Ούτε μπορούν ούτε θέλουμε να μας κυβερνήσουν

Η κυβέρνηση των διορισμένων «λειτουργών» της τρόικας και της εγχώριας κεφαλαιοκρατίας κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει χρόνο, αδυνατώντας, μέχρι στιγμής, να ορίσει την ημερομηνία των εκλογών. Πασχίζει, άλλωστε, καθημερινά για να προλάβει τα απανωτά τελεσίγραφα των ιμπεριαλιστών για συνεχείς μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για αδιάκοπες φοροληστρικές επιδρομές και ασταμάτητες απαιτήσεις για μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο. Δεν είναι δα ούτε εύκολη ούτε μικρή υπόθεση να ικανοποιείς συνεχώς τις όλο και αυξανόμενες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών, όσο υψηλές κι αν είναι οι απολαβές και τα συνολικά οφέλη για τη μερίδα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας που επωφελείται από το καθεστώς της νεοαποικιοκρατικής εξάρτησης. Οσο για τις εκλογές, όπου επιδιώκεται να επικυρωθεί με «λαϊκή εντολή» η αναπαραγωγή του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, αυτές θα... προβληθούν σε «κατάλληλη ώρα», ώστε τα νέα βάρβαρα μέτρα να «χωνευτούν» με νέα κυβέρνηση. Ωστόσο, όλες οι ώρες κρίνονται ακατάλληλες για «νέο πλιάτσικο», είτε με νέα είτε με την παλιά κυβέρνηση.
Δεν είναι επομένως τυχαία η ώρα που διάλεξε ο Σόιμπλε, διακόπτοντας για λίγο την καθιερωμένη εκπομπή για μέτρα και συμφωνίες που πρέπει να τηρηθούν απαρέγκλιτα, για να προβεί σε μια βαρυσήμαντη (...λενινιστικού τύπου) δήλωση: Στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να κυβερνήσει και ο ελληνικός λαός δεν θέλει να κυβερνηθεί! Τι να σημαίνει άραγε αυτός ο «λενινιστικός οίστρος» που περιγράφει μια, ορατή σε όλους, κρίση διακυβέρνησης του κεφαλαίου, όταν μάλιστα λέγεται από έναν εκπρόσωπο του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου; Προφανώς, πρόκειται για μια προεκλογική παρέμβαση τρομοκράτησης για ενδεχόμενο χάος αν δεν ψηφίσουμε τον... Σόιμπλε, δεν πρόκειται όμως μονάχα για αυτό. Γιατί είναι πραγματική η ανησυχία. Ισως χρειαστεί η προαναφερθείσα πολιτική κρίση να ξεπεραστεί... επαναστατικά. Με τον τρόπο που ξέρει το κεφάλαιο να κάνει... επαναστάσεις.
Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν μπορεί να κυβερνηθεί. Δηλαδή; Μήπως δεν έχουμε κοινοβουλευτισμό, δημοκρατία (όπου δεν υπάρχουν αδιέξοδα), ελεύθερη οικονομία, διεθνείς σχέσεις που μας εντάσσανε στο «δυτικό κόσμο»; Πώς κυβερνιόμασταν πριν; Μήπως δεν «εφαρμόσαμε» τις ντιρεκτίβες, πρώτα της ΕΟΚ, μετά της ΕΕ, την πράσινη, λευκή... παρδαλή ευρωπαϊκή βίβλο, όπως άλλωστε όριζαν οι ευρωπαίοι «εταίροι» και ο εγχώριος αστισμός «για να γίνουμε Ευρώπη»; Μήπως δεν «ξεκληρίσαμε» την αγροτιά για να εισάγουμε ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα, δεν «ξηλώσαμε» ολόκληρους βιομηχανικούς τομείς για να θαυμάζουμε την «ανωτερότητα της γερμανικής τεχνολογίας»; Μήπως δεν «συμμετείχαμε» σε όλες τις επιδρομές και πολεμικές εκστρατείες της «διεθνούς κοινότητας»; Ξοδεύοντας, σε όλες τις περιπτώσεις, και με τις απαραίτητες μίζες φυσικά, δισεκατομμύρια ευρώ; Δεν «κάναμε» ό,τι ήταν αναγκαίο για να έχουμε έναν «σύγχρονο και αναπτυγμένο» καπιταλισμό (που «παραδόξως» έφερε τη σημερινή... καταστροφή), όπως συμβούλευαν οι «εταίροι» και εφάρμοζε, με το αζημίωτο, η ντόπια κεφαλαιοκρατία;
Υπήρξε βέβαια και διαφθορά, κακοδιαχείριση, τσεπώθηκαν χρήματα που προορίζονταν για αλλού. Ωστόσο... κάθε οικονομική διαχείριση με αντικείμενο το κέρδος (συλλογικό ή ατομικό) αναπόφευκτα διολισθαίνει από τη διαχείριση των «ευκαιριών» στη διαχείριση της απάτης. Συμβαίνει σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου (ιδιαίτερα στην Ελλάδα, λόγω ειδικών συνθηκών). Τα γνώριζαν όλα αυτά οι «δανειστές» όταν «χρηματοδοτούσαν» την Ελλάδα. Ούτε κορόιδα πιάστηκαν ούτε χάνουν έτσι εύκολα τα λεφτά τους. Μιλάμε για τραπεζικούς κολοσσούς, επενδυτικούς ομίλους, χώρες και κράτη που κινούν την παγκόσμια οικονομία, για επαγγελματίες του χρήματος και της αγοράς. Είναι ποτέ δυνατόν να πιάστηκαν κορόιδα; Προφανώς όχι. Ηθελαν τα χρέη γιατί η διαχείριση των χρεών είναι ένα κατεξοχήν ζήτημα πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίων για τους ιμπεριαλιστές.
