Το αστικό κράτος προσπαθεί να ελέγξει με δύο βασικά τρόπους τα κόμματα, όπως και το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνμηα. Όχι τόσο τα αστικά κόμματα όσο της Αριστεράς. Ο ένας είναι τα διάφορα αντιδημοκρατικά μέτρα που παίρνει κατά καιρούς, η βία και η καταστολή. Ο άλλος τρόπος είναι μέσω του γενικότερου πλαισίου λειτουργίας των κομμάτων που νομοθετεί κατά καιρούς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι και κρατική χρηματοδότηση για την οποία κάθε τόσο γίνεται τόση φασαρία από τα ΜΜΕ, στο όνομα της διαφάνειας πάντα.
Την κρατική χρηματοδότηση την έχουν αποδεχτεί από την αριστερά, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής. Δεν αφορά μόνο τα χρήματα που λαμβάνουν τα κόμματα λίγο πριν τις εκλογές αλλά και αυτά που παίρνουν σαν ετήσια επιδότηση με βάση την εκλογική τους δύναμη ή αυτά που παίρνουν μέσω κρατικών διαφημίσεων στα έντυπά τους ή ευνοϊκών δανείων τα οποία ενίοτε ρυθμίζονται ακόμη πιο ευνοϊκά.
Τα κόμματα της Αριστεράς που την αποδέχονται φτάνουν στο σημείο να υπερασπίζονται τη στάση τους αυτή προσπαθώντας να πείσουν ότι αυτό λίγο ως πολύ γίνεται για το …καλό του λαού, ότι τα χρήματα επιστρέφουν στο λαό μιας και η ύπαρξη και η δράση τους υπηρετεί τα συμφέροντά του!!! Για μας έχει να κάνει με την αποδοχή της αστικής νομιμότητας, του συνολικότερου ιδεολογικού και πολιτικού τους προσανατολισμού, τις αντιλήψεις τους για το κράτος και συνακόλουθα του τρόπου που αντιλαμβάνονται τη δράση τους μέσα σε αυτό το σύστημα.
Αποδεχόμενα τα ρεφορμιστικά κόμματα την κρατική χρηματοδότηση αποδέχονται και τη συναλλαγή με το αστικό κράτος, τον έλεγχό τους. Έλεγχος στα οικονομικά σημαίνει και έλεγχος και όρια στην πολιτική λειτουργία των κομμάτων, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Αλλιώς γιατί να χρηματοδοτούσε το κράτος κόμματα που θέλουν να ανατρέψουν την εξουσία που εκφράζει;
Το ΚΚΕ(μ-λ) αρνείται την κρατική χρηματοδότηση και οποιαδήποτε άλλη συναλλαγή με το αστικό κράτος. Είναι προκλητικό σε μια περίοδο που ο λαός υποφέρει με την ανεργία, τη μείωση των μισθών και την εξαθλίωση που του επιβάλουν, τα κόμματα της αριστεράς όχι μόνο να αποδέχονται την κρατική χρηματοδότηση αλλά και να την απαιτούν ή να διαμαρτύρονται για τη «μείωσή» της. Από την άλλη, ίσως και η σοβαρότερη πλευρά της υπόθεσης, είναι τα αρνητικά πολιτικά μηνύματα που στέλνονται. Το σύστημα στη προσπάθειά του να απαξιώσει στην εργατική τάξη και το λαό την οργανωμένη πάλη και την πολιτική της έκφραση, που υποτίθεται εκφράζεται από την αριστερά και ιδίως από το κομμουνιστικό κόμμα, χρησιμοποιεί την χρηματοδότηση για να ενισχύσει τους ισχυρισμούς του ότι όλοι ίδιοι είναι.
Για το ΚΚΕ(μ-λ) το ζήτημα της οικονομικής του ανεξαρτησίας από το κράτος και τους μηχανισμούς του είναι ουσιαστικό πολιτικό. Δεν δεχόμαστε την κρατική χρηματοδότηση για τον ίδιο λόγο που δεν υπογράψαμε ποτέ τη δήλωση νομιμοφροσύνης τους νόμου 59/23-9-1974 ότι οι αρχές μας αντιτίθενται στη βίαια κατάληψη της εξουσίας και την κατάλυση του πολιτεύματος, έστω και με επιφύλαξη! Όπως δεν μπορούμε να υπάρχουμε έξω από το λαό, έτσι και δεν μπορούμε να φανταστούμε να στηριζόμαστε οικονομικά παρά μόνο σε αυτόν. Γι’ αυτό και δεν έχουμε πάρει ποτέ την κρατική επιχορήγηση (όποτε μας την έδιναν), γι’ αυτό και επιμένουμε στην οικονομική στήριξη της δράσης μας από τα μέλη, τους φίλους και τους οπαδούς της οργάνωσής μας.
Θα εξακολουθήσουμε να εντάσσουμε την οικονομική μας δουλειά μέσα στην πολιτική μας δράση, θα συνεχίσουμε να ζητάμε την οικονομική στήριξη του λαού στη βάση μιας βασικής συμφωνίας με τις θέσεις μας, τη φυσιογνωμία μας και τη δράση μας. Όπως από το λαό αντλούμε τη δύναμη να αγωνιζόμαστε, έτσι από το λαό θα συνεχίσουμε να ζητάμε και την τόσο απαραίτητη οικονομική μας ανεξαρτησία.
Δυστυχώς, στις σημερινές συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων δεν θεωρείται και τόσο επιλήψιμη, περισσότερο επιλήψιμη θεωρείται η δική μας θέση, ακόμα και από αριστερές οργανώσεις. Παρ’ όλα αυτά, εμείς θα επιμείνουμε να αρνούμαστε και να εναντιωνόμαστε στην οποιαδήποτε κρατική χρηματοδότηση, τόσο σαν ΚΚΕ(μ-λ) ή τα μετωπικά σχήματα όπου συμμετέχουμε όσο και τα έντυπά μας.
