Μετανάστες και αριστερά

Η πρόσφατη τεράστιας έκτασης επιχείρηση – σκούπα ενάντια στους μετανάστες και η υλοποίηση της άθλιας απόφασης για τα κέντρα κράτησής τους ήταν ένα πραγματικά συγκλονιστικό γεγονός που έκφρασε μια πλευρά της δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού, ένα σκηνικό που φιλοξενεί στην αγκαλιά του τις πιο αντιδραστικές, αντιλαϊκές και μισητές εκδοχές της κυριαρχίας του κεφαλαίου στο λαό και την εργατική τάξη. Όμως ούτε αυτό ούτε η ναζιστικού αρώματος κάλυψη του γεγονότος από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης προκαλούν καμία εντύπωση. Με μια έννοια, το σύστημα τη δουλειά του κάνει.
Αυτό που δημιουργεί ένα «μάγκωμα» σε όλους τους αριστερούς ανθρώπους ήταν η πλήρης απουσία οποιασδήποτε παρέμβασης του κινήματος είτε μέσω σωματείων είτε μέσω πολιτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων της αριστεράς και του κινήματος. Μάλλον συμπυκνώθηκαν στο γεγονός αυτό όλες οι πολιτικές αδυναμίες του κινήματος και της αριστεράς, αδυναμίες που διογκώνονται τραγικά σε ένα δύσκολο ζήτημα σαν αυτό.

Οι μετανάστες είναι τμήμα του λαού και της εργατικής τάξης, φυσικοί σύμμαχοι στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό

Ίσως το παραπάνω θεωρείται γενικά παραδεκτό για την αριστερά. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι έτσι. Από την αρχή του ζητήματος τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, οι αντιλήψεις της αριστεράς αντιμετώπιζαν το ζήτημα ως ένα απολίτικο ζήτημα ανθρωπισμού, θεώρηση που ήταν, ασφαλώς, αδύναμη να απαντήσει το ζήτημα με πραγματικούς, υλικούς όρους. Άλλες πλευρές – επηρεασμένες από τα συστημικά ιδεολογήματα της «ισχυρής Ελλάδας» - έβρισκαν ότι οι «βολεμένοι Ελληνες» ζουν σε βάρος των μεταναστών, αναπαράγοντας από τα «αριστερά» το διαχωρισμό της εργατικής τάξης και βαθαίνοντας, άθελά τους, την περιθωριοποίηση των μεταναστών από τα θέατρα της ταξικής πάλης στη χώρα. Σε κάθε περίπτωση από την πάλη για τα δικαιώματα των μεταναστών έλειπαν οι… ίδιοι οι μετανάστες καθώς το ζήτημα «λυνόταν» και εδώ μέσω της γνωστής ανάθεσης σε διάφορους εργολάβους των δικαιωμάτων των «αδυνάτων».
Στην όξυνση της ταξικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων, τμήματα της Αριστεράς έψαχναν στηρίγματα σε «πατριωτικά» τμήματα της αστικής τάξης, σε φρούδες ελπίδες για μια νέα σοσιαλδημοκρατία, ακόμα και στη Ρωσία και την Κίνα. Άλλοι (που μάλλον ήθελαν να δηλώσουν έτοιμοι για κυβερνητικά πόστα) κλαίγονταν από κοινού (έστω με άλλη αφετηρία) για την… ανύπαρκτη «απουσία μεταναστευτικής πολιτικής από το ελληνικό κράτος». Και τμήματα της αναρχίας έψαχναν να δημιουργήσουν μια εικόνα ότι σύμπασα η ελληνική εργατική τάξη είναι ρατσιστική και εχθρική με τους μετανάστες (το σύνθημα για τους «ξεφτίλες πατριώτες» είναι ενδεικτικό του πόσο επικίνδυνος και αντιδραστικός μπορεί να γίνει κάποιος που χαρακτηρίζεται από ελιτισμό απέναντι στο λαό).
Ελάχιστοι σκέφτηκαν ότι οι μετανάστες –πολύ καθαρά πια τα τελευταία χρόνια- είναι θύματα των ίδιων θυτών που έχουν φέρει τον ελληνικό λαό στη σημερινή δεινή θέση:

• Η θηριωδία του ιμπεριαλισμού είναι ο ένας παράγοντας που έχει γεννήσει τα καραβάνια των μεταναστών. Ενός ιμπεριαλισμού που αποικιοποιεί τη χώρα και απειλεί να την εμπλέξει και σε επικίνδυνες και τυχοδιωκτικές περιπέτειες στην περιοχή.
• Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού και η εξαθλίωση που δημιουργεί είναι ο δεύτερος παράγοντας που έχει γεννήσει τα καραβάνια των μεταναστών. Ενός καπιταλισμού που σπρώχνει τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού στην φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Οι εχθροί, λοιπόν, είναι κοινοί για Ελληνες και μετανάστες. Η πολιτική βάση των μετώπων υπάρχει υλικά – πραγματικά. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι το ίδιο που πρέπει να γίνει και για τη συγκρότηση συνολικά του κινήματος: Να σταματήσει το εικονικό κίνημα, το κίνημα των αντιπροσώπων και να στρωθούμε στη δουλειά έτσι ώστε σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση, σε κάθε συγκρότηση νέου σωματείου, σε κάθε δημιουργία επιτροπής αγώνα, όλο και περισσότερο οι μετανάστες εργάτες να αποτελούν ζωντανό κύτταρο κάθε κίνησης. Είναι φανερό ότι δεν είναι μια εύκολη δουλειά. Όμως τι είναι εύκολο στις μέρες μας;
Άλλωστε, ας σκεφτούμε τι τεράστια ενίσχυση θα αποκτούσε το λαϊκό και εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, τι δραματική ανατροπή στον ταξικό συσχετισμό θα δημιουργούνταν, αν οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες και εργαζόμενοι πάλευαν από κοινού με τους Ελληνες για τα κοινά μας συμφέροντα. Για τη ζωή τους, για τη ζωή μας…

• Κοινοί αγώνες Ελλήνων και μεταναστών ενάντια στην ιμπεριαλιστική θηριωδία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα
• Πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες – ΟΧΙ στα νέα Μακρονήσια

Π.Χ.