Εκλογές... εδώ και τώρα!

Καθώς πλησιάζουν «οι πιο κρίσιμες εκλογές για την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες», όπως «υπεύθυνα» απειλεί το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας και ανεύθυνα αναπαράγει η Αριστερά της αγωνιστικής «ψήφου εξουσίας και σωτηρίας», αυτό που φαίνεται τελικά ότι θα κριθεί δεν είναι η πορεία της χώρας αλλά ο βαθμός ενσωμάτωσης της Αριστεράς (και του λαού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) στην επίσημη προεκλογική ατζέντα που θέτει το σύστημα.
Άλλωστε, αν ενθυμούμαι καλώς, η πορεία της χώρας έχει ήδη κριθεί. Έχει κριθεί με βάση την ατζέντα των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησης που έστησε τις εκλογές (πορεία με 150.000 απολύσεις στο Δημόσιο έως το 2015, με παραπέρα μειώσεις μισθών και συντάξεων μέχρι να γίνουμε ανταγωνιστικοί, με μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ έως το... 2025 κ.λπ, αλλιώς, κίνδυνος θάνατος και χρεοκοπία).
Για να ανατραπεί αυτή η «ατζέντα» εξόντωσης του κόσμου της εργασίας δεν αρκεί το εκβιαστικό και νοθευμένο «θέλω» του λαού στις εκλογές (νοθευμένο γιατί ψηφίζουμε με το πιστόλι στο τραπέζι ή στον κρόταφο, αν «θέλουμε αλλιώς»), αλλά το «μπορώ» του λαού στο πεδίο της πραγματικής αντιπαράθεσης, στο πεδίο της ταξικής πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική επίθεση.
Το σύνολο, επομένως, της Αριστεράς θα έπρεπε να κρίνεται από το αν υποτάσσεται στον «αστικό μύθο» που θέλει τις εκλογές «ως λαϊκή εντολή σωτηρίας της χώρας». Από το αν, δηλαδή, θεωρεί ότι οι όποιες «λύσεις» (σωστές ή λανθασμένες), μπορούν να έρθουν με το εκλογικό «θέλω» του λαού, έστω ως «ευτυχής κατάληξη» των προηγούμενων αγώνων και συγκρούσεων.
Με βάση λοιπόν αυτό το κριτήριο... αξιολόγησης της σημερινής Αριστεράς, θεωρούμε ότι δεν είναι «ευχάριστα τα νέα» όσο συνεχίζεται ο... αντάρτικος ύμνος αποθέωσης των εκλογών. «Ύμνος» που θεωρεί ότι ο μόνος άμεσος τρόπος για να τους σταματήσουμε, ακυρώνοντας την προοπτική μιας ισχυρής και καταστροφικής κυβέρνησης μετά τις εκλογές, είναι η εκλογική ενίσχυση του τάδε ή δείνα «ενωτικού, παλλαϊκού, αντιΕΕ, αντιΟΝΕ, αντικατοχικού, αντιμνημονιακού, πατριωτικού, αντικαπιταλιστικού, κομμουνιστικού, ΕΑΜικού» κ.λπ. εκλογικού σχηματισμού (ώστε, εκλογικός σχηματισμός και το ΕΑΜ!).
Χωρίς καμία διάθεση να υψωθούν (εκλογική ή μη) σινικά τείχη απέναντι σε άλλες αριστερές δυνάμεις, θεωρούμε ότι η άποψη της εκλογικής ενίσχυσης ως πρόταση διεξόδου από την καταστροφή, ως άποψη που υποτιμάει την αναγκαιότητα ενίσχυσης των κινημάτων και αντιστάσεων που εκδηλώνονται, αντί για ένα μέσο ενίσχυσής τους, είναι η κύρια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αστικής χειραγώγησης και αριστερής χειραφέτησης από τα «αστικά ήθη». Διαχωριστική γραμμή που, παρά την κρισιμότητα της εποχής, δεν επιτρέπει τη δημιουργία ενός ΕΑΜ της εποχής μας. Το ζήτημα του ιμπεριαλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μπορεί να συζητηθεί. Και ας αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, μια καθοριστική σχέση ύπαρξης του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού και όπου κανείς δεν δικαιούται να σπεκουλάρει «αφελώς» και επικίνδυνα με εθνικοπατριωτικές και εθνικιστικές αντιλήψεις.
