Το παρακάτω κείμενο-συμβολή στη συζήτηση για την «Πρωτοβουλία για
Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συσπείρωση» υπογράφεται από τέσσερις
ανένταχτους κομμουνιστές και αριστερούς αγωνιστές.
Η δημιουργία της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική
Συνεργασία είναι μία θετική εξέλιξη αφού για πρώτη φορά μέσα στις
συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής κρίσης και ενώ
βαθαίνει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και πλατειές λαϊκές μάζες
οδηγούνται στην εξαθλίωση, ξεκινάει ένα μετωπικό εγχείρημα που
διακηρύττει ως αιχμή πάλης τον αντιιμπεριαλισμό.
Στη σημερινή πολιτική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την όξυνση της
εκμετάλλευσης και της καταπίεσης του εργαζόμενου λαού και ταυτόχρονα από
το ξέσπασμα αυθόρμητων ταξικών συγκρούσεων που δεν έχουν όμως πολιτικό
προσανατολισμό και οργανωτική συνοχή, η συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής συνεργασίας
που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σήμερα, είναι ο μοναδικός
ρεαλιστικός δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στη διαμόρφωση των όρων για
την πολιτική και οργανωτική ενότητα της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη
των αγώνων του εργατο-λαϊκού κινήματος.
Στο πλαίσιο του διαλόγου
που ανοίγει με αφορμή το εγχείρημα της Πρωτοβουλίας για Αριστερή
Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, πρόθεσή μας ως ανένταχτοι κομμουνιστές
και αριστεροί αγωνιστές είναι να καταθέσουμε τις προτάσεις μας σχετικά
με τον πολιτικό προσανατολισμό και τους άξονες πάλης που θεωρούμε ότι
πρέπει να έχει αυτή η μετωπική πολιτική πρωτοβουλία, για να
ανταποκρίνεται στη σημερινή πολιτική συγκυρία και τα καθήκοντα που αυτή
δημιουργεί για το κίνημα, έτσι ώστε να διαμορφωθεί η προοπτική της
συνολικής εργατικής απάντησης στην επίθεση των καπιταλιστών, και συνάμα
να διαμορφωθούν σε διαλεκτική σχέση με το προηγούμενο, οι όροι για τη
συγκρότηση του επαναστατικού κόμματος στη χώρα, μέσα από το καμίνι της
ταξικής πάλης και όχι «εν κενώ», ή με συγκολλήσεις κορυφής μακριά από
την ίδια την εργατική τάξη και τις ανάγκες της.
Κωδικοποιημένα
καταθέτουμε κάποια ζητήματα, όχι σαν προαπαιτούμενα για την συμμετοχή
μας, αλλά σα συμβολή στο βάθεμα του κοινού μας προβληματισμού και στα
πλαίσια των όρων λειτουργίας του εγχειρήματος, όπως αυτοί έχουν από την
πρώτη στιγμή τονιστεί, με στόχο την ανάπτυξη της Πρωτοβουλίας και τη
διαμόρφωση συνθηκών πλατύτερης ανταπόκρισης και μεγαλύτερης
αποτελεσματικότητας της παρέμβασής της.
1. Αντιιμπεριαλισμός: ο αληθινός αντικαπιταλισμός της εποχής μας
Στις συνθήκες της σημερινής κρίσης, για την καπιταλιστική Ελλάδα το κύριο είναι ο βαθιά εξαρτημένος χαραχτήρας του ντόπιου καπιταλισμού,
με κύριο τελικό αποτέλεσμα οι επιπτώσεις της σημερινής γενικευμένης
καπιταλιστικής κρίσης να εκδηλώνονται στη χώρα (ως μία από τους
αδύναμους κρίκους του ιμπεριαλιστικού συστήματος) με τη μορφή της
παραπέρα όξυνσης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας από τα
ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και του ΔΝΤ (πολλαπλά μνημόνια και μέτρα
που τα ακολουθούν), καθώς και να παρέχεται στην ΕΕ (κατά κύριο λόγο στο
γερμανικό και το γαλλικό μονοπωλιακό κεφάλαιο) και στις ΗΠΑ, το δικαίωμα
να καθορίζουν πλήρως κάθε πτυχή της οικονομίας και των εργασιακών
συνθηκών στην Ελλάδα και να εκβιάζουν με τη λήψη συνεχών νέων μέτρων την
«επιβίωση» της ελληνικής οικονομίας.
