Επιστροφή στην ύπαιθρο. Διέξοδος με προοπτική ή σκόπιμη και συστηματική εξαπάτηση;

Ολόκληρη καμπάνια στήνει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και από δίπλα τα συγκροτήματα του Τύπου για να ντύσουν με φύκια και μεταξωτές κορδέλες τις απεγνωσμένες κατά βάση κινήσεις χιλιάδων, κυρίως νέων, ανθρώπων, που ουσιαστικά αναγκάζονται να επιστρέψουν στο συχνά ρημαγμένο χωριό τους.
Τις προηγούμενες μέρες έγινε πρωτοσέλιδο και θέμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μια έρευνα για λογαριασμό του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης που ανάμεσα σε μια σειρά σχετικά στοιχεία αναφέρονταν σε έναν αριθμό 1,5 εκατομμυρίου ατόμων που ετοιμάζονται να αποχωρήσουν από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι μισοί εκ των οποίων θέλουν να εργαστούν στον αγροτικό τομέα. Πρόκειται κατά βάση για νέους ανθρώπους υψηλής μόρφωσης (25,4% μεταπτυχιακής και 43,5% πανεπιστημιακής).
Δεν έχουμε λόγους να αμφισβητήσουμε τα αποτελέσματα της έρευνας, μια και αναφέρεται σε υπαρκτές σκέψεις χιλιάδων ανθρώπων μπροστά στα αδιέξοδα που συσσωρεύει η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική. Ωστόσο έχει νομίζουμε αξία να αποκρούσουμε τη συστηματική προσπάθεια εξαπάτησης και εκμετάλλευσης της αγωνίας και του αδιεξόδου του λαού με άθλιους επικοινωνιακούς τρόπους απ’ αυτούς τους ίδιους που με τις πολιτικές τους πνίγουν τον λαό σε αδιέξοδα στην πόλη και στο χωριό. Είναι γεγονός πως όσο ξεδιπλώνεται η επίθεση ακόμη και το μισορημαγμένο σπίτι στο χωριό θα αποτελεί διέξοδο επιβίωσης για τον άνεργο, όταν μάλιστα απειλείται να γίνει και άστεγος. Όταν η προοπτική να βρεις δουλειά στην ειδικότητα που σπούδασες ή έχεις ήδη εμπειρία ή έστω σε κάτι παρόμοιο ή και άσχετο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, τότε στον αγώνα της επιβίωσης η μετανάστευση σε άλλον τόπο επιλέγεται με όλα τα κόστη με στόχο την ελπίδα…
Είναι όμως εγκληματική η εκμετάλλευση αυτών των αδιεξόδων που γίνεται από διάφορες πλευρές. Μόνο 90 ευρώ κοστίζει, λέει η τηλεφωνήτρια της τάδε εταιρείας, το βιβλίο για την καλλιέργεια του φυτού «ιπποφαές» (αυτού ντε που έτρωγε ο Βουκεφάλας του Μεγαλέξανδρου), κάτι παραπάνω τα σεμινάρια που την τάδε ημερομηνία θα γίνουν στην πόλη σας και μην αγωνιάτε αν στηριχτείτε πάνω μας και καλλιεργήστε με δενδρύλλια που σας παρέχει επίσης η εταιρεία μας, το προϊόν που θα παραχθεί μετά από 6 χρόνια θα απορροφηθεί βάσει συμβολαίου που θα υπογράψετε με συνεργάτες μας κ.λπ.
Ανάλογος κουρνιαχτός ξεσηκώνεται από διάφορα κανάλια για μια σειρά άλλες «μοντέρνες» καλλιέργειες (στέβια, αρωματικά φυτά, ρόδια, μύρτιλα, μανιτάρια, σαλιγκάρια, αλόη και άλλα). Για όλα αυτά και για κάθε μοντέρνα ή παραδοσιακή καλλιέργεια υπάρχει με πλήρη ανευθυνότητα, ελαφρότητα και εμφανείς επικοινωνιακές και πολιτικές επιδιώξεις υποτιθέμενη τεχνική και τεχνικοοικονομική υποστήριξη από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Οι γνώστες του χώρου ξέρουν πως ακόμη και σε εποχές με σοβαρά στελεχωμένες τις γεωργικές υπηρεσίες για μια αναδιάρθρωση γίνονταν χρόνιες έρευνες σε διάφορα επίπεδα και ακόμη και σε εποχές (δεκαετία του '60, της πράσινης επανάστασης) που επιδιώκονταν στ’ αλήθεια ανάπτυξη της γεωργίας, γίνονταν συχνά καταστροφικά λάθη ή «λάθη» σε βάρος παραδοσιακών καλλιεργειών και τελικά της αγροτιάς εκείνων των εποχών.