Τι υπόσχεται, ωστόσο, η αριστερή διακυβέρνηση, η μια Αριστερά που θα συμμετάσχει σε μια μελλοντική κυβέρνηση «ειδικών συνθηκών»; Ούτε λίγο ούτε πολύ, σχεδόν τα πάντα. Την επανίδρυση του κράτους, την πραγματική και άμεση δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, τη μεταμόρφωση της κοινωνίας υπέρ των εργαζομένων και κατά του κεφαλαίου, έναν καπιταλισμό με εργατικό έλεγχο. Υπόσχεται, ακόμα, και δεσμεύεται «να διαλευκάνει, άμεσα, όλες τις υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής και να οδηγήσει στη Δικαιοσύνη όλους όσοι από το πολιτικό προσωπικό, τις πολυεθνικές και τον επιχειρηματικό κόσμο πλούτιζαν παράνομα σε βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας» (η είδηση εδώ είναι άλλη: ότι υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα, πολυεθνικές και επιχειρηματικός κόσμος που πλούτισε... νόμιμα και όχι εις βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας!). Υπόσχονται, δηλαδή, περίπου, όσα ψευδώς υπόσχονταν πριν οι Καραμανλής και Παπανδρέου (αυτός που ξανάγινε Γιωργάκης) και όσα τώρα υπόσχονται Σαμαράς, Βενιζέλος κ.λπ. Μόνο που το αστικό πολιτικό προσωπικό εκπροσωπεί όχι μια μελλοντική, φανταστική εξουσία, αλλά μια πραγματική, σημερινή εξουσία που λειτουργεί για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, που ήδη διαλύει δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων χωρίς σοβαρές νίκες και απειλές εκ μέρους του λαϊκού κινήματος.
Πώς ερμηνεύεται αυτός ο στρουθοκαμηλισμός της «ανατρεπτικής» Αριστεράς που φιλοδοξεί «να τα αλλάξει όλα»; Να θέλει πρώτα ανατρεπτική κυβέρνηση με εκλογές και μετά κοινωνική ανατροπή; Μα, η αντίστροφη διαδικασία (πρώτα κοινωνική ανατροπή και μετά ανατρεπτική κυβέρνηση), οδήγησε στο «έκτρωμα του υπαρκτού σοσιαλισμού» και στη «σοσιαλιστική κατάρρευση». Γι’ αυτό απουσιάζει, πολλές φορές, και η όποια αναφορά στον σοσιαλισμό. Βέβαια, η «ορθή σειρά» οδήγησε σε τραγωδίες τύπου Χιλής, Αργεντινής και Ισπανίας ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε «σοσιαλιστικές παρωδίες» τύπου Λούλα, Τσάβες, Κορέα και... Ανδρέα Παπανδρέου που, σημειωτέον, δεν πρόκειται να επαναληφθούν σε εποχές βαθύτατης παγκόσμιας-ιμπεριαλιστικής κρίσης.
Επομένως, και έως ότου «ανακαλυφθεί η ορθή σειρά» (που, άλλωστε, δεν υπάρχει έξω από την πραγματική κίνηση της ταξικής πάλης) και πάρα τις διαμαρτυρίες της εκλογικής Αριστεράς, η αστυνομία θα συνεχίσει να κυνηγάει μετανάστες και διαδηλωτές αντί για εγκληματίες, η εφορία θα συνεχίσει να καταδιώκει μισθωτούς και συνταξιούχους αντί τους μεγάλους φοροφυγάδες, λεφτά θα δίνονται για εξοπλισμούς, στις τράπεζες και στους «δανειστές» αντί στην υγεία και στην παιδεία. Πρώτα θα εξυπηρετούνται οι «τοκογλύφοι», οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο και ό,τι περισσεύει (αν περισσεύει) για τις κοινωνικές ανάγκες.
Γιατί όταν απειλείς με εκλογές, θα πρέπει η απειλή να έχει πραγματικό αντίκρισμα στη ζωή και όχι σε ό,τι φαντάζεται ο καθένας.