Φυσικά, θα ήταν λάθος να λέμε
ότι οι ιμπεριαλιστές καθορίζουν την οικονομική πολιτική «υποτάσσοντας»
το ελληνικό κεφάλαιο, ή να μιλάμε για μία σκέτη «ξενοδουλεία» της
ελληνικής αστικής τάξης, γιατί το ελληνικό κεφάλαιο βρίσκεται σε
συντονισμό με τους ιμπεριαλιστές αφού καταφέρνει μέσω των μέτρων του
μνημονίου (κατάργησης των ΣΣΕ, αποσάθρωση του ασφαλιστικού συστήματος,
μειώσεις μισθών, κλπ.) να διασφαλίσει τη δική του κερδοφορία. Η ελληνική
αστική τάξη οξύνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης προβάλλοντας το
δανεισμό και τα μέτρα του μνημονίου (δηλαδή το σφίξιμο της
ιμπεριαλιστικής εξάρτησης) ως μονόδρομο για τη διάσωση της οικονομίας
από τη χρεωκοπία. Στην πραγματικότητα, ο συμβιβασμός με την εξάρτηση και
η ευθυγράμμιση με τους ιμπεριαλιστές είναι κεντρική πολιτική επιλογή
του ελληνικού αστικού μπλοκ εξουσίας – στην ουσία της ντόπιας αστικής
τάξης – για να διασφαλίζει την κυριαρχία του πάνω στην εργατική τάξη,
μια πολιτική που βρίσκεται σε ταύτιση με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ
και το ευρώ καθώς και τη γενικότερη υποταγή του, στους ευρω-ατλαντικούς
ιμπεριαλιστές. Ταυτόχρονα, η ένταση του καθορισμού της οικονομικής
πολιτικής της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο είναι ιστορικό και
αναπόφευκτο αποτέλεσμα της διαχρονικά εξαρτημένης φύσης της ελληνικής
καπιταλιστικής οικονομίας από την εποχή της ίδρυσης του ελληνικού
κράτους και καθόλης της διάρκειας της συγκρότησής του. Αυτό, για εμάς,
επιβεβαιώνει απόλυτα την αντίληψη του Λένιν ότι στις χώρες που
καθιστώνται αδύναμοι κρίκοι της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας γεννιούνται οι
συνθήκες για τη γέννηση πραγματικά επαναστατικών κινημάτων. Επιπλέον,
οποιαδήποτε στιγμή γίνεται λόγος για εθνική ανεξαρτησία και εθνική
απελευθέρωση, πρέπει να γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο πως στη συγκυρία της
παγκόσμιας κρίσης και των επιδράσεών της στη χώρα μας, ο χαρακτήρας της
καταπίεσης από τη γερμανο-γαλλική ΕΕ είναι όχι αφηρημένα εθνοτικός, αλλά
απόλυτα ταξικός, απόρροια τόσο των δεδομένων ιστορικών διαδικασιών της
καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και των προσπαθειών αντιμετώπισης της
κρίσης σε διεθνές και τοπικό επίπεδο, με ορίζοντα τόσο τη βραχυπρόθεσμη
πολιτική και οικονομική σταθεροποίηση, αλλά και τη μακροπρόθεσμη
αναδιαμόρφωση των όρων της κυκλοφορίας και κερδοφορίας του κεφαλαίου,
καθώς και ότι είναι αποτέλεσμα της όξυνσης του ενδοιμπεριαλιστικού
ανταγωνισμού μεταξύ των ΗΠΑ και της προσωρινής σύμπραξης των ευρωπαϊκών
ιμπεριαλιστικών κρατών, με σκοπό τη δημιουργία νέων ιμπεριαλιστικών
αλυσίδων και την εκκίνηση μίας νέας «πρωταρχικής» συσσώρευσης, μέσα στην
οποία η Ελλάδα και όλες οι χώρες που αντιμετωπίζουν ίδια προβλήματα
εμπλέκονται άμεσα. Επομένως, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας,
που στρέφεται ενάντια στο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, στην ουσία
στρέφεται ενάντια στη δική μας ντόπια αστική τάξη, που από τη φύση της
υπάρχει, ζει και πλουτίζει από την εξάρτηση και ταυτόχρονα την επιβάλει
με την πολιτική της ολόπλευρης φασιστικοποίησης, είναι ο αντικαπιταλισμός του σήμερα.
Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να τονίσουμε και τον αποπροσανατολιστικό
χαρακτήρα της σχεδόν απόλυτης επικέντρωσης από πλευράς του μεγαλύτερου
κομματιού της Αριστεράς στο χρέος της χώρας και τις ανάλογες προτάσεις
σχετικά με αυτό, που αν τις δούμε στην αφετηρία τους, ουσιαστικά
υποστηρίζουν εμμέσως ότι το πρόβλημα της χρεοκοπίας είναι αποτέλεσμα της
κακοδιαχείρισης των δημοσιονομικών του κράτους από τα δύο μεγάλα αστικά
κόμματα, και όχι του τρόπου που επιδρά η κρίση (σε μακροιστορικό
πλαίσιο) στην Ελλάδα λόγω της θέσης της στο διεθνή καπιταλιστικό
καταμερισμό εργασίας. Πρέπει να προβάλουμε όλο το εύρος των σημερινών
αντιθέσεων, με ιδιαίτερο βάρος στις ενδοιμπεριαλιστικές, πρέπει να
χτυπήσουμε τον μύθο για «καθαρό» δήθεν αντικαπιταλισμό που δε χτυπάει
την εξάρτηση, αλλά κυνηγάει ηθικολογώντας ανεμόμυλους, πρέπει να
χτυπήσουμε τις αντιμαρξιστικές απόψεις για «καθαρές κοινωνικές
επαναστάσεις» και για «μικροιμπεριαλισμούς», αλλά να προβάλουμε πως ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στην εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό, είναι τελικά, μέσα από την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις του, «αγώνας τάξης εναντίον τάξης»!
2. Φασιστικοποίηση ή απλή όξυνση της καταστολής;
Οι
κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους, ακυρώνουν στην πράξη
στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες, σύμφυτες με τη στοιχειώδη
λειτουργία της αστικής δημοκρατίας: από τα πογκρόμ των κρατικών
κατασταλτικών δυνάμεων σε συνεργασία με φασιστικές συμμορίες ενάντια
στους μετανάστες εργάτες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, την
κατάργηση του παν/κού ασύλου, τις μαζικές προληπτικές προσαγωγές, την
ανοιχτή βίαιη καταστολή των μαζικών αγώνων, την επί της ουσίας
απαγόρευση προσέλευσης στις διαδηλώσεις με το μπλοκάρισμα των
συγκοινωνιών και τον αποκλεισμό δεκάδων οικοδομικών τετραγώνων, την
ηλεκτρονική παρακολούθηση και την άρση κάθε προσωπικού απορρήτου, τις
επιδρομές σε πολιτικούς χώρους, έως τις δίκες – έκτακτα στρατοδικεία –
αγωνιστών και την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης, την επερχόμενη
νομοθετική θέσπιση απαγόρευσης των διαδηλώσεων, το φακέλωμα του DNA, τις
δίκες για τρομοκρατία αγωνιστών της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το νέο
τρομονόμο με τον οποίο μπορούν να χαρακτηριστούν τρομοκρατική δράση
ακόμα και πλημμελήματα και φωτογραφίζει τη μαχητική πολιτική και
συνδικαλιστική δράση. Αυτό το καθεστώς κρατικής τρομοκρατίας που
βιώνουμε δεν είναι μια απλή έξαρση ρουτίνας της καταστολής, αλλά
εξελίσσεται ένα απαραίτητο για το σύστημα προτσές, παράλληλο και
συμπληρωματικό αυτού της εξαθλίωσης των εργατο-λαϊκών μαζών με στόχο να
αντιμετωπιστούν οι εκδηλώσεις της λαϊκής αντίστασης. Τελικά, αυτό που
παρατηρείται είναι ότι το κράτος επανεμφανίζεται στο βασικό του
χαρακτήρα, αυτόν της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην εργατική
τάξη!
