνάμεών της πριν από την 25η Μαρτίου.
Τελικά, πράγματι δεν κυριάρχησε ούτε η προβοκάτσια ούτε η προγραμματισμένη επανάσταση... Αυτό που κυριάρχησε είναι η αντίδραση του λαού και η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού του συστήματος. Και η απαξίωση αυτή είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό, όσο κι αν -και ιδιαίτερα εν όψει εκλογών- προσπαθήσουν να ξαναγυαλίσουν τα προσωπεία τους.
Ο λαός έχει τη διάθεση και πρέπει να διεκδικήσει τους δικούς του εορτασμούς των επετείων. Να διεκδικήσει με το δικό του τρόπο την κατάργηση των παρελάσεων, του στρατιωτικού βηματισμού απόδοσης τιμών στο σάπιο πολιτικό σύστημα από τη μαθητική νεολαία και την πραγματική τιμή στους αγώνες και τις επαναστάσεις του παρελθόντος. Κι αυτή αποδίδεται με όρους κινήματος, με τη λαϊκή διαδήλωση και έκφραση των σημερινών αγώνων και διεκδικήσεων.