«Γλυκιά συμφωνία»

Oσο περνάει ο καιρός από την «απρόσμενη» συμμετοχή των ιδιωτών στο κούρεμα του ελληνικού χρέους τόσο αποκαλύπτονται τα πραγματικά δεδομένα της συμφωνίας αυτής.
Μπορεί να θριαμβολογούν για τουw τόκους που γλίτωσε η Ελλάδα, στην πραγματικότητα τα κεφάλαια που θα έχαναν από μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας θα είχαν αλυσιδωτές επιδράσεις σε όλο τον πλανήτη και όχι μόνο στην Ευρωζώνη. Η έκθεση της IIF δεν μασάει τα λόγια της: 73 δισ. θα έχαναν οι ομολογιούχοι, Ισπανία και Ιταλία θα ακολουθούσαν στον γκρεμό, 160 δισ. θα ήταν οι απώλειες των τραπεζών, 1 τρισ. θα έφταναν οι συνολικές ζημιές, στον αέρα θα βρίσκονταν τα 91 δισ. που οφείλονται στις τράπεζες από ξένους, τεράστιες οι απώλειες για την ΕΚΤ και κουρέλιασμα του όποιου «τείχους προστασίας» που με τόσο κόπο και διαφωνίες έχει μέχρι στιγμής υψωθεί μέσα από τον προσωρινό και το μόνιμο μηχανισμό στήριξης.
Τελικά, μπροστά σε αυτό το χάος η πρόταση για τα επιτόκια του νέου κουρεμένου χρέους φαίνεται πολύ ελκυστική.
Παρ’ όλα αυτά, όλα τα οικονομικά φύλλα διαπιστώνουν πως μετά την εκτέλεση του PSI εκδηλώνεται μια απροθυμία αγοράς ελληνικών ομολόγων και επιπλέον βλέπουν το φως της δημοσιότητας εκθέσεις της ελβετικής USB και της αμερικάνικης JB Morgan που στη μία περίπτωση τα 105 δισ. του PSI γίνονται 27 δισ. και στη δεύτερη περίπτωση 67. Και για όσους δεν… κατάλαβαν, οι δύο οίκοι ρίχνουν πολύ τον πήχη των λεγόμενων πραγματικών ωφελειών της χώρας από το κούρεμα. Η ενοποιημένη Βank of America Merrill Lynch υποστηρίζει πως η «γλυκιά συμφωνία», όπως αποκλήθηκε, δεν θα έχει «happy end» ακριβώς γιατί είναι πάρα πολύ… γλυκιά για τους πιστωτές και πάρα πολύ πικρή για τους χρεώστες. Ο οίκος υποστηρίζει πως για να είναι επιτυχημένη μια συμφωνία μείωσης του χρέους μιας χώρας πρέπει να εξασφαλίζει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και την επιστροφή της στις αγορές ομολόγων. Χαρακτηρίζει συνεπώς επιτυχείς τις αναδιαρθρώσεις χρέους του Πακιστάν (1999), της Ουκρανίας (2000), της Ουρουγουάης (2003) και του Αγιου Δομίνικου (2005), εκφράζοντας σοβαρές επιφυλάξεις για παρόμοιο αποτέλεσμα σχετικά με το ελληνικό PSI.
Λέγονται έτσι κάποιες αλήθειες προφανώς και κάτω από την πίεση που ασκείται αυτή τη στιγμή στην ευρωζώνη και στις αρχές της να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, να τυπώσουν χρήμα, να καταναλώσουν τις εισαγωγές τους που είναι εξαγωγές των άλλων κ.λπ.
Αλλά και η έκθεση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού (μετά το κούρεμα) χρέους είναι εν πολλοίς σιβυλλική. Θέτει έναν κατώτατο στόχο μέχρι το 2020 (116,5% του ΑΕΠ) και έναν ανώτατο (145,7% του ΑΕΠ). Η διαφορά που χωρίζει το «καλό» από το «κακό» σενάριο είναι αν το 2020 η χώρα παρουσιάσει 1,8% λιγότερη ανάπτυξη από αυτήν που απαιτεί το «καλό» σενάριο. Αρα το ΔΝΤ προετοιμάζει το έδαφος και για νέο κούρεμα.
Η διελκυστίνδα που στη μια μεριά έχει το «περισσότερο κούρεμα» και στην άλλη το «περισσότερα κεφάλαια» μέλλει να τραβιέται –απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα- για πολύ…