Αυτό επιβάλλεται μέσω της διόγκωσης των κατασταλτικών
μηχανισμών, όσο και μέσω μιας πολιτικής διάσπασης (ρατσισμός, κοινωνικός
αυτοματισμός) της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων
κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων από όπου αντλεί τις δυνάμεις του το
λαϊκό κίνημα. Σε αντίθεση με αντιλήψεις που κυριαρχούν ευρέως στην
κοινωνία ότι «δεν υπάρχει κράτος», λόγω της πιστής εφαρμογής των
επιταγών της ΕΕ από το κοινοβούλιο και της «εκχώρησης» κυριαρχικών
δικαιωμάτων της χώρας στον ιμπεριαλισμό, αντιλήψεις που σε θεωρητικό
επίπεδο έχουν επηρεαστεί και από της θεωρίες για την παγκοσμιοποίηση και
την δημιουργία αόρατων υπερεθνικών ελίτ αποτελούμενων από τραπεζίτες
κλπ., το κράτος όχι μόνο δε «σβήνει», αλλά διογκώνεται και
ισχυροποιείται στην εσωτερικά κύρια λειτουργία του που είναι να
επιβεβαιώνει βίαια την ταξική δικτατορία του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα
συνοδεύεται από τη δημιουργία νέων μορφών ιδεολογικής προπαγάνδας πάντα
με πυρήνα το έθνος και το πατριωτικό καθήκον και με σκοπό την
ισχυροποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού και φυσικά τη στοχοποίηση των
αριστερών και γενικά των αγωνιστικών πολιτικών δυνάμεων, καταγγέλλοντας
ως κοινωνικά ανεύθυνους και προδότες, αλλά και υπαίτιους για την
ανασφάλεια του κόσμου, όσους δεν ευθυγραμμίζονται με τις αντεργατικές
πολιτικές και παρεμποδίζουν την «ομαλή» ροή κυκλοφορίας του χρήματος
(και άρα φέρνουν πιο κοντά τη χρεοκοπία), με απεργίες και μπλόκα. Αυτά
αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλούμε διαδικασία φασιστικοποίησης του κράτους και ολόκληρης της κοινωνίας και όχι απλή «αστυνομοκρατία».
Οι καπιταλιστές επιβάλλουν την πολιτική της φασιστικοποίησης ως όπλο
για τη συντριβή των αγώνων του εργατο-λαϊκού κινήματος λόγω των
προοπτικών όξυνσης της ταξικής πάλης.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να
τονιστεί ότι η πολιτική της φασιστικοποίησης, που προωθείται σήμερα, δεν
επιβάλλεται κατά κανόνα από παραδοσιακές-καθαρές φασιστικές δυνάμεις
που ανήλθαν στην εξουσία στη διαδικασία της αλλαγής «καθεστωτικής
βάρδιας», αλλά από αντιδραστικές αστικές κυβερνήσεις, γεγονός που
αποδεικνύει ότι αυτή αποτελεί κεντρική επιλογή των καπιταλιστών.
Η
φασιστικοποίηση είναι μια διαδικασία που μαζί με την ιμπεριαλιστική
εξάρτηση αποτελεί τον άλλο κύριο πυλώνα πάνω στον οποίο οικοδομείται η
εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Ο αγώνας της εργατικής
τάξης θα πλατύνει και θα γίνει πιο αντιληπτός, όταν συνδέσει διαλεκτικά
τον αντιιμπεριαλισμό με τον αντιφασισμό στις συγκεκριμένες συνθήκες.
3.Για τον οργανωτικό χαρακτήρα της Πρωτοβουλίας (και τη σχέση της με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς)
Είναι
αντίληψή μας ότι μεγάλη ευθύνη για την αποδυνάμωση των κινημάτων
(εργατικό, φοιτητικό, κλπ.) όσο και για τα συνεχή πλήγματα που δέχεται η
εργατική τάξη με τη ψήφιση όλων των αντιδραστικών νομοσχεδίων – παρά
τις μαζικές κινητοποιήσεις αντίστασης – έχει η ίδια η Αριστερά, τόσο η
καθεστωτική, όσο και η εξωκοινοβουλευτική, και πιο συγκεκριμένα οι
αντιλήψεις τις σχετικά με τις εκάστοτε πολιτικές συγκυρίες αλλά και τα
οργανωτικά μοντέλα που έχει προσπαθήσει να καθιερώσει μέσα στις
κινηματικές διαδικασίες. Κωδικοποιημένα, θέτουμε τα παρακάτω στοιχεία ως
αναγκαία σημεία συζήτησης και ζύμωσης για την οργανωτική συγκρότηση της
Πρωτοβουλίας, με τη λογική ότι επιδιώκουμε αυτή να αποτελέσει σημείο
αναφοράς για την αναγέννηση της λαϊκής αντίστασης και όχι μία απλή
ανταπόκριση στην τάση που επικρατεί ευρύτερα στην Αριστερά για τη
δημιουργία μετώπων που δήθεν ξεπερνούν προηγούμενες ιδεολογικές και
οργανωτικές αγκυλώσεις και «αφουγκράζονται» το κάλεσμα του λαού για
ενότητα. Θεωρούμε ότι το οργανωτικό πλαίσιο της Πρωτοβουλίας είναι
εξίσου σημαντικό με το πολιτικό σκέλος της ανάλυσης της συγκυρίας, καθώς
και αυτό αποτελεί σκέλος της πολιτικής συμφωνίας για τη συγκρότηση του
μετώπου, ειδικά εφόσον φιλοδοξεί να συσπειρώσει και ανένταχτους
αγωνιστές.