Ομως, εκτός από τη χώρα που δεν μπορεί, είναι και ο λαός που δεν θέλει να κυβερνηθεί! Γιατί δεν δέχεται αδιαμαρτύρητα, σιωπηλά και υποτακτικά την εξαθλίωσή του, τη μετατροπή της χώρας σε νεοαποικία και τους εργαζόμενους σε σύγχρονους δούλους;
Προφανώς, ο Σόιμπλε (και ο κάθε Σόιμπλε) κατανοεί ότι, όταν σχεδιασμένα βουλιάζεις μια κοινωνία. δεν γίνεται να μην υπάρχουν επιπτώσεις για το πολιτικό σύστημα της χώρας που βουλιάζει. Για να συνεχιστεί, επομένως, ανεμπόδιστα η συσσώρευση των κεφαλαίων στους ιμπεριαλιστές, πρέπει να αλλάξει το πολιτικό σύστημα: να απολέσει βαθμούς ελευθερίας. Η Ελλάδα μπορεί να χρειάζεται... στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά δεν χρειάζεται δημοκρατία. Χρειάζεται ένα ειδικό καθεστώς «τήρησης των συμφωνιών», ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της... Γερμανίας.
Τι μπορεί να σημαίνει για την Αριστερά αυτό το ανελεύθερο ειδικό καθεστώς νεοαποικιοκρατίας που οικοδομείται;
Για το «αντικαπιταλιστικό» ΚΚΕ, απολύτως τίποτα: σημαίνει... καπιταλισμός, ως συνήθως! Με ή χωρίς τρόικα, στην ίδια μας τη χώρα βρίσκεται, κυρίως, ο εχθρός. Στόχος, ο μετασχηματισμός του αναπτυγμένου ελληνικού καπιταλισμού σε «λαϊκή οικονομία». Εξάλλου, όπως λέει και ο «Ριζοσπάστης»: η δεδομένη στον καπιταλισμό ανισομετρία κάνει τα λιγότερο ισχυρά κράτη να μοιάζουν εξαρτημένα από τα ισχυρότερα, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι! Δυστυχώς, στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, και φαίνονται και είναι εξαρτημένα.
Αντίθετα, η αντιμνημονιακή Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) βλέπει παντού (και στις «ανησυχίες» Σόιμπλε) ένα ακόμη διαπραγματευτικό όπλο του λαού στην κατεύθυνση μιας επιθετικής διαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους με σκοπό την ολική ή μερική διαγραφή του. Και στην πορεία ανοίγει ο δρόμος για τα πάντα: για μια νέα δημοκρατική πορεία του τόπου, όπου λαός θα ελέγχει τα πάντα!
Είναι εφικτοί οι στόχοι που θέτουν οι «κυρίαρχες» παρατάξεις της Αριστεράς; Ναι, απαντούν. Αν υπάρξει σημαντική εκλογική ενίσχυσή τους. Ολα είναι εφικτά μέσω των εκλογών... ακόμη και η λαϊκή οικονομία.
Ωστόσο, επειδή τόσο το κεφάλαιο όσο και η εξάρτηση δεν είναι «σχέσεις ψηφοφόρων», αλλά σχέσεις αναπαραγωγής της κοινωνίας (της καπιταλιστικής, συγκεκριμένα), οι «σχεδιασμοί» και οι «προγραμματισμοί» (ακόμη και οι εκλογικοί) δεν μπορούν να γίνουν έξω και πέρα από τους ταξικούς συσχετισμούς και τα αποτελέσματα της ταξικής πάλης. Τώρα που, όπως λένε, ούτε μπορούν ούτε θέλουμε να κυβερνηθούμε, ακόμα περισσότερο.