Σήμερα όλα αφήνονται στην αγορά και στα «συμβόλαιά της». Αλήθεια, αν το ιπποφαές δεν βγει ακριβώς τόσο κίτρινο ή με την ακριβή σύσταση του συμβολαίου, ποιος πληρώνει τον βαρκάρη για 6 χρόνια κόπο, αναμονή και έξοδα;
Σήμερα η φτωχομεσαία αγροτιά στο χωριό έχει ήδη ξεκληριστεί και απλά μένει στο χωριό ένα τμήμα της (γύρω στο 10%, από 30% πριν από την ένταξη στην ΕΕ) γιατί δεν ξέρει πού να πάει…
Σίγουρα μια αντίστοιχη έρευνα στα χωριά, που οι φτωχομεσαίοι καλλιεργούν και δεν μπορούν να ζήσουν, θα είχε ενδιαφέρον για το πώς σκέφτονται οι ξεχασμένοι ουσιαστικά άνεργοι της υπαίθρου… Το ότι οι φτωχοί αγρότες του χωριού είναι πιο δύσπιστοι στην κοσμογονία των μοντέρνων καλλιεργειών δεν είναι επειδή είναι αμόρφωτοι, όπως προβάλλεται, αλλά απλά γιατί ξέρουν και έχει συχνά καεί η γούνα τους. Βεβαίως υπάρχουν οι περιπτώσεις γεωργικών επιχειρήσεων σε μοντέρνες καλλιέργειες, όπως και σε παραδοσιακές, που δεν πάνε και άσχημα, όμως είναι ολοφάνερο πως, στην παραγωγή ελαιολάδου ή κηπευτικών ή οποιασδήποτε νέας αρλούμπας που έχει αγορά για 100 στρέμματα (για να ζήσουν 20 οικογένειες) και αυτή προτείνεται σε 20.000, οι νέοι της πόλης όταν μάλιστα δεν διαθέτουν και γερό πορτοφόλι για επενδύσεις, αν τελικά εξαπατηθούν, θα αντιμετωπίσουν μια σκληρή και συχνά δυσάρεστη πραγματικότητα.
Είναι γεγονός πως η πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της αστικής τάξης έχει οδηγήσει τόσο στο ρήμαγμα της αγροτιάς όσο και στην καταστροφή της ντόπιας παραγωγής. Όλα τα τρόφιμα εισάγονται, όταν στη χώρα θα μπορούσαν να παράγονται άφθονα και ποιοτικά προϊόντα. Πράγματι το ελαιόλαδο έχει σπουδαία διαιτητική αξία και μεγάλη δυνατότητα επέκτασης αγορών. Όμως για να ζήσει μια οικογένεια στο χωριό δεν αρκούν οι 100-200 ρίζες ελιές του παππού και βέβαια στο χωριό δεν έχει ούτε γιατρό ούτε σχολειό για τα παιδιά. Είναι επομένως πρόκληση όταν νέοι άνθρωποι στην ύπαιθρο με ζωντάνια, τεχνογνωσία και υποδομές που απέκτησαν με κόπο δεν μπορούν πλέον να καλλιεργήσουν και να ζήσουν, να σπέρνονται συστηματικά αυταπάτες σε ανυποψίαστους νέους της πόλης στη βάση του αδιεξόδου τους. Βέβαια ο εξαθλιωμένος, είτε της πόλης είτε του χωριού, θα αναγκαστεί είτε να καλλιεργεί είτε να δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Η διαδικασία διάλυσης της αγροτιάς και κάθε μικρομεσαίας επιχείρησης όπως και η αντεργατική επίθεση επιταχύνεται με την πλέρια απελευθέρωση της αδηφαγίας του κεφαλαίου και με την κρίση ευκαιρία…