- Οργανωτική μορφή της Πρωτοβουλίας: Θα είναι συντονιστικό κινήσεων και συλλογικοτήτων, ανοιχτή συνέλευση, πολιτική κίνηση a la ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Θα υπάρχει μίνιμουμ πλαίσιο πολιτικής συμφωνίας με άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες;
- Σχέση οργανωμένων δυνάμεων με ανένταχτους αγωνιστές και όργανα λήψης αποφάσεων
- Λειτουργία και θέση της Πρωτοβουλίας μέσα σε υπάρχουσες κινηματικές διαδικασίες όπως το Συντονιστικό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, οι λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες, και διάφορες δομές αλληλεγγύης πληττόμενων κοινωνικών ομάδων. Αυτό συνδέεται με το ζήτημα των σχημάτων/παρατάξεων που διατηρούν οι δύο οργανώσεις που συνυπάρχουν μέσα στην Πρωτοβουλία και τη συζήτηση για την ανάγκη του κοινού βηματισμού της Αριστεράς μέσα στο εργατικό, συνδικαλιστικό και φοιτητικό κίνημα και την οργανωτική ενότητα της εργατικής τάξης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι χρήσιμη και η θεωρητική συζήτηση σχετικά με το χαρακτήρα και το εύρος της εργατικής τάξης στις μέρες μας, αφού η κρίση και η εξαθλίωση που απορρέει από αυτήν θέτει στο κίνημα νέα καθήκοντα, όπως την ουσιαστική αντιμετώπιση της υπέρβασης από την εργοδοσία των συλλογικών συμβάσεων με επιχειρησιακές, την ταξική νομιμοποίηση των μεταναστών προλετάριων μέσα στο κίνημα με όρους ταξικής αλληλεγγύης και ισότιμης συμμετοχής στα συνδικάτα και όλες τις κινηματικές δομές και όχι με παραγοντισμούς και πατερναλισμούς, την ολοένα και μεγαλύτερη διόγκωση της ανεργίας, την «εξαφάνιση» των μεσαίων στρωμάτων και τη σχέση αυτών με την εργατική τάξη μέσα στο κίνημα. Καθήκον της Πρωτοβουλίας θα πρέπει να είναι η ουσιαστική αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος με την ενεργητική προσπάθεια για τη δημιουργία σωματείων σε χώρους δουλειάς που δεν υπάρχουν, σε αντίθεση με ευχολόγια για την επανάκτηση σωματείων-σφραγίδων και τον παραγοντισμό μέσα σε αυτά.
- Κινηματική και οργανωτική σχέση με τις άλλες αγωνιστικές δυνάμεις
- Δημόσια παρουσία της Πρωτοβουλίας – Τρόπος παρουσίας της στο δρόμο – Καθημερινή δράση και επαφή με τον κόσμο (δραστηριότητες-στέκια, κλπ.)
- Στάση στις εκλογές
Θεωρούμε ότι καθήκον αυτής της Πρωτοβουλίας πρέπει να είναι η όσον το δυνατό αποτελεσματικότερη διάχυση της αντιιμπεριαλιστικής και αντιφασιστικής αντίληψης μέσα στα βαλλόμενα λαϊκά στρώματα ως της μόνης θεώρησης που αντιπαρατίθεται πραγματικά στο χαρακτήρα που λαμβάνει η καπιταλιστική εκμετάλλευση σε μία εποχή που η άγρια επίθεση του καπιταλιστικού συστήματος απειλεί με πραγματική συντριβή κάθε αγωνιζόμενη κίνηση, αλλά και να αποτελέσει αυτόν τον πόλο συσπείρωσης για κάθε πρωτοπόρο αγωνιστή που καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του σε ότι αφορά την οργάνωση της αντίστασης του λαού.
