Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω ότι αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου)».
Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός δεν ήταν ο πρώτος που έσπρωξε στην αυτοκτονία η βαρβαρότητα που ζούμε τα δυο τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Ηταν, όμως, ο πρώτος που επέλεξε να το κάνει σε δημόσιο χώρο και μάλιστα στο Σύνταγμα, ένα χώρο με βαρύ πολιτικό φορτίο και για το σύστημα και για το κίνημα. Και ο πρώτος που άφησε ένα σημείωμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας της πράξης του, ένα σημείωμα γεμάτο οργή αλλά και αξιοπρέπεια, ένα σημείωμα με καθαρό πολιτικό μήνυμα…
Συγκλονισμένος και οργισμένος ο ελληνικός λαός μπροστά στην τόση απόγνωση που έφτασε μέχρι το έσχατο σημείο. Αχρωμοι και άοσμοι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, άλλοι κρυμμένοι στο καβούκι τους μέχρι να περάσει η μπόρα κι άλλοι χυδαία μίλησαν για την ανάγκη της αλληλεγγύης, για τη συνείδηση του πολιτικού κόσμου, για την …εθνική κατάθλιψη!
Ο 77χρονος συμπολίτης μας δολοφονήθηκε από την πολιτική των μνημονίων, της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Την πολιτική που θέλει να τσακίσει το λαό σε όλα τα επίπεδα, στα οικονομικά, την ιδεολογία, τη συνείδηση, την αξιοπρέπεια. Γιατί έναν τέτοιο λαό θέλουν και οι ιμπεριαλιστές και τα ντόπια τσιράκια τους. Υποταγμένο, πειθήνιο, καταπιεσμένο, να δουλεύει μια ζωή για ένα κομμάτι ψωμί και όταν γεράσει να τον πετάνε στα σκουπίδια.
Οταν, όμως, ακόμα κι αυτός ο άνθρωπος που είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης διάλεξε αυτές να είναι οι τελευταίες του λέξεις, τότε φαίνεται πως ο λαός δεν είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει το δρόμο προς την κόλαση που του στρώνουν όσοι τον κυβερνούν. Οταν ένας άνθρωπος, μπροστά στην αυτοκτονία, επιλέγει να εκφράσει όχι μόνο την απόγνωση, αλλά και την οργή του, όταν παροτρύνει, ουσιαστικά, όλους μας να …πάρουμε τα όπλα και να τους κρεμάσουμε ανάποδα στο Σύνταγμα κι όταν εκτιμά ότι αυτό κάποια στιγμή θα γίνει, τότε μάλλον άλλοι πρέπει να φοβούνται για το μέλλον τους κι όχι ο λαός…
Δε θα ιδρώσει το αυτί τους. Δε θα τους πιάσουν οι τύψεις. Δεν ήταν αυτός ο στόχος του αυτόχειρα, άλλωστε. Πέρα από την αξιοπρέπειά του, ήθελε να σώσει και την αξιοπρέπεια όλου του λαού, με αυτόν τον τραγικό τρόπο.
Ομως το σύστημα που τον έσπρωξε στην αυτοκτονία δε θα αυτοκτονήσει ποτέ μόνο του. Θα πρέπει να το σκοτώσει ο λαός! Θα πρέπει να κάνει την οργή και την απόγνωσή του πιο συνειδητή και να τη μετατρέψει σε καθημερινή πολιτική και ταξική πάλη ενάντια στο σύστημα. Ο δρόμος του λαού δεν είναι η αυτοκτονία, είναι ο αγώνας! Κι ας φτάσουν εκείνοι να αυτοκτονούν, από την απόγνωση που έχασαν την εξουσία τους… Οσοι, τουλάχιστον, γλιτώσουν από τη λαϊκή οργή…