Τα λιπάσματα, τα μηχανήματα, ακόμη και τα ξύλινα στειλιάρια, είναι εισαγόμενα και πανάκριβα, τόσο που ελλείψει και δανεισμού μεγάλες εκτάσεις πλέον μένουν ακαλλιέργητες. Την ίδια ώρα τη χώρα πλημμυρίζουν φτηνά επίσης εισαγόμενα σαπίμια τροφίμων, ενώ το λάδι αγοράζεται σε εξευτελιστικές τιμές (1,80 ευρώ φέτος) από τους μεγαλέμπορους και τους τυποποιητές, είτε απευθύνεται στην εσωτερική αγορά είτε στην έξω. Ταυτόχρονα η φτώχεια της πόλης ρίχνει τη ζήτηση και τις τιμές στα όποια προϊόντα παράγονται και καταναλώνονται στην εσωτερική αγορά. Έτσι με βάση τα ακριβά εφόδια συχνά δίπλα στην αδιάθετη ντόπια πατάτα εμφανίζεται η πολύ φτηνότερη αιγυπτιακή που παρά τα μεταφορικά αφήνει μεγάλα κέρδη στον εισαγωγέα, στην αλυσίδα σουπερμάρκετ και είναι φτηνότερη για τον καταναλωτή. Αλήθεια τι κάνει σε αυτή την περίπτωση το κίνημα της πατάτας; Βέβαια οι Αιγύπτιοι πατατοπαραγωγοί έχουν προσαρμοστεί εδώ και χρόνια και δεν καλλιεργούν για ένα ολόκληρο κομμάτι ψωμί… Αρκούνται σε μια φέτα ψωμιού για να μη λιμοκτονήσουν. Και κάθε άλλο παρά τους ξενίζει που στο χωριό δεν έχει γιατρό ή σχολειό.
Πράγματι είναι φτηνά τα φύκια και οι κορδέλες της επικοινωνιακής πολιτικής του κάθε Σκανδαλίδη με τα καλάθια του και του κάθε επιτηδείου. Όμως σ’ ένα τέτοιο αντιδραστικό πολιτικό κλίμα βρίσκουν το θράσος την ώρα που καταργούν τις συντάξεις χιλιάδων σακατεμένων ανθρώπων του μόχθου να μας βομβαρδίζουν με τους λίγους κολλητούς τους που τώρα ανακάλυψαν ότι τους είχαν δώσει σύνταξη τυφλού ενώ οδηγούν ταξί!
Έχουν το θράσος να λένε στον λαό ότι μαζί τα φάγαμε και ότι για ό,τι συμβαίνει φταίει και η Αριστερά ή κυρίως αυτή για τη διεκδικητική της πλειοδοσία. Ανάλογο είναι το θράσος που παραμυθιάζουν με αρλούμπες για την όμορφη ζωή στο χωριό τώρα που ρήμαξαν τη ζωή και στην πόλη και στο χωριό.
Δυστυχώς με τη συνειδητή απάτη του συστήματος συναντιούνται οι μικροαστικοί ιδεαλισμοί της αυτονομίας και διάφορων ριζοσπαστών που απαιτούν μάλιστα να εμφανίζονται σαν η Αριστερά που έχει τις απαντήσεις για να κάνει την κρίση ευκαιρία για τις δυαδικές της καταστάσεις. Αυτή τη φορά, παρ' ότι αριστεροί της εποχής μας τάχα, δεν παρακάμπτουν μόνο τον Λένιν και τις αναλύσεις του για τον ιμπεριαλισμό για να εμφανίσουν σαν ό,τι νεότερο τις καουτσκικές υπερανοησίες, αλλά πάνε πίσω και από τον Μαρξ για να ξετρελαθούν σαν παιδιά με τον Όουεν, τον Φουριέ και τον Σεν Σιμόν.
Είναι σίγουρο ότι το θράσος και η εγκληματική συμπεριφορά του συστήματος απέναντι σε εργαζόμενους και νέους στην πόλη και στο χωριό χρειάζεται σοβαρή και αποφασιστική αντιμετώπιση. Παρά τον ζόφο, τα δεινά και τη δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων στην πόλη και στο χωριό, η ταξική πάλη θα βρει τον δρόμο της και αν μη τι άλλο θα εξοπλίζει συνεχώς τον λαό με εμπειρίες τέτοιες για να μη παραμυθιάζεται με κάθε λογής αρλούμπες.